Ζέστη, προθεσμίες, συμφορές -δελτία των οχτώ, όλοι φταίμε, δεν φταίμε όλοι, οι δημοσιογράφοι επιτελούν το κοινωνικό τους έργο βρίζοντας τους δασκάλους, ή τους σιδηροδρομικούς, ο ιδρώτας στάζει από το μέτωπο, προσπαθώ να δω ένα παλιό νουάρ με το Ρόμπερτ Μίτσαμ και όλα τα κλασικά εξωτικά των θαλασσών του Νότου, το κανάλι της τηλεόρασης έχει χιόνια, ξανά ζέστη, ξανά βρισίδι, οι προθεσμίες δεν περιμένουν και η δουλειά έχει γίνει κάτι το ανυπόφορο, ξανά, ξανά, ξανά.
Αυτή τη στιγμή, με σώζει η μουσική του Νίνο Ρότα που ακούω από μια κασέτα ηλικίας περίπου είκοσι ετών. Ο αγαπημένος μου Φεντερίκο. Μερικές φορές, που η διάθεσή μου πλησιάζει τις τελευταίες σκηνές του Καζανόβα, σκέφτομαι κάτι σαν κι αυτό, έτσι που το καλοκαίρι τελειώνει (στο χαμό του οδηγημένο, και το ξέρει):
Αλλά όχι, όχι, δεν πρέπει να μείνεις εκεί, με τίποτα σ’ αυτή την όχθη όπου σε τραβολογάνε οι ημίνεκροι γλεντζέδες, με τίποτα να σηκώσεις τα χέρια σαν τον Μαρτσέλο. Πρέπει να ξαναρχίσουν όλα απ’ την αρχή, πρέπει να βρεις το κοριτσάκι δίπλα στην πρωινή θάλασσα, πρέπει έτσι να τους ξαναβρείς όλους, παλιούς και καινούριους, πρέπει να έρθουν οι μάγοι στη σκηνή μπας και γλυτώσεις από αυτό το διάχυτο θάνατο. Έτσι, δηλαδή:
ο δύτης των νιπτήρων 
αυτό είναι το μυστικό:
μικρές επινοήσεις, κάπου να κρατηθούμε,
σανίδες αισθητικής και απόλαυσης,
που μας πάνε παρακάτω !
Καλημέρα, Enfant! Δεν είναι μόνο οι σανίδες σωτηρίας -είναι και το πώς θα ξαναφέρουμε το χορό των κλόουν και όλο το θίασο επί σκηνής, είναι το πώς ο Γκουΐντο θα πάρει τη ντουντούκα του σκηνοθέτη αντί για το πιστόλι της προτελευταίας σκηνής.
(Χμ, έσβησα ένα αμφίσημο σχόλιο που μου φάνηκε της ίδιας συνομοταξίας με τα τρολαρίσματα των τελευταίων βδομάδων. Αν έκανα λάθος, ζητώ συγγνώμη.)
Εκανες λαθος, αλλα δεν πειραζει.
Συγγνώμη λοιπόν. Έλεγες ότι τίποτε δεν με σώζει. Μπορεί, ποιος ξέρει -άμα έχεις το σαράκι, κάποια στιγμή ίσως ξεμένεις στην άλλη όχθη, σαν τον Μαρτσέλο.
Έχεις κρατήσει τις παλιές σου κασέτες!
Εγώ τις πέταξα πριν από δύο ή τρία χρόνια, έτσι κι αλλιώς τα περιεχόμενά τους τα έχω πλέον είτε σε CD είτε σε σκληρούς δίσκους. Κράτησα μόνο καμιά δεκαριά, όχι για το περιεχόμενό τους -σε κάποιες ο ήχος έχει θαμπώσει ενοχλητικά άλλωστε- αλλά για τους γνωστούς συναισθηματικούς λόγους.
…για τους Μάγους, δεν έχω να πω τίποτα. Χρόνια τους περιμένω να βγουν να βγουν να κάνουν το κομμάτι τους με γέλια και χειροκροτήματα. Τώρα σαν να κουράστηκα -κι εγώ και κάμποσοι άλλοι- και μου φαίνεται πως ακόμα κι αν κάποτε παρουσιαστούν, θα επιβεβαιώσουν το μάταιο της αναμονής.
