Πολύ λίγα ξέρουμε για τον Βασίλειο Βατάτζη, και είναι μάλλον απίθανο να μάθουμε περισσότερα (αν και ίσως υπάρχουν). Πρόσφατα αναφέρθηκε σε ένα δημοσίευμα ιρανολογικού ενδιαφέροντος, και μια και το χρωστάω σχεδόν ένα χρόνο τώρα σε ένα φίλο, είπα να συνοψίσω αυτά τα πολύ λίγα.
Γεννήθηκε στα Θεραπειά της Πόλης το 1694 και ήταν γιος ενός αξιωματούχου του Πατριαρχείου. Όπως διηγείται ο ίδιος,
…ετών ων αριθμόν δέκα τε και τεσσάρων, / την τάξιν δε και άσκησιν επιθυμών εμπόρων, / και περιήγησιν φιλών κόσμου και πολλών χώρων, / εν ηλικία ταύτη δε, ως άνωθεν φανίζω, / και εν ονόματι Χριστού προς ξέν’ αναχωρίζω
Το πρώτο του ταξίδι ήταν στη Μόσχα, μέσω Μολδαβίας και Κιέβου. Ξαναγύρισε στην Πόλη, δεν έκατσε όμως πολύ: από το Μπρασόβ και την Πολωνία έφτασε ξανά στη Μόσχα, απ’ όπου ακολούθησε το δρόμο του Αστραχάν για την Περσία. Πάλι στη Μόσχα, και από κει ξανά Περσία: Γκιλάν, Καζβίν, Κουμ και Ισφαχάν. Αυτά γίνονται το 1716.
Επιστροφή στα πάτρια, και κατόπιν (βρισκόμαστε πια στο 1727) ο Βατάτζης ξαναφεύγει για Μόσχα (όπου φαίνεται ότι η οικογένειά του είχε ήδη σχέσεις), και από κει αποφασίζει να γυρίσει την άγνωστη τότε κεντρική Ασία. Διασχίζοντας τη στέπα των Καζάκων και την έρημο της Χωρεσμίας και της Υπερωξιανής (ουρανόν και γην βλέποντες επίπεδον εξ όλου, / άδενδρον ες το παντελές, κέρημον το καθόλου· / ημέρα μεν τον ήλιον είχαμεν οδηγόν μας, / νύκτα δε τάστρα ήτανε ο γνώμων ο δικός μας), περνά από τη Χίβα και τη Μπουχάρα για να καταλήξει ξανά στα περσικά εδάφη του Χορασάν. Ήταν από τους πρώτους Ευρωπαίους που είδαν τη λίμνη Αράλη, η οποία δεν υπήρχε μέχρι τότε στους χάρτες: λέγω δε την Αραλικήν, ην πολλοί ου κατέχουν (…) / Την δ’ αυτήν την Αραλικήν την θάλασσαν ην έφην, / πρώτος την εφανέρωσα εγώ εις την Ευρώπην, / κεις την Λονδών την δέχθηκαν ευχαρίστως οι όσοι / σοφοί που καταγίνονται τη γεωγράφων γνώσει.
Κι ύστερα αλλαγή προσανατολισμού: ο φίλος μας φεύγει για την Εσπερία. Ρίγα, Βερολίνο, Αννόβερο, Αμβούργο, Λουξεμβούργο, Άμστερνταμ, Παρίσι (λέει μάλιστα ότι το μεταξύ επήγαινα, μάλιστα και συχνάκις / λέγω εις την Βιρσάλιαν εισήρχομουν πολλάκις. Να τον πιστέψουμε;), και τέλος Λονδίνο. Εκεί, μας λέει, τύπωσε έναν χάρτη της κεντρικής Ασίας και τον πρόσφερε στη βιβλιοθήκη της Οξφόρδης:
…την ακαδημίαν / κείνην λέγω την ξάκουστον που λέσι ς’ Οξοφόρτι∙ / εις ην καθ’ επιστήμης δε διδάσκεται η γνώση, / εις ην καγώ τ’ επρόσφερα την χάρταν που ’χα κάμη, / δι’ ην μ’ ευχαριστήσασιν οι ’κείσε πάντες πάνυ.
Πράγματι, ο χάρτης αυτός υπάρχει σε διάφορα αντίτυπα, χαλκογραφημένος τον Οκτώβριο του 1732 από τον διάσημο χαρτογράφο της εποχής John Senex (1719-1795). Η ακρίβειά του είναι αξιοπρόσεκτη, ιδίως αν τον συγκρίνουμε με άλλους συγκαιρινούς ευρωπαϊκούς χάρτες. Νάτος:
Πιθανότατα ο Βατάτζης, όταν πήγε στο Λονδίνο, να είχε στη διάθεσή του τις σημειώσεις της αποστολής του Ιβάν Κιρίλοφ, που επιχείρησε το 1731-32 να χαρτογραφήσει συστηματικά τη Ρωσική Αυτοκρατορία:
Και πράγματι: ο τελευταίος χάρτης ενός άλλου Άγγλου χαρτογράφου, του Herman Moll, που δημοσιεύτηκε μετά το θάνατο του τελευταίου το 1732, είναι σχεδόν ολόιδιος με εκείνον του Βατάτζη. Καθόλου τυχαία: ο Μολ σημειώνει ότι το τμήμα που περιέχει την «Ταρταρία» σχεδιάστηκε από τον … (κενό εδώ…) «με τη διαδρομή του από το Αστραχάν στο Γκιλάν της Περσίας»∙ και συνεχίζει: “My Author of this great Discovery of Independent Tartary is a very Ingenious Greek Gentleman of Note, who affirm’d to me that to his certain knowledge the Mountains on the South of the said [Caspian] Sea (…) doe not lye so near the Coast as the Czar’s Draught makes it…” Προφανώς μιλά για τον Βατάτζη, και προφανώς το “Czar’s Draught” που αναφέρει είναι οι σημειώσεις του Κιρίλοφ. Να και ο χάρτης του Μολ· όπως βλέπετε είναι ολόιδιος με των Σένεξ-Βατάτζη, έχει μέχρι και τις διαδρομές του περιηγητή μας:
Ο Βατάτζης επέστρεψε στη Μόσχα, και απ’ ό,τι φαίνεται πρέπει να υπηρέτησε τον τσάρο ως ειδικός επί των περσικών υποθέσεων, πόσο μάλλον που από ένα ταξίδι του επέστρεψε στη Ρωσία ως πρεσβευτής του Ναντίρ Σαχ, του σάχη της Περσίας και ιδρυτή της δυναστείας των Αφσάρ. Το 1748, πράγματι, έγραψε σε θουκυδίδειο στυλ την ιστορία του Ναντίρ Σαχ, με τον τίτλο Περσικά. Λίγο μετά συνέθεσε σε φαναριώτικους στίχους (σαν αυτούς που παρέθεσα παραπάνω, και που σήμερα μας θυμίζουν τον Μποστ) το Περιηγητικόν του, όπου διηγείται όλα αυτά τα καταπληκτικά ταξίδια του. Και εκεί τελειώνει η ιστορία∙ δεν γνωρίζουμε τίποτε άλλο γιαυτόν, μέχρι τουλάχιστον να ψάξει κάποιος στα ρωσικά αρχεία.
