Τέσσερα χρόνια, διακόσια πενηνταέξι ποστ, κοντά εννιάμισυ χιλιάδες σχόλια. Από καθημερινά ποστ φτάσαμε στο ένα το μήνα, τώρα δε και στα ένα το δίμηνο, σχεδόν, περισσότερο καλλιγραφία παρά σημείωση –άλλωστε δεν βλέπω το λόγο πια να γράφω πράγματα που διαβάζω συμφωνώντας και αλλού, πρόσφατα μάλιστα σταμάτησα και να τσακώνομαι (λίγο από βαρεμάρα και λίγο από καλή διάθεση). Ο πραγματικός λόγος που συνεχίζουμε, στην πραγματικότητα, είναι για να πυκνώνει ο δεσμός μας. Χτες τα έπινα με παλιό μπλογκογνώριμο που δεν είχα συναντήσει ποτέ ως τώρα, και την ώρα που τα έγραφα αυτά χτύπησε το τηλέφωνο από Ταϊλάνδη –ε, αυτά είναι που σε κάνουν να συνεχίζεις, τελικά.
Πολλή φλυαρία. Άντε, νάμαστε καλά για άλλη μια τετραετία.
ο δύτης των νιπτήρων 