Λίγα χρόνια αργότερα μαθεύτηκε ότι οι οροθετικές πόρνες είχαν σταλεί στην Αμυγδαλέζα. Κανείς δεν ήξερε τι γινόταν εκεί μέσα, ή στα άλλα στρατόπεδα. Η χώρα είχε αρχίσει να ξεβρωμίζει, και μάλιστα με πολιτισμένο τρόπο, παρουσία εισαγγελέα και με πλήρη κάλυψη των εκλεγμένων υπουργών. Πέρασαν κι άλλα χρόνια μέχρι να μαθευτεί η μοίρα όσων είχαν ξεχαστεί εκεί μέσα. Σκυλάραπες, πρεζόνια, πουτάνες -ωστόσο η Αθήνα έλαμπε και χαρούμενα πρόσωπα καθάριζαν τις αλάνες από σύριγγες, φύτευαν γλαδιόλες, χάζευαν τις βιτρίνες των νέων εμπορικών κέντρων (μειωμένη κίνηση, αλλά κρίση ήταν, θα περνούσε). Στην αρχή καθάρισε η περιοχή της Ομόνοιας, μετά η Πατησίων. Οι δράσεις ήταν στοχευμένες: για να πάρεις άδεια ασκήσεως του πορνικού επαγγέλματος, λόγου χάριν, έπρεπε να υπογράψεις υπεύθυνη δήλωση ότι το έκανες με τη θέλησή σου και ότι σεβόσουν τη δημόσια υγεία, το υπέρτατο αγαθό· πόσο μάλλον που χάριν της ενίσχυσης της επιχειρηματικότητας είχε απλοποιηθεί πολύ η σχετική γραφειοκρατία. Σιγά σιγά -το θυμόμαστε όλοι- και μια και ο χώρος δεν έφτανε (αυτό το γαμημένο το περιθώριο ήταν σαν τη λερναία ύδρα, έναν μπουζούριαζες δέκα προέκυπταν), περιφράχτηκε το Θριάσιο Πεδίο -μαζί με την Ελευσίνα- και φορτηγά έφερναν τον κόσμο. Για τροφή (λεφτά ακόμα δεν υπήρχαν) είχαν στη διάθεσή τους τις χωματερές στα Λιόσια, όπως άλλωστε έκαναν και προηγουμένως τηρουμένων των αναλογιών (πάντα). Έτσι όλοι ήταν ευχαριστημένοι. Και όλα αυτά, να το τονίσουμε, από τις μετριοπαθείς ευρωπαϊκές δυνάμεις. Κάποια φαινόμενα των άκρων στην αρχή, κάτι ομάδες εφόδου, κάτι τέλος πάντων νοσηρά φαινόμενα σε κάτι έδρανα, συνέπεια της κουλτούρας της βίας που τόσο είχε ταλανίσει τη χώρα, δεν κράτησαν πολύ: εντάξει, έγιναν κάτι κοινοβουλευτικές μεταγραφές, αλλά κυρίως έγινε συνείδηση ότι δεν χρειαζόταν να πάμε στα άκρα για να ξεβρωμίσει ο τόπος, όλα μπορούσαν να γίνουν νομιμότατα, αρκεί να υπήρχε πολιτική βούληση.
Και πάνω απ’ όλα: είχαμε παραμείνει στο ευρώ.
Μπράβο ρε Δύτη
Προς στιγμή αναρωτήθηκα μήπως μπήκα στο μπλογκ του old-boy 🙂
Κι ένα άρθρο του Λιάκου για τα άκρα:
Γεια σου visk (φαίνονται οι κακές παρέες 🙂 )
dystropop, το είχα υπόψη μου αλλά καλά έκανες και το έβαλες. Μεγάλη μυθολογία και αυτή των «άκρων»!
Χα, άλλωστε άμα πιάσεις τον κεντρικό στόχο, τα άλλα είναι παιχνιδάκι.