Θα άξιζε να παραθέσω μεγάλα κομμάτια από αυτό το κείμενο (πάνω από δυο χιλιάδες στίχοι…), που αποδεικνύεται ιδιαίτερα ακριβές σύμφωνα με όσα ξέρουμε από περσικές, κεντροασιατικές ή ρωσικές πηγές. Ο φίλος μας ακολουθεί το κλασικό φαναριώτικο στυλ της στιχοποίησης των πάντων. Μερικές φορές πλατειάζει, και αφήνει τον εαυτό του να παρασυρθεί σε τεράστιες περιγραφές, του Ισπαχάν π.χ., ή κάποιων πετραδιών που βγαίνουν στην Ουγγαρία (και εκεί συμμαζεύει μετά τον εαυτό του: Οίμοι, πώς ούτως τόλμησα, αλλ’ εξ απροσεξίας, / να μιμηθώ, ων βάτραχος, αηδόνων ευλαλίας; / Ιδού του αμουσολαλείν παύω, και ας αρχίσω / την στράταν μου στο παρεμπρός πόχω να οδοιπορήσω.) Να η περιγραφή ενός λαού στις στέπες του Αστραχάν:
…ου κατοικούν εις πόλιν, / μόνον έχουν ξεχωριστές χώρες οπού βιούνε, / και γεωργούν ως γεωργοί κι ούτω ζωοτροφούνται· / και όλα τα βασιλικά τέλη καυτοί πλερόνουν / κι ως δούλοι και υπόδουλοι όλα τα τελειόνουν· / μόνον με πάσαν λευθεριάν τα κατ’ αυτών τελούσι, / και πολλ’ αστεία πράγματα βλέπεις και κωμωδούσι· / (…) / πανηγυρίζουν με ψωμιά και ούτως ευωχούσι, / και την βροχήν, ως έγνωκα, πολλά δοξολογούσι. / Αλλά τις τες γυναίκες των βλέποντας να σωπάση, / κι από τα βάθη της καρδιάς τις ειν’ να μη γελάση; / να ‘δη πώς καταγίνονται κι όσο μπορούν κοσμούσι, / μίαν καμπούραν τορνευτήν στην ράχιν να φορούσι· / και όσες που διαφέρουσι την κάμνουν ογκοτέραν, / κι αι άλλες αι πτωχότερες την έχουν μικροτέραν· / αστεία επεπόνθασι με τα φορέματά τους / και δι’ αυτών ας κρίνη τις και τα καμώματά τους.
Η εκδοτική ιστορία των έργων του Βατάτζη έχει κι αυτή το ενδιαφέρον της. Το Περιηγητικόν πρωτοεπισημάνθηκε σχεδόν ταυτόχρονα από τον Σπυρίδωνα Λάμπρο και τον Κερκυραίο λόγιο Ανδρέα Ιδρωμένο, και λίγο μετά εκδόθηκε από τον σπουδαίο ελληνιστή (που, αν θυμάμαι καλά, ξεκίνησε ως ερασιτέχνης) Εμίλ Λεγκράν (1841-1903), το 1886. Ο Λεγκράν γράφει ότι τα Περσικά αγνοούνται. Το 1939 ο Νικολάι Ιόργκα βρήκε και εξέδωσε τα Περσικά στο Βουκουρέστι, σε μια πολύ ωραία έκδοση η οποία όμως αγνοεί εντελώς (και αδικαιολόγητα για επιστήμονα της φήμης του Ιόργκα) το έργο του Λεγκράν. Τι να κάνουμε· συμβαίνει και εις Παρισίους.
Μεταξύ μας, το να διαβάσει κανείς το Περιηγητικόν είναι μάλλον βαρετό, αν και έχει κι αυτό τις αναλαμπές του. Εκείνο που πραγματικά αξίζει για τον φιλοπερίεργο αναγνώστη (όπως θα έλεγε ο Βατάτζης) είναι ο χάρτης. Αν κάνετε ζουμ θα δείτε τις εικονίτσες με τα βουνά και τις σκηνές των νομάδων, καθώς και τις επεξηγηματικές σημειώσεις, είτε επάνω στο χάρτη (του ώδε όρους εξάωρος εστί η ανάβασις, τόσον και η εκ του άλλου μέρους κατάβασις. Το δ’ άνωθεν τούτου ες άκρον επίπεδον πολύ. Εν αυτώ και το ρεοπόντικον [ραβέντι], και αγέλαι πολλαί αγρίων κτηνών) είτε στο περιθώριο: Καρακαλπάκοι. έθνος πολυάνθρωπον, πολεμικόν, αυτοκέφαλον, ει και αρχηγόν έχον, αλλ’ αναιδώς και αναισχύντως προς αυτόν μετά πλείστης βαρβαρότητος φέρονται, ή: Καζάκοι, (…) ως και το θήλυ τούτων εν καιρώ χρείας παρατάττεσθαι οίδεν ως άρρεν, καθοπλισμένον εις πόλεμον. Εξ ων είδον εν τω της Μπουχαρίας πολέμω (εκεί γαρ εν τη Μπουχαρία τυχόντος μου) γυναίκας δύο, ας εν τη πληγή του πολέμου ένοπλας κ’ αυτάς μετά και άλλων πολεμίων εζώγρησαν, και εν τη πόλει φέροντες ταύτας (πόρρω του συμπαθούς) ανηλεώς και ασπλάγχνως απέκτειναν. Στο κάτω μέρος του χάρτη μπορείτε να δείτε και εικονίτσες «αρχαιολογικού», ας πούμε, ενδιαφέροντος: το νόμισμα της Μπουχάρας, το νόμισμα της Χίβας, και ένα έγγραφο ελεύθερης διέλευσης που έδωσε στον Βατάτζη ο χάνος των Καλμούκων. Θυμίζει κάπως τους πειρατικούς χάρτες που φανταζόμαστε διαβάζοντας το Νησί των θησαυρών, ή χάρτες άγνωστων χωρών που σκαρώναμε μικροί σε κιτρινισμένο χαρτί. Εμένα μου θυμίζει επίσης ότι τον έχω αφήσει εδώ και κάτι μήνες στον κορνιζά για να τον κρεμάσω πάνω απ’ το γραφείο.
Τα δ’ αυτά ο τλησίπονος Β α τ ά τ ζ η ς ιστορήσας,
τλήσας μεν, τλήσας τα πολλά, αλλά περιηγήσας.
Δύτη,
Ο χάρτης του Βατάτζη έχει αρκετά παράλληλα επίσης με τη Χάρτα του Ρήγα και την Επιπεδογραφία της Κωνσταντινουπόλεως (http://www.lib.uoa.gr/hellinomnimon/0709241349410000/main.htm).
Όσο αφορά το δημοσίευμα, στο χωριό μου, αλλιώς το λέμε και όχι ιρανολογικού ενδιαφέροντος….
Εξαιρετική ανάρτηση, Δύτη! Ήταν ακριβώς ό,τι μας χρειαζόταν.
Για ειδικούς λόγους στέκομαι στο γεγονός ότι στις ευρωπαϊκές περιηγήσεις του Βατάτζη μνημονεύεται και το Λουξεμβούργο (υποθέτω λόγω της σημασίας του ως οχυρωμένης πόλης).
