Ίσως θυμάστε, ή ξέρετε, ή έχετε καταλάβει, ότι ο Δύτης δεν έχει πολύ καλές σχέσεις ούτε με το θέατρο, ούτε με τη ζωγραφική. Με το μεν θέατρο, έχει ένα θέμα με τη «μη φυσικότητα» που σχεδόν αναγκαστικά κυριαρχεί· για την ακρίβεια, όταν του αρέσει το κείμενο δεν του πολυαρέσει η παράσταση (στην περίπτωση μάλιστα του Κλήρου του μεσημεριού, του Κλωντέλ, αρνείται δια βίου να τη δει), ενώ όταν του αρέσει η παράσταση κάτι δεν του πάει καλά με το κείμενο. Με τη ζωγραφική πάλι, εντάξει, κάτι ξέρει, αλλά εκείνο που είναι πραγματικά του γούστου του είναι οι ανατολίτικες μικρογραφίες, άντε και το κινεζοϊαπωνέζικο στυλ. Με άλλες τέχνες (χορό ή γλυπτική ξέρω γω) ο Δύτης μας τα πάει ακόμα χειρότερα: είναι άνθρωπος της μουσικής, της λογοτεχνίας και του σινεμά, όπως θα έχετε διαπιστώσει.
Γιατί αυτή η εισαγωγή (περί εισαγωγής πρόκειται); Διότι θα ακολουθήσει διαφήμιση θεάτρου και ζωγραφικής. Αν είστε λοιπόν στην Αθήνα, (περισσότερα…)
ο δύτης των νιπτήρων 