Αντιγράφω από μια συνέντευξη του Χούλιο Κορτάσαρ, του 1982 (μετάφραση Ελένης Χαρατσή, από το σημείωμα στο τέλος των Ιστοριών των Κρονόπιο και των Φάμα, Αθήνα 1983):
– Λένε πως υπήρχαν πράγματα που σας ενοχλούσαν στην Αργεντινή όταν φύγατε…
– Ναι. Τότε χωρίς να έχω ακόμα καμία πολιτική συμμετοχή κάπου, το κίνημα των περονιστών με ενοχλούσε βαθύτατα. Εγώ αισθάνομαι πολέμιός του για αισθητικούς λόγους. Έχω κάνει γι’ αυτό μια σκληρή αυτοκριτική και δεν έχω κανένα πρόβλημα στο να την επαναλάβω. Ήμουν ένας μικροαστός ευρωπαΐζων νέος που το κύμα του περονισμού εκείνης της εποχής τον ενοχλούσε ιδιαίτερα και το θεωρούσε βαθύτατα χυδαίο, κύμα που εισέβαλε στο Μπουένος Άιρες όταν ο κόσμος που ζούσε στο εσωτερικό της χώρας, ξεσηκωμένος απ’ το κίνημα που προκάλεσε ο Περόν, κατέκλυσε την πόλη. […] Έχω ένα διήγημα εκείνης της εποχής […] όπου κάνω μια πολύ μειωτική περιγραφή για τους αγρότες, πράγμα που ποτέ δεν θα έκανα σήμερα, γιατί πια τους γνωρίζω και έμαθα να είμαι κοντά τους […] Έτσι, αν συνδέσεις τις αιτίες αυτές της εχθρότητας, που σου είπα, με την επιθυμία μου να πάω στην Ευρώπη για ό,τι αυτή μπορούσε να μου προσφέρει θα καταλάβεις ότι το να φύγω ήταν πολύ εύκολο: αρκούσε μόνο να πουλήσω ό,τι είχα, που ήταν ελάχιστο, και να πηδήξω στο καράβι.
– Το περίεργο είναι ότι αυτό το πήδημα […] πέρασε σιγά σιγά σε αντίθετες ιδεολογικές θέσεις.
– Όχι πολύ σιγά. Εγώ θα έλεγα, παρόλο που ίσως φανεί λογοτέχνημα ή ναρκισσισμός ότι με τον τρόπο μου, με τον δικό μου ταπεινό τρόπο, διένυα την πορεία μου προς τη Δαμασκό. Δεν θυμάμαι πολύ καλά τι έγινε σ’ αυτήν την πορεία, νομίζω πως ο Σαούλ έπεσε απ’ το άλογο κι έγινε Παύλος, δεν είν’ έτσι; Λοιπόν, κι εγώ έπεσα απ’ το άλογο, κι αυτό συνέβη με την κουβανέζικη επανάσταση. […] Γιατί, για παράδειγμα, οι διαδηλώσεις των περονιστών στο Μπουένος Άιρες με αηδίαζαν. Κλεινόμουνα στο σπίτι κι άκουγα μια σονάτα του Μότσαρτ ενώ έξω φώναζαν: «Περόν, Περόν, Εβίτα, Εβίτα!». Όμως, ξαφνικά, στην Αβάνα, παραβρέθηκα σε μια τεράστια διαδήλωση – κι όταν λέω τεράστια είναι φανερό ότι εννοώ τεράστια – όπου ο Φιντέλ έβγαζε ένα λόγο, κι εκεί ένιωσα βαθύτατα ευτυχισμένος σ’ εκείνη την -ας πούμε- θεία κοινωνία. Κι είπα στον εαυτό μου: η κατάσταση στο Μπουένος Άιρες σου προκαλούσε αηδία, αυτή η συγκέντρωση των ανθρώπων απ’ τα χωριά σε κάνει να ταυτίζεσαι μαζί τους. Απ’ αυτό το σημείο και μετά η αυτοκριτική μου συνεχίστηκε αμείωτη.
ο δύτης των νιπτήρων 
όαση
Πολύ ωραίος
Χαίρομαι που
σ’σας άρεσε 🙂Πήγα να ξαναδιαβάσω (για πολλοστή φορά) το πρώτο μεγάλο μυθιστόρημα του Κορτάσαρ, τα «Βραβεία», και λίγο μου την έσπασε ο ελιτισμός που έβγαζε. Μετά αντιλήφθηκα ότι ίσως κι ο ίδιος ο Χούλιο θα συμφωνούσε.
Για τις σφαγές των περονιστών, διάβαζα πρόσφατα τις περιγραφές του Σάμπατο.
