Αυτή είναι η βιογραφία του ποιητή Χασμπί, που έζησε στα πρώτα χρόνια της βασιλείας του σουλτάνου Σουλεϊμάν, όπως τη διηγείται ο ιστορικός (και όχι μόνο) Μουσταφά Άλη από την Καλλίπολη:
Κατάγεται από την πόλη Γκεντούς [κοντά στην Κιουτάχεια] του βιλαετιού της Ανατολής. Αδελφός του Κεσφί, από τους παλιούς· καθώς ανήκε στους μέθυσους και αλιτήριους του καιρού του, μπλέχτηκε σε κάτι ταραχές, στις αρχές της βεζιρείας του μακαρίτη [μεγάλου βεζίρη, Πάργαλη] Ιμπραήμ Πασά και παραδόθηκε στον σούμπαση [αρχιαστυνόμο] της Πόλης για να ριχτεί στη φυλακή και μάλιστα με την οδηγία να βασανιστεί. Την ίδια νύχτα τον έδεσαν και τον κρέμασαν από τα χέρια, για να βασανιστεί σύμφωνα με τα καθιερωμένα. Ο Χασμπί αυτοσχεδίασε τους παρακάτω στίχους, και ο σούμπασης, όντας λίγο πολύ μαλακός απ’ τη φύση του, τον συμπόνεσε. Να οι στίχοι:
Τον πόνο του βουνού της αγάπης, που δεν αντέχει ούτε το Καφ* / αυτή η ανήμπορη καρδιά μου τον αντέχει, λυπήσου την
Κατά σύμπτωση, το ίδιο βράδυ μια κόρη του σούμπαση πέθανε ξαφνικά· αυτό του φάνηκε σαν σημάδι για την αθωότητα του Χασμπί. Την άλλη μέρα εμφανίστηκε στο συμβούλιο του βεζίρη και τον προστάτευσε, λέγοντας ότι όσα βασανιστήρια και αν του έκανε εκείνος δεν ομολόγησε την ενοχή του. Κατά τύχη, την ώρα που τον έφερναν, το μάτι του Χασμπί χτυπήθηκε σε ένα κλαδί και τραυματίστηκε. Ο Πασάς το πρόσεξε και τον ρώτησε:
«Ε, μολλά Χασμπί, τι έπαθε το μάτι σου;»
Εκείνος απάντησε:
«Δεν του άρεσε η θέση του και θέλει να φύγει, πασά μου»**.
Του σκληρόκαρδου βεζίρη του κακοφάνηκε να αστειεύεται σε τέτοια θέση, και είπε:
«Έχει να δει πολλά ακόμα το μάτι σου».
Τον έστειλε και πάλι φυλακισμένο σε ένα μικρό κάστρο, ανάμεσα στην Πόλη και το Σκούταρι, το λεγόμενο Κεταγιούν Σαράι [τον πύργο του Λέανδρου;]· δέκα ολόκληρα χρόνια έμεινε εκεί, και το προσωνύμι του από Χασμπί έγινε Χαμπσί [«της φυλακής», θυμηθείτε το τραγούδι του Λοΐζου: κι όλους τους ρίχνω μες στη χάψη]. […] Από τους παλιούς ποιητές, ο Μπασιρί, ο Ζατί, ο [αδελφός του Χ.] Κεσφί και ο Καντί*** πήγαν στον βεζίρη και παρακάλεσαν να τον ελευθερώσει· κι ενώ εκείνος φάνηκε να το σκέφτεται, κάποιοι του βάλαν λόγια, ότι τάχα μου οι ποιητές θέλουν να δείξουν ότι με τη σάτιρα σε αποδυναμώνουν, και έτσι ο Χασμπί έμεινε Χαμπσί: του έμεινε μόνο να λέει, «Για μένα αρκεί μόνο ο Θεός». Μόνο την ημέρα της εκτέλεσης του Πασά ελευθερώθηκε ο ποιητής από [τη φυλακή και το αντίστοιχο] προσωνύμι του. Με λίγα λόγια, ήταν λαϊκός τύπος, ελαφρόμυαλος και αγαπούσε το κρασί· δεν πρόσεχε και έλεγε ό,τι του ερχόταν στη γλώσσα. Μάλιστα, ενόσω ήταν φυλακισμένος έβγαλε το παρακάτω τετράστιχο, που εντυπωσίασε κάποιους από τους κοινούς ανθρώπους και συζητήθηκε:
Πάλι αχ πείτε, ας κλάψουν οι ουρανοί που γυρνάνε / ο θρήνος μου ας βγει στο στερέωμα, η ουράνια σφαίρα ας κλάψει
Ας δει τα δάκρυα των ματιών μου ο ωκεανός κι ας κλάψει / ας με λυπηθεί ο άπιστος, ο μουσουλμάνος ας κλάψει
Το ποτήρι μόλις μου έδωσε του χωρισμού ο πικρός κεραστής / το χιόνι σκέπασε τον κόσμο, βλέποντάς με η νύχτα ας κλάψει
Αχ, οι μέρες του αποχωρισμού πώς με σκότωσαν τον άμοιρο / ας με λυπηθεί ο άπιστος, ο μουσουλμάνος ας κλάψει
Δεν ξέρω ποιον ενδιαφέρει σήμερα μια ιστορία σαν αυτή. Ωστόσο, κάποιος πρέπει να θυμάται τους φυλακισμένους, ποιητές ή όχι.
