Τρία χρόνια μετά λοιπόν την πρώτη κατάδυση στον ιντερνετικό νιπτήρα, τρία χρόνια στρογγυλά όσο και αιχμηρά, και αυτή τη φορά δεν έχω τι να γράψω. Φταίει που όλες οι ιδέες μου έρχονται άσχετες ώρες και ίντερνετ στο σπίτι πια γιοκ, φταίει που μου είναι πια (πρακτικά) πολύ πιο εύκολο να τις κουβεντιάσω δια ζώσης μια και ο τρόπος ζωής μου άλλαξε ριζικά (προς το καλύτερο) και η οθόνη δεν είναι πια ο μόνιμός μου σύντροφος εν όπλοις, φταίει ενδεχομένως που ίσως να μην έχω τίποτα τόσο έξυπνο να πω πια, ή… ή… Θάπρεπε να απαντήσω στο ράμμα αγάπης του Ολντμπόη (γράμμα είχα γράψει, καταλάθος σβήστηκε το γάμα, ας μένει, κι έτσι ωραίο είναι, ράμματα για τη γούνα μου δεδομένων των προηγούμενων που έγραψα), ξεκίνησα να ψάξω τι έλεγε ο Φελίνι για τον Καζανόβα του, δε βαριέσαι. Αφήνω αυτό το ποστ (διακοσιοστό τεσσαρακοστό τρίτο τον αριθμό) μόνο σαν ένα φανάρι στο πέλαγος που λέει, εδώ είμαι ακόμα, μην ανησυχείτε, θα συνεχίσουμε μαζί, μόνο με πιο αργά τις μηχανές.
Άλλωστε: Ίσως όλα να γίνονται για να τα θυμόμαστε κάποτε (Και αυτή η φράση αποδίδεται στον Γκόρκι -έγραφε κάποτε ο Σαραντάκος την εποχή του έντυπου λόγου-, ίσως μπορείτε να το επιβεβαιώσετε όπως κάνατε για την άλλη, εκείνη περί ηθικής και αισθητικής.)
Θα αφήσω όμως κι ένα δωράκι, ω κοινά αυτάδελφα αναγνωστών κάραι, που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί με πολλούς, πάρα πολλούς τρόπους. Γράφει ο Τζεμάλ Καφαντάρ (Ανάμεσα σε δύο κόσμους. Η κατασκευή του οθωμανικού κράτους, μετάφρ. Α. Αναστασόπουλος, Αθήνα: ΜΙΕΤ 2008, σελ. 197, 203· εν προκειμένω μιλά για την πρώιμη οθωμανική ιστοριογραφία, αλλά δεν έχει σημασία):
Η εικόνα που επιλέγει [ένας άλλος μελετητής, ο Λίντνερ] μοιάζει με κρεμμύδι. Η καρδιά του κρεμμυδιού στην αφήγησή του είναι [Χ]. Πάνω της έχουν συσσωρευτεί αλλεπάλληλα στρώματα και την κρύβουν […] Διατηρώντας τη γαστριμαργική εικονοποιία […], το σκόρδο είναι μεταφορά καταλληλότερη από το κρεμμύδι […] επειδή αναγνωρίζει μια πολυφωνία χωρίς να αποδίδει σε καμία φωνή […] το μονοπώλιο στο να εκφράζει «την καρδιά του κρεμμυδιού», δηλαδή την πραγματικότητα. Ίσως πάλι, όπως συμβαίνει με πολλά μεσογειακά πιάτα, […] ταιριάζουν και το σκόρδο και το κρεμμύδι.
Θέλω να πω, η σκορδότης, η ουσία του σκόρδου, δεν κρύβεται σε κάποια κρυμμένη καρδιά αλλά σε κάθε σκελίδα και σε όλες μαζί. Καλύτερη αλληγορία από εκείνη του κρεμμυδιού για τους ανθρώπους, δεν βρίσκετε;
Άντε, νάμαστε καλά και θα συνεχίσουμε να συναντιόμαστε.
ο δύτης των νιπτήρων 