Μάντης κακών ΙΙ

Την προηγούμενη φορά, με το που ανέβασα ποστ για τον Καραγκιόζη, πέθανε ο Σπαθάρης. Τώρα συνέβη το εξής περίπλοκο:

Πριν από 13 μέρες (τώρα, αυτό να’ναι τυχαίο; τέλος πάντων) αναφέρθηκα στην έκθεση του Ενκί Μπιλάλ που είδα στην Πόλη, και κατέληγα δοξολογώντας την «τριλογία του Νικοπόλ» (Η γιορτή των αθανάτων, Η γυναίκα παγίδα, Ισημερινό ψύχος). Σκεφτόμουν μάλιστα να γράψω κάτι εκτενέστερο.

Σήμερα πέθανε ο Μάικλ Τζάκσον, που ποτέ δεν με άρεσε αλλά που όλη η ιστορία του, με την αγωνιώδη και ανεπιτυχή προσπάθεια να μεταμορφώσει τον εαυτό του, να γίνει τέρας, τέλος να ζήσει σαν όλους τους άλλους, είναι σαν εφιαλτικό παραμύθι, στυλ Τιμ Μπάρτον ή

-το μαντέψατε-

Ενκί Μπιλάλ.

Ε, δεν είναι;