Διαβάζω λοιπόν εδώ ότι στο περιοδικό Journal of Happiness Studies (δεν κάνω πλάκα!) δημοσιεύτηκε μελέτη του πανεπιστημίου του Βερμόντ για την εφεύρεση (και όχι βέβαια ανακάλυψη, όπως επιμένει ο δημοσιογράφος) του «ηδονόμετρου» (κι αυτή λάθος μετάφραση, αλλά τέλος πάντων), ενός προγράμματος που:
…παρακολουθεί «αόρατο» τα συναισθήματα που εκατομμύρια άνθρωποι εκφράζουν στο Ίντερνετ μέσω διαφόρων δικτυακών τόπων, ιστολογίων (blogs), στίχων τραγουδιών, μηνυμάτων του Twitter, λόγων των πολιτικών κ.α. Οι Αμερικανοί επιστήμονες αξιοποιούν ιδιαίτερα το άφθονο υλικό που συλλέγει ο δικτυακός τόπος http://www.wefeelfine.org, ο οποίος καταγράφει φράσεις από τα blogs όλου του κόσμου που ξεκινούν με την φράση «αισθάνομαι…» (I feel…). Η παρακολούθηση εστιάζεται στην καταγραφή και αξιολόγηση συγκεκριμένων λέξεων και εκφράσεων (στην αγγλική γλώσσα προς το παρόν) που είναι αντιπροσωπευτικές για το συναισθηματικό περιεχόμενο των γραφομένων και την ψυχική διάθεση αυτών που τα γράφουν και τα διακινούν στο διαδίκτυο. Κάθε λέξη και φράση βαθμολογείται σε μια κλίμακα από το 1 ως το 9 (π.χ. «παράδεισος» 8,72, «ματαιότητα» 4,30, «αυτοκτονία» 1,25 κλπ.). Όσο πιο μεγάλο το σκορ, τόσο πιο μεγάλη είναι η ψυχική ευφορία και η ευτυχία.
Ας δούμε μερικά από τα συμπεράσματα των καλών επιστημόνων:
Για παράδειγμα, το «ηδονόμετρο» κατέγραψε ότι η εκλογή του Ομπάμα στις ΗΠΑ πέρυσι το Νοέμβριο ήταν η πιο ευτυχισμένη μέρα των Αμερικανών εδώ και τέσσερα χρόνια, ενώ ο θάνατος του Μάικλ Τζάκσον μια από τις πιο δυστυχισμένες μέρες – και όχι μόνο στην Αμερική.
Ωχ ωχ… Αν ήταν να μετράμε έτσι την ευτυχία, ε; Δεν αρνούμαι ότι έχει ενδιαφέρον να διαβάζεις τέτοιες εξυπνάδες, αρκεί να ξέρεις για τι μιλάς. Δηλαδή ο μέσος Αμερικανός, μας λένε, ουσιαστικά δεν έχει προσωπική ζωή, η ευτυχία και η δυστυχία του εξαρτώνται από εξελίξεις στο δημόσιο χώρο. Ορίστε λοιπόν η καταβαράθρωση του νεοφιλελεύθερου ατομισμού, ζήτω ο Νέος Άνθρωπος, που τελικά ήρθε χωρίς τη μεσολάβηση της προλεταριακής επανάστασης. Αλλά ώπα, βιάστηκα, γιατί υπάρχει και προσωπική διαβάθμιση:
Μια βασική διαπίστωση του «ηδονόμετρου» είναι ότι οι έφηβοι και γενικότερα οι νέοι είναι εκείνοι που εμφανίζουν κατά μέσο όρο το μικρότερο βαθμό ικανοποίησης και ευτυχίας στη ζωή τους (5,5). Μετά οι άνθρωποι σταδιακά γίνονται όλο και πιο ευτυχισμένοι, ώσπου, όταν αρχίζουν να γερνάνε, η ευτυχία τους μειώνεται ξανά.
