Τλαξκάλα

Εκτός από το «Κουτσό» του Κορτάσαρ, για το οποίο μιλούσα τις προάλλες, ένα άλλο βιβλίο που όταν το αναφέρεις σε κάποιον που το έχει διαβάσει γεννιέται αμέσως μια σιωπηρή συνεννόηση είναι το «Κάτω από το ηφαίστειο» του Μάλκολμ Λόουρυ. Και είναι, όντως, κι αυτό ένα από εκείνα τα βιβλία που σου μένουν, τα διαβάζεις ξανά και ξανά. Εν ολίγοις, είναι η εξιστόρηση του τελευταίου εικοσιτετραώρου της ζωής ενός προχωρημένου αλκοολικού, του Προξένου Τζόφρεϋ Φέρμιν, στο Μεξικό. Αλλά είναι και πολύ περισσότερα από αυτό. Το τελευταίο αυτό εικοσιτετράωρο, επιστρέφει η γυναίκα του, η Υβόν, που τον είχε εγκαταλείψει ένα χρόνο πριν, μετά από μια-δυο ερωτικές ιστορίες, εκ των οποίων η μία με τον αδελφό του Προξένου, και προσπαθεί, μάταια, να τον πείσει να επιστρέψουν σε έναν ουτοπικό παράδεισο. Να τελειώσει το βιβλίο του περί Καμπάλας. Έχω ξαναπεί ότι δεν μπορώ να περιγράφω βιβλία· μπορώ όμως να πω ότι αν έπρεπε να διαλέξω δέκα να’χω μαζί μου, το «Κάτω από το ηφαίστειο» θα ήταν ένα. Θυμάμαι ότι το πρωτογνώρισα εμμέσως, από ένα κεφάλαιο του «Περί μέθης» του Παπαγιώργη· αν θυμάμαι καλά, μάλιστα, πριν το βρω και το διαβάσω είχα δει την πολύ δυσεύρετη πια ταινία του Τζων Χιούστον, με τον μέγα Άλμπερτ Φίννεϋ, την οποία τώρα πια δεν θυμάμαι καθόλου και έχω κάνει (μάταια) άνω-κάτω τα ντιβιντάδικα για να βρω.

Προειδοποίηση: ένα βιβλίο για γερά νεύρα. Αλλά, ποιο δεν είναι; Σκέφτομαι τις ατέλειωτες κουβέντες περί αυτοκαταστροφής, που για κάποιο λόγο αποτελεί μια λέξη κλειδί για τη γενιά μου, και για προηγούμενες, και για την τωρινή, μου φαίνεται. Πολύ εύκολα βαφτίζαμε κάποιον αυτοκαταστροφικό (δεν είμαι σίγουρος, νομίζω στο Bororό του Λένου Χρηστίδη η φράση «Ο Τζιμ Μόρισον ήταν μια αυτοκαταστροφική ιδιοφυία» προκαλεί, δικαίως, ακατάσχετα γέλια). Αυτοκαταστροφικός όμως δεν είναι οποιοσδήποτε καταστρέφεται. Είναι όποιος ξέρει τι θέλει στη ζωή του:

«Θυμάσαι το τραγούδι σου; Δε θα το τραγουδήσω: Ο μικρός ο γάτος δε δουλεύει κι ο μεγάλος γάτος ρεμπελεύει, τότε ποιος δουλεύει- κα-νείς!«, άκουσε τον εαυτό του να ρωτάει ο Πρόξενος· δάκρυα θλίψης ανάβλυσαν στα μάτια του, έβγαλε γρήγορα τα σκούρα γυαλιά του και έκρυψε το πρόσωπό του στον ώμο της.

