…τίποτα δεν έχει χαθεί αν έχουμε επιτέλους την τόλμη να διακηρύξουμε πως τα πάντα έχουν χαθεί και πως πρέπει να αρχίσουμε εκ νέου, όπως οι περίφημοι εργάτες που στα 1907 μιαν αυγουστιάτικη μέρα πήραν είδηση πως η σήραγγα που άνοιγαν απ’ τη μεριά του όρους Μπράσκο είχε χαραχτεί λάθος και πως στο τέλος θα έβγαιναν σε απόσταση δεκαπέντε μέτρων από τη σήραγγα που έσκαβαν οι γιουγκοσλάβοι εργάτες απ’ τη μεριά της Ντουμπλίβνα. Τι έκαναν οι περίφημοι εργάτες; Οι περίφημοι εργάτες άφησαν τη σήραγγα έτσι όπως ήταν, βγήκαν στην επιφάνεια και μετά από αρκετές μέρες και νύχτες συζητήσεων σε διάφορες ταβέρνες του Πιεμόντε, άρχισαν να σκάβουν και πάλι, αλλά αυτή τη φορά με δική τους ευθύνη και κίνδυνο σε μιαν άλλη πλευρά του όρους Μπράσκο και συνέχισαν έτσι χωρίς να ενδιαφέρονται για το τι έκαναν οι Γιουγκοσλάβοι εργάτες και έφτασαν ύστερα από τέσσερις μήνες και πέντε μέρες στα νότια της Ντουμπλίβνα, προς μεγάλη έκπληξη ενός συνταξιούχου δάσκαλου που τους είδε να εμφανίζονται στο αποχωρητήριο του σπιτιού του. Αξιέπαινο παράδειγμα, που θα έπρεπε να το είχαν ακολουθήσει κι οι γιουγκοσλάβοι εργάτες απ’ τη μεριά τους (παρόλο που πρέπει να παραδεχτούμε πως οι περίφημοι εργάτες δεν τους είχαν πληροφορήσει για τις προθέσεις τους), αντί να επιμένουν να συνδεθούν με μια ανύπαρκτη σήραγγα, πράγμα που συμβαίνει και με ορισμένους ποιητές που σκύβουν επικίνδυνα απ’ το παράθυρο του σαλονιού τους στη μέση της νύχτας.
(Χούλιο Κορτάσαρ, Το κουτσό, κεφ. 71, μετάφρ. Κώστας Κουντούρης)
ο δύτης των νιπτήρων 