Εικόνα 1η: Είδα αυτές τις φωτογραφίες από τις παρελάσεις στο Κερατσίνι, στο Περιστέρι –παιδιά με αντιναζιστικά περιβραχιόνια, ρισκάρουν από επίπληξη μέχρι αποβολή μέχρι ξύλο (τουλάχιστον). Σκέφτομαι πως έχουν λιγότερα από τα μισά μου χρόνια, ωστόσο μάλλον δεν έχω αψηφήσει ποτέ μου τόσο πολύ το φόβο όσο αυτά τα παιδιά. Βλέπω και τους πιτσιρικάδες σε διάφορες πορείες, τους βλέπω στο δρόμο, ακούω τις φωνές τους από το παράθυρο, σα να έχουν πάρει χαμπάρι τι γίνεται, σα να μην έχουν καμία σχέση με αυτό που (ίσως άδικα) φαινόταν αφασική γενιά, καμία σχέση με αυτούς με τα μαύρα γυαλιά-μύγα και το φρι-πρες ανά χείρας, όταν δεν έβλεπαν φέιμ στόρι, καμία σχέση με αυτούς που έθρεψαν την «εναλλακτική Αθήνα».
*
Εικόνα 2η: Διαβάζοντας αυτή την είδηση για την Αλβανή μαθήτρια στη Λάρισα (συμμαθητές της απείλησαν να φέρουν τη χρυσή αυγή για να μην γίνει σημαιοφόρος, ο διευθυντής του σχολείου εξοργιστικά λίγος, το δεκαπενταμελές λέει δεν είχε πρόβλημα αλλά τελικά η κοπέλα καταχειροκροτούμενη παρέδωσε τη σημαία) στάθηκα στο δεκαπενταμελές, στάθηκα στο καταχειροκροτούμενη, σκέφτηκα ότι ήρθε καιρός να θυμηθούμε -ή ίσως να καταλάβουμε για πρώτη φορά- γιατί υπάρχουν μαθητικές εκλογές και μαθητικά συμβούλια.
*
Εικόνα 3η: Θυμήθηκα τα δικά μου σχολικά χρόνια, θυμήθηκα τι διαβάζαμε και τι κουβεντιάζαμε τότε, τότε που ακόμα -καταπώς λέγεται σήμερα- έμπαιναν οι βάσεις για τη σημερινή κατάντια, λέει. Θυμήθηκα γενικές συνελεύσεις στο Γυμνάσιο, θυμήθηκα συζητήσεις στο Λύκειο, θυμήθηκα πράγματα που λέγονταν που άμα τα πεις τώρα σε δεκαεξάρη θα σε κοιτάξει σαν Ούφο. Ίσως ψέματα: όχι σε τωρινό δεκαεξάρη.
*
Και μερικές λέξεις: Λεγόταν κάποτε ότι η κομματικοποίηση των νέων (όσοι το λέγανε, τεχνηέντως δεν μιλούσαν για πολιτικοποίηση) ήταν μια από τις μεγάλες πληγές του σχολικού συστήματος. Λέγεται ακόμα το ίδιο για το πανεπιστήμιο. Υποτίθεται ότι σε τέτοια μέρη πρέπει να επικρατεί ειρήνη και σύμπνοια, ακόμα και όταν ο κόσμος γκρεμίζεται, υποτίθεται πως η πολιτική πρέπει να μένει απ’ έξω. Εμένα πάλι η μόνη μου ελπίδα, το μόνο φως που βλέπω ή τέλος πάντων το πιο φωτεινό για να μην υπερβάλλω, είναι ακριβώς αυτή η πολιτικοποίηση των νέων. Ελπίδα υψηλού ρίσκου, γιατί ήδη είναι πολιτικοποίηση αμφίπλευρη –αλλά πού δεν υπάρχει ρίσκο σήμερα; Άσε που, από τους γονείς τι να περιμένεις…
Μ’ άλλα λόγια: η ευμάρεια τριών δεκαετιών έκανε σιγά σιγά τη δουλειά της, μας μεταμόρφωσε όλους σε νοικοκυραίους. Ακόμα και οι δεκαεξάρηδες, οι εικοσάρηδες, ήταν σαν να προετοιμάζονται για το ρόλο αυτό στο μέλλον. Τώρα κυριαρχεί ο φόβος. Άλλοι πάνε με το μέρος αυτών που τον επιβάλλουνε· άλλοι λουφάζουνε, άλλοι καταφεύγουν στη δουλειά τους. Άλλοι όμως όχι: είναι η ώρα των πιτσιρικάδων. Voici le temps des gamins.
*
Κι ας κάνουμε κι εμείς ό,τι μπορούμε.
Πάλι πολύ καιρό σε είχαμε χάσει, Δύτη μας. Ναι, ας κάνουμε κι εμείς ό,τι μπορούμε.
🙂 Α, και καλό είναι που έχεις πάνω από τα μισά τους χρόνια (των παιδιών της πρώτης παραγράφου). –πέτα το αυτό μετά τη διόρθωση… 🙂
Ώχου γκάφα! Το διόρθωσα αλλά δεν μου πάει να πετάξω τέτοια διόρθωση 😉
Α, και με το «πολύ καιρό σε είχαμε χάσει» συνειδητοποίησα ότι ο Οκτώβριος ήταν ο πρώτος μήνας από καταβολής Δύτη που πέρασε χωρίς να εμφανιστώ. Κοίτα να δεις…
τα παιδιά με το περιβραχιόνιο πολύ *ωραία* και *γενναία* όντως – η μόνη μου παρατήρηση ήτανε εμένα μόνο στην αρχή, αυθόρμητα μόλις το είδα, ότι θα ‘πρεπε να προσέξουνε λίγο περισσότερο την κατασκευή του – γιατί τό «σβήσιμο» (η γραμμή σβησίματος δλδ πάνω απ’ τη σβάστικα) ήταν κάπως «λεπτό» και δεν φαινόταν *καλά* με την πρώτη…
στην αρχή δλδ εμένα μού φάνηκε ότι φοράνε σβάστικες… 😯 (αλλά προφανώς όλα γίνανε βιαστικά, και μπορεί να φταίει κι ο ράφτης 🙂 )
για τ’ άλλα τι να πει κανείς (ειδικά για τούς γονείς…)
ιδού ο καιρός λοιπόν (κι ούτε ψύλος στον κόρφο τους, των παιδιών)
Πάνω από όλα φοβάμαι τους νοικοκυραίους, που έλγαν πως δε θα γίνουν νοικοκυραίοι, που λένε πως δεν είναι νοικοκυραίοι, που πιστεύουν πως δεν είναι νοικοκυραίοι.
Εγώ φοβάμαι τα ίδια με τον γρηγόρη στ.
Καλημέρα!
silent, σκεφτόμουν ένα περσινό σου ποστ για τους καινούριους φοιτητές που καταφθάνουν, θυμάσαι ποιο λέω; Δεν μπορώ να το βρω.
λες τα πρωτάκια 🙂
πέρασε κιόλας ένας χρόνος από τότε, ε;
για φαντάσου!
ε βάλε μου το λινκ ντε να τόχω!
