Διαβάζω εδώ (αναδημοσίευση από το «Ποντίκι» είναι, αλλά βαριέμαι να ψάξω τώρα) μια κριτική για τις επερχόμενες παραστάσεις του Ομάρ Φαρούκ Τεκμπιλέκ, που τα βάζει με τους περιστρεφόμενους δερβίσηδες. Κατά βάση δεν έχει άδικο· εννοείται (ή, αν δεν εννοείται, είναι πιθανό) ότι οι «δερβίσηδες» που θα στροβιλιστούν στις συναυλίες δεν είναι πραγματικοί δερβίσηδες, το κάνουν επαγγελματικά, και έτσι κι αλλιώς το κόβω απίθανο ακόμα και ο πραγματικός δερβίσης να στροβιλιστεί κατά παραγγελία με το μυαλό του στους κύκλους του Μεβλανά Τζελαλεντίν. Ωστόσο, στο άρθρο διάφορα δεν μου πάνε καλά, και επειδή έχω λίγο αραιώσει τα ποστάκια λέω να το σχολιάσω λιγουλάκι με μπόλικο σχολαστικό πνεύμα. Διαβάζω λοιπόν:
Το πρόβλημα είναι ότι όλο αυτό πουλιέται με τη φράση «η μουσική των σούφι και οι περιστρεφόμενοι δερβίσηδες». Ποια μουσική των σούφι; Στην Τουρκία; Μα το φοβερό καλοκαίρι του 1993, στις 2 Ιουλίου στη Σεβάστεια, ο όχλος έβαλε φωτιά σε ξενοδοχείο όπου έκαναν συνέδριο ασίκηδες μουσικοί και διανοούμενοι των Αλεβιτών και της τουρκικής Αριστεράς. Σε αγαστή συνεργασία με το τουρκικό (παρα)κράτος 37 άνθρωποι κάηκαν ζωντανοί. Το σουνιτικό κεμαλικό «βαθύ κράτος» έκανε το έγκλημα.
Αυτό τώρα τι ακριβώς θέλει να πει; Ότι επειδή ο όχλος έκαψε το ’93 ζωντανούς τους ασίκηδες και τους Αλεβίτες στη Σεβάστεια (θυμάμαι μάλιστα ότι και ο Αζίζ Νεσίν ήταν στο ξενοδοχείο), δεν έχει μείνει κανένας; Καταρχάς οι Μεβλεβήδες (οι «περιστρεφόμενοι δερβίσηδες») θεωρούνται σουνίτες, όχι σιίτες, πόσο μάλλον Αλεβήδες (αν και υπάρχει μια ένσταση εδώ, Δύτη, ξεχνάς ότι κατά τον Gölpınarlı οι πρώτοι μεβλεβήδες είχαν έναν ισχυρό ετερόδοξο κλάδο. Απαντώ στον εαυτό μου, ότι σήμερα αυτό σίγουρα δεν ισχύει, και κλείνει η παρένθεση). Κατά δεύτερον, δεν νομίζω ότι έπαιξε ρόλο το σουνιτικό κεμαλικό «βαθύ κράτος», αλλά μόνο το κεμαλικό «βαθύ κράτος»· δεν τους πείραξε τόσο η ετεροδοξία, όσο η αριστερά και το γενικότερο πνεύμα ανυπακοής που εκφράζουν ιστορικά οι Αλεβήδες. Κατά τρίτον, άλλο μουσική των σούφι, και κυρίως των Μεβλεβήδων, και άλλο ασίκηδες. Είναι σα να συγχέεις το ρεμπέτικο με τα κλαρίνα, για να μην πω τον Αττίκ με τα κλαρίνα. Συνεχίζω την ανάγνωση:
Τώρα το Υπουργείο Πολιτισμού της γείτονος ζητά φαρισαϊκά από την UNESCO να αναγνωρίσει κάποιους γέροντες λαϊκούς τροβαδούρους ή κάποιους καπάτσους νεότερους «ασίκηδες», ως δήθεν «φορείς προφορικού πολιτισμού αιώνων».
Γιατί δεν είναι κάποιοι γέροντες λαϊκοί τροβαδούροι «φορείς προφορικού πολιτισμού αιώνων»; Ο Ασίκ Βεϊσέλ, που πέθανε το 1973, δεν ήταν φορέας προφορικού πολιτισμού αιώνων; Και αν ο Ασίκ Βεϊσέλ μοιάζει παλιός, υπάρχουν και άλλοι, όπως ένας καταπληκτικός Κούρδος σαζίστας (ε, πώς να το πω για;) που δυστυχώς δεν μπορώ να θυμηθώ το όνομά του ούτε να βρω την κασέτα του. Ότι ο πολιτισμός αυτός σβήνει, είναι γεγονός, όπως σβήνει (αν δεν έχει σβήσει ήδη) κάθε προφορικός πολιτισμός στην Ελλάδα πάνε χρόνια τώρα (ο μακαρίτης ο Σπαθάρης ήταν ένας αναχρονισμός, δυστυχώς, όσο και να μας στενοχωρεί αυτό, και εμένα επίσης).
Και για ποιους αυθεντικούς περιστρεφόμενους δερβίσηδες μιλάμε; Το 1925 ο Κεμάλ Ατατούρκ κήρυξε όλα τα δερβίσικα τάγματα παράνομα γιατί τα θεωρούσε αναχρονιστικά και επικίνδυνα. Αυτό κράτησε μέχρι τη δεκαετία του 1950, όταν οι επίγονοί του φέρθηκαν πιο έξυπνα: τα… υιοθέτησαν! Νομιμοποίησαν ξανά τους χώρους λατρείας, δηλαδή τους δερβίσικους τεκέδες, στήριξαν και χρηματοδότησαν τους περιστρεφόμενους δερβίσηδες. Τους ευνούχισαν πνευματικά, τους έκαναν ατραξιόν για αδαείς τουρίστες, τους έστειλαν σε όλα τα διεθνή φεστιβάλ να στροβιλίζονται, να φωτογραφίζονται και να βιντεοσκοπούνται εις το διηνεκές.
Σ’ αυτό δεν έχω πρόβλημα να συμφωνήσω. Αλλά αναρωτιέμαι αν ο σοφός αρθρογράφος θα έλεγε το ίδιο για τα συγκροτήματα δημοτικών χορών που στέλνουμε κατά κύματα στα διάφορα φεστιβάλ.
Θα έρθουν και εδώ να στροβιλιστούν, άνευροι, αποκομμένοι από την ανατρεπτική, σιίτικη, μικρασιάτικη παράδοση, που θέλει τον σουφισμό και τους δερβίσηδες ένα καταπληκτικό καζάνι που βράζει από μυστικισμό, από πειθαρχία, από αγάπη για τον εαυτό και τον συνάνθρωπο, από απόπειρα ταπεινής ένωσης με το θείο μέσω της έκστασης, της ποίησης και του χορού. Με δυο λόγια είναι υπηρέτες μιας καθεστωτικής αντίληψης, ενός παντουρκισμού.