*
* Το μυθικό βουνό στην άκρη του κόσμου (για το οποίο ελπίζω να γράψω κάτι εκτενέστερο σύντομα).
**Βρήκα εδώ μια ερμηνεία της φράσης που δίνει μια αμφισημία, σα να έλεγε «δεν του άρεσε αυτό που βλέπει». Αυτό εξηγεί ακόμα περισσότερο το θυμό του Πάργαλη.
*** Αυτοί όλοι ήταν ο λεγόμενος κύκλος του Ζατί, ενός ποιητή παλιότερης γενιάς που στο μαγαζάκι του (ήτανε γεωμάντης) μαζεύονταν, γράφανε, κρίνανε, αλληλοκλέβονταν και κουτσομπολεύανε όλοι οι ποιητές της εποχής. Στον Κεσφί, τον αδερφό του φίλου μας, αποδίδεται το εξής δίστιχο προς τον Ζατί: δεν δέχτηκαν να τον κάνουν ιμάμη / Ω Ζατί, γαμώ την κοινωνία τους. Αναρωτιέμαι αν μεταφράζω σωστά βέβαια (sikeyin Zâtîyâ cemâ’atini), συν τοις άλλοις ίσως χάνω το λογοπαίγνιο, μια και «κοινωνία» (cema’at) σημαίνει, βλέπω, και έναν όρο στη γεωμαντεία.
Πηγή: Mustafa İsen (επιμ.), Künhü’l-ahbâr’ın tezkire kısmı, Άγκυρα 1994, σελ. 207-8 (για τον Χασμπί) και 264-5 (για τον αδερφό του).
βιγιόν μού μύρισε βρε δύτη 🙂 (έχουν καμιά σχέση άραγε οι χρονολογίες ; ) (δεν τα παω καλά εγώ μ’ αυτές 😦 )
δεν εξυπονοώ σε καμία περίπτωση επίδραση τού μεν επί τού δε, αλλά (όπως έλεγε κι εκείνο το βιβλίο που μετέφρασε ένας φίλος μας) μια *οριζόντια* συσχέτιση πολιτισμών (ξερω γω ; )…
Δεν περίμενα ποτέ, ότι ξαφνικά ανάμεσα στην Πολ.Δ. θα πεταχτεί η απάντηση για τη χάψη του τραγουδιού! ΙΤσοκ μερσί Δύτη!
Χάρη, 1526-1536 πρέπει να έμεινε στη χάψη ο Χαμπσί, εξηντακάτι χρόνια μετά τον Βιγιόν. Υπάρχει ένας άλλος ποιητής που ήταν διάσημος κλέφτης, τώρα τον θυμήθηκα.
Ιμόρ, Πολ.Δ. τι είναι; Πολιτική Δικονομία ή κάτι τέτοιο;
Ναι Δύτη, αυτό είναι. (Πάντως νομίζω όλοι το προσέξαμε αυτό που ήθελες από την αρχή να πεις… )
ωραία δύτη, περιμένουμε λεπτομέρειες και για τον άλλον 🙂
καλύτερα Χαμπσί από Χασμπί, παρά σαν τον άλλον από μακμπούλ να γενεί μακτούλ 😉
Χαχά, σωστό κι αυτό!
