Διερμηνεύς των Ιερογλυφικών γραμμάτων

Κωνσταντίνος Σιμωνίδης, ίσως ο μεγαλύτερος πλαστογράφος του 19ου αιώνα. Γεννημένος γύρω στο 1820 στη Σύμη, έζησε στο Άγιο Όρος απ’ όπου βγήκε εξοπλισμένος με διάφορα σπανιότατα χειρόγραφα, μια πολύ καλή γνώση της αρχαίας και βυζαντινής γλώσσας και παλαιογραφίας, και το απίστευτο θράσος των είκοσι χρόνων του: τόσο ώστε να αρχίσει την καριέρα του, το 1849, με μια απίθανη δημοσίευση ενός έργου του 13ου αιώνα, σχετικού με την πατρίδα του τη Σύμη, και ψεύτικου από την αρχή ως το τέλος. Είναι η

(πηγή)

Συμαΐς, η ιστορία της ανύπαρκτης Απολλωνιάδος σχολής, ιδρυθείσας τω 377 έτει μ. Χ., όπου εφευρέθησαν τα πάντα –και προηγείται ως προλεγόμενο μια εξίσου ανύπαρκτη ιστορία της Σύμης, όπου φιγουράρει ακόμα και μια «πελασγική επιγραφή» με τη μεταγραφή και τη μετάφρασή της (δείτε την εδώ, στη σελ. 15). Υπάρχουν εφευρέσεις, μάχες, ίντριγκες, ό,τι μπορεί να βάλει ανθρώπου νους –ένα βιβλίο που αξίζει να επανεκδοθεί και να διαβάζεται τις μακριές νύχτες του χειμώνα, καταπώς λένε. Εκατόν ογδόντα σελίδες φαντασίας, χώρια τα προλεγόμενα, όχι αστεία. Να, για παράδειγμα, η μυστηριώδης αποδημία του οικιστή της Σύμης Γλαύκου, «τω 1364 Π.Χ.» (σελ. ιβ’-ιγ΄):

…ενδεδυμένος στολήν πάντη τερατώδη, εκ δερμάτων δελφίνων κατασκευασμένην, και αγιάσας τους ιερείς και τον λαόν τους εν των ναώ δια του αίματος της θυσίας, απήλθε την τρίαιναν φέρων εις χείρας… [Α]φού δε επλησίασαν εις την θάλασσαν, ο μεν Γλαύκος εισήλθεν εντός αυτής και λαβών ύδωρ δια της χειρός, ερράντισε το πλήθος επτάκις… Ο Γλαύκος, πλέων επί της θαλάσσης, αφανής εγένετο από των οφθαλμών του πλήθους.

Και μερικές από τις καταπληκτικές εφευρέσεις των διδασκάλων της Απολλωνιάδος: ο Σεβαστινός χάρτης, το χαρτί δηλαδή, έργο του ίδιου εκείνου Σεβαστού του Συμαίου που απέπλευσε δια Ρόδον με τρεις εκ των συναδελφών του, άνευ ιστών και κοπών, αλλά δι’ υδραργύρου και ατμού· το θαυμαστό αυτό πλοίο ως άροτρον γεωργού διέσχιζε την θάλασσαν, και τείχη θαλάσσια υψούντο εξ ενός και άλλου μέρους· το δε σκάφος ως κεραυνός ριπτόμενον, και κατά των ανέμων αντιτασσόμενον, εν ροπή (sic) οφθαλμού ελιμενίζετο, όπου ο κυβερνήτης ήθελε (σελ. 18). Και όχι μόνο: από σύμπωσιν τινά των καυστικών υλών οδηγούμενος, επενόησε την κατασκόπευσιν των μακράν αυτού ευρισκομένων αντικειμένων, δια μείζονος σύριγγος και κρυστάλλων κυκλοειδών, ό και τηλεσκόπιον επωνόμασεν. Μάλιστα ο Σεβαστός αυτός έγινε θύμα των εφευρέσεών του, κατακαείς υπό ηλιακών ακτίνων, ότε εζήτει δια πειραματικής εργασίας να εξυχνιάση εις τι συνίσταται η του ηλίου καύσις (όλο το παράξενο πείραμα στις σελ. 21-22). Οι Συμαίοι φαίνεται να είχαν ιδιαίτερες επιδόσεις στα ναυτιλιακά, καθώς οι απίστευτες εφευρέσεις πλοίων αντάξιων του Ροβύρου του Κατακτητή επανέρχονται διαρκώς στο βιβλίο, όπως για παράδειγμα το σκάφος που και την θάλασσαν διέσχιζε και την γην, και την θάλασσαν έπλεε, και την ξηράν διέτρεχεν (σελ. 103). Ας πούμε και δυο λόγια για τον Ιωάννη τον Δημητρίου, ο οποίος ανακάλυψε τρόπον απίστευτον, του μεταβάλλειν τα μάρμαρα εις ύλην ρευστήν (σελ. 117).

