Για όσους δεν το έχουν πάρει χαμπάρι, ανοίξαμε παράρτημα και σας περιμένουμε!
-
Προστεθείτε στους 510 εγγεγραμμένους.
-
Προσφατες καταδυσεις
- Σαββοπουλιάδα Γ΄: Μπάλλος
- Δεκατέσσερα χρονώ
- Σαββοπουλιάδα Β΄: Το περιβόλι του τρελλού
- Σαββοπουλιάδα Α΄: Φορτηγό
- Είπα ξείπα, αλλά με κανόνες
- ΒΑΣΙΛΕΙΟΝ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ – ΥΠΑΙΘΡΙΟΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ (συνεργασία ενός φίλου)
- Στους ώμους γιγάντων
- Πιάσαμε το δεκατριάρι
- εκεί όπου βασιλιάς και ζητιάνος, άνθρωπος και ζώο είναι ίσοι
- Είστε από εκείνους που μπορέσαμε να αποαποικιοποιήσουμε;
- Πώς γνώρισα τον Φελίνι
- Εντίμως ή ατίμως, πάντως όχι
- Άπαντα τα επετειακά
- Παις δωδεκαετής
- Επί τη επετείω των γάμων σας
Κατηγοριες
- C-I-N-E-M-A (19)
- περιαυτολογώντας (49)
- τόποι (2)
- ταξίδια (2)
- όνειρα (2)
- Η τέχνη του λόγου (74)
- Ιστορίες πιο σοβαρές (40)
- Ιστορίες για κυνοκέφαλους (20)
- Μικρά και μεγάλα επίκαιρα (92)
- Μικρές εξυπνάδες (53)
- Οθωμανικά και άλλα (60)
- Πόλεις (1)
- Πόλεις, τόποι, ταξίδια, όνειρα (50)
- Πολεμικές… (51)
- Τρελοί επιστήμονες (9)
- μου-μου-μουθική (46)
Ετικετες
"Εναλλακτική Αθήνα" #grfear 1821 Έλλη Παππά Έλλη Σκοπετέα Αποικιακά Αργεντινή Βασίλης Νικολαΐδης Βαϊμάρη Για γέλια Για να περνά η ώρα Γιουρσενάρ Δημήτρης Σκουρογιάννης Διονύσης Σαββόπουλος Εβλιγιά Τσελεμπή Εντίθ Πιαφ Επικαιρότητα Ζέμπαλντ Ζακ Μπρελ Θανάσης Παπακωνσταντίνου Θεσσαλονίκη Θεωρίες συνωμοσίας Ινδία Ιράν Ιστολογίες Ιστορικά Κέρκυρα Κίπλινγκ Κεντρική Ασία Κορτάσαρ Κούνεβα και Γκουλιώνη Κυνοκέφαλοι και άλλοι Κωστής Παπαγιώργης Κόμικς Λένα Πλάτωνος Λογοτεχνία Μάλερ Μίλτος Σαχτούρης Μεσευρώπη Μικρή επικαιρότητα Μιχάλης Σιγανίδης Μουσική Μπάροουζ Μπητλς Μπουκανιέρος Μπόρχες Οθωμανικά και άλλα Ουμ Καλσούμ Πίντσον Πινκ Φλόιντ Ποίηση Ρεμπετολογίες Σάμπατο Σαββοπουλιάδα Σινεμά Σοστακόβιτς Σταμάτης Πολενάκης Σταύρος Τσιώλης Στόουνς Ταξιδεύοντας Τζαζ Τουρκία Τρελοί επιστήμονες Τρυφώ Τόμας Μαν Τόμας Μπέρνχαρντ Φελλίνι Φιλοξενίες Χειμερινοί ΚολυμβητέςΠροσφατα σχολια
Δημοφιλεις καταδυσεις:
Ημερολογιο καταδυσεων
Το αρχειο του νιπτηρα
- Μαρτίου 2023 (3)
- Φεβρουαρίου 2023 (1)
- Δεκέμβριος 2022 (1)
- Αύγουστος 2022 (1)
- Ιουνίου 2022 (1)
- Μαρτίου 2022 (1)
- Ιανουαρίου 2022 (1)
