Μια τέτοια Κυριακή που η μικρή πόλη μουλιάζει ευχάριστα στη βροχή προσφέρεται για την ιστορία ενός τραγουδιού, και ενός αστικού μύθου. Ο μύθος στην πλήρη του μορφή:
Το Δεκέμβρη του ’32, λέει, ο Ούγγρος πιανίστας Resző Seress προσπαθούσε με μεγάλη αποτυχία να κάνει καριέρα ως τραγουδοποιός στο Παρίσι. Βουτηγμένος στη φτώχεια, χωρίς σταθερή δουλειά, ένα βράδυ δέχτηκε και το τελειωτικό χτύπημα καθώς η αρραβωνιαστικιά του τον άφησε. Η επόμενη μέρα ήταν Κυριακή, με βροχές και σύννεφα· ο Σέρες έκατσε λέει στο πιάνο και σχεδόν αυτόματα έγραψε αυτό το τραγούδι, που πολύ πιθανόν να το έχετε ακούσει σε κάποια από τις αναρίθμητες διασκευές του. Λεγόταν Szomorú vasárnap, αλλά μάλλον θα το ξέρετε ως Gloomy Sunday:
Σύντομα (μετά την αναπόφευκτα αποτυχημένη πρώτη προσπάθεια), ένας εκδότης δέχτηκε να το βγάλει και σύντομα το τραγούδι έγινε γκραν σουξέ. Όχι όμως για καλό, όπως φαίνεται, μια και σημαδεύτηκε, λέει, από μια αλληλουχία θλιβερών όσο και απίστευτων γεγονότων. Ένας νεαρός στο Βερολίνο το έκανε παραγγελιά, και μετά γύρισε σπίτι και αυτοκτόνησε αφού «παραπονέθηκε στους δικούς του ότι του είχε κολλήσει στο μυαλό ένα νέο τραγούδι που πολύ τον κατάθλιβε». Μια βδομάδα αργότερα, πάλι στο Βερολίνο, μια νεαρή πωλήτρια κρεμάστηκε, έχοντας στην κρεβατοκάμαρά της ένα αντίτυπο των στίχων του τραγουδιού. Δυο μέρες μετά, μια κοπέλα αυτοκτόνησε με γκάζι στη Νέα Υόρκη· ζήτησε να παίξουν στην κηδεία της το Gloomy Sunday. ΄Ενας 82χρονος νεοϋορκέζος πήδηξε από το παράθυρο, αφού το έπαιξε στο πιάνο· ένας έφηβος στη Ρώμη, από μια γέφυρα. Μια γυναίκα στο Λονδίνο· τέλος, η ίδια η αρραβωνιαστικιά του καημένου του Σέρες, ο οποίος μόλις της είχε γράψει ζητώντας να συμφιλιωθούν.
Όλα αυτά, βέβαια, φαίνεται να ήταν μάλλον ένα είδος promotion του τραγουδιού από την εταιρεία διανομής. Εκείνο που δεν είναι μύθος, είναι ότι ο ίδιος ο Σέρες αυτοκτόνησε, το 1968, επιστέγασμα μιας μάλλον θλιβερής ζωής.
Καλύτερα (και ασφαλέστερα) να ακούμε το τραγούδι όπως το ηχογράφησε η Μπίλι Χόλιντεϊ το 1941 -εδώ, ίσως λόγω της φήμης του άσματος, κρίθηκε σκόπιμο να προστεθεί μια στροφή, ότι δηλαδή όλες οι συμφορές που περιγράφονται ήταν στην πραγματικότητα ένα όνειρο:
*
Εδώ που τα λέμε, δεν είναι και κανένα τόσο σπουδαίο τραγούδι. Αν διάλεγα εγώ κάποιο κομμάτι στη θέση του, θα ήταν πιθανότατα εκείνο το αντατζιέτο του Μάλερ, ή αυτό εδώ από το Μάρκο (αν και, τελικά, είναι του Ζαμπέτα). Η ιστορία ωστόσο, όσο κι αν είναι ψεύτικη, έχει κάτι το, πώς να πω, κεντροευρωπαϊκό και μεσοπολεμικό που μου κίνησε το ενδιαφέρον. Και κάτι το παραμυθένιο· σαν εκείνη την παλιά ιστορία με το ανέκδοτο που όποιος τ’ άκουγε πέθαινε κυριολεκτικά από τα γέλια. Εντάξει, δεν περιμένω να γελάσετε με την ιστορία του καημένου του Σέρες, αλλά ελπίζω να μην αυτοκτονήσετε κιόλας. Άλλωστε, εδώ δεν είναι Μεσευρώπη· εδώ είναι Μπαλκάνια. Παίξε γέλασε δηλαδή.
(με τις ευχαριστίες μου στη Ροδιά για την έμπνευση)
Αξιος! Αξιος! :)) Πολύ ωραιο ποστ.