Ίσως δεν είναι τυχαίο, μπορεί να πει κανείς, ότι μεγάλο μέρος των θαυμάτων της Απολλωνιάδος αφορούν τη ζωγραφική: πίνακες τόσο τεχνικά φτιαγμένοι, που τους έπαιρνες για αληθινούς. Σαν τις πλαστογραφίες του ίδιου του Σιμωνίδη δηλαδή. Ο οποίος, στο τέλος των Προλεγομένων του, ξιφουλκεί εναντίον όσων υπαινίσσονται τέτοιες κακοήθειες, απευθυνόμενος σε κανέναν άλλο παρά στον εαυτό του:

Ησύχασον τώρα και καταφρόνει αυτούς, διότι οι λόγοι αυτών φθόνου όζουσι και αμαθίας· αντίγραφε, δημοσίευε και ο καιρός πλησιάζει, ίνα επ’ αυτών επιπέσης ως πέλεκυς. Τα δε συγγράμματα ημών τα παρ’ υμών δημοσιευόμενα [φωνάζουν τόσοι άλλοι συγγραφείς ανέκδοτοι, ους ηυτύχησα να έχω επί τοις κοίτης μου] δικαιούσαι να οικειοποιηθής, διότι κατά το λέγειν των λογίων υμών συ ο συγγραφεύς και ουχί ημείς, και γέλα εις την ασύγγνωστον ανοησίαν αυτών […] Συ διερμηνεύς των Ιερογλυφικών γραμμάτων, και των Πελασγικών, συ Ιατρός, Γεωγράφος, Ιστορικός, Αρχαιολόγος, Νομικός, κτλ. […] Προς δε τους ειπόντας καθηγητάς έξεστι Σιμωνίδη αναγινώσκειν τα δυσανάγνωστα και κατανοείν τα ακατανόητα ευχαρίστησον, και ειπέ αυτοίς· λοιπόν καλόν έστιν υμίν μαθητεύσαι παρά τω Σιμωνίδη· πρόσθες δε και το, τω μεν Σιμωνίδη έξεστι ταύτα, τοις δε δοκησισόφοις έξεστιν φαυλουργείν, προδίδειν τα πάτρια, και τα πάντα ποιείν, την του έθνους εξαλλοτρίωσιν μηχανώμενοι σκαιώς οι πέπονες χάριν των εχθρών αυτού.

Δεν θυμάμαι να έχω ξανασυναντήσει τον ωραίο υβριστικό χαρακτηρισμό πέπονες να εκτοξεύεται με τόση σοβαρότητα. Παρόμοιας φύσης και επινοητικότητας, η ιστορία και περιγραφή της Αιγύπτου γραμμένη από κάποιον Ουράνιο: τόσο, που ξεγελά ακόμα και τον πολύ Βίλχελμ Ντίντορφ, ο οποίος την εκδίδει με το όνομά του, και νάτην, απολαύστε την: Uranii Alexandrini de regibus Aegyptiorum libri tres, Οξφόρδη 1856. Κάπως μικρότερο, δεκατέσσερις σελίδες, αλλά οπωσδήποτε πιο καλοφτιαγμένο (εδώ η αποκάλυψη της απάτης από άλλο ένα πατριωτάκι, τον Αλέξανδρο Λυκούργο, με λεπτομερέστατη περιγραφή της ζωής και των έργων του ήρωά μας). Ας αρκεστούμε να παραθέσουμε ένα απόσπασμα με χαρακτηριστικά «αιγυπτιακά» ονόματα (αν και δεν είναι όλα επινόηση του Σιμωνίδη, θαρρώ, όπως καταλαβαίνει κανείς διαβάζοντας τον πρόλογο του Ντίντορφ):

