Το πικρό χιούμορ του Ντμίτρι Σοστακόβιτς είναι, μου φαίνεται, φανερό στις συνθέσεις του. Διαβάζοντας ένα είδος αυτοβιογραφίας του (σε μια μετάφραση που διεκδικεί με πολλές αξιώσεις τα πρωτεία της χειρότερης στην Ελλάδα από εκείνη του «Βάινλαντ» του Πύνσον) έπεσα και στο χιούμορ του λόγου του. Ιδού ένα μικρό, ελάχιστο δείγμα· κυρίως, η προτελευταία φράση:
Ο Σόλογκαμπ είχε μια γυναίκα. Όχι απλώς μια γυναίκα, αλλά ένα δεύτερο Σόλογκαμπ. Ήταν αναμφίβολα μια διαπρεπής γυναίκα. (…) Ο Σόλογκαμπ συχνά έγραφε για το θάνατο. Βλέπεις, ακόμα κι αυτό το θέμα, σ’ ανταμοίβει πλουσιοπάροχα. Δεν έχεις παρά να κάθεσαι αναπαυτικά στο γραφείο σου, να γράφεις για το θάνατο και συ να ζεις καλά. Και οι Σόλογκαμπ ζούσαν πολύ καλά. Όμως κάποια μέρα μυστηριώδεις κραυγές γέμισαν το σπίτι τους, εκτός κι αν μάλωσαν για κάτι. Όπως και να’χει, κάποιο φθινοπωρινό απόγευμα η γυναίκα του Σόλογκαμπ εγκατέλειψε το σπίτι τους για να μην ξαναγυρίσει.
ο δύτης των νιπτήρων 