Ολαρί – α, ο λα ρά, χιόνι πέφτει από ψηλά
χιόνι πέφτει και σκεπάζει την αυλή μας, το μυαλό μου φτερουγίζει μακριά
χιόνι πέφτει και σκεπάζει τη σκεπή μας και το άρρωστο σκυλί μας ξεψυχά
Ολαρία – ολαρά, μαύρο τύμπανο χτυπά
τα παιδιά που αγαπούν τα στρατιωτάκια, τ’ αλογάκια και τα ξύλινα σπαθιά
βρικολάκιασαν σε τούτα τα στιχάκια, έλα μέσα και μίλα πιο σιγά
Ολαρία – ολαρά, δάγκωσε με πιο βαθιά
Αχ, ο Όλιβερ Τουίστ χαμογελάει και ο Χίτλερ του χαϊδεύει τα μαλλιά
διαμαντένιο δαχτυλίδι του φοράει και πετούν αγκαλιασμένοι μακριά
Ολαρία – ολαρά, με σουραύλια και βιολιά
θα βρεθούμε όλοι μαζί στο πανηγύρι, θα ‘ναι όλη η παλιά μας συντροφιά
και θα πιούμε από το ίδιο το ποτήρι και την πιο πικρή γουλιά
Ολαρία – ολαρά, γύρω – γύρω τα παιδιά
ο μαρκήσιος Ντε Σαντ μ’ ένα χίπη, ο φονιάς με το θύμα αγκαλιά
ο γραμματέας μαζί με τον αλήτη κι η παρθένα με τον σατανά
Όλα είναι μακρινά κι ευτυχισμένα
και το χιόνι πέφτει από ψηλά
τα ζευγάρια στροβιλίζονται πιο πέρα
κι η κοπέλα μου αστράφτει από χαρά.
(είπα να συμμετάσχω κι εγώ στο διιστολογικό αφιέρωμα . Αλλά απ’ τη μια, δεν έχω καθόλου χρόνο αυτή την εποχή. Απ’ την άλλη, δεν ξέρω τι ακριβώς να σκεφτώ. Αυτό που σκέφτομαι περίπου το εκφράζει ο τότε Σαββόπουλος, σ’ αυτό το κάθιδρο όραμα μιας ουτοπίας στην απέναντι όχθη, όπως έγραφε κάποτε ο Φώτης Τερζάκης. Και κολλάει σε πάρα πολλά πράγματα, όχι μόνο στις πλατείες, και μάλλον δεν θα αρέσει του δημιουργού να το κολλάω εκεί που θέλω -αλλά πώς να γίνει, τόχει πει κι ο ίδιος, το έργο πάει πια του έφυγε απ’ τα χέρια.
Τις προάλλες κατέβηκα ξημερώματα στο σταθμό του Ηλεκτρικού στην Ομόνοια, που ήταν κλειστός πολύ καιρό τώρα. Είχα μια παράξενη αίσθηση, που έγινε εντελώς διαφορετική όταν ανέβηκα στην πλατεία. Έξι η ώρα το πρωί, μια τραβεστί τσακωνόταν με τον περιπτερά, τρεις τέσσερις άνθρωποι κοιμούνταν πάνω στη σχάρα στα ζεστά, και ένας ήταν ακίνητος σε εντελώς αφύσικη στάση λες και τον είχε πάρει ο ύπνος ενώ γονάτιζε, με το κεφάλι κάτω στο τσιμέντο. Υπάρχει και αυτή η πλατεία.)
Τα άλλα ποστ του αφιερώματος: Ψαροκόκαλο: Η δημοκρατία στις πλατείες….(;) / Αναγεννημένη: Για την πλατεία (και την κάθε πλατεία) /Krotkaya: επανοικειοποίηση της πλατείας / Κυνοκέφαλοι: Στην πλατεία αλαφιάζονται οι μικρές παρέες / Ιχνηλασίες: Η δημοκρατία στις πλατείες / Βιβλιοθηκάριος: Η πλατεία Δημοκρατίας και τα αγάλματα / Εξεγερμένο το 2009: Πάμε πλατεία; / Rubies and Clouds: Πλατεία πλατιά / Κουπέπκια ατάκτως τυλιγμένα: Οι πλατείες κι οι πορείες / Silentcrossing’s Blog: Το ’29 σε μια πλατεία / Roadartist… in Athens: Πλατείας λέξεις / Μπαμπάκης: το πληθος στην πλατεία / Latecomer: Της πλατείας μου η σημαία / Του κανενός το ρόδο: μισό αιώνα, μισό ζευγάρι, στην πλατεία / Χώρα του ποτέ-ποτέ: η πλατεία ήταν γεμάτη… / Ουδέν αμιγές: Πλατεία μεγάλοι,πλατεία μικροί / Η Ζωή στην Κατηραμένη Νήσο: η δημοκρατία στις πλατείες / Ιχνηλασίες (2): Η Πλατεία είναι γαμάτη / Butterfly’s world: η Δημοκρατία στην Πλατεία
[…] Ρενάτα Ψαροκόκαλο Κυνοκέφαλοι Kουπέπκια Ιχνηλασίες Χάππυ Καλώδια Rubies and Clouds Μπαμπάκης Δύτης των Νιπτήρων […]
Πόση έκταση τάχα θα είχε μια πλατεία που θα χωρούσε την ελπίδα μας για μια αλλαγή, αν η οργή μας γεμίζει τόσες;
Αυτές οι πλατείες, Δύτη, δεν ταιριάζουν με την αισθητική μας και δεν χρειάζεται να ασχολούμαστε μαζί τους. Το ‘χουμε ξαναπεί….