Δεν είναι τυχαίο που ήταν ούγγρος, δεδομένου ότι η χώρα αυτή κρατά τα σκήπτρα στον αριθμό αυτοκτονιών -νομιζω παγκοσμίως. Γιατί άραγε;
Είχα γνωρίσει παλιά μια συντροφιά νερών ούγγρων και ήταν μια χαρά παιδιά, τα κοπάναγαν από το ξημέρωμα ως το βράδυ, λίγο πυροβολημένα συναισθηματικώς -καραερωτευμένα μέχρι πνιγμού…
Για να μην εκτίθεται η διπλή αδυναμία μου,
παραθέτω http://en.wikipedia.org/wiki/List_of_countries_by_suicide_rate
1.Λιθουανία
2.Νότια Κορέα
3.Καζαχσταν
4.Λευκορωσία
5.Ιαπωνία
6.Ρωσία
7.Γκουιάνα
8.Ουκρανία
9.Ουγγαρία
10.Σρι Λάνκα 🙂
Εντυπωσιακός πίνακας, αν προσεχτούν μερικά στοιχεία, όπως π.χ. χρονολογίες, αδήλωτο φύλο αυτοχείρων, κλπ., και ιδίως αν συνδυαστουν τα στοιχεία αυτά με τα καθεστώτα που κυβερνούν τις χώρες αυτές, την οικονομική τους θέση… άπειρα συμπεράσματα εξάγονται -λογικά τε και παράλογα!
Δύτα, παραδίδω έναυσμα για επιπλέον πόστιον 🙂
(μη κουραζομαι και γραφω δλδ και.. παθω και τπτ)
Δεκτόν! Άλλωστε, ω φιλομαγυαρέστατε, από τις αναφερόμενες στο ποστ αυτοκτονίες, δύο είναι γερμανικές, δύο αμερικανικές, μία αγγλική και μία ιταλική. Μόνο δύο είναι ουγγαρέζικες 🙂
Ροδιά, σ’ ευχαριστώ κι από δω. Δεν είχα ακούσει ποτέ το τραγούδι σε καμία βερσιόν. Ήξερα μόνον ότι το είχε πει η Μπίλι, κι αυτό μόνον από την αυτοβιογραφία της (δεν μοιάζει να το ξεχώριζε ιδιαίτερα, για κείνη το κάπως αντίστοιχο ήταν το Strange Fruit).
Κι εγώ όσους Ούγγρους έχω γνωρίσει, πυροβολημένους θα τους έλεγα, όχι και για φούντο όμως. 🙂
Νομιζω οτι το πιο καταθλιπτικο τραγουδι που διαθετουμε ειναι το σπασμένο καράβι με την ξύλινη φωνή του Κώστα Κάραλη. Εμένα τουλάχιστον μου σκίζει τα σωθικά -και μου αρέσει! Λατρευω τα μονότονα και καταθλιπτικα, μάλλον για λόγους… ισορροπίας!
(διορθ. νεαρών και όχι νερών!)
@Rodia πόσο σε καταλαβαίνω
στους λογους ισορροπίας
πετάμε
στα σύννεφα και χρειαζάμαστε
μερικες πτώσεις 🙂
όσο για τους Ούγγρους …έχω αδυναμία
αλλά μόνο Λιστ και Μπάρτοκ
ακού κύριε Δύτα μου 🙂
Καλώς όρισα
Ωραιος ειναι και ο Paul Robison. Φοβερη φωνη και του πάει…
Δύτη, ακούω το πρωτότυπο.
Για ό,τι πάθω, θα έχεις την ευθύνη! :))
(Όμορφη ανάρτηση! Καλή εβδομάδα!)
Ροδιά, και ο Καρυωτάκης της Πλάτωνος;
Dimitris A. -ελπίζω να συνεχίσει να είναι καλή η βδομάδα. Δημήτρη; Δημήτρη…; 🙂
Δεν μου λέτε, όσοι σχολιάσετε στο εξής: το σημερινό ποστ σας βγάζει α) μελαγχολία β) μοναξιά γ) χαρά δ) άλλο και τι;
Θα σας πω το βράδυ γιατί ρωτάω (ελπίζω να έχω απαντήσεις).
H Diamanda Galas λέει πως όταν έγινε η παρέμβαση στο Gloomy Sunday, δημιουργήθηκε η ποπ.
Βρέχει ε; ποιος τη χάρη σου!
Εγώ πάλι θα σου αφήσω αυτό:
Φώτη, ωραία τόπε η Diamanda -και ωραία το τραγούδησε.
Geom, αυτό με βροχή όμως πάει; δεν πάει…
Παρατηρώ ότι το γιουτιούμπ όλο και περισσότερο μπλοκάρει την ενσωμάτωση.
Παρατηρώ επίσης, ότι κανείς δεν απάντησε στο μικρό μου γκάλοπ. Οπότε και γω δεν θα σας πω γιατί το έβαλα. Να!
Τι να πω βρε Δύτη από σένα όλα τα περιμένω. Εγώ το τραγούδι το άφησα στη μέση γιατί φοβήθηκα ότι ο αστικός μύθος θα επαληθευόταν. Οπότε μάλλον μελαγχολία μου βγάζει. Ε, κι η μελαγχολία έχει παντοτινό της σύντροφο τη μοναξιά. Τις προθέσεις σου όμως δε μπορώ να καταλάβω…
Όχι, η ερώτηση είναι: σε τι διάθεση βρισκόταν ο Δύτης όταν έγραφε το ποστ.
Αυτό εννοώ, δεν μπορώ να προβλέψω. Πάντως μάλλον μπλοφάρεις, κι έτσι αντί για δξ/δα ψηφίζω χαρά. Εσένα κάτι τέτοια σε φτιάχνουνε….εκτός πάλι αν τα γεγονότα στη Λιβύη σε έχουν επηρεάσει τόσο πολύ.(τρομερός διπλωμάτης έτσι; ότι κι αν πεις κερδίζω!)
