Πριν από κάποια χρόνια είχα διαβάσει για την (πολυδάπανη, μάλλον) επιστημονική έρευνα που βρήκε τον μαθηματικό τύπο για τις τέλειες τηγανητές πατάτες. Σήμερα διαβάζω το εξής:
Πολλά είδη ζώων -ανάμεσά τους και ο άνθρωπος- μένουν ακίνητα και υποκρίνονται ότι πέθαναν όταν αντιληφθούν ότι κινδυνεύουν. Όμως αυτή η φαινομενικά παθητική τακτική του «ψόφιου κοριού» είναι στην πραγματικότητα άκρως εγωιστική, αφού στρέφει τον εχθρό εναντίον όσων προσπαθούν ενεργά να ξεφύγουν.
«Η λεία που υποκρίνεται τη νεκρή αυξάνει την πιθανότητα επιβίωσης εις βάρος των πιο κινητικών γειτόνων» δήλωσε στο Discovery News o εξελικτικός βιολόγος Ταχακίσα Μιγιατάκε, επικεφαλής της πρώτης έρευνας που επιβεβαιώνει το εξελικτικό πλεονέκτημα και την εγωιστική διάσταση της τακτικής.
Οι ερευνητές έδειξαν ότι ένα σκαθάρι που το «παίζει» ψόφιο για να γλιτώσει από μια πεινασμένη αράχνη αυξάνει τον κίνδυνο για τα σκαθάρια του ίδιου είδους που το βάζουν στα πόδια.
Ο μεγαλοφυής δόκτωρ Μιγιατάκε απέδειξε πειραματικά, λοιπόν, κάτι που υποψιαζόμασταν όλοι αλλά ντρεπόμασταν να υποστηρίξουμε για να μη μας πουν αδαείς. Μέχρι τώρα, ως γνωστόν, ο κόσμος πίστευε ότι ο ψόφιος κοριός κάνει κακό στον εαυτό του, αφού ο κυνηγός χάνει την ώρα του προσπαθώντας να καταλάβει αν υποκρίνεται (-ε, εσύ! σήκω ρε! με δουλεύεις; Σου μιλάω!!! Μπα, ψόφιο είναι το ζώον;) την ώρα που οι άλλοι την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια.
Τα ευρήματα ισχύουν πιθανώς και για τους ανθρώπους, καθώς αυτή η τακτική έχει παρατηρηθεί σε καιρό πολέμου: Όταν ο εχθρός εισβάλλει σε ένα κτίριο ή χωριό, για παράδειγμα, ορισμένοι απλά «παγώνουν» και υποκρίνονται τους νεκρούς, ενώ άλλοι τρέπονται σε άτακτη φυγή.
«Μπορούμε να φανταστούμε ότι αυτό το άτομο [που υποκρίνεται το νεκρό] έχει μεγαλύτερη πιθανότητα επιβίωσης» σχολιάζει ο Δρ Μιγιατάκε, καθηγητής του Εργαστηρίου Εξελικτικής Οικολογίας στο Πανεπιστήμιο Οκαγιάμα της Ιαπωνίας.
Ε, εδώ πια με έστειλε! Εγώ νόμιζα ότι ο εχθρός μπαίνει στο εχθρικό κάστρο, τρέχει να θάψει τους νεκρούς εχθρούς και αφήνει τους άλλους να ξεφύγουν. Δεν ξέρω για τους Σουηδούς, εγώ όμως σπεύδω να απονείμω από τώρα το Νόμπελ Βιολογίας στον σοφό δόκτορα.
ο δύτης των νιπτήρων 
Άσχετο. Τη δυστυχία του ιστοριοδίφη την έχει το αφιέρωμα;
Μαρία, δεν το έχω μαζί μου δυστυχώς…
Πήγα να τα αφήσω στο ποστ περί καπνού αλλά δε λειτουργεί το σύστημα.
ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΤΟΥ ΚΑΠΝΙΣΤΗ
Ι
Μπήκε ντουμάνι ανάμεσα
Και δεν βλεπόμαστε άμεσα
Πυκνό προπέτασμα καπνού
Να ‘ξερες τι έχω κατά νου
2
Σ’ ήπια κι ανάσα μου έγινες
Σ’ έδεσα καθώς έλυνες
Με πράξεις άγνωστες και μη
Εξίσωση που εκκρεμεί
3
Πάλι άτιμη με κέρδισες
Δε μ’ άναψες δε μ’ έσβησες
Εστιάδα εσύ κι εγώ φωτιά
Βαρέθηκα να καίω πια
4
Ξοδεύτηκα και σώθηκα
Καιρός ν’ αλλάξω κώδικα
Η κάφτρα μου άστρο σκοτεινό
Μονάχος στα τυφλά κινώ
5
Νύχτα λευκή σακάτισσα
Ωραία σ’ εξαπάτησα
Έλλη Σκποπετέα, Σύμμεικτα, 1982
Ευχαριστώ, Μαρία, ευχαριστώ! Πολύ λυπάμαι που με την Έλλη (if I may) κουβεντιάσαμε τόσο ελάχιστα…
Είχε και μια δυσκολία με τα μεγάλα ακροατήρια, αλλά σε μικρές ομάδες ή ιδιωτικά ήταν εξαιρετική. Ήξερε κι αυτή τούρκικα όχι βέβαια τόσο καλά όπως εσύ.
Θα πάρω το βιβλίο σου για την απόλαυση.