Και μια απορία: στα χρόνια του Βατάτζη, σε ποιό βαθμό έχει ολοκληρωθεί η «εθνογένεση» των τουρκικών λαών που σήμερα ζουν στην Κ. Ασία; Τα ονόματα που μνημονεύει ο περιηγητής αντιστοιχούν απόλυτα στις σημερινές ονομασίας ή π.χ. πίσω από τους Καραπαλκάκους μπορεί να κρύβονται οι σημερινοί Κιργίζιοι (τυχαίο παράδειγμα);
Γρηγόρη, έχεις απόλυτο δίκιο. Προσπαθούσα με μανία να θυμηθώ κάποιο ανάλογο είδος χάρτη και δεν. Ευχαριστώ!
Ρογήρε, για το Λουξεμβούργο, αφού σε ενδιαφέρει (δεν λέει και τόσο πολλά όμως): Από δ’αυτού μισεύοντας πήγα στο Λουξαμπούργου / χωρίς να λέγω τάλλα τε κάστρη του τόπου κείνου· / αυτό το μέρος όμως ειν’ ο λεν Μπαραμπαντία, / και άρχεται από αυτού η Μπαταβαλλαντία.
Τώρα, για την εθνογένεση, ναι και όχι. Για παράδειγμα (τυχαία το είπες;), λέει ο Β. για τους Καζάκους ότι μοιάζουν με τους Καρακαλπάκ και τα δύο έθνη ταύτα δε απλώς πολλοί τα κράζουν· / των Κιργίζων μ’ εν όνομα κοινώς τα ονομάζουν. Οι Καρακαλπάκοι εκείνη την περίοδο ήταν όντως υποτελείς των Καζάκων, και με τους Κιργίζιους υπάρχει μια σύγχυση για την οποία έχω παραπομπή αλλά δεν θυμάμαι τι έγραφε: Peter B. Golden, An Introduction to the History of the Turkic Peoples. Ethnogenesis and State-Formation in Medieval and Early Modern Eurasia and the Middle East, Wiesbaden: Harrassowitz (Turcologica 9) 1992, σελ. 404-6. Στο χάρτη, απ’ την άλλη, οι Κιργίζιοι σημειώνονται ως ξεχωριστή εθνότητα, περίπου εκεί που είναι και σήμερα.
Να σημειώσω με την ευκαιρία ότι αν κλικάρετε στους χάρτες, μπορείτε να τους δείτε και σε μεγέθυνση.
Δύτη σ΄ευχαριστώ πολύ για την παραπομπή στα σχετικά με το Λουξεμβούργο (και μόνο ότι υπήρχε αναφορά σ΄αυτό ήταν αρκετό για μένα, δεν περίμενα δα και εκτενείς περιγραφές του περιηγητή).
Έχεις δίκιο, το παράδειγμα Κιργίζιοι-Καρακαλπάκοι δεν ήταν απολύτως «αθώο». Δεν έχω, όμως, πρόχειρα τα δικά μου κιτάπια περί «κεντρασίας». Θυμάμαι μόνο ότι μέσα στην Ιστορία γίνεται ένας σχετικός χαμός: αμοιβαίες αλλαγές εθνωνυμίων, σφετερισμοί κ.λπ.
Εξαιρετικό Δύτη. Για την Κίνα μεταφέρει καμιά πληροφορία; Εντελώς αμυδρά έχω την εντύπωση ότι την αποκαλούσαν Κιταία τότε. Κάνω λάθος;
Όχι, πολύ σωστά το λες. Την Κίνα την αναφέρει ο Βατάτζης τρεις-τέσσερις φορές, δυο ως σύνορο της στέπας (Κίνας την βασιλείαν (…) την Κιταΐαν), και μια κάπως πιο αναλυτικά, περιγράφοντας πώςεξ αυτών [των «Κονδόσηδων», οι οποίοι πρέπει να είναι το χανάτο Τζουνγκάρ/Οϊράτ] τω ποτέ καιρώ κη Κίνα εδουλώθη, / το Κιτάιον δηλαδή εξ αυτών εσκλαβώθη. Υποτίθεται λοιπόν ότι κατά τη διάρκεια ενός εμφυλίου στην Κίνα, ο ένας πρίγκηπας κάλεσε τους «Κονδόσηδες» σε βοήθεια. Εκείνοι κατανίκησαν τον αντίπαλό του, και έπειτα δε απέκτεινε κι αυτόν τον βασιλίδη, / ο δε τούτων ο στρατηγός βασιλέας εγίνη· / παρ’ ου κατά διαδοχήν το κράτος διαμένει / εις το Κιτάϊ μέχρι νυν, κεξ αυτού βασιλεύει.
Να θυμίσω πως κι’ ο Μποστ από την Πόλη κατήγετο, και να περηφανευτώ και για την δική μου καταγωγή, από τα Θεραπειά.
κάτι έχει το μέρος δηλαδή, και ευνοεί τη ρίμα… 🙂
Έχω κάθε λόγο να διαδίδω την φήμη…
Υπάρχει άραγε πουθενά προσβάσιμο από τους φιλοπερίεργους το Περιηγητικόν;
Και αν όχι, μια πιο περίεργη ερώτηση: Αναφέρει τίποτα για την καθημερινή ζωή στην Αγγλία της εποχής του π.χ κοινωνικές δομές και οργανώσεις;
Ευχαριστώ εκ των προτέρων.
Μπράβο, Δύτη. Θαυμάσιοι κι οι χάρτες. Αυτοί οι Καρακαλπάκ (τώρα ξέρεις τι μου θυμίζουν) είναι οι Μαυροσκούφηδες;
Το Ισπαχάν και το ρόδο του γιατί μας το αλλάξατε;
Θα συμφωνήσω βέβαια με το Γρηγόρη οτι και στο δικό μας χωριό… Γιατί έχω την εντύπωση οτι έχουμε ξανασυζητήσει στο γειτονικό μαγαζί για ένα σχετικό δημοσίευμα;
Η συζήτηση στο γνωστό γειτονικό μαγαζί-γωνία ήταν ακριβώς για το ίδιο δημοσίευμα: http://sarantakos.wordpress.com/2010/04/27/xerxes/
Αλλά το γυρίσαμε γρήγορα στα παντζούρια 🙂
Μερσί, Ρογήρε.
Δύτη, εξαιρετικό, πολύ καλογραμμένο και δεν ντρέπομαι να ομολογήσω πως τον αγνοούσα τον Βατάτζη.
Δυο ερωτήσεις μου γεννήθηκαν διαβάζοντας το κείμενο, και τις δυο τις πρόφτασαν άλλοι. Στη μια, για το Λουξεμβούργο, απάντησες στον Ρογήριο. Οπότε, επαναλαμβάνω την ερώτηση του Αλφρέδου, αν υπάρχει κάπου προσπελάσιμο το κείμενο.