Πολύ ωραίο, δύτη! Όσο για τη διάθεσή σου, μάλλον καλή μου φαίνεται!
Ούτε γω το ‘χα ξανακούσει το τραγούδι αλλά μη φοβάσαι, αν αυτοκτονήσω δεν θα ‘ναι για το τραγούδι. Έχω καλύτερους λόγους 🙂
Το πιο μελαγχολικό ελληνικό τραγούδι που μπορώ να θυμηθώ είναι το «Mal du départ»
Δεν θα απαντήσω ευθέως στη δημοσκόπηση πάντως οποιανού του βγάζει χαρά μια διαστροφή την κουβαλάει 🙂
Θάθελα να φτιάξω ένα πολιτικό θρίλερ με φόντο τον Μεσοπόλεμο, στην ατμόσφαιρα της «Λέσχης», ας πούμε, που μας αποκαλύπτει στο τέλος την επώαση του αυγού του φιδιού. Θα το έβαζα στους τίτλους της αρχής. Με την ίδια λειτουργία της υφέρπουσας απειλής, όπως λες, Δύτη, για το αντατζιέτο του Μάλερ. Εμένα μ’ άρεσε, η 1η εκτέλεση.
Δύτη μη φοβάσαι τη βροχή, τι σόι δύτης είσαι… (Δεν είπαμε να γίνεις και ιπτάμενος τσελεμπής…). Πάμε να φάμε τίποτα…
Καλησπέρα Δύτη.
Το κομμάτι δεν είναι κακό, αλλά εντελώς παρωχημένο ακόμη και για την εποχή του – και ως εκ τούτου, αξίας μάλλον δυσανάλογης ως προς τον αστικό μύθο που δημιούργησε. Σήμερα δε, με όλα τα ambient/drone/doom ιδιώματα που υπάρχουν, το gloomy sunday φαντάζει ολίγον τι lounge, στ’ αυτιά μου τουλάχιστον.
Η διάθεση σου δεν μου φαίνεται πως είναι καλή, ούτε και κακή. Ούτε χαρά, ούτε λύπη, ούτε τίποτε άλλο πέρα από μία μέτρια διάθεση, με μία μικρή υποψία κυριακάτικης μελαγχολίας, πράγμα λογικό μιας σήμερα είναι Κυριακή -έστω και αν δεν μένουν παρά μερικές μόνο ώρες…
Δύτη, εξαιρετικό ποστ, τα τραγούδια σπουδαία, και η εκτέλεση του Μάρκου (Ζαμπέτα έστω) πρωτάκουστη για μένα.
Χαιρετώ σας και χαίρομαι που δεν αυτοκτονήσατε μετά το άκουσμα του τραγουδιού! 🙂
Ιμόρ, πολύ τάση φυγής βλέπω…
Βασίλη, γιατί να μην είσαι σκηνοθέτης; (δεύτερη φορά που το λέω -και με την ευκαιρία, ωραία συνεχίζεται η κουβέντα στο άλλο νήμα)
Cadmian, ο αστικός μύθος, πιθανόν, δημιουργήθηκε επίτηδες, λέει η βίκι.
Θεώρημα, εγώ τη θυμάμαι από μια κασέτα που είχα πολύ-παλιά, με μια ζωντανή ηχογράφηση (Μάρκος-Στράτος) του ’61. Δες στο λινκ που έχω, είναι πολύ καλό.
Μαριάννα και Η, εμείς θα τα πούμε από κοντά.
Τώρα: Το κουΐζ το έβαλα, γιατί κάποια στιγμή μου μπήκε στο μυαλό η εντύπωση ότι το μπλογκ μου βγάζει γενικά μια μελαγχολία, μια μοναξιά κλπ. Επειδή όμως δεν είμαι έτσι στην πραγματικότητα, αναρωτήθηκα αν όντως βγαίνει αυτό. Το σημερινό ποστ, για παράδειγμα, το ετοίμασα με πολύ καλή και ανάλαφρη διάθεση, γενικά σήμερα την έχω καταβρεί με τη βροχή και όλη αυτή τη μουσικοενασχόληση. 🙂
…για το ’21, θα σου πω στο άλλο νήμα. Για την Τριλογία, είναι άλλη σφυριά που έχω φάει, από χρόνια. Μέχρι και καστ έχω κάνει στο κεφάλι μου.
Για τη διάθεση: αυτό που εισέπραξα είναι μια αμηχανία, ίσως και βαριεστημάρα. Ελεγες π.χ. απο μέσα σου «ωχ και πού να ψάχνω τώρα για ποστ» κι έπεσες στα μασημένα! :Ρ
Αν κρίνω όμως απο τον εαυτό μου, κάτι τέτοια γράφω όταν βρίσκομαι σε καλή διάθεση, για να ισορροπώ το μέσα με το έξω, να… αυτοπροσγειώνομαι! 🙂
Ροδιά, ίσα-ίσα το έγραψα με όρεξη. Ίσως αυτή η αμηχανία-βαριεστημάρα να βγήκε επειδή είχα συνεχώς το άγχος ότι θα μου κοπεί η σύνδεση (συμβαίνει συχνά, ιδίως όταν βρέχει).