ορίστε, τον άλλο τρόπο ακόμα δεν τον έχω μάθει 🙂
Δύτη η συζήτηση τράβηξε τόσο πολύ (σε εξειδίκευση και σε μάκρος) που δεν αντέχω στην κυριολεξία να πω τα δικά μου (τι να πω από τα δικά μου; (είμαι και η μεγαλύτερη εδωμέσα απ’ ό,τι φαίνεται 😳 ) πως αυτά που κάποτε θεωρούσαμε μακρινούς επαναστατικούς στόχους, όταν εφαρμόστηκαν γίνανε ένα μάτσο χάλια; ) Παραδόξως, αυτό με το οποίο συμφωνώ μαζί σου είναι στην αισιοδοξία – μάλλον για λόγους ανωτέρας βίας 🙂
(σοβαρά τώρα, (κι από την παρακάτω συζήτηση) το ότι στα αει δεν τολμάν να σκάσουν μύτη ανοιχτά οι φασίστες είναι (τουλάχιστον) ενδιαφέρον – το ότι τα μικρότερα παιδιά παρασύρονται εύκολα θέλω να το βλέπω (τουλάχιστον) ως παροδικό – αλλά μπορεί να ειναι και σοβαρό τό πρόβλημα (μου) γιατρέ ε;)
πάντως μπήκα εδώ βασικά για τον silent : άντε βρε που δεν το ‘χεις μάθει! εγώ από πού το ‘μαθα δλδ; 😆
ορίστε (ξανά) ο τύπος :
here
(όπου, μέσα στα «…» βάζεις το λινκ, και ανάμεσα στα >…< γράφεις τον τίτλο του)
την πάτησα (σ’ εστειλα στο γιαχού) : ο τύπος είναι αυτός – αλλά χωρίς τα κενά ανάμεσα στα = και » και γενικά χωρίς κενά πουθενά
here
(πάλι τα ίδια (αρχίζω να εκνευρίζομαι))
λοιπόν, γράφω τον τύπο κομματιαστά :
α. γράφεις : (τίτλος)
here
παραδίδω τα όπλα, δεν γίνεται τίποτα (Δύτη σβήστα τα άχρηστα 👿 )
εδώ χρειάζεται μεΐλιον
Άσε να του το πω εγώ 🙂
[a href=»λίνκ χωρίς να ξεχνάμε τα εισαγωγικά»]κείμενο που θα γίνει μπλε ή πράσινο[/a], αλλά αντί για αγκύλες [ βάζουμε γωνιώδεις αγκύλες <
χα χα χα
πώς φαίνεται ο δάσκαλος
🙂 😀 😆
Χάρη, και μένα μου φάνηκε -φταίει και το κόκκινο που ως γνωστόν είναι αδύναμο χρώμα στο φως (νομίζω). Για όλα φταίει ο ράφτης, μ’ άρεσε αυτό. 😉
Γρηγόρη, αυτή είναι μια ερώτηση που ίσως θα έπρεπε να κάνει ο καθένας μας στον εαυτό του κάθε πρωί (ή κάθε βράδυ, ανάλογα!)
Δύτη, δεν είναι ερώτηση, είναι διαπίστωση (δυστυχώς).
Και οι «νυκοκυραίοι» εκπαιδευτικοί;
http://tinyurl.com/cwwaakp
οι νοικοκυραίοι δηλαδή, αλλά το μείζον είναι η στάση των δασκάλων στην άνοδο του φασισμού
Μπράβο, μόλις το είχα δει κι εγώ!
Συγγνώμη για το λινκ από το Βήμα, δεν βρήκα άλλο πρόχειρο και βιάζομαι. Υπάρχουν και άλλες δημοσιεύσεις στο δίκτυο για το περιστατικό. Σε παρεμβάσεις που έγιναν στο σχολείο από αντιφασίστες, η διευθύντρια έδωσε πλήρη κάλυψη στον καθηγητή, μάλλον προσπαθεί να το κουκουλώσει το ζήτημα, και επιτέθηκε σε παρεμβαίνοντες γείτονες. Αλλοδαποί μαθητές του σχολείου έκλαιγαν. ΕΛΜΕ και ΟΛΜΕ δεν έχουν παρέμβει απ΄ όσο γνωρίζω.
http://www.tovima.gr/society/article/?aid=480098
Χμ, αυτό όμως είναι -ίσως- λίγο πιο περίπλοκο. Δες τη συζήτηση εδώ: http://gather8.com/poster/view/1256
Καλό είναι που είδαμε και την άλλη άποψη. Δεν θα επιμείνω αν και δεν πείστηκα καθόλου. Μου φαίνεται όμως ότι αντιφάσκεις λίγο. Από τη μια λες ότι ελπίζεις στην πολιτικοποίηση των νέων, από την άλλη δεν σου κακοφαίνεται η στάση της διευθύντριας, που συνίσταται στο να αφήσουμε τη διδακτική κοινότητα του σχολείου να λύσει μόνη της τα προβλήματά της, αποφεύγοντας την οποιαδήποτε πολιτικοποίηση. Και πώς θα πολιτικοποιηθούν οι μαθητές, οι περισσότεροι ξενάκια ;; Πώς θα σπάσει ο φόβος τους ;;; Με τις απειλές των καθηγητών ότι θα τους φέρουν τη χα και τις αποβολές ;;
Δέχομαι ότι αυτά που ζούμε είναι πρωτόγνωρα (για τους περισσότερους από εμάς). Πέρα απ΄ όσα βιβλία έχει διαβάσει ο καθένας μας, οι περισσότεροι από εμάς δεν έχουμε ξανααντιμετωπίσει στην πραγματικότητα, εκτός βιβλίων, τόσο σκληρές συνθήκες εκφασισμού στο εδώ και τώρα και έτσι δεν έχουμε ακόμα κατασταλάξει ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος αντιμετώπισής τους. Κάποιοι δοκιμάζουμε, μπορεί να κάνουμε και λάθη. Καμιά φορά ένα λάθος είναι πιο χρήσιμο από το τίποτα, γιατί ένα λάθος μπορεί να ανοίξει δρόμους. Και η άμεση αντίδραση, δείχνει τουλάχιστον υγιή αντανακλαστικά και έλλειψη παραίτησης.
Επίσης η διευθύντρια αιτιολογεί την απειλή που εκτόξευσε ο καθηγητής, με το να τον χαρακτηρίσει «μοναχικό επαρχιώτη που δεν έχει ακόμα προσαρμοστεί». Μπορεί και να είναι αλήθεια. Όμως δικαιολογίες αυτού του είδους και κάθε δικαιολογίες (όπως η περίφημη δικαιολογία της αριστεράς περί πλανημένων ψηφοφόρων), δεν κάνει τίποτα άλλο από το να μας συνηθίζει όλους μαζί στο πρόσωπο του τέρατος. Καλύτερα ο άμεσος αποτροπιασμός, παρά η συνήθεια και η ενσωμάτωση του φασισμού στο κοινωνικό σώμα, μέσω κάθε είδους δικαιολογιών, με κατάληξη την πλήρη αποδοχή του. Ο ένας μοναχικός επαρχιώτης, ο άλλος πλανημένος ψηφοφόρος, ο τρίτος κομπλεξικός με ψυχολογικά προβλήματα, ο άλλος άνεργος απολυμένος που νομίζει ότι οι ξένοι του παίρνουν τις δουλειές, στο τέλος η εικόνα τους θα κυριαρχήσει ολοκληρωτικά και θα γίνει αποδεκτή ως ένα ακόμα χάπενιγκ και εμείς ακόμα θα το συζητάμε. Και στο μεταξύ κορμιά μεταναστών συνεχίζουν να μαχαιρώνονται τις νύχτες. Δεν έχω σίγουρη λύση. Αν θεσμικά τουλάχιστον τιμωρούσαν με κάποιο τρόπο τον καθηγητή, έστω με μια επίπληξη, θα μιλούσα διαφορετικά. Αν όμως βλέπεις ατιμωρησία και στους καθηγητές που απειλούν τους ίδιους τους μαθητές ότι θα φέρουν τη χρυσή αυγή, δεν μπορείς να μείνεις και άπραγος. Το σωστό είναι να αντιδράσεις, έστω και άτσαλα.
Να δεχτώ επίσης ότι παρεμβάσεις σε σχολεία πρέπει να είναι πάντα πολύ προσεκτικές και πάντα σε συνεννόηση με το διδακτικό προσωπικό.
