Είπα να αποφύγω να μιλήσω για τον περσινό Δεκέμβρη. Διάβασα αρκετά που γράφτηκαν πρόσφατα, και πολλά με εκφράζουν σε μεγάλο βαθμό, ενώ άλλα μου φάνηκαν για πέταμα. Κυρίως εκνευρίστηκα από μια προσέγγιση που βρίσκω κυρίαρχη στα ΜΜΕ (και όχι τόσο στα μπλογκ) και που εστιάζει στην αποτελεσματικότητα της αστυνομίας, λες και ό,τι συνέβη πέρσυ περιορίζεται σε κάποια άνοδο της παραβατικότητας. Λες και δεν είχαμε ένα φαινόμενο ιστορικό μπροστά στα μάτια μας (ή, άλλοι, μπροστά στους ίδιους), κάτι που δεν μπορεί να ερμηνευτεί ούτε με πρακτορολογίες, ούτε με ψυχολογικά τερτίπια, ούτε με στρατιωτικού τύπου ανάλυση. Όπως θα θυμάστε πρόσφατα ξαναδιάβαζα τον Τολστόι, που λέει ότι τα ιστορικά γεγονότα είναι αποτέλεσμα του αθροίσματος χιλιάδων βουλήσεων και κινήσεων οι οποίες δεν μπορούν να αναχθούν σε ατομικές αποφάσεις: από τις δεκάδες διαταγές, εφαρμόζονται μόνον εκείνες που είναι δυνατόν να εφαρμοστούν, και αντίστοιχα η κίνηση χιλιάδων ατόμων δεν μπορεί να αναχθεί σε πολιτικές επιλογές ενός, δύο ή δεκαπέντε προσωπικοτήτων. Δυστυχώς, οι χειρότερες αναλύσεις που διάβασα φέτος, οι πιο ανιστόρητες, να το πω έτσι, ανήκουν σε ιστορικούς.
Για το Δεκέμβρη διακατέχομαι από ένα είδος αμηχανίας, που το είχα εξαρχής, πρώτον επειδή εκείνη τη μοναδική περίοδο βρισκόμουν κάποιες εκατοντάδες χιλιόμετρα από το κέντρο των γεγονότων, δεύτερον γιατί ένιωσα ένα χάσμα γενεών: ναι, αυτό που συνέβη ήταν έργο μιας άλλης γενιάς. Απέφυγα όμως συνειδητά να «καταδικάσω τα έκτροπα», επειδή δεν τα καταλάβαινα· δεν θέλω την τακτική δουλεία του δικαστή που δεν καταλαβαίνει. Θέλω να καταλάβω, και να ερμηνεύσω· και παράλληλα, έπρεπε, δεν γινόταν αλλιώς, να διαλέξω στρατόπεδο. Και θέλοντας και μη (πραγματικά) διάλεξα από την πρώτη στιγμή: θυμάμαι το βράδυ του Σαββάτου, μόλις είχα διαβάσει την είδηση της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου πριν φύγω (γιόρταζε κάποιος Νίκος, θαρρώ), και σκέφτηκα (ακόμα-ακόμα πριν το σκεφτώ): τώρα δεν πρέπει να μείνει κολυμπηθρόξυλο.
Όταν πράγματι δεν έμεινε κολυμπηθρόξυλο, αναδύθηκε μέσα μου ο παλιός μαρξιστής που αναρωτιόταν τι στην ευχή κοινωνική κίνηση ήταν αυτή που είχαμε μπροστά μας. Προλεταριάτο; Όχι, αν και δεν έχω να πω τίποτα για τις λεηλασίες (ποιος δεν θα το περίμενε; ). Μεσαία τάξη; Εύκολο να το πεις, αλλά ψέμα: η μεσαία τάξη έμεινε ως επί το πλείστον στον καναπέ, δεν θέλει φασαρίες και φυσικό είναι. Οι μαθητές σαν κοινωνική δύναμη; Και πώς διάολο το εφαρμόζεις αυτό στην ανάλυση; Μόνον επιστρέφοντας στον Μαρκούζε, και στον Μαρκούζε δεν θέλω να επιστρέψω (εννοώ, η νεολαία επαναστατικό υποκείμενο επειδή δεν έχει μπει ακόμα στην παραγωγή και άρα δεν έχει αλλοτριωθεί από τη μισθωτή εργασία κ.ο.κ.). Την οργή ωστόσο που νιώθει ένας μαθητής Λυκείου απέναντι στα πάντα τη θυμάμαι: θυμάμαι καλά πώς διάβαζα για Πανελλαδικές, η φιλόλογος μας έλεγε ότι δεν είναι καιρός για έρωτες, κι εγώ μιλούσα για πνευματική γενοκτονία. Θυμάστε τι βάρβαρο πράγμα είναι η Τρίτη Λυκείου; (άσχετα αν τον επόμενο χρόνο την έχεις ξεχάσει). Κατέληξα σε δύο μεγάλες συνιστώσες αυτού που συνέβη, και σε μια γενικότερη παρατήρηση:
Η μία συνιστώσα ήταν οι μαθητές. Πιεσμένοι από παντού μέχρι συντριβής· από το σχολείο, από τους απεχθείς (συνήθως) γονείς, από τους συμμαθητές τους οι πιο ευαίσθητοι, από έναν κόσμο εχθρικό όπως θα έπρεπε να τον νιώθουμε όλοι μας αλλά το έχουμε ξεχάσει: ελευθερία ή θάνατος / ο κόσμος είναι αδιάβατος. Και επιπλέον, μια γενιά πια που μεγάλωσε από το Δημοτικό ήδη (η πρώτη, αν και οι επόμενες είναι εξίσου καταδικασμένες προς το παρόν) χωρίς καθόλου ελεύθερο χρόνο (παρεμπιπτόντως, όταν μου λένε για το χαμηλό επίπεδο των φοιτητών σήμερα, η εξήγησή μου είναι ακριβώς αυτή, και όχι κάποιο χάλι της παιδείας που δεν υπήρχε προηγουμένως). Αυτό που εκφράζουν με εφηβικό ρομαντισμό οι απελπισμένες μέχρι σπαραγμού επιστολές μαθητών στους «Schooligans», για παράδειγμα: είμαι δεκαεξάρης, σας γαμώ τα Λύκεια -και οτιδήποτε άλλο έχετε να μου προσφέρετε, καριόλες. Νομίζω ότι όλοι όσοι ένιωσαν στο πετσί τους την πίεση του μαθητή τρίτης Λυκείου θα ήταν έτοιμοι να τα σπάσουν όλα αν είχαν αφορμή και ευκαιρία -κι εγώ θα ήμουν.
Η δεύτερη συνιστώσα ήταν ο λεγόμενος «αντιεξουσιαστικός χώρος». Πάει καιρός που βλέπω ότι οι πιο σοβαρές αναλύσεις της πολιτικής πραγματικότητας προέρχονται από το χώρο αυτόν: οι μόνες, για παράδειγμα, που είδαν την ελληνική οικονομική επέκταση στα Βαλκάνια την περασμένη δεκαετία ως οικονομικό ιμπεριαλισμό, με σοβαρότητα, στοιχεία και τεκμηρίωση. Ξέρω αρκετό κόσμο από το χώρο αυτό, και έτσι μπορώ να μιλήσω για μια σπουδαία εξέλιξη τα τελευταία πέντε χρόνια (περίπου): την ανάδυση ενός ισχυρού κινήματος αυτοοργανωμένου, πρωτοβάθμιου συνδικαλισμού, για την ώρα κυρίως σε τομείς όπως οι ντελιβεράδες ή οι υπάλληλοι βιβλίου και χάρτου, ο οποίος είναι ριζοσπαστικός, εμπεριέχει μια πολιτιστική όψη και φέρνει αποτελέσματα. Ναι, ο χώρος έχει τα ελαττώματα που έχει κάθε ιδεολογικά ορισμένος χώρος: αλαζονεία, υπεροψία, σνομπισμό και καχυποψία απέναντι σε ό,τι δεν φέρει τα εξωτερικά χαρακτηριστικά της επαναστατικότητας (με πολύ υπαινικτικό τρόπο είπα κάτι εδώ)· αλλά έχει τις πιο αγνές προθέσεις, ως επί το πλείστον, και τη μεγαλύτερη δόση ανιδιοτέλειας από όλους τους πολιτικούς χώρους. Μπορώ να νιώσω την έκσταση του γενειοφόρου που έβλεπα πέρσυ στις ειδήσεις να ανεμίζει τη μαυροκόκκινη σημαία μπροστά στον Άγνωστο, ή του κουκουλοφόρου που στεκόταν προσοχή χτες στην στέγη της Πρυτανείας του Αθήνησι υψώνοντας την ίδια σημαία: μια ψευδαίσθηση φυσικά, αλλά μια συγκινητική ψευδαίσθηση -πάντα χαμένοι, αλλά για μια στιγμή είμαστε εδώ κι εμείς: στην Ιστορία.