…αλλά διαλέγει την καταστροφή:

«Ναι, είναι αλήθεια πως σκέφτηκα την ανακωχή. Με ξεγέλασαν οι προσφορές σας για έναν ξεμέθυστο και εξωαλκοολικό Παράδεισο . Τουλάχιστον αυτό φαντάζομαι πως φέρνατε βόλτα όλη την ημέρα. Τώρα όμως πήρα την απόφασή μου με το μικρό μελοδραματικό μυαλό μου, ή τέλος πάντων μ’ ό,τι έχει απομείνει απ’ αυτό που να μπορεί να παίρνει αποφάσεις. Σερβάντες! Όχι, δεν μου κάνει καθόλου, σας ευχαριστώ πολύ, αντιθέτως, διαλέγω – την Τλαξ -» Πού βρισκόταν; «Τλαξ… Τλαξ -«

(…) Πέντε και μισή. Αυτό ήταν όλο; «την Κόλαση» αποτέλειωσε αναπάντεχα.

(ο Σερβάντες, είναι ο σερβιτόρος εν προκειμένω, και η Τλαξκάλα, η πόλη όπου σκοπεύει να πιει ο Πρόξενος σε ένα αγαπημένο του μπαρ).

Κι αυτό είναι τραγικό, όχι σαγηνευτικό. Αρκετά πουλήσαμε στιλ με την αυτοκαταστροφή, ας ξέραμε πρώτα τι σημαίνει.  Θέλω να πω, … θέλω να πω, διαβάστε αυτό το βιβλίο.

(μετάφραση Μαρίνα Λώμη, Αστάρτη χ.χ.)

Read Full Post »

Χάι Τζόλλυ, γνωστός και ως Χατζή Αλή

Ή: Ενας Οθωμανός στην Αμερική.

Καθώς για μια βδομαδούλα θα έχω περιορισμένη πρόσβαση στο ίντερνετ, είπα να αφήσω στο πόδι μου μια ευχάριστη ιστορία, κάτι σε οθωμανικό γουέστερν.

Μεταφράζω πρόχειρα από τη Wikipedia, όπου θα βρείτε και φωτογραφίες:

Ο Χατζή «Χάι Τζόλλυ» Αλή (1828-1902) γεννήθηκε κάπου στη Συρία ή στη Σμύρνη. Δεν είναι γνωστό το αρχικό του όνομα· σύμφωνα με κάποιες πηγές, ο πατέρας του ήταν ελληνικής καταγωγής και η μητέρα του Σύρια, και λέγεται ότι γεννήθηκε ως Philip Tedro, πήρε δε το όνομα Χατζή Αλή όταν εξισλαμίστηκε μετά από ένα προσκύνημα στη Μέκκα. [Σχόλιο δικό μου: αυτό λίγο παράδοξο, λογικά θα έγινε το ανάποδο. Επίσης, δύσκολο έως αδύνατο να είχε χριστιανό πατέρα και μουσουλμάνα μητέρα]. Άλλες πηγές αναφέρουν ότι η μητέρα του ήταν ελληνικής καταγωγής, και ο πατέρας του Σύριος. [Πιο πιθανό μου φαίνεται]. Εργάστηκε στον οθωμανικό στρατό ως εκτροφέας και εκπαιδευτής καμηλών, και υπηρέτησε επίσης στο γαλλικό στρατό, στο Αλγέρι.

Το 1856 κατατάχθηκε ως οδηγός καμήλας στον στρατό των Η.Π.Α. Η αμερικανική κυβέρνηση προσπαθούσε τότε να χρησιμοποιήσει καμήλες ως υποζύγια στις διαδρομές των αμερικανικών ερήμων. Στρατολόγησε λοιπόν διάφορους ανατολίτες καμηλιέρηδες, μεταξύ των οποίων, φαίνεται, οκτώ ελληνικής καταγωγής (μαζί με τον Χατζή Αλή), οι οποίοι έφτασαν στο Τέξας με αμερικανικό πολεμικό πλοίο. Οι υπόλοιποι ήταν οι (αντιγράφω εδώ, γιατί έχει ενδιαφέρον) Yiorgos Caralambo (Greek George), Mimico Teodora (Mico), Hadjiatis Yannaco (Long Tom), Anastasio Coralli (Short Tom), Michelo Georgios, Yanni Illato και Giorgios Costi. Οι Αμερικανοί αγόρασαν επίσης 33 καμήλες από τη Σμύρνη, την Αίγυπτο και την Τύνιδα.