Αλφρέδε και Νίκο, ναι -και όχι. Η έκδοση του Λεγκράν (η μόνη πλήρης που υπάρχει, και η οποία περιλαμβάνει και το χάρτη εκτός κειμένου) είναι: Emile Legrand, “Voyages de Basile Vatace en Europe et en Asie”, Nouveaux Mélanges Orientaux. Mémoires, textes et traductions publiés par les professeurs de l’Ecole spéciale des langues orientales vivantes à l’occasion du septième Congrès International des Orientalistes réuni à Vienne, Παρίσι 1886, σελ. 185-295 και είχε ανατυπωθεί φωτομηχανικά από τον Καραβία, Αθήνα 1972. Εγώ το είχα πετύχει πριν από καμιά δεκαριά χρόνια στο πατάρι της Εστίας. Φοβάμαι ότι τώρα πια, μόνο στο Γιουσουρούμ, και αν. Αποσπάσματα, ωστόσο, έχουν οι: Σπυρίδων Λάμπρος, «Κανανός Λάσκαρης και Βασίλειος Βατάτζης», Παρνασσός 5 (7) (1881), σελ. 705-19, και Ανδρέας Μ. Ιδρωμένος, «Συμπληρωτικά (sic) περί Βασιλείου Βατάτζη», Παρνασσός 5 (9) (1881), σελ. 801-804. Νομίζω, ότι τα τεύχη του Παρνασσού είναι σκαναρισμένα στην Ανέμη: http://anemi.lib.uoc.gr/?lang=el
Για την Αγγλία, λίγα πράγματα: Περαιτέρω δε ουκ εμόν είναι να ιστορήσω, / των Αγγλών ταξιώματα εγώ να παραστήσω. / Και γαρ εις πάντας ειν’ γνωστή η πλουσιότητά τους, / και η ισχύς στην θάλασσαν, και η σοφότητά τους· / μάλιστα το φιλέλληνον εις αυτούς πλεονάζει, / και στας ακαδημίας τους ες δύναμιν ακμάζει· / και αυτούς δε τους Έλληνας, Γραίκους ως ονομάζουν, / και τους τιμούν και αγαπούν, κεις πάντα τους δοξάζουν.
Μαρία, ναι, καρακαλπάκ αυτό σημαίνει. Το Ισπαχάν… Στα περσικά προφέρεται Εσφαχάν, ο Βατάτζης το γράφει Σπαχάνι, και Ισπαχάν στα Περσικά. Για το άλλο, με πρόλαβε ο Ρογήρος.
Α, παιδιά, ευχαριστώ όλους για τα καλά λόγια!
Τη μελέτη του Emile Legrand μπορεί κανείς να το δει και εδώ:
http://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k5439389c.image.f210.pagination
Ένα μπράβο στο Γρηγόρη! (χειροκροτήματα) Σημειωτέον, δεν είναι μόνο μελέτη, είναι η μοναδική δημοσίευση όλου του κειμένου.
Γρηγόρη είσαι φίνος -βλέπεις, εγώ έψαξα μονο στο Google Books, αλλά ειναι κι αλλού πορτοκαλιές!
Και εγώ ευχαριστώ. Είχα ψάξει μόνο στην Ανέμη και στις ηλεκτρονικές πωλήσεις του Καραβία. 😦
Γρηγόρη, όπως καταλαβαίνεις, οφείλεις να μας πεις πώς το βρήκες. 🙂
Καταρχήν, ευχαριστώ, αλλά πάντα πιστεύω πως ό,τι καλό πρέπει να μοιράζεται. Δίχως να παραβλέπουμε το πολύ αξιόλογο έργο στην «Ανέμη», αρκετά και σημαντικά πράγματα βρίσκει κανείς σε διάφορες βιβλιοθήκες με ψηφιοποιημένα βιβλία (εξαρτάται τι ψάχνει κανείς κι όταν τις βρει σαφώς και καταλαμβάνουν μια θέση στα «Αγαπημένα» ).
Για να βοηθήσω σε ανάλογες περιπτώσεις, καλό είναι στις γενικές μηχανές αναζήτησης, όταν πρόκειται για άρθρο/μελέτη σε κάποιο συλλογικό έργο ή περιοδικό, να θέτουμε περιορισμούς όπως ο τίτλος της σειράς, η χρονολογία και ο συγγραφέας. Απλά μετά θέλει υπομονή στην αξιολόγηση των αποτελεσμάτων και τύχη.
Πέρα από τον σύνδεσμο που έδωσα, όποιος ενδιαφέρεται για τα έργα του E. Legrand, ας δει και αυτό:
http://www.archive.org/search.php?query=Emile%20Legrand [άλλος ένας θησαυρός για πολλά και διάφορα, όπως και αυτός http://katalog.ub.uni-heidelberg.de/cgi-bin/search.cgi%5D
Δύτη,
πέρα όμως από τα παραπάνω, μήπως θα έπρεπε να συζητηθεί κάποτε το ποιος είναι και ποιος θεωρείται ιρανολόγος, οθωμανολόγος, τουρκολόγος, ισλαμολόγος και με τι ασχολείται; Λέω τώρα….
Δύτη, ξαναδές την τελευταία σου παράγραφο.
Τελικά στα περσικά έχει 2 προφορές; Κι εσείς γιατί το γράφετε Ισφαχάν;
Μαρία, τι εννοείς για την τελευταία παράγραφο;
Στα περσικά έχει μία προφορά, Εσφαχάν. Ισπαχάν το ξέρουμε στα ελληνικά, Ισφαχάν το λένε οι Τούρκοι -εμένα μου ξέφυγε.
>Στα περσικά προφέρεται Εσφαχάν, ο Βατάτζης το γράφει Σπαχάνι, και Ισπαχάν στα Περσικά.
Δες τι γράφεις: μάλλον με το 2ο περσικά εννοείς ελληνικά.
Ισφαχάν γράφει κι ο ιρανολόγος, γι’ αυτό μπερδεύτηκα περισσότερο κι όπως είδες χρησιμοποίησα 2ο πληθ.
Τώρα μάλιστα ξεμπερδεύτηκα. Κι ο ιρανολ. αλα τούρκα το προφέρει φαίνεται.
Κατάλαβα. Έπρεπε να βάλω το «Περσικά» με πλάγια, εννοούσα το βιβλίο του Βατάτζη για το Ναντίρ Σαχ.
Ορε μανούλαμ μπλέξιμο 🙂
Συγγνώμη, δύτη.
