Λοιπόν, συνταξιδιώτες του νιπτήρα, ο Δύτης επέστρεψε μετά από ένα δεκαπενθήμερο πολίτικων καταδύσεων. Χαιρετώ σας, και φιλώ σας, όντα μικρά χρωματιστά μες στον καθρέφτη κλειδωμένα (και σας, ναι)!
Δεν πολυθέλω να γράψω κάτι ταξιδιωτικό πια, έτσι κι αλλιώς μετά από δεκαπέντε χρόνια πήγαινε-έλα λίγα πράγματα μου κάνουν πια εντύπωση. Όπως η επίσκεψη στο Εγιούπ, όπου δεν είχα καταφέρει να ξαναπάω, φίσκα στους νεόνυμφους και στα παιδάκια που έκαναν σουνέτι, μια συνοικία που καμία σχέση δεν έχει με αυτό που βλέπει ο μέσος τουρίστας στο κέντρο. Ωραία ήταν.
Και, καθώς το Εγιούπ έχει και το παλιότερο (νομίζω) μουσουλμανικό νεκροταφείο της πόλης, δεν γίνεται να μη βάλω αυτές τις φωτογραφίες (όπως και οι επόμενες, του φίλου μου Γιώργου Βίδρα):
Εκείνο όμως που μ’ εντυπωσίασε ήταν η ταβέρνα να την πω; μπυραρία; ή τι; τέλος πάντων, το μαγαζί ονόματι Φεχμί Μπαμπά, στην αρχή του Ταρλάμπασι. Δυο βήματα δηλαδή από την κεντρική και πασίγνωστη λεωφόρο Ιστικλάλ, στην αρχή όμως μιας από τις πιο κακόφημες (λένε) συνοικίες της ευρωπαϊκής ακτής. Το μαγαζί του Φεχμί Μπαμπά είναι σε μια γωνία, όπου για κάποιο λόγο μαζεύονται όλοι οι τρελαμένοι, άλλος ουρλιάζοντας σε κάποιο κινητό, άλλος με κάτι πέτρες στο χέρι και αδιευκρίνιστους σκοπούς. Μέσα όμως, επικρατεί γενικά ησυχία (όχι πάντα!), βλέπεις κυρίως μεσήλικους μυστακοφόρους να κάθονται μόνοι τους σε ένα τραπέζι με τη μπίρα τους. Ενδεχομένως να έχουν κάνει και κάποιο φόνο στη ζωή τους· εμένα πάντως μου φαινόταν ότι τώρα, αν δεν τους πειράξεις, δεν σε πειράζουν. Πόρνες επίσης (πιθανότατα), μάλιστα κάποιας ηλικίας. Και ίσως το πιο εντυπωσιακό, ένας τύπος με κοστούμι και διαμαντένια καρφίτσα στη γραβάτα, που βγήκε συνοδευόμενος από το πολύ πιο ατημέλητο και απειλητικό τσιράκι του.
Εννοείται ότι από το Φεχμί Μπαμπά δεν έχω φωτογραφίες· έχω όμως δύο φωτογραφίες που ίσως σας ενδιαφέρουν. Είναι από το Αρχαιολογικό Μουσείο, και στην ύπαρξή τους μου επέστησε την προσοχή ο φίλος μου ο Γρηγόρης. Ξέρετε, ότι με τους κυνοκέφαλους έχω από παλιά κάποια ψύχωση. Κοιτάξτε λοιπόν τι βρήκα:
Από την πίσω μεριά, είναι έτσι:
Η ταμπελίτσα του Μουσείου, μου φάνηκε κάπως πρόχειρη, σας τη δείχνω όμως:
ο δύτης των νιπτήρων 
Εσύ σε πολίτικες κι εμείς σε πολιτικές καταδύσεις…
Δύτη, το ακροατήριό σου είναι ευρύτερο -υποθέτω 🙂 – από αυτούς που γνωρίζουν τι είναι το σουνέτι και αρκετά άλλα που θεωρείς (;) αυτονόητα.