Ο Αλή ήταν ο επικεφαλής της δοκιμαστικής αποστολής του US Camel Corps, και πραγματοποίησε έτσι επιτυχώς τη διαδρομή Τέξας-Καλιφόρνια  (με επιστροφή). Ωστόσο, το ξέσπασμα του Αμερικανικού Εμφυλίου, αλλά και το γεγονός ότι τα υπόλοιπα υποζύγια του στρατού (μουλάρια, άλογα κλπ.) τρόμαζαν από τις καμήλες, εμπόδισαν το Κογκρέσο να εγκρίνει παραπάνω πιστώσεις. Στο τέλος, το 1864, οι καμήλες πουλήθηκαν σε πλειστηριασμό στην Καλιφόρνια και την Αριζόνα.

Με τις λίγες καμήλες που κράτησε, ο Αλή προσπάθησε να διατηρήσει μια μεταφορική εταιρεία στα ορυχεία του Κολοράντο. Η επιχείρηση απέτυχε, και ο Αλή άφησε τις καμήλες ελεύθερες στην έρημο της Αριζόνας.

Το 1880 έγινε αμερικανός πολίτης με το όνομα Philip Tedro (βλ. και παραπάνω), όταν παντρεύτηκε την Gertrudis Serna. Πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής του στο Quartzsite, ως μεταλλωρύχος και περιστασιακός ανιχνευτής για λογαριασμό της κυβέρνησης. Στον τάφο του, ένα μνημείο του 1935, φιγουράρει μια καμήλα από χαλκό.

Μια ωραία ιστορία σχετικά είναι ότι όταν προσβλήθηκε επειδή δεν πήρε πρόσκληση για ένα πικνίκ Γερμανών στο Λος Άντζελες, ήρθε απρόσκλητος και το διέλυσε οδηγώντας ένα αμάξι με δύο καμήλες.

Read Full Post »

Το καπέλο και το τσιγάρο

Αντιγράφω από εδώ, ανταπόκριση για την εφαρμογή της απαγόρευσης του καπνίσματος σε κλειστούς χώρους, στην Τουρκία:

ΣΕ ΥΠΑΙΘΡΙΟ χώρο που είναι κλειστός από πάνω με μία τέντα ή οτιδήποτε παρόμοιο, απαγορεύεται το κάπνισμα. Αυτό προστάζει με ύφος τουλάχιστον πρωθυπουργού ο αστυνομικός που κάνει την πολύ σοβαρή και αυστηρή δουλειά του ελέγχου σε ένα καφενείο σε προάστιο της Πόλης. Συνοδεύεται από έναν δημοτικό υπάλληλο και έναν γιατρό! Ολόκληρη κριτική επιτροπή. Περιοδεύον δικαστήριο. Εχει το καφενείο κάτι ομπρέλες απ’ αυτές που έχουν και οι πλαζ. Είναι μεσημέρι. Δυο μεσήλικοι καπνίζουν και συζητούν πίνοντας τσάι. «Επ, απαγορεύεται το κάπνισμα κάτω από την ομπρέλα, είναι χώρος κλειστός από πάνω», η αυστηρή παρατήρηση του αστυνομικού, ο οποίος αφήνει αναπάντητη την ερώτηση ενός από τους δύο καπνιστές: «Αν φορέσουμε καπέλο, μπορούμε να καπνίσουμε;». Δεν κατάλαβα αν ο αστυνομικός άφησε την ερώτηση αναπάντητη επειδή εκνευρίστηκε ή επειδή δεν βρήκε την απάντηση με βάση τους ιερούς κανονισμούς.

Ωραίο δεν ήταν;

Και, τελευταία στιγμή, να προσθέσω και ένα καλό νέο: Αποφυλακίστηκε η Χριστίνα Κυριμοπούλου. Κάποιες κινητοποιήσεις έχουν αποτέλεσμα.