Λοιπόν βγαίνω τώρα, κοιτάξτε να μην έχουμε μαζικές αυτοκτονίες 🙂
Αρα, μου.. μοιάζεις! 😀
Πέρα από αστεία, η αυτοκτονία υπάρχει στον άνθρωπο σαν ενδεχόμενο στο πίσω μέρος του μυαλού. Πιθανότατα είμαι (και δείχνω/νοιώθω βαθειά) χαρούμενη επειδή ακριβώς δεν περνάει μέρα χωρίς να σκέφτομαι το θάνατο. Παιδιόθεν.
Θυμάμαι μία συνέντευξη των ελληνογερμανών γκοθάδων Into the Abyss που μεταξύ άλλων είχαν πει πως η μελαγχολία είναι πολύ παρεξηγημένο συναίσθημα, και πως ο εσωτερικός διάλογος που προκαλεί μπορεί να οδηγήσει σε πολύ θετικά αποτελέσματα.
Ο Μπίλι Κόργκαν απ’την άλλη είχε πει πως του είναι αδύνατο να δημιουργήσει υπό συνθήκες μεγάλης λύπης ή μεγάλης χαράς – στην πρώτη περίπτωση επειδή αισθανόταν πολύ καταβεβλημένος, στην δεύτερη περίπτωση επειδή ήταν τόσο χαρούμενος που δεν έδινε δεκάρα για τίποτε.
Εγώ με τη σειρά μου θεωρώ πως οι αναρτήσεις σου πέφτουν κατά κύριο λόγο -όπως είπα και σε άλλη ανάρτηση, δεν τις έχω διαβάσει όλες επίτηδες- στην περίπτωση του Κόργκαν. Ζυγισμένες και άρτιες έπειτα από επεξεργασία – γι΄αυτό και πριν ανέφερα την μέτρια κατάσταση.
Πάλι καλά δηλαδή, γιατί τα τελευταία χρόνια πολλοί προσεγγίζουν τα άκρα τόσο ενδοδικτυακά όσο και εξωδικτυακά, και όλοι ξέρουμε που μπορεί να οδηγήσει αυτό…
Τα ακούω όλα ένα-ένα καθώς γράφω.
Πράγματι, πολύ μεσευρωπαϊκή ιστορία, και η ιστορία της ζωής του ταλαίπωρου (οι Ούγγροι είναι παγκόσμιοι πρωταθλητές στην αυτοχειρία) και του τραγουδιού που σε κάνει να θες να πεθάνεις (σαν το βίντεο που σκοτώνει στο Ring, ας πούμε;).
Όχι και μελαγχολικό το αντατζιέτο της 5ης του Μάλερ… το ξανάκουσα ζωντανό από τη Μαρίνσκυ και το έχω και πρόσφατο.
Εθνογραφικάς παρατηρήσεις περί της διαφοράς μεταξύ νταλκά, πόνου, κλάψας, θλίψης, μελαγχολίας και μπουζουκανταγλάνας από κοντά.
Παιδιά μόλις μπήκα, και χαίρομαι που σας βλέπω όλους να σχολιάζετε ζωντανοί. 🙂
Σραόσα, και μένα μου θύμισε το Ring. Και έχεις δίκιο, δεν θα έλεγα μελαγχολικό το αντατζιέτο, είναι κάτι άλλο, πολύ μεγαλύτερο -αλλά το είπα και παλιότερα, το έχω και λινκ 😉
Cadmian, όταν είναι αποτέλεσμα επεξεργασίας οι αναρτήσεις μου δεν μ’ αρέσουν, μ’ αρέσουν όταν τις γράφω μια κι έξω. Αλλά ναι, ούτε πολύ χαρούμενος, ούτε πολύ λυπημένος.
Μιχάλη Μελιδόνη, καλώς όρισες βέβαια!
Καληνυχτίζω ωραίοι άνθρωποι! (αυτό ήταν σπόντα για κάποιον που θα περίμενα να σχολιάσει -αλλά πούν’τος; Φαίνεται πονάει ο χιαστός )
Α, εδώ η ουγγρική αυτοκτονική βερσιόν:
Δύτη, έφυγες και δεν είπες προς τι το γκάλοπ.
Μα το είπα πιο πάνω: αναρωτιόμουν αν η ανάλαφρη και μάλλον χαρωπή διάθεσή μου βγήκε σε ένα ποστ με τόσο, χμ, μελαγχολικό θέμα. Και αναρωτιέμαι γενικά αν το μπλογκ αναδύει μια μοναξιά-μελαγχολία-κτλ (που δεν αντιστοιχεί στην πραγματικότητα) και τα λοιπά. Εγώ είμαι χαρούμενος άνθρωπος, γιατί γράφω έτσι, είναι το βασικό ερώτημα 🙂
μα τι ερώτηση τώρα….
(η εύκολη απάντηση θα ήταν ότι σκέφτεσαι πολύ, γι’αυτό, και η δύσκολη; αχ, μακάρι να είχα μυαλό για να απαντήσω καλά….
καθώς πέρασε η Κυριακή, συννεφιασμενή, μίζερη και όλα τα λοιπά, κάτι κατάλληλο για τέλος της Δευτέρας:
Ολυμπία, υποπτεύομαι ότι αυτή η ανάρτηση σ’ άρεσε ιδιαίτερα -όχι;
ναι, ναι, μου άρεσε – δεν φαίνεται; άλλο αν έκανα 3 μέρες να απαντήσω, γιατί πάλι τρέχαμε αυτές τις μέρες και που μάλλον δεν βρήκα που ακριβώς πρέπει να κάνω κλικ για να απαντήσω στο σχόλιό σου….