[…] Ο Δύτης των Νιπτήτων: Στην πλατεία […]
[…] Ο Δύτης των Νιπτήτων: Στην πλατεία […]
Κι άλλες που χρειάζονται αλλαγές κι επανοικειοποιήσεις, που αφέθηκαν βορά σε χρυσαυγίτες π.χ. Αγ.Παντελεήμονας. Με αφορμή μια παιδική χαρά ξεκίνησαν όλα. Κάτι πρέπει να κάνουμε και γι αυτές.
Είναι ωραία να ξέρει κανείς ότι ακόμα και μια πλατεία σαν κι αυτή δεν θα μπορέσει να αντισταθεί και θα παρασυρθεί στην αναγκαία παράδοσή της σε άλλους χρήστες όταν έρθει η ώρα.
Παρ’ ότι είχα ορκιστεί να μην πέφτω σε τέτοιες παγίδες, άκουσα Σαββόπουλο και μπήκα. Εμένα, το τραγούδι μου θυμίζει έναν παράδεισο πλέριας συμφιλίωσης άσπονδων εχθρών (θύματος και φονιά, χίτλερ και χίπη κλπ), πράγμα που σε καμια αθηναική πλατεία δεν έχει αντιστοιχία: στην Ομόνοια, το τραβεστί τσακώνεται με τον περιπτερά, ο διερχόμενος δικηγόρος θέλει να δώσει μια κλωτσά στο διπλωμένο στα δύο τζάνκι, η νοικοκυρά προχωρεί τρομοκρατημένη από την συμμορία των βαλκάνιων πορτοφολάδων, κοκ. Στο Σύνταγμα πάλι, αισθάνθηκα την ισορροπία της άνω πλατείας με την κάτω εύθραυστη, αλλά ίσως να είναι απλώς η εντύπωσή μου. Αν αμολάγαμε κι’ έναν Τσοχατζόπουλο ή έναν Ρουσσόπουλο -γυμνούς- στον λάκκο των λεόντων, ε, τότε είναι που το σαββοπουλικό όραμα θα γύρναγε στον εφιάλτη. Πάντα με φόβιζαν τα κανίβαλα πιράνχας και χάμστερ. Δεν τρώγονται μεταξύ τους όσο ακόμα υπάρχει φαί στη γύρα. (Α προπό, θα την δώσουν την επόμενη δόση; )
«στο μεταξυ περιμενουν την πορεια,οπως οι αλλοι το πασχα».
Όπου κοιτάζω να κοιτάζεις
όλη η Ελλάδα ατέλειωτη παράγκα
παράγκα, παράγκα, παράγκα του χειμώνα
κι εσύ μιλάς σαν πτώμα
Ο λαός,ο λαός στα πεζοδρόμια
κουλούρια ζητάει και λαχεία
κοπάδια, κοπάδια, κοπάδια στα υπουργεία
αιτήσεις για τη Γερμανία
Κυράδες,φιλάνθρωποι παπάδες
εργολαβίες,ψαλμωδίες και καντάδες
Η Ευανθούλα κλαίει πριν να κοιμηθεί
την παρθενιά της βγάζει στο σφυρί
Στα γήπεδα η Ελλάδα αναστενάζει
στα καφενεία μπιλιάρδο,καλαμπούρι και χαρτί
Στέκει στο περίπτερο διαβάζει
φυλλάδες με μιάμιση δραχμή
Όχι, όχι αυτό δεν είναι τραγούδι
Είναι η τρύπια στέγη μιας παράγκας
Είναι η γόπα που μάζεψε ένας μάγκας
Κι ο χαφιές που μας ακολουθεί.
