Την προηγούμενη φορά, με το που ανέβασα ποστ για τον Καραγκιόζη, πέθανε ο Σπαθάρης. Τώρα συνέβη το εξής περίπλοκο:
Πριν από 13 μέρες (τώρα, αυτό να’ναι τυχαίο; τέλος πάντων) αναφέρθηκα στην έκθεση του Ενκί Μπιλάλ που είδα στην Πόλη, και κατέληγα δοξολογώντας την «τριλογία του Νικοπόλ» (Η γιορτή των αθανάτων, Η γυναίκα παγίδα, Ισημερινό ψύχος). Σκεφτόμουν μάλιστα να γράψω κάτι εκτενέστερο.
Σήμερα πέθανε ο Μάικλ Τζάκσον, που ποτέ δεν με άρεσε αλλά που όλη η ιστορία του, με την αγωνιώδη και ανεπιτυχή προσπάθεια να μεταμορφώσει τον εαυτό του, να γίνει τέρας, τέλος να ζήσει σαν όλους τους άλλους, είναι σαν εφιαλτικό παραμύθι, στυλ Τιμ Μπάρτον ή
-το μαντέψατε-
Ενκί Μπιλάλ.
Ε, δεν είναι;
καλά που δεν είμαστε στην αρχαιότητα ή στη Σρι Λάνκα
Κοίτα να δεις… Μάλλον πρέπει να γράφω μόνο για πεθαμένους, αλλά τώρα έχουν αρχίσει και οι προβλέψεις να γίνονται περίπλοκες, πού να φανταστώ τι θα προκαλούσε μια αναφορά στον Μπιλάλ.
Αυτό που μπορώ να κάνω, είναι να αλλάξω το όνομα, πχ Mitsotakis’ blog.
Νομίζω μια απλή αλλαγή σε «ο δύτης των νιπτήρων (γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε)» θα ήταν αρκετή 😛
Γράψε κάτι για την πολιτιστική προσφορά της οικ. Μητσοτάκη.
Υ.Γ. Εκ των υστέρων είδα το σχόλιό σου
Αλέξανδρε μπορεί να μη σ’έχω πετύχει ακόμα σε κάνα ρακάδικο (εκτός αν η φωτογραφία είναι αλλουνού!), πέτυχα όμως χτες ένα μαγαζί με πίνακές σου. Κάτι είναι κι αυτό…
δική μου είναι η φωτογραφία
δεν μ΄έχεις πετύχει γιατί δεν πολυβγαίνω τελευταίως
Υ.Γ και – εννοείται – δεν θέλω να μου κάνεις κανενα αφιέρωμα.
επίκαιρο 🙂
Κι αυτό:
Μια κάπως ελεύθερη μετάφραση: «Πέρασες τη μισή ζωή σου μαύρος και την άλλη μισή λευκός, μεγάλε οπαδέ της Μπεσίκτας. Αιωνία σου η μνήμη». http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&s=geysh-apo-agkyra&c=kosmos&date=04/07/2009