Και τι ενώνει τις δύο αυτές συνιστώσες, ή τέλος πάντων τι τις ένωσε στο μοναδικό περσινό Δεκέμβρη; Η γενικευμένη απονομιμοποίηση. Υπάρχει πλέον μια μεγάλη (πολύ μεγάλη) μάζα που δεν αναγνωρίζει καμία νομιμότητα στην υπάρχουσα εξουσία, πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια. Κάποιοι εξ αυτών θέλουν (κι ας μην το ξέρουν) μια άλλη εξουσία στη θέση της, λίγοι είναι εκείνοι που πραγματικά παραμένουν ανοιχτοί σε μια ελευθερία της ταπεινότητας, για να το πω έτσι ντοστογεφσκικά (επειδή έρριξα λίγο τον Ντοστογέφσκι πρόσφατα, αισθάνομαι την ανάγκη να εξιλεωθώ!). Αδιάφορο (σε αυτήν εδώ την ανάλυση)· η εξουσία, το κράτος, τα υπουργεία, οι δημοσιογράφοι, εννοείται η αστυνομία, δεν έχει καμία νομιμοποίηση σε μια μεγάλη και αρκετά συμπαγή μάζα ανθρώπων σήμερα. Μειοψηφία, εννοείται· πάντα μειοψηφία, ξέρουμε πως η σιωπηρή πλειοψηφία, οι νοικοκυραίοι, υπερτερεί συντριπτικά. Σε σκοτάδια απόλυτα, τόσο απόλυτα που ίσως-ίσως μόνο μια μολότοφ μπορεί να φωτίσει.
Και η εξουσία το ξέρει, πιστεύω. Το ξέρουν οι δημοσιογράφοι, το ξέρουν οι πολιτικοί, το ξέρουν οι πανεπιστημιακοί: γι’ αυτό και εστιάζουν αλλού, στη στρατηγική της αστυνομίας, στην «ψυχολογία της βίας», στα «κακομαθημένα», οπουδήποτε αλλού εκτός από εκεί που πονάει, το ότι για ένα μεγάλο μέρος του κόσμου δεν μετράν καθόλου πια. Ένας ιστορικός, αν μη τι άλλο, θα έπρεπε να καταλαβαίνει τι σημαίνει απονομιμοποίηση, και πού οδηγεί ενίοτε. Πού θα οδηγήσει αυτή τη φορά, δεν ξέρω· εννοείται ότι μια επέτειος δεν είναι κάτι που θα επαναλάβει το μοναδικό, όπως και φέτος. Μπορεί και να μην οδηγήσει πουθενά, για την ώρα -αλλά η απονομιμοποίηση ήρθε για να μείνει. Και όσοι καταδικάζουν επειδή δεν καταλαβαίνουν, δεν βλέπουν ότι πέρσυ είχαμε να κάνουμε με ένα ιστορικό γεγονός, που μας ξεπερνά· που όπως και να το ερμηνεύσουμε, υπήρξε· και που δεν αποκλείεται να ξανάρθει. Όχι επετειακά, βέβαια, και ας μην βαυκαλίζονται όσοι κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν και επιχαίρουν που η αστυνομία φέτος έκανε τη δουλειά της: ας σκεφτούν τι θα μπορούσε να είχε γίνει αν την είχε κάνει και πέρσυ. Και τι θα ξαναγίνει: τίποτε δεν είναι πιο σίγουρο.
Πού θα οδηγήσει αυτό; Ίσως πουθενά. Ίσως σε πολλά. Ποιος θα μπορούσε να προβλέψει τι έκανε πέρσυ η γενιά του Νιντέντο; Όχι εγώ, πάντως.
μην είναι τάχα ένα ρίγος παραπέρα / που δείχνει απόσταση απ’ το δράμα / και μεταφέρει σαν ιπτάμενο ένα θαύμα / της Δικαιοσύνης τη γαλέρα;
η ουρά που αυξαίνει φτύνοντάς τον, ας λυσσάει / με τον ζουρλομανδύα / και με τα ηλεκτροσόκ να τον κλονίσει / θα λάβει ό,τι της αξίζει / στους λαβυρίνθους του εφιάλτη οδηγημένη / αιώνια δίχως σωτηρία / στην τακτική δουλεία του δικαστή / που δεν καταλαβαίνει
Δεν μπορώ Δύτη παρά να προσυπογράψω το κείμενό σου. ‘Οπως το διάβαζα ένιωσα ότι οι σκέψεις σου αυτές φώλιαζαν αρκετό καιρό μέσα σου αναζητώντας διέξοδο. Το χάσμα των γενεών το αισθάνθηκα ακόμη κι εγώ όπως επίσης ένιωσα τα γεγονότα εκείνου του Δεκέμβρη (αν θυμάσαι, εκείνο το βράδυ δεν ήσουν στη γιορτή κάποιου Νίκου. Άκουγες, όμως, Βαμβακάρη) να με προσπερνάνε (όπως κι εσυ είπες) ανίκανο ,να αντιδράσω, ανίκανο να εκφέρω άποψη. Ευτυχώς, Δύτη, υπάρχουν ιστορικά γεγονότα που μας ξεπερνάνε, που στέκονται πιο πάνω από μας, που ξεφεύγουν από τον έλεγχό μας, έστω κι αν κρατάνε μόνο για λίγο. Το τι θα γίνει μετά κανείς δε ξέρει, ελπίζω όμως κάτι να μείνει. Έχεις δίκιο για τον Αντιεξουσιαστικό χώρο. Ίσως οφείλεται στο γεγονός ότι δεν εμπλέκεται με συμφέροντα, ενώ τον χαρακτηρίζει (πολιτική-κομματική) ανιδιοτέλεια (δεν έχει να καρπωθεί κάτι άμεσα, είναι νομίζω ο περισσότερο «ψαγμένος» χώρος).
ΥΓ. Θυμάσαι εκείνη τη δήλωση του Χατζηδάκι τη δεκαετία του ’80 μετά από ένα παρόμοιο γεγονός (εσύ μου την είχες αναφέρει); εξακολουθώ να πιστεύω ότι ερμηνεύει και τα γεγονότα του Δεκέμβρη.
Geom, σ’ ευχαριστώ, και για τη μνήμη σου και για όλα.
Διαβάζω μόλις τη δήλωση ενός τυπικού Έλληνα γονιού που εξηγεί πολλά:
«έτυχε να μην μπορεί να έχει καλό έλεγχο στα παιδιά του», έφη Καρατζαφέρης.
Πολλά είχε πει ο Χατζιδάκις, ο μεγάλος. Διαλέγω, για την ώρα, το εξής:
«Όσα συνέβησαν στα Εξάρχεια (…) Και η Σύγκλητος και οι φοιτητές όλων των παρατάξεων, όλοι αγανακτισμένοι με τα τριάντα-εκατό παιδιά που δεν το βάζουν κάτω, δεν εννοούνε να παραδεχτούν πως η όποια ελευθερία ανήκει μόνο στους αστυνομικούς και τους ηλικιωμένους. Που δεν μπορούν να αντιληφθούν γιατί καταδιώκονται αδιάκοπα, προπηλακίζονται ατελείωτα και συνεχώς υποχρεούνται να δέχονται εξευτελισμούς. Κι ο προπηλακισμός αρχίζει από τον δάσκαλο, τον επιστάτη του σχολείου, από τον οδηγό και τον εισπράκτορα του λεωφορείου, απ’ τον καθηγητή και τον δημόσιο λειτουργό ως τον δημόσιο υπάλληλο, από τους αξιωματικούς κι εκπαιδευτές στο κέντρο κατατάξεως ως τον τυχαίο μοτοσυκλετιστή της τροχαίας που θα του ζητήσει άδειες, ταυτότητες και πιστοποιητικά. Ως τον γιατρό του νοσοκομείου όπου θα τους πάνε σηκωτούς, ύστερα από τη γροθιά του οργάνου της τάξεως.» Εν έτει 1985.