…ούτος δε γήμας Σχάμμην την θυγατέρα Λαφώθ την πρεσβυτέραν, του τας πόλεις Αράβων τας τρεις τας ωγυγίας και ήκιστα επιμάχους, Βόστραν τε και Λεχάραν, και Θούρχθην, καταστρέψαντος, Χνεμάχοθιν εγέννησε και Μάσχουφιν και Σφθάχεφιν […] Ήσαν δε οι μεν ηγεμόνες του στρατού οίδε, Άπις, Μνέφις, Χνούφις, Φρέσωθις, Άνουβις, Θώχεμ, Χαρωούρης, Ραφώχ, Ύσσανθις, Ούχαμφις, Μάρσαφις, Σατεθθώ, Ταχόμμης, Πετεσεφώ, Ανουκεμμώ, Παιτνούφις, Θώθουσχις, Πετενσέτις, Σαβέκωθ, Σχόνις, Σόνεφις, Πνέφχθης, Χαπεμώ, Θένις, Χάρχης, Θμεράχομμις, Τχόφη, Χάρσουρις, Θούπφεχις, Νεφθυραμμώ, Αμανθώ, Τοχουνέονις, Αμόχεμφις, Πίσσουσφις, Σμούθης, Χέπφης, οι πάντες εξ και τριάκοντα.

Αναρωτιέμαι με ποιο μηχανισμό φανταζόταν όλα αυτά τα ονόματα (και αντιπαρέρχομαι τον πειρασμό να πω ότι ο Ανουκεμμώ μου θυμίζει την Ανούκ Αιμέ, που άλλωστε ως γνωστόν έζησε αρκετά μετά τον Σιμωνίδη: ούτε καν στη Συμαΐδα δεν αναφέρεται εφεύρεση της χρονομηχανής…)· μου θυμίζουν παρόμοιες ιστορίες φανταστικών πόλεων που έγραφα μικρός, και στις οποίες εμφανιζόταν για παράδειγμα ο βασιλιάς Αίβυσος, όνομα που δεν είναι παρά η επιγραφή ΣΩΣΙΒΙΑ (από κάποιο φέρι-μποτ) διαβασμένη ανάποδα.

(πηγή)

 Και άλλα, και άλλα. Δεν υπήρξε μόνο απατεώνας, πούλησε και εξέδωσε και γνήσια χειρόγραφα. Το 1862 φαίνεται να έκανε και τη μεγάλη ανατροπή, αφού δήλωσε ότι ο περίφημος Σιναϊτικός κώδικας, που είχε κλέψει και δημοσιεύσει ο μεγάλος του αντίπαλος Τίσεντορφ, δεν ήταν παρά μια δική του πλαστογραφία. Ισχυρισμός που αντικρούστηκε κλπ. κλπ., αλλά τι ευφυής, τι απροσδόκητος! Αυτός ο Μπόρχες πριν τον Μπόρχες, ο επινοητής δικών του κόσμων, προσπάθησε σα να λέμε να βγάλει πλαστό και τον κόσμο τον ίδιο.

Ας μη γράψω περισσότερες λεπτομέρειες. Αυτό είναι το λήμμα της αγγλικής βίκι (ελληνικό δεν υπάρχει!), μπορείτε δε να διαβάσετε και ένα σχετικό βιβλίο, δυστυχώς αρκετά απογοητευτικό (Γερμανός που γράφει σε γαλλικό στυλ: πολύ φιοριτούρα, ασκήσεις λογοτεχνικότητας, ευρεία χρήση ιστορικού ενεστώτα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, υπέρ το δέον προσπάθεια να γεμιστούν τα κενά: αρχίζει με ένα επεισόδιο σεξουαλικής κακοποίησης ανηλίκου ίσα για να είναι στη μόδα, χωρίς καμία τεκμηρίωση, και τελειώνει με την υπόθεση ότι αυτό που σε μια επιστολή του ο Σιμωνίδης αναφέρει ως «Αλβανία» θα μπορούσε να είναι τα Μετέωρα…).

Από τον ΨευδοΑρτεμίδωρο (πηγή)

Αξίζει όμως να διαβάσετε αυτή την πολύ ωραία βιβλιοπαρουσίαση, όπου εκτίθενται πολύ καλύτερα τα συναρπαστικά γεγονότα της ζωής του Σιμωνίδη. Εδώ και ένα άρθρο που συνοψίζει το ζήτημα του πλαστού (;) Αρτεμίδωρου, για το οποίο (ελπίζω) περισσότερα στα σχόλια.