- Νοέμβριος 2021 (1)
- Οκτώβριος 2021 (1)
- Σεπτεμβρίου 2021 (1)
- Μαρτίου 2021 (2)
- Αύγουστος 2020 (1)
- Απρίλιος 2020 (1)
- Μαρτίου 2020 (2)
- Οκτώβριος 2019 (2)
- Σεπτεμβρίου 2019 (1)
- Μαΐου 2019 (1)
- Μαρτίου 2019 (1)
- Δεκέμβριος 2018 (1)
- Μαρτίου 2018 (1)
- Φεβρουαρίου 2018 (2)
- Δεκέμβριος 2017 (1)
- Σεπτεμβρίου 2017 (1)
- Ιουλίου 2017 (1)
- Ιουνίου 2017 (1)
- Μαρτίου 2017 (2)
- Φεβρουαρίου 2017 (1)
- Δεκέμβριος 2016 (2)
- Ιουνίου 2016 (1)
- Μαΐου 2016 (1)
- Μαρτίου 2016 (2)
- Νοέμβριος 2015 (1)
- Ιουλίου 2015 (1)
- Ιουνίου 2015 (1)
- Απρίλιος 2015 (1)
- Μαρτίου 2015 (1)
- Φεβρουαρίου 2015 (2)
- Ιανουαρίου 2015 (1)
- Δεκέμβριος 2014 (2)
- Νοέμβριος 2014 (1)
- Σεπτεμβρίου 2014 (1)
- Ιουνίου 2014 (1)
- Μαΐου 2014 (1)
- Απρίλιος 2014 (1)
- Μαρτίου 2014 (1)
- Ιανουαρίου 2014 (2)
- Νοέμβριος 2013 (1)
- Οκτώβριος 2013 (2)
- Σεπτεμβρίου 2013 (1)
- Ιουλίου 2013 (1)
- Ιουνίου 2013 (2)
- Μαΐου 2013 (2)
- Απρίλιος 2013 (1)
- Μαρτίου 2013 (1)
- Φεβρουαρίου 2013 (1)
- Δεκέμβριος 2012 (1)
- Νοέμβριος 2012 (1)
- Σεπτεμβρίου 2012 (2)
- Αύγουστος 2012 (2)
- Ιουλίου 2012 (1)
- Ιουνίου 2012 (1)
- Μαΐου 2012 (3)
- Απρίλιος 2012 (1)
- Μαρτίου 2012 (1)
- Φεβρουαρίου 2012 (2)
- Ιανουαρίου 2012 (1)
- Δεκέμβριος 2011 (2)
- Νοέμβριος 2011 (2)
- Οκτώβριος 2011 (2)
- Σεπτεμβρίου 2011 (3)
- Αύγουστος 2011 (2)
- Ιουλίου 2011 (1)
- Ιουνίου 2011 (2)
- Μαΐου 2011 (4)
- Απρίλιος 2011 (4)
- Μαρτίου 2011 (5)
- Φεβρουαρίου 2011 (6)
- Ιανουαρίου 2011 (7)
- Δεκέμβριος 2010 (6)
- Νοέμβριος 2010 (5)
- Οκτώβριος 2010 (5)
- Σεπτεμβρίου 2010 (5)
- Αύγουστος 2010 (6)
- Ιουλίου 2010 (5)
- Ιουνίου 2010 (7)
- Μαΐου 2010 (3)
- Απρίλιος 2010 (7)
- Μαρτίου 2010 (10)
- Φεβρουαρίου 2010 (7)
- Ιανουαρίου 2010 (10)
- Δεκέμβριος 2009 (7)
- Νοέμβριος 2009 (9)
- Οκτώβριος 2009 (9)
- Σεπτεμβρίου 2009 (11)
- Αύγουστος 2009 (6)
- Ιουλίου 2009 (11)
- Ιουνίου 2009 (6)
- Μαΐου 2009 (15)
- Απρίλιος 2009 (24)
- Μαρτίου 2009 (25)
Συνδεσμοι RSS
Ηρθατε με:
- 559.835 κλικ
ο δύτης των νιπτήρων 
Δυό πόρτες έχει η ζωή
δυό έχει και ο Δύτης
στη μιά τρατάρει μας κρασί
στην άλλη λουκουμάκι
Non fa rima ma e vero! 🙂
Έτσι, το άλλο μαγαζί είναι το καφενείο, εδώ είναι η ταβέρνα!
Απομένει πια και το στέκι στο φβ.
Ε μην τα κάνουμε και όλα ίσωμα!