Τώρα ο παντουρκισμός πού κολλάει; Με τον παντουρκισμό, ταιριάζει η παροιμία «Βρήκαμε παπά, να θάψουμε πεντ’έξι». Όποιος μιλά για την Τουρκία αισθάνεται υποχρεωμένος να αναφέρει και τον παντουρκισμό. Μα ο παντουρκισμός απευθύνεται στους τουρκικούς λαούς της κεντρικής Ασίας· από τα λίγα που ξέρω, ο Οζάλ προσπάθησε λίγο να παίξει μαζί του, αλλά ποτέ δεν υπήρξε σοβαρή πολιτική επιλογή των τουρκικών κυβερνήσεων. Για να μην πούμε ότι οι στίχοι του Μεβλανά είναι στα περσικά, Πέρσης ήταν ο άνθρωπος και ήρθε στους Σελτζούκους από το Ιράν με τον πατέρα του (παρεμπιπτόντως, διαβάστε μια εξαιρετική παρουσίαση των ελληνικών στίχων του γιου του εδώ, εδώ κι εδώ). Επιπλέον, η ανατρεπτική, σιίτικη, μικρασιάτικη παράδοση δεν έχει πολλή σχέση με τους Μεβλεβήδες όπως εξελίχθηκαν μετά τον 15ο-16ο αιώνα. Πιο πολύ με τους Μπεκτασήδες και τους Μελαμήδες, που είναι άλλου παπά ευαγγέλιο (παρεμπιπτόντως, Μελαμήδες υπάρχουν ακόμα, όπως έμαθα πριν από δέκα χρόνια στην Πόλη).
Και καταλήγει το άρθρο:
Οι παραστάσεις των περιστρεφόμενων δερβίσηδων είναι χλωμή απομίμηση των αυθεντικών «σεμά», των τελετών με το αυστηρό τυπικό που έχουν περιγράψει όλοι οι ταξιδιώτες τους τελευταίους οκτώ αιώνες.
Θα τρίζουν τα κόκαλα του Τζελαλαντίν Ρουμί (1207-1273), του πρώτου και μεγαλύτερου σούφι που έζησε ποτέ, στο μαυσωλείο του στο Ικόνιο. Η ουσία του ποιητικού, θεολογικού και διδακτικού έργου του απέχει έτη φωτός από τις κρατικές «σβούρες» που κατασκεύασε το λαϊκό κράτος της Αγκυρας.
Δεν θα έλεγα ότι ο Μεβλανά Τζελαλεντίν ήταν ο πρώτος σούφι που έζησε ποτέ. Και δεν θα έλεγα ότι λαϊκό είναι η σωστή μετάφραση για το laik devlet ή το état laique· κοσμικό μάλλον, ή εκκοσμικευμένο, όχι πάντως λαϊκό.
Τέλος πάντων, ας κλείσω εδώ. Θα μου πείτε, αφού συμφωνείς στην ουσία (ότι πρόκειται μάλλον για μια φολκλορική new age παράσταση και όχι για τη δερβισική τελετουργία που παρουσιάζεται) προς τι όλοι αυτοί οι σχολαστικισμοί; Ε, μου την έδωσε λίγο το ξερολίστικο στιλ του αρθρογράφου.
Συμπλήρωμα της επόμενης μέρας (όπως λέμε χάπι): Ο αγαπητός Head charge, όπως μπορείτε να δείτε στα σχόλια, μου έστειλε κάποια κομμάτια του πρωτότυπου άρθρου που ο Τριάντης έκοψε χωρίς περίσκεψιν και αιδώ και κάπως αποκαθιστούν τον αρθρογράφο του Ποντικιού (με πλάγια τα κομμένα):
«Με δυο λόγια είναι υπηρέτες μιας καθεστωτικής αντίληψης, ενός παντουρκισμού. Κάτι σαν τα… μπαλέτα της Δώρας Στράτου στα καθ’ ημάς. Σαν διαφήμιση του τουρκικού ΕΟΤ στο CNN. Ή αν προτιμάτε, σαν τα πολύχρωμα ρούχα των χίπηδων τα οποία αντέγραψαν οι οίκοι μόδας και τα κατάντησαν κυριλέ «υψηλή ραπτική» χωρίς ίχνος επαναστατικότητας. Οι παραστάσεις των περιστρεφόμενων δερβίσηδων είναι χλωμή απομίμηση των αυθεντικών “σεμά”, των τελετών με το αυστηρό τυπικό που έχουν περιγράψει όλοι οι ταξιδιώτες τους τελευταίους οκτώ αιώνες. Κι αν υπάρχουν σήμερα στην Τουρκία αληθινοί δερβίσηδες και αληθινοί πλανόδιοι τραγουδιστάδες, «ερωτευμένοι» (αυτό θα πει ασίκης: ερωτευμένος στα αραβικά) με τους ανθρώπους και τη ζωή, μένουν μακριά από τους προβολείς των τηλεοπτικών συνεργείων. Δεν κόβουν εισιτήριο. Δεν κάνουν την ψυχούλα τους θέαμα. Σαν να λέμε, άλλο η γιαγιά που τραγουδάει μόνη της μαυροντυμένη την Κυριακή στο οικογενειακό τραπέζι, άλλο το Λύκειο Ελληνίδων που δίνει παραστάσεις στην Κίνα. Θα τρίζουν τα κόκαλα του Τζελαλαντίν Ρουμί (1207-1273), του πρώτου και μεγαλύτερου σούφι που έζησε ποτέ, στο μαυσωλείο του στο Ικόνιο. Η ουσία του ποιητικού, θεολογικού και διδακτικού έργου του απέχει έτη φωτός από τις κρατικές “σβούρες” που κατασκεύασε το λαϊκό κράτος της Αγκυρας».
Παραμένει αυτή η ανεξήγητη (ή όχι) ταύτιση ο,τιδήποτε μας έρχεται από την Τουρκία με το τουρκικό κράτος (μιλάω για την αρχή του κειμένου). Τι κακό είναι αυτό… Είπαμε βαθύ κράτος, αλλά αυτό πια είναι απύθμενο.
Καλά την ψώνισα. Μα ο άνθρωπος ότι έχει ακούσει για Τουρκία το έριξε μέσα. Κι αυτό γίνεται τελικά η ουσία, γιατί τα περί φολκλόρ,γνωστά είναι και λέγονται σε πέντε γραμμές. Αν και οι δερβίσηδες που ήρθαν εδώ για πρώτη φορά στη δεκαετία του 80, στην αίθουσα του κρατικού θεάτρου είχαν μια εξαιρετική ορχήστρα και υπήρχε ατμόσφαιρα μυσταγωγίας, πράγμα που δεν ευνοούσε το θέατρο δάσους αργότερα, είχαν όμως και τότε έναν καταπληκτικό τυφλό τραγουδιστή.
