«Τώρα μπλέξατε…»

Έλεγα να σιωπήσω λίγο αυτές τις μέρες, μια και η πρόσβαση μου στο ίντερνετ θα είναι τις δύο βδομάδες που ακολουθούν μάλλον διακεκομμένη, να το πω έτσι.  Ωστόσο δεν μπορώ να μην λινκάρω αυτήν εδώ την ανακοίνωση του Σωματείου Σερβιτόρων, Μαγείρων και Λοιπών Εργαζομένων του Κλάδου του Επισιτισμού. Διαβάστε την, λέω. Το συμβάν είναι εξοργιστικό, και ελπίζω να μην περάσει απαρατήρητο (όπως παραλίγο να είχε περάσει η ιστορία με την Κούνεβα). Μετά, μπορούμε να κουβεντιάσουμε θεωρητικά περί ελευθερίας, δημοκρατίας, συντεχνιών και ό,τι άλλο θέλουμε.

(κάτι σχετικό είχα πει εδώ)

Advertisement

Read Full Post »

Ληστές, κριτές, μπλεξίματα

Ξέρω, περιμένετε κάτι επετειακό για την 25η Μαρτίου από τον τουρκολόγο της γειτονιάς. Η αλήθεια είναι πως κάτι πολύ ταιριαστό που ετοιμάζω στην άλλη ζωή μου, έχει πολύ δρόμο μπροστά του μέχρι να μπορώ να το παρουσιάσω· επίσης, ότι ίσως το πιο ταιριαστό, από πολλές πλευρές μέρες που είναι, θα ήταν το ποστ της περασμένης βδομάδας, με τον σουλτάνο να κατηγορεί για την Ελληνική Επανάσταση τους δημόσιους υπάλληλους. Τέλος πάντων, σας βρήκα άλλη μια αστυνομική ιστορία με κλέφτες, βασισμένη στο εξής απόσπασμα από τον πέμπτο τόμο του οθωμανού ιστορικού Ναϊμά [1]· το γεγονός έλαβε χώρα το 1654:

 Ο καδής της Λάρισας (Γενισεχίρ), Σαριαλήζαντε, όταν έφτασε στην πόλη δεν μπόρεσε να τα πάει καλά με τους εκεί προύχοντες· ιδίως με έναν από τους (πρώην) καδήδες που έμεναν εκεί, ένα γέρο ονόματι Γιουσούφ Εφέντη, που με τον πλούτο και την υπόληψή του ήταν διάσημος. Σε κάποια χωριά, ληστές (haydud) πάτησαν σπίτια των ραγιάδων και σούβλισαν ένα μουσουλμάνο με τη γυναίκα του. Ο καδής όρισε άνδρες και τους έπιασε: αποδείχτηκε πως ήταν εκείνοι, καθώς βρέθηκαν πάνω τους πράγματα που είχαν ληστέψει από τα σπίτια, και έτσι ο καδής τους παλούκωσε. Ωστόσο, οι ληστές εκείνοι ήταν τσομπάνηδες του Γιουσούφ Εφέντη που προανέφερα. Ο τελευταίος οργίστηκε λοιπόν με τον καδή και ξεσήκωσε τον κόσμο να του επιτεθεί. Τους οδήγησε εναντίον του, φωνάζοντας «ο καδής έγινε αντάρτης». Ο Σαριαλήζαντε Εφέντης δεν είχε άλλη λύση παρά να φύγει μέσα στη νύχτα για την Ελασσόνα, και από κει για τη Θεσσαλονίκη. Όταν έφτασε στην Κωνσταντινούπολη, είχαν έρθει και αντιπρόσωποι από τη Λάρισα με κατηγορίες εναντίον του. Εξετάστηκαν κατ’ αντιπαράσταση στο συμβούλιο του πασά, παρουσία του καδή της Κωνσταντινούπολης, αλλά δεν μπόρεσε να αποδειχτεί τίποτε. Οι στασιαστές διώχτηκαν, και στη Λάρισα στάλθηκε καδής ο Χιμάρ-καπάν Εφέντης, από το ιεροδιδασκαλείο Σελιμίγε.