Δεν υπάρχουν ίσια και ανάποδα μ.κ.δ. 😉
Να κρατήσουμε και λίγο χρόνο για δουλειά βρε παιδί μου…
Το χεις, μπράβο.
Είναι καλή εξάσκηση το συγκεκριμένο μέσο στο να είμαστε στοχευμένοι και ολιγόλογοι.
Ναι, ξέρεις, κάποτε μ’ άρεσαν τα σεντόνια (και να γράφω και να διαβάζω), τώρα σα να με κουράζουν. Ή τεμπέλιασα ή γέρασα, βασικά νιώθω ότι δεν έχω χρόνο για μεγάλα κείμενα κάτι που μάλλον δεν είναι καλό. Μπορεί πάλι να τα έχουμε πει όλα τόσα χρόνια 😉
Συμφωνώ με τον Μπετατζή. Το ‘χεις το μέσο. Εγώ δοκίμασα πριν από χρόνια, αλλά δεν βρήκα τον τόνο, οπότε σε μια ηροστράτεια στιγμή τα έσβησα όλα.
Ξέρεις τι, εγώ είμαι ζώον μιμητικόν. Επί ένα ή ίσως ενάμισυ χρόνο τώρα παρακολουθούσα κάποια ακάου του μέσου, και τώρα νομίζω ότι ασυναίσθητα ή όχι μιμούμαι το στιλ τους. Στο μπλογκάρισμα ίσως είχα βρει ένα πιο προσωπικό ύφος.
Το άλλο που δεν έχω ακόμη τιθασεύσει είναι ο αριθμός των περίεργων λογαριασμών που με παίρνει να παρακολουθώ. Επειδή το τουίτερ το χρησιμοποιώ πρωτίστως ειδησεογραφικά, διστάζω να παρακολουθήσω ενδιαφέροντα, χαβαλεδιάρικα κλπ. ακάουντ για να μην παραγεμίζει το timeline. Ας αναφέρω δυο παραδείγματα, το ένα Δυτικού (με την έννοια «του Δύτη») ενδιαφέροντος:
α) Πέτυχα τις προάλλες έναν τύπο που ποστάρει μόνο βιντεάκια με χορευτές του σοβιετικού στρατού, με μουσική υπόκρουση σύγχρονων χιτ (https://twitter.com/communistbops?lang=el). Τέτοιου τύπου μονομανίες τις βρίσκω συναρπαστικές, αλλά δεν ξέρω αν με παίρνει να τις ακολουθώ.
β) Χτες πέτυχα μια ακόμη πιο παλαβή περίπτωση: έναν τύπο που έχει καμιά εκατοστή διαφορετικά ακάουντ με το όνομα μεγάλων ζωγράφων από την αναγέννηση έως τον 19ο (παράδειγμα: https://twitter.com/AlmaTademaArt?lang=el) και ποστάρει μόνο πίνακές τους ή λεπτομέρειες πινάκων. Το χαριτωμένο δε είναι οι «ζωγράφοι» κάνουν ριτουίτ ο ένας τα ποστ του άλλου. Μ’ άρεσε η ιδέα, μου φάνηκε λίγο μπορχεσιανή, και ακολούθησα κάμποσους από τους λογαριασμούς του. Η γυναίκα μου μου είπε ότι είμαι τρελός και ότι θα πήξει το timeline. Ναι, αλλά μ’ άρεσε η ιδέα στο ολιγόλεπτο scroll down που προλαβαίνω πια να κάνω να πέφτω πού και πού και σε λίγη ομορφιά. Ξεκουράζεται το μάτι από τα ειδησεογραφικά.
Χαχά, σε πιάνω. Έτσι κι εγώ έβαλα περιορισμό στο τι ακολουθώ για να μην την πατήσω όπως στο Academia όπου ξοδεύω τουλάχιστον μισή ώρα τη μέρα. Κάπως γλιτώνεις επειδή άλλοι κάνουν τη δουλειά για σένα, δηλ. θα υπάρχει ένας μυστήριος π3 ο οποίος θα αρτάρει τα πιο ωραία από τα βιντεάκια του σοβιετικού στρατού και τα πιο χαριτωμένα του πολυπρόσωπου ζωγράφου. Τέτοια δουλειά ας πούμε κάνει ο παλιός μας φίλος ο blr1a1 🙂
Φοβεροί οι σοβιετικοί χορευτές σου. Όλοι μου λένε ότι χορεύω χωρίς ρυθμό αλλά αυτοί αποδεικνύουν ότι δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα 🙂
Άλλο παράδειγμα που δεν ξέρω αν το πέτυχες:
Για τα ωραία και περίεργα φτιάχνεις λίστες, *χωρίς* να τα ακολουθείς μεμονωμένα.