Πολύ ωραίο κύριε Δύτα! H «μουσουλμανική» ποίηση (τα εισαγωγικά απαραίτητα, καθότι δεν ξέρω πόσο δόκιμο (ελάχιστα υποθέτω..) είναι να ενοποιώ ένα πιθανότατα ευρύ και ευρέως διαφοροποιημένο σύνολο, αλλά εννοώ τα όποια (λίγα) ποιήματα που έχω διαβάσει από Πέρσες,Άραβες,Τούρκους) είναι πολύ ενδιαφέρουσα και διαφορετική από τη «συμβατική» (δυτική) και μού αρέσει πολύ. Έχεις κανα καλό λίνκι κύριε Δύτα διά εμέ τον αχάππαρο; 🙂
«Για να γνωρίσω το μυστήριο της ζωής
κούπας τα χείλη άγγιξα, πήλινης, φτωχιάς.
Χείλος στο χείλος μού ψυθίρισε: ‘Οσο ζεις πίνε!
Τι σαν πεθάνεις, δεν ξαναγυρνάς.»
Πιάσε κι αυτό.
http://www.biblionet.gr/book/74053/%CE%9A%CE%BF%CF%81%CE%BF%CE%B2%CE%AF%CE%BD%CE%B7%CF%82,_%CE%98%CF%89%CE%BC%CE%AC%CF%82,_1953-/%CE%9F%CE%B9_%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%BA%CE%B7%CE%B4%CE%B5%CF%82
Κιντ, για την οθωμανική ποίηση το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να σκάσεις δεκαπέντε με τριάντα δολάρια και να πάρεις αυτό: http://www.amazon.com/Ottoman-Lyric-Poetry-Publications-Near/dp/029598595X
Αν θες περσική, έχω ένα λινκ στα δεξιά κάτω, αυτό: http://persian.packhum.org/persian/main (και ο Ομάρ Χαγιάμ, απ’ ό,τι ξέρω, είναι περισσότερο Φιτζέραλντ παρά Χαγιάμ όπως τον ξέρουμε!)
Για αραβική… χμ… μπορείς να ψάξεις τις μεταφράσεις του Τρικογλίδη που λέγαμε και παλιότερα. Μόνο που τα έχει μετατρέψει σε πεζά.
Φυσικά πρέπει να τους θυμόμαστε. Συγχαρητήρια
Ακριβώς… για τους φυλακισμένους ήθελα καταρχήν να πω κάτι. Πολύ χαίρομαι που το πρόσεξες!
Δύτη συμμετέχεις στην εκστρατεία για τις φυλακές που έχει εξαγγελθεί για το τρέχον ΣΚ ή ήταν απλά μια σύμπτωση;;!;
Δεν ξέρω για την εκστρατεία –αλλά όχι, δεν πρόκειται για σύμπτωση.
Γεωμαντεία;!
Τι λε ρε παιδί μου!
Τη χάψη του Λοΐζου την καταλάβαινα «αμπάρι», επειδή μοιάζει με στόμα που χαύει.
Από την πλάνη με έβγαλε η Βαβυλωνία του Βυζάντιου.
«Θα σε κλείσω στη φυλακή – αρέστο» απειλεί ο Αστυνόμος/Αστρονόμος τον Ανατολίτη
«Χάψη;» Ρωτά ο Ανατολίτης με τρόμο.
«…είναι περισσότερο Φιτζέραλντ»; Τι εννοείς, μαστρο-Δύτη;
Κι εγώ θεωρούσα αυτονόητο ότι «χάψη» μπορεί να λέγεται μόνο η θάλασσα…
Αναμενόμενο. Στη Βαβυλωνία μόνο τη γλώσσα του αστρονόμου καταλαβαίνεις.
Στη θάλασσα, δεμένους με τα χέρια πίσω; Ούτε ο Φλέτσερ Κρίστιαν! 😉
Ωραίο αυτό με τον Φλέτσερ! 🙂
Ρε παιδιά, μια λύνουμε απορίες από τραγούδια, ξέρεις κανείς αν η λιόστρα είναι γλωσσοπλασία του Γκάτσου ή κάπου λέγεται και αν ναι τι παναπεί;
Λοιπόν, με το που το διάβασα ήμουν βέβαιος ότι ήταν η αρένα για τις κονταρομαχίες. Μου έκανε εντύπωση που δεν το βρήκα πουθενά, ούτε καν στην επιτομή του Κριαρά. Βρήκα κάτι Ιταλούς που αναρωτιούνται 🙂 και βρήκα (πού αλλού;) στο Σαραντάκο το εξής: Διότι οι βυζαντινοί δεν είχαν ούτε κονταρομαχίες, που τις είπαν τζουστρίες (από το ιταλ. giostra ή το γαλλ. joûte) ούτε τουρνουά.
