Κωνσταντίνος Σιμωνίδης, ίσως ο μεγαλύτερος πλαστογράφος του 19ου αιώνα. Γεννημένος γύρω στο 1820 στη Σύμη, έζησε στο Άγιο Όρος απ’ όπου βγήκε εξοπλισμένος με διάφορα σπανιότατα χειρόγραφα, μια πολύ καλή γνώση της αρχαίας και βυζαντινής γλώσσας και παλαιογραφίας, και το απίστευτο θράσος των είκοσι χρόνων του: τόσο ώστε να αρχίσει την καριέρα του, το 1849, με μια απίθανη δημοσίευση ενός έργου του 13ου αιώνα, σχετικού με την πατρίδα του τη Σύμη, και ψεύτικου από την αρχή ως το τέλος. Είναι η
(πηγή)
Συμαΐς, η ιστορία της ανύπαρκτης Απολλωνιάδος σχολής, ιδρυθείσας τω 377 έτει μ. Χ., όπου εφευρέθησαν τα πάντα –και προηγείται ως προλεγόμενο μια εξίσου ανύπαρκτη ιστορία της Σύμης, όπου φιγουράρει ακόμα και μια «πελασγική επιγραφή» με τη μεταγραφή και τη μετάφρασή της (δείτε την εδώ, στη σελ. 15). Υπάρχουν εφευρέσεις, μάχες, ίντριγκες, ό,τι μπορεί να βάλει ανθρώπου νους –ένα βιβλίο που αξίζει να επανεκδοθεί και να διαβάζεται τις μακριές νύχτες του χειμώνα, καταπώς λένε. Εκατόν ογδόντα σελίδες φαντασίας, χώρια τα προλεγόμενα, όχι αστεία. Να, για παράδειγμα, η μυστηριώδης αποδημία του οικιστή της Σύμης Γλαύκου, «τω 1364 Π.Χ.» (σελ. ιβ’-ιγ΄):
…ενδεδυμένος στολήν πάντη τερατώδη, εκ δερμάτων δελφίνων κατασκευασμένην, και αγιάσας τους ιερείς και τον λαόν τους εν των ναώ δια του αίματος της θυσίας, απήλθε την τρίαιναν φέρων εις χείρας… [Α]φού δε επλησίασαν εις την θάλασσαν, ο μεν Γλαύκος εισήλθεν εντός αυτής και λαβών ύδωρ δια της χειρός, ερράντισε το πλήθος επτάκις… Ο Γλαύκος, πλέων επί της θαλάσσης, αφανής εγένετο από των οφθαλμών του πλήθους.
Και μερικές από τις καταπληκτικές εφευρέσεις των διδασκάλων της Απολλωνιάδος: ο Σεβαστινός χάρτης, το χαρτί δηλαδή, έργο του ίδιου εκείνου Σεβαστού του Συμαίου που απέπλευσε δια Ρόδον με τρεις εκ των συναδελφών του, άνευ ιστών και κοπών, αλλά δι’ υδραργύρου και ατμού· το θαυμαστό αυτό πλοίο ως άροτρον γεωργού διέσχιζε την θάλασσαν, και τείχη θαλάσσια υψούντο εξ ενός και άλλου μέρους· το δε σκάφος ως κεραυνός ριπτόμενον, και κατά των ανέμων αντιτασσόμενον, εν ροπή (sic) οφθαλμού ελιμενίζετο, όπου ο κυβερνήτης ήθελε (σελ. 18). Και όχι μόνο: από σύμπωσιν τινά των καυστικών υλών οδηγούμενος, επενόησε την κατασκόπευσιν των μακράν αυτού ευρισκομένων αντικειμένων, δια μείζονος σύριγγος και κρυστάλλων κυκλοειδών, ό και τηλεσκόπιον επωνόμασεν. Μάλιστα ο Σεβαστός αυτός έγινε θύμα των εφευρέσεών του, κατακαείς υπό ηλιακών ακτίνων, ότε εζήτει δια πειραματικής εργασίας να εξυχνιάση εις τι συνίσταται η του ηλίου καύσις (όλο το παράξενο πείραμα στις σελ. 21-22). Οι Συμαίοι φαίνεται να είχαν ιδιαίτερες επιδόσεις στα ναυτιλιακά, καθώς οι απίστευτες εφευρέσεις πλοίων αντάξιων του Ροβύρου του Κατακτητή επανέρχονται διαρκώς στο βιβλίο, όπως για παράδειγμα το σκάφος που και την θάλασσαν διέσχιζε και την γην, και την θάλασσαν έπλεε, και την ξηράν διέτρεχεν (σελ. 103). Ας πούμε και δυο λόγια για τον Ιωάννη τον Δημητρίου, ο οποίος ανακάλυψε τρόπον απίστευτον, του μεταβάλλειν τα μάρμαρα εις ύλην ρευστήν (σελ. 117).
Ίσως δεν είναι τυχαίο, μπορεί να πει κανείς, ότι μεγάλο μέρος των θαυμάτων της Απολλωνιάδος αφορούν τη ζωγραφική: πίνακες τόσο τεχνικά φτιαγμένοι, που τους έπαιρνες για αληθινούς. Σαν τις πλαστογραφίες του ίδιου του Σιμωνίδη δηλαδή. Ο οποίος, στο τέλος των Προλεγομένων του, ξιφουλκεί εναντίον όσων υπαινίσσονται τέτοιες κακοήθειες, απευθυνόμενος σε κανέναν άλλο παρά στον εαυτό του:
Ησύχασον τώρα και καταφρόνει αυτούς, διότι οι λόγοι αυτών φθόνου όζουσι και αμαθίας· αντίγραφε, δημοσίευε και ο καιρός πλησιάζει, ίνα επ’ αυτών επιπέσης ως πέλεκυς. Τα δε συγγράμματα ημών τα παρ’ υμών δημοσιευόμενα [φωνάζουν τόσοι άλλοι συγγραφείς ανέκδοτοι, ους ηυτύχησα να έχω επί τοις κοίτης μου] δικαιούσαι να οικειοποιηθής, διότι κατά το λέγειν των λογίων υμών συ ο συγγραφεύς και ουχί ημείς, και γέλα εις την ασύγγνωστον ανοησίαν αυτών […] Συ διερμηνεύς των Ιερογλυφικών γραμμάτων, και των Πελασγικών, συ Ιατρός, Γεωγράφος, Ιστορικός, Αρχαιολόγος, Νομικός, κτλ. […] Προς δε τους ειπόντας καθηγητάς έξεστι Σιμωνίδη αναγινώσκειν τα δυσανάγνωστα και κατανοείν τα ακατανόητα ευχαρίστησον, και ειπέ αυτοίς· λοιπόν καλόν έστιν υμίν μαθητεύσαι παρά τω Σιμωνίδη· πρόσθες δε και το, τω μεν Σιμωνίδη έξεστι ταύτα, τοις δε δοκησισόφοις έξεστιν φαυλουργείν, προδίδειν τα πάτρια, και τα πάντα ποιείν, την του έθνους εξαλλοτρίωσιν μηχανώμενοι σκαιώς οι πέπονες χάριν των εχθρών αυτού.