Ποιος να είναι ο Κούρδος που λες; Έχω το σιντί ενός Αλεβίτη Τούρκου όμως, του Μαχμούτ που κι αυτός παίζει διάφορα σάζια. Τραγουδάει και κούρδικα τραγούδια και τον συνοδεύει η γαλλίδα γυναίκα του. Ζουν στο Παρίσι.
Η μετάφραση στα ασίκικα του φίλου μου του Θωμά του Κοροβίνη σου αρέσει;
Μου κάνει εντύπωση μικρό παιδί που θυμάσαι τον εμπρησμό στη Σεβάστεια και τον Ασίζ Νεσίν. Απο τότε φαινόσουν τι θα γίνεις 🙂
Επειδή το άρθρο το διάβασα στο χθεσινό «Ποντίκι», να σημειώσω ότι στην αναδημοσίευσή του στην «Ελευθεροτυπία» έχουν γίνει δύο περικοπές, χωρίς αυτό να σημειώνεται πουθενά (π.χ. με τις χαρακτηριστικές τρεις τελείες εντός παρένθεσης). Αντιγράφω από την εφημερίδα – το άρθρο δεν το βρήκα ονλάιν – με πλάγια οι προτάσεις που κόπηκαν:
«Με δυο λόγια είναι υπηρέτες μιας καθεστωτικής αντίληψης, ενός παντουρκισμού. Κάτι σαν τα… μπαλέτα της Δώρας Στράτου στα καθ’ ημάς. Σαν διαφήμιση του τουρκικού ΕΟΤ στο CNN. Ή αν προτιμάτε, σαν τα πολύχρωμα ρούχα των χίπηδων τα οποία αντέγραψαν οι οίκοι μόδας και τα κατάντησαν κυριλέ «υψηλή ραπτική» χωρίς ίχνος επαναστατικότητας. Οι παραστάσεις των περιστρεφόμενων δερβίσηδων είναι χλωμή απομίμηση των αυθεντικών «σεμά», των τελετών με το αυστηρό τυπικό που έχουν περιγράψει όλοι οι ταξιδιώτες τους τελευταίους οκτώ αιώνες. Κι αν υπάρχουν σήμερα στην Τουρκία αληθινοί δερβίσηδες και αληθινοί πλανόδιοι τραγουδιστάδες, «ερωτευμένοι» (αυτό θα πει ασίκης: ερωτευμένος στα αραβικά) με τους ανθρώπους και τη ζωή, μένουν μακριά από τους προβολείς των τηλεοπτικών συνεργείων. Δεν κόβουν εισιτήριο. Δεν κάνουν την ψυχούλα τους θέαμα. Σαν να λέμε, άλλο η γιαγιά που τραγουδάει μόνη της μαυροντυμένη την Κυριακή στο οικογενειακό τραπέζι, άλλο το Λύκειο Ελληνίδων που δίνει παραστάσεις στην Κίνα. Θα τρίζουν τα κόκαλα του Τζελαλαντίν Ρουμί (1207-1273), του πρώτου και μεγαλύτερου σούφι που έζησε ποτέ, στο μαυσωλείο του στο Ικόνιο. Η ουσία του ποιητικού, θεολογικού και διδακτικού έργου του απέχει έτη φωτός από τις κρατικές «σβούρες» που κατασκεύασε το λαϊκό κράτος της Αγκυρας».
Οπότε, ο παραλληλισμός με τις ελληνικές χορευτικές ομάδες, στην πραγματικότητα, γίνεται εις διπλούν. Κάτι μου λέει ότι οι συγκεκριμένες προτάσεις κόπηκαν από την αναδημοσίευση στην «Ε» για να γίνει το άρθρο λιγότερο αιχμηρό, απέναντι δηλαδή στους έλληνες που είναι πολύ πιθανό να το διαβάσουν.
Επί της ουσίας, θα συμφωνήσω μαζί σου, είναι τελείως υπερβολική η απόλυτη κατακεραύνωση του θεάματος και οι αναφορές σε κόκαλα που τρίζουν, ειδικά από τη στιγμή που – όπως κι ο ίδιος ο αρθρογράφος παραδέχεται – ο Ομάρ Φαρούκ Τεκμπιλέκ είναι αξιολογότατος μουσικός κι όχι κάποιος που ήρθε απλώς για μια αρπαχτή. Δε νομίζω εξάλλου ότι επικρατούσε η εντύπωση στο κοινό ότι θα παρακολουθήσει γνήσιες σουφικές τελετές, αλλά απλά την αναπαράστασή τους. Να συμπληρώσω επί τη ευκαιρία ότι στα μαθήματα παραδοσιακού χορού που έχω παρακολουθήσει (με δασκάλα μια μαθήτρια της Δώρας Στράτου, παρεμπιπτόντως) είχαμε απόλυτη επίγνωση ότι δεν πρόκειται προφανώς να συναγωνιστούμε τα παραδοσιακά γλέντια των χωριών σε άλλες εποχές. Απλά, στη διδασκαλία προσπαθούσαν να μας μάθουν εκτός από τα βήματα και τις λεπτομέρειες στο ύφος, που κάνουν ουσιαστικά τη μεγάλη διαφορά από τόπο σε τόπο.
Για τον κούρδο σαζίστα, δεν μπορώ να θυμηθώ κάτι, να αναφέρω όμως τον αξιολογότατο Kudsi Erguner, που παίζει νέι, έχει εντρυφήσει στη σουφική παράδοση, αν και προτιμά πιο μοντέρνους τζαζ δρόμους.
Μαρία, θα τον ψάξω τον Κούρδο μου, κάπου διάολο θα είναι η κασέτα, δεν την πέταξα. Η μετάφραση του Κοροβίνη μ’αρέσει πολύ, μάλιστα είναι ένα από τα πρώτα σχετικά κείμενα που διάβασα στη ζωή μου. Όσο για το ’93, δεν ήμουν ακριβώς μικρό παιδί, ήμουν 20 χρονών. (τώρα μου φαίνεται πολύ μακριά…) 🙂
Head charge, πολύ χρήσιμο το σχόλιό σου! οπότε, πέρα από την επίδειξη άναφομοίωτων γνώσεων που έκανε, ο τύπος από το Ποντίκι παίρνει οπωσδήποτε κάποιους πόντους (για να ‘μαστε και στο κλίμα) παραπάνω. Το φταίξιμο λοιπόν στον Τριάντη (δεν εκπλήσσομαι βέβαια).
Λίγο άσχετο με το post…σχετικό όμως με σχόλιο του. Σε συζήτηση που είχα πριν δύο ώρες σε ένα μπαρ εξελίσσετε ο ακόλουθος διάλογος με γνωστό μου.
Γνωστός : Διάβασες το «τάδε» άρθρο στην Ελευθεροτυπία ;
Εγώ : Όχι δεν παίρνω πλέον εφημερίδες.
Γ : Γιατί ;
Ε : Εε…διαβάζω αυτά που θέλω στο ίντερνετ…άσε που οι εφημερίδες δεν γράφουν πλέον σχεδόν τίποτα
Γ : Μωρέ ούτε και εγώ τη διαβάζω … αλλά την παίρνω για τα άρθρα του Στάθη και του Τριάντη.
