Οι παλιοί στο μπλογκ ίσως θυμάστε τους Κυνοκέφαλους, ένα «ποιητικό φανζίν» που βγάζαμε μια παρέα στο Ιστορικό-Αρχαιολογικό Θεσσαλονίκης την τόσο μακρινή τώρα δεκαετία του ’90. Ορίστε λοιπόν! το πρώτο τεύχος, 1993, δραχμές 100, εδώ (σε συνεργασία με το Γρηγόρη)· θα ακολουθήσουν και τα άλλα δύο. Να δούμε, θα εμφανιστεί κανένας αναγνώστης από τα παλιά; Αναρωτιέμαι.
Αξίζει τον κόπο να βάλω και άλλη μια διαφήμιση (αντιγράφω από εδώ): Περισσότεροι από 30 Ελληνες εικαστικοί εξερευνούν με χαρακτηριστικά έργα ο καθένας τη διαδικασία της γραφής στην ομαδική έκθεση με τίτλο «Εν-γραφή», που εγκαινιάζεται την Τετάρτη 3 Φεβρουαρίου στην Ελληνοαμερικανική Ενωση. (…) Συμμετέχουν οι: Δ. Αγραφιώτης, Κατερίνα Αποστολίδου, Αθ. Αργιανάς, Ν. Βαλαωρίτης, Βέττα Νανά, Πέννυ Γκέκα, Ειρήνη Γκόνου, Στ. Ζέρβας, Γ. Ζιώγας, Δ. Ζουρούδης, Τίνα Καραγεώργη, Ελένη Καραγιάννη, Ζωή Κεραμέα, Γ. Μπουρνιάς, Κ. Ξενάκης, Γ. Ξένος, Βάνα Ξένου, Δ. Ξόνογλου, Μαρία Οικονομοπούλου, Ελενα Παπαδημητρίου, Γ. Παπαδόπουλος, Μαγδαληνή Παπανικολοπούλου, Νίκος -Γαβριήλ Πεντζίκης, Δ. Σκουρογιάννης, Μ. Σπηλιόπουλος, Γ. Τσεριώνης, Λίνα Φανουράκη, Φ. Φέξης, Εφη Χαλυβοπούλου, Ερση Χατζηαργυρού, Χρύσα, Γ. Ψυχοπαίδης. Κατά τη διάρκεια της έκθεσης, έως 9 Μαρτίου, θα πραγματοποιηθούν παράλληλες εκδηλώσεις, όπως διαλέξεις για τη γραφολογία, τη χρήση της γραφής στην ιστορία της τέχνης, εκπαιδευτικό πρόγραμμα για μαθητές αλλά και θεατρική παράσταση.
Θα μου πείτε, τι μ’ έπιασε και διαφημίζω εκθέσεις; Ε, συμμετέχει ο φίλος μου ο Δημήτρης ο Σκουρογιάννης. Μπορείτε να δείτε (λεπτομέρεια από) έργο του εδώ:
Να πάτε, λέω!
ο δύτης των νιπτήρων 
Κάποια στιγμή γύρω στο 2000,2002 κοιτούσαμε τα αρχεία στο στέκι στο βιολογικό. Ανάμεσα στις διάφορες αφίσσες και εντυπάκια είναι σίγουρο ότι είχα δεί και ένα τέτοιο τεύχος.
sadebeg, ευχαριστώ, με συγκίνησες! έτσι ταξιδεύουν τελικά οι δημιουργίες, σαν μποτίλιες στο πέλαγος.
(μα τι έγραψα τώρα;)
βλέπω ὅτι οἱ Κυνοκέφαλοι ἦταν ἀτονικοί.
