Έχω μια φίλη που εδώ και έξι περίπου μήνες ξενοίκιασε το σπίτι και πήγε να ζήσει στο Κάιρο. Αυτές τις μέρες ήταν εδώ· μου δήλωσε ότι σκοπεύει να μείνει το καλοκαίρι στην Υεμένη για δύο περίπου μήνες, μετά να ξαναγυρίσει στο Κάιρο επ’ αόριστον. Και ύστερα άλλαξε γνώμη, και θέλει να πάει στη Νότια Αμερική.
Έχω και ένα φίλο που εδώ και μερικούς μήνες μισοζεί στο Παρίσι.
…
Πώς ήταν εκείνη η φράση από το Κουτσό του Κορτάσαρ; «Όταν έμαθε πως κάποιος ονόματι Οράσιο Ολιβέιρα είχε μόλις απελαθεί από το Παρίσι και επέστρεφε στο Μπουένος Άιρες με το πλοίο ***, ο Τράβελερ έδωσε μια κλωτσιά στον αριθμομνήμονα γάτο του τσίρκου και δήλωσε πως η ζωή είναι μεγάλο γαμήσι» (από μνήμης παραθέτω και πάλι, συγχωρήστε μου τα λάθη). Ο Τράβελερ, που «παρά το όνομά του δεν είχε ταξιδέψει παρά μόνο μέχρι το Μοντεβιδέο».
Ό,τι και να σκεφτώ, τώρα είναι αργά. Δύτη, έχεις γίνει πατέρας· τα βιβλία σου δεν κουβαλιούνται πια, και συ δεν κάνεις χωρίς αυτά· ας πούμε, η ζωή σου έχει πάρει έναν δρόμο, καλό ή κακό, και το μόνο που θα μπορούσες να επιλέξεις -που σου επιτρέπεται, από κάθε πρακτική και ηθική άποψη- είναι να μετακομίζεις γύρω-γύρω στην Ελλάδα (ξανά Θεσσαλονίκη, ξανά Κέρκυρα, ξανά Αθήνα…). Και πού είναι ο νομάδας μέσα σου; Πού κρύφτηκε εκείνος που έγραφε «Αλλά να κοιμάσαι κάτω από τις γέφυρες!»; Πόσο θα αντέξεις το voyage autour de la chambre, πόσο θα σε καλύψει να σκαλίζεις το απώτερο παρελθόν μακρινών χωρών;
«Διάβασα ότι ο Σάκλετον», γράφει κάπου ο Κόντογλου, «ζητά ταξιδιώτες για μιαν αποστολή στο Νότιο Πόλο. Του έγραψα να με πάρει μαζί του.» Και ο Ζέμπαλντ (Εκ του φυσικού) ανασύρει την καταπληκτική ιστορία ενός Γερμανού φυσιοδίφη που παράτησε τα πάντα για να συμμετάσχει στην αποστολή του Μπέρινγκ ανοιχτά της Σιβηρίας· πέθανε κυνηγημένος σε μια σιβηριανή πόλη, αφού έζησε την ανακάλυψη της Αλάσκας, το θάνατο του Μπέρινγκ, ναυάγια και ανακαλύψεις. Υπήρχε ένας κεφαλλονίτης (νομίζω) γιατρός, ονόματι Παταγός αν θυμάμαι καλά, που περιπλανήθηκε σε όλη την κεντρική Ασία και ταξίδεψε στην Αφρική. Υπήρχε ο Αρμίνιος Βαμπερύ, ένας Ούγγρος που γύρισε κι αυτός όλη την κεντρική Ασία. Ναι, κάποτε μπορούσες να ταξιδέψεις χωρίς ρίζες· και τώρα γίνεται. Πόσοι το κάνουν; Μάλλον, γιατί όχι εγώ; Εσύ;
Εντάξει, ίσως όλα αυτά να είναι ιδέα. Μπορεί -όχι μπορεί, πιθανότατα- ποτέ να μην ήθελα στ’ αλήθεια να ζήσω σα νομάδας. Και ούτως ή άλλως, πάντα ζητάμε αυτό που δεν έχουμε. Πάρε λοιπόν τον αριθμομνήμονα γάτο σου, και ζήσε στο τσίρκο του Φεραγούτο· κάτι είναι κι αυτό. Στην ευχή, δε μ’ αρέσει καθόλου να γκρινιάζω (ξέρω, έχετε ήδη διαμορφώσει διαφορετική γνώμη). Τη ζωή που σου δόθηκε, να την κάνεις να λαλήσει.