Ήπια την τελευταία γουλιά του ποτού μου κι έφυγα λέγοντας ένα γεια αμήχανο…
Καλά, πρώτον, μπορεί να διαβάζει το Στάθη και τον Τριάντη ΚΑΙ στο ίντερνετ! Κατά τα άλλα, του Στάθη του έχω και μια συμπάθεια επειδή διάβαζα μικρός τα κόμικ του στον Ριζοσπάστη (ναι! ομολογώ!) και επίσης επειδή μου είναι συμπαθής όταν δεν τον πιάνουν τα πατριωτικά του, που πάει να με βγάλει γενίτσαρο επειδή ασχολούμαι με τα οθωμανικά… 🙂
Κι εγώ τον διάβαζα παλιά τον Στάθη…αλλά αυτό το μπλογκ της νεοορθοδοξίας με έχει βγάλει από τα ρούχα μου πλέον. Και μιας και μιλώ για αυτά…είχα μια συζήτηση χτες με έναν τύπο που γράφει στο αντίβαρο (που πάω και μπλέκω ε !). Μου έλεγε πως ο Καραϊσκάκης δεν ήταν Αρβανίτης…με ένα μικρό ψάξιμο στο google δε βρήκα άκρη… κάποιοι λεν πως ήταν Σαρακατσάνος. Μήπως έχεις ιδέα. Στο …… το post ε!!
Πράγματι το ποντικίσιο ξεχωρίζει τους δερβίσηδες απ’ τους ασίκηδες.
Δύτη ο Θωμάς είχε βγάλει και δυο κασέτες με απαγγελία μετά μουσικής αλλά τις χάρισα. Έχω όμως σούφικα τούρκικα σε ηχογράφηση του 77, στην εξαιρετική σειρά του Ράντιο Φρανς «οκορά». Αν δεν την ξέρετε, σας την συστήνω ανεπιφύλακτα, μερικά δισκάκια τα φέρνουν πια και στην Ελλάδα. Και τα παιδιά του «εν χορδαίς» έχουν κάνει πολύ καλή δουλειά.
Το ποντικίσιο;;;
Δημήτρη, για τον Καραϊσκάκη αυτή τη στιγμή δεν μου’ρχεται, ο Μπότσαρης πάντως σίγουρα μιλούσε μόνο αρβανίτικα (αν πω αλβανικά θα με κυνηγήσουν, αλλά το ίδιο είναι), όπως και οι Υδραίοι και Σπετσιώτες.
Μαρία, με τους «εν χορδαίς» και τον Ρος Ντέιλυ μυήθηκα και εγώ στη Σαλονίκη στην «ανατολική» μουσική!
Για δείτε εδώ (με κάθε επιφύλαξη) :
http://fokas2000hotmailcom.blogspot.com/
Αν όμως αρχίσουμε να λέμε τι μιλούσε ο καθένας,
κάθε που αύξανε η ελληνική επικράτεια,
στις μάχες της θάλασσας και της στεριάς,
θα στεναχωρηθούν πολλοί…
Γιατί άραγε, απ’όλες τις τοπικές ενδυμασίες της ελληνικής
επικράτειας επελέγη η φουστανέλλα ως εθνική ενδυμασία ?
@ Μαρία
«Ocora»: douze points !
Enfant: Πονεμένη ιστορία, οι γλώσσες. Θυμάμαι μια αστεία ιστορία όταν επί Όθωνα προσπάθησαν να επιβάλουν στο ελληνικό ναυτικό αρχαιοελληνικά παραγγέλματα σε μια επίδειξη’ ακολούθησε ένα τέλειο χάος, ώσπου ο Κουμουνδούρος (νομίζω), τους άρχισε στα αλβανικά.
Η φουστανέλα, δεν ξέρω, ήταν ειδικά αρβανίτικη ή (και) νοτιοελλαδίτικη; (πάντως οι νησιώτες αν και αρβανίτες δεν φορούσαν φουστανέλλα).
Και για να αναφέρω και το πιο γνωστό γλωσσικό της Ελλάδας, το ανάλογο περιστατικό με τους παλαίμαχους του ’21, που ήταν στη σειρά να πυροβολήσουν χαιρετισμό για την άφιξη του Όθωνα:
ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ: … Πῦρ!
ΠΑΛΑΙΜΑΧΟΙ: … ;
ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ: … Πῦρ!!
ΠΑΛΑΙΜΑΧΟΙ: … … ;
ΔΙΓΛΩΣΣΟΣ ΤΣΟΛΙΑΣ: Φωτιά, πανάθεμά σας!
ΠΑΛΑΙΜΑΧΟΙ: … Α! *μπαμ μπουμ*
Η φουστανέλλα είναι απολύτως αρβανιτική (νοτιοελλαδίτικη, όπου υπήρχαν αρβανίτες). Η Βοιωτία, μεγάλες περιοχές της Πελοπ., και της Αττικής.
Βλ.
http://news.webshots.com/photo/1024773599030494997WXVpjSkOJl
Οι Αρβανίτες είναι η εθνοτική ομάδα η οποία κανενός δεν πέρασε από το νου ως μειονότητα. Οι Γάλλοι το λένε εύστοχα «minorité constituante» (συγκροτούσα {το έθνος} μειονότητα), comme il faut κατάσταση δηλαδή.
Βέβαια, ήταν η κυρίαρχη τοπική ενδυμασία της αρχικής ελληνικής επικράτειας.
Αγαπητέ Δύτη,
πέρα απ’ ότι ο αρθρογράφος αγνοεί πολλά και βασικά για το θέμα με το οποίο ασχολείται, δεν κατάλαβα γιατί δε θα πρέπει κάποιος κατά την άποψή του να πάει στη συναυλία. Γιατί είναι «υπηρέτες μιας καθεστωτικής αντίληψης… » ; Γιατί «όλο αυτό πουλιέται με τη φράση η μουσική των σούφι και οι περιστρεφόμενοι δερβίσηδες» και δε θα δει αυθεντικούς περιστρεφόμενους δερβίσηδες»; Γιατί δεν έχουν σχέση με «τον σουφισμό και τους δερβίσηδες ένα καταπληκτικό καζάνι που βράζει από μυστικισμό, από πειθαρχία, από αγάπη για τον εαυτό και τον συνάνθρωπο, από απόπειρα ταπεινής ένωσης με το θείο μέσω της έκστασης, της ποίησης και του χορού» και επειδή η παράσταση «είναι χλωμή απομίμηση των αυθεντικών «σεμά», των τελετών με το αυστηρό τυπικό που έχουν περιγράψει όλοι οι ταξιδιώτες τους τελευταίους οκτώ αιώνες»;
Αφού θέλει να απέχει από όλα αυτά, τα εμπορευματοποιημένα, καθεστωτικά και κίβδηλα, πρώτα ας γράψει μια κριτική για τις εφημερίδες που αρθρογραφεί και τα CD προσφορές τους, ας μας πει για το ποιος είναι αυθεντικός σήμερα στην τέχνη και τον πολιτισμό (ή και όπου αλλού θέλει), θα περιμένουμε (μάλλον ματαίως) και μια αντίστοιχη κριτική για τις αντίστοιχες ροκ και εναλλακτικές συναυλίες εν όψει καλοκαιριού.