Τους Ιταλούς τους είχα βρει κι εγώ κι είχα εντυπωσιαστεί ομολογώ 🙂
Αυτό με τις τζουστρίες, δεν ξέρω, δεν μου κάθεται· το λάμδα που βρέθηκε;
Ε, τζόστρα, γκιόστρα, λιόστρα. Δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτ’ άλλο.
Καλά βρε, μη βαράς 🙂
Είναι περισσότερο Φιτζέραλντ διότι ο μεταφραστής τους πήρε διάφορες ελευθερίες, οπότε και η γνωστή μετάφραση ανήκει περισσότερο στη βικτωριανή ποίηση του 19ου αιώνα παρά στην περσική του 12ου. Δες π.χ. εδώ: http://en.wikipedia.org/wiki/Rubaiyat_of_Omar_Khayyam
Η γεωμαντεία είχε γκραν σουξέ στην Κωνσταντινούπολη του 16ου αιώνα. Υπήρχε μάλιστα ένας Πέρσης γεωμάντης, ο Χαϊντάρ Ρεμάλ (ρεμάλ είναι ο γεωμάντης)*, που έπεισε το νεαρό Σουλεϊμάν (το Μεγαλοπρεπή) και τον βεζίρη του (τον εν λόγω Πάργαλη) ότι ήταν οι Μεσσίες και ότι οι κατακτήσεις τους θα έφερναν το τέλος του κόσμου, πάνω κάτω!
*Το κλου της ημέρας: εξού και ρεμάλι!
Α, τώρα κατάλαβα (πάει και στο α και στο β). Βρε τι μάθαμε σήμερα!
καλησπέρα
φυλακισμένος στην Ελλάδα ήταν και ένας κομμουνιστής ποιητής που δεν έγραψε ποτέ ποιήμα αλλά τα απήγγειλε…. και ένας συγκρατούμενος τον έπαιρνε στο κατώπι και τα κατέγραφε
επί τη ευκαιρία για την πατρίδα σας το μέρος καταγωγής σας δεν βλέπω να γράφετε κάτι τις…
Καλησπέρα! Πήγε το μυαλό μου στον Αγγουλέ, αλλά αυτός μάλλον έγραφε: http://sarantakos.wordpress.com/2011/11/13/aggoules/
Γιόστρα ή γκιόστρα σε μας η κονταρομαχία (Δύτη, όλο και κάποιος θα σου είπε ότι γινόντανε παλιά στο Πλατύ Καντούνι!). Η λιόστρα ακούγεται ίδια με τη γιόστρα στη δική μας προφορά.
Δεν ξέρω όμως αν ο Γκάτσος είχε ακούσει αυτό και το μετάγραψε «λάθος» ή αν εννοεί κάτι άλλο.
Για τη λιόστρα κι εγώ τη γιόστρα σκέφτηκα. Στο γιουτούμπ που βλέπω, άλλοι το θεωρούν σχετικό με τον ήλιο και άλλοι με την κατεργασία της ελιάς 🙂
Α, στο λιουτιούμπ…
Δουγιά δεν είχε ο διάολος.
Κι έχω και τα διαόγια μου.
Ωραία το λύσαμε κι αυτό 🙂
Πάντως τους ελαιουργούς του ήλιου δεν τους αδικώ, είναι πανίσχυροι οι συνειρμοί που δημιουργεί το λιο-, αν εξαιρέσεις φυσικά το ότι δεν βγάζει κανένα νόημα 🙂
Turkish Tango: «Papatya Gibisin Beyaz ve İnce…» (You`re like a Daisy, white and delicate…)
Julio Cortazar (Tristan Bauer)
Ένας ποιητής μεθάει και μπλέκεται «σε κάτι ταραχές» και ο κακός βεζίρης τον ρίχνει στην φυλακή όπου βασανίζεται για πολλά χρόνια… Ακούγεται ρομαντικό, αλλά ο Google παρουσιάζει και άλλη εκδοχή: ο Χασμπί, λέει μια άλλη πηγή, «had been caught diverting public funds to his own pocket». Δεν λέει ότι έκλεψε τα δημόσια χρήματα όταν ήταν μεθυσμένος.