Έχω πάψει πια να ασχολούμαι με τον Καρατζαφέρη και το θίασό του. Η αδιαφορία είναι, νομίζω, η καλύτερη στάση απέναντί τους.
Πέρυσι ασχολήθηκα αρκετά με το θέμα
Φέτος καθόλου.
Πέρσυ ήταν το γεγονός
φέτος η… επέτειος και με τις επετείους κάτι περίεργο παθαίνω.
Άσε που η γνώμη μου είναι πως δεν πρέπει τόσο να θυμόμαστε τον μαθητή όσο τον μπάτσο που τον σκότωσε.
Τέλος πάντων δεν θέλω να επεκταθώ , αλλά ήθελα να αφήσω το σχόλιο για να πω πως – ναι κάτι παθαίνω με τις επετείους – αλλά και το άρθρο του Καλύβα στο Βήμα
είναι ΚΑΤΑΠΤΥΣΤΟ
καλησπέρα,
δες, σε παρακαλώ, το γραμματοκιβώτιό σου
Αλέξανδρε,
για δες και τούτο:
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=114&artId=303460&dt=06/12/2009
Παιδιά, δεν έχω ψευδαισθήσεις ούτε για τον Καλύβα ούτε για τον Μαραντζίδη. Το «ιστορικοί» του ποστ ήταν, ας πούμε, επαγγελματικός προσδιορισμός, και ενδεικτικό του ποιος θεωρείται ειδικός την σήμερον ημέρα.
τὸ μόνο ἱστορικὸ γεγονὸς ποὺ εἴχαμε πέρυσι εἶναι ἡ προκλητικὴ ἀνυπαρξία τῶν εἰσαγγελέων, ἡ ἀπύθμενη ἀνικανότης και φοβία τῆς κυβερνήσεως, ἡ μέχρι ἀναγούλας πολιτικὴ καπηλεία τῆς δολοφονίας ἑνὸς μᾶλλον ἀπολιτὶκ νέου καὶ ἡ οἰκοδόμησι τοῦ 2ου μεταπολιτευτικοῦ μύθου τώρα ποὺ τ[ο Πολυτεχνεῖο μετράει τὶς πρώτες του ῥυτίδες.
σχώρα με Δύτη, ἀλλὰ αὐτὸ πιστεύω.
Κορνήλιε, εντάξει, δεν περίμενα ότι θα συμφωνούσαμε! Μόνο για τα περί εισαγγελέων και κυβερνήσεως, θα παραπέμψω ξανά στον Τολστόι, και θα επαναλάβω αυτό που λέει για το Ναπολέοντα: από όλες τις διαταγές, εκτελούνται μόνον εκείνες που είναι δυνατόν να εκτελεστούν. Κατά τα άλλα, πέρα από κάθε καπηλεία ή μύθο, η μαζική εξέγερση -μειοψηφική, αλλά μαζική όσο είχε πολύ καιρό να ξαναγίνει- υπήρξε, και δεν την υπέθαλψε ή την καθοδήγησε κανένας από όσους έχουν οποιαδήποτε εξουσία.
Δύτη ο Καλύβας δεν είναι ιστορικός. Ως πολιτικός επιστήμονας εργάζεται.
Πολύ αισιόδοξο το κείμενο. Η απονομιμοποίηση της εξουσίας μαζί με τους «αντεξουσιαστές» που κάποιοι από αυτούς άρχιζουν να θέλουν μια άλλη εξουσία (κι ας μη το ξέρουν-όπως πολύ ωραία λες) μου φέρνει στο νου τους μαυροντυμένους ιερολοχίτες. Ένα σύγχρονο, ει δυνατόν μη βίαιο «ευοίωνο γεγονός» θα μπορούσε να δώσει μια λύση. Αλλά πρώτα πρέπει να αποφασίσουμε αν οι γενίτσαροι ανήκουν στην εργατική τάξη ή όχι.
Δύτη, καλό.
…και μιας κι έγινε λόγος για το επετειακό σύνδρομο, πρόσεξες ότι το ΚΚΕ μιλάει (τώρα) για «μαζικό αγωνιστικό ξέσπασμα» (πέρσι); Εντάξει την κακιά λέξη δεν την είπαν ακόμα, αλλά αυτό το Κάτι, όσο πιο μακριά (στο χώρο ή το χρόνο) βρίσκεται τόσο πιο ωραίο τους φαίνεται. Να δεις που σε πέντε-δέκα χρόνια θα λένε ότι πρωτοστάτησαν κιόλας.
Τόχουμε ξαναδεί το έργο.
Και το 73 το ίδιο έκαναν.
http://yannisharis.blogspot.com/2009/11/blog-post_28.html
visk, εξηγώ χάριν του αναγνωστικού κοινού ότι «ευοίωνο γεγονός» εμείς οι Οθωμανοί λέμε τη σφαγή των γενιτσάρων το 1826. Εξήγησε όμως, ποιους βάζεις στη θέση των γενίτσαρων σήμερα;
Μπουκανιέρε, ευχαριστώ. Πρέπει να πω πως ενώ φλέρταρα όλο το 2008 με την ψήφο στο κόμμα (αυτό, το ένα), το διήγημα για το «λάθος τηλεφώνημα ενός φονιά» στο Ριζοσπάστη με ανάγκασε να ορκιστώ να μην το ξαναψηφίσω για τα επόμενα, ας πούμε, πέντε χρόνια (τουλάχιστον). Κρίμα, κι είχε ξεκινήσει καλά· αντιπροσωπεία του ΚΚΕ είχε κάνει το πρώτο διάβημα στη ΓΑΔΑ το πρωί της Κυριακής, 7/12… Μετά είδαν ότι δεν το έλεγχαν· παλιά μου τέχνη κόσκινο.
Δύτη κι εγώ το διήγημα του ρίζο είχα στο νου μου γράφοντας για σύγχρονους γενίτσαρους και εργατική τάξη μαζί με τον ιστορικό Quataert που θεωρεί τους γνήσιους γενίτσαρους πρόδρομους της κατώτερης τουρκικής/μουσουλμανικής εργατικής τάξης.
Δύτη, η συνήθεια του πενταετούς πλάνου σού έμεινε όμως, ε; 🙂
Συμμερίζομαι την αμηχανία. Μόνο εκ των υστέρων αντιδράσεις και άρθρα «ιστορικών» θα μπορούσαν να με κάνουν καυσοκαλυβίτη.
Δύτη το κείμενό σου το βρίσκω καλό επειδή είναι έντιμο αλλά δε μπορώ να συμμεριστώ την αισιοδοξία σου. Είναι κι αυτό το καταραμένο το χάσμα των γενεών… εκεί π.χ. που εσύ σκέφτηκες «τώρα δεν πρέπει να μείνει … » εγώ σκέφτηκα «άλλη μια αφορμή για να μη μείνει…»
Και μετά απο ένα τέτοιο κείμενο, διαβάζω καλά για το φλερτ; Άβυσσος το σώμα του ανθρώπου!
Visk, με μπέρδεψες υπέρ του δέοντος. Οραματίζεσαι την επανάσταση του αστυνομικού προλεταριάτου;! Ή έναν Μαχμούτ Β΄ (και ποιον, τι είδους; ) που θα τους καταργήσει -έστω- όλους, ει δυνατόν μη βίαια; (ε είμαστε διεστραμμένοι τελικά, εμείς οι οθωμανιστές…)
Ηλεφού, μόνο στον προγραμματισμό του μπλογκ!
Μαρία, δεν ξέρω αν είναι αισιοδοξία -κι αν είναι, είναι πολύ αποστασιοποιημένη. Όσο για το φλερτ: η εκλογική μου συμπεριφορά είναι εντελώς απρόβλεπτη, παρορμητική και μαξιμαλιστική, επειδή δεν της δίνω μεγάλη σημασία…
Ούτε με τον Quataert συμφωνώ ούτε και με τον διηγηματογράφο.