Υπομονή, υπάρχει και πολυτονικό στα επόμενα…
Αν θυμάμαι καλά, κάτι δεν πήγαινε καλά με τον τόνο στη γραφομηχανή. Την είχα πάρει από μια θεία μου, ήταν δηλαδή ήδη είκοσι ή τριάντα χρόνων τότε, φαντάζομαι. Η γραφομηχανή, εννοώ· η θεία ήταν τότε γύρω στα εβδομήντα. 🙂
Αχ, ζήλεια…
Θεώρημα, αν ζηλεύεις για τα κόμικς που χρησιμοποιήσαμε στην εικονογράφηση, μάθε ότι τα έχω χάσει όλα (μα όλα!) και ξέρω ότι τώρα είναι πια πολύ σπάνια. 😦
Αν ζηλεύεις για το ίδιο το εγχείρημα, ε, ήταν πολύ πιο φιλόδοξο απ’ ό,τι κατάφερε ποτέ και ως εκ τούτου μάλλον απέτυχε. Ίσα να θυμίζει τα είκοσί μας χρόνια. Αυτό το ζηλεύω κι εγώ. Ξανά 😦
Σήμερα όμως έχουμε τα μπλογκ, και μου φαίνεται ότι το πράγμα λειτουργεί καλύτερα, τελικά. Τώρα λοιπόν 🙂
Ζήτω το παρόν λοιπόν, δύτη! Κι είμαι σίγουρη πως κάποιοι άνθρωποι που το έχουν μέσα τους πάντα θα βρίσκουν τρόπους και λύσεις.
Καλημέρες από τα βόρεια με βροχή και κρύο 🙂
Ίσως είναι καλό να σημειώσω σε ποιους ανήκει η εικονογράφηση, μια και η σχετική σημείωση στην τελευταία σελίδα δεν διαβάζεται πια (ήμασταν πρωτοποριακοί στq Creative Commons 🙂 ). Λοιπόν: εξώφυλλο Caza, εσωτερικό Milo Manara, οπισθόφυλλο Moebius. Άντε να τα βρεις τώρα…
Έτσι. Να βλέπουμε και καμμιά έκθεση!
Έτσι. Να βλέπετε, να βλέπετε! 🙂
Θα μου πεις, γιατί το δεύτερο πληθυντικό; Σκεφτόμουν μόλις πριν λίγο ότι η ζωγραφική και γενικότερα τα εικαστικά δεν είναι το φόρτε μου. Ακόμα και τα κόμικς που διάλεγα για τους «Κυνοκέφαλους», δηλαδή, τα διάλεξα με το σκεπτικό πως «θύμιζαν Φελίνι». Μ’αρέσει κυρίως να χαζεύω μινιατούρες, περσικές ή της μεσαιωνικής Δύσης, άντε και κάτι ιαπωνοκινέζικα. Κάποτε έλεγε ο Σαββόπουλος, όταν τον ρώτησαν περί ποίησης, ότι «εμένα ξέρετε δεν μ’ αρέσει η ποίηση, μόνον όταν συμβαίνει να έχω κάποιο φίλο που γράφει ποιήματα. Να, παλιά έκανα παρέα με τον Ασλάνογλου, διάβαζα Ασλάνογλου». Κάπως έτσι είμαι κι εγώ: δεν με τρελλαίνει η ζωγραφική γενικά, αλλά τα έργα του Δημήτρη μ’ αρέσουν πολύ! Οπότε να πάτε, έστω και μόνον από περιέργεια, τι διάολο μπορεί να αρέσει σ’ αυτό το μίζερο το Δύτη. 🙂
Τον Δημήτρη Σκουρογιάννη δεν τον ήξερα και, απ’ τα λίγα που μπόρεσα να βρώ, μου άρεσε πολύ. Υπάρχουν άλλα;
Αντιθέτως, ήξερα τον Ανδρέα Σκουρογιάννη, παλαιότερον οπωσδήποτε και, ίσως, λιγότερο «υπερρεαλιστικό». Υπάρχει σχέση μεταξύ τους;
Πάντως μου αρέσει πάντα πολύ και ο Μανώλης Μπιτσάκης (του οποίου έχω την χαρά να κατέχω ένα -μικρό, φυσικά- λάδι: «Τοπίο του Διδυμοτείχου»).
Λοιπόν, μπορείς να πας στην «Γκαλερί 7» (Ζαλοκώστα 7) όπου είχε κάνει την προηγούμενη έκθεσή του, με τίτλο «Παράδεισος-ξανασυναντώ-διαστρωματώσεις», και να πάρεις κάποιον κατάλογο που σίγουρα θα έχει μείνει. Εγώ θα διαφημίσω οτιδήποτε καινούριο κάνει ο φίλος μου, έτσι για να κάνω και κάτι χρήσιμο τέλος πάντων στη ζωή μου!
Με τον Ανδρέα Σκ. απλή συνωνυμία.