Κλείνουν δεκατρία χρόνια σήμερα και δεν ξέρω πώς να το γιορτάσω. Στις 16 Μαρτίου του ’09 ξεκίνησα με πολλή φόρα, πάρα πολλή, ανεβάζοντας από δύο μέχρι πέντε ποστ τη μέρα. Μετά αραιώσαμε, σταδιακά (τα έχω εξηγήσει εδώ, με μια μεταφορά που μας βγάζει υπέργηρους), φαίνεται πια δεν έμειναν πολλά να ξεφορτωθώ. Ή, στο κάτω κάτω, φταίει απλώς που άνοιξε το άλλο μαγαζί, πιο πολύ καφενείο παρά αίθουσα διαλέξεων ξερωγώ ή έστω ταβερνάκι.
Αυτό το μπλογκ μου άνοιξε την πόρτα σε έναν κόσμο. Και όχι μόνον έναν, πολλούς κόσμους: μπλογκ, τουίτερ, αγκρεγκέιτορς, φόρουμ, ηλεκτρονική αλληλογραφία – άνθρωποι που θέλω να ακούω, άνθρωποι που ελπίζω θέλουν να με ακούν, πέντε-έξι που έγιναν και άνθρωποι με σάρκα και οστά πέρα από φωνές χωρίς φωνή. Δεν μετανιώνω λοιπόν για αυτό το ατέλειωτο ξόδεμα χρόνου. Και τι θα τον κάνουμε άλλωστε τον χρόνο, αν δεν τον ξοδεύουμε;
ο δύτης των νιπτήρων 