Υπουργείο Προστασίας του Φαντάρου (από την αφεντιά μου)

Χάρη στον αγαπητό Silentcrossing και ενός σχολίου του στον εξίσου αγαπητό Head Charge (κοντολογίς, εδώ) έμαθα ότι ως φαντάρος ανακάλυψε ότι ο εξίσου αγαπητός σας (ελπίζω) Δύτης έχει μπλοκαριστεί από τους υπολογιστές του Ελληνικού Στρατού, μαζί με «διάφορα αριστερο-αναρχικά μπλογκς». Εννοείται ότι ένιωσα αρκετά περήφανος· είναι κι αυτό ένα είδος καταξίωσης. Από την άλλη, ανησυχώ αν τα στρατευμένα νιάτα θα αντέξουν χωρίς τις καταδύσεις στο νιπτήρα όσο κρατά η θητεία. Κουράγιο παιδιά! Κι αυτό θα περάσει.

Σε ένδειξη διαμαρτυρίας, κι εγώ θα σιωπήσω στα σχόλια μέχρι τη Δευτέρα. Συνδυάζοντάς το με την αγρανάπαυση από το ίντερνετ που έτσι κι αλλιώς κάνω κάθε δυο βδομάδες. 🙂

Σημείωση: ενδέχεται στην πορεία να διαψευστεί όλο αυτό, ή να αποδειχθεί ότι το μπλόκο αφορά όλη τη WordPress, οπότε θα κοκκινίσω και θα συρθώ ταπεινά στην τρύπα μου ή μάλλον στο νιπτήρα μου.

Read Full Post »

Φεύγω κι αφήνω πίσω μου συντρίμμια

Για κάποιο λόγο, η είδηση που ακολουθεί έχει εξαφανιστεί από παντού και δεν μοιάζει να ακούγεται πουθενά, εκτός αν χάνω τίποτα που δεν έχω ανοίξει τηλεόραση (δεν πιστεύω). Μου φαίνεται σημαντική και την αντιγράφω από εδώ (προσθέτοντας λίγα λινκ· μπορείτε να δείτε κι εδώ).

Υπάρχει όμως και ένας λόγος παραπάνω: τον τελευταίο ενάμιση χρόνο μου στη Θεσσαλονίκη, εκεί γύρω στο ’96, έμενα στην ίδια γειτονιά, στην οδό Δεσπεραί.

Επίθεση στα πρότυπα παραστρατιωτικού χτυπήματος χαρακτηρίζουν οι διωκτικές αρχές στη Θεσσαλονίκη τη βομβιστική επίθεση σε στέκι αντιεξουσιαστών, τα ξημερώματα της Τρίτης. Στον αυτοσχέδιο μηχανισμό μεγάλης ισχύος είχαν τοποθετηθεί μεταλλικά θραύσματα, γεγονός που θα μπορούσε να προκαλέσει θύματα.

Η έκρηξη σημειώθηκε στις 04:00 τα ξημερώματα της Τρίτης έξω από τον χώρο με την επωνυμία «Βuena Ventura» στην οδό Διαλέττη. Η έκρηξη έγινε αισθητή σχεδόν σε ολόκληρο το κέντρο της Θεσσαλονίκης.

Read Full Post »

Κόκκινος κύκλος

Διαπιστώνω για μια ακόμα φορά ότι η πραγματική λογοτεχνία βρίσκεται στις αστυνομικές ειδήσεις. Πείτε ό,τι θέλετε, η ιστορία του Αλκέτ και της Σούλας έχει βγει, και αυτή, από καλή κινηματογραφική ταινία, και έχουν όλη τη συμπάθειά μου.

Διαβάζω παρεμπιπτόντως τα λόγια του ίδιου του Ριζάι:

 – Πού μένατε μετά τη φυγή σας από το Αλεποχώρι, τον προηγούμενο Απρίλιο;

«Σε περιοχές της Αττικής και της Βοιωτίας. Γι΄ αυτό που λέει η Ασφάλεια Αττικής, για παρακολούθησή μου επί δύο μήνες, αν με είχαν εντοπίσει δεν θα με έπιαναν αμέσως; Τα υπόλοιπα είναι για το σινεμά…».

Στην πραγματικότητα, βέβαια, τα υπόλοιπα είναι για κακό σινεμά. Αυτά που ήδη διαβάζουμε είναι για Μελβίλ, Ντασέν ή Χιούστον.

