Ακονίζω τα δόντια της όρασης

Ίσως (λέω, ίσως) κάποιοι να αναρωτιέστε: αυτός ο Δύτης δεν θα κάνει διακοπές φέτος; Και όμως θα κάνει, και μάλιστα σε μέρος μακρινό. Όχι τόσο όσο η περσινή Κιργιζία, βέβαια, αλλά εξίσου συναρπαστικό ίσως. Εν συντομία, για δέκα μέρες θα είμαι στην ανατολική Τουρκία, στα μέρη Κούρδων και Αρμενίων. Με κέντρο το Βαν, το σχέδιο είναι να γυρίσουμε όσο γίνεται περισσότερο από το ανατολικό κομμάτι της χώρας, ίσως όχι τόσο προς τα εμπόλεμα νότια (Μαρντίν, πιχί, ή Ντιαρμπακίρ), όσο προς τα παράξενα βόρεια (πάρτε ένα δείγμα εδώ). Κάτι μου λέει ότι αυτό το ταξίδι θα είναι ακόμα πιο εντυπωσιακό και από της Κιργιζίας, ίσως μάλιστα εξίσου εξωτικό. Σ’ αυτό τον κόσμο το Βαν, λέει μια παλιά αρμένικη παροιμία, στον άλλο ο παράδεισος. Θα δω και αυτές τις εκκλησίες τις αρμένικες, για τις οποίες έγραφε ο Όσιπ Μαντελστάμ: Το μάτι αναζητεί μια μορφή, μιαν ιδέα, την περιμένει, αντ’ αυτής όμως προσκρούει σ’ ένα μουχλιασμένο ψωμί της φύσης ή σε μια πέτρινη πίττα. Τα δόντια της όρασης θρυμματίζονται και σπάζουν όταν κοιτάζεις για πρώτη φορά τις αρμενικές εκκλησίες.

Άσχημη εποχή για τέτοιο ταξίδι, πρώτον διότι στα μέρη αυτά βόμβες σκάνε κάθε μέρα και ενέδρες στήνονται σε διάφορους δρόμους (υπερβάλλω, μην ανησυχείτε), δεύτερον γιατί η κρίση έχει κάνει πολύ αισθητή την παρουσία της στο οικογενειακό βαλάντιο. Κάτι δυο-τρεις πληρωμές από δεύτερες δουλειές, κάτι μια γενναιόδωρη επιστροφή φόρου ύστερα από αρκετά χρόνια (το αστρονομικό ποσό των 200,98 ευρώ), τέλος πάντων ό,τι υπήρχε και δεν υπήρχε θα πάει σε εισιτήρια, νοικιασμένα αυτοκίνητα, βενζίνες και ξενοδοχεία. Θα μου πεις, και το φθινόπωρο; Ναι, το φθινόπωρο θα είναι μάλλον δύσκολο· αλλά, όπως λέει και το άσμα:

é un mondo difficile / e vita intensa/ felicita a momenti / e futuro incerto. Δύσκολος κόσμος, αβέβαιο μέλλον, η ευτυχία σε στιγμές.

 Σας φιλώ λοιπόν! Αν δεν είμαι όμηρος του PKK, αιχμάλωτος του τουρκικού στρατού, ή τέλος πάντων σε κάποια μάλλον χειρότερη θέση, θα τα πούμε από πρώτη Αυγούστου. Αλλιώς, θα το μάθετε.

Advertisement

Read Full Post »

βάρος

Πάντα αυτό το κομμάτι μου έμοιαζε σαν τη χαρτογράφηση του ανεκπλήρωτου, ή ματαιωμένου, πάθους: ακούστε με υπομονή, θα δείτε πώς μόλις συνηθίζει το αυτί στο πρώτο, κάπως ελαφρύτερο κομμάτι, με τα σολάκια του και μ’ όλα, ξαφνικά σαν κάτι να γίνεται δυνατότερο από τους εκτελεστές -ή τους ακροατές- και να τους εκτοπίζει· προσέξτε τη διαρκή επανάληψη που τριβελίζει το μυαλό, το πώς σιγά-σιγά γίνονται πιο έντονα τα μπάσα, λες και κάτι πιο βαθύ ανεβαίνει προς την επιφάνεια, το πώς όλα σταματούν ξαφνικά με σιωπή. Τέλειωσε το κομμάτι.  Αλλά δεν το ξεχάσατε.