Δεν θυμάμαι να έχω ξανασυναντήσει τον ωραίο υβριστικό χαρακτηρισμό πέπονες να εκτοξεύεται με τόση σοβαρότητα. Παρόμοιας φύσης και επινοητικότητας, η ιστορία και περιγραφή της Αιγύπτου γραμμένη από κάποιον Ουράνιο: τόσο, που ξεγελά ακόμα και τον πολύ Βίλχελμ Ντίντορφ, ο οποίος την εκδίδει με το όνομά του, και νάτην, απολαύστε την: Uranii Alexandrini de regibus Aegyptiorum libri tres, Οξφόρδη 1856. Κάπως μικρότερο, δεκατέσσερις σελίδες, αλλά οπωσδήποτε πιο καλοφτιαγμένο (εδώ η αποκάλυψη της απάτης από άλλο ένα πατριωτάκι, τον Αλέξανδρο Λυκούργο, με λεπτομερέστατη περιγραφή της ζωής και των έργων του ήρωά μας). Ας αρκεστούμε να παραθέσουμε ένα απόσπασμα με χαρακτηριστικά «αιγυπτιακά» ονόματα (αν και δεν είναι όλα επινόηση του Σιμωνίδη, θαρρώ, όπως καταλαβαίνει κανείς διαβάζοντας τον πρόλογο του Ντίντορφ):
…ούτος δε γήμας Σχάμμην την θυγατέρα Λαφώθ την πρεσβυτέραν, του τας πόλεις Αράβων τας τρεις τας ωγυγίας και ήκιστα επιμάχους, Βόστραν τε και Λεχάραν, και Θούρχθην, καταστρέψαντος, Χνεμάχοθιν εγέννησε και Μάσχουφιν και Σφθάχεφιν […] Ήσαν δε οι μεν ηγεμόνες του στρατού οίδε, Άπις, Μνέφις, Χνούφις, Φρέσωθις, Άνουβις, Θώχεμ, Χαρωούρης, Ραφώχ, Ύσσανθις, Ούχαμφις, Μάρσαφις, Σατεθθώ, Ταχόμμης, Πετεσεφώ, Ανουκεμμώ, Παιτνούφις, Θώθουσχις, Πετενσέτις, Σαβέκωθ, Σχόνις, Σόνεφις, Πνέφχθης, Χαπεμώ, Θένις, Χάρχης, Θμεράχομμις, Τχόφη, Χάρσουρις, Θούπφεχις, Νεφθυραμμώ, Αμανθώ, Τοχουνέονις, Αμόχεμφις, Πίσσουσφις, Σμούθης, Χέπφης, οι πάντες εξ και τριάκοντα.
Αναρωτιέμαι με ποιο μηχανισμό φανταζόταν όλα αυτά τα ονόματα (και αντιπαρέρχομαι τον πειρασμό να πω ότι ο Ανουκεμμώ μου θυμίζει την Ανούκ Αιμέ, που άλλωστε ως γνωστόν έζησε αρκετά μετά τον Σιμωνίδη: ούτε καν στη Συμαΐδα δεν αναφέρεται εφεύρεση της χρονομηχανής…)· μου θυμίζουν παρόμοιες ιστορίες φανταστικών πόλεων που έγραφα μικρός, και στις οποίες εμφανιζόταν για παράδειγμα ο βασιλιάς Αίβυσος, όνομα που δεν είναι παρά η επιγραφή ΣΩΣΙΒΙΑ (από κάποιο φέρι-μποτ) διαβασμένη ανάποδα.
(πηγή)
Και άλλα, και άλλα. Δεν υπήρξε μόνο απατεώνας, πούλησε και εξέδωσε και γνήσια χειρόγραφα. Το 1862 φαίνεται να έκανε και τη μεγάλη ανατροπή, αφού δήλωσε ότι ο περίφημος Σιναϊτικός κώδικας, που είχε κλέψει και δημοσιεύσει ο μεγάλος του αντίπαλος Τίσεντορφ, δεν ήταν παρά μια δική του πλαστογραφία. Ισχυρισμός που αντικρούστηκε κλπ. κλπ., αλλά τι ευφυής, τι απροσδόκητος! Αυτός ο Μπόρχες πριν τον Μπόρχες, ο επινοητής δικών του κόσμων, προσπάθησε σα να λέμε να βγάλει πλαστό και τον κόσμο τον ίδιο.
Ας μη γράψω περισσότερες λεπτομέρειες. Αυτό είναι το λήμμα της αγγλικής βίκι (ελληνικό δεν υπάρχει!), μπορείτε δε να διαβάσετε και ένα σχετικό βιβλίο, δυστυχώς αρκετά απογοητευτικό (Γερμανός που γράφει σε γαλλικό στυλ: πολύ φιοριτούρα, ασκήσεις λογοτεχνικότητας, ευρεία χρήση ιστορικού ενεστώτα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, υπέρ το δέον προσπάθεια να γεμιστούν τα κενά: αρχίζει με ένα επεισόδιο σεξουαλικής κακοποίησης ανηλίκου ίσα για να είναι στη μόδα, χωρίς καμία τεκμηρίωση, και τελειώνει με την υπόθεση ότι αυτό που σε μια επιστολή του ο Σιμωνίδης αναφέρει ως «Αλβανία» θα μπορούσε να είναι τα Μετέωρα…).
Από τον ΨευδοΑρτεμίδωρο (πηγή)
Αξίζει όμως να διαβάσετε αυτή την πολύ ωραία βιβλιοπαρουσίαση, όπου εκτίθενται πολύ καλύτερα τα συναρπαστικά γεγονότα της ζωής του Σιμωνίδη. Εδώ και ένα άρθρο που συνοψίζει το ζήτημα του πλαστού (;) Αρτεμίδωρου, για το οποίο (ελπίζω) περισσότερα στα σχόλια.
Θέλω μόνο να σημειώσω, ότι δεν μπόρεσα πουθενά να βρω κάποια φωτογραφία του. Μου έκανε εντύπωση πόσο δυσεύρετη ήταν η μία φωτογραφία του που παραθέτω στην αρχή του ποστ, πόσο δύσκολα βρήκα κάποιες (και δεν μπορώ να το πω με βεβαιότητα) φωτογραφίες από τις πλαστογραφίες του: μερικές εικόνες από τον ψευδοΑρτεμίδωρο, μία από το Κατά Ματθαίον (πάπυρος «γραμμένος δεκαπέντε χρόνια μετά την Ανάληψη»), αβέβαια πράγματα.
***
Ισλάμ Αχούν. Ο ομόλογος του Σιμωνίδη στην Κεντρική Ασία: Ουιγούρος από το Χοτάν, στο κινεζικό Τουρκεστάν ή Σινκιάνγκ, άρχισε το 1895 να προσφέρει για πούλημα, μαζί με έναν συνέταιρό του, αρχαία χειρόγραφα στους διάφορους Άγγλους και Ρώσους πρόξενους της περιοχής. Τα χειρόγραφα προκάλεσαν εξαιρετική σύγχυση στον ανερχόμενο κλάδο των ασιανολόγων: οι διάφορες γραφές που εφεύρισκαν οι δύο συνέταιροι έμοιαζαν άλλοτε με ινδικά, άλλοτε με κινέζικα, άλλοτε με ουιγουρικά ρουνικά, μέχρι που είχαν ενσωματώσει και κυριλλικά στοιχεία προς μεγάλη απορία των μελετητών. Οι αθεόφοβοι, μάλιστα, όταν αυξήθηκε η ζήτηση για χειρόγραφα είχαν φτιάξει ξύλινα τυπογραφικά στοιχεία, πάλι από ανύπαρκτες γραφές, για να αυξήσουν την παραγωγή. Αλλά να, όσες αμφισβητήσεις προέκυπταν σκόνταφταν στο πολύ ευρωπαϊκό ερώτημα:
Πώς γίνεται ο Ισλάμ Αχούν και οι σχετικά αγράμματοι συνεργάτες του να πιστωθούν με την όχι λίγη επινοητικότητα που θα απαιτούσε η κατασκευή αυτών των γραφών;
(Hoernle, A. F. Rudolf (1899). «A collection of Antiquities from Central Asia, Part I.». Journal of the Asiatic Society of Bengal: 62 –από βίκι). 
Εκείνος που τελικά τον υποψιάστηκε ήταν ο σπουδαίος Αυρήλιος Στάιν, μια και στα τόσα χειρόγραφα που ο ίδιος ανακάλυψε στις θαμμένες πόλεις του Ταρίμ δεν συνάντησε ούτε ένα με τις παράξενες γραφές που ανακάλυπτε ο Ισλάμ Αχούν. Τον συνάντησε λοιπόν και τον ανάγκασε τελικά να του αποκαλύψει την απάτη. Ο Στάιν χαρακτηρίζει τον Ισλάμ a very clever rascal, with a good deal of humour -αυτό μπορεί να το φανταστεί κανείς άλλωστε. Μεταξύ των άλλων δραστηριοτήτων του, μία θυμίζει τους τυχοδιώκτες στον Άνθρωπο που θα γινόταν βασιλιάς του Κίπλινγκ: μεταμφιεζόταν σε Άγγλο πράκτορα που έψαχνε τάχα για παράνομους σκλάβους, ώστε να εκβιάζει τους ντόπιους.