Εγώ με τον Q. μάλλον συμφωνώ -αλλά ας συνεχίσουμε κατ’ ιδίαν! 🙂
Δύτη καλημέρα! Έγραψα χτες ένα κείμενο για το ίδιο θέμα με σκοπό να το αναρτήσω αύριο-μεθαύριο, αλλά πραγματικά έχεις γράψει αυτά που ήθελα να πω με τόσο καλύτερο τρόπο που ίσως και να μην το κάνω!
Για τον Καλύβα και τον Μαραντζίδη: έγινα έξαλλη με τα άρθρα τους για έναν κυρίως λόγο. Είναι δυνατόν άνθρωποι που υποτίθεται ότι είναι κοινωνικοί επιστήμονες να περιφρονούν τόσο πολύ την κοινωνία; Να είναι τόσο αστοιχείωτοι ώστε να βλέπουν μπροστά τους κάτι τόσο έντονο και να μη σκέφτονται ότι κάτι πρέπει να έχει από πίσω, έστω κι αν δεν είμαστε αυτή τη στιγμή σε θέση να το καταλάβουμε; Να θεωρούν ότι η κοινωνία είναι ένα μάτσο βλάκες που διαμαρτύρονται χωρίς λόγο; Τότε τι στο καλό ασχολούνται, υποτίθεται, με την κοινωνία, ως επιστήμονες;
Ωραία κατάδυση ( ή ανάδυση; μήπως ανάδειξη; ), Δύτη. Σημειώνω μόνο δύο σημεία που θα τα έλεγα κάπως διαφορετικά.
1. Η απονομιμοποίηση είναι ακριβής όρος, αλλά δίνει έμφαση στο πώς βλέπουν οι από κάτω τους από πάνω. Πέρυσι, στη βράση των γεγονότων, ο όρος που μου ερχόταν στο μυαλό ήταν βαρύτερος και συνολικότερος: ρήξη κοινωνικού συμβολαίου και επίγνωση της ρήξης αυτής από όλες τις πλευρές. Θέλω να πω, δεν ήταν μόνο η απαξίωση των από πάνω από τους δεκαεξάρηδες, τους μεσοαστούς νέους, τους αντιεξουσιαστές και τους μετανάστες· ήταν και η πλήρης -και ένοχη- συνειδητοποίηση της απαξίωσης αυτής από τους από πάνω: οι έντρομες αρχικές εντολές του Πάκη να αφήσει η αστυνομία τα «παιδιά» να τα κάψουν όλα, η εναλλαγή άτσαλης και ακραίας βίας και απραξίας από τους αστυνομικούς, η πλήρης αρχική αμηχανία της αριστεράς, η βουβή αδυναμία κατανόησης από εμάς τους λίγο μεγαλύτερους. Ήταν σαν όλες οι πλευρές να γνώριζαν πολύ καλά ότι κάτι δεν πάει καθόλου καλά.
2. Ανάμεσα στα διάφορα πραγματολογικά και ερμηνευτικά λάθη του ιδεολογικού μανιφέστου του Καλύβα, αυτό που μου έκανε περισσότερο εντύπωση ήταν η επιμονή του ότι τα γεγονότα ήταν άσχετα με την οικονομική κρίση γιατί οι επιπτώσεις της κρίσης δεν είχαν ακόμη φτάσει στην Ελλάδα. Για τη μία από τις δύο συνιστώσες που θα προσέθετα, πλάι στους δεκαεξάρηδες και τους αντιεξουσιαστές που αναφέρεις (τους μετανάστες και τους μετέφηβους μεσοαστούς), η οικονομία έπαιξε ρόλο κατά τη γνώμη μου. Η κρίση ασφαλώς δεν είχε φτάσει στην Ελλάδα με την έννοια των οικονομικών δεικτών. Είχε όμως φτάσει πλησίστια η εικόνα της, κι αυτό ήταν αρκετό. Για τους νεαρούς ή λιγότερο νεαρούς μεσοαστούς, που είχαν ήδη υποστεί την αφόρητη πίεση του εκπαιδευτικού μας συστήματος, που δεν πρόλαβαν τις ευκαιρίες πλουτισμού παλαιοτέρων φάσεων, που υπέστησαν τα απόνερα του οικονομικού στριμώγματος των τελευταίων χρόνων, που τους έλεγαν ότι έρχονται πολύ πιο δύσκολες μέρες κι ότι δεν υπάρχει ελπίδα στο ορατό μέλλον ακριβώς την περίοδο της ζωής τους που ετοιμάζονταν να μπουν στην παραγωγή, η εικόνα της κρίσης έπαιξε καταλυτικό ρόλο. Έκανε την πλήρη απονομιμοποίηση πιο τοξική.
k2, ευχαριστώ! Θα ήθελα να διαβάσω και το δικό σου κείμενο (διάβασα πάντως της k1!). Για Κ. και Μ.: όπως φαίνεται, είναι δυνατόν. Δεν εκπλήσσομαι, στην πραγματικότητα.
π2, να ‘σαι καλά! Κάποιοι το ψέλλισαν αυτό για τη ρήξη του συμβολαίου εκείνες τις μέρες, θυμάμαι για παράδειγμα το Μανδραβέλλη (ως συνήθως, οι συντηρητικοί, όταν είναι έξυπνοι, έχουν καλύτερα ανακλαστικά από όσους προσπαθούμε εναγωνίως να βρούμε μια δικαίωση των δικών μας προβολών). Τώρα, ακόμα κι οι ίδιοι το θάβουν, μην τυχόν και θυμηθούμε τι συνέβη.
Για το ρόλο της οικονομικής κρίσης είμαι λίγο δύσπιστος, αν και θα ήθελα να μπορούσα να τον εντάξω στο σχήμα μου. Δύσκολα μπορώ να φανταστώ μαθητή ή φοιτητή να έχει πραγματικά στο μυαλό του ένα ζοφερό οικονομικό μέλλον· μου φαίνεται αυτό το σκε΄φτεσαι στ’ αλήθεια μόνον αφότου μπεις στην παραγωγή. Όσοι πάλι ήταν ήδη στην παραγωγή, έχω την εντύπωση ότι ήταν σε τέτοιες βαθμίδες της που ήδη πολύ πριν την κρίση είχαν εμπεδώσει στο πετσί τους τις ευέλικτες σχέσεις και όλα τα υπόλοιπα. Από την άλλη, ναι, οπωσδήποτε, αναζητώντας τις ρίζες της απονομιμοποίησης (που, έστω, οδήγησε σε -προσωρινή;- ρήξη του συμβολαίου) θα πρέπει να δούμε και την κρίση, και όλα τα δημοσιογραφικά σκανδαλολογήματα που δικαιολογημένα υπέσκαψαν ακόμα περισσότερο την εικόνα των «από πάνω».
Σημειωτέον ότι η ίδια διάβρωση της εικόνας και η απονομιμοποίηση (και με φηντμπάκ απ’ τον Δεκέμβρη) ενίσχυσε αντίστοιχα και τη σύγχρονη ακροδεξιά, που φοβάμαι ότι πάει πια πιο πέρα από Λάος και Χρυσή Αυγή· έχω δει κάποια δείγματα που δεν μ’ αρέσουν καθόλου μα καθόλου, για την ακρίβεια με φρικάρουν εντελώς.
[…] Ένα από τον Δύτη των Νιπτήρων, γραμμένο με την απόσταση ενός έτους και την ένταση του εδώ και τώρα, κι άλλο ένα γραμμένο εκείνες τις μέρες, με την απόσταση του ανθρώπου που τα είχε ίσως σκεφτεί από πριν. […]
Με το συμπαθειο, αλλά δεν κρατιέμαι, θα το πω και ας ρίξω το επίπεδο του διαλόγου: Who the fuck is Kalyvas and Marantzidis;
Α, δεν τους ξέρεις; Είναι εκείνοι που αφού ερμήνευσαν την προϊστορία του Δεκέμβρη του ’44, τα έβαλαν τώρα με τον Δεκέμβρη του ’09. Το κοινό είναι η «κόκκινη τρομοκρατία», μαυροκόκκινη τώρα. Αυτή τη στιγμή βρίσκω μόνον αυτό: http://www.iospress.gr/letters/letter20031029.htm
Αλλά δες και στα σχόλια εδώ:
Αν και ξέρω, αλλού το πας! Ε, τι να κάνουμε, έχουμε και τη νηφάλια διαφωτιστική αποστολή του ΔΟΛ. Με κάνει σχεδόν να ντρέπομαι που γράφω.