Παιδιά καλημέρα, ευχαριστώ για τα σχόλια! Βιαστικά-βιαστικά να πω μόνο ότι α) Μπερναντίνα, η Παράγκα γυρνά στο μυαλό μου ένα χρόνο τώρα: https://dytistonniptiron.wordpress.com/2010/04/30/paragka/ 🙂
β) Για να καταλάβετε το πνεύμα του ποστ, κρατήστε την περιγραφή του Τερζάκη: κάθιδρο όραμα μιας ουτοπίας στην απέναντι όχθη. Δεν είμαι σίγουρος ότι θέλω να είμαι μαζί με τον Χίτλερ και το Σατανά. Απ’ την άλλη, αυτό το ξέρω γω νεγκρικό πλήθος είναι μια ουτοπία, όχι δυστοπία, πώς να το κάνουμε. Το έκανα σαφέστερο ή χειρότερα;
Κατ’ εμέ, σαφέστατος ήσουν από την αρχή, Δύτη. Νομίζω πως απλώς κοιτάμε στα σχόλια μας- το φαινόμενο από όλες τις μπάντες. Χτες άκουγα τον Μανιτάκη στην ΕΤ3, κοντολογής έλεγε πως η μόνη ελπίδα εναπόκειται στους λαούς της Ευρώπης, σε μια δράση εντός θεσμικών πλαισίων. Ρεαλιστικό το βρήκα. Ή τουλάχιστον, το λιγότερο ουτοπικό.
Κοίτα, κι εγώ εν γένει προς τον Ράντικαλ κλίνω: http://radicaldesire.blogspot.com/2011/06/blog-post_10.html
Αλλά από την άλλη, δεν γίνεται να μην κατέβω προς το Σύνταγμα σήμερα…
Μήπως όμως αντί για τη Λούξεμπουργκ έπρεπε να βάλει σε στένσιλ την Παπαρήγα;
(Αλλά ξέχασα, είναι και κάτι κουλτουριάρικα καλολογικά στοιχεία που έπρεπε να δικαιωθούν…)
Δύτη, ο δικός μου φόβος είναι ότι πρόκειται απλώς για δυστοκία…
Και ναι, έχει δίκιο ο Βασίλης -σαφής είσαι. Σαφέστατος. Μην άγχεσαι…
Σημαία. Από νάιλον υψώνουμε σημαία πλαστική…
[…] Βιβλιοθηκάριος Ιχνηλασίες Rubies and Clouds Κουπέπκια Δύτης των νιπτήρων Πετρούλα Niemandsrose Χάππυ Καλώδια Μπαμπάκης Latecomer Roadartist […]
Ζήτω οι πλατείες!
Κάτι πέφτει ή είναι ιδέα μου;
«H μόνη ελπίδα μου είναι ότι δεν έχουν μιλήσει ακόμη αυτοί που δεν έχουν καμμία». Μπένζαμιν? Δεν θυμάμαι… «η το παραφράζω λίγο. Εχω και αγοραφοβια…τις φοβάμαι λίγο της πλατείες. πριν από χρόνια είχα πάει στην «κόκκινη»..τότε που με ξ=κυνηγούσαν κάτι φαντάσματα. Ο παππούς Ιωσήφ εκεί πάνω από τον ξαπλωμένο Βλαδίμηρο. Αστα να πανε…..
Κάτι πέφτει, παιδιά, αλλά τι; Απ’ τη μια βάζω τα γέλια με όσα βλέπω στην τιβί, απ’ την άλλη φυσικά τα πράγματα είναι σοβαρά. Κρατάω χτες την εικόνα της Πανεπιστημίου, άδειας από αυτοκίνητα, με κόσμο παρέες-παρέες που καθόταν στο οδόστρωμα ή στα πεζούλια. Η πιο παράξενη μέρα βέβαια θα είναι σήμερα, όχι χτες, γιατί μέχρι το τέλος της βδομάδας, φαντάζομαι, θα φανούν διάφορες αντοχές διαφόρων.
Γκαστρωμένη και σήμερα η μέρα.
Ώρα να κολυμπήσουμε προς το κάθιδρο όραμα μιας ουτοπίας στην απέναντι όχθη.
[…] πλήθος στην πλατείαgerasimos on Το πλήθος στην πλατείαΣτην πλατεία «… on Το πλήθος στην πλατείαrenata on Το πλήθος […]
Δύτη, αν επιμένεις στα παλιά του Σαββόπουλου, σήμερα ταιριάζει το «Σε μια στιγμή ανάβουν τα φώτα».
Γεια σου
εμαθα για το μπλογκ σου απο το περιοδικο Ταχυδρομος
Εκανα και μια αναφορα στην blogoσοφια σου :
http://blogo-gr.blogspot.com/2011/06/blogo.html
Θα ηθελες να μου δωσεις συνεντευξη για το μπλογκ μου;
Αγαπητέ, ευχαριστώ πολύ -μπλογκοσοφία είναι λίγο υπερβολικός όρος για το κειμενάκι μου νομίζω 🙂
Ευχαριστώ και για την πρόταση, φοβάμαι όμως ότι θα προτιμούσα να μη δίνω συνεντεύξεις, ό,τι έχω να πω ως Δύτης το λέω εδώ, θέλω να πω.
Η μοναδική διασκευή ασματος του Δ.Σ. από ξενο γκρουπ.
Daniel Kahn & The Painted Bird Olaria Olara
https://lyrics.lol/artist/1158461-daniel-kahn-the-painted-bird/lyrics/4198311-olaria-olara