Λίγο μπαγιάτικο, αλλά είπα ότι αρκετά σας βομβάρδισα με συνεχόμενες αναρτήσεις τις τελευταίες μέρες, κι έτσι άφησα για λίγο το μπλογκ σε αγρανάπαυση (αν και τα σχόλια στο προηγούμενο έσπασαν ρεκόρ). Τέλος πάντων, αλλάζουμε κλίμα· αντιγράφω από εδώ:
«Χαρακίρι» μέσα στην εκκλησία του Αγίου Ιωάννη Βαρθολομιού στην Ηλεία επιχείρησε να κάνει στη διάρκεια της νεκρώσιμης ακολουθίας ενός 62χρονου μια 44χρονη Κινέζα, προκαλώντας απίστευτη αναστάτωση. Πρόκειται για την αδελφή της νεαρής Κινέζας που έχασε τη ζωή της την περασμένη εβδομάδα στο λιμάνι της Κυλλήνης όταν το ΙΧ αυτοκίνητο που οδηγούσε ο 62χρονος από το Βαρθολομιό έπεσε μέσα στο νερό κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες. Η 44χρονη, νιώθοντας ότι άφησε απροστάτευτη τη μικρή της αδελφή και κατά συνέπεια ότι ευθυνόταν για τον θάνατό της, θέλησε να βάλει τέλος στη ζωή της με ένα μεγάλο μαχαίρι, μέσα στην εκκλησία στην κηδεία του 62χρονου. Με την άμεση και αποτελεσματική παρέμβαση αστυνομικού που βρισκόταν τυχαία μέσα στην εκκλησία, η 44χρονη αφοπλίστηκε πριν προλάβει να κάνει πράξη την επιθυμία της και οδηγήθηκε στο Α.Τ. του Βαρθολομιού.
Και πού νάξερε πως θα μπορούσε, πολύ απλά, να διαγράψει τις επώδυνες αναμνήσεις με μια νέα επιστημονική τεχνική χωρίς φάρμακα (που θυμίζει κάπως «Κουρδιστό Πορτοκάλι«). Η ζωή προορίζεται να γίνει πολύ πιο απλή στο μέλλον, όπως βλέπετε.
ο δύτης των νιπτήρων 
Και εγώ που νόμιζα ότι Χαρακίρι κάνουν μόνο οι Γιαπωνέζοι… Αλλά ξέχασα, όλοι αυτοί ίδιοι είναι…
Παρεμπιμπτόντως, μία από τις καλύτερες ταινίες που έχω δει το ομώνυμο του Κομπαγιάσι.
Εδώ και η είδηση για το δυστύχημα.
«Κουρδιστό πορτοκάλι» θυμίζει ή Total Recall; 🙂
«Ο ασθενής εκτίθεται ξανά και ξανά σε ένα ερέθισμα που πυροδοτεί την άσχημη ανάμνηση -πχ την εικόνα ενός όπλου- μέχρι να μάθει με τον καιρό ότι το ερέθισμα αυτό δεν είναι πραγματικά απειλητικό. Στην πρώτη φάση του πειράματος, οι ερευνητές δημιούργησαν στους εθελοντές μια άσχημη ανάμνηση κάνοντάς τους ένα ήπιο ηλεκτροσόκ κάθε φορά που έβλεπαν ένα μπλε τετράγωνο.»
Ε, εμένα μου θυμίζει «Κουρδιστό πορτοκάλι» με αποτέλεσμα «Total Recall».
Το πας από δω το πας από κει όλο στην καταστροφή το φέρνεις Δύτη! Φαίνεται την έχεις στο αίμα σου!