Γρηγόρη, αυτό λέω κι εγώ. Εντάξει, η αλήθεια είναι ότι μοιάζει για ένα κείμενο που γράφτηκε εν θερμώ’ έχω κι εγώ γράψει τέτοια, πάντως όχι σε εφημερίδες! 🙂 Πιο πολύ από το πνεύμα του κειμένου, ας πούμε, με ενόχλησε αυτός ο αχταρμάς περί Τουρκίας με πασαλείμματα που παριστάνουν τις εκ των ένδον γνώσεις…
L’ Enfant Το βρήκα κι εγώ τυχαία το blog που με παραπέμπεις. Μάλιστα έχω αφήσει σχόλιο στο τελευταίο ποστ του αλλά δε μου έχει απαντήσει. Σε αυτό το blog, ο συντάκτης υποστηρίζει πως η κόκκινη φουστανέλα του Καραϊσκάκη παραπέμπει σε κάποια αλβανική φυλή. Γενικά η φουστανέλα πρέπει όντως να είναι αλβανική φορεσιά. Ο Καραϊσκάκης μιλούσε σίγουρα αρβανίτικα, αλλά αυτό δεν αποτελεί απόδειξη της καταγωγής του. Μη ξεχνάμε πως πολλοί από τους αγωνιστές έκαναν θητεία αρχικά στον Αλή Πασά. Το τι ήταν ο καθένας τότε είναι μια μπερδεμένη ιστορία…όμως αν δεις το σχόλιο στο blog http://fokas2000hotmailcom.blogspot.com/ , θα δεις και την ομιλία του δασκάλου, οι οποία και με έβαλε στο τριπάκι να ψάξω. Γιατί τέτοια πράγματα μάλλον δεν πρέπει να αφήνονται αναπάντητα. To ψάξιμο το συνεχίζω κι αν βρε΄τε κάποιο στοιχείο στείλτε το μου σας παρακαλώ
Δημήτρη, σχόλιο δε βρήκα αλλά απ΄τη γρήγορη ανάγνωση και ειδικά απ’ τη βιβλιογραφία κατάλαβα πού κινείται. Άστο λέω κι όταν έχω χρόνο, θα σου δώσω βιβλιογραφία στο μπλογκ σου.
Ο Καραϊσκος είχε μάνα από ένα χωριό της Άρτας, περιοχή απ’ την οποία οι Αλβανοί είχαν φύγει, τους είχαν διώξει δηλαδή, αιώνες πριν, και μπαμπά απ’ τα χωριά του Βάλτου που πάλι δεν είχε Αλβανούς. Το αν ήταν δίγλωσσος, άγνωστο.
Μαρία μου απάντησε με ποστ τελικά. Το σχόλιο θα το βρεις στο προτελευταίο ποστ που ονομάζεται Πελασγικά. Δεν είδα τα ποστ του συγκεκριμένου blog εκτός από ένα που αναφέρεται στον Καραϊσκάκη … αλλά δεν έδινε καμία πηγή.
Δύτη, δεν ασχολήθηκα καθόλου με τα όσα αναφέρει, υπονοεί (και πιθανόν φαντάζεται) σχετικά με το περιεχόμενο και την ουσία του σουφισμού. (Άκου τρίζουν τα κόκκαλα του Ρουμί…)
Όσο αφορά τα σχετικά με την πολιτική στην Τουρκία, μια συρραφή πληροφοριών χάριν εντυπωσιασμού. [Σκέφτομαι βέβαια πως το κείμενο αυτό θα μπορούσε να είχε φιλοξενηθεί και σε «άλλα» έντυπα και να είχε αξιοποιηθεί «καταλλήλως». (ο νοών νοείτω)].
Πάντως, αρκετοί αρθογραφούν με αυτό το τρόπο και δημιουργούν σχολή. Αρκεί να δεις πόσο «παίζει» το τελευταίο τρίμηνο το θέμα του νεο-οθωμανισμού, ποιοι και τι γράφουν.
Δημήτρη (επανέφερα την αρχική μορφή του σχολίου σου που την είχε φάει το ακισμέτ ως σπαμ), άλλη μια κουβέντα που έχει ψωμί… Η ιστορία με τον βλάμη του Κολοκοτρώνη, τον Αλή Φαρμάκη, και τα σχέδιά τους για αυτόνομο κράτος, έχει φοβερό ενδιαφέρον, αλλά πού; Το σίγουρο είναι ότι συμπαγείς αρβανίτικοι πληθυσμοί ζούσαν στη σημερινή νότια Ελλάδα (νότια Εύβοια, Αττική, περιοχές της Πελοποννήσου, Ύδρα-Σπέτσες) με αόριστη εθνική συνείδηση, που αφομοιώθηκαν πολιτιστικά, ας πούμε, αρκετά αργά. Νομίζω ακόμα και τώρα υπάρχουν παπούδες στην Αττική που μιλούν αρβανίτικα, κάποιος μάλιστα μου έλεγε ότι κάποιοι την έχουν δει Αρβανίτες για να τονίσουν τη διαφορά τους με τους Ρωσοπόντιους (καταχρηστικός ο όρος) που έχουν έρθει στην περιοχή. Μύλος.
Γρηγόρη, μετά τον παντουρκισμό, μας προέκυψε και ο νεοοθωμανισμός. Ανάθεμα αν ξέρουν για τι μιλάνε… Δες όμως ο συγκεκριμένος, από το κείμενό του καταλαβαίνει κανείς ότι έχει ασχοληθεί με το σουφισμό, τους ασίκηδες, τη μικρασιατική παράδοση’ και όμως λέει άλλα αντ’άλλων.
Παρεμπιπτόντως, μήπως να έβρισκα εκείνη την εργασιούλα που είχαμε κάνει φοιτητές για τους όρους «τεκές» και «ντερβίσης» και να την ανέβαζα στο μπλόγκι; τι λες; (πρέπει να την ψάξω όμως…)
Επιτέλους βρήκα τρόπο να γράφω, πατώντας την «απάντηση» Αλλιώς έχω μισό πλαίσιο (σου το ξανάπα)
Ύδρα, Σπέτσες, Πόρος, Κούλουρη(Σαλαμίνα) αμιγώς αλβανικός πληθυσμός.
Για τους Αρβανίτες της Άνδρου έχει γράψει ένα ωραίο και συναισθηματικό άρθρο η Πόπη Πολέμη.
Αττικοβοιωτία, Λοκρίδα χαμός στο ίσωμα.