Άντε μωρέ! Πόσο χρόνο και χρήμα τους πήρε για να το βρουν αυτό, είπαμε; Αλλά μισό λεφτό, υπάρχει κι άλλο:
Συνολικά, διαπιστώνεται επίσης ότι το αίσθημα ευτυχίας που διαπερνά τη «μπλογκόσφαιρα», έχει αυξηθεί κατά 4% περίπου από το 2005 μέχρι σήμερα. Τα Χριστούγεννα και η Μέρα του Αγίου Βαλεντίνου είναι οι κατ’ εξοχήν μέρες του χρόνου (με 6 στην κλίμακα), όπου η διάχυτη ευτυχία στην κοινωνία φθάνει στο αποκορύφωμά της. Ανδρες και γυναίκες έχουν περίπου ίδιο «σκορ» ευτυχίας, με ελαφρώς μεγαλύτερο των γυναικών (5,91 έναντι 5,89 των ανδρών).
Θα αποφύγω να το σχολιάσω αυτό. Συνεχίζω όμως ακάθεκτος, το ίδιο και οι επιστήμονες του Βερμόντ:
Μια άλλη αξιοσημείωτη διαπίστωση, που προκύπτει κυρίως από την ανάλυση του συναισθηματικού περιεχομένου εκατοντάδων χιλιάδων τραγουδιών (με τη βοήθεια κυρίως του διαδικτυακού τόπου http://www.hotlyrics.net), είναι ότι μετά το 1960 οι στίχοι της μουσικής έχουν γίνει κατά μέσο όρο 10% λιγότερο ευτυχισμένοι. Η εξάπλωση μουσικών ειδών όπως το «χαρντ ροκ», το «πανκ» και το «χέβι μέταλ», με τις συχνές επικλήσεις τους σε «μαύρα» αισθήματα και τον εξοβελισμό της λέξης «αγάπη» από το λεξιλόγιο των στίχων τους, έχουν μειώσει το μέσο όρο του «δείκτη ευτυχίας» της μουσικής διαχρονικά.
Ενώ πριν το ’60, οι στίχοι της Πιαφ ή του Μπρελ ή των μπλουζ ή του Τσιτσάνη ή του Σούμπερτ ή του Μάλερ ή του Αττίκ, αν θέλετε, ήταν αποκλειστικά «η Σαγαπώ κι ο Μαγαπάς». Φυσικά, επίσης, όποιος έχει γνωρίσει αυτό το περίεργο κι εξωτικό είδος που λέγεται «ροκάς» ή «χεβιμεταλάς» ξέρει από πρώτο χέρι τι δυστυχισμένα όντα που είναι. Προφανώς στο Βερμόντ ξέρουν μόνο από Σινάτρα, άντε και Νατ Κινγκ Κόουλ, ή μάλλον Ντόρις Ντέι.
Συνοψίζω τα συμπεράσματα της μελέτης:
α) Η ευτυχία μετριέται με το πόσες φορές δηλώνεις δημοσίως ότι είσαι χαρούμενος (κρατώ μια επιφύλαξη, γιατί δεν ξέρω τι ορολογία χρησιμοποιούν οι επιστήμονες του Βερμόντ).
β) Η ευτυχία εξαρτάται από το δημόσιο βίο (κι έλεγα γιατί νιώθω τόσο δυστυχισμένος τελευταία).
γ) Όταν είσαι νέος έχεις μαύρες σκέψεις, ωριμάζοντας γίνεσαι χαζοχαρούμενος, μέχρι να αρχίσουν να σε απασχολούν τα τριγλυκερίδια και η σύνταξη.
δ) Είμαστε ευτυχισμένοι στις γιορτές, και όταν μας θυμίζουν ότι είμαστε ερωτευμένοι. Οι γυναίκες λίγο περισσότερο.
ε) Η μεγάλη ζημιά στις δυτικές κοινωνίες, τα τελευταία 40-50 χρόνια, έγινε από το πανκ και τους μεταλάδες. Αν δεν γυρίσουμε στα «Χριστιανόπουλα [που] βαδίζουν με χαρά», δεν θα δούμε προκοπή (και, εννοείται, Θεού πρόσωπο).
