Μάντης κακών ΙΙ

Την προηγούμενη φορά, με το που ανέβασα ποστ για τον Καραγκιόζη, πέθανε ο Σπαθάρης. Τώρα συνέβη το εξής περίπλοκο:

Πριν από 13 μέρες (τώρα, αυτό να’ναι τυχαίο; τέλος πάντων) αναφέρθηκα στην έκθεση του Ενκί Μπιλάλ που είδα στην Πόλη, και κατέληγα δοξολογώντας την «τριλογία του Νικοπόλ» (Η γιορτή των αθανάτων, Η γυναίκα παγίδα, Ισημερινό ψύχος). Σκεφτόμουν μάλιστα να γράψω κάτι εκτενέστερο.

Σήμερα πέθανε ο Μάικλ Τζάκσον, που ποτέ δεν με άρεσε αλλά που όλη η ιστορία του, με την αγωνιώδη και ανεπιτυχή προσπάθεια να μεταμορφώσει τον εαυτό του, να γίνει τέρας, τέλος να ζήσει σαν όλους τους άλλους, είναι σαν εφιαλτικό παραμύθι, στυλ Τιμ Μπάρτον ή

-το μαντέψατε-

Ενκί Μπιλάλ.

Ε, δεν είναι;

Read Full Post »

Εκεί που δεν με περιμένατε

Μετά από δέκα μέρες ανακάλυψα ότι ο λάπτοπ μου έχει ασύρματο δίκτυο, και έτσι ιδού πώς ο Δύτης απροειδοποίητα εμφανίζεται ήδη πριν επιστρέψει στα πάτρια!

Μερικές σκόρπιες εντυπώσεις από την Πόλη, λοιπόν:

Ιδού η πρώτη εικόνα που είδα βγαίνοντας το πρωί από το ξενοδοχείο, στη γειτονιά του Tünel:

Προσεχώς θα ανεβάσω και άλλη μία, παρόμοιου περιεχομένου. Προφανώς κάποιος συντοπίτης μας ξέμεινε στην Πόλη το Δεκέμβρη και έβγαλε το άχτι του.

Πρώτη φορά συνειδητοποίησα ότι για κάποιο λόγο, στην Πόλη δεν κυκλοφορούν μηχανάκια, σχεδόν καθόλου. Πάσα ερμηνεία, δεκτή.

Επίσης, έχω την εντύπωση ότι έχουν μειωθεί δραματικά οι μαντήλες στο δρόμο. Δεκαπέντε χρόνια που πηγαινοέρχομαι, έβλεπα κάθε φορά και περισσότερες μαντηλοφορούσες, αυτή τη φορά όμως το ρεύμα μοιάζει να αντιστρέφεται. Αντίδραση στην πολύχρονη κυριαρχία του πολιτικού Ισλάμ, ίσως; (που δεν είναι ακριβώς πολιτικό Ισλάμ, είναι μια λύση απελπισίας). Πάντως, και τώρα, βλέπεις παρέες συνομήλικων κοριτσιών στο δρόμο, αγκαζέ μαντήλες και μη. Αντίθετα, οι φίλες μου της παλαιότερης γενιάς, που μεγάλωσαν χωρίς μαντήλες, τις απεχθάνονται.

Πρώτη φορά, επίσης, στο περίφημο (για τους οθωμανολόγους, δηλαδή) Αρχείο της Πρωθυπουργίας, και ενθουσιάστηκα. Αλλά το πιο εντυπωσιακό, είναι οι υπάλληλοι της νομαρχίας που σκαρφαλώνουν σε κάτι τεράστιες μουριές και άλλα δέντρα, σαν λεμούριοι, και μαζεύουν μούρα και κορόμηλα.

Και για να πάμε σε κάτι πιο «εναλλακτικό», ας πούμε: πήγα στην έκθεση του Enki Bilal και θυμήθηκα τα παλιά μου. Αναρωτιέμαι αν προτιμάω τα παλιά, πολιτικά κόμικς («Οι φάλαγγες της μαύρης τάξης», «Παρτίδα κυνηγιού») ή τα φουτουριστικά. Νομίζω ότι, τώρα που τα ξανάβλεπα, προτιμώ τα τελευταία και κυρίως την τριλογία του Νικοπόλ, συν τοις άλλοις επειδή ξέρω ότι ο Μπιλάλ τον εμπνεύστηκε σα μορφή από τις πρώιμες ταινίες του αγαπημένου μου Μπρούνο Γκαντς.

Και τελειώνω με τη χτεσινή εμπειρία: μπαρ με λάιβ ψυχο-ελεκτρόνικα ή πώς-το-λένε, που μου άρεσε πολύ γιατί μου έκανε κάτι σε Αθήνα του ’80, χωρίς το μέινστριμ στιλ που έχει σήμερα (νομίζοντας ότι είναι ακόμα περιθώριο, έχω ξαναγράψει γι αυτό). Ορίστε δύο λινκάκια για να πάρετε μια ιδέα:

www.kimkio.org

και

http://www.last.fm/music/Toz+ve+Toz

Αυτά για την ώρα! Σας χαιρετώ, και η επόμενη κατάδυση δεν θα αργήσει, πιστεύω.

Read Full Post »