Αλλά και στις Φέρρες, τα Φέρραι που λέγαμε κοντά στην Αλεξανδρούπολη, και στο Φλάμπουρο της Φλώρινας κλπ.
Δύτη λες: Νομίζω ακόμα και τώρα υπάρχουν παπούδες στην Αττική που μιλούν αρβανίτικα.
Για την Αττική δε ξέρω, αλλά γωνστός μου απο χωριό της Βοιωτίας καθόλου παππούς, 55-60, μου έλεγε οτι συνεννοείται μια χαρά με τους Αλβανούς.
Για την Αττική όμως ξέρω πάλι απο γνωστό Αρβανίτη για κρούσματα ρατσισμού απέναντι στους Αλβανούς(«Εμείς δεν είμαστε σαν αυτούς»)
Το νεοοθωμανισμό τον λάνσαρε αν δεν απατώμαι ο Καραμπελιάς.
Ο «σύντροφος Κεμάλ» που είδαμε στο ντοκυμαντέρ του Λαμπρινού πρόσφατα, παλιός κομμουνιστής, είναι κατά της ΕΕ και υπέρ μιας ένωσης που συμπίπτει με τα όρια της μεγάλης οθωμ. αυτοκρατορίας αλλά αυτός εμπνέεται απ’ το Ρήγα και καμιά σχέση δεν έχει με οθωμανικά μασάλια.
Δύτη, στα ντερβίσια λέμε ναι όπως και στους τεκέδες.
Συντροφισσα Μαρια, σε καποια στιγμη του ντοκυμαντερ ακουσα οτι ο συντροφος Κεμαλ αντικατεστησε την «Ελλαδα» με την «πατριδα» μιλωντας σε ‘ομοεθνεις’ του της Δυτικης Θρακης: θα ειχα υποβαλει ερωτημα μετα την προβολη αν υπηρχε περισσοτερος χρονος^ υπαρχει βεβαια και καποιο βιβλιο του συντροφου Κεμαλ που ισως ξεκαθαριζει τετοια ζητηματα … και που πολυ θα με απογοητευσεις αν μαθω πως δεν εχεις ηδη διαβασει 🙂
[Για οσους δεν γνωριζουν, ο ‘συντροφος Κεμαλ’ ειναι Τουρκος που πολεμησε στον Εμφυλιο με τον ΕΛΑΣ.]
Στο νησί Αγκίστρι, πολλοί παππούδες μιλούν ακόμα Αρβανίτικα. Έχω μάλιστα μια έκδοση της Γαρουφιάδας – ενός σκωπτικού έργου , το οποίο περιγράφει έμμετρα τον πόλεμο μεταξύ Αίγινας και Αγκιστριού για τα «μάτια» μιας γαϊδάρας, της Γαρούφος- όπου οι κάτοικοι του Αγκιστριού μιλούν αρβανίτικα (Το έργο γράφτηκε το 1930 περίπου)
Δύτη, φυσικά και να την ανεβάσεις κι ελπίζω να ενδιαφέρει και τους υπόλοιπους της παρέας. [Θα κάνω και ‘γω μια ανασκαφή μήπως και τη βρω.]
@ Μαρία: ο Καραμπελιάς απλά ερμηνεύει σύμφωνα με τις δικές του απόψεις και στοχεύσεις στο τεύχος 72 του «άρδην» το «νεο-οθωμανισμό». Εμφανίστηκε ως νεολογισμός και επικράτησε ως όρος στο χώρο της «ελληνοκεντρικής συνομωσιολογίας» (βλ. επίσης και θεωρίες του Κιτσίκη) μαζί επίσης με τον όρο «νεοφαναριωτισμός» από την εποχή που είχαν έλεθει σε κρίση οι σχέσεις της ελλαδικής εκκλησίας και του Πατριαρχείου (επί Χριστόδουλου) και εμπλουτίστηκαν σε περιεχόμενο με τις κριτικές για το σχέδιο Ανάν. Από κεί και πέρα έχει εμφανισθεί με διάφορες εκδοχές.
Μαρία, δεν ξέρω τι είναι το πρόβλημα με το πλαίσιο. Παραμένω σκράπας στα τεχνικά όπως πάντα.
Κάτι ενδιαφέρον είναι ότι ενώ τα μεγάλα λεξικά μας (με βασική πηγή τον Ανδριώτη στα ετυμολογικά) γνωρίζουν σε γενικές γραμμές τις τούρκικες και (δευτερευόντως) τις σλάβικες ετυμολογίες (και για το τελευταίο, δεν είμαι σίγουρος), έχω την εντύπωση ότι αγνοούν εντελώς τις αλβανικές. Ένα παράδειγμα είχα στείλει κάποτε στον Σαραντάκο (ελπίζω να μην του χαλάω επόμενο ποστ!) με την έκφραση «μάλε-βράσε», στην οποία τα μεγάλα λεξικά δίνουν κάτι εντελώς αλλοπρόσαλλες ετυμολογίες («η βράση της μαλίάς=του μαλώματος! βάλε-βράσε!) ενώ αν θυμηθούμε τον Εγγονόπουλο και ρωτήσουμε και κάποιον Αλβανό φίλο ή γνωστό μας, βλέπουμε ότι «μάρε-βράσε» σημαίνει κάτι σαν «παίρνω και σκοτώνω» ή «πιάνω και σκοτώνω», με απαρέμφατα.
Αν πάω να γράψω το αριστερό μέρος είναι εξαφανισμένο, απο το Υ της υποβολής μέχρι κάτω. δε πειράζει αφού βρήκα τρόπο.
Δε ξέρω να σου πω και δεν πάω πια σχολείο για να ρωτήσω και κανένα παιδί. Δεν υπάρχει πάντως σκοπιμότητα. Ο Πετρούνιας έχει το βάλε βράσε είδα. Και ο Τριανταφυλλίδης στη μεγάλη γραμματική αναφέρεται στα τοπωνύμια και καμιά δεκαριά λέξεις με την παρατήρηση: Οι Αρβανίτες που εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα πριν ακόμη πέσει η Πόλη, άφησαν και αυτοί ( οι άλλοι είναι οι Βλάχοι) ελάχιστες λέξεις.
Αμάν τώρα το σκέφτηκα. Ρώτα τον Γκάζι Καπλάνη.
Στο «Λεξικό της πίατσας», ο Ζάχος μνημονεύει κάποια αρβανίτικα που πέρασαν στην παλιά αργκό της Αθήνας. Πάντως μετρημένα πράματα, και δυστυχώς δεν θυμάμαι παραδείγματα.
Χάρτες του 1897 εδώ με εκτιμήσεις του εύρους της αρβανιτοφωνίας στο Μωριά.
Δύτη, πέρνα κι από δω, κάποια στιγμή:
Σκονάκι κάτω απ’ το φελιζόλ
Τώρα διάβασα το ποστ του blog που αναφέρεται στην ερώτησή μου, και φυσικά δεν με ικανοποιεί . Μαρία έχεις δίκιο…είδα την βιβλιογραφία σε κάποια ποστ του.