Άντε λοιπόν, κλείνοντας, όλοι μαζί να βοηθήσουμε το ηδονόμετρο και να συμβάλλουμε στην πρόοδο της ανθρωπότητας:
I feel good (είπαμε, το λογισμικό προς το παρόν αναγνωρίζει μόνον αγγλικά), I feel fine, I feel happy, I feel joyous, I feel OK, I feel so stupid. Με τις υγείες μας!
Τα emoticons πιάνονται ?
γιατί εγώ στο blog μου δεν τα αφήνω να εκδηλώνονται !!
(ωχ ! μου ξέφυγαν δύο μαζεμένα θαυμαστικά..)
Αυτό είναι μια καλή ιδέα για τη νέα έκδοση του βλακόμε… έεε, του ηδονόμετρου ήθελα να πω. Να μετράς και τα σημεία στίξης. Πολλά ερωτηματικά = αμφιβολίες, υπαρξιακά προβλήματα, δυστυχία και μαυρίλα. Πολλά θαυμαστικά = έντονα συναισθήματα, χαρά αλλά και οργή (εδώ χρειάζεται κάποια επεξεργασία). Αποσιωπητικά = προβληματισμός, ή δεν ξέρω τι.
Μπορώ να σε πείσω να μη χρησιμοποιείς τη λέξη «λογισμικό» στη θέση της λέξης «πρόγραμμα»; «Λογισμικό» είναι το αφηρημένο ουσιαστικό που περιγράφει την κατηγορία, την έννοια, το σύνολο, και όχι έναν συγκεκριμένο εκπρόσωπό του /της. Κανείς αγγλόγωνος δεν θα πει ποτέ a software· είτε θα πει a piece of software, είτε πολύ απλά a program, άντε, μετωνυμικά, an application.
Ευχαριστώ.
ΥΓ. Για τον ίδιο λόγο δεν έχουμε και πληθυντικό, ούτε λογισμικά, ούτε softwares…
Δεκτή η διόρθωση (αυτό έλειπε!). Το hardware πώς το μεταφράζεις;
Εγώ το πρόλαβα ως «Υλικό», και λόγω συμφραζομένων, όταν χρησιμοποιείται, θεωρώ ότι είναι ικανοποιητικό (άλλωστε και η πρώτη σημασία του hardware τι σχέση έχει με υπολογιστές;). Τελευταία, υπάρχει και ο νεολογισμός «υλισμικό», σε αντιστοιχία του «λογισμικού»· κατά την ταπεινή μου γνώμη, imho, που λέμε, πρέπει να είχε το χειρότερο γλωσσικό αισθητήριο αυτός που το πρότεινε… κάτι συνηθισμένο, για κομπιουτεράδες.
Και για να έλθουμε στο θέμα μας, ε, ναι, δε φαίνεται που είναι η ευτυχία;
Billie Holiday – Moonlight In Vermont (J.Blackburn – K. Suessdorf)
http://bit.ly/Rdvs4
Pennies in a stream
Falling leaves a sycamore
Moonlight in Vermont
Gentle finger waves
Ski trails down a mountain side
Snowlight in Vermont
Telegraph cables, how they sing down the highway
As they travel each bend in the road
And when people meet, in this romantic setting
They’re so hypnotized be the lovely…
Evening summer breeze
Sweet warblings of the meadowlark
Moonlight in Vermont
Captain Beefheart – Moonlight In Vermont (Don Van Vliet, aka Captain Beefheart)
http://bit.ly/C79Gt
Moonlight on Vermont affected everybody
Even Mrs. Wooten well as little Nitty
Even lifebuoy floatin’
With his lil’ pistol showin’
With his lil’ pistol Totin’
Well that goes t’ show you what uh moon can do
No more bridge from Tuesday t’ Friday
Everybodies gone high society
Hope lost his head ‘n got off on alligators
Somebodies leavin’ peanuts on the curbins
For uh white elephant escaped from zoo with love
Goes t’ show what uh moon can do
Moonlight on Vermont
Well it did it for Lifebuoy
And it did it t’ you
‘n it did it t’ zoo
And it can do it for me
And it can do it for you
Moonlight on Vermont
Gimme dat ole time religion
Gimme dat ole time religion
Don’t gimme no affliction
Dat ole time religion is good enough for me
An it’s good enough for you
Well come out t’ show dem
Come out t’ show dem
Come out t’ show dem
Come out t’ show dem
Come out t’ show dem
Come out t’ show dem
Come out t’ show dem
Gimme dat ole time religion
Gimme dat ole time religion
Gimme dat ole time religion
It’s good enough for me
Without yer new affliction
Don’t need yer new restrictions
Gimme dat ole time religion
It’s good enough for me
Moonlight on Vermont
Στο Βερμόντ, αδελφές μου, στο Βερμόντ!
