Τρεις και ένας γερμανικοί θάνατοι

Σεπτεμβρίου 4, 2012 από Δύτης των νιπτήρων

Από την αρχή-αρχή αυτού δω του μπλογκ ήθελα να βάλω αυτό που ακολουθεί, μόνο που βαριόμουν την πληκτρολόγηση. Απόψε βαριέμαι να κάνω ο,τιδήποτε άλλο και έχω όρεξη για δοκιμιακά πράγματα, οπότε ορίστε. Όσες φορές ξαναδιαβάζω τον Τόμας Μαν, τρία πράγματα στην τέχνη του μου κάνουν πάντα εντύπωση: οι ερωτικές εξομολογήσεις· οι εμφανίσεις του διαβόλου· και οι θάνατοι. Ιδίως αυτοί εδώ οι θάνατοι, από τους Μπούντενμπρόκ (μετάφραση Τούλας Σιέτη, Αθήνα 1986), το πρώτο του μυθιστόρημα και ίσως το πιο ενιαία απολαυστικό: τρεις γενιές, μια παρακμή, τρεις θάνατοι. Είναι ένα είδος σαμσάρας και ίσως αυτός είναι ο λόγος που το θυμήθηκα, απ’ τον Σραόσα δηλαδή.

Στον πρώτο, η φύση σα να συμμετέχει. Ένας θάνατος είναι μια αφαίρεση απ’ το σύμπαν, ένα τράνταγμα στο φιλμ, μια χαρακιά στο βινύλιο:

Έμειναν όλοι για λίγο έτσι σιωπηλοί περιμένοντας τον πρόξενο. Η ατμόσφαιρα ήταν πνιγηρή […] Για μια στιγμή έγινε απόλυτη σιγή.

Και τότε ξάφνου, ακολούθησε εκείνη η στιγμή… συνέβη κάτι άφωνο, τρομακτικό. Η κουφόβραση έμοιαζε διπλασιασμένη, η ατμόσφαιρα έμοιαζε να ασκεί μέσα σε ένα δευτερόλεπτο μια ραγδαία αυξανόμενη πίεση […] Κι αυτό το αξεδιάλυτο πλέγμα πίεσης, αυτή η ένταση, αυτή η αγωνία του οργανισμού που όλο μεγάλωνε, θα είχε γίνει αβάσταχτη, αν είχε κρατήσει ένα κλάσμα του δευτερολέπτου περισσότερο, αν τη στιγμή της ταχύτατης κορύφωσής του δεν είχε ακολουθήσει χαλάρωση, μετατόπιση… […] αν ακριβώς εκείνη τη στιγμή, χωρίς να έχει πέσει προηγουμένως σχεδόν ούτε μια σταγόνα, δεν είχε ξεσπάσει δυνατή η βροχή, έτσι που το νερό να αφρίζει στο ρείθρο και στο πεζοδρόμιο να πετάγεται ψηλά…

[…] Και τότε ήρθε η Λίνε, η υπηρέτρια Λίνε […] Κατέβηκαν πετώντας τη σκάλα […] Αλλά ο Γιόχαν Μπούντενμπρόκ ήταν κιόλας νεκρός.

Ο δεύτερος που πεθαίνει είναι ο Τόμας Μπούντενμπρόκ, γιος του προηγούμενου, γυρνώντας απ’ τον οδοντογιατρό. Εδώ το βλέμμα μας είναι ακριβώς στο μυαλό ή μάλλον στη συνείδηση ή ακόμα ακριβέστερα στη συναίσθηση του θανόντος -και ο θάνατος σαν κάτι ξένο που έρχεται, ξένο αλλά στην πραγματικότητα εσώτερο, ας το πω έτσι.

Και τώρα; Γραμμή στο σπίτι και στο κρεβάτι, να προσπαθήσει να κοιμηθεί. Ο πόνος του νεύρου φαινόταν ναρκωμένος· υπήρχε μόνο ένα διάχυτο, έντονο κάψιμο στο στόμα του. […] Μετά είκοσι βήματα αισθάνθηκε δυσφορία. Θα πάω απέναντι στο καπηλειό και θα πιω αναγκαστικά ένα κονιάκ, σκέφτηκε και κατέβηκε στο κατάστρωμα του δρόμου. Φτάνοντας στη μέση περίπου του δρόμου, του συνέβη το εξής: είχε την αίσθηση πως του είχαν αρπάξει το μυαλό, πως μια δύναμη ακαταμάχητη το στριφογύριζε αναγκάζοντάς το να γράφει μεγάλους, μικρούς, πιο μικρούς ομόκεντρους κύκλους, με ταχύτητα που ολοένα μεγάλωνε, που μεγάλωνε φοβερά, και πως στο τέλος με τρομερή, άγρια, ανελέητη ορμή το βρόντησε στο σκληρό σαν πέτρα κέντρο αυτών των κύκλων… Έκανε μισή στροφή και με τα χέρια ανοιχτά έπεσε μπρούμητα στο βρεγμένο λιθόστρωτο.

[…] Έτσι κοιτόταν, και έτσι έμεινε, μέχρι που ήρθαν μερικοί και τον γύρισαν.

Ο τρίτος είναι ο Χάννο Μπούντενμπρόκ, γιος του προηγούμενου, παιδάκι με καλλιτεχνική και διόλου εμπορική φύση ως θα ώφειλε. Για να εκτιμήσετε πλήρως το απόσπασμα, θα έπρεπε να είχα αντιγράψει τρεις σελίδες με ιατρικίζουσες περιγραφές, τις οποίες τώρα θα πρέπει να μαντέψετε μέσα από τα αποσιωπητικά. Εδώ ο θάνατος είναι το τέλος του δρόμου, και είναι συνάμα θάνατος του μικρού και ολόκληρης της εμπορικής δυναστείας. Με τρελαίνει αυτή η επανάληψη της πρώτης φράσης, αυτό το da capo που μετατοπίζει την οπτική… μα διαβάστε:

Με τον τύφο έχει ως εξής:

Ο άνθρωπος αισθάνεται μια ψυχική αδιαθεσία να γεννιέται μέσα του που χειροτερεύει γοργά […] Ταυτόχρονα τον κυριεύει σωματική κούραση, που δεν περιορίζεται μόνο στους μυς και στους τένοντες , αλλά επεκτείνεται και στις λειτουργίες όλων των εσωτερικών οργάνων […] Τη δεύτερη βδομάδα ο άνθρωπος ελευθερώνεται από τους πόνους στο κεφάλι και τα μέλη· αντ’ αυτού όμως οι ζαλάδες είναι σημαντικά εντονότερες […] Η θερμοκρασία του σώματος φτάνει τους σαρανταένα βαθμούς…

Την τρίτη βδομάδα η αδυναμία έχει φτάσει στο ζενίθ της […] Ένας άξιος γιατρός με σοβαρές γνώσεις […] θα είναι εν τούτοις σύντομα σε θέση να πει τα πράγματα με το όνομά τους […] Όμως η χρήση όλων αυτών των μέσων γίνεται τελείως στην τύχη […] Γιατί ένα πράγμα δεν ξέρει […] Δεν ξέρει αν σ’ αυτή την περίπτωση η ασθένεια που αυτός ονομάζει «τύφο» είναι κατά βάθος ένα ασήμαντο ατύχημα […] -ή, αν είναι απλά μια μορφή αποσύνθεσης, ένδυμα του ίδιου του θανάτου […]