«Με την άμεση και αποτελεσματική παρέμβαση αστυνομικού που βρισκόταν τυχαία μέσα στην εκκλησία,…»
Μερικές φορές οι χωροφυλάκοι είναι χρήσιμοι. 🙂
(έχασα το πάρτυ στο προηγούμενο ποστ οπότε είπα να σχολιάσω εδώ, έστω και βεβιασμένα)
Εμ, αι τοπικαί αρχαί του Βαρθολομιού. Πόσους χωροφυλάκους θάχει πια, και πόσες κηδείες; Παρατηρώ βέβαια ότι δεν βρίσκει κανείς πουθενά τι ακριβώς συνέβη με το μοιραίο αυτοκίνητο… Υλικό για νουβέλα.
Δύτη, αὐτὸ μὲ τὶς ἀναμνήσεις μοῦ θυμίζει καὶ μιὰ ταινία. Δὲν θυμᾶμαι πιά, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν Dark City.
ποιά
Όχι το «Κουρδιστό πορτοκάλι»;
ὄχι, μιὰ ἄλλη.
ὑπάρχει καὶ ἡ αἰώνια λιακάδα ἑνὸς καθαροῦ μυαλοῦ ἀλλὰ οὔτε αὐτὴ ἐννοοῦσα.
Αυτοί οι αστυνομικοί είναι απαράδεκτοι. Πάνε και φυτρώνουν εκεί που δεν τους σπέρνουν.Τι γύρευε τώρα μέσα στην εκκλησία; Ασε ρε ανθρωπέ μου την κοπέλα να κάνει χαρακίρι!
Ανθρωπιστικό ενδιαφέρον τον έπιασε;
Ή θρησκευτικό;Μάλλον το δεύτερο. Σεβάστηκε την ιερότητα του χώρου και της στιγμής.
Διότι στις εκλογές σέβονται – φαίνεται – την ιερότητα της στιγμής αλλά όχι του χώρου.
Γι΄αυτό κι αφήνουν τόσα εκατομμύρια ψηφοφόρους να κάνουν χαρακίρι.
Υ.Γ. Κι εγώ κάτι παθαίνω όταν βλέπω μπλε τετράγωνα
(αλλά και πράσινα και κόκκινα και…)
Χρειάζομαι ψυχΑμερικάνικη επέμβαση
Είπαμε, προστάτες του πολίτη. 🙂
Λοιπόν, αυτή την ανάρτηση την παρακολουθώ από προχθές (γενικά σε παρακολουθώ-με την καλή την έννοια-κι ας μην πολυμιλάω), χωρίς να έχω κάτι να προσθέσω επί του θέματος. Το σχόλιο όμως περί χαρακιρίου των ψηφοφόρων ήταν έξοχο! Τα σέβη μου!
Αναμνήσεις που θα σβήνουν κατά βούληση, χειρισμοί του μυαλού κατά το δοκούν, χαπάκια που ρυθμίζουν τον εγκέφαλο, εύκολες λύσεις για όλους και για όλα…
Σας αφιερώνω το ανωτέρω άσμα που περιγράφει τον κόσμο του μέλλοντος, κάπως σαν το κουρδιστό πορτοκάλι.
Kraftwerk! Ωραία. Θεώρημα, ευχαριστώ! Αν και να πω με την ευκαιρία ότι από όλο αυτό το ιντάστριαλ ρεύμα προτιμώ τους Coil. 🙂
Κατά τα άλλα, πριν ακόμα από τις τεχνολογικές ή φαρμακευτικές λύσεις, έχει ήδη εδραιωθεί η ιδεολογική βάση: «να περνάμε καλά». Φυσικά ο Αρανίτσης έχει γράψει επ’ αυτού.
Τους Coil??? Δύτη, δεν μπορείς να φανταστείς πόσο χαίρομαι που σε γνωρίζω!