Θέλω μόνο να σημειώσω, ότι δεν μπόρεσα πουθενά να βρω κάποια φωτογραφία του. Μου έκανε εντύπωση πόσο δυσεύρετη ήταν η μία φωτογραφία του που παραθέτω στην αρχή του ποστ, πόσο δύσκολα βρήκα κάποιες (και δεν μπορώ να το πω με βεβαιότητα) φωτογραφίες από τις πλαστογραφίες του: μερικές εικόνες από τον ψευδοΑρτεμίδωρο, μία από το Κατά Ματθαίον (πάπυρος «γραμμένος δεκαπέντε χρόνια μετά την Ανάληψη»), αβέβαια πράγματα.

***

Ισλάμ Αχούν. Ο ομόλογος του Σιμωνίδη στην Κεντρική Ασία: Ουιγούρος από το Χοτάν, στο κινεζικό Τουρκεστάν ή Σινκιάνγκ, άρχισε το 1895 να προσφέρει για πούλημα, μαζί με έναν συνέταιρό του, αρχαία χειρόγραφα στους διάφορους Άγγλους και Ρώσους πρόξενους της περιοχής. Τα χειρόγραφα προκάλεσαν εξαιρετική σύγχυση στον ανερχόμενο κλάδο των ασιανολόγων: οι διάφορες γραφές που εφεύρισκαν οι δύο συνέταιροι έμοιαζαν άλλοτε με ινδικά, άλλοτε με κινέζικα, άλλοτε με ουιγουρικά ρουνικά, μέχρι που είχαν ενσωματώσει και κυριλλικά στοιχεία προς μεγάλη απορία των μελετητών. Οι αθεόφοβοι, μάλιστα, όταν αυξήθηκε η ζήτηση για χειρόγραφα είχαν φτιάξει ξύλινα τυπογραφικά στοιχεία, πάλι από ανύπαρκτες γραφές, για να αυξήσουν την παραγωγή. Αλλά να, όσες αμφισβητήσεις προέκυπταν σκόνταφταν στο πολύ ευρωπαϊκό ερώτημα:

Πώς γίνεται ο Ισλάμ Αχούν και οι σχετικά αγράμματοι συνεργάτες του να πιστωθούν με την όχι λίγη επινοητικότητα που θα απαιτούσε η κατασκευή αυτών των γραφών;

(Hoernle, A. F. Rudolf (1899). «A collection of Antiquities from Central Asia, Part I.». Journal of the Asiatic Society of Bengal: 62 –από βίκι).

Εκείνος που τελικά τον υποψιάστηκε ήταν ο σπουδαίος Αυρήλιος Στάιν, μια και στα τόσα χειρόγραφα που ο ίδιος ανακάλυψε στις θαμμένες πόλεις του Ταρίμ δεν συνάντησε ούτε ένα με τις παράξενες γραφές που ανακάλυπτε ο Ισλάμ Αχούν. Τον συνάντησε λοιπόν και τον ανάγκασε τελικά να του αποκαλύψει την απάτη. Ο Στάιν χαρακτηρίζει τον Ισλάμ a very clever rascal, with a good deal of humour -αυτό μπορεί να το φανταστεί κανείς άλλωστε. Μεταξύ των άλλων δραστηριοτήτων του, μία θυμίζει τους τυχοδιώκτες στον Άνθρωπο που θα γινόταν βασιλιάς του Κίπλινγκ: μεταμφιεζόταν σε Άγγλο πράκτορα που έψαχνε τάχα για παράνομους σκλάβους, ώστε να εκβιάζει τους ντόπιους.

Μετά την, ας πούμε, ανάκρισή του από τον Στάιν, ο Ισλάμ Αχούν του ζήτησε να τον πάρει μαζί του στην Ευρώπη. Τι να σκεφτόταν άραγε; Να ετοίμαζε μια καριέρα στο Βερολίνο και το Λονδίνο εφάμιλλη του Σιμωνίδη, σαράντα χρόνια πριν; Εν πάση περιπτώσει ο Στάιν αρνήθηκε· και δεν ξέρουμε τίποτε άλλο για τον Ισλάμ Αχούν.