Read Full Post »

Πώς να νιώσετε φόβο

Βλέπω κάπου-κάπου στον πίνακα ελέγχου μου κόσμο να φτάνει εδώ γκουγκλίζοντας «Κορτάσαρ», συνήθως μάλιστα «Κορτάσαρ το κουτσό». Ελπίζω με όλη μου την καρδιά να βρίσκουν κάτι ενδιαφέρον, παρόλο που μέχρι τώρα, αν θυμάμαι καλά, το μόνο ίχνος από το Κουτσό στο μπλογκ είναι το όνομά του. Ωστόσο, με τρώει εδώ και καιρό κάτι να γράψω για τον Χούλιο Κορτάσαρ. Δεν μού’ρχεται τώρα στο μυαλό άλλος συγγραφέας, η αναφορά του οποίου να φέρνει μια τέτοια αύρα συνομωτικής κατανόησης· αναφέρεις το Κουτσό, και αίφνης, αν ο άλλος το έχει διαβάσει, υπάρχει κάτι σαν μυστική συμφωνία ότι, ναι, είμαι κι εγώ από κείνους. Μου συνέβη μέχρι και στην Τουρκία, πάνε χρόνια (παρεμπιπτόντως, στα τούρκικα λέγεται Seksek· άσχετο).

Το πρώτο του Κορτάσαρ που διάβασα πρέπει να ήταν ο Κυνηγός, ένα μεγάλο διήγημα για τον Τσάρλι Πάρκερ που είχα πάρει αντί αμοιβής όταν δούλευα στο βιβλιοπωλείο ενός φίλου μου, περιμένοντας τα αποτελέσματα των Πανελλαδικών· μου άρεσε, τότε, περισσότερο επειδή μου άρεσε η τζαζ παρά επειδή μ’άρεσε η γραφή του κειμένου. Μετά όμως έπεσαν στα χέρια μου τα διάφορα τομάκια με τα διηγήματα: το Οκτάεδρο,  το Όλες οι φωτιές οι φωτιά. Αποφάσισα, εκείνη την εποχή, ότι τον προτιμούσα από τον Μπόρχες (τον οποίο μόλις είχα ανακαλύψει και χορτάσει, ξανά και ξανά). Και ύστερα διάβασα το Κουτσό, δανεικό, χωρίς εξώφυλλο, έμοιαζε με Βίβλο όπως το είχα δίπλα στο κρεβάτι. Και έτσι λειτούργησε: νομίζω πως το έχω μάθει πια σχεδόν απέξω· συν τοις άλλοις, εξαιτίας του άρχισα να ακούω Άλμπαν Μπεργκ και Σαίνμπεργκ. Μετά, τα Βραβεία, και διάφορα άλλα. Σχεδόν κατά τύχη μάλιστα, απέκτησα και ένα αντίτυπο του Μπρέντα Ρότσα, τόσο βίαια γλυκιά, βιβλίο για τη Νικαράγουα του οποίου η θλιβερή εκδοτική ιστορία στην Ελλάδα εξαφάνισε τα περισσότερα αντίτυπα σε πυρκαγιά.

Read Full Post »

Μυστηριώδεις κραυγές

Το πικρό χιούμορ του Ντμίτρι Σοστακόβιτς είναι, μου φαίνεται, φανερό στις συνθέσεις του. Διαβάζοντας ένα είδος αυτοβιογραφίας του (σε μια μετάφραση που διεκδικεί με πολλές αξιώσεις τα πρωτεία της χειρότερης στην Ελλάδα από εκείνη του «Βάινλαντ» του Πύνσον) έπεσα και στο χιούμορ του λόγου του. Ιδού ένα μικρό, ελάχιστο δείγμα· κυρίως, η προτελευταία φράση:

Ο Σόλογκαμπ είχε μια γυναίκα. Όχι απλώς μια γυναίκα, αλλά ένα δεύτερο Σόλογκαμπ. Ήταν αναμφίβολα μια διαπρεπής γυναίκα. (…) Ο Σόλογκαμπ συχνά έγραφε για το θάνατο. Βλέπεις, ακόμα κι αυτό το θέμα, σ’ ανταμοίβει πλουσιοπάροχα. Δεν έχεις παρά να κάθεσαι αναπαυτικά στο γραφείο σου, να γράφεις για το θάνατο και συ να ζεις καλά. Και οι Σόλογκαμπ ζούσαν πολύ καλά. Όμως κάποια μέρα μυστηριώδεις κραυγές γέμισαν το σπίτι τους, εκτός κι αν μάλωσαν για κάτι. Όπως και να’χει, κάποιο φθινοπωρινό απόγευμα η γυναίκα του Σόλογκαμπ εγκατέλειψε το σπίτι τους για να μην ξαναγυρίσει.

Read Full Post »

Ένας Οθωμανός στην Ινδία

Πριν από κάποιο καιρό είχα γράψει λίγα πραγματάκια για τη διαμάχη Οθωμανών και Πορτογάλων στον Ινδικό Ωκεανό, καθόλη τη διάρκεια του 16ου αιώνα. Τώρα λοιπόν κατάφερα να βάλω στο χέρι το αυτοβιογραφικό κείμενο του Σεϊντί Αλή Ρεΐς, Οθωμανού ναυάρχου που πήγε να παραλάβει στη Βασόρα το στόλο του προκατόχου του, Πιρί Ρεΐς (ναι, του γνωστού για τον πορτολάνο [χάρτη] του Αιγαίου, και για άλλα). Τον χτύπησε καταιγίδα, ήρθε αντιμέτωπος με υπέρτερες πορτογαλικές δυνάμεις, αναγκάστηκε εν τέλει να παρατήσει τα απομεινάρια του στόλου του στην Ινδία και να γυρίσει δια ξηράς στη Βαγδάτη και από κει στην Κωνσταντινούπολη, μέσω Ινδίας, Αφγανιστάν, Υπερωξιανής (Κεντρικής Ασίας) και Περσίας. Το έργο διαδραματίζεται στα μέσα του 16ου αιώνα (1553-56). Από τις αφηγήσεις του, διάλεξα μερικά αξιοπερίεργα κομμάτια. Πρώτα όμως, λίγα λόγια για την πηγή μου.

Το κείμενο του Σεϊντή Αλή Ρεΐς μεταφράστηκε στα γερμανικά ήδη το 1815 από χειρόγραφο, και εκδόθηκε τυπωμένο στα οθωμανικά πρώτη φορά το 1895. Η αγγλική μετάφραση που έχω στα χέρια μου είναι του Αρμίνιου Βαμπερύ ή Βάμπερυ, ενός Ούγγρου περιηγητή και ανατολιστή (τον είχα αναφέρει και παλιότερα, αν θυμάστε), για τον οποίο είναι διαφωτιστική η ωραία περιγραφή της Έλλης Σκοπετέα:

Read Full Post »

Θέλω να σου πω τι όνειρο είδα, κατάλαβες;

Δεν ξέρω για σας, εγώ έκατσα και διάβασα την Παρασκευή όλες τις συνομιλίες της γνωστής συμμορίας που δημοσιεύτηκαν. Πάντα με συνεπαίρνουν τέτοια αποσπάσματα προφορικού λόγου, είτε τα συναντώ σε ιστορικές πηγές είτε στις εφημερίδες. Πέρασα μια πολύ ευχάριστη ώρα λοιπόν διαβάζοντας, νόμιζα ότι χάθηκα σε βιβλίο του Σιμενόν, ή, ακόμα περισσότερο, σε εκείνη την ωραία και δυσεύρετη ταινία του Χρήστου Βακαλόπουλου, την «Όλγα Ρόμπαρτς» (ίσως μπορείτε να την δείτε εδώ). Πρέπει να ήμουν από τους ελάχιστους που την είδαν στο σινεμά: έπαιζε θυμάμαι η Λαζαρίδου, ο Καφετζόπουλος, ο Σταύρος Τσιώλης, και είχε να κάνει με επαγγελματίες δολοφόνους, Άραβες επιχειρηματίες, και ταράτσες της Αθήνας.