(αφιερωμένο στο βυτίο, για αυτό το θαυμάσιο ποστ)

Read Full Post »

Η αβάσταχτη αναμονή του Είναι

Διαβάζω στις σημερινές εφημερίδες την επιφυλλίδα του Ρούσσου Βρανά [τον οποίο πραγματικά συμπαθώ α) γιατί μ’ αρέσει η γραφή του, β) γιατί ξεκίνησε ως μεταφραστής του Ιουλίου Βερν, γ) γιατί έχει ωραίο μουστάκι] και μου κινεί το ενδιαφέρον γιατί γράφει περί Μάλερ. Στην πραγματικότητα, συνοψίζει το σχετικό άρθρο ενός βρετανού μουσικοκριτικού σε μια εφημερίδα της Αυστραλίας (το οποίο εντόπισα και ανέβασε τις μετοχές των αυστραλιανών εφημερίδων, με τις οποίες δεν είχα σκεφτεί ποτέ να ασχοληθώ). Το ερώτημα που τίθεται στα άρθρα είναι το εξής: Γιατί ο Μάλερ; «Τι έχει αυτός που δεν το έχουν οι άλλοι σύγχρονοί του;», αναρωτιέται ο μουσικοκριτικός Νόρμαν Λεμπρέχτ στην εφημερίδα «Οστρέλιαν». «Γιατί μας αγγίζει τόσο άμεσα, όσο δεν μας άγγιξε ποτέ ένας Στράους, ένας Σιμπέλιους, ένας Ραχμάνινοφ;». Εύλογη και ενδιαφέρουσα ερώτηση (διανθίζεται με γεγονότα και ονόματα όπως, Χάρυ Πότερ ή Μιχαήλ Γκορμπατσόφ· στην Ελλάδα νομίζω αυτό τον καιρό κάπου ετοιμάζεται και μια παράσταση για την περίφημη γυναίκα του, την Άλμα Μάλερ, για την οποία είχε γράψει ένα πολύ ωραίο τραγούδι ο Χατζιδάκις και την οποία, ωστόσο, ο Ελίας Κανέττι περιγράφει ως μια μάλλον τερατώδη οντότητα).

Να όμως τι απομονώνει η ελληνική μετάφραση ως απάντηση

Read Full Post »

Κατσαρίδες

Εντάξει, έχετε καταλάβει ότι είναι ακόμα μια εμμονή μου. Πάντα φρίκαρα, πέρασα από το στάδιο του φόβου στο στάδιο του μίσους (στο οποίο απολαμβάνεις το κρατς με την παντόφλα), όταν είδα τριάντα μισοπεθαμένες στο γραφείο ξαναγύρισα στο φόβο. Υπήρξε μια περίοδος συμπάθειας όταν διάβασα μια νουβέλα του Στέφανο Μπένι όπου προσπαθούν να σώσουν μια συν… πώς να το πω, συμπολίτισσα; συντρόφισσα; συγκατσαρίδα;.. που κάποιος μπάρμαν εγκλώβισε κάτω από ένα ποτήρι -θυμίζω μια από τις πρώτες σκηνές στο Φράουλες και αίμα, όπου ο πρωταγωνιστής αποκαλεί «Βιετκόνγκ» μια κατσαριδούλα στην ίδια τραγική θέση. Τις συμπονώ επίσης όταν τις βλέπω να κουνάνε πόδια και κεραίες αβοήθητες υπό την επήρεια του αεροζόλ -ο ανθρωπισμός (κατσαριδισμός; εμψυχισμός;) μου όμως δεν φτάνει στο σημείο να τις απαλλάξω με ένα πάτημα, γιατί φοβάμαι τη θρυλούμενη μεταφορά των αυγών μέσω του παπουτσιού. Υπάρχει και ένα ωραίο σύντομο διήγημα του Ντίνο Μπουτζάτι με μια κατσαρίδα που ξεψυχά προσδίνοντας ανησυχία και ταραχή σε όλη την πόλη, τέλος πάντων.

Read Full Post »

Επόπτης κόκκινων γραμμών

Οφσάιντ: κανονισμός που προστατεύει τον αδύναμο τερματοφύλακα από το να βρεθεί μόνος του απέναντι στον πανίσχυρο επιθετικό.

Διαιτησία, συλλογικές συμβάσεις: κανονισμοί που τέλος πάντων προστατεύουν τον αδύναμο εργαζόμενο από το να βρεθεί μόνος του απέναντι στον πανίσχυρο εργοδότη.

Φανταστείτε να καταργούσε η ΦΙΦΑ το οφσάιντ επειδή δεν έχουμε θέαμα στο Μουντιάλ, ήτοι το παιχνίδι δεν είναι ανταγωνιστικό.

(και μόλις έγραψα το ποστ, βλέπω κι αυτό)

ΥΓ. Αν δεν το πήρατε χαμπάρι, η υπόθεση Κούνεβα οδεύει στο αρχείο. Πώς να το κάνουμε, και με διαιτησία και οφσάιντ το παιχνίδι στημένο είναι απ’ την αρχή.

Read Full Post »