Καταπληκτικό κείμενο. Μπράβο σου!
Καταπληκτικό !!! Μου θύμισε ένα διήγημα του Σίλβεμπεργκ νομίζω, στον παλιό Απαγορευμένο Πλανήτη, για το τέλος του κόσμου που έρχεται αθόρυβα και χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Αυτό : http://www.altfactor.ath.cx/magazine/aplanet/iss2/end_of.html
Riski, ευχαριστώ (και για το άλλο, ξέρεις εσύ) 🙂
Μπετατζή, ωραίο!
Νομίζω πως είχε καιρό να έρθει τόσο κοντά η εφιαλτική πραγματικότητα με τη μελλοντολογική φαντασία. Διάολε.
πάνω απ΄όλα. ναι.
(ωραία γροθιά Δύτα)
ΚΚΜ
Βιβλιοθηκάριε… διάολε, ναι.
κκμ, αν ήταν να σας βγάλει από τη φωλιά σας, ωραία γροθιά 😉
Είναι ζήτημα χρόνου να μετατραπεί η εξαθλίωση σε καθημερινή υπόθεση του καθενός μας.
Είμαστε τόσο τυχεροί που σταδιακά θα βλέπουμε όλα τις ζοφερές υποσχέσεις τους να πραγματοποιούνται!!
Ωραιότατο το κείμενο.
στην πραγματικότητα δεν like καθολου,αλλά το κομβιον το πάτησα 😦
Έτσι ακριβώς.
Λίγα χρόνια αργότερα ο κόσμος ξέχασε
η πόλη «καθάρισε»
η «τάξη» επανήλθε
και οι άνθρωποι ευχαριστημένοι
σταμάτησαν ν’ ακούγονται
τι όμορφος τόπος !
εξαιρετικό το κείμενό σου, απτό και πικρό
όπως η αλήθεια
και η υποκρισία όσων κυβερνούν αυτόν τον τόπο
να στέκεται να κοιτάζει σαν χαμένη στην κιβωτό των υποσχέσεων…
καλό απόγευμα
Σωστός, Δύτη!
Προλαβαίνουμε ακόμη να αλλάξουμε το διαγραφόμενο ζοφερό μέλλον; [με λίγη προσπάθεια, μάλλον ναι – το πρόβλημα είναι να βγάλουμε τις τσίμπλες – της ψευδεπίγραφης «νομιμότητας» – απ’ τα μάτια]
πολύ ωραίο κείμενο Δύτη! Το διαδίδω!
Χαιρετώ φίλες και φίλοι, ίσως αν είμαστε πολλοί το κειμενάκι αυτό να μείνει ενός είδους πολιτική φαντασία.
Μακριά, σ’έναν άλλον κόσμο γίνανε όλα αυτά. Κι ήτανε όλοι ήσυχοι. Προπάντων αυτό, να ναι όλοι ήσυχοι….
Δύτα
Το έχεις καταλάβει μάλλον ότι αυτές τις τελευταίες μέρες γράφεις …παπάδες
Σε ευχαριστώ εκ βάθους ψυχής 🙂
«Σκυλάραπες, πρεζόνια, πουτάνες»…λησμονήσατε τους αναπτυξιολογους, εκλεκτέ. Τους δικαιούχους κατοικίας στην Αμυγδαλέζα.
Σας ευχαριστώ.
Καλημέρα παιδιά!
Geom, καλό βόλι! Ησυχία, τάξη κι ασφάλεια:
Παπούλη, μα τα άλλα δεν ήταν δικά μου αφού. 😉
Πετεφρή (μα πόσο χαίρομαι όταν σας βλέπω στα μέρη μου!), κοντά στα ξερά θα καίγονταν και τα χλωρά -με άλλο τρόπο από εκείνον που φοβόσαντε, ωστόσο.