Such a paranoid inlay rarely happens to me 😉
Εεεε, μη δώσω λάθος εντυπώσεις (και προσδοκίες): γενικά το είδος μού είναι μάλλον άγνωστο, αν και λόγω ηλικίας θα έπρεπε να είχα κόψει ένσημα στην άμπιεντ, ιντάστριαλ και τα παρόμοια 🙂 -τους Coil τους άκουγα κάποτε από μια κασέτα σε ένα σπίτι που με φιλοξενούσε για ένα μήνα, και μου άρεσαν πολύ. Δεν ξέρω ούτε ποιο άλμπουμ ήταν, ούτε ξαναβρήκα την κασέτα. Μου άρεσαν επίσης οι (παλιότεροι, και ίσως άσχετοι -είπαμε, δεν τα ξέρω!) Can.
Αριστουργηματικοί και οι Can, θα πρότεινα όμως να σπεύσεις στο Γιουτιούμπ και να ακούσεις ξανά λίγο Coil. Ostia, Amethyst deceivers, Paranoid Inlay, κλπ. Αναμένω εντυπώσεις 🙂
Το έκανα! Ορίστε, με την ίδια σειρά:
Γαμώτο, τώρα μου θύμιζαν υπερβολικά Dead Can Dance με λίγο από Tuxedomoon. Αυτά που είχα ακούσει εγώ, ήταν όλα οργανικά κομμάτια, και πιο πολύ… πώς να το πω… σαν τους Φλόιντ στο Ummagumma ένα πράμα.
Αμάν, τι ονόματα είναι αυτά!? Είμαι ένα βήμα πριν το τρανς
🙂
Λοιπόν οι Κόιλ έχουν και πολλά οργανικά κομμάτια, πράγματι. Τα περισσότερα, δηλαδή. Το τελευταίο άλμπουμ τους πριν το θάνατο του Μπαλλαρντ το πρόλαβες?
(κατασυγκινούμαι με αυτή τη συζήτηση!)
The Ape of Naples
1. Fire of the Mind
2. The Last Amethyst Deceiver
3. Tattooed Man
4. Triple Sun
5. It’s In My Blood
6. I Don’t Get It
7. Heaven’s Blade
8. Cold Cell
9. Teenage Lightning 2005
10. Amber Rain
11. Going Up
Πέθανε πριν το κυκλοφορήσουν και οι Κόιλ διαλύθηκαν.
Πάντως δεν είναι αυτό το άλμπουμ που άκουγα τότε. Μιλάμε για ’95 ή ’96.
Διχασμένη προσωπικότητα είμαι, Θεώρημα. Στην κατηγορία «μουσική» μου, θα βρεις ποστ για την Πιαφ, τον Μπρελ, τον Σοστακόβιτς, άντε Μπητλς, Σαββόπουλο, Πλάτωνος -ό,τι νάναι, από μια άποψη. Συστηματικά δεν άκουγα ποτέ κάτι πέραν του ’70, εκτός ίσως απ’ τους Tuxedo… Τώρα ας πούμε, εναλλάξ με τους Κόιλ απ’ το γιουτιούμπ, ακούω Χειμερινούς -τι να πει κανείς δηλαδή. 🙂
Χεχε! Μα τα ίδια ακριβώς κάνουμε, δύτη!
Από Μπητλς, Κόιλ, Σίγκουρ Ρος, Μπγιορκ, ΠιΤζέη Χάρβεη, Μίνιμαλ Κόμπακτ, Μαντόννα (οκ, το παραδέχομαι, καμιά φορά μέχρις εκεί φτάνω!) και χίλια δυο άλλα, περνάω εύκολα στο Σταυρό του Νότου, στον Θανάση Παπακωνσταντίνου, στους Στέρεο Νόβα και στα Φάντος 🙂
Αυτό κι αν είναι σιχασμός προσωπικότητας! Πάντως χάρηκα πολύ με αυτή τη μουσική παρένθεση! Καλό βράδυ.
(διχασμός – γλώττα λανθάνουσα τ’ αληθή λέγει :-ρ)
Πλάκα είχε ο σιχασμός προσωπικότητας, θα το υιοθετήσω. 🙂