Μετά την, ας πούμε, ανάκρισή του από τον Στάιν, ο Ισλάμ Αχούν του ζήτησε να τον πάρει μαζί του στην Ευρώπη. Τι να σκεφτόταν άραγε; Να ετοίμαζε μια καριέρα στο Βερολίνο και το Λονδίνο εφάμιλλη του Σιμωνίδη, σαράντα χρόνια πριν; Εν πάση περιπτώσει ο Στάιν αρνήθηκε· και δεν ξέρουμε τίποτε άλλο για τον Ισλάμ Αχούν.
Έχουμε όμως τη φωτογραφία του, και μπορούμε να δούμε τις δικές του τουλάχιστον πλαστογραφίες.
***
Κλείνοντας, ας μην αφήσουμε να εννοηθεί ότι μόνο τριτοκοσμικοί Βαλκάνιοι και Κεντρασιάτες προσπαθούσαν να ξεγελάσουν την, χμ, επιστημονική κοινότητα. Να για παράδειγμα ο άνθρωπος του Πίλτντάουν (να μείνει η Αλβιών χωρίς προϊστορικό άνθρωπο; Never!) και ένα σωρό άλλα. Επιτρέψτε μου όμως να προτιμάω τον Ισλάμ Αχούν, τον επινοητή των γραφών, και ακόμα περισσότερο τον Σιμωνίδη, τον επινοητή κόσμων.
Υ.Γ. Κάντε τον κόπο να δείτε και τη συνεισφορά του φίλου Alfred E. Newman σχετικά με άλλον ένα καταπληκτικό πλαστογράφο, τον Πρίγκηπα Ροδοκανάκι. Εδώ το κείμενο, και εδώ μια φωτογραφία. Α! και εδώ το magnum opus του, η (ψευδο)ιστορία των Ιουστινιάνηδων της Χίου.
Δύτη, εξαιρετικό! Τον πλαστογράφο Σιμωνίδη δεν τον ήξερα — αλλά για να γίνω Δυτικότερος του Δύτη, μου θυμίζει τον πλαστογράφο Σιμονίνι από το «Κοιμητήριο της Πράγας». 🙂
Η δε ιστορία με τον Dindorf εκπληκτική. Αν δεν μου διαφεύγει κάτι, στον Πρόλογο της έκδοσής του ο Dindorf δεν αναφέρεται στον Σιμωνίδη. Λέει μάλιστα ότι από το έργο του Ουράνιου εκδίδει μόνο δείγματα, με βάση κάποιον παλίμψηστο, υποτίθεται, κώδικα.
Τρέχω και δεν προλαβαίνω ούτε να το μελετήσω όπως κι όσο θέλω ούτε να σχολιάσω, αλλά τα συγχαρητήρια πρέπει να τα δώσω! Μπράβο, Δύτη!
Καλό!! (αλλά γιατί μου αφήνει μια αίσθηση déjà vu…; 😆 )
Προς αποφυγή παρεξηγήσεων (ο Δύτης είναι κάργα οριτζινάλε, όλα κι όλα!) το déjà vu από πάνω είναι -ας το πούμε-inside joke …μια και δεν βρήκα ακόμη κάτι πιο ουσιαστικό να γράψω. 😳
αίσθηση προμνησίας
Εξαίρετο, Δύτη! Πρέπει να διαβάσω και τις παραπομπές, τώρα… Ουφ! 🙂
Γεια χαρά παιδιά, ευχαριστώ για τα καλά λόγια!
Τιπού, λες να βγαίνει από τον Σιμωνίδι ο Σιμονίνης; Εδώ διαβάζω ότι είναι το μόνο φανταστικό πρόσωπο στο μυθιστόρημα!
γιατί έχω την εντύπωση ότι έχεις ξαναγράψεις για τον Σιμωνίδη ; σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που, όταν πριν κάτι μήνες είδα το βιβλίο τού γερμανού που λες κι εσύ, το πήρα με την ιδέα «τώρα θα μάθω για τι μιλούσε ο Δύτης» !
τους άλλους δεν τούς ήξερα (πρέπει να ξανάρθω γι’ αυτούς)
πάντως (στα γενικά), παρόλο που το βιβλίο μ’ ενόχλησε κι εμένα για το λογοτεχνίζον ύφος του, κάποια στοιχεία που δίνει μού φαίνονται λογικά – τώρα, τι έρευνα έχει κάνει δεν ξέρω : αν πχ λες ότι η ιστορία με τα προβλήματα στην οικογένεια είναι επινόηση και ψέματα, θα σε πιστέψω (επειδή σε εμπιστεύομαι *και* επιστημονικά 🙂 ) αλλά προσωπικά μού φαίνεται απολύτως λογική –
(και δύσκολο να υπάρχουν «στοιχεία» γι’ αυτά τα πράγματα, ε; – ειδικά εκείνη την εποχή – πρέπει να συμπεράνει κανείς από εντελώς υπόγειες μαρτυρίες (νομίζω ότι κάποιες δίνει το βιβλίο))
+ και μόλις έγινε κι αυτή η σελίδα πήγα αμέσως να την δω :
http://www.codexsinaiticus.org/en/
(σιμωνίδου και εσού ένεκα – πώς μούχει κάτσει ότι έχεις ξαναγράψει ; 😳 )
Γιατί τη γνώμη μου για το βιβλίο την έχω ξαναγράψει και μάλιστα δις: εδώ και εδώ! Δεν ξέρω όμως τίποτε παραπάνω απ’ όσα έγραψα (ούτε και ήξερα τίποτα πριν απ’ το βιβλίο) — εκείνος που ξέρει είναι ο π2 και ελπίζω να μας τα πει σύντομα.
Ο πρώτος που βρήκε ‘πλοία που ταξιδεύουν με τη σκέψη, φτάνουν εν ριπή οφθαλμού και δεν φοβούνται θαλασσοταραχή’ είναι ο Όμηρος. Τα πλοία του βασιλιά των Φαιάκων τέτοια ήταν. Μπορούσαν να φτάσουν στην άκρη του κόσμου, ήγουν την Εύβοια σε λίγες ώρες.
Βέβαια και ο Οσιανός του Μακ Φάρσον.
Και το Τραγούδι του Γιαγουάθα.
Θα σε μαλώσει ο Νικ. Νοικ. γι’ αυτό το υπέρ του δέοντος!!!
Ωχ, δεύτερος που παρατηρεί το δέοντος –διορθώνω πάραυτα!
Εντάξει, αλλά δεν είναι τόσο «φριχτό», όπως το έγραψε πρόσφατα ο Sarant… Εντάξει, το λέω επειδή κι εγώ έτσι το έλεγα, μέχρι (όχι τόσο) πρόσφατα. Επηρεασμένος ίσως από τα υπέρ υγείας και υπέρ αναπαύσεως της μάνας μου. Διότι, από την άλλη, δεν μας ενοχλεί που έγινε το λαιμόμαργος -> λαίμαργος πχ, όπως διάβασα επίσης πιο παλιά στο ιστολόγιο του Ν. Σαραντάκου – το οποίο, ομολογώ, το αντιμετωπίζω κάπως σαν ευαγγέλιο για τη γλωσσική μου (συμ)μόρφωση. Μήπως να το λέμε, λοιπόν, υπέρ του δέοντος, αφού έχει περίπου καθιερωθεί;
Συγγνώμη αν είμαι υπέρ του δέοντος εκτός του θέματος.
Να σου πω, μεταξύ μας (λέμε τώρα) ούτε μένα μου φαίνεται φριχτό. 🙂
δεν ξέρω για το υπέρ τού δέοντος (δεν τό’χα σκεφτεί) (εγώ το λέω υπέρ το δέον σωστά 😀 ίσως επειδή σά ρίχνω μερικά χρονάκια μού φαινεται και στο σχολείο ετσι το’μαθα 😛 ) αλλά αυτό που δεν μπορώ να συνηθίσω με τίποτα είναι τό ανεξαρτήτου μορφώσεως (λολ)
Το αν κάτι είναι φριχτό ή όχι, είναι ασφαλώς υποκειμενικό. Αλλά δεν είναι ίδια περίπτωση το «υπέρ του δέοντος»με το λαιμόμαργος-λαίμαργος και όλες τις άλλες απλολογίες. Ούτε έχει επικρατήσει το «υπέρ του δέοντος» όπως έχει επικρατήσει ο λαίμαργος. Ο αποκλίνων τύπος που μπορεί να παράξει (σικ, ρε) ένα νέο σωστό, γίνεται δεκτός. Το «υπέρ του δέοντος» δεν μπορεί να οδηγήσει σε νέο σωστό, σε νέα σημασία δηλαδή, γιατί πάντα θα υπάρχει το πανίσχυρο «2-0 υπέρ του Ολυμπιακού».