Χιμάρ-καπάν είναι το σαράκι του ξύλου. Πλάκα μας κάνει; Βλέπω πάντως μια κάπως παρόμοια υπόθεση δίπλα, στα Τρίκαλα,

Read Full Post »

Μπαλάντα στους εκδότες άδοξοι πούναι

Όχι, δεν μιλάω για τους εκδότες των εκδοτικών οίκων, αλλά για τους εκδότες κειμένων. Αφορμή πήρα από αυτό το ωραίο (ως συνήθως) κείμενο του Πετεφρή και τη συζήτηση που ακολούθησε. Άχαρη η δουλειά του εκδότη κειμένων: στο σινάφι μας, των ιστορικών, αυτός που μετρά (και δικαίως, μάλλον) είναι ο συνθέτης, ας πούμε, αυτός που θα συνδυάσει πηγές, θα βγάλει συμπεράσματα, θα φωτίσει ένα γεγονός ή θα γεννήσει μια ερμηνευτική θεωρία. Ωστόσο βασιζόμαστε σε κάτι αφανείς ήρωες που τρων τα χρόνια τους εκδίδοντας τις πηγές: είτε πρόκειται για χειρόγραφα πεντακοσίων ή χιλίων σελίδων, είτε για αρχειακούς κώδικες με χίλιες ή δυο χιλιάδες καταχωρίσεις ο καθένας. Λεπτοδουλειά, χαμαλίκι, χωρίς ανταμοιβή πια -αν και παλιότερα βέβαια έτσι έκανες όνομα, τώρα πια μόνο στους ταπεινούς και καταφρονεμένους κύκλους των τοπικών κοινωνιών.

Read Full Post »

Ένας χρόνος κομμάτια· και μια διαφήμιση

Τέτοια ώρα περίπου, πριν από ένα χρόνο, ο Δύτης ξεκινούσε τις καταδύσεις του στη μπλογκόσφαιρα. Ένα χρόνο και 146 καταδύσεις μετά, πρέπει να ευχαριστήσει:

Read Full Post »

Ακμή και παρακμή της δυτικής φαντασίας

Ο παράξενος και μάλλον ευφάνταστος (χμμ…) τίτλος μου κρύβει, στην πραγματικότητα, μια μικρή κριτική κινηματογράφου. Όταν πριν από ένα μήνα είδα για δεύτερη φορά το Κινούμενο κάστρο του Χαγιάο Μιγιαζάκι -αν δεν το έχετε δει, θα έχετε δει ίσως το Spirited Away (δεν μπορώ τώρα να θυμηθώ τον ελληνικό τίτλο)- σκέφτηκα (επειδή κάτι μέσα μου ρέπει προς συγκρίσεις και απολυτότητες) ότι ο Μιγιαζάκι κάνει τον Τιμ Μπάρτον να μοιάζει αφελής και τόσο, μα τόσο χολιγουντιανός (όσο ποτέ δεν θα ήθελε να είναι). Παρόλα αυτά πήγα να δω την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων με τις καλύτερες προθέσεις.

Read Full Post »

Δημοσίων υπαλλήλων αποτελέσματα

Στις 5 Τζεμαζιουλάχιρ 1236 Εγίρας (10 Μαρτίου 1821, νέο ημερολόγιο, 22 Μαρτίου με το παλιό), ο Σουλτάνος Μαχμούτ Β΄ εξέδωσε ένα αυτοκρατορικό διάγγελμα, στο οποίο αποδίδει ευθύνες για την έκρηξη της Επανάστασης στη Μολδοβλαχία:

«Παρατηρώ, ότι οι ανώτεροι λειτουργοί, γραμματείς και υπηρέται του κράτους μου, παραδεδόμενοι εις την ραστώνην, κατήντησε να μη έχουν την δύναμη να ανανήψουν. Αλλ΄ ενώ άπαντες έλαβον γνώσιν των λόγων μου εκείνων, διεπίστωσα, ότι ουδείς καταβάλλει την απαιτούμενην προσπάθειαν. Να νουθετηθούν όλοι. Οι δημόσιοι υπηρέται και οι υπάλληλοι των διαφόρων γραφείων έρχονται εις τας εργασίας των μόλις την 3ην ώραν.