Με τον τύφο έχει ως εξής: στο απόμακρο παραλήρημα του πυρετού, στην πυρωμένη έρημο του αρρώστου, βοά η ζωή με την καθαρή, παραινετική φωνή της. Σκληρή και δροσερή αυτή η φωνή προφταίνει το πνεύμα, καθώς πορεύεται στον άγνωστο και φλογισμένο δρόμο που οδηγεί στη σκιά, στη δροσιά, στην ειρήνη. Ο άνθρωπος αφουγκραζόμενος συλλαμβάνει την καθαρή, ζωηρή και λίγο ειρωνική παραίνεση να αλλάξει γνώμη και να γυρίσει πίσω, στον τόπο από όπου έρχεται η φωνή και που αυτός έχει αφήσει πολύ πίσω και έχει κιόλας λησμονήσει. Εάν αναβλύσουν ορμητικά μέσα του, σαν αίσθηση δειλής παράβασης του καθήκοντος από μέρους του, τα αισθήματα […] της αγάπης και της οικειότητας για εκείνο το ειρωνικό, πολύχρωμο και βάρβαρο πάρε δώσε που έχει αφήσει πίσω του: τότε, όσο και αν έχει χαθεί μακριά στην ξένη, φλογισμένη ατραπό, θα γυρίσει και θα ζήσει. Αν όμως, ακούγοντας τη φωνή της ζωής, σκιρτήσει από φόβο και αποστροφή, εάν αυτή η ανάμνηση, αυτός ο ερωτικός, προκλητικός ήχος τον κάνει να κουνήσει το κεφάλι […] και να τραπεί σε φυγή στο δρόμο που έχει ανοιχτεί για να γλιτώσει… όχι, είναι καθαρό, τότε θα πεθάνει.

Υπάρχει μια ορισμένη γερμανική μανία με το θάνατο. Πάρτε για παράδειγμα την κλασική ταινία του Φριτς Λανγκ:

Ή, πάλι, το περίφημο απόσπασμα του Ράινερ Μαρία Ρίλκε (Οι σημειώσεις του Μάλτε Λάουριντς Μπρίγκε, μετάφρ. Δημ. Στ. Δήμου, Αθήνα 1993):

Δεν ήταν ο Χριστόφορος Ντέτλεφ εκείνος στον οποίον ανήκε η φωνή, ήταν ο θάνατος του Χριστόφορου Ντέτλεφ.

Ο θάνατος λοιπόν του Χριστόφορου Ντέτλεφ ζούσεν εδώ και πολλές-πολλές μέρες στο Ούλσγκωρντ και κουβέντιαζε μ’ όλους και ζητούσε. Ζητούσε να τον σηκώνουν, ζητούσε το γαλάζιο δωμάτιο, ζητούσε το μικρό σαλόνι, ζητούσε την αίθουσα […] Ζητούσε να βλέπει φίλους, γυναίκες και ανθρώπους που είχαν πεθάνει, και ζητούσε κι ο ίδιος να πεθάνει: ζητούσε. Ζητούσε και φώναζε.

[…] Αυτός δεν ήταν ο θάνατος ενός κάποιου υδρωπικού, ήταν ο κακός, ηγεμονικός θάνατος, που σ’ όλη του τη ζωή τον κουβαλούσε μέσα του ο αυλικός και τον έτρεφε απ’ τον εαυτό του. Κάθε περίσσευμα περηφάνιας, θελήσεως και δεσποτισμού, που δεν μπόρεσε να χρησιμοποιήσει ο ίδιος στις ήσυχες μέρες του, είχε μεταβιβαστεί στο θάνατό του […]

Κι όταν αναλογίζομαι τους άλλους που έχω ιδεί, ή για τους οποίους έχω ακούσει: πάντα το ίδιο. Όλοι τους είχαν το δικό τους θάνατο […] συγκεντρώνανε τον εαυτό τους και πεθαίνανε έτσι όπως ήσαν κι έτσι όπως θα γίνονταν.

ή, βεβαίως, το θανατερό στοιχείο στον Σούμπερτ ξέρω γω ή (φυσικά) τον Μάλερ.

Αν και βέβαια αυτός που θα εκφράσει επιστημονικά αυτή την έννοια, που θα μιλήσει για τον ατομικό θάνατο που μας κλέβει η ιατρική επιστήμη, θα είναι ένας Γάλλος, ο Φιλίπ Αριές. Αλλά δεν είναι περί θανάτου που ήθελα να γράψω, είναι περί λογοτεχνίας. Και ούτε ήθελα ακριβώς να γράψω, μάλλον να αντιγράψω, νομίζω αξίζει τον κόπο κάπου-κάπου.

40 Σχόλια

στο Σεπτεμβρίου 4, 2012 στις 11:30 μμ | Απάντηση rogerios

Από μένα μην περιμένεις τίποτε λιγότερο από την παραδοχή ότι ο Τόμας Μανν ήταν σχεδόν θεός! 😉
- στο Σεπτεμβρίου 4, 2012 στις 11:35 μμ | Απάντηση Δύτης των νιπτήρων
  
  Σχεδόν;!
  Πρέπει πάντως να πω ότι απ’ όλα τα βιβλία του (νομίζω έχω διαβάσει τα πάντα από έκταση νουβέλας και πάνω, τουλάχιστον) αυτό που προσπαθώ να ξαναδιαβάσω αυτές τις μέρες, οι Εξομολογήσεις του απατεώνα Φέλιξ Κρουλ, κάπως, πώς να το πω, με κουράζουν χωρίς ανταμοιβή. Και την πρώτη φορά την ίδια εντύπωση είχα γμτ.
  Όλα τα άλλα όμως… Φαντάζομαι θα σ’ αρέσει ιδιαίτερα ο Εκλεκτός, ε; 😉
στο Σεπτεμβρίου 4, 2012 στις 11:30 μμ | Απάντηση ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Reblogged this on ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ.
στο Σεπτεμβρίου 4, 2012 στις 11:53 μμ | Απάντηση Ein Steppenwolf

Johann

So saßen alle eine Weile schweigend und warteten auf den Konsul. Die Luft war dumpf. Draußen war das letzte Stück Blau verschwunden, und tief, schwer und trächtig hing der dunkelgraue Himmel hernieder. Die Farben des Zimmers, die Tinten der Landschaften auf den Tapeten, das Gelb der Möbel und der Vorhänge, waren erloschen, die Nuancen in Tonys Kleide spielten nicht mehr, und die Augen der Menschen waren ohne Glanz. Und der Wind, der Westwind, der eben noch drüben in den Bäumen auf dem Marienkirchhof gespielt hatte und den Staub auf der dunklen Straße in kleinen Wirbeln umhergetrieben hatte, regte sich nicht mehr. Es war einen Augenblick vollkommen still.

Da, plötzlich, trat dieser Moment ein … ereignete sich etwas Lautloses, Erschreckendes. Die Schwüle schien verdoppelt, die Atmosphäre schien einen, sich binnen einer Sekunde rapide steigernden Druck auszuüben, der das Gehirn beängstigte, das Herz bedrängte, die Atmung verwehrte … drunten flatterte eine Schwalbe so dicht über der Straße, daß ihre Flügel das Pflaster schlugen … Und dieser unentwirrbare Druck, diese Spannung, diese wachsende Beklemmung des Organismus wäre unerträglich geworden, wenn sie den geringsten Teil eines Augenblicks länger gedauert hätte, wenn nicht auf ihrem sofort erreichten Höhepunkt eine Abspannung, ein Überspringen stattgefunden hätte … ein kleiner, erlösender Bruch, der sich unhörbar irgendwo ereignete und den man gleichwohl zu hören glaubte … wenn nicht in demselben Moment, fast ohne daß ein Tropfenfall vorhergegangen wäre, der Regen herniedergebrochen wäre, daß das Wasser im Rinnstein schäumte und auf dem Bürgersteig hoch emporsprang …

Thomas, durch Krankheit daran gewöhnt, die Kundgebungen seiner Nerven zu beobachten, hatte sich in dieser seltsamen Sekunde vorgebeugt, eine Handbewegung nach dem Kopfe gemacht und die Zigarette fortgeworfen. Er sah im Kreise umher, ob auch die anderen es gefühlt und beachtet hätten. Er glaubte etwas bei seiner Mutter bemerkt zu haben; den übrigen schien nichts bewußt geworden zu sein. Jetzt blickte die Konsulin in den dicken Regen hinaus, der die Marienkirche völlig verhüllte, und seufzte: »Gott sei Dank.«

»So«, sagte Tom. »Das kühlt in zwei Minuten. Nun werden draußen die Tropfen an den Bäumen hängen, und wir werden in der Veranda Kaffee trinken. Thilda, mach’ mal das Fenster auf.«

Das Geräusch des Regens drang stärker herein. Er lärmte förmlich. Alles rauschte, plätscherte, rieselte und schäumte. Der Wind war wieder aufgekommen und fuhr lustig in den dichten Wasserschleier, zerriß ihn und trieb ihn umher. Jede Minute brachte neue Kühlung.

