Τα μισά της χιλιάδας πεντακόσια, τα μισά της δεκάδας τα χρόνια που σας ξέρω και με ξέρετε, hypocrites lecteurs. Πέντε χρόνια δικασμένος μέσα στο (ξέρω γω) γουόρντπρες-κουλέ, σκέφτομαι, δεν είναι και λίγα, και μια από τις υποχρεώσεις του κατάδικου είναι να γράψει επετειακό ποστ. Τίποτα σπουδαίο, μια υποχρέωση πριν φτάσουν μεσάνυχτα, ίσα να διατηρηθεί ένας μίνιμουμ ρυθμός ενός ποστ ανά δυο μήνες πάνω-κάτω –στο ρελαντί.
Ξαναβλέποντας πίσω στα δύο τελευταία χρόνια, έχω την αίσθηση ότι και το ρελαντί μια χαρά δουλεύει: μόνο να, κατά καιρούς γυρνάνε ποστ στο μυαλό μου που δεν βρίσκουν το χρόνο να γραφτούν. Κάτι για το πώς περνά ο χειμώνας βλέποντας παλιές ταινίες της Hammer και σοβιετικό σινεμά στον γιουτούμπη, κάτι παλιές υποσχέσεις (δεν τις ξεχνάω: οθωμανική ποίηση, παραμυθάδες), κάτι θεωρίες για τα πρότυπα της λογοτεχνίας fantasy, τίποτα ιδιαίτερο δηλαδή –σημασία έχει πια κυρίως να δίνεις ένα σήμα, εδώ είμαι, γεια.
(Μα, ακόμα κι αυτό το έχω ξαναγράψει, σε άλλη επέτειο).
Λοιπόν, εδώ είμαι, γεια —
ο δύτης των νιπτήρων 