Δημήτρη για να καταλάβεις τι γίνεται με όλους αυτούς (μέχρι και ομοιότητες βλάχικων και γραμμικής Β βρίσκουν) υπάρχει ένα πολύ καλό άρθρο του λάμπρου Μπαλτσιώτη, Εθνικοί μύθοι και ιστορικές κατασκευές στις μη ελληνόφωνες ομάδες, περ. Ο πολίτης, τ. 105 (2002)
Αν δε μπορείς να το βρεις και το επιθυμείς διακαώς δώσε στο Σαραντάκο τη διεύθυνσή σου και θα σου το στείλω. Σαρωτή δεν έχω.
Αυτός που έχει ασχοληθεί με τη γλώσσα και τον γλωσσικό ηγεμονισμό είναι ο Λουκάς Δ. Τσιτσιπής. Υπάρχει άρθρο του στον τόμο του κέντρου ελλην. γλώσσας: «Ισχυρές» και «ασθενείς» γλώσσες στην ευρωπαϊκή ένωση. Πρακτικά ημερίδας 25/4/96, Θεσσαλονίκη.
Καλό είναι και το: Τσιτσελίκης, Χριστόπουλος (επιμ.), Το μειονοτικό φαινόμενο στην Ελλάδα, εκδ.Κριτική (Είναι του ΚΕΜΟ) όπου και άρθρο της Σελλά-Μάζη (το δεύτερο μπαμ αρβανίτικο επίθετο), Διγγλωσία και ολιγότερο ομιλούμενες γλώσσες στην Ελλάδα.
Δες στο ποστ για τη Σκοπετέα μια άλλη παραπομπή.
Γιώργο,ποιον ΕΛΑΣ καλέ 🙂
Αυτά που έγραψα τα έχω διαβάσει σε συνέντευξη που έδωσε στην εφ. Μακεδονία, όταν γίνονταν τα γυρίσματα στην Κομοτηνή. Το βιβλίο δε το πήρα αλλά είχα δει τότε οτι γράφτηκε πριν 20 και χρόνια.
Το Α αντάρτης στο αλφαβητάρι δεν ήταν πετυχημένο;
Γιώργο, η συνέντευξη του καπετάν Κεμάλ, κατά κόσμον Μιχρί Μπελί
http://www.makthes.gr/index.php?name=News&file=article&sid=2979
Μαρια μαζι μιλαμε και χωρια καταλαβαινουμε — εγω λεω για την πιθανη αμφισβητηση εκ μερους του συντροφου Κεμαλ της κυριαρχιας του Ελληνικου κρατους στην Δυτικη Θρακη (μεσω της μεταφρασης του «Ελλαδα» σε «πατριδα»), εσυ με μαλωνεις που εγραψα ΕΛΑΣ αντι ΔΣΕ η οτι αλλο και λιωνεις απο συγκινηση για καποιον (???) «ανταρτη στο αλφαβηταρι» 🙂
Αλλα τελος παντων, εκφυγαμεν μακρον του νηματιου τουτου 🙂
Πού πήγες κι έπεσες, βρε Δημήτρη, μόλις είδα τα πελασγικά, παλαβομάρες τύπου «κουπεπέ». Κάτι σαν την αυτοχθονία των ελληναράδων εμφανίστηκαν απ’ το 80 και μετά «βιβλία» που υποστηρίζουν οτι λίγο πολύ όλες οι μη εληνόφωνες εθνοτικές ομάδες είναι απόγονοι των αρχαίων πελασγών. «¨οχι που θα μας πείτε και ξένους. Εμείς ήμασταν εδώ πριν απο σας»
Απ΄την Πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλα.
Και αυτό δεν είναι τίποτα..που να δεις άλλα ποστ παρακάτω
Πω πω παιδιά, μια νύχτα έλειψε ο οικοδεσπότης και έγινε χαμός. Πολύ χαίρομαι!
Γιώργο, το προσπέρασα επειδή δε του έδωσα αυτή την ερμηνεία.
Χαρά στο κουράγιο σου να τσαντίζεσαι ακόμα με τους ξερόλες! 🙂 Είμαι σίγουρη ότι έχεις πέσει και live σε διάφορους τύπους που περιμένουν να τους εξηγήσεις εντός πενταλέπτου τι θα γίνει στην Τουρκία στα επόμενα 100 χρόνια ή που σου κάνουν διαλέξεις τύπου «αυτό έτσι ήταν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία» κλπ., πεπεισμένοι ότι ξέρουν καλύτερα από σένα… Και συνήθως είναι τόσο άσχετα αυτά που λένε που δεν ξέρεις καν από που να πιαστείς για να απαντήσεις… Έχω πια συμβιβαστεί με την ιδέα ότι οι ξερόλες θα με περνάνε για ηλίθια!
Άντε, το έβγαλα κι εγώ το άχτι μου! 🙂
(Υ.Γ. Το είχα μάθει κι εγώ το Çekoslovakyalılaştıramadıklarımızdan mısınız?, αν και η Τσεχοσλοβακία είχε διαλυθεί όταν άρχισα να μαθαίνω τουρκικά…)
Κουπέπκι2, hoş geldin! Χμ, τσαντίζομαι μεν, αλλά από την άλλη βγάζοντας το άχτι μου το φχαριστήθηκα, είναι αλήθεια.
Υ.Γ. Με ένα γράμμα περισσότερο, αν και με τις ίδιες συλλαβές, είναι η καταφατική παραλλαγή Çekoslovakyalılaştırabildiklerimizden misiniz…
Για ξήγα το γλωσσοδέτη και για μας τις ατούρκιστες
«Μήπως είστε από εκείνους που δεν μπορέσαμε (α’ παραλλαγή, β’ παραλλαγή: που μπορέσαμε) να εκτσεχοσλοβακίσουμε;»
Çekoslovakya Τσεχοσλοβακία
Çekoslovakyalı Τσεχοσλοβάκος
Çekoslovakyalılaş- εκτσεχοσλοβακίζομαι
Çekoslovakyalılaştır- εκτσεχοσλοβακίζω (μεταβατικό)
-abil- ama- μπορώ/δεν μπορώ
-dik- θέμα «μετοχής» που δείχνει ετεροπροσωπία
-ler- πληθυντικός («εκείνους που…»)
-imiz κτητική κατάληξη α’ πληθ., υποκείμενο της ετεροπροσωπίας («εμείς»)
-den «αφαιρετική» πτώση, «από…»
misiniz κατάληξη «είμαι» β’ πληθ. + ερωτηματικό μόριο (mı)
Ο ορισμός της συγκολλητικής γλώσσας…
τεσεκιούρ εντέριμ, αρκαντάς Ντύτη.
Χάρτης για τις μειονεκτούσες γλώσσες στην Ελλάδα υπήρχε και στη wikipedia, αλλά έπεσε το σχετικό καθάρισμα.