Da kam Line, das Folgmädchen Line im Laufschritt durch die Säulenhalle und fuhr so heftig ins Zimmer herein, daß Ida Jungmann beschwichtigend und vorwurfsvoll ausrief: »Gott, ich sage!…«

Lines ausdruckslose blaue Augen waren weit aufgerissen, und ihre Kinnbacken arbeiteten eine Weile vergebens …

»Ach, Fru Konsulin, ach nee, nu kamen’s man flink … ach Gottes nee, wat heww ick mi verfiert …!«

»Gut«, sagte Tony, »nun hat sie wieder Stücke gemacht! Wahrscheinlich aus gutem Porzellan! Nein, Mama, dein Personal …!«

Aber das Mädchen stieß geängstigt hervor: »Ach nee, Ma’m’ Grünlich … un wenn es dat man wier … öäwer dat is mit den Herrn, und ick wollt man die Stiefel bringen, un doar sitt Herr Kunsel doar upp’m Lehnstaul und kann nich reden und kiemt man immer bloß so, un ick glöw, dat geht nich gaut, denn Herr Kunsel is ook goar tau geel …«

»Zu Grabow!« schrie Thomas und drängte sie zur Tür hinaus.

»Mein Gott! O mein Gott!« rief die Konsulin, indem sie die Hände neben ihrem Gesichte faltete und hinauseilte …

»Zu Grabow … mit einem Wagen … sofort!« wiederholte Tony atemlos.

Man flog die Treppe hinunter, durchs Frühstückszimmer, ins Schlafzimmer.

Aber Johann Buddenbrook war schon tot.
στο Σεπτεμβρίου 4, 2012 στις 11:54 μμ | Απάντηση Ein Steppenwolf

Thomas

Was nun? Nach Hause und ruhen, zu schlafen versuchen. Der eigentliche Nervenschmerz schien betäubt; es war nur ein dunkles, schweres Brennen in seinem Munde. Nach Hause also … Und er ging langsam durch die Straßen, mechanisch Grüße erwidernd, die ihm dargebracht wurden, mit sinnenden und ungewissen Augen, als dächte er darüber nach, wie ihm eigentlich zumute sei.

Er gelangte zur Fischergrube und begann das linke Trottoir hinunterzugehen. Nach zwanzig Schritten befiel ihn eine Übelkeit. Ich werde dort drüben in die Schänke treten und einen Kognak trinken müssen, dachte er, und beschritt den Fahrdamm. Als er etwa die Mitte desselben erreicht hatte, geschah ihm folgendes. Es war genau, als würde sein Gehirn ergriffen und von einer unwiderstehlichen Kraft mit wachsender, fürchterlich wachsender Geschwindigkeit in großen, kleineren und immer kleineren konzentrischen Kreisen herumgeschwungen und schließlich mit einer unmäßigen, brutalen und erbarmungslosen Wucht gegen den steinharten Mittelpunkt dieser Kreise geschmettert … Er vollführte eine halbe Drehung und schlug mit ausgestreckten Armen vornüber auf das nasse Pflaster.

Da die Straße stark abfiel, befand sich sein Oberkörper ziemlich viel tiefer als seine Füße. Er war aufs Gesicht gefallen, unter dem sofort eine Blutlache sich auszubreiten begann. Sein Hut rollte ein Stück des Fahrdammes hinunter. Sein Pelz war mit Kot und Schneewasser bespritzt. Seine Hände, in den weißen Glacéhandschuhen, lagen ausgestreckt in einer Pfütze.

So lag er und so blieb er liegen, bis ein paar Leute herangekommen waren und ihn umwandten.
στο Σεπτεμβρίου 4, 2012 στις 11:57 μμ | Απάντηση Ein Steppenwolf

Hanno

Mit dem Typhus ist es folgendermaßen bestellt.

Der Mensch fühlt eine seelische Mißstimmung in sich entstehen, die sich rasch vertieft und zu einer hinfälligen Verzweiflung wird. Zu gleicher Zeit bemächtigt sich seiner eine physische Mattigkeit, die sich nicht allein auf Muskeln und Sehnen, sondern auch auf die Funktionen aller inneren Organe erstreckt, und nicht zuletzt auf die des Magens, der die Aufnahme von Speise mit Widerwillen verweigert. Es besteht ein starkes Schlafbedürfnis, allein trotz äußerster Müdigkeit ist der Schlaf unruhig, oberflächlich, beängstigt und unerquicklich. Das Gehirn schmerzt; es ist dumpf, befangen, wie von Nebeln umhüllt, und von Schwindel durchzogen. Ein unbestimmter Schmerz sitzt in allen Gliedern. Hie und da fließt ohne jedwede besondere Veranlassung Blut aus der Nase. – Dies ist die Introduktion.

Dann gibt ein heftiger Frostanfall, der den ganzen Körper durchrüttelt und die Zähne gegeneinander wirbelt, das Zeichen zum Einsatze des Fiebers, das sofort die höchsten Grade erreicht. Auf der Haut der Brust und des Bauches werden nun einzelne linsengroße, rote Flecken sichtbar, die durch den Druck eines Fingers entfernt werden können, aber sofort zurückkehren. Der Puls rast; er hat bis zu hundert Schläge in einer Minute. So vergeht, bei einer Körpertemperatur von vierzig Grad, die erste Woche.

In der zweiten Woche ist der Mensch von Kopf- und Gliederschmerzen befreit; dafür aber ist der Schwindel bedeutend heftiger geworden, und in den Ohren ist ein solches Sausen und Brausen, daß es geradezu Schwerhörigkeit hervorruft. Der Ausdruck des Gesichtes wird dumm. Der Mund fängt an, offen zu stehen, die Augen sind verschleiert und ohne Teilnahme. Das Bewußtsein ist verdunkelt; Schlafsucht beherrscht den Kranken, und oft versinkt er, ohne wirklich zu schlafen, in eine bleierne Betäubung. Dazwischen erfüllen seine Irreden, seine lauten, erregten Phantasien das Zimmer. Seine schlaffe Hilflosigkeit hat sich bis zum Unreinlichen und Widerwärtigen gesteigert. Auch sind sein Zahnfleisch, seine Zähne und seine Zunge mit einer schwärzlichen Masse bedeckt, die den Atem verpestet. Mit aufgetriebenem Unterleibe liegt er regungslos auf dem Rücken. Er ist im Bette hinabgesunken und seine Knie sind gespreizt. Alles an ihm arbeitet hastig, jagend und oberflächlich, seine Atmung sowohl wie der Puls, der an hundertundzwanzig flüchtig zuckende Schläge in einer Minute vollführt. Die Augenlider sind halb geschlossen, und die Wangen glühen nicht mehr wie zu Anfang rot vor Fieberhitze, sondern haben eine bläuliche Färbung angenommen. Die linsengroßen, roten Flecke auf der Brust und dem Bauche haben sich vermehrt. Die Temperatur des Körpers erreicht einundvierzig Grad …