Είσαι θεός!
Προς θεού, όχι!
Καλά, τότε ημίθεος.
…
(ούτε, προς ημιθέου!)
#L’ Enfant de la Haute Mer
Ναι το έχω διαβάσει το άρθρο.
Εχει σημεία που συμφωνώ και πολλά που διαφωνώ.
Δεν πιστεύω πάντως πως έφερε κάτι ο περσυνός Δεκέμβρης
Άστο όμως καλύτερα.
Μεγάλη κουβέντα που…δεν έχει καταφέρει κανείς μας να την κάνει ένα χρόνο τώρα.
Κι εγώ πάντως, τότε ήταν που ξέκοψα από το (ίδιο ακριβώς) φλερτ.
Εγώ που δεν είμαι τύπος των φλερτ αλλά δούλος των (ζωωδών) ενστίκτων μου, οφείλω να παραδεχτώ πως το Κόμμα (προφανώς ύστερα από εσωκομματική διαπάλη) κατάλαβε τα λάθος αντανακλαστικά του (τα περυσινά) και προσπαθεί να τα μπαλώσει.
Η ανάλυση του Δύτεως με βρίσκει σύμφωνο, πάντως…
Αλέξανδρε, δεν ξέρω αν έφερε, νομίζω ότι έδειξε.
Νίκο, είναι σαν να θες να επιστρέψεις στην παλιά σου γειτονιά και να σε διώχνουν οι γειτόνοι…
ΣκύλεΒΚ: και ούτε μια συγνώμη, ως συνήθως. Σε τριάντα χρόνια ίσως.
Πίσω,
μένει ο γείτονας πίσω
στο παλιό του το ίσο
στη δική του αρετή.
(Σαββόπουλος)
νομίζω ότι έδειξε. Κι εγώ το ίδιο νόμιζα. Αλλά τώρα διαπιστώνω κι οτι έφερε:
Δυο ομολογημένα ειδύλλια χάλασε. Ε δε θα υπάρχουν κι άλλα ανομολόγητα;
Μαρία, και τέτοιου είδους παλιές αγάπες δεν πάνε στον παράδεισο. Αντίθετα με την εργατική τάξη, ως γνωστόν. 🙂
….»νομίζω ότι έδειξε»
Έκανες το σχόλιο που ήθελα να κάνω αλλά δεν έκανα γιατί το θεώρησα αυτονόητο άρα περιττό.
Αν η μόνη ελπίδα της εργατικής τάξης είναι ότι θα πάει στον παράδεισο, τότε έχουμε κάθε λόγο να είμαστε ευτυχισμένοι!!!!
Και η ταινία του Πέτρι δεν με είχε αρέσει, γιατί δε θυμάμαι. Θυμάμαι όμως οτι έφυγα πριν τελειώσει.
http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=510048
Γρηγόρη, εύστοχος όπως συνήθως -συν ότι είχα ήδη βάλει ετικέτα Σαββόπουλος στο ποστ! (ακόμα Αθήνα είσαι; )
Geom, τελευταία ξαφνικά πολύ ταυτιζόμαστε!
Μαρία, την ταινία, να πω την αλήθεια, δεν την έχω δει. Ωραίο και τίμιο το άρθρο του Μπουρνάζου. Μια και αναφέρει τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ, προσπάθησα να θυμηθώ ποιος μαλάκας (με το συμπάθειο) έγραφε σήμερα ότι «ο Τσίπρας δεν μπορούσε ή δεν ήθελε να μαζέψει τους αντιεξουσιαστές από το Σύνταγμα». Πόσο πιο έξω από την πραγματικότητα μπορεί να είναι κανείς πια.
Το πρόσεξα κι έχω αρχίσει να ανησυχώ! Νομίζω ότι αφού συμφωνήσαμε για τη θεωρία της παρακμής όλα είναι πιθανά! Ίσως οφείλεται στο κλίμα της Πόλης, οπότε επιφυλάσσομαι για το τι θα γίνει μετά την επιστροφή μου.
γρηγόρης (ει)στ.(ην Πόλιν)
Θυμήθηκα: γνωστός και μη εξαιρετέος. Κασιμάτης (πρώην Πανδώρα) στην Καθημερινή: «Οχι σαν κάποιους άλλους πέρυσι, που γύρευαν τον Τσίπρα στο τηλέφωνο, για να του ζητήσουν να μαζέψει τους αντιεξουσιαστές από το Σύνταγμα, αλλά δεν τον εύρισκαν επειδή έδινε συνέντευξη στην τηλεόραση»
Παραδόξως, ο ίδιος ο Κασιμάτης δεν μιλάει αντίστοιχα, πχ, για το Θόδωρο Πάγκαλο, που όταν γινόταν η κρίση στα Ίμια/Καρντάκ είχε καταφύγει στο απυρόβλητο ενός τηλεοπτικού στούντιο.
Σκύλε, σωστή η παρατήρηση, αλλά το ζήτημα εδώ δεν είναι πού ήταν ο Τσίπρας. Είναι το πόσο άσχετος πρέπει να είναι κάποιος για να θεωρεί ότι ΜΕ ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ ΤΡΟΠΟ ήταν δυνατόν ο Τσίπρας, ο Αλαβάνος, ο ξερωγώ Μπακούνιν να «μαζέψει τους αντιεξουσιαστές από το Σύνταγμα».
Εγώ δε τους διαβάζω αυτούς, δε προλαβαίνω δηλαδή. Και μόνο που μιλάει για αντεξουσιαστές σαν να πρόκειται για ομοιογενή χώρο δείχνει πόσο βαθιά νυχτωμένος είναι.
Για το άλλο άρθρο έχω την ίδια γνώμη, γι’ αυτό το έβαλα.
Την ταινία του 71 πώς να τη δεις; ήσουν αγέννητος.
Δύτη, εμένα μου άρεσαν τα άρθρα των ανιστόρητων ιστορικών. Απ’ την αντίθετη σκοπιά βέβαια (τέτοιους φίλους νάχουν οι εχθροί μου).
Ειδικά του Μαραντζίδη φανερώνει το γνήσιο πανικό που ένιωσε – ε, και μόνο γι’ αυτό, άξιζε τον κόπο.
respect, αγαπητέ μου Δύτη.
Θα απευθυνθώ στον παλιο Μαρξιστή που ψάψνει να βρει επαναστατικά υποκείμενα, για να του θυμήσω πως καθώς αλλάζουν οι καιροί, αλλάζει και η μορφή των υποκειμένων. Δεν μπορώ να μην σημειώσω εξάλλου, πως το επαναστατικό υποκείμενο της οκτωβριανής δεν ήταν ακριβώς και κατά γράμμα το ίδιο με το προλεταριάτο, όπως το περιγράφει ο Κάρολος, σωστά; Ακόμα δε περισσότερο πχ στην Κίνα.
Ως εκ τούτου, καλό εργαλείο ο διαλεκτικός υλισμός, αλλά είναι καλό να είμαστε λίγο ευέλικτοι όταν το εφαρμόζουμε, όπως και όλα τα εργαλεία. Ως απόφοιτητ ης ΦΛΣ, θα σου θυμίσω πως όλοι οι κανόνες έχουν και τις εξαιρέσεις του.
Μπορείς να με θεωρήσεις ρεφόρμα (μπορεί και να είμαι!), αλλά το σχόλιό μου είχε στόχο να σου υποδείξει να είσαι λιγότερο αυστηρός -με τον εαυτό σου και με όλα.
Κατά τα άλλα, το κείμενό σου είναι από τις καλύτερες και πιο συμπυκνωμένες αναλύσεις που έχω διαβάσει. Εύγε! 🙂
Διανοούμενοι και Δεκέμβρης: έρευνα ή προπαγάνδα;
http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=510893
Παπαδάτος
http://www.enet.gr/?i=news.el.ellada&id=109291
Πάω να δω τον κατά ένα χρόνο νεότερό μου Παπαγγελή.
Μαρία, γιατί το λες, δηλαδή βλέπω μόνο ταινίες τελευταίας κοπής; 🙂
Μπουκάν, ε ναι. Χαίρομαι που επιβεβαιώνεις την εντύπωσή μου στην τελευταία παράγραφο του ποστ!
