Δεν σκόπευα να παρεμβάλω κάτι ανάμεσα στη σειρά του Αχμέτ Κάλφα (το δεύτερο λέω να το ρίξω τη Δευτέρα), ούτε να γράψω κάτι για την Έλλη Παππά. Το έκαναν άλλοι, πολύ καλύτερα από μένα (δείτε κι εδώ). Αλλά ξεφυλλίζοντας στη βιβλιοθήκη μου, αποφάσισα να αντιγράψω αυτό εδώ, το κλείσιμο του προλόγου της στον Αποχαιρετισμό στον αιώνα μου (Αθήνα, Κέδρος, 2005):
Τον έζησα τον εικοστό αιώνα. Με ζωή και με θάνατο. Πάλεψα μαζί του όσο μπορούσα. Με ζωή και με θάνατο. Στις μεγάλες του ώρες και στις ώρες των διαψεύσεων. (…) Με έσωσε η προσπάθειά μου, όσες κι αν ήταν οι αντιδράσεις, και να καταγράψω, όσο μου επέτρεπαν οι δυνάμεις μου, επιλογές, πράξεις και παραλείψεις που οδηγούσαν στην καταστροφή εκείνου του μέλλοντος στο οποίο είχαμε αποθέσει τις ελπίδες μας. Με έσωσαν εκείνοι που κατανόησαν την όποια προσπάθειά μου και με στήριξαν, και οι νεότεροι – που κατανοούν και με στηρίζουν και μου δίνουν τη δύναμη να σηκώνω ακόμη το βάρος των όσων έζησα. Σ’ αυτούς, τους κάπως παλιότερους και τους νέους, οφείλω αυτό το αφιερωμένο στον τρομερό εικοστό αιώνα και στην επικίνδυνη κληρονομιά του κείμενό μου. Έτσι μπορώ να ολοκληρώσω τον αποχαιρετισμό μου με το λόγο του ποιητή – τροποποιημένον για χάρη της γενιάς μου:
Εμείς φύγαμε. Εσείς να δούμε τώρα.
Ε.Π.
ο δύτης των νιπτήρων 