In der dritten Woche ist die Schwäche auf ihrem Gipfel. Die lauten Delirien sind verstummt, und niemand kann sagen, ob der Geist des Kranken in leere Nacht versunken ist, oder ob er, fremd und abgewandt dem Zustande des Leibes, in fernen, tiefen, stillen Träumen weilt, von denen kein Laut und kein Zeichen Kunde gibt. Der Körper liegt in grenzenloser Unempfindlichkeit. – Dies ist der Zeitpunkt der Entscheidung …

Bei gewissen Individuen wird die Diagnose durch besondere Umstände erschwert. Gesetzt zum Beispiel, daß die Anfangssymptome der Krankheit, Verstimmung, Mattigkeit, Appetitlosigkeit, unruhiger Schlaf, Kopfschmerzen, schon meistens vorhanden waren, als der Patient noch, die Hoffnung der Seinen, in völliger Gesundheit umherging? Daß sie sich, auch bei plötzlich verstärktem Auftreten, kaum als etwas Außergewöhnliches bemerkbar machen? – Ein tüchtiger Arzt von soliden Kenntnissen, wie, um einen Namen zu nennen, Doktor Langhals, der hübsche Doktor Langhals, mit den kleinen, schwarzbehaarten Händen, wird gleichwohl bald in der Lage sein, die Sache bei ihrem richtigen Namen zu nennen, und das Erscheinen der fatalen roten Flecke auf der Brust und dem Bauche gibt ja völlige Gewißheit. Er wird über die Maßregeln, die zu treffen, die Mittel, die anzuwenden, nicht in Zweifel sein. Er wird für ein möglichst großes, oft gelüftetes Krankenzimmer sorgen, dessen Temperatur siebenzehn Grad nicht übersteigen darf. Er wird auf äußerste Sauberkeit dringen und auch durch immer erneutes Ordnen des Bettes den Körper, solange dies irgend möglich, – in gewissen Fällen ist es nicht lange möglich – vor dem »Wundliegen« zu schützen suchen. Er wird eine beständige Reinigung der Mundhöhle mit nassen Leinwandläppchen veranlassen, wird, was die Arzneien betrifft, sich einer Mischung von Jod und Jodkalium bedienen, Chinin und Antipyrin verschreiben und, vor allem, da der Magen und die Gedärme schwer in Mitleidenschaft gezogen sind, eine äußerst leichte und äußerst kräftigende Diät verordnen. Er wird das zehrende Fieber durch Bäder bekämpfen, durch Vollbäder, in die der Kranke oft, jede dritte Stunde, ohne Unterlaß, bei Tag und Nacht hineinzutragen ist, und die vom Fußende der Wanne aus langsam zu erkälten sind. Und nach einem jeden Bade wird er rasch etwas Stärkendes und Anregendes, Kognak, auch Champagner verabreichen …

Alle diese Mittel aber gebraucht er durchaus aufs Geratewohl, für den Fall gleichsam nur, daß sie überhaupt von irgendeiner Wirkung sein können, unwissend darüber, ob ihre Anwendung nicht jedes Wertes, Sinnes und Zweckes entbehrt. Denn eines weiß er nicht, was eine Frage betrifft, so tappt er im Dunkel, über ein Entweder-Oder schwebt er bis zur dritten Woche, bis zur Krisis und Entscheidung in völliger Unentschiedenheit. Er weiß nicht, ob die Krankheit, die er »Typhus« nennt, in diesem Falle ein im Grunde belangloses Unglück bedeutet, die unangenehme Folge einer Infektion, die sich vielleicht hätte vermeiden lassen, und der mit den Mitteln der Wissenschaft entgegenzuwirken ist – oder ob sie ganz einfach eine Form der Auflösung ist, das Gewand des Todes selbst, der ebensogut in einer anderen Maske erscheinen könnte, und gegen den kein Kraut gewachsen ist.

Mit dem Typhus ist es folgendermaßen bestellt: In die fernen Fieberträume, in die glühende Verlorenheit des Kranken wird das Leben hineingerufen mit unverkennbarer, ermunternder Stimme. Hart und frisch wird diese Stimme den Geist auf dem fremden, heißen Wege erreichen, auf dem er vorwärts wandelt, und der in den Schatten, die Kühle, den Frieden führt. Aufhorchend wird der Mensch diese helle, muntere, ein wenig höhnische Mahnung zur Umkehr und Rückkehr vernehmen, die aus jener Gegend zu ihm dringt, die er so weit zurückgelassen und schon vergessen hatte. Wallt es dann auf in ihm, wie ein Gefühl der feigen Pflichtversäumnis, der Scham, der erneuten Energie, des Mutes und der Freude, der Liebe und Zugehörigkeit zu dem spöttischen, bunten und brutalen Getriebe, das er im Rücken gelassen: wie weit er auch auf dem fremden, heißen Pfade fortgeirrt sein mag, er wird umkehren und leben. Aber zuckt er zusammen vor Furcht und Abneigung bei der Stimme des Lebens, die er vernimmt, bewirkt diese Erinnerung, dieser lustige, herausfordernde Laut, daß er den Kopf schüttelt und in Abwehr die Hand hinter sich streckt und sich vorwärts flüchtet auf dem Wege, der sich ihm zum Entrinnen eröffnet hat … nein, es ist klar, dann wird er sterben. –
στο Σεπτεμβρίου 5, 2012 στις 12:05 πμ | Απάντηση Ein Steppenwolf

Christoph

Nicht Christoph Detlev war es, welchem diese Stimme gehörte, es war Christoph Detlevs Tod.
Christoph Detlevs Tod lebte nun schon seit vielen, vielen Tagen auf Ulsgaard und redete mit allen und verlangte. Verlangte, getragen zu werden, verlangte das blaue Zimmer, verlangte den kleinen Salon, verlangte den Saal. Verlangte die Hunde, verlangte, daß man lache, spreche, spiele und still sei und alles zugleich. Verlangte Freunde zu sehen, Frauen und Verstorbene, und verlangte selber zu sterben: verlangte. Verlangte und schrie.
Denn wenn die Nacht gekommen war und die von den übermüdeten Dienstleuten, welche nicht Wache hatten, einzuschlafen versuchten, dann schrie Christoph Detlevs Tod, schrie und stöhnte, brüllte so lange und anhaltend, daß die Hunde, die zuerst mitheulten, verstummten und nicht wagten sich hinzulegen und, auf ihren langen, schlanken, zitternden Beinen stehend, sich fürchteten. Und wenn sie es durch die weite, silberne, dänische Sommernacht im Dorfe hörten, daß er brüllte, so standen sie auf wie beim Gewitter, kleideten sich an und blieben ohne ein Wort um die Lampe sitzen, bis es vorüber war. Und die Frauen, welche nahe vor dem Niederkommen waren, wurden in die entlegensten Stuben gelegt und in die dichtesten Bettverschläge; aber sie hörten es, sie hörten es, als ob es in ihrem eigenen Leibe wäre, und sie flehten, auch aufstehen zu dürfen, und kamen, weiß und weit, und setzten sich zu den andern mit ihren verwischten Gesichtern. Und die Kühe, welche kalbten in dieser Zeit, waren hülflos und verschlossen, und einer riß man die tote Frucht mit allen Eingeweiden aus dem Leibe, als sie gar nicht kommen wollte. Und alle taten ihr Tagwerk schlecht und vergaßen das Heu hereinzubringen, weil sie sich bei Tage ängstigten vor der Nacht und weil sie vom vielen Wachsein und vom erschreckten Aufstehen so ermattet waren, daß sie sich auf nichts besinnen konnten. Und wenn sie am Sonntag in die weiße, friedliche Kirche gingen, so beteten sie, es möge keinen Herrn mehr auf Ulsgaard geben: denn dieser war ein schrecklicher Herr. Und was sie alle dachten und beteten, das sagte der Pfarrer laut von der Kanzel herab, denn auch er hatte keine Nächte mehr und konnte Gott nicht begreifen. Und die Glocke sagte es, die einen furchtbaren Rivalen bekommen hatte, der die ganze Nacht dröhnte und gegen den sie, selbst wenn sie aus allem Metall zu läuten begann, nichts vermochte. Ja, alle sagten es, und es gab einen unter den jungen Leuten, der geträumt hatte, er wäre ins Schloß gegangen und hätte den gnädigen Herrn erschlagen mit seiner Mistforke, und so aufgebracht war man, so zu Ende, so überreizt, daß alle zuhörten, als er seinen Traum erzählte, und ihn, ganz ohne es zu wissen, daraufhin ansahen, ob er solcher Tat wohl gewachsen sei. So fühlte und sprach man in der ganzen Gegend, in der man den Kammerherrn noch vor einigen Wochen geliebt und bedauert hatte. Aber obwohl man so sprach, veränderte sich nichts. Christoph Detlevs Tod, der auf Ulsgaard wohnte, ließ sich nicht drängen. Er war für zehn Wochen gekommen, und die blieb er. Und während dieser Zeit war er mehr Herr, als Christoph Detlev Brigge es je gewesen war, er war wie ein König, den man den Schrecklichen nennt, später und immer. Das war nicht der Tod irgendeines Wassersüchtigen, das war der böse, fürstliche Tod, den der Kammerherr sein ganzes Leben lang in sich getragen und aus sich genährt hatte. Alles Übermaß an Stolz, Willen und Herrenkraft, das er selbst in seinen ruhigen Tagen nicht hatte verbrauchen können, war in seinen Tod eingegangen, in den Tod, der nun auf Ulsgaard saß und vergeudete.
Wie hätte der Kammerherr Brigge den angesehen, der von ihm verlangt hätte, er solle einen anderen Tod sterben als diesen. Er starb seinen schweren Tod.