Όσο για τον Σιμωνίδη, είχα διαβάσει την κριτική του Δύτη που με κρύωσε και μ’έκανε νε μην αγοράσω το βιβλίο. Κρίμα πάντως.
Ε καλά, δεν απαγόρεψα κιόλας την αγορά του βιβλίου! 🙂 Απ’ ό,τι ξέρω δεν έχει εξαντληθεί κιόλας. Πάντως, για τους γερμανομαθείς, τα ουσιώδη τα γράφει και ο Λυκούργος στο βιβλιαράκι του που υπάρχει στα γκουγκλοβιβλία. O σύγχρονος Γερμανός (δεν θυμάμαι και πώς τον λένε, Ρύντιγκερ κάτι) προσθέτει μόνο σάλτσες, φοβάμαι.
Μπα! τελικά μοιάζει να υπάρχει φωτογραφία του Σιμωνίδη. Θα την προσθέσω και στο άρθρο: http://www.tanea.gr/news/culture/books/article/4771750/?iid=2
Αν κανείς έχει πρόσβαση στα αρχεία του ΔΟΛ ή (ακόμα καλύτερα) του Times Literary Supplement, ας μας πει τι παραπάνω υπάρχει!
Το άρθρο των Νέων το βρήκα, είχε αναδημοσιευτεί σε διάφορες ιστοσελίδες και δεν λέει κάτι που δεν ξέρουμε. Από πού να είναι η φωτογραφία του όμως, δεν μας λέει.
Δύτη δεν έχω λόγια, υπέροχο το άρθρο και δεν ήξερα τίποτα γι’ αυτόν τον Σιμωνίδη.
Η φωτογραφία υπάρχει και σε αυτό το γαλλικό άρθρο (που μιλάει για την παραμονή του στη Γαλλία).
http://www.persee.fr/web/revues/home/prescript/article/jds_0021-8103_1994_num_2_1_1581
Εξαιρετικό και συναρπαστικό, Δύτη. Για το βιβλίο του Γερμανού συμφωνώ σε ό,τι γράφεις και θα πρόσθετα κι άλλους χαρακτηρισμούς. Μοιάζει με προχειρογραμμένο εκτεταμένο άρθρο για εφημερίδα, και αποπνέει μια ερασιτεχνική λογοτεχνίζουσα φιλοδοξία που κι εμένα μ’ εκνεύρισε. Αν ήταν να γραφτεί μια λογοτεχνική ψευδοβιογραφία του Σιμωνίδη, θα έπρεπε να τη γράψει ένας Μπόρχες ή έστω ένας Έκο (τη σύνδεση Simone Simonini – Σιμωνίδη τη θεωρούσα βέβαιη και νόμιζα πως την έχουμε συζητήσει κιόλας). Κι αν ήξερε ο Γουελς την υπόθεση, ασφαλώς θα είχε γυρίσει ένα τέλειο F for fake, the Greek sequel.
Το κύριο χαρακτηριστικό του Σιμωνίδη, κατά τη γνώμη μου, είναι αυτό που εύστοχα επισημαίνει ο Janko στο άρθρο του για την υπόθεση του Αρτεμιδώρου, στο οποίο παραπέμπεις: ο Σιμωνίδης ήταν ένας πλαστογράφος που έβγαζε τα προς το ζην από τις πλαστογραφίες του και ήταν ικανός να κάνει τα πάντα για να υπερασπιστεί την αυθεντικότητα των προϊόντων του, αλλά κι ένας μάστορας περήφανος για την τέχνη του, ένας εγκληματίας που κρυφά ήθελε να αποκαλυφθεί το έγκλημά του με παιδιάστικη αυταρέσκεια.
spyroszer, ωραία κι αυτή η φωτογραφία (d’après G. Bogeng, 1922 –μα αυτός ο Bogeng ποιος είναι;) αλλά δεν είναι η ίδια με αυτή που είχα βρει εγώ! Δύο φωτογραφίες λοιπόν, καλά πάμε. Από το άρθρο σημειώνω ότι: ο συγγρ. δεν υποψιάζεται ότι η «βιογραφία» του Σιμωνίδη από κάποιον Charles Stewart (σελ. 372 σημ. 27), και από την οποία υποπτεύομαι ότι προέρχεται η φωτό που έβαλα στο ποστ, πιθανότατα είναι αυτοβιογραφία (παρεμπιπτόντως, άλλο ένα βιβλίο που δεν μπόρεσα να εντοπίσω στο διαδίκτυο). Στην τελευταία παράγραφο εμφανίζεται και ένας Λενορμάν, δεν είναι όμως αυτός που έδωσε το όνομα στην οδό αλλά ο γιος του. Τέλος: στο υστερόγραφο, αποκαλύπτεται ότι ένας από τους δριμύτερους επικριτές του Σιμωνίδη ήταν κι ο ίδιος πλαστογράφος…
π2, στο χρωστούσα αφού!
O Λενορμάν τζούνιορ εγκαινιάζει την ομάδα των πλαστογράφων αρχαίων επιγραφών, η οποία έχει στις τάξεις και άλλη μια ενδιαφέρουσα ελληνική περίπτωση, τον γιατρό από το Μελένικο Σταύρο Μερτζίδη, ο οποίος έγραψε το 1897 ένα βιβλίο για τους αρχαίους Φιλίππους και την περιοχή τους, στο οποίο περιλαμβάνει και πληθώρα αρχαίων επιγραφών, άγνωστων από αλλού. Είναι βέβαιο ότι οι περισσότερες από τις επιγραφές αυτές είναι πλαστές, αποκύημα της φαντασίας (και της όχι πάντοτε σπουδαίας γνώσης της αρχαίας γλώσσας) του Μερτζίδη. Το ωραίο όμως είναι πως ορισμένες από τις επιγραφές του ενδέχεται για διάφορους λόγους να είναι πραγματικές, με αποτέλεσμα ένας κορυφαίος Γάλλος επιγραφολόγος να έχει παιδευτεί να διαχωρίζει πλαστές, πιθανότατα πλαστές και ενδεχομένως αυθεντικές (Louis Robert, «Hellenica, V. Inscriptions de Philippes publiées par Mertzidès», RevPhil 13 (1939) 136-51 (= Opera Minora Selecta II 1289-1303). Έχει γράψει και για τον Λενορμάν ο Robert.
( Μα και γι’ αυτό δεν έχουμε κάπου ξαναμιλήσει; )
Ευχάριστο ανάγνωσμα ο Μερτζίδης! (χωρίς πλάκα)
Και με πολλά θαυμαστικά.
Ποιες είναι οι πλαστές επιγραφές; Βλέπω ένα «βάπτισμα του δεσμοφύλακος Στεφανά» στη σελ. 195, τίποτε άλλο όμως. Ή στραβώθηκα;
Στραβός ήμουν. Ένας σκασμός επιγραφές από τη σελ. 118 και μετά…
Ξανακοιτάζοντας το βιβλίο του Μερτζίδη είδα άλλο ένα ωραίο, λέει για την «Ινδοευρωπαϊκή φυλή» που την αποτελούσαν «οι αρχαίοι Θράκες, λαός καταγόμενος εκ σημιτικών φυλών» (σελ. 28).