Κοίτα, το καταλαβαίνω κάπως έτσι: οι δάσκαλοι, η διευθύντρια, κι οι άλλοι, κάνουν τη δουλειά τους. Οι μαθητές, κάνουν τη δική τους. Η διευθύντρια πρέπει, υποθέτω, να επιδιώξει όλα να λυθούν με τη μέγιστη δυνατή συναίνεση κλπ (ομολογώ ότι στο παράδειγμα της Λάρισας ή του Χαλανδρίου δεν θα έλεγα το ίδιο και ομολογώ ότι είμαι επηρεασμένος από ένα φίλο που την ήξερε παλιά και έχει θετική γνώμη, τη διευθύντρια εννοώ). Οι μαθητές, όσοι μαθητές σκοπεύουν να αντιδράσουν, θα το κάνουν με τον τρόπο που κρίνουν πιο πρόσφορο και όσο θεωρήσουν ότι πρέπει ή τους παίρνει. Καθείς και το πόστο του, καθείς και τα όπλα του.
Αλλά αυτό που κυρίως με ενδιαφέρει τώρα, θέλω να πω αυτό που προσπάθησα να πω στο ποστ, είναι μια παθιασμένη υπεράσπιση της μαθητικής πολιτικοποίησης α λα ’80, της κατασυκοφαντημένης.
Μπορεί και από νοσταλγία, βέβαια, αλλά και από άποψη.
Φοβάμαι ότι το πρόβλημα είναι ότι πάντα είναι η ώρα των πιτσιρικάδων που έχουν να χάσουν λιγοστές και χαλαρές αλυσίδες, όμως συνήθως εκκινούν από τις αφετηρίες των βαριά αλυσοδεμένων, από επιλογές, γονιών τους.
Ή, what have we found? The same old fears.
Ωραίος ο Ρεμπώ! ..κι ο Δύτης βέβαια! 🙂
Αυτό με τους Ρομά πάντως ,είναι…είναι..δεν ξέρω ρε παιδιά!
Εντάξει, πάντα υπήρχε μια απέχθεια γι’ αυτούς τους ανθρώπους , μην κοροϊδευόμαστε τώρα, αλλά αυτό με τη συνέλευση γονέων είναι τόσο ,πώς να το πω; Γκροτέσκο μάλλον.
Νομίζω ότι στην εποχή μου (είμαι περίπου της ίδιας στρατολογικής κλάσης με τον Δύτη νομίζω) και παλιότερα, κάτι τέτοιο δεν θα το διανοούνταν καν ούτε οι πιο συντηρητικοί και φοβικοί γονείς ή καθηγητές.
Τι να πει κανείς;
Είχα υποσχεθεί κάποτε σε ανύποπτο χρόνο στον εαυτό μου να μην πω ποτέ το «Τότε, ήταν καλύτερα!» που άκουγα τόσο συχνά πιτσιρικάς και ειλικρινά με πείραζε. Αλλά έτσι όπως πάνε τα πράγματα ,ίσως σε λίγο να μην έχω άλλη παρηγοριά από το να το κάνω. Προς το παρόν ,αντέχω ακόμα. 🙂
Είπαμε, η ευμάρεια μας τα πήρε όλα. (Κατά τα άλλα, τώρα με την κρίση θα ξαναμάθουμε την ανθρωπιά, λέει, και την εποχή που μιλούσαμε με τον διπλανό μας, και τα γιασεμιά θ’ ανθίζουν στις αυλές, και, και.)
Από τα λεγόμενα του γιου μου, που είναι φοιτητής και μεταφέροντάς μου συζητήσεις του με παλιούς συμμαθητές και φίλους του, που επίσης είναι φοιτητές στη Θεσσαλονίκη, Αθήνα και Γιάννενα, πυρήνες ΧΑ στα πανεπιστήμια (ακόμα!) δεν υπάρχουν. Όσο και το «φοιτητικό κίνημα» (με μπόλικα εισαγωγικά!) να είναι στα (πολύ!) κάτω του, η παρουσία ΧΑγίτη έστω και σε ατομικό επίπεδο μέσα σε σχολές και αμφιθέατρα, ακόμα και χωρίς την κλασική αμφίεση, ή η δημόσια έκφραση φασιστικών θέσεων είναι casus belli.
Από τα λεγόμενα της κόρης μου βλέπω ότι πρόβλημα επιρροής της ΧΑ υπάρχει στα γυμνάσια και λύκεια όπου η «καγκουριά η κοινή» μετεξελίσσεται σχετικά εύκολα σε XA-like! Ο προσεταιρισμός μέσω fb πάει σύννεφο, ανοίγουν συζητήσεις στα προαύλια και καθηγητές από σχολεία δυτικών συνοικιών υποψιάζονται ότι κάποια κρούσματα bulling προέρχονται από (εν δυνάμει) μαθητές-οπαδούς της ΧΑ.
Η κόρη μου, μού λέει ότι στο Λύκειό της υπάρχουν καμμιά δεκαριά ΧΑτάκια που δεν καταδέχονται να συζητήσουν με τους άλλους.
(και τι να πουν)
Έχει ένα συμμαθητή, γόνο Αλβανών, πολύ καλό μαθητή που – φρονίμως ποιούντες – τον αποφεύγουν γιατί αφ’ ενός, κοντεύει τα 2 μέτρα και αφ’ ετέρου, είναι ΚΝίτης και τους προγκάει χωρίς να κωλώσει. 😆
Το κακό το πνίγεις όταν είναι μικρό και βλέπω ότι τα παιδιά (εν αντιθέσει με πολλους γονείς) επιτέλους στυλώνουν τα ποδάρια και αντιδρουν.
Αισιοδοξώ μαζί σου κι εγώ … 🙄
Μερσί, ήθελα να διαβάσω μερικές εμπειρίες από πρώτο (έστω δεύτερο) χέρι.
Στην πόλη μου παρότι υπάρχει παρουσία χα και συγκρούσεις δεν το έχω διαπιστώσει ιδίοις όμμασι, μια και το δημοτικό που πάει η κόρη μου έχει σχεδόν αποκλειστικά μεταναστάκια (κι όσοι ντόπιοι έχουν απομείνει στην παλιά πόλη στέλνουν τα παιδιά τους -γιαυτό το λόγο- στο παραπέρα σχολείο, με αποτέλεσμα η αναλογία να τρέφεται και να τρέφει). Ωστόσο η περσινή εμπειρία από το σύλλογο γονέων και κηδεμόνων, όπου κυριαρχούν οι ντόπιοι, ήταν αρκετά διδακτική –αλλά μιλάμε ίσως για ειδική περίπτωση.
Δύτη δεν έχεις πάρει χαμπάρι τι έγινε και γίνεται στο Πειραματικό στην πόλη σου;
Φιλόλογος, πράγματι, η διευθύντρια του 46 (ωχ, στον Σράοσα πάει αυτό)
Πάτα το λίκνο στο «αμφίπλευρη» 😉
Οι πολλοί λίκνοι μας έχουν ευνουχίσει…
Καλησπέρα Δύτη, με την πολιτικοποίηση των νέων μου θύμισες ότι όταν μπήκα στο Πανεπιστήμιο είχε περάσει ο 1268 (αυτός με τις ελεύθερες μεταφορές από εξάμηνο σε έτος και πάει λέγοντας) και κάναμε καταλήψεις να μην εφαρμοστεί με αίτημα ενάντια στην ..εντατικοποίηση των σπουδών 🙂
Δύτη, σου θυμίζει τίποτα ο αριθμός 2008;
Α, ωραία, καινούργιο άρθρο ο Δύτης!
Να σου πώ την αλήθεια το τελευταίο με την ευμάρεια δεν μου κάθεται και πολύ καλά. Μου θυμίζει λίγο και το «ε ρε κατοχή που σας χρειάζεται» των γονιών μας.