Και κυρίως χάρηκα που αναρτήθηκε το Gloomy Sunday της Galas – πολύ ιδιαίτερο κι αγαπημένο άκουσμα….
(κι αν ακόμα ψάχνεις για μελαγχολικά άσματα, αυτό τι σου λέει;
(αν και είναι gender-specific – πως το λέμε αυτό στα ελληνικά;
Ναι, για την Diamanda ήθελα να σου πω.
Όσο για την Έλλα, κοίτα να δεις σύμπτωση! δες το λινκ της Ροδιάς, στο τέλος του ποστ…
Να σου πω Δύτη.. πριν καναδυο χρόνια είχα κάνει μια εκπομπή με θέμα τη θλίψη.. Οσο κι αν έλεγα ότι πρέπει όλοι να κλάψουν και να μη την ακούνε, ε, οι ακροατές της έδωσαν τις περισσότερες ανακτήσεις!
Για να μπορείς (και να ξέρεις να) γελάσεις, μάλλον θα πρέπει να έχεις ρίξει ένα γερό κλάμμα (κάποτε) νωρίτερα, ποιος ξερει… 🙂
(εδώ το β’ ενικό ειναι γενικό)
Εκπομπή με θέμα τη θλίψη; Αν σου πω ότι μου ακούγεται αστείο, τι θα πεις; 🙂 🙂 (το άλλο που ανοίγεις, μεγάλο θέμα. Γιατί οι καλύτεροι κωμικοί ήταν καταθλιπτικοί;…)
Στο μεταξύ: εδώ όποιος ξέρει ουγγαρέζικα μπορεί να βρει πολλά για τον Σέρες, μεταξύ των οποίων και έναν πλήρη (;) κατάλογο των εκτελέσεων και διασκευών του Gloomy Sunday (καλά, αυτό μπορείτε να το διαβάσετε κι ας μην ξέρετε ουγγαρέζικα). Αφήνω το λινκ για εγκυκλοπαιδικούς (στην κυριολεξία) λόγους: http://hu.wikipedia.org/wiki/Seress_Rezs%C5%91
Για το άλλο θέμα, χρειάζεται φόρουμ ανεξάντλητων συζητήσεων, όπου τα μέλη θα εκφραστούν με πλήρη ειλικρίνεια -πράγμα δύσκολο, μια και νομίζω ότι η λεγόμενη κατάθλιψη που καταγράφεται στα συγγράμματα των ψυχολόγων/ψυχαναλυτών ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα. Ενας κλόουν (εδω γενικεύω το περι καταθλιπτικων καλιτεχνων) π.χ. έχει πλήρη συνείδηση της θέσης στην οποία βρίσκεται το συναίσθημά του και το εκφράζει με τον τρόπο του, ενώ μια καταθλιπτική κυρία που τρέχει στα σαλόνια ομαδικών θεραπειών μάλλον πάσχει από… ακατάσχετη ανία! 😉
αμα θες λινκ για την εκπομπη, πες.
θέλω, ναι -η θλιμμένη μουσική είναι πάντα η καλύτερη, με την εξαίρεση των Μπητλς 😉
εδω
Δύτη, ξέρεις πως το θέμα «ελληνικό τραγούδι» είναι κάπως ταμπού για μένα, αλλά θάθελα να βάλω την παράμετρο: θλιμμένο τραγούδι με την μιζέρια του ή να σας το καθαρίσω πρώτα;
Βασίλη, με όλο το θάρρος, μπορει να εξηγηθει με κάποιο τρόπο γιατί όλα αυτά τα πονεμένα και μιζεριάρικα άσματα με κάνουν να ξεκαρδίζομαι στα γέλια; ;))
Απολύτως υγιής αντίδραση. Κλάψε με εμένα, που δεν μπορώ (δημοσίως).
Αποκλείεται να σε κλάψω γιατί σου χρωστώ μεγάλη χάρη που τα τραγούδια σου ξεπλένουν το μυαλό μου! 🙂
(καιρό ήθελα να γράψω αυτο το σχόλιο ευγνωμοσύνης)
νάσαι καλά!
Όταν ξαναπεράσει ο Sraosha θα σας δώσει μια σειρά αυτολίνκ σχετικά, να έχετε να πορεύεστε 😉
(Ροδιά, μερσί, θα το ακούσω εντός της ημέρας ελπίζω)
Αν υπολογίζω σωστά αυτό έγινε επιτυχία πριν γεννηθείς ω Δύτη.
Απλός συνειρμός χωρίς αρνητικό συσχετισμό ή υπονοούμενο. (Πώς θα μπορούσα άλλωστε).
Αλφρέδε ακριβοθώρητε -ένα χρόνο πριν γεννηθώ, ναι. Με λες τρελό που γελάει στις κηδείες, ή τι; (πώς θα μπορούσες άλλωστε) 🙂
Ζωή και θάνατος,
Χαρά και θλίψη
μέσ απ τις ίδιες μουσικές περνάνε.
Sissa, σου βγάζω το καπέλο. Τι ταινία. Τι τραγούδι. Τι να πω.
