Πάει καιρός που έχω σαν χόμπι τη μελέτη των θεωριών συνωμοσίας. Ονομάζω έτσι (κάπως καταχρηστικά) τις θεωρίες περί Ομάδας Ε, εξωγήινων, Ατλαντίδας, Ναϊτών κλπ. Έχω ήδη μια αρκετά εντυπωσιακή (για μένα) συλλογή από λινκάκια, με τα οποία μερικές φορές γελάω και μερικές φορές τρομάζω (μαθηματικά η σοβαρή ενασχόληση με αυτές τις θεωρίες οδηγεί στην παράνοια· πρώτο σύμπτωμα, η μανία καταδίωξης, η οποία εύκολα ανιχνεύεται στα μπλογκ των κυριότερων εκπρόσωπων του «κινήματος»). Θα χαρακτήριζα το ενδιαφέρον μου διεστραμμένα λογοτεχνικό· βρίσκω ότι πρόκειται για ένα παιχνίδι που εξάπτει τη φαντασία (βλ. παρακάτω, β΄), και άλλωστε μπορώ να παραθέσω δείγματα λογοτεχνίας εμπνευσμένης από αυτές τις ιδέες, είτε στα αστεία (λίγο-πολύ· παράδειγμα, Το εκκρεμές του Φουκώ του Έκο) είτε στα πιο σοβαρά (λόγου χάριν, Το μαύρο βιβλίο του Παμούκ ή το καταπληκτικό Περί ηρώων και τάφων του Σάμπατο).
Οι βασικές αρχές είναι:
α) Τίποτε δεν είναι τυχαίο· όλα συνδέονται.
β) Πάντα κάτι παραμένει μυστικό· ποτέ δεν εξηγούνται τα πάντα, πρέπει να εξάπτεται η φαντασία (π.χ., πολλοί θα μιλήσουν για τα σημεία ελέγχου των τελλουρικών ρευμάτων, κανείς δεν θα προσφέρει το χάρτη τους).
γ) Οποιαδήποτε αντίρρηση μπορεί να αξιοποιηθεί προς όφελος της θεωρίας (πρβλ. α).
δ) Δεν υπάρχει μεταφυσική· όλα είναι (έστω και εξωγήινη) τεχνολογία.
ε) Κλασικά μοτίβα: γεωδαισία (π.χ. τρίγωνα Δελφοί/Πυραμίδες/Δήλος κτλ.)· υποχθόνιες πολιτείες (γενικά το υπόγειο παίζει πολύ μεγάλο ρόλο, με αποκορύφωμα την Κούφια Γη)· μυστικές εταιρείες· εξωγήινο υλικό· πάντα σχεδόν υπάρχουν επίσης μυστικά πειράματα της ΝΑΣΑ.
Την υπόλοιπη θεωρία την κρατώ μυστική (δες β)! Το προφανές συμπέρασμα είναι ότι εύκολα μπορεί κανείς να κατασκευάσει μια επιτυχημένη θεωρία. Αρκεί 1) μια σχετικά καλή γνώση των βασικών μοτίβων και της ανάλογης φιλολογίας (πολύ εύκολο να αποκτηθεί στην Ελλάδα, φροντίζουν διάφοροι γι’αυτό)· 2) μια σχετικά καλή εποπτεία της παγκόσμιας ιστορίας και γεωγραφίας· 3) η επιλογή ενός κεντρικού άξονα, για παράδειγμα οι Εβραίοι και η σιωνιστική συνομωσία / η διαμάχη Ανδρομεδιανών και Νεφελίμ / το Ιερό Δισκοπότηρο / τα UFO / οι τυφλοί / οι μπακάληδες κ.ο.κ.
Στο παράδειγμα που ακολουθεί, διάλεξα (λόγω ειδικότητας) τους Τούρκους (με έμφαση στους Οθωμανούς). Για την Αγκάρθα εύκολα μπορεί να βρει κανείς πληροφορίες στη Βικιπαίδεια. Για τους «μυστικούς χάρτες του Πίρι Ρέις» βλ. http://www.uwgb.edu/dutchs/PSEUDOSC/PiriRies.HTM
Δοκιμάστε κι εσείς! Το μόνο που συνιστώ είναι, προσοχή στη διάδοση της θεωρίας σας· πάντα υπάρχει ο κίνδυνος να την πάρει κάποιος στα σοβαρά…
· Μετά την καταστροφή της Ατλαντίδας από τις κελτικές δυνάμεις οι Άτλαντες καταφεύγουν στην Αγκάρθα (Εργκενεκόν), την υπόγεια πολιτεία του Θιβέτ. Το κατώτερο στρώμα των Ατλάντων καταφεύγει στην Αφρική (μαύροι).
· Από την Αγκάρθα εξέρχονται πολεμιστές βάσει σχεδίου σχηματίζοντας τα τουρανικά φύλα. Έχει ήδη προηγηθεί ο εποικισμός της Αμερικής με τους Ινδιάνους (μέσω Σιβηρίας-Αλάσκας)
· Πρώτος στρατηγικός στόχος η Μικρά Ασία, κέντρο τελλουρικής ενέργειας (βλ. και υπόγειες πόλεις Καππαδοκίας)
· Δεύτερος στόχος η Κωνσταντινούπολη (πρβλ. οθωμανικά κείμενα με την απόκρυφη ιστορία της πόλης). Το Τουράν αποκτά πρόσβαση στους γεωμαγνητικούς (τελλουρικούς) χάρτες (βλ. Πίρι Ρέις).