Όμως…………………………………
Ας αφιερώσω απλά στη φίλη μου στο Κάιρο ένα τραγούδι της Ουμ Καλσούμ:
ο δύτης των νιπτήρων 
Η απάντηση είναι στους στίχους του Γκόνη…
Έχω ένα φίλο με ταξιδιάρα ψυχή που νομίζει πως εγκαταστάθηκε. Κι εγώ ο πρόσφατα νομάδας ψάχνω να βρω μέρος να εγκατασταθώ. Σ’ ένα χώρο φιλικό προς το χρήστη που φοβάμαι πως θ’ αναζητώ για καιρό ακόμη. Θα καταφέρω να έχω φιλαράκια κοντά; Το ελπίζω. Δουλειά; Δεν νομίζω. Οικογένεια; Φοβάμαι και να το σκεφτώ. Κι εμένα που από δειλία πήρα τους δρόμους, μου φαίνεται πως αρχίδια θέλει να μείνεις κι όχι να φύγεις.
Σ’ ευχαριστώ για το τραγουδάκι Δύτη, κι ας μην μπόρεσα να τ’ ακούσω. Με συγκίνησε το post σου…
Καλή αντάμωση
Υ.Γ. Δεν ξέρω ποιος είναι ο συνειρμός που μου έφεραν στο νου τα λόγια του στιχοπλόκου. Και σύμφωνα με δυο φίλους που με επισκέφτηκαν πρόσφατα στον καταυλισμό μου είπε την αλήθεια: «Η πιο γλυκειά πατρίδα είναι η καρδιά».
Ε όχι και στιχοπλόκος ο Θοδωρής Γκόνης!
Χμ… όχι ακριβώς Κεφαλονίτης ο Παναγιώτης Ποταγός. Στη Βυτίνα Αρκαδίας υπάρχει η προτομή του. Πλάκα-πλάκα, υποψιάζομαι ότι γνωριζούμαστε.
Σκύλε, από- απ-αθανατίζω;
Σκύλε έχεις δίκιο, με μπέρδεψε που πέθανε στην Κέρκυρα. Φταίει που γράφω από μνήμης…
Ότι μπορεί να γνωριζούμαστε, μπορεί! Έχουμε τουλάχιστον κοινούς γνωστούς… αλλά εγώ από Αθήνα δεν ξέρω πολύ κόσμο, πόσο μάλλον από τη Βάλια Κάλντα.
(το παραπάνω μήνυμα ας καταστραφεί -μαζί με το παρόν- μόλις λάβει γνώση ο ΣτΒΚ)
Στάζυμπε
Αποθανατίζω ή απαθανατίζω; Έλαμουντε! Μήπως θάπρεπε να έχω γράψει «χαράχτηκε», να μην μπλέκω;
Πιστεύω, πάντως, ότι το σωστό είναι αποθανατίζω.
Δύτη
Στο μπλόγκι σου είδα ότι σπούδασες Θεσσαλονίκη. Σε υποψιαζόμουν για συνομήλικο του δούλου του Ρόμπι (εγώ είμαι 4-5 χρόνια μεγαλύτερός του), αλλά βλέποντας ότι είναι άλλα τόσα μικρότερός του, αποκλείεται νάχομε συμπέσει σε ΑΕΙ…
από και θάνατος, ή από και αθάνατος;
Εμένα μούκανε εντύπωση το άλλο: αυτός ο Παταγός, με την Παταγωνία και τον Τσάτγουιν, τι σχέση έχει;
Από και θάνατος, όπως από και κεφάλι στον αποκεφαλιζμό.
Με την Παταγωνία ο Παταγός καμία σχέση δεν είχε. Όπως, άλλωστε, δεν είχε και ο Τσάτουιν.
Σκύλε ΒΚ, εγώ Θεσσαλονίκη ήμουνα ’91-’97… Δεν ξέρω αν συμπέσαμε γενικώς στην πόλη.
Εεε… νομίζω ότι το σωστό είναι απαθανατίζω (από και αθάνατος, όπως αποθέωση). Μήπως να καλέσουμε τον Ν.Σ.;
Να μαζεύεις καρτ ποστάλ από ξένα μέρη, και μετά από χρόνια ίσως να διηγηθείς με τρόπο, χα, γλαφυρό, τις εικόνες που θα σχηματίζουν λέξεις που θα σχηματίζουν προτάσεις που θα σχηματίζουν χώρες… Και οι κάρτες να στολίζουν τον τοίχο. Ωραίο μου φαίνεται, χωρίς φιοριτούρες και υπαρξιακές αναζητήσεις. For a change…
[…] Αστήρ 1987· παρεμπιπτόντως, εδώ πρωτοδιάβασα για τον Παταγό, τον ταξιδευτή της κεντρικής Ασίας και της Αφρικής). […]
Να τους χαίρεσαι τους φίλους σου, και στο λέω με την καρδιά μου. Και να παραδειγματίζεσαι από αυτούς τους παλιοανήσυχους νομάδες, και να συνεχίσεις να τους παραδειγματίζεις κι εσύ με τα όμορφα μυαλά σου. Μόνο έτσι η ζωή είναι ωραία, που λέει κι ένας τραγουδοποιός που θα ήθελα να είχα φίλο.
Πολύ ωραίο Δύτη, με έκανες να νιώσω εξαιρετικά.
Theorema, κι εσύ με το δικό σου! Τα σέβη μου.