Βρήκα πολύ συγκινητικό το παρακάτω απόσπασμα ενός περιηγητή:
Η λέπρα εξακολουθεί να μολύνει μια από τις ωραιότερες χώρες της Ανατολής […] Ποιος θα φανταζόταν ότι ο έρωτας θα μπορούσε να ιδρύσει το θρόνο του στη μέση μιας τόσο τρομακτικής και αηδιαστικής κοινότητας. Σεξουαλικές σχέσεις δημιουργούνται ανάμεσα σε αυτούς τους κακόμοιρους, που απαρτίζουν αυτή την κοινωνία. Η πικρή διάθεσή τους προκαλεί το πάθος τους ή να μιλήσουμε πιο σωστά, την αγριότητά τους. Οι ερωτικές περιπτύξεις τους δεν έχουν καμιά αναστολή. Ξεκομμένοι από τους άλλους ανθρώπους αψηφούν κάθε αυτοσυγκράτηση. Το καταμεσήμερο τους βλέπεις να επιδίδονται στις ερωτικές απολαύσεις τους και δεν σταματάνε να δίνει ο ένας στον άλλο τα ανατριχιαστικά χάδια, μέχρι την στιγμή που καταφαγωμένα από την ασθένεια που τους κυριεύει, πέφτουν τα κομμάτια τους διαλυμένα από την μακροχρόνια και πλήρη σήψη.*
(Άλλωστε: Οι αδαείς Κρητικοί αποδίδουν σε μεγάλο βαθμό τη διάδοση της νόσου στο νησί στην ανηθικότητα, εξ ου και η υπερβολική απέχθειά τους γι’ αυτήν**)
* Charles-Nicolas-Sigisbert Sonnini de Manoncourt, 1797· αναφέρεται στο: Χαρίδημος Ανδ. Παπαδάκης, Οι λεπροί στην Κρήτη: «Μεσκίνηδες», Ρέθυμνο 2011, σελ. 88.
** Thomas Abel Brimage Spratt, 1851· στο ίδιο, σελ. 98.
βρε δυτη, κανω λίηε ςμερες να περασω και μετά εχω να τουηταρω 10 ποστ. θα λενε πως με πληρωνεις.
Φυσικά και σε πληρώνω. Πώς τα κάνεις τόσα ταξίδια;
και πού είναι τα λεφτά, δύτη; μαζί τα φάγαμε;
Τι μαζί; Πήγα εγώ στη χώρα των Βάσκων;
Εγώ πάλι γιατί θυμάμαι ότι αυτό το είχα κάπου διαβάσει · παλιά όταν ήμουν μικρή;
Είχες ίσως διαβάσει ένα παρόμοιο απόσπασμα από τον «Καπετάν Μιχάλη».
Α! ρε Δύτη! Και να φανταστείς ότι τον «Καπετάν Μιχάλη» τον έχω διαβάσει πάνω από μία φορά… Είσαι η μνήμη της μνήμης μου…
Ομολογώ (και γκρεμίζω το άγαλμα που μου στήνεις) πως αναφέρεται το απόσπασμα στο εν λόγω βιβλίο του Παπαδάκη.
Είναι από καιρό στημένο δεν γκρεμίζεται 🙂 Άσε Δύτη, εσύ θυμάσαι το ‘χω διαπιστώσει. Εγώ πάλι βρίσκω διπλά βιβλία στο σπίτι…
Διπλά βιβλία; Θα σου στείλω τον ΣΔΟΕ!
Ασε δε μασάω, η λογίστρια μου τα ‘χει όλα στην πένα! Είναι αστέρι 🙂
Η πρώτη φορά που άκουσα για λέπρα ήταν στο Δημοτικό, στο μάθημα των θρησκευτικών και θυμάμαι διευκρίνιση της δασκάλας (Κρητικιά ήταν, λες να μην είναι τυχαίο;), ότι τα χρόνια εκείνα οι άνθρωποι πίστευαν πως η αρρώστεια ήταν τιμωρία για αμαρτία, άρα το θαύμα του Χριστού είχε ακόμα μεγαλύτερη σημασία απ αυτή που μας φαινόταν, σύμφωνα πάντα με τη δασκάλα μας.
Εγώ πάλι άκουγα τη Σπιναλόγκα, όταν ήμουν μικρή, αλλά νόμιζα οτι ήταν τόπος εξορίας.
ό,τι πρέπει για να ανέβουν τα γράδα μέρα του άη Καψούρη
Ηλεφού, για κάποιο λόγο ούτε εγώ έχω ακούσει ή διαβάσει κάτι για λεπρούς στην Ελλάδα εκτός Κρήτης. Ψέματα, στο Καρλόβασι υπάρχουν ακόμα τα ερείπια του λεπροκομείου λίγο έξω από την πόλη.