Read Full Post »

Γεννήθηκα για την καταστροφή

Απέναντι στο λεωφορείο, παππούς υπερεβδομηκοντούτης: μπερεδάκι, μικρό κεφάλι, εντυπωσιακή μουστάκα τσιγκελωτή. Πάτε στο αεροδρόμιο; Ναι, κι εσείς; Όχι, εγώ μένω εκεί. Με συγχωρείτε, τι δουλειά κάνετε; (είχε ακούσει λίγο την κουβέντα). Ε, ασχολούμαστε με την ιστορία, ή κάτι τέτοιο. Πολύ ωραία! Αγαπώ πολύ την ιστορία. Συνεχίζει λίγο ακόμα· η φωνή του μόλις που ακούγεται, πρέπει να σκύψουμε μπροστά το κεφάλι. Πολέμησα κατά των Γερμανών, στην απαγωγή του στρατηγού στην Κρήτη, τα έχω διηγηθεί. Α, μάλιστα. Τι λέτε… Τι ζήσατε κι εσείς. Τώρα μας έχουν ζώσει από παντού αυτοί οι σατανάδες, ο Σόρος. Χμμ, ναι, ναι, ο Σόρος, τον έχω ακουστά. Σατανιστές είναι όλοι τους. Εγώ πήγα και στο Άγιο Όρος, τα έμαθα όλα, τι κάνουν οι Σιωνισταί. Σατανιστές όλοι τους, πιστεύουν στο σατανά. (Τώρα τι λες;). Μάλιστα, χμ, ναι. Όλα για το χρήμα. Αυτό ξαναπέστο. Αν γίνει αυτό που λένε, ότι το 2012 θα καταστραφεί ο κόσμος, εγώ θα χαρώ. Με το που δω τα πρώτα σημάδια, τον κόσμο να καταστρέφεται, θα είμαι πολύ χαρούμενος. Κι αυτό ξαναπέστο· παππού, κι εγώ μαζί σου.

Read Full Post »

Ο ονειρευτής των πόλεων

Γύρω στα 17 ή τα 18 μου είχα αποκτήσει τη συνήθεια να καταγράφω τα όνειρα που έβλεπα σε μικρά χαρτάκια, και να τα φυλάω σε ένα κυλινδρικό κουτί από κακάο· το έχω ακόμα. Παρατήρησα κάποια στιγμή ότι συχνά είχα την αίσθηση του déjà vu, σαν να επέστρεφα κάθε βράδυ σε τόπους παράξενους που είχα ξαναδεί σε άλλα όνειρα. Τότε, ήταν κυρίως μια επικράτεια από κοιλάδες στο χρώμα της ώχρας και λαβυρινθώδη ερείπια, από τις ρωγμές των οποίων έμπαινες σε υπόγειους λαβύρινθους· αντί για διαδρόμους, συνήθως οι λαβύρινθοι αυτοί είχαν σχισμές, απ’ όπου μόλις που χωρούσε άνθρωπος.

Ξύπνησα τώρα ένα απόγευμα από ύπνο βαρύ, χάρη στην κούραση και το αναμμένο καλοριφέρ, και συνειδητοποίησα ότι είχα την ίδια αίσθηση. Αυτή τη φορά, το μέρος που είχα (ξανα;) επισκεφθεί ήταν μια πόλη· για την ακρίβεια, η Θεσσαλονίκη. Δεν είμαι σίγουρος ότι μπορώ να την περιγράψω, αλλά ήταν κάπως έτσι:

Read Full Post »

Η νύφη τό ‘σκασε

Τις προάλλες έμπλεξα σε μια ωραία συζήτηση για το καινούργιο περιοδικό της Ελευθεροτυπίας, το «Κοντέινερ» (δεν μ’ άρεσε: εδώ και εδώ). Πάνω στην κουβέντα, ήρθε και η σύγκριση με τη «Βιβλιοθήκη», πάλι της Ελευθεροτυπίας (ούτε αυτή με ενθουσιάζει· βλέπετε, εκτός από τον Αρανίτση, εμένα μ’ αρέσει και ο Κοροπούλης, και τώρα λείπουν και οι δύο). Εξέτασα λοιπόν την «Βιβλιοθήκη» αυτής της Παρασκευής προσεκτικά, και σε μια στήλη που συνήθως με αφήνει από αδιάφορο μέχρι απορώντα («γιατί διάολο έκατσα να το διαβάσω αυτό») ανακάλυψα κάτι ενδιαφέρον:

«Από τον Τύπο εμπνεύστηκε και ο Paul McCartney το She’s Leaving Home, όταν διάβασε την είδηση για τη φυγή από το σπίτι τής Melanie Coe, της οποίας οι γονείς είχαν δηλώσει We Gave Her Everything Money Could Buy, φράση που χρησιμοποίησε ο McCartney στο τραγούδι, συμπληρώνοντας το υπόλοιπο με τη φαντασία του.»