Λες να ‘μαστε η γενιά που θα της χτυπάν την καλοπέραση και γονείς και παιδιά; Ελπίζω όχι.
Πολιτικοποίηση ωραία, αλλά όχι κομματικοποίηση! Το πρόβλημα του φοιτητικού «κινήματος» ήταν πάντα ο κομματικός σεχταρισμός που μετέφερε στα αμφιθέατρα πακεταρισμένες και σφραγισμένες ιδεολογικές αγκυλώσεις και (στην περίπτωση των νεολαιών κοινοβουλευτικών κομμάτων) οικονομική στήριξη που προκαθόριζε την ισορροπία του «πολιτικού διαλόγου». Το 2008 ήταν σημαντικό γιατί για μια παρατεταμένη στιγμή παρακάμφθηκε και αχρηστεύτηκε η κομματική οχύρωση. Παρεξηγήσιμα όσα λέω, οι νεοφιλελεύθεροι μιλούσαν για απαγόρευση των κομματικών νεολαιών στα πανεπιστήμια, εγώ όμως μιλάω για ακηδεμόνευτη πολιτική-ριζοσπαστική δράση.
Όσο για την ευμάρεια, ε δεν φταίει ο κόσμος για την «ψευδή περί ευμάρειας συνείδηση», αλλά ο μηχανισμός κατασκευής μιας τέτοιας συνείδησης.
υπορεαλισμός
Χαιρετώ κι ευχαριστώ για τα σχόλια παιδιά!
Για την ευμάρεια: φυσικά φταίει ο μηχανισμός κατασκευής κλπ (αν και για να είμαστε ειλικρινείς ένας κάποιος δείκτης ευμάρειας όντως πρέπει να ανέβηκε τις δύο τελευταίες (τουλάχιστον) δεκαετίες). Αυτή όμως η «περί ευμάρειας συνείδηση» είχε και μια δουλειά να κάνει, και την έκανε, έπαιξε το ρόλο της βρε παιδί μου, αυτό λέω.
Για την κομματικοποίηση: αν και το δικό μου σχολικό παρελθόν έχει βέβαια κομματική χροιά (έτσι ήταν τα σχολεία στα ογδόνταζ, αργότερα όχι), όσον αφορά τα πανεπιστήμια τα πράγματα αλλάζουν. Ένα παράξενο πράγμα: η φιλολογία περί «κομματικών νεολαιών στα πανεπιστήμια» στόχευε και στοχεύει (πολλές φορές ρητά) τις αριστερές παρατάξεις, παρόλο που όποτε υπήρξε κυριαρχία κομματικής νεολαίας (και με όλα τα συμπαρομαρτούντα, τις συμπράξεις με καθηγητές κλπ) αφορούσε τη ΔΑΠ και την ΠΑΣΠ, ενώ αντίθετα εδώ και δεκαετίες όταν μιλάμε για αριστερή κυριαρχία στα φοιτητικά μιλάμε για μη κομματικές οργανώσεις, μιλάμε για τους απόγονους των παλιών Συσπειρώσεων. Αυτό όμως δεν λέγεται κομματικοποίηση, εκτός αν το να φτιάξεις ένα ad hoc κόμμα από τα κάτω ταυτίζεται με το κόμμα από πάνω, οπότε πάμε στο «αυθόρμητο, ακηδεμόνευτο και απολίτικο τελικά κίνημα» κάτι σαν Πανεπιστημίστας, ας πούμε.
Εγώ πάντως μίλησα για τα σχολεία. Και μια και αναφέρθηκε το ’08 και ο Δεκέμβρης, εκεί σηκώνω τα χέρια ψηλά διότι δεν είχα τότε ούτε τη στοιχειώδη επαφή με μαθητές (είχα μόνο με το άλλο σκέλος που έγραφα εδώ) –έχω την εντύπωση όμως ότι όσο τσαντισμένοι και να ήταν δεν ενδιαφέρθηκαν ιδιαίτερα (οι περισσότεροι) να σχηματίσουν μια ευρύτερη πολιτική οπτική πέρα από το μπα-γου-δο, το V for Vendetta ή το ACAB-All cops are bastards, που στο κάτω κάτω οδήγησε πολλούς (ή κάποιους τέλος πάντων) και σε άλλα μονοπάτια, έναν «αυτόνομο εθνικισμό» που ακόμα και τη ΧΑ τη θεωρούσε συστημική. Αυτά το ’09-’10, τώρα δεν έχω εικόνα.
[…] η φιλολογία περί “κομματικών νεολαιών στα πανεπιστήμια” στόχευε και στοχεύει (πολλές φορές ρητά) τις αριστερές παρατάξεις, παρόλο που όποτε υπήρξε κυριαρχία κομματικής νεολαίας (και με όλα τα συμπαρομαρτούντα, τις συμπράξεις με καθηγητές κλπ) αφορούσε τη ΔΑΠ και την ΠΑΣΠ, […]
Aυτό ξαναπές και βροντοφώναξέ το. 😈
«εκεί σηκώνω τα χέρια ψηλά διότι δεν είχα τότε ούτε τη στοιχειώδη επαφή με μαθητές»
Αυτό μου θυμίζει το «Α, τότε διάβαζα!». 🙂
…κι όσο για τα παρακάτω (για να μη σχολιάσω αναλυτικά) μια χαρά είναι το μπα-γου-δο, ιδιαίτερα σήμερα, και στο κάτω-κάτω η ΧΑ είναι όντως συστημική.
Πω-πω, αν δεν σε ήξερα θα έλεγα ότι διαβάζεις κακόπιστα βρε Μπουκάν. 😉
Το θέμα με τους μαύρους κρίνους και τους αυτόνομους εθνικιστές (που τροφοδοτήθηκαν όλοι τους από μέρος του άγριου δεκέμβρη) είναι αν (και με ποια έννοια) η χα είναι όντως συστημική; ή ότι σκέτο το μπα-γου-δο βγάζει μια χαρά και εκεί;
Ε, τι να κάνουμε; Οι μαθητές δε βγήκαν στους δρόμους έχοντας πρώτα χωνέψει τη θεωρία της υπεραξίας και τον διαλεκτικό υλισμό. Ευτυχώς για το Δεκέμβρη μιλάμε και όχι για την πολιτιστική επανάσταση του Μάο. Τώρα το να ερμηνεύουμε τον επιφανειακό προσεταιρισμό ιδεών του αυτόνομου-αναρχικού χώρου από νεο-φασιστικές οργανώσεις ως απόρροια του μπα-γου-δο και να προτείνεται το μπα-γου-δο ως σύνοψη του Δεκέμβρη, ε….για να μιλήσω συγκρατημένα…κάπου χάνει η εξίσωση. Για να το πω αλλιώς, φυσικά και οι φασίστες προσπαθούν να απευθυνθούν σε νεολαιίστικα κινήματα για να ενισχύσουν τις συμμορίες τους. Δες τι γίνεται και στην Ιταλία:
http://www.rednotebook.gr/details.php?id=6870
Αλλά το ίδιο δεν κάνανε οι γνήσιοι φασίστες-ναζιστές στο μεσοπόλεμο φορώντας το ένδυμα του κοινωνικά «σοσιαλιστικού», «αριστερού», «εργατικού» κόμματος;
Ωραίο και ενδιαφέρον το λινκ, υπορεαλισμέ. Αλλά δεν καταλαβαίνω: τι καλύτερο για να θωρακιστεί καποιος απέναντι στον «επιφανειακό προσεταιρισμό ιδεών» κλπ κλπ, από την πιο συγκροτημένη ιδεολογική-πολιτική συγκρότηση; Όπου «πιο συγκροτημένη» μη διαβάζεις απαραίτητα «κομματική» ξέρω γω, διάβαζε «πιο συνολική». Ε, όχι, δεν πρόκειται να πειστώ ότι επικεντρώνοντας στον μπάτσο-γουρούνι ως κύριο και πιο βασικό εχθρό σου απλά χάνεις την μπάλα στο πραγματικό πεδίο, όπου κυρίαρχος είναι ο αφεντικός -ή ούτε καν ο αφεντικός, ένα σύμπλεγμα αφεντικών -ή μάλλον ούτε καν αυτό, ένα συμπλεγμα δομών που καθιστά αναπόφευκτη την παρουσία του αφεντικισμού κλπ κλπ. Ναι, το ίδιο κάνανε και οι φασίστες-ναζιστές του μεσοπόλεμου· δεν μπορώ να φανταστώ καλύτερη απάντηση από την καλύτερη και πιο συγκροτημένη πολιτική-ιδεολογική θωράκιση.