Ακόμα ένα αυτοσχόλιο σε μια ατέλειωτη σειρά. Ο Bogeng, πηγή της νεανικής προσωπογραφίας του Σιμωνίδη στο γαλλικό άρθρο του Μασόν που βρήκε ο spyroszer, πρέπει να είναι αυτός ο βιβλιόφιλος· και συγκεκριμένα το βιβλίο του Die grossen Bibliophilen. Geschichte der Büchersammler und ihrer Sammlungen, 3 τ., εκδ. E. A. Seemann, Λειψία 1922. Το όνομα του ήρωά μας υπάρχει στο ευρετήριο, αν και τα γκουγκλοβιβλία μου το βρήκαν μεν, χωρίς εικόνα δε.
https://archive.org/search.php?query=Die%20grossen%20Bibliophilen
Ελπίζω να μην έχει ξαναμπεί κι αυτό…
Α μπράβο! Δεύτερος τόμος, εικ. 327.
Πόσο είμαι πέπων; Πέραν του δέοντος!
Πλέον του δέοντος κατέστην πέπων.
Ουαί. Εν τη ρύμη του δέοντος πλέοντος,
το υπέρ το δέον: το μόνον πρέπον.
«Αγαπημένος» μου ο Σιμωνίδης μαζί με τον άλλο «αγαπημένο» τον «πρίγκιπα» Δημήτριο Ροδοκανάκι! Και λόγω προσωπικής απασχόλησης με τον Ροδ. στεναχωριέμαι που σχεδόν όλοι είτε αγνοούν είτε αντιπαρέρχονται το «έργο» του Ροδοκανάκι «Ιουστινιαναί» το οποίο είναι μνημείο φαντασιακής (για να μη γράψω πλαστογραφικής) δημιουργίας και υποστηρίζεται από τον Σιμωνίδη (έστω και δεν αναφέρεται το όνομα του δεύτερου).
Κάποιοι αναφέρονται στον Ροδ. ως «κάποιος», άλλοι τον μπερδεύουν με το λογοτέχνη του 19ου αιώνα και το αγλάισμα είναι το (απογοητευτικότατο) βιβλίο του Rüdiger Schaper όπου η σελίδα που αναφέρει τον Ροδ. είναι διάσπαρτη με λάθη από τα οποία τα πιο χοντρά είναι ότι του αποδίδει και το όνομα Κωνσταντίνος και την ιδιότητα του γιατρού της αγγλικής βασιλικής αυλής.
Τώρα σχετικά με τις φωτογραφίες του Σιμωνίδη υπάρχουν δύο ακόμα στο http://kjvonly2.blogspot.gr/2011/09/sinaiticus-may-really-be-forgery-after.html και καλά να είμαστε να βρούμε και άλλες. 😀
Εδώ ίσως είναι απαραίτητο να εμπλουτίσω τη λέξη αγαπημένος που χρησιμοποίησα για τους δύο.
Σε πρώτη ανάγνωση και οι δύο μοιάζουν απατεώνες. Σε δεύτερη όμως προσέγγιση κραυγάζει και για τους δύο μια έντονη μεγαλομανία. Στον μεν Ροδ. επιπρόσθετα μια απέραντη φιλοδοξία που μπορεί να εξηγηθεί ότι ήταν φτωχός συγγενής των πάμπλουτων εμπόρων από τη Χίο στη Μεγάλη Βρετανία τον 19ο αιώνα. Στον δε Σιμ. μάλλον μια πειρακτική διάθεση γιατί από όλες τις πηγές φαίνεται ότι τελικά πέθανε πάμπτωχος οπότε δεν οφελήθηκε πραγματικά από τις πλαστογραφίες του.
Ήδη το παρόν μετατρέπεται σε διπλοσέντονο οπότε basta.
Εγώ θα περιμένω με πολύ χαρά το διπλοσέντονο. Και θέλω να μάθω για τον Ροδοκανάκι –θυμάμαι ότι συνάντησα το όνομα ψάχνοντας, αλλά ως εκεί.
Ωστόσο, στο εν λόγω λινκ οι φωτογραφίες δεν είναι του Σιμωνίδη: στην πρώτη είναι ο Τίσεντορφ, και στη δεύτερη ο Μπράντσω (η εικόνα έχει τίτλο).
Ξανά: γράψε κάτι για τον Ροδοκανάκι! 🙂
Το υπόσχομαι. Αλλά θέλω μερικές μέρες για να το φέρω σε σωστές διαστάσεις.
Όσες μέρες θέλεις! Αλλά, υπόσχεση ε;
Αφού δεν βρίσκουμε άλλη φωτογραφία του Σιμωνίδη, να δώσουμε μία περιγραφή του. Είναι λέει από μία επιστολή του βιογράφου του, Charles Stewart, δηλαδή, όπως λέει ο Σάπερ, του ίδιου του Σιμωνίδη.
Ο συγγράφεας του βιβλίου στο οποίο βρίσκεται το απόσπασμα αυτής της επιστολής (σελ. 57-58) θεωρεί βέβαια υπαρκτό πρόσωπο τον Charles Stewart, αλλά μας προειδοποιεί να μην τον εμπιστευόμαστε και πολύ γιατί μεταφέρει αυτά που ο Σιμωνίδης επιλέγει να του πει.
“He was one of the most remarkable looking men I have ever seen. Rather under the middle stature he appeared bodily to be nothing but bones and muscles, but it was not his body but his head that was remarkable. Immense black whiskers, moustache, and imperial; huge black eyebrows; an enormous mass of jet-black glossy and curly hair, parted very much on one side and all thrown over on to the other; deep-sunk but fiery and piercing eyes; dark swarthy visage; massive lips and strongly marked mouth made up a face not easily forgotten. But the forehead is in itself a marvel. For about the height of an ordinary forehead it rise perpendicularly and is exactly what a phrenologist would call a finely developed organization, but above this rises a second forehead, only the second storey takes its rise one step farther back than the first. This step forms a kind of ledge. The consequence is that when he puts his hat on it only covers the top forehead, and as that recedes a long way back the outside rim of the hat is level with the bridge of the nose. The effect is curious in the extreme with the proprietor of this double-storied forehead.”
http://books.google.gr/books?id=mMmfAgAAQBAJ&pg=PA61&dq=Constantine+Simonides&hl=el&sa=X&ei=e_bnUpK_IIGt0QXcu4GwAQ&ved=0CFkQ6AEwBjgK#v=onepage&q=Constantine%20Simonides&f=false
Ωραία περιγραφή! Την έχει και το βιβλίο του Σάπερ, αν θυμάμαι καλά. Αλλά αξίζει το εύρημά σου και διότι είναι μια πολύ περιεκτική περιγραφή της ζωής του ήρωά μας το βιβλίο που βρήκες (αν και δεν μπορώ να δω την αρχή του κεφαλαίου, τις σελ. 38-39). Αντιγράφω και από τη σελ. 44: The Count de Marcellus testifies to the sedentary and industrious life led by Simonides in Paris: he describes him as taciturn, gloomy and suspicious, and as dressed always in black. He testifies also to his indifference to gain…
Αα, ωραία η πραμάτεια σου και πάλι!
Επιφυλάσσομαι να το μελετήσω ενδελεχέστερα με τις παραπομπές και τα σχόλια των σχολιαστών. Είπαμε, ειναι απαιτητικά ανεβάσματα αυτά.
Αλλά ο μεγαλύτερος πλαστογράφος του 19ου αιώνα; Με τόσο ανταγωνισμό (π.χ. ΜακΦέρσον) πώς μπορείς να είσαι σίγουρος;
Το «πέπων» εγώ καθόλου δεν το ξέρω για βρισιά. «Αγαπητός» ξέρω να σημαίνει, «φιλικός» και τα τοιαύτα.
Το συγχέει μήπως με τη σύγχρονη σημασία του πεπονοκέφαλου; Αυτό όμως δεν δείχνει καλή γνώση αρχαίων.
Και το «κατασκευασμένην» αντί «κατεσκευασμένην» μού χτυπάει στο μάτι, ίσως όμως να ήταν νόμιμο στα λόγια βυζαντινά.
Μεγάλο κελεπούρι και ο Ουιγούρος Αχούν!
«Πώς γίνεται ο Ισλάμ Αχούν και οι σχετικά αγράμματοι συνεργάτες του να πιστωθούν με την όχι λίγη επινοητικότητα που θα απαιτούσε η κατασκευή αυτών των γραφών;»
Αυτό μού θυμίζει όσους κάνανε περίτεχνα σκονάκια, τόσο περίτεχνα που απαιτούσαν περισσότερο κόπο από το διάβασμα της εξεταστέας ύλης.