Read Full Post »

Julia dream

Έχει και βίντεο:

Read Full Post »

PIGS

Αυτές τις μέρες δεν προλαβαίνω ούτε να φτύσω, όχι να ανεβάσω ποστ. Επειδή όμως ξέρω ότι αναπτύσσετε σύνδρομο στέρησης, ορίστε ένα από τα καταπληκτικά τραγούδια του Ζακ Μπρελ που κατά κάποιο τρόπο είναι επίκαιρο.

Είχα ξαναγράψει για τον Μπρελ, στο πρώτο ξεκίνημα του Δύτη, εδώ. Κοιτάξτε τον προσεκτικά, παρακαλώ, αξίζει τον κόπο. Όσο για το κομμάτι το ίδιο, μπορεί κανείς να το δει με πολλούς-πολλούς τρόπους. Και σαράντα ή πενήντα χρόνια μετά, παραμένει επίκαιρο, πάλι με πολλούς τρόπους, νομίζω.

Read Full Post »

Ζει, τους εχθρούς του εμπιστεύεται

Ο τίτλος, από το τραγούδι του Βασίλη Νικολαΐδη «Το δελφίνι» (Ατασθαλίες, 1993). Το κειμενάκι που ακολουθεί το ξέθαψα από κάτι κιτάπια μου του μακρινού 1998:

Ολόκληρη αισθητική θεωρία μπορεί να οικοδομηθεί πάνω σε αυτόν τον στίχο (εντάξει, στην πραγματικότητα ο στίχος εκ των υστέρων δικαιώνει τη θεωρία, που διαμορφώθηκε μια καλοκαιρινή μέρα). Η κεντρική ιδέα είναι η αποξένωση απ’ ό,τι δεν είναι εγώ, ή μάλλον (γιατί η αποξένωση προϋποθέτει μια αρχική κατάσταση ταύτισης) το γεγονός ότι το εγώ ή αλλιώς η συνείδηση αποτελεί ένα κέλυφος που εξοβελίζει ό,τι δεν περιέχει

Read Full Post »

Η εποχή των τούβλων

Στην αρχή, κατά μία άποψη, κόβουν το κάπνισμα στα καφενεία και χτυπάνε την ανταλλαγή απόψεων και την ιδεολογική ζύμωση σαν άλλοι Μουράτ Δ΄. Τώρα η συνωμοσία έχει εξελιχθεί. Αιώνες διαβάζαμε στο κρεβάτι, πριν κοιμηθούμε. Σκοτεινοί εγκέφαλοι χειραγωγούν τώρα τους εκδοτικούς οίκους και καθιστούν αδύνατη αυτή την εποικοδομητική δραστηριότητα:

Τελευταίος Πύντσον, 1234 (είναι τυχαίο;) σελίδες, όλες σε ένα τόμο. Ξαναβγαίνει το Αλεξανδρινό κουαρτέτο του Ντάρελ, όλο σε ένα τόμο (αντί για τέσσερις!). Άπαντα Μπόρχες, ένας τόμος (αντί για τα μικρά βιβλιαράκια που τα έπαιρνες και στο λεωφορείο). Και ούτω καθεξής. Βιβλία που μόνο σε ένα τραπέζι μπορείς να τα διαβάσεις. Μα, ποιος διαβάζει σε τραπέζι σήμερα; Προφανώς μια (παγκόσμια; νομίζω τα ξένα βιβλία είναι πιο ελαφρά, λόγω του χαρτιού που χρησιμοποιούν) συνωμοσία για τον έλεγχο της σκέψης βρίσκεται σε εξέλιξη, και ως τέτοια την καταγγέλλω με τις ταπεινές μου δυνάμεις.

Read Full Post »