Και κάτι άλλο: αν το μπα-γου-δο δεν ήταν σύνοψη του Δεκέμβρη (που είμαι έτοιμος να δεχτώ ότι δεν ήταν), ωστόσο πάλι ελάχιστα προχώρησε ο Δεκέμβρης ή ό,τι γεννήθηκε από αυτόν πέρα από τον απλό αντιμπατσισμό. Πού αλλού προχώρησε λοιπόν; Για μισό ή ένα χρόνο, υπήρξε μια παραπέρα άνθιση του πρωτοβάθμιου συνδικαλισμού (τα λέω έτσι απλά, αλλά καταλαβαινόμαστε φαντάζομαι). Υποτίθεται επίσης ότι ρίχτηκε ένας κάποιος σπόρος της λεγόμενης άμεσης δημοκρατίας. Ε τέλος πάντων, τέσσερα χρόνια μετά μου φαίνεται ότι όλοι καταλαβαίνουμε τι πραγματικά έμεινε απ’ όλα αυτά, τι χαΐρι είδαμε από την άμεση δημοκρατία τριών μηνών στο Σύνταγμα (ή ξέρω γω ενός μήνα στο κατειλλημμένο δημαρχείο της τάδε μικρής πόλης, που είδα από πρώτο χέρι), και όσο για τον πρωτοβάθμιο συνδικαλισμό για τον οποίο έχω την καλύτερη δυνατή γνώμη, τώρα ακριβώς φαίνονται οι αδυναμίες του. Θα μου πεις, το ίδιο και οι αδυναμίες του ξεπουλημένου κλπ δευτεροβάθμιου ή τριτοβάθμιου –ε ναι, αλλά δεν θα διαφωνήσεις ότι χρειαζόμαστε μια πιο οργανωμένη και κεντρική δράση από στοχευμένες απεργίες και ακτιβισμούς σε κλαδικό επίπεδο.
Και πάει λέγοντας.
Ναι, απλά μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για μια εξέγερση, αφορμή της οποίας ήταν η δολοφονία ενός μαθητή από έναν μπάτσο. Πως να διαχωρίσεις το μπα-γου-δο; Όμως, όπως και τότε έγινε μια συγκινητική προσπάθεια να μη μείνει εκεί το πραγμα και να πάρει γενικότερα χαρακτηριστικά κοινωνικής κριτικής και αμεσοδημοκρατικής οργάνωσης εν μέσω απίστευτης καταστολής, ε, το ίδιο επιθυμώ κι εγώ, να μη μείνουμε στο μπα-γου-δο.
Η θωράκιση από την άλλη μου λέει κάτι, αλλά με τι όρους; Γράφεις: «Ναι, το ίδιο κάνανε και οι φασίστες-ναζιστές του μεσοπόλεμου· δεν μπορώ να φανταστώ καλύτερη απάντηση από την καλύτερη και πιο συγκροτημένη πολιτική-ιδεολογική θωράκιση.» Και τι έγινε που τότε ήταν θωρακισμένο το κομμουνιστικό κίνημα; Να τον χέσω τέτοιον θωρακισμό που μεταμορφώνει κριτικές θεωρίες σε τυποποιημένα δόγματα εκφρασμένα μέσα από αυστηρές ιεραρχίες. Ναι ταξικό είναι το ζήτημα και όχι απλά αντικατασταλτικό, αλλά είναι αποκαλυπτικό και το ποιους στοχοποιεί η καταστολή από την μεταπολίτευση και μετά. Όσο για τους διάφορους νεοφασίστες, ε το ίδιο κομμάτι στοχοποιούν.
Ανέφερα την πολιτιστική επανάσταση γιατί στο κάτω κάτω για παιδιά μιλάμε και πιστεύω πως μια παραδοσιακού τύπου οργάνωση εύκολα οδηγεί (μάλιστα το χω δει) σε νέου τύπου «κόκκινους φρουρούς». Με όλα αυτά θέλω να πω: ναι πολιτικοποίηση, αλλά πώς; Αν είναι να βγάζουμε απ’το μανίκι καμιά δεκαριά τσιτάτα αντλημένα από διάφορους θεωρητούς χωρίς να έχουν επαφή με μια δράση ή ακόμα χειρότερα όταν κομμάτια των θεωριών αυτών έχουν δοκιμαστεί και αποτύχει στην πράξη (και δεν εννοώ το πρώην ανατολικό μπλοκ, αλλά το πως οργανώνεται ένα απεργιακό θες, φοιτητικό θες, ένα οποιοδήποτε κίνημα τέλος πάντων), αλλά εμείς συνεχίζουμε να τα επικαλούμαστε, ε τότε μην περιμένουμε να προσελκύσουμε και κανέναν. Βρίσκω δίκιο σε απόψεις κλασικών αναρχικών και του Μαρξ και μαρξιστών και δεν τα χω κάνει αχταρμά, απλά δεν έχω κανέναν κορνιζομένο στο σαλόνι μου (ούτε σαλόνι εχω, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία). Αν θα είχε νόημα η έννοια της πρωτοπορίας σήμερα, αυτό θα ήταν κατά τη γνώμη μου να πολιτικοποιήσει ξεφεύγοντας από την ηλίθια επίκληση ιστορικών προσωπικοτήτων. Ας εξηγήσουμε με παραδείγματα στην πράξη τι σημαίνει αντικαπιταλισμός, χωρίς να πέφτουμε στη λατρεία προσωπικοτήτων που δικαιολογημένα απωθεί. Χέστηκα για τα σύμβολα, αλλά όχι για το τι αντιπροσωπεύουν. Στην τελική την εθνική σημαία, το σφυροδρέπανο, το αλφάδι, τον σταυρό τα θεωρώ το ίδιο επικίνδυνα και την αρχή μιας εποικοδομητικής πολιτικοποίησης την βλέπω να ξεκινάει εκεί όπου υποχωρούν τα σύμβολα κι έρχονται στο προσκήνιο, οι απλοί ανώνυμοι άνθρωποι. Σόρι για το σεντόνι και για την τοποθέτησή του σε μια συζήτηση με άλλο (;) διακύβευμα.