Und wenn ich an die andern denke, die ich gesehen oder von denen ich gehört habe: es ist immer dasselbe. Sie alle haben einen eigenen Tod gehabt. Diese Männer, die ihn in der Rüstung trugen, innen, wie einen Gefangenen, diese Frauen, die sehr alt und klein wurden und dann auf einem ungeheueren Bett, wie auf einer Schaubühne, vor der ganzen Familie, dem Gesinde und den Hunden diskret und herrschaftlich hinübergingen. Ja die Kinder, sogar die ganz kleinen, hatten nicht irgendeinen Kindertod, sie nahmen sich zusammen und starben das, was sie schon waren, und das, was sie geworden wären.
στο Σεπτεμβρίου 5, 2012 στις 12:12 πμ | Απάντηση Δύτης των νιπτήρων

Μα, Λύκε, πώς το κάνεις αυτό;!;
- στο Σεπτεμβρίου 5, 2012 στις 2:10 πμ | Απάντηση Ein Steppenwolf
  
  Ψάχνοντας στη Google. Και τα δύο έργα υπάρχουν στο Project Gutenberg.
στο Σεπτεμβρίου 5, 2012 στις 6:24 πμ | Απάντηση essexgreen

» in die glühende Verlorenheit des Kranken »
πολυ ωραιο και δυσκολα μεταφρασιμο. Δεν αξιζει να μαθεις γερμανικα για τον Μαν αλλα αν τα ξερεις ηδη ειναι τα βιβλια του ενα μπονους.
- στο Σεπτεμβρίου 5, 2012 στις 8:38 πμ | Απάντηση Δύτης των νιπτήρων
  
  Αυτό είναι που η Σιέτη μετέφρασε «στην πυρωμένη έρημο του αρρώστου». Δεν είναι καλή μετάφραση, λες;
  - στο Σεπτεμβρίου 5, 2012 στις 8:59 πμ essex green
    
    Το google δεν μου δίνει τίποτα στα γρήγορα στα Ελληνικά για το Verlorenheit αλλά το forlornness η το ιταλικό desolazione μου αρέσουν. Το glühende Verlorenheit παντως κυλάει πολύ γλυκά στη γλώσσα για να μπορεί να μεταφραστεί επαρκώς. Τουλάχιστον από εμένα.
  - στο Σεπτεμβρίου 7, 2012 στις 6:02 μμ drsiebenmal
    
    Καλή είναι η πυρωμένη έρημος, κάνει και την παρηχησούλα της. Αλλιώς, αν θέλουμε κάτι με το λάμδα, ίσως μια δοκιμή με «λιόπυρη λήθη», που ίσως είναι όμως μια σταλιά (ή και περισσότερες) πιο «έντεχνο» από το γερμανικό.
    
    (Ωραία ανάρτηση, Δύτη. Κρίμα που άργησα να περάσω τη βόλτα μου.)
  - στο Σεπτεμβρίου 7, 2012 στις 6:14 μμ Δύτης των νιπτήρων
    
    Τώρα, Δόκτωρα, καταλαβαίνεις και μια κάποια νύξη στα κάτω γερμανικά/ολλανδικά. 😉
  - στο Σεπτεμβρίου 7, 2012 στις 10:13 μμ essexgreen
    
    Καλό mein lieber Doktor. Αλλά περίεργο που δεν μοιάζει να υπάρχει στα ελληνικά το Verlorenheit , όχι ότι το είχα ξανασυναντήσει αλλού στα Γερμανικά.
- στο Νοέμβριος 10, 2012 στις 10:08 μμ | Απάντηση skom
  
  «πυρακτωμένη εγκατάλειψη» ???
  - στο Νοέμβριος 11, 2012 στις 1:06 μμ Δύτης των νιπτήρων
    
    Κι αυτό ωραίο ακούγεται. Ας μας πουν οι γερμανομαθείς! (και καλωσόρισες!)
στο Σεπτεμβρίου 5, 2012 στις 12:14 μμ | Απάντηση provaticious

Οι Μπουντερμπρόκς είναι αριστούργημα. Το έχω διαβάσει 5 ίσως 6, ίσως 4 φορές, και ανά 2-3 χρόνια του ρίχνω ακόμα μία!

Όσο για τον Thomas, να πω απλώς ότι έχει γράψει και δύο τρεις μεγάλες «πίπεν». Αλλά το Μαγικό Βουνό (το οποίο το έχω διαβάσει 3 παρακαλώ, όχι εύκολα αλλά με μεγάλη ανταμοιβή) και οι Μπούντερμπροκς αρκούν να σβήσουν κάθε άλλο έργο του και να τον βάλουν στο εικόνισμα δίπλα στον Τσέχωφ και διάφορους άλλους…
στο Σεπτεμβρίου 5, 2012 στις 12:22 μμ | Απάντηση provaticious

(το έχεις καταλάβει ότι το υποσυνείδητό σου κάνει πάρτι έτσι; γερμανικοί + θάνατοι στο ίδιο ποστ, στην εποχή του μνημονίου…. ο ψυχοθεραπευτής σου τρίβει τα χέρια του από χαρά και αγαλλίαση)
στο Σεπτεμβρίου 5, 2012 στις 12:29 μμ | Απάντηση Δύτης των νιπτήρων

Γεια σου Πρόβατε! Κι εγώ άλλες τόσες τους Μπούντενμπροκ, και δύο νομίζω το Μαγικό Βουνό. Ποια λες πίπεν; Υπάρχει ας πούμε η «Αυτού βασιλική Υψηλότης» που έχει όμως μια ωραία ερωτική σκηνή. Λιγότερο μ’ αρέσουν κάποιες νουβέλες στυλ Τριστάνου ή Τόνιο Κραίγκερ -ούτε μ’ ενθουσίασε η Λόττε στη Βαϊμάρη.
Μεσευρωπαϊκοί θάνατοι πάντως έχουν παρελθόν εδώ 🙂
στο Σεπτεμβρίου 5, 2012 στις 1:56 μμ | Απάντηση Geom