Όαση, (και όταν λέμε όαση είναι φανερό πως εννοούμε όαση) ως συνήθως ο Κορτάσαρ. Υπάρχει μια έκδοση στα Ισπανικά (cortazar papeles inesperados) με τα ανέκδοτα κείμενά του. Ίσως είναι περιορισμένης αξίας αλλά για μας τους Κορτασολάγνους πιθανώς να είναι θησαυρός. Έχεις ακούσει μήπως αν επίκειται καμιά μετάφραση;
p.s.: εδώ και λίγο καιρό παρακολουθώ το ιστολόγιο μέσω email, μη βλέπεις που δε προλαβαίνω να σχολιάσω 🙂
Ω, cernότατε, πολύ χαίρομαι που σας βλέπω! Δεν έχω ακούσει τίποτα για μετάφραση — έπεσε όμως στα χέρια μου ένας τόμος στα γαλλικά με ποιήματά του (μεταθανάτιος): http://www.jose-corti.fr/titresiberiques/crepuscule_cortazar.html
Κι εμένα μου άρεσε.
Για σένα ειδικά εκπλήσσομαι 🙂
Ούτε παραγγελία. Αφιερωμένο στον Κορτάσαρ το τελευταίο Athens Review of Books… Το λες και θράσος, από μια άποψη. Φυσικά (με μια πρόχειρη ματιά στα περιεχόμενα, επιφυλάσσομαι) απουσιάζει ο πολιτικός Κορτάσαρ και (τείνω να υποθέσω) όλο το έργο του από τα τέλη της δεκαετίας του ’60 και μετά. Θα σηκωνόταν η τρίχα των συντακτών, εικάζω, αν διάβαζαν το «Μπρέντα Ρότσα, τόσο βίαια γλυκειά» ή ακόμα και το «Βιβλίο του Μανουέλ».
kαι αναρωτιεται κανεις τι ειναι πιο επικαιρο , οι περιφημοι εργατες και η ανυπαρκτη σηραγγα, οι ποιητες που σκυβουν επικινδυνα απ΄ το παραθυρο , ο αναγνωστης που χαμενος στην πολυθρονα του και στο βιβλιο του αγνοει το δολοφονο που ερχεται απο το παρκο η μηπως το αυτοκινητο που σταματησες μεσα στη νυχτα και που τρεχει με το θανατο κολλημενο στο σωμα…
Βλέπω χτυπήσαμε φλέβα με συστηματικό αναγνώστη 🙂
Αγρυπνάτε, γιατί με τέτοιο όνομα κινδυνεύετε οι Saul litteraires (και μη συστηματικοί αναγνώστες) να σας περάσουν για τη ..Μυρτιά που Κλαίει
Να κλαίει στο νιπτήρα γίνεται, να βουτάει μετά πίσω από τα δάκρυα γιατί όμως;
Απορίας άξιο για έναν δύτη νιπτήρων να διερωτάται για τις προτιμήσεις ενός στοιχειού υδραυλικής εγκατάστασης…
Willow weep for me λοιπόν… (διαθέτουμε και κεντροευρωπαϊκή βερσιόν).
Οι συστηματικοί αναγνώστες, εξάλλου, θα τείνουν να ταυτίσουν το στοιχειό υδραυλικής εγκατάστασης με την ανεύρεση της τρίχας 🙂
Αφωτίστου Φιλέλληνος, Σχέδιο αφηγήματος “ΔΕΚΑ ΕΞΙΜΙΣΗ ΝΟΕΜΒΡΗ”
ΝΟΕ17Κατηγορία: Αναγνώσεις, καταχώρηση από: Σωτήρης Παστάκας
(ΕΝΩ ΕΧΕΙ ΔΙΑΝΥΘΕΙ Η ΜΙΣΗ ΜΕΡΑ ΤΗΣ 16 ΝΟΕΜΒΡΗ
ΚΑΠΟΙΑ ΑΛΛΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΠΡΙΝ ΕΡΘΕΙ Η 17 ΝΟΕΜΒΡΗ 1973)
ΚΑΙ ΑN ΓΙΝΟΤΑΝ ΕΤΣΙ;
Σκηνή πρώτη :
(Παρασκευή απόγευμα 16 Νοεμβρίου 1973)
Μετά από τριήμερη κατάληψη του Πολυτεχνείου, και εξαιτίας της καταπίεσης, της πρωτόγνωρης φτώχειας και των προβλημάτων λόγω της πρώτης ενεργειακής κρίσης, ο λαός της Αθήνας, έχει συγκεντρωθεί στο κέντρο της πόλης και οι πιο επαναστατικοί ήδη έχουν καταλάβει κρατικά κτίρια.
Βέβαια, φάνηκε κάτι περίεργο : ανάμεσα στο επαναστατημένο πλήθος που ήδη από το βράδυ της Πέμπτης είχε καταλάβει κρατικά κτίρια, είχαν ανακατευτεί και έλληνες φοιτητές από την Ιταλία και την Γαλλία, με μερικούς “φιλέλληνες’ επαναστάτες από τον Μάη του 68, φέροντες όπλα που τα είχαν εισάγει σταδιακά και λαθραία τα καλοκαίρια, από το ’70 κι ύστερα, την περίοδο των διακοπών.