Στην Κρήτη υπήρχαν στην άκρη κάθε πόλης γειτονιές των λεπρών (και απ’ ό,τι φαίνεται, και άλλων περιθωριακών), οι μεσκινιές. Το βιβλίο του Παπαδάκη είναι πραγματικά καλό, αν και φαντάζομαι δυσεύρετο εκτός Ρεθύμνου.
Παπούλη, η αλήθεια είναι ότι το είχα ετοιμάσει μέρες αλλά σκέφτηκα ότι κάπως ταίριαζε σήμερα.
Για τους λεπρούς της Σπιναλόγκα φαντάζομαι θα ξέρετε και το βιβλίο του Σαββάκη:
http://www.protoporia.gr/product_info.php/products_id/307197
Για τα λεπροκομεία:
http://www.emprosnet.gr/ArtAndEntertainment/?EntityID=83355c87-bf48-4758-93fc-c4ee70546fd9
http://www.alithia.gr/newspaper/2007/02072007/02072007,21065.html
ΥΓ. Μήτε που έχω καταλάβει ακόμη πως λειτουργεί το tinyurl
http://tinyurl.com/
Βάζεις το μακρύ λινκ ακολουθείς την οδηγία, στη συνέχεια σου ανοίγει καινούρια σελίδα με το κοντό.
Εντάξει Geom, μου έβαλες τα γυαλιά. Δεν έχω ασχοληθεί ιδιαίτερα, είναι αλήθεια.
Για το tinyurl, στάπε και η Μαρία. Απλό είναι, βρε.
Ε όμως, λίγο αηδιαστική η τελευταία πρόταση…
Λες για την πλήρη σήψη κτλ; Γιαυτό το βρήκα και συγκινητικό, όμως.
Τη Σπιναλόγκα εγώ την πρωτοέμαθα από το σίριαλ «Η κυρία Ντο-Ρε-Μι», αν και εκεί την έδειχνε τόπο αποκλεισμού των φυματικών.
Πριν μερικά χρόνια, πάντως πολύ πριν το σίριαλ «Το Νησί», ξανάκουσα για τη Σπιναλόγκα στο Λουξεμβούργο από ένα Λουξεμβούργιο υδραυλικό! Είχε διαβάσει ένα βιβλίο για τη Σπιναλόγκα (δυστυχώς δεν τον ρώτησα τότε ποιο, αναρωτήθηκα μόνο πώς μπορούσες να γεμίσεις ένα βιβλίο με τέτοιο θέμα) και τόσο του είχε κάνει, λέει, εντύπωση, που πήγε ένα καλοκαίρι στην Κρήτη ειδικά για να δει τη Σπιναλόγκα.
Ηλεφού, το μυθιστόρημα το Νησί κυκλοφόρησε κι εδώ 2-3 χρόνια πριν. Το είχα πάρει κι εγώ απο περιέργεια αλλά μετά τις 20 πρώτες σελίδες το παράτησα. Μπορεί ο γνωστός σου να είχε διαβάσει αυτό.
Τα ημερολόγια μοτοσικλέτας φαντάζομαι τα έχετε δει.
Α, ναι, βέβαια! Κι εκεί νησάκι ήταν.
Υπάρχει και ένα ωραίο διήγημα του Ντίνο Μπουτζάτι, αν θυμάμαι καλά λέγεται «Η λέξη που αρχίζει από Λ».
Δύτη, αν δεν ήταν τόσο καλό το κείμενο, θα έλεγα πως μπουκοτάρεις την ανάρτηση για το ΄21, να μην χτυπήσει τα πεντακό που έβαλα στοίχημα. Αύριο έχει αγώνα, ειρήσθω εν παρόδω.
Εννοείς τον μεταμεσονύχτιο αγώνα εδώ;
τώρα τόδα. ναι, αυτόν.
Πριν απο δυο χρόνια είχα δει ένα ντοκιμαντέρ, αργά το βράδυ, στην Ετ1 σχετικά με τους λεπρούς. Ομολογώ πως δεν μπόρεσα να το δω μέχρι τέλους. Στο γιουτιουμπ υπάρχουν αποσπάσματα που αλήθεια δεν τολμώ να ποστάρω εδώ…Όποιος θέλει μπορεί να τα ψάξει πληκτρολογώντας «τα διαμαντια της Σπιναλόγκας»
Geom, λες αυτό του Πολέ
Ναι Μαρία, αυτό είναι…Είχα προσπαθήσει να το ξαναδώ μα πάλι δεν τα κατάφερα.
Άκουσα επίσης οτι με αφορμή το Νησί θα ξαναβγεί η ταινία της Κουρκουλάκου, Το νησί της σιωπής (1958).
Νομίζω ότι έχει βγει ήδη… δηλαδή μαλλον δεν παίζεται πια…
Α εσείς έχετε εντρυφήσει στο θέμα.