Από Τόμας Μαν δεν έχω διαβάσει τίποτα! Δεν ξέρω, λίγο βαρύς μου φαίνεται…Τέσπα, συγχαρητήρια για το ποστ που, μεταξύ μας, δεν πίστευα ότι θα το έβαζες ποτέ. Το δεύτερο θάνατο θυμάμαι που μου τον ανέφερες ένα βράδυ πριν κάμποσο καιρό. Η αλήθεια είναι ότι μου θυμίζει κάτι σαν υπνική παράλυση και ίσως η περιγραφή να είναι εμπνευσμένη απ΄αυτήν. Πως γίνεται άλλωστε να περιγράφεις με ακρίβεια το θάνατό κάποιου όταν εσύ δεν τον έχεις βιώσει ποτέ;

Άντε να παίρνει σειρά και η Άννα Καρένινα….(Για Ντοστογιέφσκι δεν τολμώ να μιλήσω σ’ αυτούς τους χαλεπούς καιρούς…)
- στο Σεπτεμβρίου 5, 2012 στις 2:06 μμ | Απάντηση Δύτης των νιπτήρων
  
  Χα! το θυμάσαι ε;
στο Σεπτεμβρίου 5, 2012 στις 5:58 μμ | Απάντηση γρηγόρης στ.

Ωραία η παρουσίαση του Τόμας Μαν!
Αλλά καιρός πια να προετοιμάζεσαι και για τον Σουλεϊμάν τον Μεγαλοπρεπή τον τηλεοπτικό….
- στο Σεπτεμβρίου 5, 2012 στις 6:36 μμ | Απάντηση Δύτης των νιπτήρων
  
  Πάλι;
  - στο Σεπτεμβρίου 5, 2012 στις 7:34 μμ γρηγόρης στ.
    
    http://www.antenna.gr/tv/suleiman/
στο Σεπτεμβρίου 5, 2012 στις 7:20 μμ | Απάντηση Καλαχώρας Λεώνικος

Εγκαινιάζω την είσοδό μου στην παρέα, χωρία να ξέρω αν με θέλετε. Υποθέτω πως ναι, αφόσοαν αφήνετε την Πύλη ανοιχτή. Είμαι γενικά καλό παιδί, αλλά στριμμένος λίγο με τα γλωσσικά. Είμαι και γνωστός του Δύτου από τον Sarant. Ελπίζω να μην ζηλοτυπήσουν. Πιστεύω πως θα είμαι αποδεκτός (έτσι πιστεύω πάντα για τον εαυτό μου αλλά δε μου βγαίνει πάντα). Λέων
στο Σεπτεμβρίου 5, 2012 στις 7:44 μμ | Απάντηση Δύτης των νιπτήρων

Γρηγόρη, το ξέρω -στο λινκ που έβαλα θα δεις ότι είχα δει τότε το πρώτο επεισόδιο, με τη γραφή ρικά και με τον παππού Μπακλαβατζίογλου! Τώρα δεν ξέρω αν αντέχω να κάθομαι κάθε Δευτέρα να βλέπω χαρέμια.

Λεώνικε, καλωσήρθες! Και αποδεκτός και ευπρόσδεκτος 🙂 , αν και πρέπει να πω ότι -όπως θα διαπιστώσεις- η κίνηση εδώ είναι κάπως πεσμένη σε σχέση με το άλλο κονάκι…
στο Σεπτεμβρίου 7, 2012 στις 3:15 πμ | Απάντηση cronopiusa

γεια σας
χάρη σε σας ανακάλυψα αυτήν την υπέροχη ταινία
Samsara
, την μοιράζομαι λοιπόν μαζί σας
ευχαριστώ
στο Σεπτεμβρίου 7, 2012 στις 9:03 πμ | Απάντηση Δύτης των νιπτήρων

Εγώ ωστόσο την έμαθα από τη Λένα Πλάτωνος:

Σαμσάρα
γυρίστηκε στα ομορφότερα τοπία των Ιμαλαΐων
τι είναι πιο σημαντικό,
να ικανοποιήσεις χίλιες επιθυμίες σου
ή να τιθασεύσεις τη μία;

Να τιθασεύσω τη μία, απάντησα
και δεν πήγα στο φιλμ

Καλημέρα!
στο Σεπτεμβρίου 9, 2012 στις 3:40 πμ | Απάντηση Λεώνικος Καλαχώρας

Δύτη, ρίξε μια ματιά στον Νίκο Σ., Απάντησα στα περί Βούλαξχ. Δεν ήξερα και τον πήρα τοις μετρητοίς. Με μάλωσε και ο Νεοκίδιος. Εντάξει. Αλλά ένα χρόνο τώρα που παρακολουθώ, δεν είχε εμφανιστεί ποτέ, και υπέθεσα πως είναι κανένας που μπαίνουν να πετάξουν μια μπαρούφα και βγαίνουν. Αυτά προς επανόρθωση. Ο Νεοκίδιος δεν έχει τρόπο να τον ενημερώσω. Ευχαριστώ
- στο Σεπτεμβρίου 9, 2012 στις 7:13 πμ | Απάντηση Δύτης των νιπτήρων
  
  Μην αγχώνεσαι, δεν σε παρεξηγεί κανένας! Ούτε ο Βουλάγξ κρατά κακίες 🙂
στο Σεπτεμβρίου 9, 2012 στις 7:12 μμ | Απάντηση papoylis

…ούτε και ο νεοκίδιος 🙂

Δύτα πάλι ξύνεις ανοικτές πληγές με ένα αφοπλιστικά αθώο τρόπο βλέπω
στο Σεπτεμβρίου 10, 2012 στις 2:35 μμ | Απάντηση aerosol

Εμένα με χάραξε ο Χανς Κάστορπ του Μαγικού Βουνού. Ιδιαίτερα το τέλος: μετά από εκατοντάδες σελίδες εύγλωττων συζητήσεων και περίτεχνων φιλοσοφικών απόψεων ο θάνατος έρχεται τόσο περιληπτικά και άμεσα, σαν το αρχετυπικό ατσάλινο βαρίδι που γράφει «16 τόνοι» στα καρτούν. Έτσι τελειώνει η εποχή των περίτεχνων λόγων και των ρομαντικών φυματικών και αρχίζει η μοντέρνα εποχή των Μεγάλων Σφαγείων του Πρώτου Παγκόσμιου.
Μου άνοιξες την όρεξη για τους Μπούντενμπροκ!
- στο Σεπτεμβρίου 10, 2012 στις 2:37 μμ | Απάντηση Δύτης των νιπτήρων
  
  Μα δεν πεθαίνει ο Κάστορπ στο τέλος. Βαδίζει προς το θάνατο, ναι, και μάλιστα το θάνατο της γενιάς του και της εποχής του, αλλά η προσωπική του μοίρα παραμένει ανοιχτή. Έτσι το θυμάμαι τουλάχιστον.
  - στο Σεπτεμβρίου 10, 2012 στις 3:46 μμ aerosol
    
    Με προβλημάτισες και δεν έχω το βιβλίο στην βιβλιοθήκη μου αυτή τη στιγμή. Νομίζα πως πεθαίνει συνοπτικά και ο ίδιος -αν και μάλλον είναι δευτερεύον: πεθαίνει μια εποχή ολόκληρη. Στην wikipedia βρίσκω πως «Castorp volunteers for the military, and his possible, or probable, demise upon the battlefield is portended.»
    Μήπως η μοίρα του δεν δηλώνεται ξεκάθαρα, μεν, αλλά δίνονται νύξεις που με έκαναν να τη θεωρώ προβλέψιμη; Α, μα αυτό είναι ακόμα καλύτερο από αυτό που θυμόμουν!
  - στο Σεπτεμβρίου 10, 2012 στις 3:55 μμ Δύτης των νιπτήρων
    