Φυσικά παραμένουμε κάτω από την σκηνή.
Να σου πω, κατά καιρούς προσπαθώ να ανασυστήσω τμήματα της κασετοθήκης μου σε σιντί. Αλλά υπάρχουν και πολλά που είτε βαριέμαι να τα ψάξω, είτε βαριέμαι να τα αγοράσω, είτε πολύ απλά δεν τα βρίσκω. Τα τελευταία δυο χρόνια είναι που απέκτησα πάλι κασετόφωνο που δουλεύει, και κάπου κάπου ακούω κάτι απ’ τα παλιά, φοβάμαι όμως ότι σύντομα θα αρχίσουν να σπάνε οι μαγνητοταινίες.
Για δες και το μοντέλο των viteloni πάλι του μάγου Federico. Και μοιάζει και δεν μοιάζει με αυτό το μοντέλο της Dolce vita. Δεν είναι βέβαια αυτό που έγώ έχω προκρίνει για τον εαυτό μου, αλλά είναι ένα από τα main stream μοντέλα ζωής.
Το μοντέλο των Βιτελόνι, ποιο όμως; Οι βιτελόνι είναι μια επαρχιακή εκδοχή της Ντόλτσε Βίτα, λίγο πιο θλιβερή ας πούμε, λίγο πιο συγκινητική λόγω αφέλειας και μετεφηβείας. Όμως εκεί τουλάχιστον, αν θυμάμαι καλά, ο αντίστοιχος Μαρτσέλο ξεφεύγει και πάει στη μεγάλη πόλη -ίσως προς την Ντόλτσε Βίτα, ίσως προς το οχτώμισυ.
τώρα που οι μάγοι λείπουν
amici miei,
να είστε κοντά
και αν οι μάγοι κάποτε επιστρέψουν,
amici miei,
να είστε πάλι κοντά
Γεια σου Δύτη 🙂
Μέγας κι ο Μονιτσέλι… (και να καψουλέψουμε τη σουπερλογία)
Τη διάβασα και την υπόλοιπη Νιπτηριάδα.
Και του χρόνου να ‘σαι καλά, να κάνεις καλά ταξίδια!
Τις κασέτες που έγραφα απ το ραδιόφωνο κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’80 τις έχω ακόμα και ο ήχος τους μου φαίνεται να μην έχει χάσει τίποτε.
Θα ήθελα να να τις περάσω κάποια στιγμή σε σιντιά και να νοικοκυρευτεί το περιεχόμενό τους αλλά ας όψεται η αλλεργία μου στα ηλεκτρονικά.
ΗΦ, το ζήτημα δεν είναι τόσο να νοικοκυρευτεί το περιεχόμενο, αλλά ότι κάποια στιγμή θα αρχίσει να κόβεται η ταινία, να μασιέται κ.ο.κ. Είπαμε, sic transit gloria mundi…
Δύτη, μην το κινδυνολογείς!
Το νοικοκύρεμα το είπα επειδή η μεταγραφή θα βοηθούσε και στην καλύτερη οργάνωση του υλικού, ενώ τώρα είναι φύρδην μίγδην και ως έτυχε αλλά πρέπει να πιω πρώτα το ελιξήριο του έρωτα προς τη νέα τεχνολογία.
Μα περίμενα κουβέντα για τον Φελίνι, πώς εξωκείλαμε στις κασέτες; 🙂
Ωραίος ο Φελίνι. 😀
Ε μα! 😉
[…] ανάγκη με τα παιδιά ως υποκατάστατο. Πού η εποχή που ο Φελίνι έδειχνε τον Γκουΐντο να ονειρεύεται χαρέμια ή θάνατο. […]
[…] ένα ή τον άλλο τρόπο: το Ζυλ και Τζιμ του Τρυφώ, και το Οχτώμισυ (μαζί με όλον το Φελίνι). Μένει η τρίτη, σημαδιακά, ο […]
[…] πάει σε σκηνοθέτη απαντώ αυτόματα και χωρίς δισταγμό: Φεντερίκο Φελίνι. Η ιστορία όμως του πώς τον έμαθα ή μάλλον πώς τον […]