Είχα παλιά υποσχεθεί να γράψω κάτι για την Κέρκυρα. Σας προειδοποιώ ότι στο τέλος γίνεται πολύ φιλοσοφικό, κάτι έχει το νησί και το κάνει αυτό, όπως θα καταλάβετε.
Έμεινα στην Κέρκυρα γύρω στα τέσσερα χρόνια, και πηγαινοερχόμουν για άλλα δύο πριν. Έφυγα πριν από άλλα τέσσερα, και δεν μπορώ να πω ότι δεν μου λείπει. Πέρα από λόγους εντελώς προσωπικούς, δεν μπορώ να αρνηθώ ότι πρόκειται για κάτι σαν επίγειο παράδεισο. Αρχίζω από την πόλη, για την οποία έχει μιλήσει πολύ καλύτερα από μένα ο Αρανίτσης σε ένα κείμενο που δεν μπορώ να βρω τώρα (πρέπει να είναι κάπου εδώ), και όπου μιλούσε για την αίσθηση του μυστικού μεσημβρινού του κόσμου που σε περιμένει πίσω από κάποια συγκεκριμένα καντούνια. Κρατώ επίσης τη γειτονιά με τα τυπογραφεία, κάπου στο Καμπιέλο όπου έμενα, και η οποία επίσης είχε κάτι το μυστικιστικό. Κρατώ τις πλατείες και κυρίως την πλακάδα του Αγίου (πιο πολύ από το μπουχτισμένο Λιστόν), κάτι που λείπει από τις περισσότερες μικρές πόλεις που έχω δει -εξαιρώ ίσως τα αγαπημένα μου Τρίκαλα. Δεν είχα σε εκτίμηση τους περισσότερους Κερκυραίους της γειτονιάς (με εξαίρεση έναν-δύο, μεταξύ των οποίων την υπέργηρη και σχεδόν τυφλή σπιτονοικοκυρά μου, που τραγουδούσε -και τραγουδά, ελπίζω- Βέρντι στην δημοτική χορωδία και μισούσε τους «αρχόντους» σχεδόν αταβιστικά). Πολύ κουτσομπολιό, κακίες και τα άλλα γνωστά, και επίσης λίγο παραπάνω φλυαρία απ’ όσο μπορώ να αντέξω. Αγαπούσα πολύ τους Αλβανούς γειτόνους μου, το Στέφανο, την Αναστασία και τα παιδιά τους. Αν υπάρχει κάτι που μπορούσα να κάνω στην Κέρκυρα και μετανιώνω πικρά που δεν το έκανα, είναι που πολύ εύκολα μπορείς να πεταχτείς στους Αγίους Σαράντα και το Βουθρωτό.
Κρατώ επίσης την επιβλητική θέα του Παντοκράτορα και της Μουργκάνας, απέναντι, οποιαδήποτε ώρα της ημέρας, με τα φώτα της Ηγουμενίτσας όταν βραδυάζει. Το Φαληράκι, ή «Εν πλω», δίπλα στη θάλασσα, μισοπλημμυρισμένο μια μέρα κατακλυσμού. Την αγαπημένη μου τσιτσιμπύρα που πολύ μου λείπει αυτές τις ζεστές μέρες. Αλλά, άλλο θέλω να πω: (περισσότερα…)
ο δύτης των νιπτήρων 