Αλλά και η μάνα μου θυμάμαι που μου έλεγε ότι ο χρόνος που αφιέρωνε στο να σχεδιάσει τη δικιολογία για το ότι πήγε αδιάβαστη ήταν περισσότερος από αυτόν που απαιτούσε το διάβασμα.
Πώς χαίρομαι που κάποιος πρόσεξε και τον Αχούν! Αλλά νομίζω ότι το παράθεμα έχει να κάνει περισσότερο με την ευρωπαϊκή υπεροψία: δλδ, πώς είναι δυνατόν ένας Ουιγούρος με μούσια να έχει επινοήσει γραφές με τόση επιτυχία που να ξεγελούν εμάς τους ειδικούς.
Πέπων σημαίνει αγαπητός; Εγώ σκέφτηκα κατευθείαν τα πεπόνια!
Ναι, το κατάλαβα αυτό με την υπεροψία· ελεύθερους συνειρμούς έκανα.
Το «πέπων» στα Αρχαία ως προσφώνηση ή χαρακτηρισμός έχει καλή σημασία και… δεν έχει σχέση με τα πεπόνια.
Βέβαια τώρα που ανοίγω λεξικό βλέπω ότι είχε αποκτήσει και την αρνητική σημασία «μαλθακός» (φαντάζομαι όπως στα ΝΕ κύλισε από την τρυφερή προσφώνηση σε παρόμοια σημασία το «μπούλης») αλλά δεν μοιάζει να εννοεί κάτι τέτοιο ο Σιμωνίδης.
Δύτη, μου επιτρέπεις να βάλω εδώ την παράγραφο που είχα βάλει προ καιρού στη Λεξιλογία;
Ήθελα να δω αν συμμερίζεται κανείς τη δική μου άποψη για το βιβλίο, που είναι η εξής (προσπαθώ να το πω όσο γίνεται πιο περιληπτικά): ο Κωνσταντίνος Σιμωνίδης μεγαλώνει και ανδρώνεται παράλληλα με την εμφάνιση του ελληνικού έθνους στο ευρωπαϊκό προσκήνιο. Το νεοεμφανιζόμενο έθνος πασχίζει να στερεωθεί μέσα στο μικρό και ανίσχυρο κρατίδιό του και, για να το καταφέρει, θεωρεί ζωτική του ανάγκη να συνδεθεί με το ηρωικό του παρελθόν χρησιμοποιώντας κάθε δυνατό μέσον. Ο Κωνσταντίνος Σιμωνίδης βιώνει ως άτομο το ασήμαντο και τυχάρπαστο της ζωής του και προσπαθεί να υπεραναπληρώσει, εξασκώντας την τέχνη της πλαστογραφίας και προβάλλοντας τον εαυτό του ως δικαιωματικά συμμετέχοντα στα τεκταινόμενα της ευρωπαϊκής πνευματικής ζωής με βάση τα πλαστά έργα των χειρών και του νου του. Ο Σιμωνίδης ενεργεί από ζωτική ανάγκη, διεκδικώντας έντονα την προσοχή του «πολιτισμένου Ευρωπαίου». Στην αρχή το κάνει αυτό για το άτομό του και στη συνέχεια όλο και περισσότερο για λογαριασμό του έθνους του. Βοηθάει δηλαδή με το δικό του τρόπο το έθνος του να βρει τη θέση του στη χορεία των πολιτισμένων εθνών της Ευρώπης. Άλλωστε την εποχή εκείνη η πλαστογραφία δεν γίνεται ως έννοια αντιληπτή όπως σήμερα. Ο 19ος αιώνας στο ξεκίνημά του είναι αρκετά αθώος και όλα τα έθνη λίγο πολύ επικαλούνται ως ιδρυτικό ή ενισχυτικό στοιχείο της ταυτότητάς τους μια κληρονομιά από το παρελθόν την οποία σήμερα, με πολύ αυστηρότερα κριτήρια, θα καταδικάζαμε ως πλαστή (βλέπε τα ποιήματα του βάρδου Όσσιαν ή το έπος Καλεβάλα). Εξού και ο Γερμανός συγγραφέας επιχειρεί με συγκατάβαση να «κατανοήσει» την ψυχή του Κωνσταντίνου Σιμωνίδη, αφορμώμενος από την ίδια συγκατάβαση με την οποία το γερμανικό κοινό επιχειρεί στον καιρό μας να μπει στα άδυτα της ψυχής της σημερινής Ελλάδας (που πλαστογραφεί στοιχεία για να μπει στην ευρωζώνη…).
Το σωστό λινκ –όπου επαναλαμβάνω κι εγώ για πολλοστή φορά την κοπυπαστάδα μου με τη δική μου γνώμη (το είχα ξεχάσει).
Ναι, βεβαίως είναι παιδί της εποχής του ο Σιμωνίδης. Θα άξιζε να έχει μεγαλύτερη θέση στις ιστορίες του νεοελληνικού κράτους –τι θα μπορούσε να είχε γράψει γι’ αυτόν η Σκοπετέα, για παράδειγμα!
Διαβάζοντας την ανάρτησή σου έκανα κι εγώ κάποιες σκέψεις για τη θέση του Σιμωνίδη στην εποχή του και στο ελληναριό γενικότερα.
Για την ακρίβεια αποτελεί για μένα μία ακόμα ψηφίδα σε αυτό που θεωρώ εγώ ότι αποτελεί την κύρια ελληνική συμβολή στο παγκόσμιο γίγνεσθαι των νεότερων χρόνων, η οποία βέβαια δεν είναι ούτε στην ποίηση ούτε στις επιστήμες.
Πιστεύω δηλαδή ότι αν σε παλαιότερες φάσεις της Ιστορίας η ελληνική παρουσία ήταν μεγάλη έως και κυρίαρχη στις «αποδεκτές» μορφές πολιτισμού (λογοτεχνία, φιλοσοφία, θρησκεία, πολιτική, ο πολιτισμός ο ίδιος), από τότε που έπαψαν να υπάρχουν ελληνικά κρατικά μορφώματα ή έστω ελληνικές κοινότητες με ευρύτερη επιρροή και ακτινοβολία (ένα τέτοιο όριο θα μπορούσε να είναι η εξασθένηση και πτώση του Βυζαντίου, άλλο ένα υστερότερο η εξασθένηση της ελληνικής πολιτισμικης επιρροής στο χώρο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και των γειτονικών της λαών), η παρουσία αυτή γίνεται σχετικά μεγάλη, μεγαλύτερη από αυτό που κανονικά προδικάζει το μέγεθος του ίδιου το ελληνικού έθνους, σε μη αποδεκτές πολιτισμικές εκφάνσεις ή τέλος πάντως σε αυτές που κινούνται στο όριο μεταξύ αποδεκτού και μη αποδεκτού (τυχοδιώκτες, χαρτοπαίκτες, πονηροί, αντιστασιακοί, ανατροπείς).
Στα γρήγορα ένας λίκνος και θα επανέλθω:
Στο Internet Archive υπάρχει αυτό:
The Periplus of Hannon, King of the Karchedonians, Concerning the Lybian Parts of the Earth … : Hanno, Constantine Simonides
Α, τι ωραία! Από τον πρώτο λίκνο κρατάω ότι παρουσιάζει τον ήρωά μας ως Constantine «the Greek» Simonides, Dr. Phil. (Moscow). Το δεύτερο θέλει μελέτη! Και δεν προλαβαίνω ούτε τόσο αυτές τις μέρες 😦
Ο περίπλους του Άννωνος είναι υπαρκτό έργο, μας έχει παραδοθεί και σε άλλα παλαιότερα χειρόγραφα.
Παρεμπιπτόντως εκεί εμφανίζεται για μοναδική φορά στην αρχαία γραμματεία η λέξη γορίλλας, «γορίλλαι», που μάλιστα δεν είμαστε λέει σίγουροι αν αφορά φυλή τριχωτών γυναικών ή τα ζώα γορίλλες.
http://www.greek-language.gr/greekLang/modern_greek/tools/lexica/search.html?lq=%CE%B3%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%BB%CE%BB%CE%B1%CF%82&sin=all
Τώρα είτε το πλαστογράφησε ο Σιμωνίδης για ξεκάρφωμα, είτε είναι πραγματικό χειρόγραφο.