Κάθε τόσο μπαίνεις στις λίστες και τα βλέπεις μαζεμένα.
Άντε, ζήλεψα και θα δοκιμάσω κι εγώ να επανενεργοποιηθώ.
Ωχωχώ! τρελά γλέντια! 🙂
😂🤣✔
Απέφευγες το φβ (ίσως όχι άδικα), αλλά έπεσες στα πιο σκληρά. Περίπτωση για ίνστα παίζει;
ΝΟΟΥ ΓΟΥΕΪ !!
Εξάλλου το κινητό μου δεν παίρνει φωτογραφίες…
Κι ο Χέγκελ είχε πρόβλημα να θεωρείται η Αρχαία Αίγυπτος «αφρικανικός» πολιτισμός (δηλ. πολιτισμός μαύρων). Στις διαλέξεις του τον χειμώνα 1830-1 έλεγε: «‘‘Africa is no historical part of the world; it has no movement or development to exhibit … Egypt does not belong to the African Spirit’»
(αναφέρομαι σ’ αυτό που έγραψες στο Τουίτερ)
Και ο Μαρξ παίζει να είχε πει κάτι παρόμοιο.
Γιατί δεν έρχεσαι κι εσύ στο τουίτερ; Το πόση ώρα ξοδεύεις εξαρτάται από το πόσους ακολουθείς.
Ακόμα και το ίντερνετ θέλω να το κόψω εντελώς, ακόμα και e-mail και google.
Έχω αρχίσει να γράφω γράμματα, χαρτί-μολύβι. Όπως όταν ήμασταν πιτσιρικάδες.
Δεν έχει καρδιά το ίντερνετ
Με στενοχωρείς ρε συ. Αλλά πάλι σε καταλαβαίνω, επίσης.
Το μόνο που πάει το μυαλό μου είναι μια ελάχιστα γνωστή διάσταση της αρχαίας Αφροδίτης: η σκοτία Αφροδίτη ή η μέλαινα Αφροδίτη – η Αφροδίτη των νεκρών, του Κάτω Κόσμου, με ιερά μέσα σε νεκροταφεία, διαφορετική π.χ. από την Αφροδίτη της Ιλιάδας. Και η μυρτιά ήταν το ιερό δέντρο της Αφροδίτης, τόσο στην Πάφο όσο και γενικότερα, νομίζω, στον αρχαίο κόσμο
Οπότε μήπως κάποιος, κάποτε, έφτιαξε τη λέξη «μυρτοφοβία» εννοώντας τον φόβο για τη Μεγάλη Θεά που στοιχειώνει τα σκοτάδια.
Σαν έναν άλλο φίλο έγινες που γράφει σχόλια σε άσχετα ποστ απαντώντας στο προχτεσινό ας πούμε, αλλά το ανέβασες σε άλλο επίπεδο!
Νομίζω πως όχι, είναι σαφώς κάποιο παράκουσμα πάντως.
Διακειμενικότητα
διακαμαρικότητα το λέγαμε, θυμάσαι;
Για να καταλάβεις καλύτερα την είδηση (εξαφάνιση ελαφιού από ζωολογικό κήπο της Ταϊλάνδης – δολοφονία αξιωματούχου), έχε υπόψη ότι τα σπάνια ζώα-αλμπίνοι είναι θαυμαστά και θρυλικά στην Ταϊλάνδη. Ειδικά οι ελέφαντες-αλμπίνοι είναι σύμβολα, τους λένε «τσανγκ πούακ» και παραδοσιακά είναι το εκλεκτό δώρο για τον βασιλιά.
Συν τοις άλλοις, το συγκεκριμένο ελάφι είναι κι απόγονος ενός άλλου που παλιότερα είχε δωθεί δώρο στη βασιλομήτορα. Πα να πει ότι ο διευθυντής του ζωολογικού κήπου κάπου θα βρήκε ενδιαφερόμενους να δώσουν πολλά χρήματα γι’ αυτό.