Κροτ, ευχαριστώ! Με τόσα ωραία που διάβασα (το δικό σου, Βυτίο, κουπέπκια 1-2, και άλλα) έπρεπε να πω κι εγώ κάτι… Δεν ψάχνω ακριβώς επαναστατικά υποκείμενα, ψάχνω εδώ ιστορικά υποκείμενα, ας πούμε. Το δίδυμο «μαθητές + αντιεξουσιαστικός χώρος» δεν με ικανοποιεί καθόλου ως ιστορικό υποκείμενο, και όμως ήταν το υποκείμενο του Δεκέμβρη. Εξακολουθώ να μην μπορώ να δώσω μια ιστορική ερμηνεία.
Βισκ, ωραίο το άρθρο. Είναι αξιοπερίεργο ότι όσοι διανοούμενοι (ή γκραμσικοί υπάλληλοι, αν προτιμάς) τάχθηκαν κατά του Δεκέμβρη (έκφραση καταχρηστική και ανακριβής, αλλά καταλαβαινόμαστε) χρησιμοποίησαν ουσιαστικά τα ίδια επιχειρήματα. Όχι μόνο Καλύβες και Σία, αλλά και όσοι έγραψαν τότε στα Νέα ή στην Καθημερινή, Θεοδωρόπουλος κλπ κλπ: κουλτούρα της βίας και τα παρόμοια, λίγο πολύ τα γεγονότα ως η αντίδραση ενός κακομαθημένου παιδιού. Για να είμαστε δίκαιοι, και οι περισσότερες «από δω» αναλύσεις χρησιμοποίησαν εξίσου όμοια επιχειρήματα, και νομίζω σχεδόν εξίσου έωλα: άλλοι «να ακούσουμε τα παιδιά» και πάει λέγοντας, άλλοι είδαν λαϊκό κίνημα με όρους δεκαετίας ’60. Συνοψίζω: αμηχανία.
Όχι μόνο αμηχανία “από εκεί”, αλλά κυρίως ιδεολογική καχεξία “από δω”.
Πολύ ωραίο κείμενο, δύτη! Ήθελα να προσπαθήσω να γράψω κάτι εξίσου αναλυτικό αλλά δεν είχα ούτε τον χρόνο, ούτε την υπομονή. Κάτι σχετικό για το χάσμα γενεών που λες: δες πως ο Σαββόπουλος από τη μία εξακολουθεί να παραμένει μέσα από τα τραγούδια του διεισδυτικός, ευρηματικός και διαχρονικός, και από την άλλη, καλεσμένος τότε σε κάποιο ρεπορτάζ για τα γεγονότα του Δεκέμβρη, να προσπαθεί να ψελλίσει κάποιες αφόρητες κοινοτοπίες μπροστά στην κάμερα. Για το ΚΚΕ, να πω ότι είναι μεν κατανοητό (ειδικά σε όσους έχουν εμπειρία από ενδοαριστερές κόντρες) να επιχαίρει κανείς για την «επιβεβαίωση του ρόλου» του με όσες κοτσάνες αμόλησε τότε κατά συρροή, αλλά και για μένα η βασική αίσθηση ήταν αυτή της απογοήτευσης για ένα κόμμα με ισχυρά κοινωνικά ερείσματα.
Α, και μιας και μαζεύεις κείμενα ιστορικών, για να τριτώσει το κακό, δες και ένα περσινό άρθρο. Μπορεί να φανταστεί κανείς πριν διαβάσει το κείμενο ποιους ακριβώς εννοεί ο (τότε) πρόεδρος του Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας και εισηγητής των πρόσφατων εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων ως «ελπιδοφόρα δείγματα μιας κοινωνίας πολιτών που ενώνουν τις δυνάμεις τους και αντιστέκονται»;
Head, τουλάχιστον ο Σαββό κάτι κατάλαβε, απ’ όσο θυμάμαι, ήταν κοινοτοπίες της «από δω» αμηχανίας, νομίζω (μου πάτησες τον κάλο, τώρα…)
Όσο για τον Βερέμη και την «κοινωνία των [αγανακτισμένων] πολιτών», τι να πω πια.
Δύτη, πολύ φοβάμαι ότι τον κάλο τον πατάει ο ίδιος ο Σαββό εδώ και εικοσιτόσα χρόνια με τις διάφορες τοποθετήσεις του, αλλά αυτό αξίζει ξεχωριστό θέμα, νομίζω!
Θα μου επιτρέψεις να βάλω και λινκ από σημερινό Γεωργουσόπουλο, που δίνει πάλι σόου. Το αστείο είναι ότι στην εφημερίδα το άρθρο του βρίσκεται ακριβώς δίπλα σε αυτό του Γιάννη Χάρη. (Σημείωση: η αναφορά του Γ.Χ. στον Γεωργουσόπουλο υπάρχει μόνο στην ιντερνετική βέρσιον του κειμένου, κι όχι στην έντυπη 😛 )
Καλέ τι ντελίριο είναι αυτό! Μιλάει και για το σεξ.
Σ’ αυτόν αναφέρεται ο Χάρης. Πρόλαβα και τον είδα στην εκπομπή του ΣΚΑΙ. Ισχύει ότι αναφέρεται στο σχόλιο, οτι τον έκοψε ο Μαντραβ.
http://xstefanou.weebly.com/keimena–epsilonkappapiomicronmupiepsilonsigma.html
Head, το ξεχωριστό ποστ για τον Σαββόπουλο το ετοιμάζω στο μυαλό μου πολλούς μήνες τώρα. Κάποτε θα αξιωθώ να το γράψω κιόλας. 🙂
Καλά, ο Γεωργουσόπουλος το έχει χάσει πια εντελώς. «Πρώτη φορά την είδαμε να κυματίζει τη σημαία αυτή, διαγωνίως μισή κόκκινη μισή, μαύρη, μισή κομμουνισμός, μισή ναζισμός, μελανέρυθρη.» … (πότε ο ναζισμός είχε μαύρη σημαία; )
Δύτη ακόμα μια φορά θα συμφωνήσω: το «ιστορικό υποκείμενο» πρέπει να βρούμε. Και ναι, ούτε κι εγώ το βρίσκω… Υποψιάζομαι πάντως ότι ούτε και το ίδιο έχει βρει τον εαυτό του, κι εκεί ακριβώς είναι το πρόβλημα… Μάλλον οι μαθητές και οι «αντιεξουσιαστές» είναι οι πρώτοι που αντιδρούν, ίσως και λίγο ενστικτωδώς, και οι πολλοί, που θα μπορούσαν να αποτελέσουν μαζί τους το «ιστορικό υποκείμενο» κοιτάζουν αμήχανα, προς το παρόν τουλάχιστον… (είχα νιώσει κάτι αντίστοιχο στη Γαλλία το 2006 – ίσως να ανεβάσω κάτι σχετικό τις επόμενες μέρες).
Καλημέρες!
k2, και μόνο για αυτό το αντίστοιχο στη Γαλλία του ’06 περιμένω με ανυπομονησία!
Φρέσκος Καλύβας, με μια από τα ίδια, εδώ.
Ενδεικτικά:
«Η έκτασή [των επεισοδίων] είναι συνήθως μικρή και ελεγχόμενη, όμως σε αρκετές περιπτώσεις τα πράγματα ξεφεύγουν από τον έλεγχο, όπως π.χ. το 1977 (νόμος 815), το 1980 (Κουμής και Κανελλοπούλου), το 1985 (Καλτεζάς), το 1991 («Κάπα Μαρούσης», Τεμπονέρας), το 1999 (επίσκεψη Κλίντον) ή το 2007 (άρθρο 16).»
Ό,τι νάναι, δηλαδή. Θυμίζω ότι το «Κάπα Μαρούσης» κάηκε από τα ΜΑΤ (παρά την πινακίδα του Αβραμόπουλου που μιλά ξεδιάντροπα για «τρομοκρατική ενέργεια»), ότι Κουμής, Κανελλοπούλου και Καλτεζάς δεν είναι απλά ονόματα που σηματοδοτούν επεισόδια, αλλά θύματα απλής και καθαρής αστυνομικής βίας, ότι το να τσουβαλιάζεις το ’77 και ’80 με τις μαθητικές καταλήψεις του ’91 και με το (αρκετά ασήμαντο για μένα) ’07, είναι απαράδεκτο για έναν κατά δήλωσή του «πολιτικό επιστήμονα». Το μνημείο, δε, τελειώνει ως εξής:
«…[η] ανθεκτικότητα και [η] αναπαραγωγή ενός μικρού αλλά συμπαγούς «αντιεξουσιαστικού» χώρου, [η] αδυναμία της Αστυνομίας να ανταποκριθεί στο ρόλο της και, τέλος, [η] ανοχή της κοινωνίας σε βίαιες συμπεριφορές. Και οι τρεις αυτοί παράγοντες αποτελούν συμπτώματα μιας συγκεκριμένης πολιτικής κουλτούρας («της κουλτούρας της Μεταπολίτευσης») που, ενώ έχει χάσει εδώ και χρόνια τη σύνδεσή της με την πραγματικότητα, κατορθώνει να επιβιώνει σε πείσμα της».
