Το τραγούδι δεν είναι διασκέδαση

Το πρωτάκουσα στην παράσταση του Μωρίς Μπεζάρ στο Ηρώδειο το ’90, νομίζω. Αν θυμάμαι καλά, στη συναυλία αυτή (εννοώ των ηχογραφήσεων, του ’61), η Πιαφ τραγουδούσε με τρομερούς πόνους από ένα πρόσφατο αυτοκινητιστικό ατύχημα. Ίσως διακρίνεται στο βιντεάκι:

Και πολύ μ’ άρεσε επίσης αυτό:

Read Full Post »

Ακούστε και αυτό

Ξέρω, κινδυνεύω να θεωρηθώ ότι ακούω κυρίως γαλλικό ή μάλλον γαλλόφωνο τραγούδι (στην περίπτωσή μου, αυτό ίσχυσε μόνον όταν γύρω στα 17 μου άκουγα την εκπομπή του Γιάννη Διακογιάννη στον τότε «902 αριστερά στα FM»). Τέλος πάντων (στην πραγματικότητα ακούω πολύ περισσότερα, έχετε υπομονή), ορίστε ένα σχετικά άγνωστο τραγούδι της Εντίθ Πιαφ (όχι, δεν μπορώ να γράψω Εντίτ): Les blouses blanches. Διάβαζα κάποτε ότι όταν της το πρότειναν, κάποιος είπε ότι αυτό δεν τραγουδιέται· και εκείνη απάντησε, «Δεν ξέρετε ότι είπαν για μένα πως μπορώ να τραγουδήσω ακόμα και τον τηλεφωνικό κατάλογο;»

Υπάρχει κατά τη γνώμη μου μια λίγο καλύτερη εκτέλεση (αλλά ίσως τη θεωρώ τέτοια γιατί την άκουσα πρώτα) από την περίφημη συναυλία στο Olympia του Παρισιού το 1961, αλλά αυτή βρήκα. Τώρα που την ξανακούω, τελικά είναι εξίσου καλή.

Εν συντομία, οι στίχοι αφηγούνται (σε τρίτο πρόσωπο) την ιστορία μιας κοπέλας που τρελάθηκε από έρωτα. Είναι πια στο φρενοκομείο, περιτριγυρισμένη από τις άσπρες μπλούζες των νοσοκόμων, που τις μπερδεύει με κάποιο άσπρο φόρεμα που φορούσε η ίδια κάποτε, και στην τελευταία στροφή χάνεται στην ανάμνηση της χαμένης ευτυχίας της (ξέρω, ξέρω, σας έφτιαξα τη μέρα και πάλι).

Read Full Post »