(που θα έλεγε και ο Τσέχοφ). Αυτό το προσθέτω γιατί ξαφνικά σκέφτηκα ότι η φράση μπορεί να μην είναι τόσο γνωστή έξω από την παρέα μου της Αθήνας! «Στη Μόσχα, αδελφές μου, στη Μόσχα!» Από τον Βυσσινόκηπο, νομίζω.
έχουμε κι άλλη ‘επιστήμη’ :
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artid=4530012
Ο κατάλογος είναι ατέλειωτος… Για το συγκεκριμένο, αρκεί να πούμε ότι χωρίς πολλά-πολλά χρήματα και ερευνητικό χρόνο, θυμάται κανείς ότι ο κοντούλης Μπόγκαρτ χρησιμοποιούσε τακούνι ή κάτι τέτοιο όταν εμφανιζόταν δίπλα στην πανύψηλη Μπέργκμαν στη Καζαμπλάνκα. Ωστόσο (και εδώ είναι το σημαντικό), πιστεύω (δεν μπορώ να το επιβεβαιώσω αυτή τη στιγμή) ότι εξακολουθούσε να είναι κοντύτερος από τη θεά Μπακώλ. Όπερ εστί μεθερμηνευόμενον, … ως πότε θα δυσφημείται η επιστήμη από τέτοιες έρευνες; (σοβαρά τώρα!)
Υπάρχουν και άλλοι με τακούνι που εμφανίζονται δίπλα σε ‘θεές’ !
Άλλωστε, εδώ και μερικά χρόνια έχουν οι Σορβόννες έδρα αστρολογίας !
περαστικά μας !
Θα αποφύγω τη σύγκριση του Μπόγκυ με τον Σαρκοζί και της Μπέργκμαν με τη Μπρούνι! Απλά τονίζω ζεύγη όπως Μπόγκαρτ-Μπακώλ, ή Λένον-Όνο. Νομίζω έτσι κι αλλιώς συμφωνούμε στο ότι πρόκειται για βλακείες…
Απ τις «Τρεις Αδρεφές», ω Δύτα! (δεν θέλει και φαντασία)
Ευχαριστώ για το κείμενο! Καιρό τώρα ήθελα ένα καινούργιο καλύτερο παράδειγμα απ αυτό που χρησιμοποιώ (την άλλη επιστημονική έρευνα που κατέληγε στο συμπέρασμα ότι οι διανοούμενοι πάσχουν συχνότερα απο τα δόντια τους) όταν προσπαθώ να πείσω γνωστούς και φίλους να μην παίρνουν στα σοβαρά επιστήμονες απ το Βερμόντ κτό όταν γράφουν γι αυτούς στην εφημερίδα ή στο περιοδικό.