Α χα! Το παρακολουθούμε το μέσο τουλάχιστον, βλέπω 🙂
Κάτι τέτοιο φαντάστηκα κι εγώ. Η αλήθεια είναι ότι μετά τον τίτλο, η ίδια η είδηση ήταν λίγο απογοητευτική – αλλά το σχόλιό σου κάπως αποζημιώνει.
Θα βάλω κι εδώ το τουί για να καταλαβαίνει ο κόσμος:
Συν τοις άλλοις, κάτι δεν αναφέρει το άρθρο της Lifo, ο δολοφόνος κι ο δολοφονημένος ήταν παλιοί φίλοι και συντοπίτες. Κάτι που εξηγεί και την αυτοκτονία του υπευθύνου λίγη ώρα μετά το έγκλημα: ο τύπος έφτασε στο σημείο να σκοτώσει έναν παλιό του φίλο
Παλιότερα, πέτυχα τυχαία στο ίντερνετ το ποιήμα του «Για Έναν Σκύλο» και μου έκανε εντύπωση.
Πάντα φανταζόμουν ότι το «Λευτέρης Ιερόπαις» είναι ψευδώνυμο.
Είχε ταλέντο, πράγματι.
Ναι, κι εγώ απ’ το όνομα και μόνο δεν θα το διάβαζα καν. Ευτυχώς πάτησα το λινκ.
Για την αιωνιότητα, ας δείξουμε και τι κουβεντιάζουμε κάθε φορά 🙂
Όμως το «Χαίρε Κεχαριτωμένη» δεν σημαίνει «Γεια σου κούκλα», «Γεια σου χαριτωμένη κοπέλα». Έτσι νόμιζα κι εγώ πιτσιρικάς!
Σημαίνει «Να χαίρεσαι, σου έγινε τεράστιο δώρο». Ή «να χαίρεσαι, σου ήρθαν τα καλά νέα» («ευαγγέλιο», το οποίο σημαίνει «τα καλά νέα»):
Αν θυμάσαι πριν 7 ή 8 χρόνια ένα e-mail για τη σημασία κάποιων τυπικών βιβλικών λέξεων. Τι ακριβώς εννοούσαν τότε. Μια απ’ αυτές κι η λέξη «χάρη» (ήταν κι άλλες, «έλεος», «λόγος» κ.α.). Ρώτησες τον Πιδύο κι αυτός μας είπε ότι «χάρη».τότε, όπως και σήμερα, η απρόσμενη απαλλαγή από την εκτέλεση που προσφέρει ο βασιλιάς σε μελλοθάνατο. Ένα τεράστιο δώρο. Ένα καταπληκτικό νέο.
Περάσαν χίλια χρόνια από εκείνο το παλιό e-mail
Αν έχει μείνει κάποιος αναγνώστης του μπλογκ, άντε να καταλάβει ότι αναφέρεσαι σε αυτό 🙂
Βρήκα αυτό το βίντεο απ’ τη βιετναμέζικη τηλεόραση. Kάποια πραγματάκια:
– 0:01 «Hy Lạp» είναι η Ελλάδα. Όσο κι αν φαίνεται περίεργο, προέρχεται από το Hellas! (το οποίο είναι απρόφερτο για τους Βιετναμέζους). Υποθέτω, όπως ακούω στο βίντεο, ότι η βιετναμέζικη προσφώνηση του Κώστα Σαραντίδη πρέπει να ήταν «Anh Lap»: Ο Μεγάλος Αδερφός Lap, με το «Lap» κάποιο λογοπαίγνιο στα βιετναμέζικα, απ’ τη μια παραπέμπει σε Ελλάδα, απ’ την άλλη κάτι πρέπει να σημαίνει και στη βιετναμέζικη γλώσσα.
0:57 Βιετναμέζικο φαγητό στην Αθήνα. Ο Σαραντίδης ξέρει πόσο θα του ‘λειπε το βιετναμέζικο φαγητό, πόσο θα το νοσταλγούσε κάθε μέρα.
2:27 Η κυρία με την παραδοσιακή αρχοντική στολή του Βιετνάμ, όπως λέμε εμείς «η κυριακάτικη φορεσιά». Η φορεσιά των εξαιρετικών περιστάσεων. Το φόρεμα είναι ολομέταξο.