Τι συγγνώμη; έτσι δίνονται οι διευκρινίσεις και για τους υπόλοιπους! 🙂 Εγώ νόμιζα ότι εννοούσες την τελευταία παράγραφο του ποστ, όχι του σχολίου…
Αφού ευχαριστήσω εδώ κάτω το Γρηγόρη για τα παραπάνω (12/5, 12.06 μμ -για να μην μπερδευτεί πολύ το νήμα με τα πολλά επίπεδα), να δούμε και το ερώτημά του:
> μήπως θα έπρεπε να συζητηθεί κάποτε το ποιος είναι και ποιος θεωρείται ιρανολόγος, οθωμανολόγος, τουρκολόγος, ισλαμολόγος και με τι ασχολείται;
Χμ, έλα ντε. Εννοείται πως όλοι αυτοί οι όροι μυρίζουν οριενταλισμό. Κάποτε, στις αρχές του περασμένου αιώνα, αφενός ο όγκος του διαθέσιμου υλικού, αφετέρου ο αριθμός όσων ασχολούνταν, αλλά και η όλη στάση της Ευρώπης απέναντι στην «Ανατολή», επέτρεπαν σε κάποιον να είναι «ανατολιστής», όπως έλεγαν τότε, ή «ισλαμολόγος» ή «σινολόγος» και πάει λέγοντας. Ο τελευταίος που έχω υπόψη μου και αξίζει το όνομά του είναι ο πολύς Bernard Lewis (γεννηθείς το 1916!), ο οποίος παρά τα όσα (πολλά) μπορεί να του καταμαρτυρήσει κανείς ασχολήθηκε με εξίσου μεγάλη επιτυχία με τους Άραβες (και τους Εβραίους) του 7ου, 8ου ή 9ου αιώνα, τους Σελτζούκους του 11ου αιώνα και τους Ασσασίνους, και την Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Σήμερα, ωστόσο, θεωρώ ότι ένα τέτοιο «βάθος πεδίου» είναι αδιανόητο. Μπορεί να έχω μια γενική εποπτεία της οθωμανικής ιστορίας, ας πούμε, αλλά με τίποτε δεν θα θεωρούσα τον εαυτό μου ειδικό στον 14ο ή τον 19ο αιώνα, ας πούμε. Οπότε, ακόμα και το οθωμανολόγος είναι λάθος, γιατί θα σήμαινε πως είμαι επίσης ειδικός στην οθωμανική φιλολογία, γλώσσα ή τέχνη και αρχιτεκτονική. Και στο κάτω-κάτω, υπάρχει ξερωγώ αυστριολόγος ή γερμανολόγος; Τουρκολόγος δε, ακόμα χειρότερα: το σχετικό άρθρο της βίκι είναι μεν εντελώς άνισο και υποτυπώδες, δίνει όμως μια ιδέα. Τουρκολογία, κανονικά, είναι η επιστήμη που ασχολείται με τους Τούρκους της κεντρικής Ασίας κατά κύριο λόγο, και μάλιστα κυρίως από γλωσσική ή ανθρωπολογική σκοπιά. Οπότε θα όριζα τον εαυτό μου, ας πούμε, ως ιστορικό με ειδίκευση την οθωμανική ιστορία, τελεία.
Ισλαμολόγος; κανονικά, θα έλεγα, μόνο για κάποιον θρησκειολόγο με την αντίστοιχη ειδίκευση.
Ξέρω πού το πήγαινε ο Γρηγόρης, εγώ απλώς έπιασα την ασίστ και δίνω τη μπάλα. 🙂
Ξέρω πού το πήγαινε ο Γρηγόρης, εγώ απλώς έπιασα την ασίστ και δίνω τη μπάλα.
Ασίστ παναπεί μπαλιά για σκοράρισμα· άμα ξαναδώσεις τη μπάλα παύει να είναι ασίστ.
Σα να λέμε ένας ο Γρηγόριος Χιονιάδης, ένας ο Βασίλειος Βατάτζης, κι ένας ο Β.Β. ο νεότερος (θαρρείς σύμπτωση είναι τα αρχικά;)
Ουχ! γιατί δεν χρησιμοποιούσα κι εγώ ποδοσφαιρικούς όρους που τους ξέρω καλύτερα; 😦
Στάζυ λοιπόν εσύ έπιασες την ασίστ. 🙂
Πάντως για να λέμε την αλήθεια, δεν έχω υπόψη μου άλλον ιρανολόγο -ή τέλος πάντων, μελετητή του Ιράν- στην Ελλάδα τους τελευταίους αιώνες. Ξέρω έναν Ιρανό, αλλά αυτός είναι οθωμανολόγος!
Ουχ! γιατί δεν χρησιμοποιούσα κι εγώ ποδοσφαιρικούς όρους που τους ξέρω καλύτερα;
Και στο ποδόσφαιρο ίδια είναι η σημασία: πάρε-βάλε. Άμα δεν βάλεις, δεν καταγράφεται ως ασίστ. Μην ακούς το Γαλάνη που εφευρίσκει νέες σημασίες.
Η Μαρία κλέβει γρήγορα τη μπάλα…
Ε κι αυτός δεν είναι πια και τόσο ιρανοτέτοιος. Για τα νεότερα υπάρχουν εξωτερικατζήδες δημοσιογράφοι που ξέρουν πολύ καλύτερα το αντικείμενο (κρίνω απ’ τα άρθρα εδώ:
http://blogs.eliamep.gr/author/venetis/ )
Εμ γιαυτό λέμε δεν υπάρχει τουρκολόγος, ιρανολόγος κλπ. (κι ας μου ξέφυγε δυο σχόλια πάνω ένα «οθωμανολόγος» -ιστορικός είναι ο Ιρανός φίλος μου!)
Μαρία, όλα εντάξει με το
ρουφιάνοgoogle reader;Δύτη όμορφο. Και ναι, κι εγώ ούτε που τον ήξερα τούτο το Βατάτζη.
Αρχίζοντας απ’ το τέλος, ναι, πολλά θα είχα να του καταμαρτυρήσω του Bernard Lewis!
Έπειτα, είν’ αλήθεια ότι ο πρώτος (σχήμα λόγου) βυζαντινός που πήγε σε κείνα τα μέρη είναι ο Μένανδρος Προτέκτωρ (Προτήκτωρ για τους καθαρολόγους) ή υπάρχει σύγχυση στις πηγές και το μυαλό μου;
Προχτές, μιλούσα μ’ έναν πέρση φίλο (διόλου «πικραμένο απ’ τις ήττες» κλπ.) και, πέρα απ’ τα ψευδο-ιρανολογικά, σκέφτηκα κι εσένα.
Αλλ’ αυτό που μ’ εντυπωσίασε πιο πολύ είναι κάτι μάλλον γελοίο: δηλ. ότι υπήρχε πράγματι ο Σαχ Ναδίρ. Βλέπεις, η νεολαία που με κάνει παρέα μού έλεγε διάφορα λογοπαίγνια που κυκλοφορούν τώρα, παρόμοια με κείνο το παλιό με τα χέλια και τον πρόσκοπο. Λοιπόν, αυτό που μ’άρεσε πιο πολύ ήταν το:
«Νυκτός μεσούσης, Σαχ Ναδίρ κηδεύεται»
(με σχετική ιστοριούλα, βέβαια).
Και, α, ευχαριστώ για την ευγένειά σου σε μιαν άλλη υπόθεση.
Μπουκάν, δυστυχώς δεν ξέρω με τη σειρά μου τίποτε ούτε για τον Μένανδρο ούτε για τον Γρηγόριο Χιονιάδη· τουλάχιστον τίποτε που να μπορώ να πω αυτή τη στιγμή χωρίς ψάξιμο. Επίσης, δεν κατάλαβα ούτε το λογοπαίγνιο! (είναι που ούτε εγώ είμαι πια «νεολαία»…)
Για το άλλο, pas de quoi, όλο και κάποιος θα τόλεγε. 🙂
Θες να πεις ότι δεν ξέρεις το κλασικό «Τόνα χέλι πνίγει τ’άλλο και τα δυο τον πρόσκοπο» (νομίζω ότι το πρωτάκουσα ca.1990);
Ε, σ’ αυτό το μοντέλο!
Κατάλαβα. Είμαι περίεργος πώς κόλλησε στην ιστοριούλα ο Σαχ Ναδίρ!