Δίνω «εποπτικό υλικό» για μελλοντικές αναλύσεις, και για συζητήσεις περί αισθητικής, κλπ…
Στάσυμπε έχεις δίκιο, συνέχεια ξεχνιέμαι! Σουνέτι λοιπόν είναι η περιτομή, και την κάνουν όλα τα αγοράκια γύρω στα δέκα-δώδεκά τους χρόνια. Αυτές οι στολές που έχει η πρόσκληση, είναι παραδοσιακός τρόπος τόσο για να δηλωθεί η επισημότητα του πράγματος (που είναι και σαν διαβατήριο έθιμο, κάπως) όσο και για να ξεχαστούν τα παιδάκια από τον πόνο της επέμβασης.
Μετά από το οποίο, χάνεις τον περιτομημένο, πλέον, πρώην φίλο σου από την παρέα με τα αλλόθρησκα παιδιά, το παιχνίδι, τις γκΆζες (Μαρία 🙂 ), το τζαμί, το στάκαμαν, κλπ.
Καλώς επέστρεψες, Δύτη, σωός και αβλαβής.
Στάζυμπε, το περιτμημένο αγοράκι το έγραψες σαν καρατομημένο 🙂
Δύτη είχα την εντύπωση οτι το σουνέτι γίνεται πια με αναισθητικό.
😀 😀
Καλώς σας βρήκα παιδιά! Φοβάμαι ότι για το σουνέτι δεν ξέρω πολλά πράγματα, πρακτικά. Πάνε πέντε-έξι χρόνια που είχα ρωτήσει ένα φίλο, αλλά έχω ξεχάσει τι ακριβώς μου είπε… Εκείνος πάντως έκανε αλλόθρησκες παρέες! 🙂
Το «σουνετι» ως λεξη το αγνοουσα μεχρι που ακουσα το εξης ανεκδοτο απο Ελληνα της Αλεξανδρειας:
Συναντηθηκαν μια Χριστιανη και μια Μουσουλμανα στο κεντρο της πολης και τα λεγανε. Η Χριστιανη ρωτησε τι ειναι οι μουσικες που ακουγονται απο ψηλα, και η Μουσουλμανα απαντησε πως καπου εχουν σουνετι. Η Χριστιανη δεν ηξερε τι ηταν αυτο, οποτε η Μουσουλμανα το περιεγραψε με νοηματα. Ειπε τοτε η Χριστιανη: «εμεις οσο και να μεγαλωσει δεν το κοβουμε…»
[Αυτο που δεν γνωριζα ειναι οτι γινεται στα 10-12, νομιζα πως γινεται γυρω στα 8. Επισης δεν γνωριζα — *αν* καταλαβα σωστα το σχολιο του Stazybο — οτι μετα την περιτομη δεν επιτρεπεται στα Μουσουλμανακια να κανουν παρεα με αλλοθρησκα παιδια.]
Σωστά κατάλαβες, και μιλώ για δική μου εμπειρία δεκαετίας 70 σε ανάμικτη γειτονιά. Δεν ξέρω αν αποτελεί κανόνα, ούτε πόσο ισχυρός είναι /ήταν. Φυσικά, υπάρχουν και οι -λιγότερες- μοντέρνες περιπτώσεις που γίνεστε συμμαθητές χωρίς (κάποιο εμφανές) πρόβλημα…
υγ. το παιχνίδι «τζαμί», άλλα παιδιά σε άλλες γειτονιές το λέγανε «πύργο»…
Για τη σωστή ηλικία ούτε εγώ είμαι σίγουρος. Για 10-12 τα έκοψα τα παιδάκια που είδα, αλλά η αλήθεια είναι πως με τα παιδιά ποτέ δεν είσαι σίγουρος…
Δες αυτό και κρίνε την εγκυρότητα
http://www.mymerhaba.com/Circoncision-S%C3%BCnnet-en-Turquie-1191.html
http://catholique-nanterre.cef.fr/faq/bapteme_interreligieux_video_image.htm
Οπότε, γύρω στα 8, ενίοτε και κατά τη γέννηση, οπότε στα 8 απλώς τα γιορτάζουνε.
Γίναν αμερικανάκια κι οι Τούρκοι, αν είναι έγκυρη η πληροφορία.
Αυτό με τα χρόνια τα τέκια τι είναι; Υπάρχει κάποιο πρόληψη;
Συγγνώμη που γράφω εδώ, αλλά έχω το γνωστό πρόβλημα.
Μαρία, φαντάζομαι ναι, αν ισχύει. (και πάλι γλωσσάρι: τεκ=ένας, μονός)