Πολιτική οικονομία

I read some Marx and I liked it / I hope Adam Smith won’ t mind it

(το πρωτότυπο, εδώ)

Τις μέρες αυτές θα περνάω πού και πού, όσο μου επιτρέπει το ασύρματο του γείτονα, οπότε μην περιμένετε άμεση απάντηση στα σχόλια.

Advertisement

Read Full Post »

Εκθέτοντας τη χώρα

Αυτές τις μέρες που η δουλειά με πνίγει, μοιράζω το απόγευμά μου σε δύο κομμάτια (δύο δουλειές, αντίστοιχα), που χωρίζονται από μια ώρα τηλεοπτικής χαλάρωσης. Έναν καταιγισμό εικόνων και ήχων μεταξύ οχτώ και εννιά το βράδυ, καθώς ζαπάρω ακατάπαυστα. Και να τι βλέπω:

τον Καρατζαφέρη να μιλά σαν σε καφενείο αλλά να ομολογεί αυτό που κανείς συνεπής θαμώνας δεν θα αποκάλυπτε: εγώ δεν πίνω, όπως ξέρετε

πάνω στο μάλε-βράσε να ξεκινά κι η επανάσταση ημών των καπνιστών (αρχίστε την χωρίς εμένα, θάρθω αργότερα· θα το κόψω το ρημάδι / και θ’ αρχίσω παραγάδι)

τους ανθρώπους της διπλανής πόρτας (ευτυχώς θε μου, όχι της δικής μου πάντως) να μαγειρεύουν λέει για την παρέα τους και να ξεκατινιάζονται κατά μόνας

πολιτικούς να στέκονται σούζα μπροστά σε δημοσιογράφους, και δημοσιογράφους να στέκονται σούζα μπροστά στον εργοδότη τους (είτε είναι τρεις είτε τέσσερις οι εξουσίες, κρύβουν την πέμπτη και μεγαλύτερη)

γελοίους ανθρώπους, εν γένει, να λένε γελοία πράγματα, λες και ό,τι ήξερα ως αξιοπρέπεια είναι πια πολύ ξεπερασμένο

και κάπου από μακριά, κατά Γαλλία μεριά, ακούω κάτι γνώριμους ήχους. Φαίνεται ότι και κει έχει επιρροή ο ΣΥΡΙΖΑ, εκτός αν πρόκειται για την κουλτούρα της βίας. Το έχω μάθει καλά το μάθημά μου, κύριε Καλύβα. Άντε τώρα να πατήσει τουρίστας στο Παρίσι, με τέτοια δυσφήμηση της χώρας.

Read Full Post »

Καταχειροκροτείται (στο τσίρκο)

Οι ισορροπιστές

αλλήλων τα βάρη βαστάζοντες

-η ιδεώδης κοινωνία-

καταχειροκροτείται

στο τσίρκο

.

.

.

(ήθελα να το αφήσω έτσι, αλλά ένα σαράκι με σπρώχνει να αντιγράψω από τον Old Boy αυτήν εδώ τη φράση: Πριν τον εγκλωβισμό δεν ήταν παρά εργάτες, πριν τον εγκλωβισμό τα αιτήματά τους για αρτιότερες συνθήκες ασφαλείας ή για υψηλότερους μισθούς θα αντιμετωπίζονταν στο πλαίσιο του γενικότερου πανανθρώπινου ανταγωνισμού που έχει την ευφημιστική ονομασία πολιτική. Μετά τον εγκλωβισμό οι ως χθες ίσως και ταξικά απόβλητες ζωές τους μετατράπηκαν στο πολυτιμότερο αγαθό: μέχρι φυσικά να ανασυρθούν στην επιφάνεια της γης, μέχρι να επιστρέψουν στον κοινό ανταγωνισμό. Καθώς και ένα δικό μου σχόλιο: Απορώ πώς κανείς δεν έχει μετρήσει ακόμα «πόσα νοσοκομεία θα χτίζονταν με τα έξοδα διάσωσης των τριαντατόσων ανθρακωρύχων». Είμαστε ακόμα πολύ πίσω, τελικά. Όταν συγκρίνεται -όπως θα ακούσατε- το κόστος του θεραπευτικού υποδήματος με το κόστος του ακρωτηριασμού, η ανθρώπινη ζωή είναι μόνον ένα ταμπού προς κατάρριψη. Αλλά φοβάμαι ότι καταστρέφω το ποστ φλυαρώντας, ενώ τα πράγματα ίσως είναι απλά, δηλαδή: μόνο στο τσίρκο. Ή στην υπόγεια ζωή)

Read Full Post »

Μα βγάλε τη μάσκα

Αυτές τις μέρες έκλεισε νομίζω χρόνος που πέθανε η Σπεράντζα Βρανά (εντάξει, γράφω καθυστερημένα), κι εγώ θυμήθηκα αυτή τη φωτογραφία που είχα φυλάξει από μια περσινή εφημερίδα:

Μ’ αρέσει όλους αυτούς να τους φαντάζομαι κάπως έτσι: χαλαρούς μετά την παράσταση. Τον Μακρή, αφού έχει πεθάνει ως μεθύστακας, να κάνει ας πούμε γκριμάτσες στους συμπρωταγωνιστές του, τον Παπαγιαννόπουλο να παίζει το τάβλι του στο Διακοφτό, τον Αυλωνίτη να πηγαίνει επίσκεψη σε ένα φίλο, τη Βασιλειάδου ξέρω γώ να παίζει χαρτιά. Μου συμβαίνει συχνά αυτό: πριν από δεκατρία χρόνια είχα δει στη Θεσσαλονίκη μια γιαπωνέζικη ομάδα κρουστών. Ζεν, ή ο,τιδήποτε τέλος πάντων, πειθαρχία, σφιγμένα πρόσωπα, τέλειο παίξιμο -αλλά στο τέλος οι γιαπωνεζούλες πέταξαν τις μπαγκέτες ψηλά και αυτοσχεδίασαν για δυο λεπτά, με τα πρόσωπα χαλαρά, επιτέλους.

«Μα βγάλε τη μάσκα» ήταν μια επαναλαμβανόμενη ατάκα στον Εθνικό ύμνο του Μαρμαρινού που είχα δει στην Κέρκυρα πριν από χρόνια. Εκείνοι πάλι έβγαζαν τη μάσκα κάθε βράδυ: όπως ο καθένας βγάζει τη μάσκα, είτε σαν γυρίσει σπίτι, είτε μόλις κλείσει την τηλεόραση στο κρεβάτι, είτε όταν κοιτάζεται στον καθρέφτη το πρωί, ή όταν ανάβει ένα τσιγάρο στο κρεβάτι. Αυτοί όμως, όπως κάθε ηθοποιός φαντάζομαι (εξαιρώ τον Κιάνου Ριβς π.χ. που είναι μια μόνιμη μάσκα), είχαν δύο μάσκες απανωτές στο πρόσωπό τους. Μου αρκεί να τους φανταστώ να βγάζουν τη μία. Σκέφτομαι τώρα, μήπως δύο μάσκες αλληλοκαταργούνται; Μήπως ο πραγματικός τους εαυτός ήταν όταν μιμούνται ένα ρόλο;

Αλλά πάλι, κοιτάξτε ας πούμε τον Αυλωνίτη στη φωτογραφία, ή τον Ρίζο, πόσο διαφορετικοί είναι απ’ την εικόνα τους. Πόσο θα ήθελα να βρεθώ σε ένα τραπέζι απέναντί τους και να μιλήσουμε, ξέρω γω, για τον καιρό ή τις τιμές ή την επικαιρότητα.

Θυμάμαι όμως μια αφήγηση για τον Χορν, για το πώς δεν μπορούσε να αντέξει τη μοναξιά, πώς ενώ με οποιαδήποτε παρέα ήταν αυτό που στο θέατρο λένε μπριλάντε, δεν μπορούσε να αντέξει τον εαυτό του. Δύσκολο επάγγελμα, βαρύ και ίσως ανθυγιεινό. Ο Παπαγιαννόπουλος, αν θυμάμαι καλά την είδηση στην εφημερίδα, πέθανε μόνος στο διαμέρισμά του. Γιαυτό μας αρέσει να τους βλέπουμε με τη μάσκα.

Αυτή η φωτογραφία, ωστόσο, με συγκινεί πάρα πολύ.

Read Full Post »

Γράμματα από τη Λευκωσία

(προς τιμήν του Sraosha, μια και η μοίρα κάνει ό,τι μπορεί για να μη μας χωρέσει στην ίδια πόλη)

Ι

Η παλιά Λευκωσία είναι μια πόλη σχεδιασμένη σε τέλειο κύκλο -και σε πλήρη αντίθεση με το εσωτερικό της. Ακόμα μια ένδειξη ότι πλατωνικές (ή βαβυλωνιακές) ουτοπίες δύσκολα σου βγαίνουν στην πράξη.

ΙΙ

Ο τ/κ τομέας μαζεύει όλον το χαζοτουρισμό των Άγγλων στην είσοδό του, γύρω από το οδόφραγμα της Λήδρας -αντίθετα με την από δω μεριά, που τον έχει στριμώξει στη λεγόμενη «Λαϊκή γειτονιά» στην άκρη της παλιάς πόλης. Η υπόλοιπη κατεχόμενη πόλη είναι σαν να περιδιαβαίνεις μια πόλη σαν το Μπιτλίς ή το Ντογουμπαγιαζίτ, αλλά σε πιο ωραίο αρχιτεκτονικό σκηνικό, σήμερα. Κατά μήκος όμως της Πράσινης Γραμμής, και στους δυο τομείς κυριαρχούν τα ξυλουργεία και δευτερευόντως τα σιδεράδικα, μια παράξενη σύμπτωση.

Read Full Post »