Γιατί όμως (1); Γιατί όμως (2); Γιατί όμως (3); επειδή υπάρχει η «κουλτούρα της μεταπολίτευσης»! Ε, σα να λέω εγώ «επειδή υπάρχει θεός». Το ίδιο είναι. Είμαι περίεργος πώς θα ερμήνευε ο εν λόγω τα γεγονότα του Μπέρκλεϋ, π.χ. Α ξέρω, μάλλον ήταν η «ροκ κουλτούρα». Αυτήν όμως δεν μπορείς να την αντιμετωπίσεις έτσι στο Γέιλ, θα σε πάρουν με τις πέτρες.
Τι θα πει γιατί, Δύτη; Για εξηγήσεις είμαστε τώρα; Αφού ο επιστήμων εντόπισε το πρόβλημα, μένει να το λύσουμε: σταματάμε την αναπαραγωγή του αντιεξουσιαστικού χώρου με μια πιο αποτελεσματική αστυνομία. Θα συνεπικουρήσει η άτιμη κενωνία που θα συνδεθεί με την πραγματικότητα και έτσι θα έχει μηδενική ανοχή προς τη βία των κακών αντιεξουσιαστών (αλλά θα ανεχτεί τη βία της αποτελεσματικής αστυνομίας). Όπερ έδει δείξαι, case closed.
ο φρέσκος Καλύβας πραγματικά τα σπάει. Στα σημείο που λέει «ποια ήταν ακριβώς η στρατηγική της κυβέρνησης και η δράση της Αστυνομίας κ.λπ.» και «Ο συνδυασμός ανικανότητας και ανοχής της Αστυνομίας», θυμίζει έντονα την οπτική Παπαχελά την Δευτέρα στους Φακέλους. Εκεί δηλαδή που δόθηκε μια νέα, εντελώς (αφόρητα) κυριολεκτική εκδοχή του αστυνομικού ρεπορτάζ. Δεν μπορώ να καταλάβω..
Οι άνθρωποι θέλουν να ερμηνεύσουν μια εξέγερση (σε εισαγωγικά ή όχι) με βάση όχι τα υποκείμενά της, αλλά κυρίως με βάση την στρατιωτική τακτική της κυβέρνησης απέναντί τους.
Εκτός των άλλων, είναι ποτέ δυνατόν η ερώτηση «γιατί συμμετείχες στα όσα έγιναν τον περσινό Δεκέμβρη» να έχει μια μετρήσιμη απάντηση;
π2 και Βυτίο, τι να προσθέσω εγώ τώρα; (οπίσω εις τον Τολστόι! ίσως, χωρίς πλάκα)
Τι καλυβίτιδα είν’ αυτή! Και απαιτείς και σοβαρές ερμηνείες.
Ο άλλος σήμερα στην Καθημερινή ζητάει μηδενική ανοχή των διαδηλωτών προς τους μπαχαλάκηδες αλλά σίγουρα δεν έχει πάει ποτέ σε διαδήλωση.
Μου κάνει εντύπωση που δεν έχει εμφανιστεί τρολλ μέχρι τώρα, πάντως.
Ο Καλύβας κι ο Μαραν. δε φτάνουν; 🙂
Αφού με καταστρέψανε οι συγγενείς και οι φίλοι
έκαψα την καλύβα μου να μη με τρων οι ψύλλοι….
Ο ολόφρεσκος Καλύβας πραγματικά «τα σπάει»! Είχα διαβάσει την κριτική που του είχε κάνει ο ιός και την απάντηση που έστειλε ο Καλύβας στην οποία το κυριότερο επιχείρημά του ήταν ότι έχει ανέβει βαθμίδα και ότι δεν έχει καλή ενημέρωση ο ιός. Μεγάλο σούργελο. Και μεγάλο το δέλεαρ να κάτσεις να απαντήσεις σε αυτά που γράφει, αλλά αυτό μπορεί να το κάνει ο οποιοσδήποτε χωρίς να χρειάζεται να έχει και μεγάλη γνώση του τι ήταν ο Δεκέμβρης. Δηλαδή στους μόνο 8000 διαδηλωτές που εφήυρε ο Καλύβας με τι επιχείρημα να απαντήσεις; Αλλά ο άνθρωπος από το Γέιλ που να ξέρει τι συνέβη; Το δε άλλο με τον Τοτό: Δεν είχε κανένα αντίκτυπο ο Δεκέμβρης στο εξωτερικό; Προφανώς η φαντασία του Καλύβα είναι πιο έγκυρη από τα άρθρα στη Γκάρντιαν, τα πανό στις πορείες της Γαλλίας και τα καψίματα τραπεζών στη Γουαδελούπη. Σε ποια γυάλα ζει ο Καλύβας ή μάλλον πόσο ακριβά πληρώνεται για να γράφει αυτά που γράφει;
Ένα εξαιρετικό απάνθισμα δηλώσεων εδώ:
http://www.skai.gr/player/Radio/?MMID=107287
όντως εξαιρετικό! ευχάριστο διάλειμμα: «και θα κάνω και τις γιορτές των Χριστουγέννων, ας μου κάψανε το δέντρο στο Σύνταγμα θα τις κάνω εγώ τις γιορτές μου, τα καθάρματα! τους έφταιγε το δέντρο στην πλατεία Συντάγματος!»
Τι να πει κανείς, έχει «πολιτική κρίση» !!!!
Μετά σου λένε για τα κακομαθημένα παιδιά της μεταπολίτευσης…
Σαλαντίνε, βλέπω έγινες τακτικός σχολιαστής! (ή είσαι σε καλό δρόμο)
Visk, εξαιρετικό πράγματι, μπράβο! Στην αρχή, πήγε να μου ανέβει η πίεση μεσημεριάτικα, μετά είπα ότι (φυσικά) πρέπει πάντα να θυμόμαστε. Τις τούμπες του Μάνου και του Χρυσοχοΐδη, τον Ανδριανόπουλο (κλασικά), τον Κακλαμάνη (καλά τώρα…), τη σιχαμένη Πιπιλή. Για τις δηλώσεις της Αλέκας, καλύτερα να μη μιλήσω· θυμήθηκα και το πρωτοσέλιδο της Αυριανής, τέλος πάντων… Άκουσα και το πλήθος να ψάλλει την «Ωδή στον Γεώργιο Καραϊσκάκη» και χάρηκα, βέβαια· το είχα ξεχάσει αυτό. Α, και ο Γλέζος: όταν άλλοι λένε «εμείς όμως τότε είχαμε αιτήματα» και πάει λέγοντας, εκείνος στάθηκε στο ύψος του.
Τώρα που το σκέφτομαι, δεν ξέρω πού διαφέρει η ερμηνεία Καλύβα από την ερμηνεία Καραμανλή: «το μόνο κίνητρό τους είναι η βία».
να μη ξεχνάμε όμως και να θυμόμαστε και το Γενάρη του ’91….
Συνεισφέρω και αυτό:
http://radicaldesire.blogspot.com/2009/12/blog-post_12.html
μια <a href="http://buzz.reality-tape.com/story.php?title=%CE%97-%C2%AB%CE%B5%CE%BE%CE%AD%CE%B3%CE%B5%CF%81%CF%83%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%94%CE%B5%CE%BA%CE%AD%CE%BC%CE%B2%CF%81%CE%B7%C2%BB-%CF%89%CF%82-%CF%83%CF%8D%CE%BC%CF%80%CF%84%CF%89%CE%BC%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%C2%AB%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%BB%CF%84%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B1%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%9C%CE%B5%CF%84%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%AF%CF%84%CE%B5%CF%85%CF%83%CE%B7%CF%82%C2%BB-%28%CE%A3–%CE%9A%CE%B1%CE%BB%CF%8D%CE%B2%CE%B1%CF%82-ARB%29-1«>ενδιαφέρουσα κουβέντα στο μπαζ
και εδώ, για τη γενικευμένη απονομιμοποίηση (είχα πετύχει πιο αναλυτικό λινκ, αλλά δεν θυμάμαι πού).