Δυό μελαχροινές κοπέλες η Μαρίνα και η Αρετή και δύο φοιτητές, o Λάκης με λεπτά χαρακτηριστικά και κατσαρά μαλλιά κι ο Μάκης, συντοπίτης των δυό φοιτητριών, κοντός με ελάχιστο λαιμό απ’ όπου φύτρωνε ένα πελώριο κεφάλι, από την κατάληψη του Πολυτεχνείου μιλάνε με έναν αγριεμένο νέο φοιτητή που γυάλιζε το μάτι του, τον Λέοντα.
Ο Λέων, ήταν ο γεροδεμένος μοναχογιός αριστερού μικροεργολάβου, ντυμένος με αμπέχωνο, χοντρό μπουτζίν και άρβυλα, αξύριστος. Έσερνε μια μπετόβεργα μήκους ενός μέτρου, διαμέτρου 12 χιλιοστών, που την είχε προσάγει για αυτοάμυνα μαζί με τσέρκια από κοντινή οικοδομή για να κάνει “φιόγκο’ τις πόρτες της περίφραξης του ΕΜΠ.
Πρώτος μίλησε o Λάκης :
– “Ο αέρας μυρίζει μπαρούτι , πρέπει να διαλύσουμε την κατάληψη’.
– “Μα τι λετε τώρα , ο λαός έχει ξεσηκωθεί, δεν μπορούμε να κάνουμε πίσω θα γίνουμε ρεζίλι’, είπε ο Λέων
– “Είσαι προβοκάτορας’, του είπε προκλητικά o Λάκης.
Ήδη από την Τετάρτη, οι οργανωμένοι φοιτητές προσπαθούσαν να σταματήσει η κατάληψη, γιατί δεν μπορούσαν να ελέγξουν το αυθόρμητο.
Η Μαρίνα, μία νοστιμούλα φοιτήτρια, μέλος της ΑΝΤΙΕΦΕΕ , κόρη αξιωματικού της χωροφυλακής, με ένρινη φωνή του είπε :
-“Συνάδελφε έχει δίκιο ο Λάκης, αν δεν φύγουμε θα χυθεί αίμα.’
-“Πρέπει να κρατήσουμε τις Θερμοπύλες’, είπε ο Λέων και σκέφθηκε ότι έπρεπε να δέσει με πρόσθετους φιόγκους από τσέρκια τις σιδερένιες πόρτες της Στουρνάρη και της Τοσίτσα
-“Είσαι προβοκάτορας’, επανέλαβε ο Λάκης.
Ο Λέων εκνευρίσθηκε, οι φλέβες στο λαιμό του διογκώθηκαν, ένοιωσε κάτι σαν να τον τσίμπησε αλογόμυγα και ουρλιάζοντας «φύγε ρε πούστη μη σε σκοτώσω» πήρε στο κυνήγι τον Λάκη στην αυλή του κτιρίου των Μηχανολόγων-Ηλεκτρολόγων, αλλά ο Λάκης ήταν ταχύτατος και άρχισε να κάνει κύκλους γύρω από τις μπασκέτες. Σύντομα, ο Λέων αντιλήφθηκε το γελοίον του πράγματος και παράτησε το κυνηγητό.
Σκηνή δεύτερη :
(Παρασκευή απόγευμα 16 Νοεμβρίου 1973, 16:17)
Μέχρι το ηλιοβασίλεμα (18:11) οι πιο επαναστατικοί είχαν πλαισιωθεί από αγριεμένους άνεργους οικοδόμους που είχαν πληγεί από την κρίση και αγωνιστικά στοιχεία από το Θριάσιο πεδίο (απόγονους ομόθρησκων αρβανιτών που με τους έλληνες είχαν συμμετάσχει στην ελληνική επανάσταση) .
Οι καταλήψεις κρατικών κτιρίων, συνέχισαν επιτυχημένα, με εκθετικό ρυθμό, έως το βράδυ, λόγω της ελάχιστης αντίστασης που έδειχναν οι αστυνομικοί και της σφοδρότητας των επιθέσεων από τους αγριεμένους άνεργους οικοδόμους και από έλληνες φοιτητές εξωτερικού, ενώ οι λίγοι “φιλέλληνες’ επαναστάτες του Μάη του 68, έπαιζαν περισσότερο οργανωτικό ρόλο.
[…]
http://www.poiein.gr/archives/11622/index.html
ΥΓ Επετειακο, για τον δυτη και τους φιλους του.
Είμαι στο κατάλληλο σημείο για να αφήσω μια παραπομπή σε
αυτό; Μέχρι σήμερα δεν ήξερα καν την ύπαρξή του.
!!!