Από όλες τις υποκλεμμένες συνομιλίες που ξεψάχνισα, λοιπόν, συγκράτησα τα εξής:

Read Full Post »

Αποκάλυψις -for old times’ sake

Είχα γράψει πολύ παλιότερα για τους «Κυνοκέφαλους», ένα είδος φανζίν που βγάζαμε φοιτητές στη Θεσσαλονίκη πάνε πάνω από δεκαπέντε χρόνια. Όταν κοιτάζω ξανά εκείνα τα κείμενα, τα δικά μου μού φαίνονται τα χειρότερα, είναι όμως τα μόνα που μπορώ να αναδημοσιεύσω χωρίς να ψάχνω τους δημιουργούς τους. Τώρα μου φαίνονται επηρμένα, εξεζητημένα, εντυπωσιοθηρικά· διαλέγω προς το παρόν μόνο αυτό. Τεύχος 1 (από τα τρία που βγάλαμε!), Οκτώβρης 1993. (Τιμή δραχμές 100, για να καλύψουμε τα έξοδα της φωτοτυπίας). Ας σημειώσω μόνο ότι το πρωτότυπο ήταν για προφανείς λόγους στο πολυτονικό, που τώρα βαριέμαι να ψάξω στον υπολογιστή.

 

ΑΠΟΚΑΛΥΨΙΣ

…σαν την ηχώ του Θεού

στο βυθό του Εωσφόρου

Δ. Σαββόπουλος

Συμβαίνει κάποτε στο βυθό του Θεού να φθάνει η ηχώ του Εωσφόρου. Οι άγγελοι φτεροκοπούν ανήσυχα· οι άγιοι ρεμβάζουν μπροστά στο δένδρο της Γνώσεως· ανάμεσα στους ενοίκους του Παραδείσου πλανώνται λάγνα βλέμματα· τα βλοσυρά χερουβείμ αφήνουν το σαγόνι τους να πέσει και χάσκουν στον ανυποψίαστο αποδημήσαντα.

Τέτοιες στιγμές ο Θεός νιώθει -αν μπορούμε να το πούμε έτσι- μια κάποια βιασύνη. Στη Γη οι άνθρωποι κάνουν λιτανείες, άλλοι συνωστίζονται μπροστά σε ψευδοπροφήτες, οι πιο συνετοί προσπαθούν να δημιουργήσουν ευτυχισμένες στιγμές. Κομήτες σπέρνουν πανικό, πόλεμοι ξεσπούν και τα ηφαίστεια αναπολούν παληές ωραίες ημέρες.

Στο τέλος βεβαίως η ηχώ σβήνει. Τα πρόσωπα των κολασμένων σκοτεινιάζουν και πάλι, οι μακάριες ψυχές ξεδιψούν ξανά στην πηγή της Θείας Χάρης. Ο κόσμος στη Γη επιστρέφει στις καθημερινές του ασχολίες και τα λουλούδια ανθίζουν.

Ασφαλώς κάποτε η ηχώ του Εωσφόρου θα είναι ακατανίκητη. Ο Θεός θα υποκύψει στον πειρασμό και αλαλάζοντας με άγρια χαρά θα στείλει εφτά αγγέλους στον κόσμο με τα μηνύματα του ενθουσιασμού Του. Ο Εωσφόρος, που δε φαίνεται να αγαπά τον ανταγωνισμό, θα προσπαθήσει να Τον εμποδίσει, αλλά θα είναι πια αργά. Θα έπρεπε να το είχε προσέξει νωρίτερα. Κυρίου η γη και το πλήρωμα αυτής.