με συχωρείτε δηλαδή αλλά τί είναι αυτό το μπα-γου-δο; δεν έχω ιδέα 😦 (και ούτε καν να πεις ότι διάβαζα και πολύ 😦 )
όσο για το «συστημική» (η χ.α.) τού μπουκάν, να πω ότι κι εγώ έτσι το καταλαβαίνω (αλλά νομίζω ότι κι εσύ δύτη έτσι θα το καταλάβαινες – αν τουλάχιστον εγώ καταλαβαίνω τι σημαίνει «συστημικός») : οι φασίστες γενικά είναι μέρος τού συστήματος με την έννοια ότι αν «θέλουν» να το «ανατρέψουν» είναι μόνο για να (επιστρέψουν στα αυταρχικά και αδιαμεσολάβητα (από δημοκρατίες και λοιπές μπούρδες) αρχικά του στοιχεία, και επομένως να) διατηρήσουν τον πυρήνα του
υγ : τώρα όσο αφορά αυτή τη λέξη («συστημική») που έγινε εσχάτως ( : τα τελευταία 5 – 10 χρόνια ! 😛 ) τής μόδας, θα μπορούσαμε να επιδοθούμε και σε αναλύσεις (και να προκαλέσουμε και γλωσσικό θρεντ εδωμέσα) – για το πώς δλδ σχηματίστηκε ώστε να διαχωρίζεται υποθέτω από τό «συστηματική» – όπως προ (άλλων πολλών) ετών είχε γινει τής μόδας η «πραγμοποίηση» για να μην μπερδεύεται κι αυτή με την «πραγματοποίηση» (προσωπικά δλδ έχω ένα προβληματάκι μ’ αυτού τού είδους τούς «σχηματισμούς» όπως θα κατάλαβες 😆 )
Ας συνεχίσω εδώ αν και ίσως θα έπρεπε να συνεχίσουμε κάτω-κάτω 🙂
Λοιπόν, πρώτον, Χάρη: μπα-γου-δο = μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι (κι εγώ άργησα να το μάθω!) – και – ωραία η παρατήρηση για το «συστημικός».
Δεύτερον, υπορεάλ: να ξεκαθαρίσω (ξαναδιαβάζοντας τι έγραψα πιο πάνω) ότι δεν κατηγόρησα τον Δεκέμβρη, είπα ότι δεν πήγε παραπέρα και το είπα μόνο και μόνο για να τονίσω ότι κτγμ η πολιτικοποίηση των μαθητών είναι πιο έντονη (ή, αν θες, πιο συνολική) σήμερα, ότι υπάρχει μια διαφοροποίηση που είναι πιο έντονη τώρα παρά πριν από πέντε ή δέκα χρόνια. Αυτό και τέλος, όντως δεν έχει πολύ νόημα ή τέλος πάντων δεν είναι (ίσως) εδώ η θέση να το τραβήξουμε παραπάνω (και να πω π.χ. ότι εγώ τα τελευταία δύο χρόνια έχασα όποια πίστη είχα σε αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες). Όχι πως έχω αντίρρηση να συνεχίσουμε τη συζήτηση!
μερσί Δύτη για τη διευκρίνιση (και το εύσημο 🙂 )
και, εμ τώρα, (αφού τό ‘κανα σήμερα στον σαραντάκο) εδώ πιο άνετα μπορώ να κάνω και μια αυτοαναφορά (περί μπα-γου-δα, λοιπόν 😳 )
-δο βρε αδερφέ, -δο…
Μ’ άρεσε το κλείσιμο 🙂
Στο βίντεο οι «εκπρόσωποι του δεκαπενταμελούς» είναι εκείνοι που διαμαρτύρονται στο διευθυντη και, αν κατάλαβα καλά, οι ίδιοι απειλούν ότι θα καλέσουν τη Χρυσή Αυγή.
Έχεις δίκιο, φαίνεται να με παραπλάνησε το ρεπορτάζ στο tvxs. Τόσο το χειρότερο αν είναι έτσι, νομίζω η ουσία των σκέψεών μου δεν υπάρχει λόγος να αλλάξει όμως.
Ίσως, σκέφτομαι, πρέπει να αποσαφηνίσω το παραπάνω. Αν και μάλλον τα έγραψα και παραπάνω, λέγοντας ότι οι διευθυντές (ή πρέπει να) κάνουν τη δουλειά τους. Δεν με ενδιαφέρει (όχι τώρα) μια αφηρημένη υπεράσπιση του συστήματος των μαθητικών εκλογών (ούτε το ανάποδο)· με ενδιαφέρει, στις δεδομένες συνθήκες, όπου το πολιτικό έχει μπει παντού θέλοντας και μη (καθόλου παράξενο ή αναπάντεχο), ο αντίλογος να είναι παντού, και να είναι συγκροτημένος, και να είναι πολιτικός, πώς να το πω. Στο παράδειγμα του σχολείου της κόρης του spiral architect, παραπάνω, μου φαίνεται σημαντικό απέναντι στα «καμμιά δεκαριά ΧΑτάκια» να υπάρχει ο «ΚΝίτης συμμαθητής» (και που είναι δυο μέτρα, ακόμα καλύτερα). Κατά τα άλλα, οι διευθυντές και οι δάσκαλοι έχουν διαφορετικού είδους δουλειά να κάνουνε απέναντι στο ίδιο πρόβλημα.
Ελπίζω να τα έγραψα με σαφήνεια διότι είμαι λίγο κουρασμένος μετά από μεσημεριανό παιδικό πάρτι!
»Πούλησε την φίλη του για την Χρυσή Αυγή…της έκανε καυγά και την απείλησε ότι θα την πλακώσει γιατί κατηγόρησε τον Παναγιώταρο…δεν ξέρω τι πλύση εγκεφάλου έχει υποστεί και έχει πωροθεί τόσο αλλά είναι απαράδεκτο να διαλύονται φιλίες εξαιτίας των φασισταριών…και να φανταστείτε ότι είχαν κάνει μεταξύ τους πολύ ωραίες και εποικοδομητικές πολιτικές συζητήσεις παρόλο που ανήκουν σε διαφορετικούς π
ολιτικούς χώρους…την εκτιμούσε αρκετά για την δράση της και ας ήταν πολιτικά αντίθετη με την δικιά του…δυο άτομα που ίσως αυτό που τα είχε ενώσει και τα είχε κάνει φίλους να ήταν οι πολιτικές αναζητήσεις και ας απείχαν τρομερά η κατεύθυνση του ενός από του άλλου…τέτοια προδοσία είναι να σε παγώνει…εγώ ακόμα δεν μπορώ να την συνειδητοποιήσω…
Όσο για το ποια είναι η κοπέλα και ποιος ο πουλημένος φίλος της,δεν το σχολιάζω για να μην νομίζετε ότι αυτό με κάνει να μεροληπτώ…
Συγνώμη για τυχόν λάθη αλλά είμαι σε τεράστια ψυχική ένταση και μόνο που κάνω αναφορά στο γεγονός…»
Ανάρτηση στο προσωπικό μου προφίλ facebooke
Και παρόλα αυτά του απάντησα-γιατί πρόκειται για τον δικό μου φίλο που με πούλησε για τον Παναγιώταρο-ότι η δύναμη της φιλίας συγχωρεί…
το γίνεται βέβαια στο σχολείο μου και το τι επιθέσεις έχουμε δεχτεί τα παιδιά που αναπτύσσουμε κάποια αντιφασιστική και πολιτική δράση δεν περιγράφονται,απλά αυτό ήταν που μου κόστισε περισσότερο γιατί ήταν από τον ίδιο μου τον φίλο…η αναφορά γίνεται για το 1ο ΓΕ.Λ Μοσχάτου.
antifasist_exarcheia@googlegroups.com
Αναστασία, καλώς όρισες -και καλή δύναμη!
Σας ευχαριστώ από καρδιάς!
Καλησπέρα,νομίζω ότι το να μιλάμε για πολιτική (οργανωμένες παρέμβασεις για δημιουργία στάτους κβο στο κοινωνικό πεδίο και άρα διατύπωση θέσεων στο δημίσιο διάλογο με αυτόν το στόχο) και να αποκλείουμε παρεμβάσεις των κομματικών συσπειρώσεων δεν έχει νόημα, είναι εν πολλοίς υποκρίτικό.
Το πώς βλέπει ο καθένας βέβαια το υποκέιμενο (κόμμα , εσωτερικές διαδικασίες, ανοιχτές, κλειστές κλπ) είναι άλλης τάξης πρόβλημα.
Τώρα το ότι έχουμε πικράν πείρα από την αυτοαναφορική συμπεριφορά των κομμάτων είναι αλήθεια, αλλά απλώς καταδεικνύει το ότι πολλοί οργανισμοί έχουν αντικαταστήσει το μέσο με το σκοπό ( το υποκέιμενο είναι το μέσο, ο σκοπός είναι άλλο) για προφανείς λόγους είναι επίσης αληθεια.