Έχουμε όμως τη φωτογραφία του, και μπορούμε να δούμε τις δικές του τουλάχιστον πλαστογραφίες.

***

Κλείνοντας, ας μην αφήσουμε να εννοηθεί ότι μόνο τριτοκοσμικοί Βαλκάνιοι και Κεντρασιάτες προσπαθούσαν να ξεγελάσουν την, χμ, επιστημονική κοινότητα. Να για παράδειγμα ο άνθρωπος του Πίλτντάουν (να μείνει η Αλβιών χωρίς προϊστορικό άνθρωπο; Never!) και ένα σωρό άλλα. Επιτρέψτε μου όμως να προτιμάω τον Ισλάμ Αχούν, τον επινοητή των γραφών, και ακόμα περισσότερο τον Σιμωνίδη, τον επινοητή κόσμων.

Υ.Γ. Κάντε τον κόπο να δείτε και τη συνεισφορά του φίλου Alfred E. Newman σχετικά με άλλον ένα καταπληκτικό πλαστογράφο, τον Πρίγκηπα Ροδοκανάκι. Εδώ το κείμενο, και εδώ μια φωτογραφία. Α! και εδώ το magnum opus του, η (ψευδο)ιστορία των Ιουστινιάνηδων της Χίου.

Read Full Post »

Πτυχιούχος, μόνος, ψάχνει

Δεν ξέρω τι να πρωτοσχολιάσω σε τούτη την είδηση (και εδώ, όπου εμφανίζεται και ένα μυστηριώδες Μίλκι Ουέι): εν ολίγοις, ένας μεταπτυχιακός φοιτητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Γουόργουικ έφτιαξε μια εξίσωση προκειμένου να εξηγήσει «γιατί επί τρία χρόνια αναζητούσε τον έρωτα χωρίς να τον βρει ξεκινώντας από την προϋπόθεση ότι το πρόβλημα δεν ήταν συναισθηματικής φύσης αλλά καθαρά μαθηματικής». Η εξίσωση (παιδιαριώδης, ακόμα και για τα δικά μου στοιχειώδη μαθηματικά) βασίζεται στο ζητούμενο «γυναίκα, μεταξύ 24 και 34 χρόνων, ελκυστική, πτυχιούχος, κάτοικος Λονδίνου» και έχει την απλή μορφή ν=[πληθυσμός της Αγγλίας]x[ποσοστό γυναικών]x[ποσοστό πτυχιούχων]…, εξάγοντας τον αριθμό των γυναικών οι οποίες συγκεντρώνουν τα παραπάνω χαρακτηριστικά. Να σχολιάσω τα περιβόητα βρετανικά πανεπιστήμια; Άστο καλύτερα· κάποιο πικρόχολο σχόλιο για τους οικονομικούς αναλυτές και τις περισπούδαστες αναλύσεις τους; Μπα, όχι· το πώς γεμίζουν οι στήλες των εφημερίδων; Ουφ -στο κάτω κάτω, τα σχόλια των αναγνωστών από κάτω με καλύπτουν.

Σκέφτηκα όμως να πω δυο λόγια για την εξορία του δράματος.

Read Full Post »

Χαρακίρι

Λίγο μπαγιάτικο, αλλά είπα ότι αρκετά σας βομβάρδισα με συνεχόμενες αναρτήσεις τις τελευταίες μέρες, κι έτσι άφησα για λίγο το μπλογκ σε αγρανάπαυση (αν και τα σχόλια στο προηγούμενο έσπασαν ρεκόρ). Τέλος πάντων, αλλάζουμε κλίμα· αντιγράφω από εδώ:

«Χαρακίρι» μέσα στην εκκλησία του Αγίου Ιωάννη Βαρθολομιού στην Ηλεία επιχείρησε να κάνει στη διάρκεια της νεκρώσιμης ακολουθίας ενός 62χρονου μια 44χρονη Κινέζα, προκαλώντας απίστευτη αναστάτωση. Πρόκειται για την αδελφή της νεαρής Κινέζας που έχασε τη ζωή της την περασμένη εβδομάδα στο λιμάνι της Κυλλήνης όταν το ΙΧ αυτοκίνητο που οδηγούσε ο 62χρονος από το Βαρθολομιό έπεσε μέσα στο νερό κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες. Η 44χρονη, νιώθοντας ότι άφησε απροστάτευτη τη μικρή της αδελφή και κατά συνέπεια ότι ευθυνόταν για τον θάνατό της, θέλησε να βάλει τέλος στη ζωή της με ένα μεγάλο μαχαίρι, μέσα στην εκκλησία στην κηδεία του 62χρονου. Με την άμεση και αποτελεσματική παρέμβαση αστυνομικού που βρισκόταν τυχαία μέσα στην εκκλησία, η 44χρονη αφοπλίστηκε πριν προλάβει να κάνει πράξη την επιθυμία της και οδηγήθηκε στο Α.Τ. του Βαρθολομιού.