Δες και αυτό εδώ όταν αδειάσεις (καλά ξεμπερδέματα!).
http://www.academia.edu/899443/Constantinos_Simonidis_in_the_Gennadius_Library
Για τους γορίλες και τον Άννωνα είχε γίνει λίγη κουβέντα και στου Σαραντάκου:
http://sarantakos.wordpress.com/2009/11/06/gorilla/
Α, και κάτι θυμόμουν για τους γορίλες!
Βλέπω στο βιβλίο έναν κατάλογο δημοσιευμάτων. Εκεί εμφανίζεται ως Δρ. και με περηφάνεια αναφέρει και τη Συμαΐδα. Είδα και τους Γορίλλας στη σελ. 30.
Στο τέλος έχει και μια «μετάφραση αιγυπτιακής επιγραφής», ένα παράθεμα με τίτλο The Simonides controvercy… θησαυρός αυτό το βιβλιαράκι. Μπράβο spyroszer!
Ενδιαφέρον και το άρθρο του Pinto για τα κατάλοιπα του Σιμωνίδη στη Γεννάδειο (έχει και πλήρη βιβλιογραφία) όπως και αυτό, του ίδιου: https://www.academia.edu/249885/Costantino_Simonides_in_America._Un_articolo_di_Cornelius_Conway_Felton_sui_falsi_e_la_filologia_tedesca
Στον Stazybo τα μπράβο 🙂
Ωχ, δίκιο έχεις, βέβαια! 😳
Εκκωφαντική σιγή!
Τους κούφανα όλους όπως φαίνεται.
Αυτά γίνονται όταν πετάγεται κανείς σαν εκκωφάντης μπαστούνι!
Α πα πα, γκρινιάρη! Κι εσύ δίκιο έχεις, να.
Η θεωρία σου μου θύμισε ένα μπλουζάκι που είχα δει στην αρχή-αρχή των ενενήνταζ ή λίγο πριν: fuck you, we are from Greece. Που έβγαζε τότε ακριβώς κάτι τέτοιο, έχω την αίσθηση.
Μα δεν ζητούσα ανταπόκριση.
Απλώς μου έκανε εντύπωση ότι ενώ η ανάρτηση είχε κόσμο και βούιζε, όταν είπα εγώ την κουλτούρα μου έπεσε σιγή.
Η υπόσχεση του Αλφρέδου για τον Ροδοκανάκι, εδώ (και φωτογραφία του –όχι του Αλφρέδου, του Ροδοκανάκη) εδώ). Υπερέβη εαυτόν, όπως θα δείτε!
(Έχει και Σιμωνίδη, μέσα)
(στο δεύτερο λινκ βγαίνει και μια φωτογραφία από παλιότερο ποστ, δεν ξέρω πώς και γιατί, αγνοείστε την)
Είναι η μικρογραφία της προηγούμενης φωτογραφίας που έχεις ανεβάσει στην πόρσε. Για να πλοηγείσαι μπρος πίσω την έχει -μπρος δεν έχει, προφανώς, μετά την πιο πρόσφατη.
Ουάου, opus magnum. Αχνοθυμόμουν τον πρίγκιπα, αλλά ομολογώ πως ανήκω σ’ εκείνους που τον μπέρδευαν με τον λογοτέχνη.
Kαταπληκτική η πραγματεία του Αλφρέδου. Ομολογώ πως αγνοούσα αυτόν τον Ροδοκανάκη.
Απλώς ευχαριστώ.
το πετάω χωρίς να έχω μελετήσει ούτε τα σχόλια επαρκώς : έχει σχέση αυτός ο Ροδοκανάκης με τον παιδικό (εφηβικό ; ) φίλο του Καβάφη ;;
( http://www.kavafis.gr/archive/history/content.html )
Πρώτον και άσχετο, αυτό ήταν το σχόλιο αρ. 10101. 🙂
Δεύτερον, φαντάζομαι μακρινοί συγγενείς, οι Ροδοκανάκηδες ήταν μεγάλη χιώτικη οικογένεια, αν δεν κάνω λάθος –και Χίος με Αλεξάνδρεια είχαν πάντα στενές επαφές λόγω (και) της ακτοπλοϊκής γραμμής. Θυμίζω τους γονείς της Πηνελόπης Δέλτα, Μπενάκηδες και Χωρέμηδες.
μερσί, πολύ μ’ αρέσει αυτός ο αριθμός 🙂
(πολύ μπερδεύτηκα πάντως με τους ροδοκανάκηδες (πρέπει να διαβάσω όλα τα σχόλια))
Άσχετον σχετικόν: σήμερα είναι 4 Φλεβάρη.
(Καλά, μα κανείς; )
Και εις ανατολικόν ρυθμόν, selon la vieille tradition byzantine.
Δύτου Ανάδυσις.
Χρόνια πολλά.
Ο Δύτης αναδύθηκε Μάρτιο του ’09. Μετέφερα όμως τις ευχές στον άλλονα, και μούπε να πω ευχαριστεί πολύ, νάμαστε καλά να γιορτάζουμε. 🙂
Ακόμα μια απεικόνιση του Σιμωνίδη εδώ http://www.bildarchivaustria.at/Bildarchiv//215/B3972057T3972062.jpg
Δυστυχώς δεν μπορώ να βρω από που προέρχεται.
Επίσης, ο Σιμωνίδης είχε περιποιηθεί και την Ερμηνεία της Ζωγραφικής του Διονυσίου εκ Φουρνά. http://tinyurl.com/o7k2vny
Α ναι, ευχαριστώ που με γλιτώσατε από την αγορά του βιβλίου. 🙂
Τον πήγε βλέπω λίγους αιώνες πίσω 🙂 , και τον συνδύασε και με τη Συμαΐδα. Στις σελ. ιζ΄-ιθ΄κάποια δείγματα.
Δες όμως ότι ξεγέλασε κοτζάμ Μανουήλ Γεδεών, που μάλιστα λέει δεν είχε την ευπρέπεια να ανασκευάσει μετά και εκτόξευε κατά του Παπαδοπούλου-Κεραμέως ύβρεις βαναύσους, νομίσας εντεύθεν ότι έσωζε ούτως εαυτόν εκ του βορβόρου, εν ω της ακρισίας και της ευπιστίας αλλά και της ασυνεπείας ο δαίμων είχεν αυτόν καταχώση (σελ. ιγ΄-ιδ΄)!
Την εισαγωγή της Ερμηνείας την είχα διαβάσει πριν πολλά χρόνια και θυμόμουν τα περί Σιμωνίδη, αλλά δεν θυμόμουν ότι την είχε πατήσει κι ο Γεδεών! 🙂
Τελικά ο Παπαδόπουλος-Κεραμέας είναι ο ορισμός του χαλκέντερου. Ο όγκος και η ποιότητα του έργου είναι απίστευτα. Και σπάνια θα βρεθούν λάθη. Δεν ξέρω στο τέλος που ήταν άρρωστος μήπως έχει κάποια ατοπήματα. Εδώ http://pandektis.ekt.gr/pandektis/handle/10442/58171 Η μοναδική φωτογραφία του που βρήκα στο νέτι.
Ένας πολιτικός μηχανικός είχε το περασμένο καλοκαίρι μια εισήγηση για τον Σιμωνίδη, αλλά πρακτικά δεν βρίσκω: http://stegi12.gr/?p=181
Κι ένας δημοσιογράφος της διασποράς έγραψε κάτι το 11:
http://www.wienerzeitung.at/themen_channel/wz_reflexionen/kompendium/51832_Der-Erfinder-der-Antike.html
Θαρρώ δεν έχουν αναφερθεί.
Α, ωραία!
Το δεύτερο είναι παρουσίαση του γνωστού βιβλίου, άμα δεις τη δεύτερη σελίδα.
ναι, το είδα μόλις πάτησα την υποβολή
To 1861 ένας Κωνσταντίνος Ν. Σιμωνίδης ζει στη Κράιοβα. Μάλλον αυτός είναι. Δείτε εδώ, σελ. 146: http://tinyurl.com/peh7hfd
Χμ, δεν είμαι βέβαιος: με μια πρόχειρη ματιά στο περίφημο βιβλίο του Σάπερ, βλέπω: πατρώνυμο Σίμων, 1861 (μάλλον) στην Αγγλία.
