Η διαφορά τώρα που υπάρχει το ίντερνετ είναι ότι διαβάζουμε σε μια τυχαία σελίδα του Πύντσον (V., μετάφρ. Πρ. Προκοπίδη, Αθήνα 2007, σελ. 337) ότι μια κοπέλα περπατάει καμαρωτή καμαρωτή προς την πόρτα, τραγουδώντας το Auf dem Zippel-Zappel-Zeppelin, μια δημοφιλή μελωδία των αρχών του αιώνα, και δεν αρκούμαστε σ’ αυτό, όπως ο αναγνώστης του Πύντσον το 1961, όπως πιθανότατα ο ίδιος ο Πύντσον που το διάβασε λίγο πριν το 1961 κάπου (όπως αποδεικνύεται από το γεγονός ότι το γράφει λάθος, ενώ το σωστό είναι mit dem Zippel mit dem Zappel mit dem Zeppelin). Όχι, δεν αρκούμαστε σ’ αυτό, ψάχνουμε και το γκουγκλάρουμε και το βρίσκουμε στον γιουτούμπη, και το ακούμε κι εμείς ενώ διαβάζουμε τα σχόλια (Pynchon brought me here, λέει ο ένας, cited in Thomas Pynchon’s novel «V.» (pg.232), ο άλλος). Και γράφουμε κι ένα ποστ. Αυτό εδώ.
***
(Αυτό θα έγραφα αν είχα φέισμπουκ, δηλαδή, ενώ τώρα εδώ δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ αν αξίζει τον κόπο να δημοσιευτεί τούτη δω η εξυπνάδα και να μένει φόρα παρτίδα μέχρι να σκαρφιστώ την επόμενη. Νιώθω λοιπόν την ανάγκη να συμπληρώσω με κάτι πιο χρήσιμο, απ’ το ίδιο βιβλίο (σελ. 325) –ως εξής:)
«Μα να είστε από το Μόναχο και να μην έχετε ακούσει ποτέ για τον Χίτλερ! […] Τι στην ευχή τρέχει μ’ εσάς τους νέους;» […]
«Είμαι μηχανικός, βλέπετε. Η πολιτική δεν είναι ο τομέας μου».
«Κάποια μέρα θα σας χρειαστούμε», του είπε ο Βάισμαν. «Δεν ξέρω σε τι ακριβώς, αλλά είμαι βέβαιος γι’ αυτό. Άνθρωποι σαν κι εσάς, με την εξειδίκευση και τα περιορισμένα ενδιαφέροντά σας, θα μας φανούν πολύτιμοι. Συγχωρήστε με που θύμωσα».
ο δύτης των νιπτήρων 
Σπεύδω να το ακούσω και να αφήσω το σχόλιο: dytistonniptiron brought me here.
Ωραία! Τέτοια ώρα και είμαι δεύτερος. ‘Όχι στου σαραντάκου που γίνεται λαϊκή αγορά και όποιος πρόλαβε πρώτιασε.
Άσε που κυκλοφορεί εκεί και αυτός ο ανοικονόμητος Γς.
Εγώ;;;
Θα σε κλέψω, ξέρεις για πού… 😉
🙂
Καλημέρα μάινε κίντερ. Μα αλήθεια σας άρεσε; Εγώ το ανέβασα με βαριά καρδιά γιατί το λυπήθηκα να το αφήσω 🙂
RSS brought me here. 😉
Ωραιότατο
Αξοδιάβαστο! ( Η αγάπη για τον Πύντσον, το rss feed κι ο θαυμασμός για το Δύτη μ έφεραν εδώ 😉 )
Είδα φως και μπήκα! (Αχ, μ΄ αυτόν τον Pynchonμ πια)
Καλό είναι αυτό το «brought me here» -αλλά για Πύντσον μάλλον πρέπει να θεσπιστεί η μετενσάρκωση.
Συγγνώμη, ξεχάστηκα: σας μερσώ όλους. 🙂 (Θέλω κι εγώ μετενσάρκωση!)
Είδα μια μέρα τον Σρα στα Εξάρχεια, είπαμε δυο λόγια, πες τρία, ανάμεσα σ’ αυτά «ο Δύτης είναι ο ιδανικός εραστής», «α», είπε, «θα του το πω», δεν ξέρω αν στο’ πε, πάντως αν σήμερα με ρωτούσε γιατί θα ήξερα γιατί. Γιατί με μια ελάχιστη κίνηση, μια στροφή, τελειώνει πάντα τόσο ωραία.
Α, δε μου τόπε.
Κάτι για πίτσες άκουσα κι ήρθα αλλά ήταν χαλασμένο τηλέφωνο.
Μ’ άρεσε όμως. Καλά που ήρθα, κι ας μην είχε πίτσα αλλά Πίντσον τελικά.
Αυτό με τις διαθεματικές αναφορές, που μπαίνεις σε τραγούδι και μαθαίνεις για λογοτεχνικές αναφορές του , μου θύμισε μια τραυματική μου εμπειρία με Βικιπαίδεια.
Μπήκα μια φορά στη γερμανική Βίκι σταλμένος καλή ώρα από ταινία στην οποία αναφερόταν ένα συγκεκριμένο πρόσωπο και θέλησα να μάθω αν ήταν υπαρκτό. Όταν είδα ότι στην ενότητα του λήμματος για το πώς είχε περάσει το πρόσωπο αυτό στην τέχνη ελειπε η αναφορά στη συγκεκριμένη ταινία, είπα να βαλω εγώ την προσθήκη. Ξόδεψα χρόνο για το συντάξω σε καλά και επιγραμματικά γερμανικά και τελικά τζίφος. Το σούταραν κι ο κόπος μου πήγε χαμένος.
Και δε μου λες, οι πίτσες κάνουν στη γενική πληθυντικό των πίτσων ή των πιτσών; Προσπαθώ να καταλάβω το σπασμένο τηλέφωνο δηλαδή 🙂
Για σου κι από δω δύτη. Τι ωραίο! Διαφημιστής είσαι; Πρέπει τώρα οπωσδήποτε να διαβάζω Πύντσον! Αχ και να είχα το ν. εδωπα στον καναπέ μου
🙂
Περισσότερος Πίντσον
Έρωτας 77
ΚΑΙ ΑΦΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ό,τι κάνουν, σηκώνονται, πλένονται, βάζουν το ταλκ και τα αρώματά τους, χτενίζονται, ντύνονται και, έτσι, σταδιακά γίνονται ξανά αυτό που δεν είναι.
Χούλιο Κορτάσαρ
Δεν βλέπω να καταφέρνω να γράψω ειδικό ποστ, οπότε ας το πω εδώ: ο τελευταίος Πίντσον είναι πραγματικά απολαυστικός, κλάσεις ανώτερος από τον προτελευταίο!