Τι να πρωτομετρήσει κανείς. Επαναστατικά δικαστήρια, αντί για τα κανονικά που δίκαζαν με το παραδοσιακό εθιμικό δίκαιο, καταδίκασαν σε θάνατο κάπου 17.000 ανθρώπους μέσα σ’ ένα χρόνο· δεν μετράω το βασιλιά, που τέλος πάντων είχε και μια ευθύνη, αλλά ας πούμε είναι γνωστή η τραγική ιστορία της Μαρίας Αντουανέτας (βιβλίο του Τσβάιχ, ταινία της Κόπολα). Άλλοι 20 με 30.000 τουφεκισμένοι (οι άλλοι καρατομήθηκαν), και βέβαια οι δεκάδες χιλιάδες πνιγμένοι της Νάντης, οι εκτελεσμένοι δίχως δίκη χωρικοί της Βανδέας (κάπου 200.000 όλοι μαζί). Δεν πρόσθεσα τους νεκρούς από τους πολέμους που προκάλεσε (κάπου 700.000 επί Δημοκρατίας, αλλά το σωστό είναι να προσθέσουμε και τους Ναπολεόντειους – άλλοι 2.500 με 3.500.000, ίσως και πέντε εκατομμύρια).
Και όμως οι αριθμοί αυτοί είναι μικροί. Σύμφωνα με μια γνωστή λογική (Οι διάφορες εκδοχές των κομμουνιστικών καθεστώτων σκότωσαν πολλαπλάσιους απ’ όσους πρόλαβαν να δολοφονήσουν οι ναζί. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι το τέρας του ναζισμού τσακίστηκε νωρίς, ενώ οι κομμουνιστικοί ολοκληρωτισμοί άντεξαν 60 και 70 χρόνια…), πρέπει να κάνουμε την αναγωγή στο χρονικό διάστημα, να υπολογίσουμε νεκρούς ανά έτος δηλαδή, οπότε καταλαβαίνουμε ότι η Δημοκρατία έχει πολύ μεγαλύτερο ποινικό μητρώο από ναζισμό και κομμουνισμό μαζί. Δεδομένου ότι όχι μόνο αντέχει ακόμα αλλά ότι, μάλλον, προβλέπεται να αντέξει κι άλλο στο βαθμό που είναι ακόμα ζωντανή, δεν τολμώ καν να κάνω τον υπολογισμό.
Αλλά ας αφήσουμε τους νεκρούς, ας δούμε τους θεσμούς. Επιτροπή Κοινής Σωτηρίας; Εθνοσυνέλευση; παράλληλα με τον Δήμο -την Κομμούνα- του Παρισιού; και τέλος πάντων μια πόλη υποκαθιστά μια χώρα και αποφασίζει αυθαίρετα για όλο το έθνος; Εισβολές σε κυρίαρχα κράτη και διαμελισμοί εθνών;
(Και βέβαια ας μην αντιτάξει κανείς ότι η γαλλική είναι μόνο μία εκδοχή της Δημοκρατίας, ότι τις ταυτίζω αυθαίρετα. Ιδού και η αγγλική: 85.000 σκοτωμένοι αλλά και 40.000 άμαχοι, συνολικά 127.000 νεκροί εκτός μαχών (και από σφαγές, άλλο τίποτα). Βασιλοκτονίες, εκτελέσεις, θρησκευτικός φανατισμός και τελικά δικτατορία του Λόρδου Προστάτη. Και πάει λέγοντας.)
Πολύ εγκληματικό πολίτευμα αυτή η δημοκρατία, τελικά. Είναι να φρίττει κανείς.
ο δύτης των νιπτήρων 