Βασίλη, μην ανησυχείς για το στοίχημα. Σταθερά κάθε Τετάρτη ξημερώματα με πρωί προστίθενται πέντε-έξι σχόλια. Και έχουμε οχτώ επεισόδια συνολικά, αν θυμάμαι καλά. 😉
ν΄ανεβάσουμε το πλάνο, δεν βγαίνει.
Πολύ ωραίο! Είναι σα να πεθαίνει το περιβλημα σου χωρίς να επηρεάζει το μέσα σου, απλά πράματα, με σεξ και απ’ όλα, τι σημασία έχει η αισθητική ή η υγιεία, μόνο ψυχή και σώμα, έστω και πληγωμένο… 🙂
Gasireu, τόξερα από την αρχή ότι εσένα ειδικά θα σ’ άρεσε. Ρώτα και τον Σραόσα αν δεν πιστεύεις.
Πολύ ωραίο. Εγώ θυμήθηκα τον Πεταλούδα που τον είχανε βοηθήσει οι λεπροί.
Υπήρχε και αυτό
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_20/10/2010_419351
Mόλις διάβασα τα λινκ του Geom. Άν επιβαρύνει το λινκ, σβήσε το σχόλιο.
Βασίλη
Επί των επάλξεων λοιπόν. Προβλέπω να φάμε τα μουστάκια μας 🙂
Μπετατζή, κανένα πρόβλημα, ό,τι γράφεται εδώ καλό είναι 🙂
Παπούλη, άντε, σας περιμένω σε δυο-τρεις ώρες!
κ μένα συγκινητικό μου φάνηκε.
και ακριβώς όπως το έθεσε ο gasireu.
(υπάρχει κ αυτό του Herzog – νομίζω – για τον τελευταίο που ήρθε απ’ τη σπιναλόγκα. κ λυράρης παρακλώ)
Βυτίο, ναι, του Χέρτζογκ: http://en.wikipedia.org/wiki/Last_Words_(film)
Ε, δεν είναι συγκινητικό κομμάτι; (και δεν είναι εντελώς gasireu;)
εντελώς όμως. η φράση που σου γραψε στο σχόλιο «τι σημασία έχει η αισθητική ή η υγιεία, μόνο ψυχή και σώμα»
δε, συμπληρώνει εξαιρετικά την ανάρτηση θαρρώ.
η μονη λεπρα που ξερω…ειναι του φεγγαριου!
καλο βραδυ!
Καλό βράδυ! (η λέπρα του φεγγαριού;)
δες την επιφανεια τπου φεγγαριου …
θα καταλαβεις…
καλημερα…συμπαθα με αν βγαινω εκτος θεματος!
Φυλλομετρούσα την Ελευθερία της 14/1/60 σήμερα…
49 έτη!!!
70-28=42, πάντως. Εκτός αν μετράνε με σεληνιακά έτη ως μουσουλμάνοι, δεν έχω τώρα το κουράγιο να το υπολογίσω.
Πάντως τη μαντάμ Ασλάν την πρόλαβα κι εγώ. Η ίδια δεν κατάφερε να φτάσει πάνω από 91.
Σεξ, το καταφύγιο των απελπισμένων…
Μούρλια το εύρημα του Στάζυ, από κάθε άποψη (γλώσσα, ύφος, περιεχόμενο). Τη «Ρουμανίδα» Ασλάν την θυμάμαι, νομίζω, από παλιές γελοιογραφίες του Κυρ.
katabran, έτσι λοιπόν δεν το είχα σκεφτεί ποτέ…!
Ανδαλουσόσκυλε, έτσι κι εγώ.
Moυ θύμησες μια ταινία που είδα χτες.
«Περί τυφλότητος» λεγόταν, και γίνονταν όλα όσα λες.
Αφού κανένας δεν μας βλέπει, γιατί να μην κυκλοφορούμε γυμνοί;… Γιατί να μην αγαπιόμαστε; Γιατί να μην τολμάμε; Το γαλακτώδες κενό της όρασής μας μάς προστετεύει από όσα τα μάτια μας ποτέ δεν θα τολμούσαν ή δεν θα άντεχαν αλλιώς.
Αναρωτιέμαι καμιά φορά αν τα κουσούρια ευνοούν κάτι περίεργα πράγματα που η «υγεία» τα αποκηρύσσει.
Θεώρημα, υπάρχει και το αντίστοιχο διήγημα του Μπορίς Βιαν: «Ο έρως είναι τυφλός».
εξαιρετικό το αποσπασμα Δύτη
Χάρη, χαίρομαι που συμφωνούμε και σ’ αυτό!
εμείς όπως φαίνεται σε όλα θα συμφωνούμε Δύτη! τι οιωνοί 😀
Μια ιστορία από το Λωβοκομείο της Χίου
http://www.aplotaria.gr/lovokomeio-xrisi-mixailidis/
Μερσί!
Μα δεν έγραφαν ούτε τα ονόματα στους τάφους;!