Διαβάζω εδώ διάφορα διάσημα, ή μάλλον άσημα, τελευταία λόγια διαφόρων (uninspired last words, σύμφωνα με τον εκεί μπλόγκερ), και θυμήθηκα τον Ουΐλλιαμ Μπάροουζ, στον Τόπο των νεκρών δρόμων (μετάφραση Έφης Καλλιφατίδη):
«Quién es?»
Τα τελευταία λόγια του Μπίλι δε Κιντ όταν μπήκε σ’ ένα σκοτεινό δωμάτιο και είδε καθισμένη μια σκιερή μορφή. Ποιος είναι; Η απάντηση ήταν μια σφαίρα στην καρδιά. Όταν ζητάς από το Θάνατο τα διαπιστευτήριά του είσαι νεκρός.
(…)
Ο Κιμ μάζεψε όσα τελευταία λόγια του έπεσαν στα χέρια. Ήξερε ότι οι λέξεις αυτές ήταν κομμάτια ενός τεράστιου παζλ. Μεγάλη Εικόνα, το αποκαλούσε…
«Quién es?» Ποιος είναι; Τελευταία λόγια του Μπίλι δε Κιντ όταν μπήκε στο σκοτεινό δωμάτιο όπου τον πυροβόλησε ο Πατ Γκάρετ.
«Να σε πάρει ο διάολος, αφού δεν φεύγεις από τη γη μου έτσι, θα σε βγάλω εγώ αλλιώς». Τελευταία λόγια του Πατ Γκάρετ. (…)
«Βρέχει, Ανίτα Χάφινγκτον». Τελευταία λόγια του στρατηγού Γκραντ, προς τη νοσοκόμα του.
(Ο ίδιος ο Κιμ, στο βιβλίο, πεθαίνει –σε μια εκδοχή– με τη φράση «ΤΙ ΣΤΟ ΔΙΑ–»)
Σκέφτομαι μια σύγκριση με τελευταία λόγια λογοτεχνικών ηρώων: (περισσότερα…)
ο δύτης των νιπτήρων 