Ένα ποστάκι για καλές γιορτές, αγαπητοί αναγνώστες. Ο Δύτης θα φύγει αύριο και θα επιστρέψει σε δέκα μέρες, ίσα για να απαντήσει στα σχόλια και να ευχηθεί καλή χρονιά.
Έγραφα το καλοκαίρι για τις «Δύο Αγγλίδες στην Ευρώπη» του Τρυφώ, μια ταινία κομψή και βίαιη ταυτόχρονα βασισμένη στο δεύτερο βιβλίο του Ανρί-Πιερ Ροσέ (δείτε κι εδώ· παραδόξως, η αγγλική βίκι έχει περισσότερες πληροφορίες από τη γαλλική). Το πρώτο του βιβλίο είναι το περίφημο «Ζυλ και Τζιμ», γνωστό από την ταινία του Τρυφώ και πάλι. Όσοι με παρακολουθείτε από καιρό θα ξέρετε πόσο μ’ αρέσει αυτή η ταινία (και δεν είμαι ο μόνος βέβαια), και σκέφτομαι τώρα ότι δεν έχω πολλά περισσότερα να γράψω πέρα απ’ όσα έλεγα το καλοκαίρι. Για παράδειγμα, όταν έλεγα ότι «ο Τρυφώ καταφέρνει, χωρίς ούτε μια σκηνή ωμότητας ή βίας, λεκτικής ή σωματικής, να βγάλει γυμνή αυτή τη σκληρή πραγματικότητα, που περιέγραψε κάποτε κι ο ίδιος ως εξής: “το ζευγάρι δεν είναι η τέλεια λύση, είναι όμως η μόνη που υπάρχει” (…) κομμάτια που δεν ταιριάζουν μεταξύ τους, αυτή είναι η ζωή, και είναι αυτή που έχουμε».
Ωστόσο μόλις ξαναδιάβασα το βιβλίο, που απέκτησα για δεύτερη φορά (περισσότερα…)
ο δύτης των νιπτήρων 