Βρήκα τον (φερόμενο ως) επινοητή του λογοπαίγνιου και ισχυρίζεται ότι έφτιαξε/χρησιμοποίησε το όνομα μόνο για φωνητικούς λόγους και χωρίς να έχει ιδέα για Nadir ή Nader Shakh (ή όπως διάολο γράφεται).
Πάντως, ήθελα να σε ρωτήσω γι’ αυτόν. Γιατί, πού διάβαζα, ότι θεωρείται και αρκετά παραμυθάς…
Νάτος, κι έλεγα κι εγώ: όταν έλεγα ότι το χρωστάω σχεδόν ένα χρόνο τώρα σε ένα φίλο, ποιον εννοούσα; (βλ. εδώ και
εδώ). Και άλλον σκοτεινό ρόλο έπαιξες αγαπητέ Στάζυ σχετικά με κάποιον πολύ εμμέσως εμπλεκόμενο στο ποστ, αλλά δεν θα πω άλλα… 🙂
Παραμυθά δεν θα τον έλεγα τον Βατάτζη πάντως. Δεν ξέρω για τα περί Ναντίρ Σαχ (αν και απ’ ό,τι διαβάζω είναι κι εκεί αρκετά αξιόπιστος), αλλά για τα κεντροασιατικά του έχει ακρίβεια στα ονόματα και στις περιστάσεις, οι μόνες ασάφειες αφορούν τους λαούς ανατολικά της Αράλης, που τους ήξερε μόνον εξ ακοής.
εχχμμμμ, στείλε μέιλ, να μη σκάσω με την απορία…
Δύτη, λάθος μου η αναφορά στο χαρακτηρισμό του ολίγον παραμυθά. Τον Εβλιά Τσελεμπή είχα στο νου μου…
Για κάποιο λόγο, πέρασε απ’ το μυαλό μου.
Μου θυμίζεις στο μεταξύ ότι καιρό σκέφτομαι ένα ποστάκι για τον Εβλιγιά, τον ατελείωτο.
Δηλαδή αυτά που γράφει για την Κουμουλτζίνα*(έτσι την έχει η μετάφραση) και τη Σιρόζ είναι μασάλια;
*«Εξ αιτίας του πολύ καλού κλίματος, οι άντρες και οι γυναίκες είναι αξιέραστοι και φημίζονται για την ομορφιά τους.»
Ω! ω! λες αυτοπροσβλήθηκε ο Στάζυ, και πρόσβαλλε και σένα! 🙂
Για το δικό μου χωριό όμως, την Κύμη, δεν λέει τίποτε, νομίζω, και αυτό είναι ακόμα πιο προσβλητικό. 😦
Θα γράψω για τον Εβλιγιά κάποια στιγμή, ελπίζω σύντομα· εδώ σημειώνω μόνο ότι τα περί αναξιοπιστίας του βασίζονταν σε μεγάλο βαθμό σε εκδοτικά λάθη των πρώτων εκδόσεών του, ιδίως σε αριθμούς κλπ.
Μπράβο, δύτη, το περιμένουμε. Και ξανά μπράβο γιατί θα συνεχίσουμε τα είμαστε ροδαλοί και υγιείς οι κάτοικοι της Σιρόζ . Μια κακιά κουβέντα δε λέει, ετοιμαζόμουν να πω ο χριστιανός.
Λες να αυτοπροβλ… ;
Εχμ, εμμέσως έθεσα θέμα αξιοπιστίας του και για αυτά. Οπότε περιμένω ανάρτηση…
Στάζυ, το έχεις το «Ταξίδι στην Ελλάδα»;
Εδώ πρόχειρα για τις μεταφράσεις του Εβλιγιά στα ελληνικά.
Τονίζω ξανά ότι, όσον αφορά την ακριβολογία, η ογκώδης επανέκδοση του Ε. από το αυτόγραφο χειρόγραφο τα τελευταία χρόνια διόρθωσε πάρα πολλά λάθη της παλιάς έκδοσης που μετρά πια έναν αιώνα ηλικίας κατά μέσο όρο. Μέχρι τώρα, όσες μεταφράσεις υπάρχουν στα ελληνικά έχουν γίνει από την παλιά έκδοση.
Τα θυμήθηκα αυτά, ξεκίνησαν απο ένα μπέρδεμα δικό μου και του μακαρίτη.
Και ξαναλέω, δεν μας ενδιαφέρει αν τα δυο τζαμιά και οι τρεις κρήνες έγιναν δέκα αλλά αν οι κάτοικοι των πόλεων που μας ενδιαφέρουν ήταν κούκλοι.
Ανάρτηση, ανάρτηση!
Μαρία, όχι, δεν το έχω…
Μεζεδάκι:
«Όλοι οι τσιγγάνοι της Ρούμελης που κατάγονται απ’ τους Κόπτες -το λαό του Φαραώ- θεωρούν πατρίδα τους την Κουμουλτζίνα. Γι’ αυτό όταν ορκίζονται, λένε:
Μα την Αίγυπτο και μα την Κουμουλτζίνα μας
Μα την Παναγία!
Μαρία, έτσι πρόχειρα που το σκέφτομαι έχω την εντύπωση ότι δεν υπάρχει πόλη για την οποία να λέει ότι έχει άσχημους κάτοικους. Ο καθένας το ερμηνεύει όπως θέλει 🙂 Μπορεί και να κάνω λάθος όμως.
Για την ανάρτηση, υπομονή, θέλει δουλειά και χρόνο.
Έτσι πρέπει να ‘ναι. Αγαθός άνθρωπος.
Α-νά-ρτη-ση! Α-νά-ρτη-ση!
(τα κατάφερα! το πηδήξαμε το ποστ…)
Ότι τα κατάφερες, τα κατάφερες… 🙂
Βέβαια δεν νομίζω να είχε στο εξής πολύ παραπάνω κίνηση περί Βατάτζη, όσοι ήταν να γράψουν έγραψαν. Ή όχι;
Για τον Εβλιγιά, μη με πιέζετε! οκ, το βάζω πρώτη προτεραιότητα για τα οθωμανοειδή ποστ, αλλά δεν μπορώ να εγγυηθώ για άμεση παράδοση…
Άντε! να αυτομορφωθούμε λιγάκι…
Στάζυ, αν δε βρίσκεις το βιβλίο, μπορώ να σου χτυπήσω τις σελίδες για την Κουμουλτζίνα(μιλάει πολύ για τους τσιγγάνους κι έχει πολλά μασάλια) και να σου τις στείλω. (Ο σαρωτής για κάτι τέτοια χρειάζεται, αλλά μυαλό δε βάζω…)
Θα το ψάξω, και θα σου πω αν είναι. Ευχαριστώ.
Για να το πάω λίγο και στα δικά μου προσωπικά ενδιαφέροντα, νομίζω ότι ο Εβλιγιά διηγείται και μια απίστευτη (μα εντελώς απίστευτη) ιστορία για τους Σφακιανούς. Ίσως να της άξιζε ένα ποστάκι κάποτε!
Κουμουλτζινα δεν ειναι η Κομοτηνη?
Γιατί νομίζεις κάνουμε φασαρία, Εσπεκταδόρ;
12 σελίδες για την Γκιουμουλτζίνα, μόνο 2 για τη δικιά σου Καρασού Γενιτζέ.
espectador, με πρόλαβε η Μαρία.