Σχετικά με τους ..νέους μας.
Αφού (όταν) ασχολούνται, το ζήτημα είναι να αναλαμβάνουν την ευθύνη αυτού που ασχολείται, ήτοι όταν θέλεις να επηρεάσεις τους άλλους (πρέπει να) κρίνεσαι με βάση το αποτέλεσμα.
Ο προστατευτισμός (από κόμματα, εξουσίες κλπ) δεν τους βοηθάει ούτε αυτούς, ούτε αυτό που θέλουν να κάνουν.
Και αυτό ίσχυε και παλιότερα (τα χρόνια του Δύτη, μην σας πω και τα ..δικά μου, που είπαμε, στηλιτεύσαμε την ..εντατικοποίηση, αλλά και τα κόμματα 🙂 )
Αναστασία, νάσαι καλά -εδώ όμως στον πληθυντικό μου μιλάει μόνο ο κκμοίρης (όπως και σε όλους άλλωστε). 🙂
Αναγνώστη, καταρχάς συγγνώμη που αμέλησα να απαντήσω στο πρώτο σου σχόλιο! Λοιπόν, ναι σε όλα -εγώ άλλωστε δεν είμαι εξουσία, ή όπως είχε πει ο Χατζιδάκις (όταν του παρατήρησαν ότι μιλούσε σαν εξουσία) «είμαι μια εξουσία, αλλά χωρίς στρατό και αστυνομία». Φατσούλα και πάλι 🙂
Δύτη, προς θεού, τι αμέλησες;; 🙂
Παρεμπιπτόντως, είδα αυτό το άρθρο που παραπέμπεις την Αναστασία (κκμοιρης), ενδιαφέρον το κείμενο και καλογραμμένο, αλλά πολύ απαισιόδοξη οπτική ο συγγραφεύς.
Σα να δείχνει ένα φόβο προς τα γηρατειά ή μάλλον, καθότι και ..συμβολικός, μια αγχωτική αναζήτηση της φρεσκάδας.
Μου θύμισε αυτό με τα εξτρήμ σπορ και την ανάγκη να ρέει η αδρεναλίνη να για ζήσεις (την) περιπέτεια.
Νομίζω ότι γίνεται και αλλιώς ή μάλλον κυρίως αλλιώς και από αυτήν την άποψη τα μπλογκ ειδικά αυτά της επικοινωνίας δεν έχουν ανάγκη από ..οβερνόουζ φρέσκων ιδεών και καινοτόμων παρεμβάσεων.
ΕΝ πάσει περιπτώσει αυτές για να αναδειχθούν πρέπει να είναι αποτέλεσμα ρονταρίσματος (μακρόχρονης επικοινωνίας) και όχι προϋπόθεση γιατί έτσι γίνεται ψυχαναγκαστικό.
ούτως ειπείν δεν υπάρχει λόγος που κλέινουν, απλώς συμβαίνει , καθότι κρίση, συγκέντρωση και τέτοια 🙂
Αναγνώστη, κάνε μια βόλτα και στα άλλα ποστ του κ.κ.μοίρη, θα αποζημιωθείς νομίζω ακόμα και αν δεν σου πολυάρεσε το τελευταίο!
Δύτη έχεις απόλυτο δίκιο, είναι πολύ καλό(ς) και είναι ευτυχής συγκυρία που ..κόλλησα, γιατί δεν το είχα υπόψη μου.
Για το τελευταίο (ποστ) δεν είπα (ή δεν ήθελα να πω) ότι δεν μου άρεσε, απλώς αντέδρασα γιατί ..διαφαίνεται μια προσέγγιση στο θέμα που όλοι την κάνουμε, εμού συμπεριλαμβανομένου και επειδή τώρα κάνω θεραπεία για να την αποφέυγω (καθότι κρίση, στενοχώρια,σχεδόν μαζική κατάθλιψη, άρα θέλει και λίγο ..βολουντσαρισμό της αισιοδοξίας ου μην και της απόστασης) την πλήρωσε το post. 🙂
Πολύ χαίρομαι (κ.κ.μοίρη, τα ποσοστά μου!)
Πήγα τις προάλλες «στην γωνία της Αναστασίας» στα Εξάρχεια, γιατί είχανε στήσει ένα διήμερο γύρω απ’ το Ολοκαύτωμα, την μιά μέρα ντοκυμαντέρ την άλλη μέρα η εκ Θεσσαλονίκης εβραία ιστορικός Ρένα Μόλχο.Το γράφω πρώτον, για να διαδώσω την ιδέα της Μόλχο «Η διδασκαλία του Ολοκαυτώματος στην μέση εκπαίδευση», πρόκειται για σεμιναριακά διήμερα που οργανώνει στην Θεσσαλονίκη (γράφοντας στο site που παραθέτει στο τέλος του σημειώματος η Αναστασία, μπορεί κανείς να ζητήσει λεπτομέρειες), μου φάνηκε εξαιρετικά χρήσιμη πρόταση και σκεφτόμουν πως εννοείται ότι το Ολοκαύτωμα είναι το τέλειο όχημα αυτή την στιγμή για να μπεις στα σχολεία. Δηλαδή σου επιτρέπει να δείξεις τον φασισμό στην πλήρη ανάπτυξη της τερατωδίας του χωρίς αναγκαστικά να χρησιμοποιήσεις φόρα παρτίδα αριστερό λεξιλόγιο κι έτσι ν’ αποκλείσεις το πακέτο των Άλλων/ δεξιών/ φοβικών γυμνασιαρχών ή συλλόγων γονέων.
Ο δεύτερος λόγος που αναφέρω το διήμερο των antifa στη γωνία των Εξαρχείων είναι όχι για να σου την πέσω, αγαπημένε μου Δύτη, (όχι πως δεν σου την έχω πέσει στο παρελθόν -βλ. ο σκληρός…του 11-), ούτε για να μη σου πω ότι στο διήμερο των antifa εγώ του ’68 έσκιζα τον μέσο όρο ηλικίας , αλλά θέλω να ρωτήσω αν δεν είναι ακριβώς αυτή η στιγμή που η ευθύνη πέφτει πρώτα-πρώτα στους δικούς μας ώμους- ωραία και τρις ωραία τα πιτσιρίκια που μας θυμίζουν την πολιτικοποίηση του ’80, απ’ το δικό τους μετερίζι παίζουν τη μπάλα τους- κι εμείς? τα ίδια έγραψα και του sra μια ωραία μέρα, καλά τα γραπτά αλλά θα μας πέσει βαρύς στο στομάχι ο συμβολισμός, εσύ τι λες?
Τα σέβη μου.
Λέω πως ναι, έτσι είναι. Γιαυτό και έβαλα αυτή τη μικρούλα φράση στο τέλος.
Ένα μερίδιο ευθύνης καταρχάς πέφτει σε όσους είμαστε γονείς, και ιδίως του δημοτικού (όπως εγώ) -αυτονόητο. Ένα άλλο μερίδιο ευθύνης, οπωσδήποτε, σε: συλλόγους γονέων όπως οι χαλανδραίοι στο ποστ, συλλόγους ο,τιδήποτε, εργασιακούς χώρους και τα παρόμοια, όπου αναγκαστικά συμμετέχει ο καθένας μας. Ένα τρίτο μερίδιο ευθύνης: πάντα σε εγρήγορση, στον μπακάλη, στο σουβλατζίδικο, οπουδήποτε. Ένα τέταρτο μερίδιο, η πολιτική δράση: αλλά εκεί ας το αποφασίσει και σκεφτεί ο καθένας, ο Δύτης σταματά εδώ.