…και πολύ ωραίο βιντεάκι, ξέχασα. Στο 4’00» και ο Βλαντ Ντράκουλ
«το ετοίμασα με πολύ καλή και ανάλαφρη διάθεση» λογικό, μέσα σε 6 παραγράφους, έχουμε 8 αυτοκτονίες και μία εγκατάλειψη.
(τώρα βλέπω και το τελευταίο γιουτουμπάκι, το οποίο δένει άριστα)
πάντως σοβαρά τώρα, εμένα το βλογ δε μου βγάζει καθόλου μελαγχολίες, μοναξιές κλπ. [Λίγο εστετ/σνομπ μου κάνει κατά καιρούς μόνο 🙂 , λογικό με τις παρέες που κάνεις όμως]
ο μάρκος το κάτι άλλο ρε παιδί μου.
εβίβες μάγκα μου!
Καλημέρα!
βυτίο, τόξερα ότι θα σ’άρεσε. Όπως θα είδες και παραπάνω, υπάρχει και ειδική πρόσκληση. Τώρα τι, θα τους μετρήσουμε να δούμε ποιος τον έχει πιο μεγάλο, τον εστετισμό; Κριτής φυσικά θα είναι η Κροτ 🙂
chris jack, καλωσήρθες! Θα τα ξαναπούμε και από κοντά.
happy suicidal post….
(πολύ μου άρεσε το κόνσεπτ)
put the blame on Rodia…
(ωραία ιστορία δεν είναι;)
Χωρις λογια!
Θέλετε θλίψη, χωρίς αστικούς μύθους; Ορίστε.
Βουλάγξ, να σε βλέπουμε συχνότερα ε;
Δυτη, οσο μπορω, αλλα να ξερεις «οι σκηνες μακρια μα οι καρδιες κοντα»!
Μια και ανεφέρθηκε μερικώς ο τιτλος:
Η Ρίτα το χορεύει, αλλά δεν το τραγουδά. Η φωνή είναι της Jo Ann Greer, η φωνή της οποίας είχε «αγοραστεί» με συμβόλαιο διαρκείας όσο η ζωή της Ρίτας. Οσο ζούσε δλδ η Ρίτα, η Jo Ann Greer απαγορευόταν να αναφέρει το μυστικό (νομίζω και να τραγουδήσει, δνε θυμάμαι) και η Jo Ann τήρησε τη συμφωνία. Αυτό το βρίσκω πολύ θλιβερό επίσης. Να είσαι μια τόσο ωραία τραγουδίστρια και να σου στερούν τη φωνή.
Οταν το έμαθα θύμωσα πολύ, μίσησα τη Ρίτα που λάτρευα, και ανέβασα κάτι τι σχετικό. Ευχαριστώ για την πάσα, που μου έδωσε την ευκαιρία να το αναφέρω ξανά.
Η Anita Kert Ellis το τραγουδούσε.
«Greer’s vocals on «Trinidad Lady» and «I’ve Been Kissed Before» helped the movie become a big box-office hit, even out-grossing Gilda by more than a million dollars.» wikipedia
H Anita Kert Ellis νομιζω οτι τραγουδησε το αλλο σουξε Amado mio
Τα αγγλικα μου δεν ειναι και τοσο καλα, μπορεις να το ελέγξεις.
Εχεις δίκιο!
Οταν το έμαθα θύμωσα πολύ, μίσησα τη Ρίτα που λάτρευα
Ακραία εναλλαγή ακραίων συναισθημάτων…
Ναι, ζορίζομαι πολύ να μένω στη μέση 😉
κάτι σαν το καταραμένο μαχαίρι δλδ
(που ναι και σπουδαίο τραγούδι 😉 )
Ροδιά, η ίδια η ταινία του Χωκς είναι κατά βάθος μια κομεντί ντυμένη νουάρ, ή αν προτιμάς -κατ’ αναλογία με τη Ρίτα- ένα νουάρ με φωνή κομεντί. Αυτολίνκι
Καπετάνιε καλωσήρθες! Υπάρχει και το καταραμένο ρολόι 🙂
Πάρτε κι ένα φρεσκοανεβασμένο Μάρκο να στανιάρετε:
Εχει και στιχάκια από κάτω, κάτινος μερακλωμένου μάλλον.
μικρό δείγμα:
«τελείωσε κι η ζάχαρη..
επιδρομή εγκεφαλικής καταστολής»
Οι στίχοι φαίνονται ολόκληροι στο βίντεο. «Τριακόσιες ψυχές», γύρω από την Υπατία. Που τους ξεχνάμε κάθε μέρα, καθε ώρα, μέχρι…;
Κι αυτό:
Μπράβο ρε visk, ναι.
Άλλη μια εκτέλεση του «Βαθιά στη θάλασσα θα πέσω», κολοβή, αλλά συγκλονιστική όσο και η αφήγηση:
Πώς οι άνθρωποι ακροβατούν μεταξύ απελπισίας και ανάγκης.
Χρήστο, πάρα πολύ καλό. Σ’ ευχαριστώ.
