Λίγα λόγια: ο Δύτης ζει σε μια επαρχιακή πόλη, γνωστή πάλαι ποτέ ως «Τάδε των τεχνών και των γραμμάτων», την οποία είχε κάπως περιγράψει με τρυφερή υποτίμηση πριν από καιρό. Σήμερα είχε ένα δίλημμα: έπρεπε να πάει στην πορεία που είχε οργανωθεί από συλλόγους εκπαιδευτικών, γονέων και κηδεμόνων, και τα λοιπά και τα λοιπά, ή στην παρέλαση όπου για πρώτη φορά συμμετείχε η Δυτοπούλα;
Προσπάθησε –και πέτυχε– να κάνει και τα δύο.
Δεν έχω ξαναδεί τέτοιο πράγμα έξι χρόνια που είμαι εδώ. Η πορεία ξεκίνησε από τη μια άκρη της λεωφόρου, όσο οι φιλαρμονικές και τα αγήματα περίμεναν στην άλλη. Ήταν πορεία μεγάλη –όχι όσο της προηγούμενης βδομάδας (που ήταν πρωτοφανής), αλλά για τα τοπικά δεδομένα πολύ μεγάλη, και με παλμό που λένε. Πέρασε ολόκληρη τη λεωφόρο φωνάζοντας συνθήματα, και πρέπει να με πιστέψετε γιατί ούτε εγώ πίστευα στα μάτια μου: το άλλο πλήθος, που είχε συγκεντρωθεί για να καμαρώσει τα βλαστάρια και τα εγγόνια του, χειροκροτούσε με ενθουσιασμό.
Η παρέλαση ξεκίνησε λίγο μετά, με αντίστροφη πορεία. Από τις αρχές του τόπου, ο τοπικός βουλευτής και νυν υφυπουργός απέφυγε επιμελώς να εμφανιστεί, μια και ούτε μήνας δεν πάει που είχε φάει κάτι αυγουλάκια στο σβέρκο. Παρέστη μόνον ένας κακόμοιρος αντιπεριφερειάρχης. Όλα σχεδόν (ίσως και όλα, δεν καθόμουν μπροστά μπροστά) τα λύκεια της πόλης περνώντας μπροστά του έστρεψαν το κεφάλι προς την άλλη κατεύθυνση, ακολουθώντας το παράδειγμα της Κατερίνης. Σχεδόν τον λυπήθηκα τον αντιπεριφερειάρχη.
Κατόπιν όλων αυτών, όπως καταλαβαίνετε, ακούω τη συλλογική αγανάκτηση σύσσωμου σχεδόν του λεγόμενου πολιτικού κόσμου βερεσέ.