Διαβάζω οτι στην ΕΛΜΕ Ρεθύμνου για να αντιμετωπίσει τα περισττικά τραμπουκισμού, βίας και εκφοβισμού απο χρυσαυγίτες δημιουργήθηκε η Αντιφαστική Ομάδα Καθηγητών.
Ναι όντως –θα κοιτάξω να μάθω λεπτομέρειες.
Μάθε και για τις μετεγγραφές.
Νεοναζί στα σχολεία: Τη διερεύνηση της πλειάδας καταγγελιών για κρούσματα ρατσιστικής βίας στα σχολεία από νεοναζιστικά κόμματα, ζητεί με
επίκαιρη ερώτησή του ο Πέτρος Τατσόπουλος, με αφορμή δημοσιεύματα, δηλώσεις του Κέντρου Μελετών και Τεκμηρίωσης της ΟΛΜΕ και ανακοινώσεις ΕΛΜΕ για «δράσεις» της Χρυσής Αυγής και για περιστατικά στη Χίο, όπου στοχοποιήθηκε καθηγήτρια που μίλησε για τον ναζισμό, και στο Ρέθυμνο, όπου έγιναν μεθοδευμένα μετεγγραφές μαθητών (υπουργείο Παιδείας).
http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=729771
Λοιπόν είχα διαβάσει για τις μεταγραφές στο πρώτο φύλλο, αν θυμάμαι καλά, της «Εφημερίδας των συντακτών». Ωστόσο κάτι στην είδηση δεν μου φάνηκε πολύ πειστικό και εξακολουθεί να μη μου φαίνεται, να πω την αλήθεια. Θα κάνω όμως μια δυο ερωτήσεις μόλις βρω ευκαιρία.
Ναι στο πρώτο φύλλο αλλά μεταφέρουν το ρεπορτάζ των Ρεθυμνιώτικων Νέων.
καλημέρα!
ζω μέσα σε σχολείο το περιβόητο «χρυσό» φαινόμενο…
παλεύω παρά την απογοήτευση… παρά το θυμό… ψύχραιμα και μεθοδικά…
δεν ξέρω αν θα καταφέρω κάτι, έχουμε τόσο λίγο χρόνο…
όταν εξαρτάσαι από γκρουπ μεακίνησης γιατί δε φτάνουν τα λεφτά για βενζίνες και να βγάλεις το μήνα, κι όταν σε περιμένουν με το που χτυπάει το κουδούνι… πώς να βρεις χρόνο; πώς να βγει η ύλη και πώς να πιάσεις κουβέντα με τα παιδιά…
όταν η πραγματικότητα σε εξουθενώνει, δεν έχεις παρά να αισιοδοξείς , δεν έχεις παρά να βρεις έναν καλό λόγο για να αισιοδοξείς…
να το δείχνεις στα παιδιά…
να δείχνεις πως δεν υπάρχει φόβος…
Αμ γιαυτό διαβάζεις τον Κανέτι! 🙂 Καλημέρα -και καλή δύναμη.
αυτό από μόνο του εξηγεί το γεγονός ότι κάποιοιάνθρωποι, που ασχολούνται αποκλειστικά με τις σκέψεις και πράγματι υπάρχουν μόνο μέσα από τις σκέψεις, φτάνουν σιγά σιγά σε πλήρη απομόνωση, μέσα στην οποία σκέφτονται και εντατικοποιούν την σκέψη και αγνοούν οτιδήποτε έξω απ’ την σκέψη, ώσπου συνθλίβονται και πνίγονται και εκμηδενίζονται από το πάθος αυτό…
Κύριε Δύτα; Ώρα για ρηφρές! 🙂
Γιορτές έρχονται…δλειά δεν έχουμε…ούτε λεφτά για ξόδεμα…
τουλάχιστον να διαβάζουμε κάτι ωραίο ρε παιδί!
(αν έχεις δλειά εσύ, κάνε τη στα γρήγορα και μετά στρώσου και γράψε!)
Σας ετοιμάζω κάτι ωραίο, κάτι οθωμανικό, αλλά όχι αυτή τη βδομάδα που θα λείπω, από την άλλη!
Εεε..ΟΧΙ και…οθωμανικό! Ωχχ!!:lol:
Ρε συ, ψυχραιμία. Τα οθωμανικά του δύτη είναι τα καλύτερα. Να δοκιμάσεις και δε θα χάσεις.
Εγώ την άλλη εβδομάδα (δια παν ενδεχόμενο) θα κοιτάξω να λείπω 🙂
«..μας μεταμόρφωσε όλους σε νοικοκυραίους.» εχμ.. σε τεμπελαραίους, μάλλον.. 🙂
Ωραίο ποστ, ωραία σχόλια, αλλά δεν εχω πολυ χρονο γμτ!
Γεια σου Ροδιά, καλώς ξαναεμφανίστηκες, έστω και χωρίς πολύ χρόνο!
[…] Ή αλλιώς «η μανία με τα έιτιζ», για να παραφράσω ένα παλιό (εκείνης της εποχής δηλαδή πάνω-κάτω) αστυνομικό που έχει κάποια σχέση με αυτό που θέλω να γράψω: cui bono, ποιον ωφελεί ή τέλος πάντων τι έχουν πάθει όλοι και ασχολούνται με αυτή τη δεκαετία. Υπάρχουν λοιπόν αυτοί που νοσταλγούν την παιδική τους ηλικία, από τη μια, η οποία (όπως συνέβη και στην περίπτωσή μου) συνέπεσε με το ’80: αν το σκεφτεί κανείς και μόνο με όρους σινεμά, η δεκαετία του ’80 νοσταλγούσε εκείνη του ’50 (βλ. π.χ. το Νικολαΐδη), εκείνη του ’90 το ’60 (Τέλος εποχής, Πέπερμιντ και άλλα πολλά που δεν θυμάμαι), του 2000 το ’70 (οι αποχρωματισμένες σκηνές στη Χώρα προέλευσης), ε, τώρα ήρθε η σειρά του ’80. Κολακεύομαι να σκέφτομαι ότι το συμπέρασμα είναι πως οι σαραντάρηδες ή σαρανταφεύγα είμαστε η πιο δημιουργική ηλικία, αλλά στο θέμα μας η ουσία είναι ότι υπάρχει αυτή η νοσταλγική αναδρομή σε μια ηλικία της αθωότητας και μας αρέσει να κοιτάμε τις παλιές φωτογραφίες με τις αλάνες, τα κοντά παντελονάκια και τα ποδήλατα, τις ασπρόμαυρες τηλεοράσεις και τις τώρα γερασμένες θείες και θείους εν πλήρη ακμή. Να θυμόμαστε τη ντίσκο και τις βιντεοταινίες (αλλά όχι την Πλάτωνος, ούτε καν τους Κατσιμιχαίους), λες και η αθωότητα κάθε παιδικής ηλικίας έχει δεκαετία (είναι τυχαία η μανία με τα ρετρό κινούμενα σχέδια ή τις διαφημίσεις του ’80, ενώ κανείς δεν θυμάται πόσες ωραίες ταινίες προλόγιζε ο Μπακογιαννόπουλος τα Σάββατα;). Να ξεχνάμε αντίστοιχα διάφορα μη-αθώα πράγματα που ίσως θυμούνται οι μεγαλύτεροι: τι μπορεί να σήμαινε η Αθήνα του ’80, πόσο μπορεί να ήταν (έγραφα παλιά) μια εχθρική Αθήνα, γεμάτη ψυχιατρεία φυλακές και ζόμπι, γουρούνια του σαμπουάν και το τραίνο, το λένε χάπιεντ εξπρές για καμουφλάζ… Όσο για την επαρχία της ίδιας εποχής, από παρόμοιες απόψεις άσε καλύτερα. (Και κανέναν (σχεδόν) δεν είδα να νοσταλγεί την μαθητική πολιτικοποίηση που εγώ θυμάμαι τόσο ευχάριστα). […]