Στην ίδια πηγή όμως (στην προηγούμενη παράγραφο) διαβάζουμε για έναν άλλο ποιητή ονόματι Hyali ο οποίος πράγματι μπλέχτηκε σε κάτι ταραχές έχοντας πιεί ένα μπουκάλι κρασί — συγκεκριμένα, πετροβόλησε και κατέστρψε μια παράγκα σε ένα παζάρι όπου κάποιος που τον είχε γελοιοποιήσει (μάλλον διαστέφοντας κάποιους στίχους του αν κατάλαβα καλά) πουλούσε γλυκά. Όταν αντιπρόσωποι του ζαχαροπλάστη ζήτησαν από τον Ιμπραήμ να τιμωρήσει τον ποιητή για την καταστροφή της παράγκας, αυτός γέλασε και έδωσε μια μικρή αποζημίωση στον ζαχαροπλάστη.
Δηλαδή και χιούμορ είχε ο Ιμπραήμ και αρκετή ανοχή για μεθυσμένους ποιητές που μπερδεύονταν σε ταραχές. Απλά δεν του άρεσαν αυτοί που έκλεβαν τα λεφτά του (ή τον πλούτο του λαού, για να χρησιμοποιήσουμε μια πιο σύγχρονη έκφραση) ανεξαρτήτως επαγγέλματος.
Θα έλεγε κανείς ότι η πηγή του άρθρου «μπλέχτηκε» και ανακάτεψε αυτές τις δύο ιστορίες, αν και οι ημερομηνίες έκδοσης δεν υποστηρίζουν αυτή τη θεωρία. (Μπορεί βέβαια να υπάρχουν άλλες πηγές όπου έγινε το μπέρδεμα).
Καλημέρα. Ομολογώ ότι δεν σκέφτηκα να κοιτάξω το βιβλίο των Άντριους και Καλπακλί, παρόλο που το συστήνω σε κάποιο σχόλιο και –φυσικά– πρόκειται για αυθεντίες στον τομέα. Αυτός που πουλούσε γλυκά, παρεμπιπτόντως, είναι ο Καντί που αναφέρεται και στο κείμενο (όλοι αυτοί του «κύκλου του Ζατί»). Τώρα: οι Άντριους-Καλπακλί, όπως φαίνεται άλλωστε και στο γουγλομπούξ, δεν δίνουν παραπομπή για τη συγκεκριμένη λεπτομέρεια. Ο Χασμπί δεν είναι κανένας σπουδαίος ποιητής (η πληρέστερη μέχρι τώρα ιστορία της οθωμανικής ποίησης, το εξάτομο History of Ottoman Poetry του Gibb, δεν τον αναφέρει καν) και έτσι λίγες είναι οι πηγές που τον αναφέρουν, και αυτές είναι οι συλλογές βιογραφιών που συντέθηκαν στο δεύτερο μισό του 16ου αιώνα. Μία από αυτές είναι εκείνη του Μουσταφά Άλη, που τη μεταφράζω κατά λέξη στο ποστ. Ο Κιναλιζαντέ
ΑλήΧασάν Τσελεμπή (İ. Kutluk επιμ., Kınalızâde Hasan Çelebi: Tezkiretü’ş-şuarâ, Άγκυρα 1989, σελ. 283-4) λέει ακριβώς τα ίδια με κάπως λιγότερη λεπτομέρεια (γράφει ότι ο Χ. συνελήφθη «για κάποια παραπτώματα»). Μας μένουν, απ’ όσο ξέρω, άλλοι δύο βιογράφοι, ο Ασίκ Τσελεμπή και ο Λατιφί, που μου είναι κάπως δυσκολότερο να τους συμβουλευτώ. Σε ένα άρθρο που βρήκα, πάντως, διαβάζω (εδώ, σελ. 157) ότι «οι συνθήκες της σύλληψης του Χ. δεν διασαφηνίζονται στις πηγές» και ότι ο Ασίκ Τσελεμπή γράφει μόνο ότι συμμετείχε σε μια «αιματηρή σύναξη» (bir kan meclisinde), καβγά σα να λέμε. Όσο λοιπόν και να μη θεωρώ τον εαυτό μου άξιο να αμφισβητήσει τον Άντριους και