Α τότε μάλλον όχι. Αλλά ποιος δεν θα αναρωτηθεί μήπως ο Σιμωνίδης έφτιαχνε και πατρώνυμα; 🙂
Τι θεϊκό τρόλλ! Σκέψου, Δύτη, να ζούσε στην εποχή μας αυτή η διάνοια!
Ε, θα τον περιλάβαινε ο Σαραντάκος! 😉
Ένα αρθράκι για τον Σιμωνίδη εδώ https://drive.google.com/file/d/0B9U6_t0CIZxbSGxUTGxlR0JhdG8/edit?usp=sharing
Συγγνώμη, δεν φυμόμουν ότι το έβαλε ο Σπύρος παραπάνω. Τζάμπα το σκανάρισμα…
Από σήμερα ο Κωνσταντίνος Σιμωνίδης εκπροσωπείται στο Facebook – με την ελπίδα η ελληνική πολιτεία να φροντίσει επιτέλους για την αποκατάσταση του μεγάλου αυτοὐ Έλληνα https://www.facebook.com/ConstantineSimonides
Καταπληκτικό, λοιπόν! 🙂
Ορίστε, όσοι πιστοί εν Βιέννη προσέλθετε: http://tinyurl.com/kp6ubyt
Κι αυτό http://www.oanagnostis.gr/mia-idiofi%CE%90a-exapata-tin-evropi/
Α, μπράβο!
Μ’ άρεσε αυτό: 😀 😀
🙂 Ναι το έβαλα ακριβώς για τα παραθέματα από τις εφημερίδες.
https://www.academia.edu/9287395/Science_deceived._A_Genius_Fools_Europe_Die_get%C3%A4uschte_Wissenschaft_Ein_Genie_betr%C3%BCgt_Europa
Δυτη, διασημοτητα ο Σιμωνιδης, τον αναφερει κι ο Ροΐδης στην Παπισσα Ιωαννα:
«Ο ανώνυμος λοιπόν πατήρ της ηρωΐδος μου ήτο Άγγλος μοναχός• εκ
τίνος δε επαρχίας δεν ηδυνήθην να μάθω, μη ούσης ακόμη διηρημένης
της Βρεταννίας εις κομητάτα προς ευκολίαν των εισπρακτόρων.
Κατήγετο δε εκ των Ελλήνων εκείνων αποστόλων, οίτινες εφύτευσαν
τον πρώτον σταυρόν εις την χλοεράν Ιρλανδίαν, και υπήρξε μαθητής
του Εριγενούς Σκώτου, όστις πρώτος εφεύρε τον τρόπον του
κατασκευάζειν αρχαία χειρόγραφα, δι’ ων ηπάτησε τους τότε λογίους,
ως ο Σιμωνίδης τους τότε Βερολινείους.»
Α μπράβο–μα ήταν φίρμα όμως!
Λοιπόν, ορίστε άλλο ένα έργο του φίλου μας. Αντιγράφω από: Νικήτας Σινιόσογλου, «Μοιχός των Μουσών»; Για την αποκατάσταση της φιλολογίας του Κωνσταντίνου Σιμωνίδη», Όμιλος για τη Μελέτη της Ιστορίας και της Κοινωνίας (Ο.Μ.Ι.Κ.), Αναπάντεχες αφηγήσεις του παρελθόντος, Αθήνα 2015, και συγκεκριμένα από τις σελ. 58-59.
Υποτίθεται πρόκειται για τον «Θηβαϊκό κώδικα», «ελληνική μετάφραση μιας αρχαίας χάλκινης στήλης που περιείχε στα φοινικικά τη γενεαλογία των εικοσιδύο πρώτων δυναστειών της Καρχηδόνας».
Και τα λοιπά. Ποιος θα ασχοληθεί να βγάλει τα άπαντα αυτού του ανθρώπου;
Όταν οι φιλόλογοι έχουν κέφια. Ο 31ος χαρακτήρας του Θεόφραστου.
http://www.greek-language.gr/greekLang/portal/blog/archive/2015/11/02/6890.html
Χαχά, τι καλό!
Κι άλλο σιμωνιδικό: https://www.academia.edu/5176018/The_Poet_and_the_Forger_On_Nonnus_False_Biography_by_Constantine_Simonides._In_J._Mart%C3%ADnez_ed._Fakes_and_Forgers_of_Classical_Literature._Ergo_decipiatur_Leiden_Brill_2013_59-72._ISBN_9789004266414
https://www.academia.edu/6491196/%CE%A0%CE%BB%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%AD%CF%82_%CE%91%CF%81%CF%87%CE%B1%CE%B9%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B5%CF%82
Εδώ ένας άλλος «γραφομανής» και καθ΄ έξιν κατασκευαστής πλαστών βιβλίων. Ο δικός μας ο Σιμωνίδης είναι διαφορετική περίπτωση και πολύ πιο εντυπωσιακός βέβαια – τους φάγαμε πάλι τους ξένους!
Φρέσκο άρθρο που συνοψίζει όλα όσα ξέρουμε για τον Σιμωνίδη: https://www.academia.edu/29976793/%CE%97_%CE%B5%CF%80%CE%B9%CE%BD%CF%8C%CE%B7%CF%83%CE%B7_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CF%86%CE%B9%CE%BB%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1%CF%82._%CE%88%CE%BD%CE%B1%CF%82_%CF%80%CE%BB%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%AC%CF%86%CE%BF%CF%82_%CE%BF_%CE%9A%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CE%A3%CE%B9%CE%BC%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B4%CE%B7%CF%82_%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD_%CE%91%CE%B8%CE%AE%CE%BD%CE%B1_1847-1851_%CE%9A%CE%BF%CE%BD%CE%B4%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%86%CF%8C%CF%81%CE%BF%CF%82_14_2015_%CF%83._39-67
Όπου διαβάζουμε (σελ. 61) ότι, σύμφωνα με τον Κουμανούδη, οι φοβερές εφευρέσεις που περιγράφονται στη Συμαϊδα είναι κλεμμένες από ένα γαλλικό έργο του 1766: Recherches sur l’origine des découvertes attribués aux modernes
κι εδώ ένα σχετικό άρθρο του 2013, αναδημοσίευση παλιότερου άρθρου (2003). Δεν το είδα να έχει αναφερθεί στα προηγούμενα.
Μάλιστα, πολύ ωραίο! Και χωρίς όνομα συγγραφέα…
Γελασα με το: «καρύκη ωνθυλευμένη με ονόματα» απο το λινκ του Γιαννη Ιατρου.
Δυτη, πως θα το μεταφραζαμε; «Σαλτσα παραγεμισμενη με ονοματα;»
ρε συ, κι εδώ σε βρίσκω σήμερα, ε; Αντί να φτιάξεις το πρόσθετο στον κοκκινοτρίχη 🙂
Το σκακιστικο ναναι καλα! Ιδου, αφιερωμενο στον οικοδεσποτη! 🙂
Α μπράβο, αργείς αλλά μαθαίνεις. Σάλτσα, φαντάζομαι, είναι η καρύκη. Το ρήμα, δεν το ξέρω καθόλου!
Χρησιμοποιείται (το ωνθυλευμένη) ευρέως υπό του γνωστού Πσαρά στις συνταγές των γευμάτων (που ενίοτε παραθέτει εις συνεντευξόμενους συνδρομητάς…), π.χ. «Ωνθυλευμένη τευθίδα (καλαμάρι γεμιστό) και καταχύσματα (σάλτσες), με οξάλμην αρωματική ή με έμβαμμα οινώδες….».
Επομένως όπως το κατάλαβε κι ο voulagx προηγουμένως: σημαίνει «παραγεμίζω», βλ. κι εδώ
Αφού συγκεντρώνουμε εδώ την πλήρη Σιμωνιδική βιβλιογραφία, να βάλουμε και το αντίστοιχο κεφάλαιο του πολύ ενδιαφέροντος βιβλίου του Νικήτα Σινιόσογλου, Αλλόκοτος Ελληνισμός: δοκίμιο για την οριακή εμπειρία των ιδεών.