Η φαντασία στην εξουσία, ε;
τους εφιάλτες μην τους λες γιατί μια μέρα κρύα / μπορεί και οι φροϋδιστές να ‘ρθούν στην εξουσία 😦
Ανατρίχιασα στη σκέψη πως αυτό θα μπορούσε να είναι το μέλλον μας! Πόσες πιθανότητες έχουμε;
Ωραίο κείμενο Δύτη 🙂
Μια απάντηση θα ήταν: όσο περισσότεροι είμαστε, τόσο λιγότερες οι πιθανότητες. 🙂
Χαίρε Δύτα,
νομίζω ότι οι εκλογές που έρχονται θα μας διαψεύσουν όλους. Τουλάχιστον ο αέρας που πνέει εδώ πάνω στα βουνά του Βοϊου είναι διαφορετικός. Είθε η πραγματικότητα να ξεπεράσει κάθε φαντασία!
Σε αγωνιστικούς χαιρετισμούς,
Τατιάνα
η δυστοπία-ήδη-στην εξουσία! υπέροχο Δύτη!
Πολύ απλουστευτικό κείμενο που ΤΣΥΡΙ(ΖΑ)-ει με τον γνωστό παλαιοκομμουνιστικό αχό που δεν έχει ιδέα από Δημοκρατικό ιδεώδες. Προσωπικά μου αρέσει η καθαριότητα στους δρόμους, το κοινωνικό κράτος που προστατεύει τον πολίτη, πιστεύω δε ότι η πολυπολιτισμικότητα δεν πρέπει να είναι υπεράνω του νόμου· ελπίζω στην τάξη, στην ασφάλεια κι στα πολιτικά δικαιώματα.
Τατιάνα, Δήμητρα, χαιρετώ κι ευχαριστώ!
elf at bay, μπορεί να βλέπω μόνον εγώ τον εφιάλτη. Ανθρώπινο κρέας μου μυρίζει αυτή η τάξη, που έλεγε και ο άλλος παλαιοκομμουνιστής, ο Ελύτης. (προσωπικά και χωρίς πλάκα, ο χαρακτηρισμός παλαιοκομμουνιστής δεν θα έλεγα ότι με χαλάει, όχι τώρα)
Επειδή όμως είχα κάτι κουβέντες και τάχω πάρει πάλι, ας το ξαναπώ νέτα-σκέτα: μια χαρά (και δυο τρομάρες) φασισμός είναι, και η διαπόμπευση, και οι Αμυγδαλέζες. Τι να κάνουμε, τέτοιες μέρες είμαι πολύ απλουστευτικός…
Δεν διαφωνώ με την άποψή σου περί της διαπόμπευσης των οροθετικών πορνών. Απαράδεκτο και βαθιά υποκριτικό· για την Αμυγδαλέζα πάλι, δεν γίνεται σωστά όλο αυτό το αντι-μεταναστευτικό μένος αν και με τρομάζουν περισσότερο οι Ελληναράδες με τις σημαίες που δεν θέλουν μετανάστες.
Ζούμε ελάχιστα πριν τον κόσμο του «Children of Men»;
Ελπίζω πως όχι, φοβάμαι πως ναι.
[Έγραψες.]
Ναι, είμαστε οπωσδήποτε στα πρόθυρα.
[Ευχαριστώ.] 😉
Ορέον ……
ίνα μη αποβεί …μοιραίον! 😉
Για να δούμε…
Τι είκοσι έτη, ούτε είκοσι μήνες: Έγγραφο με την ένδειξη εμπιστευτικό, στο οποίο περιγράφεται η επιχείρηση Θέτις, αντικείμενο της οποίας είναι «η περισυλλογή τοξικοεξαρτημένων ατόμων που κινούνται στο κέντρο της πόλης και η μεταφορά τους στις εγκαταστάσεις της αστυνομίας στην Αμυγδαλέζα με σκοπό την καταγραφή τους» είδε το φως της δημοσιότητας.