τον Καλπακλί, τείνω να υποθέσω ότι εδώ ήταν κάπως βιαστικοί ή απρόσεκτοι –εκτός αν ο Λατιφί έγραφε κάτι άλλο, πράγμα που δεν μπορώ να επιβεβαιώσω. Αλλά πάλι, δεν θα το είχε τσεκάρει το άρθρο που παραπέμπω παραπάνω;Το ότι η αναφορά των Andrews-Kalpaklı είναι, ξερωγώ, απρόσεχτη φαίνεται και στο ότι αντιστρέφουν τη σειρά των γεγονότων, βάζοντας πρώτα την έκκληση του Ζατί και των φίλων του και ύστερα το βασανισμό και τη φυλάκιση του Χασμπί. Τολμώ να πω ότι παρασύρονται επειδή μια βασική θέση του κεφαλαίου (και γενικότερα του βιβλίου τους) είναι ο αναγεννησιακός ρόλος της πατρωνείας της οθωμανικής ποίησης από διάφορους πασάδες και αξιωματούχους με προεξάρχοντα τον Ιμπραήμ (θεωρούν ότι μετά την εκτέλεσή του το στάτους της ποίησης και γενικότερα μια ελευθεριάζουσα κουλτούρα άρχισε να χάνει έδαφος). Στο πλαίσιο (ενδεχομένως) της εξιδανίκευσης του Ιμπραήμ, σα να πήρε η μπάλα και τον φουκαρά τον Χασμπί, τολμώ να υποθέσω.
Ώστε το μπέρδεμα έγινε από τους Άντριους και Καλπακλί. Αν πραγματικά κατασκεύασαν τα περί υπεξαίρεσης δημοσίου χρήματος τότε αυτοί πρέπει να ριχτούν σε ένα (ακαδημαϊκό) μπουντρούμι αφού πρώτα (ακαδημαϊκά) βασανιστούν. Αλλά όπως λες μπορεί να υπάρχουν κι άλλες πηγές και δεν είναι και λίγα τα ιστορικά γεγονότα (ακόμα και πιο σημαντικά) για τα οποία υπάρχουν αντικρουόμενες μαρτυρίες.
(Χωρίς να έχω καμία γνώση επί του θέματος, έψαξα στο Google επειδή η ιστορία μου κίνησε το ενδιαφέρον — ποιητές, βεζίρηδες, φυλακές — και οπωσδήποτε δεν παίρνω θέση σε όλα αυτά. Παρακολουθώ τις ιστορίες που εμφανίζονται εδώ με πολύ ενδιαφέρον — και ευχαριστώ — αλλά μερικές καταδύσεις πάνε βαθύτερα από την αντοχή μου).
Ψάχνοντας βρήκα κάτι σχετικό με την τρίτη σημείωση του ποστ («γαμώ την κοινωνία τους’), που αν καταλαβαίνω καλά επιβεβαιώνει τη δική μου μετάφραση. Η Edith Gülçin Ambros («O asinine, vile cur of a fool called Zati!»: An Attempt to Show that Unabashed Language is Part and Parcel of An Ottoman «Idiom of Satire», Journal of Turkish Studies 27/1 (2003), σελ. 113) παραθέτει την ίδια ιστορία από τον Ασίκ Τσελεμπή και εξηγεί το στίχο:
Λίγο παρακάτω αναφέρει την ιστορία με τον Χασμπί, αλλά πολύ περιληπτικά.
Καλημέρες! Πέρασα απλώς για να αφήσω εδώ αυτόν τον κοινό γνωστό μας!
Σώπα – με τον Βουδούρη κι ο Ρόμπι…!!
Ναι, το παλιόσκυλο!
[…] ή, αν προτιμάτε, σαν φαντασίες του Μπόρχες: με το όρος Καφ (που οι ρίζες του ενώνονται με όλα τα βουνά και […]
Λοιπόν απ’ ό,τι φαίνεται αυτά τα τραγούδια της φυλακής είχαν ιστορία:
http://dissertationreviews.org/archives/12176