Με τον διαδικτυακό ψιλοχαμό για τον (ας πούμε) ξυλοδαρμό του Χατζηδάκη, σχεδόν δεν έχω επιλογή (με πιέζει και ο Sraosha) από το να γράψω το ποστάκι που γυροφέρνω καναδυό μήνες τώρα. Δε νομίζω να αμφιβάλλει κανείς ότι η απαξίωση του λεγόμενου πολιτικού κόσμου στα μάτια της λεγόμενης κοινής γνώμης έχει κορυφωθεί τον τελευταίο χρόνο, από τον Τράγκα μέχρι το Λαζόπουλο (αλλά) και από τον μπακάλη της γειτονιάς μέχρι τον περιώνυμο Γιανναρά. Υπάρχει στους κύκλους μου η χαρωπή άποψη ότι αυτό δείχνει μια κάποια επαναστατικότητα, μια κάποια προοπτική πολιτικής αλλαγής προς την κοινωνική εξέγερση, τη συμμετοχική αυτοδιαχείριση ή ξέρω γω τι, και το ίδιο κάνει και η ας πούμε νεοφιλελεύθερη πλευρά «χαρίζοντας» (τρόπος του λέγειν) τους δάρτες του Χατζηδάκη στην αριστερά.
Εμένα πάλι, οι τελευταίοι μήνες μου θυμίζουν Βαϊμάρη. Η απαξίωση των πολιτικών μπορεί θεωρητικά να σημαίνει (περισσότερα…)
Το μπλογκίζειν προσφέρει μερικές ανέλπιστες χαρές. Μία είναι όταν γνωρίζεις από κοντά ανθρώπους που πρώτα εκτίμησες ως, ας πούμε, ιντερνετικές περσόνες· μία ακόμα είναι όταν απροσδόκητα έρχεσαι σε επαφή με ανθρώπους που ήξερες μεν, αλλά δεν περίμενες ποτέ πως θα μιλήσεις μαζί τους. Χάρη σε ένα παλιό λινκάκι, άρχισε να συχνάζει εδώ ο Βασίλης Νικολαΐδης· χάρη σε μια πρόσφατη κουβέντα, μου έστειλε ένα αδημοσίευτο τραγούδι, δυστυχώς χωρίς τη μουσική του, γιαυτό και βάζω άλλο ως μουσική υπόκρουση. Δυστυχώς δεν βρήκα ένα από τα αγαπημένα μου, αυτό για τις γυναίκες (γιατί έχουν χίλιους τρόπους για να μας σκοτώνουν / το μυαλό να μας τινάζουν με μια σφαίρα / μ’ ένα χαμόγελο με μία καλησπέρα / ακόμα με τον ήχο ενός βιολιού),* αλλά δεν πειράζει:
Φλυαρώ όμως. Ορίστε, σε παγκόσμια πρεμιέρα, ο Δύτης των Νιπτήρων παρουσιάζει Βασίλη Νικολαΐδη:
Οι Θεσσαλονικείς
Την άνοιξη ανθεί στις καταιγίδες.
Κατεβάζει τα βλέφαρά της φορτωμένα ηλεκτρισμό
μισανοίγοντας τα σύννεφα, εκεί δυτικά, στο Λιμάνι
να γεμίσει ένα δειλινό τριαντάφυλλα τα βρώμικα νερά.
Η αστραπή διαρκεί μια στιγμή
όσο κι’ η διαύγεια του μεθυσμένου την νύχτα
κι΄ όση λαδομπογιά έχει στους τοίχους
βαφτισμένη στο τηγανόλαδο κάθησε στο παλτό τους
από την παιδική τους κιόλας ηλικία.
Κι έτσι μετράνε τον χρόνο: σε στρώματα
όπως οι αρχαιολόγοι τους αιώνες
ανασκαφές και αναπαλαιώσεις
σ΄ ό,τι συνέβη και δεν συνέβη, εδώ, αλλού
εκκλησίες, τζαμιά, τεκέδες, μνημεία
αλλάζαν χρήση με τον καιρό, τραίνα, καράβια, βιομηχανίες
αδιανόητες δονήσεις, ένα κοιμητήριο χάθηκε από προσώπου Γης
χιλιάδες τσιρίδες ανθρώπινες, σκληρίσματα
οι ερπύστριες της μπουλντόζας στα σπασμένα μάρμαρα.
Τις πολυκατοικίες που χτίσαν μετά δεν έχουν θέρμανση
μονάχα όμορφα χρώματα, τυρκουάζ και ροζ και κίτρινο και γαλανό
ακουμπούν μεταξύ τους ν’ αφουγκραστούν τους καινούργιους ενοίκους
κρατάνε πάντα μια πόρτα ανοιχτή, με τα κλειδιά όπως παλιά
στην απέξω κλειδαριά, ακόμη κι’ αν πικράνουν και κάνουν τον αδιάφορο.