Πράγματι· διαβάζω εδώ ότι η εν λόγω Μέλανι τό ‘σκασε μεν, αλλά όχι για να συναντηθεί με έναν man from the motor trade, αλλά με έναν γκρουπιέρη. Η φωτογραφία της αποπνέει τυπικά σίξτις, λες και βγήκε από το Blow Up του Αντονιόνι. Όταν το ‘σκασε, οι γονείς τη βρήκαν, την έφεραν πίσω, λίγο μετά έκανε έκτρωση, παντρεύτηκε (κάποιον άλλο, έναν Ισπανό), χώρισε, τελευταία είχε προβλήματα με κάποιο πρόστιμο της Πολεοδομίας, αν είναι δυνατόν. Ας μείνουμε στο τραγούδι, όπου δεν ξέρουμε τίποτε για το μέλλον της (ανώνυμης εδώ) Μέλανι. Καλύτερα έτσι.

Read Full Post »

Γιατί μ’ αρέσει το ίντερνετ

Γι’ αυτό.

Read Full Post »

Άγιος Αχμέτ. Μια αστυνομική ιστορία (Γ΄)

(Συνέχεια από εδώ) Και έτσι καταλήγουμε στα hard data ή raw facts ή, τέλος πάντων, αφήνουμε τις περίεργες αφηγήσεις με ακτίνες φωτός, αιωρήσεις και ζηλοτυπίες και φτάνουμε στην ξερή, γραφειοκρατική, τυπική μαρτυρία των οθωμανικών αρχών. Πράγματι λοιπόν, το χοτζέτι (ιεροδικαστικό έγγραφο) του κακιασμένου καζασκέρη υπάρχει, καταχωνιασμένο κάπου στα αρχεία της μουφτείας της Κωνσταντινούπολης, και λέει περίπου τα εξής:

Read Full Post »

Άγιος Αχμέτ. Μια αστυνομική ιστορία (Β΄)

Συνεχίζω από το προηγούμενο λοιπόν: έχουμε έναν μυστηριώδη πατ σουρούνη ή παζπουρούνη Αχμέτ Κάλφα, Οθωμανό γραμματικό στην οικονομική υπηρεσία του παλατιού της Κωνσταντινούπολης, που με έναν -δεν θα το αρνηθείτε- γοητευτικό, ερωτικό ακόμα-ακόμα τρόπο γίνεται χριστιανός και εκτελείται για να γίνει Άγιος. Έχουμε και δύο πηγές μέχρι τώρα, από τις οποίες η μία -ο Νικόδημος- αντιγράφει σαφώς, αλλά μάλλον από μνήμης, την άλλη, τον Ψευδο-Καρυοφύλλη. Το πατ/ζ-σ/πουρούνης δεν έχει εξηγηθεί ακόμα.

Ας ψάξουμε λίγο ακόμα. Ευτυχώς ή δυστυχώς, τα ελληνικά ιστοριογραφικά κείμενα αυτής της εποχής είναι σχετικά λίγα. Ο Κωνσταντίνος Σάθας δημοσίευσε, το 1872, το λεγόμενο Χρονογράφο (ή, σωστότερα, Ιστορία των συμβάντων επί της βασιλείας του σουλτάν Μεχμέτη… μέχρι της βασιλείας του σουλτάν Αχμέτη), αποδίδοντάς τον στον περίφημο Καισάρειο Δαπόντε (μεγάλος θαυμαστής του οποίου υπήρξε ο Γ. Π. Σαββίδης). Στην πραγματικότητα, το έργο γράφτηκε από τον Φαναριώτη αξιωματούχο Δημήτριο Ραμαδάνη, γύρω στη δεκαετία του 1730. Χαζεύοντας λίγο τις σελίδες, ο υποψιασμένος ιστορικός-ντετέκτιβ πέφτει πάνω στον… ε ναι, ας μην το ξαναπώ, το μαντέψατε. Ορίστε τι γράφει ο Ραμαδάνης:

Read Full Post »