    Να, ορίστε:
    
    Πέφτει. Όχι, ρίχτηκε κάτω γιατί έρχεται ουρλιάζοντας ένα σκυλί της κόλασης, ένα μεγάλο εκρηκτικό βλήμα […] Χτυπήθηκε ο γνωστός μας; Για μια στιγμή έτσι νόμισε […] Ξανασηκώνεται […] Και έτσι μέσα στο πλήθος, στη βροχή, στο σούρουπο, χάνεται από τα μάτια μας.
    Έχε γεια, Χανς Κάστορπ […]! Η ιστορία σου τελείωσε […] Τράβα στο καλό — είτε ζήσεις είτε πέσεις! Οι ελπίδες σου είναι λίγες· αυτός ο άγριος χορός στον οποίο άφησες να σε τραβήξουν θα κρατήσει ακόμα κάμποσα αμαρτωλά χρονάκια και δεν θα βάζαμε μεγάλο στοίχημα πως θα γλιτώσεις. Ειλικρινά, αφήνουμε το ζήτημα ανοιχτό και δεν μας πολυνοιάζει […] Θα ξεφυτρώσει άραγε και από αυτή την παγκόσμια γιορτή του θανάτου, μέσα από την άγρια πυρκαγιά που πυρπολεί τον βροχερό βραδινό ουρανό τριγύρω, κάποτε η αγάπη;
    
    (μετάφρ. Θόδωρος Παρασκευόπουλος)
  - στο Σεπτεμβρίου 10, 2012 στις 7:24 μμ Ein Steppenwolf
    
    Er stürzt. Nein, er hat sich platt hingeworfen, da ein Höllenhund anheult, ein großes Brisanzgeschoß, ein ekelhafter Zucker hut des Abgrunds. Er liegt, das Gesicht im kühlen Kot, die Beine gespreizt, die Füße gedreht, die Absätze erdwärts. Das Produkt einer verwilderten Wissenschaft, geladen mit dem Schlimmsten, fährt dreißig Schritte schräg vor ihm wie der Teufel selbst tief in den Grund, zerplatzt dort unten mit gräßlicher Obergewalt und reißt einen haushohen Springbrunnen von Erdreich, Feuer, Eisen, Blei und zerstückeltem Menschentum in die Lüfte empor. Denn dort lagen zwei, ― es waren Freunde, sie hatten sich zusammengelegt in der Not: nun sind sie vermengt und verschwunden.
    
    O Scham unserer Schattensicherheit! Hinweg! Wir erzählen das nicht! Ist unser Bekannter getroffen? Er meinte einen Augenblick, es zu sein. Ein großer Erdklumpen fuhr ihm gegen das Schienbein, das tat wohl weh, ist aber lächerlich. Er macht sich auf, er taumelt hinkend weiter mit erdschweren Füßen, bewußtlos singend:
    
    »Und sei-ne Zweige rau-uschten,
    Als rie-fen sie mir zu -«
    
    Und so, im Getümmel, in dem Regen, der Dämmerung, kommt er uns aus den Augen.
    
    Lebe wohl, Hans Castorp, des Lebens treuherziges Sorgenkind! Deine Geschichte ist aus. Zu Ende haben wir sie erzählt; sie war weder kurzweilig noch langweilig, es war eine hermetische Geschichte. Wir haben sie erzählt um ihretwillen, nicht deinethalben, denn du warst simpel. Aber zuletzt war es deine Geschichte; da sie dir zustieß, mußtest du’s irgend wohl hinter den Ohren haben, und wir verleugnen nicht die pädagogische Neigung, die wir in ihrem Verlaufe für dich gefaßt und die uns bestimmen könnte, zart mit der Fingerspitze den Augenwinkel zu tupfen bei dem Gedanken, daß wir dich weder sehen noch hören werden in Zukunft.
    
    Fahr wohl ― du lebest nun oder bleibest! Deine Aussichten sind schlecht; das arge Tanzvergnügen, worein du gerissen bist, dauert noch manches Sündenjährchen, und wir möchten nicht hoch wetten, daß du davonkommst. Ehrlich gestanden, lassen wir ziemlich unbekümmert die Frage offen. Abenteuer im Fleische und Geist, die deine Einfachheit steigerten, ließen dich im Geist überleben, was du im Fleische wohl kaum überleben sollst. Augenblicke kamen, wo dir aus Tod und Körperunzucht ahnungsvoll und regierungsweise ein Traum von Liebe erwuchs. Wird auch aus diesem Weltfest des Todes, auch aus der schlimmen Fieberbrunst, die rings den regnerischen Abendhimmel entzündet, einmal die Liebe steigen?
  - στο Σεπτεμβρίου 10, 2012 στις 10:08 μμ Δύτης των νιπτήρων
    
    Το περίμενα αυτό το σχόλιο 🙂
στο Σεπτεμβρίου 16, 2012 στις 1:42 μμ | Απάντηση Νέο Kid Στο Block

«Der Tod ist ein Meister aus Deutschland.»
Από το διάσημο ποίημα «Todesfuge», του τόμου «Mohn und Gedächtnis» (1952) του σπουδαίου εβραιογερμανού ποιητή Πάουλ Άντσελ (Paul Celan) (Celan=αναγραμματισμός του Αncel ,απόδοση στα ρουμανικά του Antschel)

«Schwarze Milch der Frühe wir trinken dich nachts
wir trinken dich mittags der Tod ist ein Meister aus Deutschland
wir trinken dich abends und morgens wir trinken und trinken
der Tod ist ein Meister aus Deutschland sein Auge ist blau
er trifft dich mit bleierner Kugel er trifft dich genau
ein Mann wohnt im Haus dein goldenes Haar Margarete
er hetzt seine Rüden auf uns er schenkt uns ein Grab in der Luft
er spielt mit den Schlangen und träumet der Tod ist ein Meister aus Deutschland»

Καλημέρα, και μακριά απο ‘μάς! 🙂
- στο Σεπτεμβρίου 16, 2012 στις 1:57 μμ | Απάντηση Δύτης των νιπτήρων
  
  «Μαύρο γάλα της αυγής»… κάπου έχω και τη μετάφραση, αλλά όχι δίπλα μου μάλλον.
  
  Ώρα να γράψω κάτι λιγότερο θανατερό. Σαν αυτό ας πούμε 😉

Comments RSS

Σχολιάστε Ακύρωση απάντησης

Γράψτε το σχόλια σας εδώ....

Εισάγετε τα παρακάτω στοιχεία ή επιλέξτε ένα εικονίδιο για να συνδεθείτε:

Ηλ. διεύθυνση (απαιτείται) Δεν θα εμφανιστεί δημόσια.

Όνομα (απαιτείται)

Ιστότοπος

Σχολιάζετε χρησιμοποιώντας τον λογαριασμό WordPress.com. ( Αποσύνδεση / Αλλαγή )

Σχολιάζετε χρησιμοποιώντας τον λογαριασμό Google. ( Αποσύνδεση / Αλλαγή )

Σχολιάζετε χρησιμοποιώντας τον λογαριασμό Twitter. ( Αποσύνδεση / Αλλαγή )

Σχολιάζετε χρησιμοποιώντας τον λογαριασμό Facebook. ( Αποσύνδεση / Αλλαγή )

Ακύρωση

Σύνδεση με %s

Email Subscription

Γράφετε το μέιλ σας και βουτάτε μαζί μου απευθείας από κει.