Κι’ όταν μιλούν με υπαινιγμούς, ή δεν μιλούν καθόλου
κι’ όταν γενικεύουν, και τους φταίνε οι άλλοι, είτε φύγουν είτε μείνουν
σαν παιδιά πεισματάρικα είναι, που θύμωσαν με την μάνα τους.
Γιατί το οιδιπόδειο που τους δέρνει σ’ αυτή την πόλη
απολύτως αυτονόητο, σαν ρεφρέν με μινουΐτες:
Δεν ειν’ οι στάλες της βροχής
ούτε που νύχτωσε νωρίς
κι’ είναι το βήμα τους αργό κι’ είναι βαρείς
κι’ αμετανόητοι, οι Θεσσαλονικείς.
Ευχαριστώ, Βασίλη.
*Edit: χάρη στον Stazybo Horn, ορίστε (μερσί Στάζυμπε!):
Και, μια και έγινε πολλή κουβέντα, το αγαπημένο μου Δελφίνι:
Σχεδόν δεν πίστευα στ’ αυτιά μου ακούγοντας χτες τη Λούκα Κατσέλη -υποτίθεται το «αριστερό άλλοθι» του ΠΑΣΟΚ- να λέει με σοβαρότητα ότι με τις μνημονιοποιημένες εργασιακές σχέσεις, αυτά που ήδη γίνονται στη ζούλα έτσι κι αλλιώς στην αγορά, τώρα θα γίνονται τουλάχιστον νόμιμα. Ύστερα συνήλθα κάπως, γιατί σκέφτηκα ότι οι λέξεις είχαν χάσει μεν το νόημά τους, με θετικό αποτέλεσμα όμως τώρα να μιλάμε απλά, να μας δοθεί αυτή η χάρη, και να λέμε ό,τι ακριβώς εννοούμε. Μεγάλο δώρο, και στέλνω τις ευχαριστίες μου σε όσους θυσίασαν τα κυριακάτικα πρωινά τους για να φτάσουμε σ’ αυτό το στάδιο.
Τα πράγματα με τ’ όνομά τους, λοιπόν, και τίποτε να μη γίνεται στη ζούλα. Μέχρι το τέλος -γιατί το μαχαίρι πρέπει να φτάσει στο κόκαλο- μέχρι το βιτριόλι, ας πούμε.
(σε δέκα μέρες κλείνουν δυο χρόνια από μια τέτοια περίπτωση, που επειδή έγινε στη ζούλα, έμεινε ανεξιχνίαστη, έτσι;)
Ένα βιντεάκι (via Sraosha) με έκανε να θυμηθώ μετά από πολύ καιρό τη Θεσσαλονίκη των φοιτητικών μου χρόνων. Ξεκινώντας από το διαμέρισμα στη Φιλικής Εταιρείας, κοντά στο Ιπποδρόμιο, δειλό ξεμύτισμα στον κόσμο· το πρώτο, νομίζω και το δεύτερο εξάμηνο πήγαινα σε όλα τα μαθήματα, μετά έκοψα το σπορ. Θυμάμαι ότι συχνά τότε ξενυχτούσα στο σπίτι μου, ακούγοντας Νικ Κέιβ και άπειρες κασέτες από τους παράνομους κασετάδες της Φιλοσοφικής, με έναν από τους οποίους μιλούσαμε για μουσική και ήξερε πάντα τι έψαχνα, ξανθός με μουστάκι που μου θύμιζε Πολωνό. Το ξημέρωμα συχνά ξεπόρτιζα και ανηφόριζα προς την Άνω Πόλη, βρίσκοντας διάφορους θησαυρούς και καταλήγοντας συνήθως στο Γεντί Κουλέ το οποίο πάντα μου έκανε τρομερή εντύπωση, καθώς σκεφτόμουν πολύ έντονα όσους είχαν περάσει χρόνια και χρόνια μέσα στο κάστρο που είχε αρχίσει ήδη να γίνεται ρημαδιό.
Αν -αν, λέει, όλες οι σχέσεις μας, οι κουβέντες μας, οι πράξεις μας, οι έρωτές μας, η πείνα κι η δίψα μας -αν ό,τι λέγεται στη γη, οι τηλεφωνικές συνομιλίες, οι πόλεμοι, το σεξ, τα εργοστάσια, οι γεννήσεις κι οι θάνατοι, τα βιβλία που γράφονται και που διαβάζονται, οι εφημερίδες, το χάζεμα, τα εφτά ή οχτώ δισεκατομμύρια ατομικών μικρόκοσμων, η πολιτική κι η οικονομία, οι φόνοι, τα παιχνίδια -αν όλα αυτά ήταν οι νευρικές συνάψεις των κυττάρων ενός αδιανόητου, τεράστιου εγκέφαλου-
ο δύτης των νιπτήρων 