Και πού νάξερε πως θα μπορούσε, πολύ απλά, να διαγράψει τις επώδυνες αναμνήσεις με μια νέα επιστημονική τεχνική χωρίς φάρμακα (που θυμίζει κάπως «Κουρδιστό Πορτοκάλι«). Η ζωή προορίζεται να γίνει πολύ πιο απλή στο μέλλον, όπως βλέπετε.

Read Full Post »

La voix humaine, και άλλαι επιστημονικαί ειδήσεις

Διαβάζω εδώ ότι Βρετανοί ερευνητές υποστηρίζουν πως ανακάλυψαν την ιδανική ανθρώπινη φωνή. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα, λέει,το μυστικό για την τέλεια φωνή είναι να συνδυάζονται ο τόνος, η ταχύτητα, η συχνότητα, οι λέξεις ανά λεπτό και η μελωδία της φωνής. Οι ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα για την ιδανική φωνή δεν θα πρέπει να ξεπερνιούνται οι 164 λέξεις το λεπτό και να υπάρχει παύση 0,48 δευτερολέπτων μεταξύ των προτάσεων. Η ιδανική φωνή πρέπει επίσης να συνδυάζεται με θετικά χαρακτηριστικά προς τους ακροατές όπως η αυτοπεποίθηση και η εμπιστοσύνη.

Αγόρασα κι εγώ λοιπόν ένα χρονόμετρο ακριβείας και έχω αρχίσει εξάσκηση. Για την ώρα φτάνω στις 250 λέξεις το λεπτό (πάντα μου έλεγαν ότι μιλάω γρήγορα), και ενίοτε καταφέρνω το μισό δευτερόλεπτο μεταξύ των προτάσεων. Μετά θα πάω για πρωθυπουργός.

.

Αν αυτό το νέο με διασκέδασε και μου ενεργοποίησε τις μύχιες φιλοδοξίες μου, αυτό όμως, για το πώς οι σκέψεις μας μπορούν να γίνουν βίντεο, με ανησύχησε κάπως. Αν και θα ήθελα να δω την Θεσσαλονίκη των ονείρων μου, που περιέγραψα πριν από λίγο καιρό, θα προτιμούσα να την ανασύρω από τη μνήμη μου έτσι μπερδεμένη όπως την είδα.

.

Αλλάζω κλίμα και ανασύρω μια είδηση που είχα σημειώσει πάει τώρα κάποιος καιρός και που μου φάνηκε συναρπαστική: για υπόγεια πυρκαγιά έχετε ξανακούσει; Ορίστε.

Και τελειώνω με μια διαφήμιση: ακριβώς δίπλα, στην κορυφή της στήλης δεξιά, μπορείτε να εγγραφείτε στο μπλογκ και να κερδίσετε την εμπιστοσύνη μας… εεε, δωρεάν παράδοση των νέων αναρτήσεων στο ημέηλ της επιλογής σας.

Read Full Post »

Βλακόμετρο

Διαβάζω λοιπόν εδώ ότι στο περιοδικό Journal of Happiness Studies (δεν κάνω πλάκα!) δημοσιεύτηκε μελέτη του πανεπιστημίου του Βερμόντ για την εφεύρεση (και όχι βέβαια ανακάλυψη, όπως επιμένει ο δημοσιογράφος) του «ηδονόμετρου» (κι αυτή λάθος μετάφραση, αλλά τέλος πάντων), ενός προγράμματος που:

…παρακολουθεί «αόρατο» τα συναισθήματα που εκατομμύρια άνθρωποι εκφράζουν στο Ίντερνετ μέσω διαφόρων δικτυακών τόπων, ιστολογίων (blogs), στίχων τραγουδιών, μηνυμάτων του Twitter, λόγων των πολιτικών κ.α. Οι Αμερικανοί επιστήμονες αξιοποιούν ιδιαίτερα το άφθονο υλικό που συλλέγει ο δικτυακός τόπος http://www.wefeelfine.org, ο οποίος καταγράφει φράσεις από τα blogs όλου του κόσμου που ξεκινούν με την φράση «αισθάνομαι…» (I feel…). Η παρακολούθηση εστιάζεται στην καταγραφή και αξιολόγηση συγκεκριμένων λέξεων και εκφράσεων (στην αγγλική γλώσσα προς το παρόν) που είναι αντιπροσωπευτικές για το συναισθηματικό περιεχόμενο των γραφομένων και την ψυχική διάθεση αυτών που τα γράφουν και τα διακινούν στο διαδίκτυο. Κάθε λέξη και φράση βαθμολογείται σε μια κλίμακα από το 1 ως το 9 (π.χ. «παράδεισος» 8,72, «ματαιότητα» 4,30, «αυτοκτονία» 1,25 κλπ.). Όσο πιο μεγάλο το σκορ, τόσο πιο μεγάλη είναι η ψυχική ευφορία και η ευτυχία.

Ας δούμε μερικά από τα συμπεράσματα των καλών επιστημόνων:

Read Full Post »

«Γιατί ψηφίζω αριστερά»

Τα κατορθώματα της ερευνητικής πρωτοπορίας συνεχίζονται. Παραθέτω από εδώ:

Στο συμπέρασμα ότι όσo περισσότερα κορίτσια έχει μία οικογένεια τόσο πιο πιθανό είναι ο πατέρας να ψηφίζει κόμματα της Αριστεράς ή του Κέντρου, κατέληξαν Βρετανοί επιστήμονες του Πανεπιστημίου του Γιόρκ.

Όπως δήλωσαν στον Guardian, όσο περισσότερες κόρες έχει ένα νοικοκυριό τόσο πιθανότερο είναι να ψηφίζει ο πατέρας το Εργατικό Κόμμα ή τους Φιλελεύθερους Δημοκράτες, παρά τους Συντηρητικούς.

«Οι θυγατέρες κάνουν τους ανθρώπους πιο αριστερούς, ενώ αντίθετα οι γιοι τους κάνουν περισσότερο δεξιούς» αναφέρουν σ’ ένα αδημοσίευτο άρθρο τους οι δύο καθηγητές.

Σε σύγκριση με τους άνδρες, οι γυναίκες υποστηρίζουν περισσότερο την υψηλή φορολογία ώστε να χρηματοδοτούνται κοινωνικές υπηρεσίες.

«Όταν οι άνδρες αποκτούν κόρες, σταδιακά η πολιτική στάση τους αλλάζει και βλέπουν με μεγαλύτερη συμπάθεια τη θηλυκή επιθυμία για περισσότερα δημόσια αγαθά. Γίνονται πιο αριστεροί. Παρομοίως, μια μητέρα με γιους βλέπει με μεγαλύτερη συμπάθεια την ανδρική στάση υπέρ της χαμηλότερης φορολογίας» λέει ο καθηγητής Όσβαλντ.

Τον ορισμό «Αριστερά = Εργατικό Κόμμα (Μεγάλης Βρετανίας)» ή «Αριστερά = υψηλή φορολογία» τον αντιπαρέρχομαι, δεν έχω όρεξη. Σκέφτομαι όμως ότι το επόμενο στάδιο της έρευνας θα μπορούσε να είναι μια τεχνική μελέτη: πώς να αντικαταστήσουμε τις εκλογές (για κινηματικές διαδικασίες δεν το συζητάω καν) με μια απλή δημογραφική ανάλυση· οικογένειες με θυγατέρες θα μετράν ως ψήφοι υπέρ της Αριστεράς, οικογένειες με υιούς ως ψήφοι υπέρ της Δεξιάς. Λύνεται έτσι διαμιάς το πρόβλημα της αποχής, ξεμπερδεύουμε με παπαγαλάκια και βαρβάρους, απαλλασσόμαστε από τους πολιτικούς σχολιαστές (αμήν!), γλυτώνουμε τα έξοδα, ουσιαστικά πλησιάζουμε στο όραμα του Λαπλάς (ή του Πασκάλ; δεν μπορώ να θυμηθώ): θα ‘ρθει στιγμή που θα επικρατήσει ο απόλυτος ορθολογισμός· τα μαθηματικά θα μπορούν να λύσουν οποιοδήποτε πρόβλημα του ανθρώπου, και οποιαδήποτε διαφωνία θα λύνεται με την απλή προτροπή «Κύριοι, ας υπολογίσουμε».