Ένα διηγηματάκι για τα τελευταία χρόνια του Μάρκου: http://fvasileiou.wordpress.com/2009/10/25/ti-pa8os-ateleioto/
τι γοητευτικά θλιβερή ιστορία
κι αυτή η συζήτηση για τις αυτοκτονίες μου θύμισε εκείνη την πληροφορία που είχε διαρρεύσει τα παλιά τα χρόνια- στη δεκαετία του 80′- ότι, λέει, η πρώτη χώρα σε αυτοκτονίες ήταν η Σουηδία (δεν τη βρήκα στη λίστα- υποψιάζομαι μας το έλεγαν τότε για να μη ζηλεύουμε…)
απ ‘όλα αυτά πάντως εμένα ο Μάλερ με μούδιασε
κι είναι κι αυτό το κάπως καρναβαλικό αλλά ταυτόχρονα (και παραδόξως) αφάνταστα μελαγχολικό κομμάτι που για κάποιο λόγο θυμήθηκα
(τώρα μπορεί μόνο εγώ για κάποιους ανεξήγητους λόγους να το βρίσκω μελαγχολικό οπότε, σε αυτή την περίπτωση, συγνώμη για την άκυρη παρέμβαση…)
art-cat, τι ωραίο! Αυτουνού είναι;
Η Σουηδία ίσως λόγω Μπέργκμαν 😉
(χαζό αστείο που δεν αξίζει να του δώσουμε συνέχεια, άλλωστε με τη γνωστή μου διαστροφή δεν τον βρίσκω καθόλου αυτοκτονικό, ίσως επειδή μ’ αρέσει τόσο)
Ας μη λείψει απο την παρέλαση θλίψης κι αυτό:
Πολλή θλίψη βρε παιδιά (άκουσα και την εκπομπή, Ροδιά). Εγώ θέλησα μόνο να ανεβάσω μια ενδιαφέρουσα ιστορία ο φτωχός 🙂
Καλημέρα παιδάκια. Πώς πάνε οι… αυτοκτονικές τάσεις; Πότε φουνταίρνουμε; 😆
Ροδιά καλημέρα! -και να ήθελα, δεν προλαβαίνω ούτε να φουντάρω αυτές τις μέρες 😉
Το Preciso me encontrar νομίζω ότι είναι του Candeia και απλώς είναι εκτέλεση του Cartola εδώ (δεν είμαι σίγουρη γιατί ήταν σχεδόν σύγχρονοι και αμφότεροι σπουδαίοι σαμπίστες-όσο δόκιμος μπορεί να είναι αυτό ο όρος).
(Η θλίψη πάντως μπορεί να είναι και γλυκιά και άξια νοσταλγίας ενίοτε- ως μέγιστος φορέας έμπνευσης.
Για τους Beatles συμφωνώ μεν αλλά τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια τους είναι τα πιο μελαγχολικά.)
art-cat, εγώ δεν ήξερα κανέναν τους, σ’ ευχαριστώ.
Παρεμπιπτόντως, να δηλώσω και από δω ότι, όπως και τις προηγούμενες μέρες, έτσι (και ακόμα περισσότερο) τις επόμενες θα μπαινοβγαίνω σχετικά σπάνια και για λίγο, οπότε προειδοποιώ για σχόλια κλεισμένα στη σπαμοπαγίδα, αναπάντητα κλπ. Καλό τριήμερο σε όλους!
Καλησπέρα κι από μένα.
Ομολογώ ότι δεν ήξερα την ιστορία με το ουγγαρέζικο τραγουδάκι αλλά μπορώ να πιστέψω πολλά για τους Ουγγαρέζους!
Επειδή η ιδέα της καταβύθισης σε βαθιά βυθιότητα ακινησίας μού φέρνει υπέρτατη αγαλλίαση, τα τραγούδια «Βαθιά στη θάλασσα» (κι εμένα με εξέπληξε όταν έμαθα ότι ήταν του Ζαμπέτα) και το «Σπασμένο καράβι» όχι μόνο δε με μελαγχολούν αλλά μου γεννούν ένα αρχέγονο υπέροχο αίσθημα.
Αλλος ενας λατινοαμερικανος, ουρουγουανός για την ακρίβεια, σημαντικός αντιστασιακός τραγουδιστής με τραγική/θεατρική παρουσία, ο Alfredo Zitarrosa σε μια μιλόνγκα:
Νομίζω πως θα σε ενδιέφερε, Δύτη, να τον «ψάξεις» καλύτερα… 🙂
μια κυριακή ποιος το περίμενε πως θα ταν κυριακή…
καλό σαββατοκυριακοδεύτερο Δύτη!
Η παρέλαση της θλίψης συνεχίζεται… 🙂 Αν και εγώ λόγω ιδιοσυγκρασίας συντάσσομαι με τον Ηλεφού.
Την καλημέρα μου!
Δύτη, αν και η αυτοκτονία ποτέ δεν με απασχόλησε, ( μία φορά μόνο, αλλά δεν αφορούσε εμένα ,παρά εμμέσως) όμως θεωρώ τον εαυτό μου οπαδό της θλίψης.
Και γιατί όχι; Οι διανοούμενοι ,(όχι μόνο οι αληθινοί αλλά και οι τύποι σαν και μένα), θεωρούνται μελαγχολικοί. Οι μεγάλοι κωμικοί, όπως επισήμανες, επίσης. Οι μεγάλοι καλλιτέχνες του Ρομαντισμού; Πεισιθανατώτατοι.
Μα και όλη η Αναγέννηση είχε θεοποιήσει τη μελαγχολία.