· Οι επόμενοι στόχοι ελέγχου η Βιέννη (βλ. υπόγειους υπονόμους στον «Τρίτο άνθρωπο») και η Ουκρανία (Τσερνομπίλ/Άψινθος).
· Δύο φορές οι Κέλτες δρυΐδες καταφέρνουν να κρατήσουν τη Βιέννη, κέντρο των τελλουρικών ρευμάτων της Ευρώπης.
· Ομοίως η προέλαση προς την Ουκρανία αποτυγχάνει, παρά τις προσπάθειες του μεγάλου βεζίρη Σοκολλού και άλλων μυστών με απευθείας καθοδήγηση από την Αγκάρθα.
· Σε ένα δεύτερο επίπεδο, οι Κέλτες ελέγχουν τις παρυφές της Αγκάρθα με τους Άριους Πέρσες και Ινδούς (μέχρι την επικράτηση της νέας αγκαρθιανής στρατιάς του Ταμερλάνου), ενώ καταφέρνουν να κυριαρχήσουν και στην αμερικανική ήπειρο· από τη μεριά της, η Αγκάρθα καθοδηγεί τους τουρανούς Χαζάρους στον εξιουδαϊσμό. Ως Εσκεναζίμ οι Τουρανοί πλέον προσπαθούν να ελέγξουν τα τελλουρικά κέντρα της Βιέννης και της Ουκρανίας εκ των έσω.
· Γύρω στις αρχές του 20ού αιώνα η Αγκάρθα αποφασίζει να διαλύσει την Οθωμανική Αυτοκρατορία (κρατώντας την ενεργειακή Μικρά Ασία) και υποκινεί την Ρωσική Επανάσταση (βλ. μογγολικά χαρακτηριστικά του Λένιν), ελέγχοντας έτσι πλέον (με την προώθηση στελεχών από τις σοβιετικές δημοκρατίες της Κεντρικής Ασίας) την Ουκρανία. [δεν είναι τυχαία η τοποθεσία του σοβιετικού κοσμοδρομίου του Μπαϊκονούρ στο τουρανικό Καζαχστάν!]
· Η Αγκάρθα προετοιμάζει τη σύγκρουση με την κελτική Ευρώπη για την τελική κατοχή της Βιέννης. Οι δρυΐδες προκαλούν το Άνσλους για να προλάβουν αυτή την εξέλιξη ισχυροποιώντας τις γραμμές άμυνας. Όταν διαφαίνεται ότι η τουρανοκρατούμενη Σοβιετική Ένωση είναι υπερβολικά ισχυρή, οι δρυΐδες καθοδηγούν τον ψεύτικο πόλεμο Αγγλίας-Γερμανίας και προλαβαίνουν να εντάξουν τη Βιέννη εγκαίρως στο κελτικό μπλοκ.
· Προς το τέλος του αιώνα η Αγκάρθα σκηνοθετεί το Τσερνομπίλ για να πιστέψουν οι Κέλτες ότι το ουκρανικό σημείο ελέγχου των τελλουρικών ρευμάτων καταστράφηκε. Στη συνέχεια διαλύει τη Σοβιετική Ένωση κρατώντας τον τουρανικό διάδρομο Αγκάρθας-Κωνσταντινούπολης (πρώην σοβιετικές δημοκρατίες Κεντρικής Ασίας).
· Στις αρχές του 21ου αιώνα η Αγκάρθα καθοδηγεί την οικονομική κρίση προκαλώντας την εκλογή του αγκαρθιανού Ομπάμα (βλ. παραπάνω για μαύρους).
· Προς συμπλήρωση: ο ρόλος της Ισλανδίας (ηφαίστεια προς το κέντρο του κόσμου = πρόσβαση στην Αγκάρθα / οικονομική κρίση)· ο ρόλος της Κίνας και γιατί διεισδύει στην Αφρική (βλ. παραπάνω)
Read Full Post »
Ο Μπόρχες ήταν ήδη τυφλός τότε κάπου δεκαπέντε χρόνια (τουλάχιστον), και τα εμμονικά με την τυφλότητα βιβλία του Σάμπατο (το Τούνελ, και το Περί ηρώων και τάφων) είχαν βγει το ’48 και το ’61 αντίστοιχα. Παρατηρώ ότι στους διαλόγους, ενώ ο Σάμπατο φαίνεται πως ξέρει καλά το έργο του Μπόρχες, ο τελευταίος δεν κάνει ούτε μια αναφορά στα βιβλία του άλλου. Να μην τα είχε διαβάσει; Δεν ξέρω. Τείνω να πιστέψω ότι η έλλειψη οποιασδήποτε αναφοράς στο συσχετισμό αυτόν, που είναι πιθανόν το πρώτο που έρχεται στο μυαλό όποιου ξέρει τους δυο συγγραφείς, οφείλεται στην αμοιβαία διακριτικότητά τους. Δεν μπορώ όμως να μη σκεφτώ ότι, όσες μέρες κουβέντιαζαν, θα το σκέφτονταν συνέχεια, και πως ό,τι έλεγαν ενδεχομένως να έκρυβε την ορμητική επιθυμία τους να το θίξουν.
ο δύτης των νιπτήρων 