2:59 Ο χαιρετισμός στον Μπακ Χο («θείος Χο»). Είμαι σίγουρος ότι θα ήταν σχεδόν καθημερινή τελετουργία για τον Σαραντίδη. Επίσης, ότι το πορτραίτο του θείου Χο θα ήταν πιο ψηλά απ’ όλες τις άλλες φωτογραφίες στο σπίτι του (θα ήθελα επίσης να ήξερα αν είχε εικόνες ή αγάλματα του Φωτισμένου στο σπίτι του, στοιχηματίζω ότι θα είχε). .
«Γιατί ο ήλιος βασιλεύει;»
Διάβασα ότι στους αρχαίους ήταν διαδεδομένη αντίληψη πως το σπίτι του Ήλιου ήταν ο Κάτω Κόσμος. Καταλαβαίνω ότι δεν έβλεπαν το στερέωμα ως το βασίλειό του αλλά ως τον χώρο εργασίας του. Από το In the Dark Places of Wisdom P. Kingsley, σελ. 68:
Αt the roots of western as well as eastern mythology there’s the idea that the sun comes out of the underworld and goes back to the underworld every night. It belongs in the underworld
To ίδιο βρήκα και στο Handbook for the Recently Deceased του Ed Rousso: The underworld was considered the home of the sun
Οπότε, προτείνω διστακτικά: «ο Ήλιος βασιλεύει», δηλ. «επιστρέφει εκεί που ανήκει» για πολλούς αρχαίους λαούς
Τώρα δηλαδή αυτό γιατί να μην το γράψεις εκεί που ανήκει; https://sarantakos.wordpress.com/2021/09/23/vasilema/
Πήγα να το γράψω στου Σαραντάκου, όμως πάντα τρομάζω απ’ τα αμέτρητα σχόλια εκεί
Έλα, στο έγραψα εγώ (σχ. 186): https://sarantakos.wordpress.com/2021/09/23/vasilema/#comment-761517
Πώς φαίνεται ότι έχεις μεγαλώσει παιδί!
Για τα «Τέρατα του Χίτλερ» κ.λπ.
Στην τότε Ευρώπη, εκτός από τον εκκωφαντικό, blockbuster αποκρυφισμό της εποχής (π.χ. Τάγμα Χρυσής Αυγής, Άλειστερ Κρόουλι, Ρούντολφ Στάινερ, Μπλαβάτσκι κ.α.), που στάθηκε συμβατός με τον Ναζισμό, υπήρξε παρόλα αυτά κι ένας εντελώς διαφορετικός μυστικισμός. Πολύ πιο αθόρυβος. Που αντιδρούσε στο Ναζισμό και στο φυλετικό τρόπο σκέψης.
Μιλάω π.χ. για την «πολυθρησκευτικότητα» του Frithjof Schuon / Ισά Νουραλντίν / Wichahpi Wiyakpa. Για τον «μουσικό αποκρυφισμό» του Siegmund Levarie και του Ernst Levy. Για τον «μυστικισμό» της Simone Weil. Δε μου το βγάζεις απ’ το μυαλό, κι ο Neugebauer μέσα σ’ αυτούς, στοιχηματίζω ότι κρύβει πολλά περισσότερα ο θαυμασμός του για την Αρχαία Μεσοποταμία απ’ όσα ακαδημαϊκώς δημοσίευσε.
Αυτοί πέρασαν αθόρυβοι στον πολύ κόσμο, καμία σχέση με το σαματά που ξεσήκωναν οι Κρόουλι, Χρυσή Αυγή, Ρούντολφ Στάινερ κ.α., όπου φυσικά τους πρόσεξαν τα μέλη του Ναζιστικού Κόμματος. Όμως οι άλλοι κάναν τη ζωή τους, τα πράγματά τους, δε νοιάζονταν να διαφημιστούν και να τραβήξουν την προσοχή των πολλών. Διαφορετικοί μεταξύ τους, όμως τους ένωναν κάποιοι κοινοί παρονομαστές:
1) Η αξία που έβρισκαν σε διάφορους «πρωτόγονους», «απομεινάρια της εξέλιξης», «υπανθρώπους» κ.λπ.
2) Η ενστικτώδης δυσφορία τους σε φυλετικούς/ρατσιστικούς τρόπους σκέψης (που τότε ήταν καθιερωμένοι σ’ όλη την υφήλειο).
3) Η ενστικτώδης απέχθειά τους για το Ναζισμό.
Αυτό το είδες;
Το Άσμα Ασμάτων σχεδόν σίγουρα έχει σαμανιστική προέλευση. Εγώ πάντως το ‘χω σίγουρο (αναφέρομαι στο άρθρο του Παντ. Μπουκάλα).