Ρογήρε, έχεις δίκιο, η ιστορία για τους Σφακιανούς, απογόνους των δαιμόνων που απήγαγαν τα κορίτσια του νησιού, είναι εντελώς παραμυθένια. Φοβάμαι να την ανεβάσω μήπως ενισχύσω την εντύπωση ότι ο Εβλιγιά είναι παραμυθάς και μόνον… 🙂
Για όποιον έχει τη μετάφραση του Λούπη (Εβλιά Τσελεμπή: Οδοιπορικό στην Ελλάδα (1668-1671). Πελοπόννησος – Νησιά Ιονίου – Κρήτη – Νησιά Αιγαίου, Αθήνα: Εκάτη 2005 [τρίτη έκδοση αναθεωρημένη]), είναι στις σελ. 263 και εξής.
Δυστυχώς έχω την υπόλοιπη Ελλάδα, αλλά θα το πάρω.
Επειδη εχετε και χαζους στην παρεα-και αγαλλους-που τα βρισκει κανεις τα κειμενα αυτα? (καθε ιντερνετικη καρπαζα δεκτη) 🙂
Ο τόμος που έχω εγώ είναι σε Εκάτη, 1991 με τίτλο Ταξίδι στην Ελλάδα. Και περιλαμβάνει τις περιοχές πλην αυτών που αναφέρει ο Δύτης παραπάνω στο Οδοιπορικό.
Και Εσπεκταδόρ, παρόλο που αφιερώνει λίγα στην Ξάνθη και στο Μπουρού, δε παραλείπει :«Το εξαιρετικό κλίμα της περιοχής κάνει τους άντρες και τις γυναίκες θελκτικούς και αξιαγάπητους». Άρα δεν έχεις λόγο να ζηλέψεις το Στάζυ.
Απελευθέρωση – ενσωμάτωση σαν σήμερα ανατολικά της λιμνοθάλασσας…
Τώρα το συνειδητοποιώ. 90 χρόνια πέρασαν!
Σ ευχαριστω Μαρια! Αποκλειεται να ζηλεψω , γιατι ειδικα αυτην την περιοδο ζω πιο κοντα στην Μπουρου (Βιστωνιδα).
Για τους αντρες ισχυει σιγουρα αυτο 🙂
espectador, για τον Βατάτζη, στο λινκ του Γρηγόρη αν έχεις υπομονή και προχωρήσεις αρκετές σελίδες, θα βρεις και το ελληνικό κείμενο μετά την περίληψη του Λεγκράν. Είναι οι σελ. 226-292.
Στάζυ, τις μέρες που έλειπα ο ρουφιάνος έκανε υπερωρίες.
«αν έχεις υπομονή και προχωρήσεις αρκετές σελίδες»
αν κατάλαβα καλά, ο μόνος τρόπος να προχωρείς είναι με το βελάκι σελίδα-σελίδα;
Πολλές ευχαριστίες στο Δύτη για το κείμενο και στο Γρηγόρη για το λύγκα! Και συγγνώμη για την καθυστέρηση!
Και Δύτη, δεν βαριέμαι καθόλου να διαβάζω τέτοια πράματα. Την κρητική (και λοιπή λογοτεχνία της βενετοκρατούμενης) τη μάθαμε πια, να δούμε και κάτι άλλο, πέρα από τα τείχη!
Το κακό είναι ότι δεν τα βρίσκεις τόσο εύκολα.
Και μια και ο λόγος για ρωσο-ιρανικές διπλωματικές σχέσεις, να κι ένα σχετικό από την ταινία-πυροτέχνημα του Σογκούροφ.
Από το 6′ και εξής, και συνεχίζεται στο επόμενο απόσπασμα.
Αν πιστέψω αυτό που βλέπω, οι Ιρανοί τις αυλικές προσφωνήσεις τις έκαναν σχεδόν ψάλλοντας.
Η πρώτη επιλογή στο Display αριστερά πάνω, θα στο εμφανίσει με την οθόνη να κυλάει προς τα κάτω. Για τα υπόλοιπα, ψάχνω…
Ηλεφού, βενετοκρατούμενο να πεις τον πατέρα σου! 🙂
(τον παππού)
Σέβομαι το μαγαζί και δεν σου απαντώ αναλόγως!
Πάμε έξω, ρε! Πάμε έξω ρε, αν είσαι άντρας!
Εδώ ακολουθούν άλλο πρωτόκολλο
Ευχαριστώ Στάζιμπε! Είναι πολύ βολικό έτσι!
Κατέβηκε, 22 ΜΒ. Κανονικά και με το νόμο. Πάνω δεξιά, πριν το φακελάκι του Send by email, είναι το σηματάκι για download…
Πράγματι θυμίζει Μποστ. Εκπληκτικά μάλιστα.
Βέβαια εγώ κόλλησα σε μια φράση του
» οι ’κείσε πάντες πάνυ.»
Κι εγώ το κατέβασα.
Αλεξ στην ίδια φράση κόλλησα κι εγώ.
Στα διαλείμματα από την ταινία του Κρόνενμπεργκ που βλέπω στην τηλεόραση, προσπαθώ να βγάλω άκρη: τώρα μόλις κατάλαβα ότι τα κόλπα του Στάζυ αναφέρονταν στο λίκνο του Γρηγόρη, και όχι στην ταινία του Σοκούροφ.
Ωραίοι δεν είναι και οι Φαναριώτες λοιπόν; Τη σύνδεση με τον Μποστ την είχα κάνει από παλιά. (Αλέξανδρε, γεια σου και διαδικτυακά! 🙂 ). Στο παντεσπάνι κολλήσατε;
Τα γιουτιούμπια κατεβαίνουν με χίλιους τρόπους.
Άντε, Στάζυ, μια και σε βρήκα, και λέγαμε τις προάλλες για τον Αντονιόνι: η ταινία που έβλεπα του Κρόνενμπεργκ, αν την έβλεπες ως δοκίμιο περί ταυτότητας, έλεγε πιο πολλά από το «Επάγγελμα ρεπόρτερ». Αν την πάρεις ως δοκίμιο, δηλαδή.
Ξέχασα να γράψω ότι ο Γουΐλιαμ Χαρτ με το μουσάκι του μου θύμισε για κάποιο λόγο τον Πετεφρή. 🙂
Βραδυφλεγής ταινία, ωραίος πάντα ο Καναδός.
Δεν την έχω δει, αλλά στο λίκνο σου διάβασα ενδιαφέροντα πράγματα.
Κι εγώ μόλις τώρα τέλειωσα τη μελέτη του λίκνου. Καταλαβαίνω ότι ο Κρόνενμπεργκ άλλαξε πολύ δημιουργικά την πλοκή του (μάλλον κοινότοπου) κόμικ (από πότε τα λένε graphic novels τέλος πάντων; ).