Καλό ε; Παραδέχομαι ότι εγώ τουλάχιστον, κόρη έχω.

Read Full Post »

Σεξ και τέχνη (τίτλος παραπλανητικός)

Σαββατοκύριακο, ημέρες εφημερίδων. Διάβασα αρκετές αυτές τις δύο μέρες, και μάλλον πολλά θα είχα να σχολιάσω. Ας μην σταθώ στη «Λαίδη Μάκβεθ» του Μτσενσκ, λες και ο Μτσενσκ ήταν θεατρικός συγγραφέας («Έψιλον» Ελευθεροτυπίας), ίσως είναι λάθος του διορθωτή, στο κάτω κάτω δεν είμαστε όλοι φαν του Σοστακόβιτς ούτε υποχρεωμένοι να ξέρουμε τον Λέσκοφ. Από χθες όμως γυρνά στο μυαλό μου μια ανάλυση περί ηλικίας· σήμερα μάλιστα έγινε διπλή. Το πρώτο: άρθρο στη χτεσινή Ελευθεροτυπία, σε στήλη που υπηρετεί πιστά την τρέχουσα ιδεολογία περί γονιδιώματος. Εννοώ, του στιλ εξηγούμε τη σεξουαλική συμπεριφορά ανδρών και γυναικών με βάση τη φυσική επιλογή, οι επιτυχημένοι άνθρωποι κερδίζουν χάρη στα γονίδιά τους και αυτό είναι πάλι φυσική επιλογή, ο Δαρβίνος είχε μούσια γιατί ήταν στο γονίδιό του να εξερευνά οπότε η φυσική επιλογή φρόντιζε να τον ζεσταίνει και ούτω καθεξής. Αλλά σήμερα δεν προτίθεμαι ακριβώς να θάψω. Παραθέτω σύντομη περίληψη του άρθρου:

Read Full Post »

Ο ψόφιος κοριός δεν ξεγελά τον Ερευνητή

Πριν από κάποια χρόνια είχα διαβάσει για την (πολυδάπανη, μάλλον) επιστημονική έρευνα που βρήκε τον μαθηματικό τύπο για τις τέλειες τηγανητές πατάτες. Σήμερα διαβάζω το εξής:

Πολλά είδη ζώων -ανάμεσά τους και ο άνθρωπος- μένουν ακίνητα και υποκρίνονται ότι πέθαναν όταν αντιληφθούν ότι κινδυνεύουν. Όμως αυτή η φαινομενικά παθητική τακτική του «ψόφιου κοριού» είναι στην πραγματικότητα άκρως εγωιστική, αφού στρέφει τον εχθρό εναντίον όσων προσπαθούν ενεργά να ξεφύγουν.

«Η λεία που υποκρίνεται τη νεκρή αυξάνει την πιθανότητα επιβίωσης εις βάρος των πιο κινητικών γειτόνων» δήλωσε στο Discovery News o εξελικτικός βιολόγος Ταχακίσα Μιγιατάκε, επικεφαλής της πρώτης έρευνας που επιβεβαιώνει το εξελικτικό πλεονέκτημα και την εγωιστική διάσταση της τακτικής.

Οι ερευνητές έδειξαν ότι ένα σκαθάρι που το «παίζει» ψόφιο για να γλιτώσει από μια πεινασμένη αράχνη αυξάνει τον κίνδυνο για τα σκαθάρια του ίδιου είδους που το βάζουν στα πόδια.

Ο μεγαλοφυής δόκτωρ Μιγιατάκε απέδειξε πειραματικά, λοιπόν, κάτι που υποψιαζόμασταν όλοι αλλά ντρεπόμασταν να υποστηρίξουμε για να μη μας πουν αδαείς. Μέχρι τώρα, ως γνωστόν, ο κόσμος πίστευε

Read Full Post »

Το νέο σκυλί των Μπάσκερβιλ…

…θα είναι φωσφοριζέ από φυσικού του. Καλά, το «από φυσικού του» συζητιέται…

Read Full Post »