…ή αλλιώς, διάφορα συλλεκτικά για να περνάτε την ώρα σας, αν δεν έχετε κάτι καλύτερο να κάνετε (που φαντάζομαι και εύχομαι να έχετε!), όσο ο Δύτης θα είναι στην Πόλη και θα μπορεί να γράφει μόνο σε γκρίκλις (όποτε μπορεί να μπει στο ίντερνετ).
Από παλιά είχα την ιδέα ότι μια από τις πιο αντιπαθητικές ιδιότητες που μπορεί να έχει κάποιος είναι η υπεροψία. Μπορείτε να την πείτε και αλαζονεία· μια άλλη, παραπλήσια μορφή της είναι η αυταρέσκεια. Αυτή μου η ιδέα έπαιξε ρόλο, τελικά, στις πολιτικές μου επιλογές, για παράδειγμα. Την Παρασκευή, στην ανανεωμένη «Βιβλιοθήκη» της Ελευθεροτυπίας (η οποία από την αρχή μου φάνηκε μάλλον απογοητευτική σε σχέση με ό,τι ίσως περίμενα), είδα άλλο ένα παράδειγμα. Ο Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης, πολύ καλός νομίζω μεταφραστής, γράφει για τον Λεωνίδα Χρηστάκη. Τώρα, έτσι κι αλλιώς όλη αυτή η ιδεολογία του «περιθωρίου», ή μάλλον του κατεπιλογήν περιθωρίου, ή ίσως του αυτοοριζόμενου περιθωρίου, πάντα μου φαινόταν ότι έχει από μόνη της μια αυταρέσκεια· κατά σύμπτωση, στο ίδιο τεύχος διάβασα κάτι αντίστοιχο, και δεν μπορώ να μην σκεφτώ ότι κι εγώ έχω την αίσθηση, την πεποίθηση δηλαδή, πώς να το κάνουμε, ότι τρεις-τέσσερις φίλοι μου είναι το αλάτι της γης, αλλά δεν πρόκειται να το δημοσιεύσω ποτέ. Θα μου φαινόταν ότι περισσότερο προβάλλω τον εαυτό μου (που είχε την τιμή να ανήκει σε μια τέτοια παρέα, όπως συνηθίζεται να λέμε) παρά εκείνους. Φανταστείτε τώρα, για παράδειγμα, ένα προηγούμενο ποστ που να πήγαινε ως εξής: «Αυτά κουβεντιάζαμε με τον περίφημο Πασχάλη Τάδε, στη θρυλική πια «Δόξα» -ή μάλλον, «στις θρυλικές πια κρασοκατανύξεις στην περιβόητη «Δόξα». Κλασικό παράδειγμα, οι επιφυλλίδες του Γεωργουσόπουλου. Ακριβώς αυτό λοιπόν κάνει κι ο Μπαμπασάκης: σε μια νεκρολογία που (στην ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας) πιάνει κοντά εκατό αράδες, καταφέρνει να μιλά ακατάπαυστα για τον εαυτό του. Διαβάστε την, και ζήτημα αν βρείτε μία ή δύο φράσεις που να αφορούν τον ίδιο τον Χρηστάκη, και αυτές κοινότοπες, εδώ που τα λέμε. Και το αποκορύφωμα της αυταρέσκειας, το κλείσιμο ή datatio: «Πλατεία Παπαδιαμάντη, 30 Απριλίου 2009, χαράματα.»
Αν και πρέπει να πω ότι και ο Αρανίτσης εμφανίζει συχνά μια παρόμοια τάση αυταρέσκειας όταν γράφει για το παρελθόν (π.χ. για το Λάγιο), αυτό εδώ για τους σκύλους της Κέρκυρας μ’άρεσε. Θυμήστε μου κάποτε να γράψω κι εγώ για την Κέρκυρα, όπου έμεινα πάνω από τέσσερα χρόνια.
Θυμάστε ότι είχα βρει ανταλλακτικά για το Ρενώ κατρέλ; Ε, έλπιζα να γράψω ότι το πήγα στην Αθήνα, και το έφτιαξα τζιτζί, και είναι έτοιμο για καλοκαιρινές εκδρομές. Δυστυχώς η επισκευή αναβάλλεται -έμεινα από μίζα, το άφησα για τελευταία στιγμή, ο ηλεκτρολόγος μου είπε από Δευτέρα, εγώ όμως Κυριακή βράδυ έφευγα. Κάποτε θα το φτιάξω, πού θα πάει.
Πεταλούδα μπαίνει στο γραφείο από το ανοιχτό παράθυρο. Ε, ναι, για κάτι τέτοια μ’αρέσει εδώ στην καραεπαρχία.
Η κόρη μου μού εξήγησε τις προάλλες ότι το μεγαλύτερο βουνό του κόσμου είναι το Έβερεστ, «που είναι κάπου… να δεις… κάπου στη Θήβα…;». Σκέφτηκα να το κάνω ξεχωριστό ποστ με τίτλο «Δαλάι Λάμα, νομάρχης Βοιωτίας», μετά είπα να το βάλω εδώ.
Πάλι στην Πόλη λοιπόν. Έχω να πάω δύο-δυόμισυ χρόνια, δεν φαντάζομαι να έχουν αλλάξει πάρα πολλά (πέρα από την απαγόρευση του καπνίσματος, όπως θα γίνει κι εδώ, στην οποία μαθαίνω ότι οι Τούρκοι προσαρμόστηκαν πολύ εύκολα). Η τελευταία φορά ίσως δεν μετράει· σημαδεύτηκε από πολύ δυσάρεστες, για να το πω ελαφριά, καταστάσεις, και έτσι ελάχιστα θυμάμαι το πυκνό χιόνι στο καραβάκι Καντίκιοϊ-Εμίνονου. Βέβαια, το καλοκαίρι είναι μια πόλη αβίωτη. Υγρασία και ζέστη, σαν Θεσσαλονίκη ένα πράμα. Αυτό που κυρίως θέλω να δω (πέρα από την ανανέωση της βιβλιοθήκης μου, και βέβαια τους καλούς μου φίλους) είναι αν εξακολουθώ να νιώθω ότι από όλες τις πόλεις του εξωτερικού είναι η μόνη στην οποία θα μπορούσα να ζήσω. Θα ξαναγελάω με τον Κεμάλ Σουνάλ και ταινίες που εδώ ούτε θα τις κοίταζα; Θα συνεχίσω να νιώθω πιο άνετα σε ένα άγνωστο καφενείο από ό,τι εδώ, στην πόλη μου ή στην Αθήνα; Θα μ’αρέσει πάλι η γενή ρακή, ενώ δεν μ’αρέσει το ούζο με γλυκάνισο; Θα βρω σαλέπι με γάλα; (όχι, καλοκαιριάτικα).
Σ’ αυτές και άλλες απορίες θα απαντήσω από δεκαπενθημέρου. Ως τότε, καλή αντάμωση!
Read Full Post »
ο δύτης των νιπτήρων 