Δεν ξερω πως να σας ευχαριστησω! Με την βοηθεια σχεδον ολων σας καταφερα και κατεβασα το κειμενο και ηδη τυο απολαμβανω! Εχυαριστω και παλι!
espectador, χαρά μας! (υποθέτω μιλάω εξ ονόματος όλων)
Μόνο που τώρα το ποστ χάνει το λόγο ύπαρξής του… Α ξέχασα, υπάρχουν και οι χάρτες, αυτούς δεν λέω πού τους βρήκα. 🙂
Μα εξαιτίας του ποστ, τα βρήκαμε όλα αυτά, βρε Δύτη, και κάναμε και την κουβέντα. Οι δυο πρώτοι χάρτες φωτογραφήθηκαν με Nikon L5 στις 8 Αυγ 09, αλλά εσύ ήσουν εδώ και συζητούσες για την Κέρκυρα. Ο τρίτος με Canon Ixus 90IS στις 26 Νοε 09, και τον βρήκα και στου Rumsey.
Παρεμπιπ, βρήκα κι αυτό, που δεν τόξερα:
http://www.lunacommons.org/
Θα αστευεσαι Δυτη 🙂 Το ποστ ειναι η πυλη, που εγω τουλαχιστον χρησιμοποιω -εδω και λιγο καιρο ειν η αληθεια-για να φτασω σ αυτα τα θαυμασια πραγματα. Μην λεμε τα αυτονοτητα τωρα 🙂
Εδώ οι 70 σελίδες του Περιηγητικού μόνες τους.
Μπράβο!!!
Είσαι άπαιχτος, λέμε. Αυτό μάλιστα, το κατέβασα κι εγώ.
Ρε παιδιά, το πιντιέφι απ’ τον λίκνο του Γρηγόρη πήρα (όπως κι ο ηλεφού). Απλώς έβγαλα, κροπάρισα, και «τύπωσα» σε Α4 τις συγκεκριμένες σελίδες.
Για το «απλώς» λέμε.
Δεν ξερεις ποιον να πρωτοευχαριστησεις εδω μεσα 🙂 Σταζυμπε η σειρα σου 🙂
Εδώ υπάρχει κάτι καλό;
Ναι, πώς! Ο Dankoff είναι σήμερα ο κατεξοχήν μελετητής του Εβλιγιά, και διευθυντής της νέας έκδοσης του χειρογράφου του που ολοκληρώθηκε πρόσφατα. Το πρώτο βιβλίο (An Ottoman Mentality) είναι μια ωραία παρουσίαση της προσωπικότητας, του στυλ, του περιβάλλοντος και του έργου του Εβλιγιά· το Intimate Life… είναι μια έξυπνη ιδέα, να απομονώσει κανείς τρία-τέσσερα κομμάτια από όλο το δεκάτομο έργο που αφηγούνται την ιστορία ενός ανθρώπου, του προστάτη του Εβλιγιά και για ένα μικρό και κρίσιμο διάστημα μεγάλου βεζίρη. Συναρπαστικό και πολύ ενδιαφέρον.
Το τρίτο, της Zarinebaf, έχει φιλόδοξο τίτλο αλλά στην πραγματικότητα αφορά μόνο την περιοχή της Πύλου. Δεν το έχω διαβάσει προσεκτικά, αλλά έχω ακούσει ότι έχει λάθη και προχειρότητες.
Το τέταρτο, δεν το ξέρω. Σοβαρό φαίνεται, και τα δυο ονόματα από ιστορικούς της οθωμανικής τέχνης (Crane, Necipoglu) που έχει μέσα είναι εγγύηση, όσο νάναι.
Αυτά!
Δύτη, θα μου επιτρέψεις ολίγα σχετικά με το 3ο και το 4ο.
Στο τρίτο πράγματι ο τίτλος είναι πολλά υποσχόμενος αλλά στην ουσία πρόκειται για κάτι που γράφηκε επ’ αφορμής και στο πλαίσιο του Pylos Regional Archaeological Project και αναφέρει και στον τίτλο «The Southwestern Morea in the 18th Century». Ιδιαίτερης προσοχής αξίζουν τα όσα γράφουν οι Jack L. Davis και John Bennet στο κεφ. 3 «A RECONSTRUCTION OF THE HUMAN LANDSCAPE OF THE KAZA OF ANAVARiN» και στο 4. AN ANALYSIS OF THE OTTOMAN CADASTRAL SURVEY OF ANAVARIN, 1716, καθώς είναι ό,τι πιο αξιόλογο αναφορικά με την αρχαιολογική έρευνα (multidisciplinary archaeological, geological, and histori- cal research) για την οθωμανική περίοδο και με αυστηρή μεθοδολογική προσέγγιση. Φαντάζομαι, ότι αναφέρεσαι στη μελέτη και δημοσίευση των κατάστιχων από την Zarinebaf (κεφ. 1 & 2).
Όσο αφορά το περιοδικό Muqarnas είναι επίσης μια σοβαρή σειρά για την ισλαμική τέχνη (όπου και πολλά οθωμανικά). Ο Oleg Grabar επίσης από τους αξιόλογους ειδικούς για της ισλαμικής τέχνη και αρχιτεκτονική.
Και τα δυο υπάρχουν στο Jstor.
Ναι, λάθος μου, έγραφα βιαστικά και τους πήρε όλους η μπάλα. Συλλογικό έργο είναι, η Ζαρινεμπάφ είδε μόνο τα κατάστιχα.
Ευχαριστώ, Δύτη.
Στάζυ, σε βλέπω να εξελίσσεσαι σε εβλιγιολόγο.
Μόλις διαστείλουμε το χρόνο, νάχει 72 ώρες το 24ωρο, μπορεί να το χωρέσω κι αυτό…
Αν σας άρεσε η ιστορία του Βατάτζη, ίσως θυμάστε τον Παναγιώτη Ποταγό. Ο Γρηγόρης εδώ έκατσε και έγραψε ένα πολύ ωραίο ποστ για ελόγου του: http://kynokefaloi.blogspot.com/2010/06/k.html
Να αφήσω εδώ αυτά τα δύο. Το δεύτερο λέει και για τον Ποταγό.
https://www.academia.edu/8804852/An_Eighteenth_Century_Ottoman_Greeks_Travel_Account_in_Central_Asia
https://www.academia.edu/43668842/%CE%94%CE%99%CE%91%CE%A3%CE%A7%CE%99%CE%96%CE%9F%CE%9D%CE%A4%CE%91%CE%A3_%CE%A4%CE%97%CE%9D_%CE%9A%CE%95%CE%9D%CE%A4%CE%A1%CE%99%CE%9A%CE%97_%CE%91%CE%A3%CE%99%CE%91_%CE%9F%CE%B9_%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%B7%CE%B3%CE%AE%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%9D%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BB%CE%AC%CE%BF%CF%85_%CE%A3%CF%80%CE%B1%CE%B8%CE%AC%CF%81%CE%B7_%CE%92%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CE%BF%CF%85_%CE%92%CE%B1%CF%84%CE%AC%CF%84%CE%B6%CE%B7_%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CF%8E%CF%84%CE%B7_%CE%A0%CE%BF%CF%84%CE%B1%CE%B3%CE%BF%CF%8D_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CF%84%CE%BF_%CE%9C%CE%B5%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CE%BF_%CE%A0%CE%B1%CE%B9%CF%87%CE%BD%CE%AF%CE%B4%CE%B9_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD_%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B3%CF%89%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8E%CE%BD_%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD_%CE%91%CE%BD%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%AE_17%CE%BF%CF%82_19%CE%BF%CF%82_%CE%B1%CE%B9_