Read Full Post »

Μηδενική ανοχή και στη βλακεία

Είπα τώρα με τις ζέστες να κόψω τα συχνά ποστ, αλλά ο δαίμων μέσα μου (που θα ‘λεγε κι ο Σωκράτης) δεν μ’ αφήνει. Διαβάζω πρωί-πρωί εφημερίδες, και βλέπω τουλάχιστον δύο αρθρογράφους (ο ένας μάλιστα ο Πρετεντέρης, που δεν ξέρω από τι μαζοχισμό τον παρακολουθώ ανελλιπώς) να χαρακτηρίζουν «σοκαριστικά» και «ανατριχιαστικά» τα νέα για την οργάνωση της απαγωγής του Παναγόπουλου. Εγώ πάλι, βρήκα πιο σοκαριστικό και ανατριχιαστικό (αλλά και εντελώς αναμενόμενο, εννοείται) το ότι η αστυνομία χρησιμοποίησε όλες τις χάι-τεκ δυνατότητές της για να λύσει το μυστήριο μιας απαγωγής (δεν είναι και προς θάνατο!), ενώ ακόμα σηκώνει τα χέρια ψηλά (κι αν θέλουμε το πιστεύουμε) στην υπόθεση Κούνεβα (και αυτό δεν το λέω μόνο εγώ). Όσο για την υπόθεση Παναγόπουλου και το ότι όλα σχεδιάστηκαν λεπτομερώς μέσα από τη φυλακή, καλά τι το σοκαριστικό έχει; Ταινίες δεν βλέπουνε οι δημοσιογράφοι; «Οι εντιμότατοι κύριοι του κελιού 13» όχι απλά σχεδίαζαν ληστεία, την πραγματοποίησαν κιόλας μέσα από τη φυλακή.

Και το άλλο, είναι η «μηδενική ανοχή», το νέο σλόγκαν της μόδας μετά τις ευρωεκλογές. Ω ναι! αγαπητοί μου γείτονες και διαβάτες και επιβάτες, που τη ζητάτε με τόση ζέση, κι εγώ μαζί σας! Μηδενική ανοχή… κυρ Τάδε, που έβαλες πανωσήκωμα στην παραλία. Κυρά Δείνα, που κλέβεις στο ζύγι. Μπαρμπα-Κάτι, που κρατάς διπλά βιβλία. Φίλε μου Χι, που λαδώνεσαι στην υπηρεσία. Εσύ, που πέρασες με κόκκινο. Κι εσύ, που δεν πληρώνεις ΙΚΑ στους υπαλλήλους σου. Για να σας δω όλους με μηδενική ανοχή: με κατασχεμένο αυτοκίνητο, με γκρεμισμένο αυθαίρετο, με κλειστό μαγαζί, με πρόστιμα. Για να σας δω συμπατριώτες μου, που άλλο δεν θέλετε από το να εφαρμόζονται οι νόμοι.

Και μετά, άντε να μαζέψετε τις φράουλές σας εκεί στη Μανωλάδα. Κι όποιου δεν του αρέσει, δέσιμο στο τρακτέρ, για να τιμήσουμε και τον πρόγονό μας τον Όμηρο.

Read Full Post »

Ιουλιάτικα σπαμ

Μου ήρθε σήμερα ένα πολύ χαριτωμένο σπαμ, και είπα να το μοιραστώ μαζί σας μια και πιάσαν οι ζέστες:

(αγγλικά καταλαβαίνετε, υποθέτω)

My name is Joy Jeffrey, I am 23 years old (Vig), Single, Native of American, Caucasian, Heterosexual, Female, 5\’11\» (149cm), 105lbs (47kg), located in Baltimore, Maryland United States. Christian by religion. I’m a full time Student and I\’m majoring in marketing and getting a minor in International financing. My body style is average weight I am physically active, I never smoke and drink. I am the only girl in the family of three children, am the second child. My father and mother are still alive. My father is 55 years old, why my mother is 48 My elder brother is 26 and younger brother is 20. Get in touch at (… [εδώ το μέηλ]…)    Yours With love

Read Full Post »