Έχω βρει σινολόγους που παραλληλίζουν τα σαμανιστικά Εννιά Τραγούδια της Κίνας με το Άσμα Ασμάτων, π.χ. εδώ: «The best-known similar case outside China is of course the Song of Songs»
Ας το βάλουμε και εδώ λοιπόν:
https://www.kathimerini.gr/opinion/561585247/to-asma-asmaton-ena-goiteytiko-skandalo/
(τσιμπάω, δεν μπορώ ν’ αντισταθώ)
Ο Κώστας Ζημέρης υπήρξε ένας μικρός τοπικός θρύλος στην πόλη του Βόλου.
Επ’ ευκαιρία να συστήσω αυτό το ωραίο μπλογκ, Η Μαγνησία στο Πέρασμα του Χρόνου, με ατέλειωτο υλικό του ΚΖ, καθώς και με πολλά άλλα, με πρωτότυπη έρευνα και ψάξιμο, ο παράδεισος του λαογράφου
Εννοείται ότι το περίμενα!
Αναφέρομαι στο άρθρο της LIFO:
Διάκριση εσωτερικού & εξωτερικού ανθρώπου δεν εγκαινιάστηκε με τον Σωκράτη. Όσο για τον «πλατωνικό διαχωρισμό του σώματος από την ψυχή»… δεν είναι τόσο απλό.
Π.χ. στον Τίμαιο γράφει για τη δημιουργία των οστών: «όσα από τα κόκαλα ήταν εμψυχώτατα, ο Δημιουργός τα τύλιγε με ελάχιστες σάρκες, ενώ όσα ήταν ελάχιστα έμψυχα (‘αψυχώτατα’) με πολλές και πυκνές σάρκες» (74e).
Α, ώστε τα οστά έχουν διαβαθμίσεις ψυχής… περισσότερη ψυχή υπάρχει στα οστά του κρανίου μου ή των δαχτύλων μου παρά στα οστά των μηρών μου.
Επίσης στον Φαίδρο μαθαίνουμε ότι κι οι θεοί έχουν σώμα: «ένα αθάνατο ον που έχει ψυχή, έχει και σώμα, τα οποία είναι πάντα σύμφυτα» (246d).
Κάτι που όλοι την πατάνε, δε συνειδητοιούν ότι οι λέξεις «ψυχή» και «σώμα» είχαν άλλες έννοιες τότε. Τις χρησιμοποιούμε κι εμείς όμως οι αρχαίοι δεν είχαν το ίδιο πράγμα στο μυαλό τους μ’ αυτές. Π.χ. ο Πτολεμαίος (της Αλμαγέστης) έβλεπε την «ψυχή» και το «σώμα» ως ένα συνεχές, δεν μπορείς να πεις ξεκάθαρα πού τελειώνει το ένα και πού αρχίζει το άλλο. Και πολλές φορές σκέφτηκα ότι το σύνολο σχεδόν της σύγχρονης ψυχολογίας, ο Πλάτωνας θα το έβαζε στο «σώμα», όχι στην «ψυχή»
Ψυχή, θυμίζω, από το ρήμα ψύχω
Σα να ήξερα ότι θα τσιμπούσες σ’ αυτό! 🙂
Αυτό που έχω στο μυαλό μου είναι περισσότερο ο χαρακτήρας, δηλαδή κατά πόσο φανερώνεται στην εξωτερική εμφάνιση. Απ’ τη μια έχουμε το πολύ τυπικό και γνωστό θέμα του ωραίου και γενναίου Αχιλλέα κα του άσχημου και δειλού Θερσίτη, από την άλλη τον άσχημο Σωκράτη, τον Αίσωπο ή αργότερα τον Μπερτόλδο ξερωγώ. Από τη μια τη φυσιογνωμική επιστήμη, από την άλλη την αυτόνομη ανάπτυξη της ψυχολογίας ή αρχικά της ηθικής.
Φαντάζομαι θα λέει κάτι περί αυτού και ο Έκο σ’ αυτά τα βιβλία που δεν έχω δει, την Ιστορία της ομορφιάς/της ασχήμιας.
[…] ξεφορτωθώ. Ή, στο κάτω κάτω, φταίει απλώς που άνοιξε το άλλο μαγαζί, πιο πολύ καφενείο παρά αίθουσα διαλέξεων ξερωγώ ή […]