Η διαφορά τώρα που υπάρχει το ίντερνετ είναι ότι διαβάζουμε σε μια τυχαία σελίδα του Πύντσον (V., μετάφρ. Πρ. Προκοπίδη, Αθήνα 2007, σελ. 337) ότι μια κοπέλα περπατάει καμαρωτή καμαρωτή προς την πόρτα, τραγουδώντας το Auf dem Zippel-Zappel-Zeppelin, μια δημοφιλή μελωδία των αρχών του αιώνα, και δεν αρκούμαστε σ’ αυτό, όπως ο αναγνώστης του Πύντσον το 1961, όπως πιθανότατα ο ίδιος ο Πύντσον που το διάβασε λίγο πριν το 1961 κάπου (όπως αποδεικνύεται από το γεγονός ότι το γράφει λάθος, ενώ το σωστό είναι mit dem Zippel mit dem Zappel mit dem Zeppelin). Όχι, δεν αρκούμαστε σ’ αυτό, ψάχνουμε και το γκουγκλάρουμε και το βρίσκουμε στον γιουτούμπη, και το ακούμε κι εμείς ενώ διαβάζουμε τα σχόλια (Pynchon brought me here, λέει ο ένας, cited in Thomas Pynchon’s novel «V.» (pg.232), ο άλλος). Και γράφουμε κι ένα ποστ. Αυτό εδώ.
***
(Αυτό θα έγραφα αν είχα φέισμπουκ, δηλαδή, ενώ τώρα εδώ δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ αν αξίζει τον κόπο να δημοσιευτεί τούτη δω η εξυπνάδα και να μένει φόρα παρτίδα μέχρι να σκαρφιστώ την επόμενη. Νιώθω λοιπόν την ανάγκη να συμπληρώσω με κάτι πιο χρήσιμο, απ’ το ίδιο βιβλίο (σελ. 325) –ως εξής:)
«Μα να είστε από το Μόναχο και να μην έχετε ακούσει ποτέ για τον Χίτλερ! […] Τι στην ευχή τρέχει μ’ εσάς τους νέους;» […]
«Είμαι μηχανικός, βλέπετε. Η πολιτική δεν είναι ο τομέας μου».
«Κάποια μέρα θα σας χρειαστούμε», του είπε ο Βάισμαν. «Δεν ξέρω σε τι ακριβώς, αλλά είμαι βέβαιος γι’ αυτό. Άνθρωποι σαν κι εσάς, με την εξειδίκευση και τα περιορισμένα ενδιαφέροντά σας, θα μας φανούν πολύτιμοι. Συγχωρήστε με που θύμωσα».
ο δύτης των νιπτήρων 