Μαζί με 467 ακόμα followers
Προσφατες καταδυσεις
Κατηγοριες
- C-I-N-E-M-A (18)
- περιαυτολογώντας (43)
- τόποι (2)
- ταξίδια (2)
- όνειρα (2)
- Η τέχνη του λόγου (70)
- Ιστορίες πιο σοβαρές (36)
- Ιστορίες για κυνοκέφαλους (19)
- Μικρά και μεγάλα επίκαιρα (87)
- Μικρές εξυπνάδες (52)
- Οθωμανικά και άλλα (54)
- Πόλεις (1)
- Πόλεις, τόποι, ταξίδια, όνειρα (49)
- Πολεμικές… (47)
- Τρελοί επιστήμονες (9)
- μου-μου-μουθική (44)
Ετικετες
"Εναλλακτική Αθήνα" #grfear 1821 Έλλη Παππά Έλλη Σκοπετέα Αποικιακά Αργεντινή Βασίλης Νικολαΐδης Βαϊμάρη Για γέλια Για να περνά η ώρα Γιουρσενάρ Δημήτρης Σκουρογιάννης Διονύσης Σαββόπουλος Εβλιγιά Τσελεμπή Εντίθ Πιαφ Επικαιρότητα Ζέμπαλντ Ζακ Μπρελ Θανάσης Παπακωνσταντίνου Θεσσαλονίκη Θεωρίες συνωμοσίας Ινδία Ιράν Ιστολογίες Ιστορικά Κέρκυρα Κίπλινγκ Κεντρική Ασία Κορτάσαρ Κούνεβα και Γκουλιώνη Κυνοκέφαλοι και άλλοι Κωστής Παπαγιώργης Κόμικς Λένα Πλάτωνος Λογοτεχνία Μάλερ Μίλτος Σαχτούρης Μεσευρώπη Μικρή επικαιρότητα Μιχάλης Σιγανίδης Μουσική Μπάροουζ Μπητλς Μπουκανιέρος Μπόρχες Οθωμανικά και άλλα Ουμ Καλσούμ Πίντσον Πινκ Φλόιντ Ποίηση Ρεμπετολογίες Σάμπατο Σινεμά Σοστακόβιτς Σταμάτης Πολενάκης Σταύρος Τσιώλης Στόουνς Ταξιδεύοντας Τζαζ Τουρκία Τρελοί επιστήμονες Τρυφώ Τόμας Μαν Τόμας Μπέρνχαρντ Φελλίνι Φιλοξενίες Χειμερινοί Κολυμβητές

Προσφατα σχολια

	Δύτης των νιπτήρων στη Εικόνες
	Ριβαλντίνιο στη Εικόνες
	Ριβαλντίνιο στη Εικόνες
	Δύτης των νιπτήρων στη Οθωμανός τη θρησκεία και έλλην…
	Ριβαλντίνιο στη Οθωμανός τη θρησκεία και έλλην…
	Δύτης των νιπτήρων στη Οθωμανός τη θρησκεία και έλλην…
	Ριβαλντίνιο στη Οθωμανός τη θρησκεία και έλλην…
	Ένας Ρωμιός διαβάζει… στη Ελισάβετ Α. Ζαχαριάδου, 1…
	Elias στη Σημείωση για την αλλαγή της οπ…
	Νέο Kid στη Σημείωση για την αλλαγή της οπ…
	Αφώτιστος Φιλέλλην στη Σημείωση για την αλλαγή της οπ…
	Δύτης των νιπτήρων στη Σημείωση για την αλλαγή της οπ…
	Elias στη Σημείωση για την αλλαγή της οπ…
	Δύτης των νιπτήρων στη Σημείωση για την αλλαγή της οπ…
	Μπετατζής στη Σημείωση για την αλλαγή της οπ…

GatheRate
- Παρουσιάστηκε σφάλμα. Το κανάλι ίσως είναι εκτός λειτουργίας. Δοκιμάστε αργότερα.
Δημοφιλεις καταδυσεις:
...από μακρύτερα
Αλλού, παλιά, ο Δύτης και άλλοι
- Οι αυθεντικοί Κυνοκέφαλοι
Γνωστοί άγνωστοι στο διαδίκτυο
Τα ανατολικά
Αναζήτηση για:

Ημερολογιο καταδυσεων

Το αρχειο του νιπτηρα
- Μαΐου 2019 (1)
- Μαρτίου 2019 (1)
- Δεκέμβριος 2018 (1)
- Μαρτίου 2018 (1)
- Φεβρουαρίου 2018 (2)
- Δεκέμβριος 2017 (1)
- Σεπτεμβρίου 2017 (1)
- Ιουλίου 2017 (1)
- Ιουνίου 2017 (1)
- Μαρτίου 2017 (2)
- Φεβρουαρίου 2017 (1)
- Δεκέμβριος 2016 (2)
- Ιουνίου 2016 (1)
- Μαΐου 2016 (1)
- Μαρτίου 2016 (2)
- Νοέμβριος 2015 (1)
- Ιουλίου 2015 (1)
- Ιουνίου 2015 (1)
- Απρίλιος 2015 (1)
- Μαρτίου 2015 (1)
- Φεβρουαρίου 2015 (2)
- Ιανουαρίου 2015 (1)
- Δεκέμβριος 2014 (2)
- Νοέμβριος 2014 (1)
- Σεπτεμβρίου 2014 (1)
- Ιουνίου 2014 (1)
- Μαΐου 2014 (1)
- Απρίλιος 2014 (1)
- Μαρτίου 2014 (1)
- Ιανουαρίου 2014 (2)
- Νοέμβριος 2013 (1)
- Οκτώβριος 2013 (2)
- Σεπτεμβρίου 2013 (1)
- Ιουλίου 2013 (1)
- Ιουνίου 2013 (2)
- Μαΐου 2013 (2)
- Απρίλιος 2013 (1)
- Μαρτίου 2013 (1)
- Φεβρουαρίου 2013 (1)
- Δεκέμβριος 2012 (1)
- Νοέμβριος 2012 (1)
- Σεπτεμβρίου 2012 (2)
- Αύγουστος 2012 (2)
- Ιουλίου 2012 (1)
- Ιουνίου 2012 (1)
- Μαΐου 2012 (3)
- Απρίλιος 2012 (1)
- Μαρτίου 2012 (1)
- Φεβρουαρίου 2012 (2)
- Ιανουαρίου 2012 (1)
- Δεκέμβριος 2011 (2)
- Νοέμβριος 2011 (2)
- Οκτώβριος 2011 (2)
- Σεπτεμβρίου 2011 (3)
- Αύγουστος 2011 (2)
- Ιουλίου 2011 (1)
- Ιουνίου 2011 (2)
- Μαΐου 2011 (4)
- Απρίλιος 2011 (4)
- Μαρτίου 2011 (5)
- Φεβρουαρίου 2011 (6)
- Ιανουαρίου 2011 (7)
- Δεκέμβριος 2010 (6)
- Νοέμβριος 2010 (5)
- Οκτώβριος 2010 (5)
- Σεπτεμβρίου 2010 (5)
- Αύγουστος 2010 (6)
- Ιουλίου 2010 (5)
- Ιουνίου 2010 (7)
- Μαΐου 2010 (3)
- Απρίλιος 2010 (7)
- Μαρτίου 2010 (10)
- Φεβρουαρίου 2010 (7)
- Ιανουαρίου 2010 (10)
- Δεκέμβριος 2009 (7)
- Νοέμβριος 2009 (9)
- Οκτώβριος 2009 (9)
- Σεπτεμβρίου 2009 (11)
- Αύγουστος 2009 (6)
- Ιουλίου 2009 (11)
- Ιουνίου 2009 (6)
- Μαΐου 2009 (15)
- Απρίλιος 2009 (24)
- Μαρτίου 2009 (25)
Συνδεσμοι RSS
- RSS - Δημοσιεύσεις
- RSS - Σχόλια
Ηρθατε με:
- 499.971 κλικ

ο δύτης των νιπτήρων

καταδύσεις ποικίλης ύλης