Το άλλο με το «βάτραχε πήδα » το ξέρετε; 🙂
Αχ, φυσικά οι «Τρεις αδελφές». Αυτό με το βάτραχο είναι που καταλήγει στο συμπέρασμα ότι όταν κόψουμε τα πόδια του βατράχου, κουφαίνεται; 😀
Θυμάμαι ένα άλλο, ψιλοάσχετο: στους δρόμους της Μόσχας συναντιώνται δύο αδέσποτοι σκύλοι, ο ένας κοκκαλιάρης, ο άλλος αφράτος και καλοταϊσμένος. «Τι έγινε ρε, πώς τα καταφέρνεις έτσι;» ρωτά ο πρώτος. «Ε, είναι απλό, πηγαίνω κάθε μεσημέρι στο Ινστιτούτο Παβλόφ, χτυπά ένα καμπανάκι, αφήνω τα σάλια μου να τρέξουν, και βγαίνει ένας επιστήμονας με εξαρτημένα αντανακλαστικά και μου δίνει φαΐ».
Αυτό είναι, ναι.
Το άλλο με τον Παβλόφ δεν το ήξερα! Πολύ το χάρηκα!
Εγω το είπα …blogoβλακεία. 😉
Αλλα,βέβαια, δεν εχει σχέση με το θέμα σου. 😀
Χαχαχα! Καλό αυτό με τον Παβλόφ!
Αν ρωτήσω εγώ γιατί η ματαιότητα παίρνει βαθμό λίγο κάτω από το μέσο όρο (4,30) θα δείξω πόσο σπασικλάκι είμαι;
Περισσότερη επιστήμη, λαϊκή:
Αχ το είδα και γω αυτό. Το πρώτο που αναρωτήθηκα, το ομολογώ, είναι αν δουλεύει. (δεν το δοκίμασα, συν τοις άλλοις γιατί δεν έχω θερμόμετρο). Το δεύτερο, ποιοι ήταν αυτοί οι γεωργοί των περασμένων εποχών που μετρούσαν τα δευτερόλεπτα, έκαναν τους υπολογισμούς, και, χρησιμοποιούσαν την ακριβή θερμοκρασία για να, δεν ξέρω, φυτεύουν τη σωστή στιγμή τους σπόρους. Πάντως τώρα που το’χω πρόχειρο, θα το δοκιμάσω αύριο και θα ανακοινώσω τα αποτελέσματα!
I feel good
😀
Χμ, επειδή δεν βρίσκω κανένα υποστηρικτή εδώ γύρω, ας αναλάβω εγώ το ρόλο τούτο το δύσκολο…
Το we feel fine το παρακολουθώ εδώ και μήνες και, παρόλο που δεν τίθεται θέμα αξιοπιστίας και εγκυρότητας ως προς τα επιστημονικά του αποτελέσματα, δίνει μια εικόνα του πως σκέφτονται οι χρήστες του ίντερνετ.
Σίγουρα δεν θα σου δώσει στατιστικούς δείκτες για το εάν οι έλληνες άντρες 30-39 είναι πιο χαρούμενοι ή πιο καταθλιπτικοί από τις γυναίκες (όπως ίσως πενεύεται το άρθρο). Έχει όμως πλάκα! Και αν το αντιμετωπίσεις έτσι, μπορείς να περάσεις πολύ καλά και να βγάλεις τα δικά σου (ατεκμηρίωτα μεν, ενδιαφέροντα δε συμπεράσματα)…
Εγώ πάντως θα συνεχίσω να κυνηγάω τα χρωματιστα αστέρια του we feel fine και να φαντάζομαι ιστορίες πίσω από τις προτάσεις των συγγραφέων…
silentcrossing, αυτό εννοούσα γράφοντας «Δεν αρνούμαι ότι έχει ενδιαφέρον να διαβάζεις τέτοιες εξυπνάδες, αρκεί να ξέρεις για τι μιλάς.» Το ρεπορτάζ πάντως, και οι επιστήμονες του Βερμόντ, δεν μοιάζει να μπορούν να ξεχωρίσουν απλές έννοιες, όπως πραγματικά συναισθήματα/ χαρά/ ευτυχία/ ηδονή (ο μεταφραστής)/ έκφραση συναισθημάτων/ κλπ. κλπ.
Και ξανά:
http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=125559