Εκκλήσεις

Ο υπουργός Εργασίας, Ανδρέας Λοβέρδος, κάλεσε τους φαρμακοβιομήχανους να «θυσιάσουν» μέρος των κερδών τους, ώστε «να εξυπηρετηθεί η πατρίδα και οι πολίτες της». («Σας ζητάμε να μειώσετε τα κέρδη σας. Δεν θεωρούμε κακή την επιχειρηματικότητα, αντιθέτως. Όμως υπάρχει κι ένα όριο. (…) Το σύστημα, αν συνεχίσει έτσι, οδηγείται σε ξέρα».)

Ο ΟΗΕ έκανε έκκληση στην κυβέρνηση της Ταϋλάνδης να αποκλιμακώσει την ένταση χωρίς τη χρήση βίας.

Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, Γιώργος Παπανδρέου, έκανε έκκληση στις εταιρείες αξιολόγησης να ανεβάσουν τουλάχιστον μία κατηγορία την Ελλάδα, ώστε να αντιστραφεί το κλίμα.

Η κυβέρνηση της Ελλάδας, επίσης, έκανε έκκληση στο ΔΝΤ να μην τη ζορίζει τόσο.

Η ίδια κυβέρνηση έκανε έκκληση στις αγορές να κατεβάσουν τα σπρεντς, γιατί κοιτάξτε τι καλό παιδί που είναι.

Ο Συνασπισμός έκανε έκκληση στον καπιταλισμό να βάλει τους ανθρώπους πάνω από τα κέρδη (εδώ γίνομαι κακός).

Ο γείτονάς μου, έκανε έκκληση στην τράπεζα να του κάνει κάποιες ευκολίες γιατί δεν τα βγάζει πέρα.

Εγώ έκανα έκκληση στη διεύθυνση του σουπερμάρκετ να καθυστερήσει κάπως τις αυξήσεις του ΦΠΑ (και επίσης, στις κατσαρίδες της γειτονιάς να μην εμφανίζονται στο γραφείο μου: τριάντα πτώματα με υποδέχτηκαν σήμερα το πρωί).

Ο άλλος μου γείτονας, έκανε έκκληση στον εργοδότη του να φιλοτιμηθεί να μείνει στο 2% απολύσεων αντί για το 4%.

Είπαμε με κάποιους φίλους να κάνουμε έκκληση στο κεφάλαιο να γίνει λίγο, πώς να το πούμε, λιγότερο καταστροφικό.

Τι ωραίο πράγμα οι εκκλήσεις.

Read Full Post »

Σχεδίασμα μιας ιστορίας του εγκλήματος

Η ταινία του Φριτς Λανγκ Scarlet Street (1945· ο ελληνικός τίτλος είναι Η σκύλα, αν θυμάμαι καλά, και προέρχεται από την ομώνυμη ταινία του Ρενουάρ, που δεν έχω δει) έμεινε στην ιστορία ως το πρώτο χολιγουντιανό φιλμ στο οποίο ο δολοφόνος μένει ατιμώρητος. Βέβαια, στην πραγματικότητα τιμωρία υπάρχει ακόμα, καθώς ο δολοφόνος βασανίζεται από τύψεις και τελικά αυτοκτονεί, ωστόσο από τη δικαιοσύνη ξεφεύγει (κάτι που ξαναβλέπουμε στη Λα Στράντα του Φελίνι). Έχω την εντύπωση ότι αυτή η δικαίωση του εγκλήματος, ή μάλλον, η αποδοχή της ατιμωρησίας, άργησε πολύ να εμφανιστεί ξανά στην, ας πούμε, μέινστριμ κουλτούρα (όσο μπορούμε να πούμε τον Φριτς Λανγκ μέινστριμ τέλος πάντων). Τη δεκαετία του ’70

Read Full Post »

Από τα Θεραπειά στη Μπουχάρα

Πολύ λίγα ξέρουμε για τον Βασίλειο Βατάτζη, και είναι μάλλον απίθανο να μάθουμε περισσότερα (αν και ίσως υπάρχουν). Πρόσφατα αναφέρθηκε σε ένα δημοσίευμα ιρανολογικού ενδιαφέροντος, και μια και το χρωστάω σχεδόν ένα χρόνο τώρα σε ένα φίλο, είπα να συνοψίσω αυτά τα πολύ λίγα.

Γεννήθηκε στα Θεραπειά της Πόλης το 1694 και ήταν γιος ενός αξιωματούχου του Πατριαρχείου. Όπως διηγείται ο ίδιος,

…ετών ων αριθμόν δέκα τε και τεσσάρων, / την τάξιν δε και άσκησιν επιθυμών εμπόρων, / και περιήγησιν φιλών κόσμου και πολλών χώρων, / εν ηλικία ταύτη δε, ως άνωθεν φανίζω, / και εν ονόματι Χριστού προς ξέν’ αναχωρίζω

Το πρώτο του ταξίδι ήταν στη Μόσχα, μέσω Μολδαβίας και Κιέβου. Ξαναγύρισε στην Πόλη, δεν έκατσε όμως πολύ: από το Μπρασόβ και την Πολωνία έφτασε ξανά στη Μόσχα, απ’ όπου ακολούθησε το δρόμο του Αστραχάν για την Περσία. Πάλι στη Μόσχα, και από κει ξανά Περσία: Γκιλάν, Καζβίν, Κουμ και Ισφαχάν. Αυτά γίνονται το 1716.

Επιστροφή στα πάτρια, και κατόπιν (βρισκόμαστε πια στο 1727) ο Βατάτζης ξαναφεύγει για Μόσχα (όπου φαίνεται ότι η οικογένειά του είχε ήδη σχέσεις), και από κει αποφασίζει να γυρίσει την άγνωστη τότε κεντρική Ασία. 

Read Full Post »