http://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Greece&oldid=241992835#Minorities
Έλα μου, όμως, που η wikipedia έχει πολλές εκδόσεις, μια από αυτές κι αυτή που έχουν ως επίσημο βοήθημα το εγγλεζάκια:
http://schools-wikipedia.org/
τα οποία μαθαίνουν περισσότερα από τα ελληνάκια στο ζήτημα αυτό…
http://schools-wikipedia.org/wp/g/Greece.htm
Παντουρανισμός
1941.
Οι Γερμανοί την πέφτουν στην Ρωσία με την επιχείρηση Μπαρμπαρόσα. Οι Τούρκοι κοιτάζουν να δούν μήπως σε περίπτωση ήττας των Ρώσων μπορούν να πάρουν κάτι από τους Τούρκους της Ρωσίας σε συμφωνία με τους Γερμανούς . Τα πάντα όλα ανεπίσημα. Ο Τούρκος πρεσβευτής στο Βερολίνο Γκερεντέ αναφέρει στον Γερμανό υφυπουργό Βάιτζαίκερ για τις τουρκικές διεκδικήσεις στο Μπακού, Κριμαία κ.α. Τα ίδια μεταφέρει και ο Πάπεν από την Τουρκία. Η Τουρκική Ιστορική Εταιρεία της Άγκυρας ήταν εστία μαχητικού παντουρανισμού. Επισήμως οι Τούρκοι τα αρνούνται όλα. Αν και παντουρανιστές ήταν κυρίως οι πρώην σουλτανικοί, οι κυβερνώντες κεμαλικοί δεν δίστασαν να τους χρησιμοποιήσουν γι’αυτό τον σκοπό (παντουρκισμό). Καταλληλότερος για να μιλήσει στους Γερμανούς ήταν ο Νουρή πασάς, αδελφός του Ενβέρ πασά που είχε πετύχει την συμμαχία Γερμανίας και Οθωμανίας στον Α΄Π. Π. Επί κεμαλισμού ο Νουρή είχε καταλήξει εργοστασιάρχης. Ο Νουρή είχε τις ευλογίες του Σαράτσογλου και του Γκερεντέ. Μεταξύ άλλων ο Νουρή μίλησε στους Γερμανούς και για τις παντουρανικές διεκδικήσεις σε Κριμαία, Υπερκαυκασία, Αζερία, Ουράλια, Βόλγα, Νταγκεστάν, Ταταρία, λίγο Συρία, λίγο Ιράκ, λίγο Ιράν και Τουρκεστάν ( και Ανατολικό Τουρκεστάν = Σινκιάγκ = Ουιγουρία ). Στην παρατήρηση των Γερμανών ότι ο Ατατούρκ δεν είχε παντουρανικές τάσεις αλλά ήταν υπέρ ενός καθαρά εθνικού κράτους, ο Νουρή είπε ότι
Ο Σαράτσογλου έλεγε στον Πάπεν ότι δεν ενθαρρύνει τους παντουρανιστές γιατί αν ο Στάλιν μάθαινε για τις κινήσεις τους θα εξαφάνιζε όλους τους Τουρανούς από την Σοβιετία.
Βέβαια οι Τουρανοί της Σοβιετίας δεν συμμερίζονταν τα παντουρανικά αισθήματα των Τούρκων. Ναι μέν ήθελαν να την κάνουν από την τυραννική Σοβιετία, αλλά καθόλου δεν γούσταραν και την κεμαλική δημοκρατία. Οι Τουρανοί του Τουρκεστάν μισούσαν τα κουμμούνια, αλλά ταυτόχρονα απέρριπταν την κεμαλική Τουρκία.
[Χαχά , ήταν και ρατσιστές δηλαδή οι σχιστομάτηδες λεμονομούρηδες ! 🙂 🙂 🙂 Τι άλλο θα δούμε ; 🙂 ]
Αρχηγός των τελευταίων ήταν ο Μεχμέτ Εμίν Ρεζουλσάντε που επεδίωκε την δημιουργία ενός μεγάλου Αζερμοαϊτζάν με εδάφη της Σοβιετίας και του Ιράν. Ήταν πρώην Μενσεβίκος, άλλοτε φίλος του Στάλιν και παλιός συνεργάτης του στρατάρχη Πιλσούντσκι της Πολωνίας.
Τελικά οι Γερμανοί σταμάτησαν να ενθαρρύνουν τους Τούρκους. Όχι γιατί τους ένοιαζε π.χ. για τους Γεωργιανούς ή τους Αζέρους. Αλλά έβλεπαν κάπως καλύτερα τους Αρμένιους που οι σουλτανικοί Τούρκοι είχαν δολοφονήσει 750.000 από δαύτους για «λόγους ασφαλείας». Στο τέλος ο Ρίμπεντρομπ έδινε μόνο την Κριμαία. Δεν ήθελε πόλεμο Καυκασίων και Τούρκων. Οι Γερμανοί σταμάτησαν να χρησιμοποιούν και τον όρο τουρανισμό. Προτιμούσαν τον όρο τιμορισμό ή νταγκεστανισμό. Καμμιά από τις σοβιετικές μουσουλμανικές λεγεώνες που θα έφτιαχναν δεν την ονόμασαν τουρανική. Προτίμησαν τις ονομασίες ταταρική, καυκασιανή και γεωργιανή λεγεών. Σχέδια και για αρμενική ταξιαρχία. Ο Γκερεντέ διαμαρτυρήθηκε και ζήτησε την επωνυμία «Τουρκεστάν». Οι Γερμανοί τον έκλασαν στα ίσα.
Τέλος να πούμε ότι ενώ ο Ρίμπεντρομπ και ο Στρατός ήθελαν να χρησιμοποιήσουν για στρατιωτικούς λόγους τους Κοζάκους, Κιρκάσιους, Τάταρους και Ουζμπέκους, ο Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ ( υπουργείο Ανατολικών υποθέσεων – ρατσιστόμουτρο φούλ ) τους κακομεταχειρίστηκε. Αργότερα μαλάκωσε, αλλά οι Τούρκοι ( της Μ.Ασίας ) τα είχαν ήδη πάρει στην κράνα και διαμαρτυρήθηκαν για την βάναυση κακομεταχείριση και τον θάνατο κάτι Ουζμπέκων αιχμαλώτων.
( Frank Weber- καθηγητής ΑΕΙ Τέμπλ των ΗΠΑ, «Ο επιτήδειος Ουδέτερος» )
( Αν θές σβήσε το προηγούμενο σχόλιο ).
Ένα ωραίο : ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΘΝΙΚΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΑΛΕΒΗΔΕΣ/ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΟΚΟΛΑΚΗΣ https://ejournals.epublishing.ekt.gr/index.php/deltiokms/article/viewFile/2649/2414.pdf
Εθνικισμοί, Αλεβήδες, Κιζιλμπασήδες, Ερυθ(ρ)ίνοι, Κούρδοι, Συγκρητισμός , Παραχαράξεις, Παυλικιανοί, Μπεκτατσήδες, Δερβίσηδες, Φυλετισμοί και άλλα πολλά.