Το ρεμπέτικο; Η το τάνγκο, τι είτανε; Μια -κατά Δισθέπολο- λυπημένη σκέψη που χορεύεται.
Ενώ σήμερα θεωρείσαι βλαμμένος, emo, ή άλλης εποχής, αν πλέξεις το υπέρ θλίψεως εγκώμιο. (Εξαιρείται κάποια λιγδωμένη ψευτο-καψούρα, που κρύβει πάντα την ελπίδα, οτι η τσούλα, δεν μπορεί, θα ξαναγυρίσει. Τέτοιο φορτωμένο στάτους στη πιάτσα… ποια θα το περιφρονούσε).
Έκανε η Κόκα-κόλα συναυλία, και εξαιρέθηκαν ένα δυό τραγούδια, γιατί δεν είτανε αρκετά χαρούμενα.
Πρέπει νάσαι χαρούμενος ,υποχρεωτικά χαμογελαστός, για να καταναλώνεις. Υποχρεωτικά και χαρούμενα.
Οπότε, συγγνώμη, αλλά σαν ειδικός που είμαι, αφήστε με να σας βάλω εγώ το πιό θλιμμένο τραγούδι που υπάρχει. Ίσως το ξέρεις. Επίσης μιλόνγκα, αργή, το αγαπημένο μου λατινοαμερικάνικο. Los ejes de mi carreta, του μεγάλου Γιουπάνκι.
Μια πρόχειρη μετάφραση:
Επειδή δε βάζω γράσσo
στα αξόνια του κάρου μου,
με λένε ότι είμαι παραιτημένος.
Και γιατί να το κάνω;
Αφού μ΄αρέσει ο ήχος που βγάζουν…
Παραβάρυνε η ζωή μου,
να περνάω το ίδιο και το ίδιο μονοπάτι
να παίρνω τους δρόμους,
τους ίδιους και τους ίδιους ,
χωρίς τίποτα να με διασκεδάζει…
Τι να την κάνω τη σιωπή;
Δεν έχω κανέναν να σκεφτώ.
Είχα…Μα πάει τόσος καιρός…
Τώρα, δε σκέφτομαι τίποτα.
Τους άξονες του κάρου μου,
ποτέ δε θα τους γρασσάρω ξανά.
Εδώ το τραγουδάει ο ίδιος και συνοδεύει με τη θεϊκή του κιθάρα.
Ροδιά, καταλαβαίνω ότι κάνεις κάπου μουσικές εκπομπές, ή κάνω λάθος; Άραγε το βάζεις συχνά το τραγούδι του Αταχουάλπα Γιουπάνκι;
ΚαπετάνΕνα, είχα κανει ένα αφιερωμα στην Αϊτη, τότε με τους σεισμούς και έπαιξα αρκετά λατινοαμερικάνικα. Ο Αταχουάλπα είναι από τους αγαπημένους μου. Στιβαρός μέσα στη θλίψη του. Τα λόγια δεν τα καταλαβαίνω, αλλά «πιανω» την ατμόσφαιρα.
Μου αρέσουν επίσης τραγούδια που αναδύουν μια νοσταλγική θλίψη, όπως π.χ. αυτό εδώ με τη φωνή/ερμηνεία της Μαρισόλ:
Η φωνή μαζί με τη μουσική δημιουργούν εικόνες που ξεκουράζουν το νου, γιατί εμένα η θλίψη ,με ξεκουράζει, με κάνει να σκεφτομαι, ανανεώνει και «ξεπλένει» το μυαλό μου. Ετσι, μπορώ να νοιώθω χαρούμενη -όχι χαζοχαρούμενη, ε 😉
Αν θέλετε λινκ για εκπομπή με Αϊτη, στελνω.
..διαφημιστικο του RR θα το κανω το μπλογκ σου Δύτη! άσε και εφαγε τα σχόλια για σένα ο δαιμων του… ραδιοφόνου! Θα επανορθωσω στην αμεσως επομενη. :))
Ροδιά, μπράβο, πολύ καλό. Αλλά είσαι σίγουρη, ότι είναι της Μαρισόλ; Ή είναι άλλη Μαρισόλ απ’ αυτή που ξέρω εγώ; Εννοώ τη γυναίκα του Αντόνιο Γκαντές.
Αυτή είναι, ναί. Πάει κι ο Γκαντές…
Josefa Flores González, better known as Marisol or Pepa Flores
Κατά φοβερή σύμπτωση, την περασμένη βδομάδα ξαναδιάβαζα τον «Εβαρίστο Καριέγκο» του Μπόρχες, όπου και το ωραίο δοκίμιο για τις φράσεις τις γραμμένες στο πλάι των αργεντίνικων κάρων.
Ασχετο ξέρω. Το συνηθίζω να γράφω σε περασμένες αναρτήσεις. Όμως η Ουγγαρία έχει μια χαρντκορ υπερτέλεια μίζερη και υπερβαριά ατμόσφαιρα που δεν θα μπορούσε να γραφτεί κάτι άλλο. ΑΥτή τη βλακεία ήθελα να πω.
Εμένα μ’ αρέσει να γράφονται σχόλια σε περασμένες αναρτήσεις. 🙂
Εδώ που τα λέμε μια χαρά σπουδαίο είναι κι αυτή η διασκευή ακόμα πιο σπουδαία: http://www.youtube.com/watch?v=GMkJwqopXoM
Όντως, ωραία διασκευή!