Το πιο πάνω λινκ είναι αυτό.
Ὅσο φαντασιώνεστε ὅτι τὰ λεγόμενα νεοδεκεμβριανὰ εἶναι κάποιο εἶδος ἐπαναστάσωες ἢ ἐξεγέρσεως ἢ ὅπως ἀλλιῶς θέλετε, τὸ σύστημα μπορεῖ νὰ κοιμᾶται ἥσυχο καὶ ἀσφαλές. Δύτα, νὰ σοῦ θυμήσω τί λέγει ὁ Ντόστο στὸν Ἠλίθιο γιὰ τοὺς «μηδενιστές»; Ἔχω καμιὰ 200 σελίδες ἀκόμη. μετὰ ἐλπίζω νὰ τὰ ποῦμε.
παρόραμα:θυμίσω
«Γράψατε», όπως λέμε κύριε δύτη των νιπτήρων. Εξαιρετική η ανάρτησή σας. Μας βάλατε το κεφάλι σε λίγο φρέσκο, κρύο νεράκι μπας και συνέλθουμε οι νεόγεροι από τον όψιμο Γεωργουσοπουλισμό και την καλυβοδοξία. Με βάζετε στον πειρασμό να γράψω κάτι με τίτλο «Γιατί δεν είμαι αντιεξουσιαστής (αλλά δεν αποκηρύσσω τους αντιεξουσιαστές)».
Συντροφικά,
εκ του
Deseo Radical
Και φυσικά σας λίνκαρα στην ανάρτηση για Καλύβα.
Κορνήλιε, είπαμε, καλός ο Ντοστογέφσκι, αλλά για συλλογικές κινήσεις της ιστορίας, να το πω έτσι, πιο οξυδερκής ο Τολστόι (μα μούχει γίνει έμμονη ιδέα τέλος πάντων). 🙂 Δες αν θες κι αυτό. Ξέρω ότι δεν πρόκειται ποτέ να συμφωνήσουμε, αλλά ίσως συμφωνήσεις κι εσύ ότι αν όντως έχουμε γενικευμένη απονομιμοποίηση της εξουσίας (και όχι μόνο στον α/α χώρο) οι εξελίξεις μπορούν να γίνουν εντελώς απροσδόκητες, για καλό ή για κακό. Και όχι, δεν έχω τη φαντασίωση ότι η κόρη μου θα μεγαλώσει σε καλύτερη κοινωνία.
Αντώνη, κοκκινίζω! Κάθε φορά που διαβάζω επαινετικά σχόλια τις τελευταίες μέρες, ξαναδιαβάζω την ανάρτηση και μου φαίνεται πρόχειρη, σκόρπιες σκέψεις ατάκτως ερριμένες κλπ. Οι δικές σας, αντίθετα…!
Μοιάζει να έχει ξεχαστεί το μάλλον σημαντικό σε ό,τι αφορά τους «Δαιμονισμένους» ιδίως γεγονός ότι ο Ντοστογιέφσκι υπήρξε, εκτός από μέγας και οξυδερκέστατος συγγραφέας, ορκισμένος αντιεπαναστάτης. Επειδή έτυχε να επιβλέψω διατριβή Μάστερ για ακριβώς αυτό το θέμα επιτρέψτε μου να παρατηρήσω ότι το κείμενα του Ντοστογιέφσκι δεν μπορούν να νοηθούν ακριβώς ως υπεριστορικές και ουδέτερες διαγνώσεις της εποχής του ή άλλων.
Αν και βέβαια το μεγαλείο του συνίσταται στις αντιφάσεις δια των οποίων κατόρθωσε να μαρτυρήσει αλήθειες ακόμη και για αυτά που ενσυνείδητα καταδίκασε.
Ασχολίαστο!
Αυτό πήγαινε στην πιο πάνω δήλωση του Δύτη για τα κακομαθημένα παιδιά της μεταπολίτευσης
Σημειώνω κι εδώ το όπως πάντα εξαιρετικό σχόλιο του μάστορα Thas.
ἐγὼ φίλτατε Δύτη δὲν βλέπω καμιὰ γενικευμένη ἀπονομιμοποίησι τῆς ἐξουσίας. καὶ νὰ πῇς ὅτι δὲν ἔχω ἐπαφὲς μὲ νέους; 18-30 εἶναι οἱ παρέες μου. ἁπλῶς οἱ τηλεοράσεις καὶ οἱ ἐφημερίδες ὡς συνήθως μεγεθύνουν τὸ ζήτημα. ὅταν 2-3 φορὲς πῆραν φαλλάγγι τοὺς ἀναρχικοὺς ἐξαγριωμένοι κάτοικοι τῆς ἐπαρχίας ποὺ δὲν ἔχουν ἀκόμη μιθριαδατιστῆ ἀπὸ τὴν ἀθηναϊκὴ ἀνοχὴ καὶ ἀπάθεια (παρὰ τὰς φιλοτίμους πρὸς τοῦτο προσπαθείας τῶν ΜΜΕ) οἱ μέχρι πρότινος ἐπαναστάτες γύρευαν τὴν ἀρωγὴ καὶ προστασία τῆς ἀστυνομίας. ἐν πάσῃ περιπτώσει κάποια στιγμὴ θὰ πιάσω καὶ τὸν Τολστόι. φοβοῦμαι ὅμως πὼς ὅσοι τρέφετε κάποια συμπάθεια γιὰ τοὺς δῆθεν ἐπαναστάτες τοῦ ἑλληνικοῦ Δεκέμβρη τοῦ ’08 εἶστε λίγι κλεισμένοι στὸν μικρόκοσμό σας, μὲ ἀποτέλεσμα ὁποιαδήποτε ἀντίθετη φωνὴ ἀπὸ τὴν κοινωνία νὰ τὴν βλέπετε σὰν δάκτυλο ἑνὸς ἐπιστρατευμένου ἐχθροῦ. μὲ φιλικὴ διάθεσι.
Αντώνη, μπορείς αν σ’ ενδιαφέρει να δεις και την κουβέντα περί Ντοστογέφσκι και Τολστόι δυο αναρτήσεις πιο πίσω.
π2, πράγματι πολύ καλό, και όλο το νήμα. Τις τελευταίες μέρες έχω τον πειρασμό να εγγραφώ κι εγώ στο μπαζζ, αλλά τότε είναι που δεν θα κάνω πια τίποτε άλλο. Οπότε, αυτοσυγκράτηση…
Κορνήλιε, πολύ προσεκτικά μίλησα για μειοψηφίες. Δεν λέω ότι το σύνολο της κοινωνίας (το οποίο, πολιτικά, δεν μου λέει τίποτα) έχει απονομιμοποιήσει την εξουσία· λέω όμως, ένα κομμάτι της πολύ πιο σημαντικό και μαζικό από ό,τι είχαμε συνηθίσει. Δες και το λινκ για τα διόδια Αφιδνών, π.χ., λίγο πιο πάνω (το ξαναβάζω εδώ): δεν πρόκειται για αναρχοαυτόνομους, αλλά για «πομπή αυτοκινήτων». Πιο συγκεκριμένα όμως, όταν βλέπεις πέραν της «αθηναϊκής ανοχής και απάθειας» μαθητές να επιτίθενται κανονικά στη σχολή αστυνομίας μιας μικρής πόλης, όπως το είδα πέρσυ, κάτι συμβαίνει. Αυτό δε που γινόταν στην Αθήνα (και όχι μόνο στο κέντρο της, σε κάθε συνοικία σχεδόν) όχι για τρεις, αλλά για είκοσι μέρες, ε όχι, δεν ήταν έργο «μιας χούφτας αναρχικών», έτσι; Εγώ δεν θα πω ότι οι «αγανακτισμένοι πολίτες» που περιγράφεις ήταν οργανωμένοι παρακρατικοί (όπως ήταν πιθανότατα οι φονιάδες του Τεμπονέρα πριν δεκαπέντε χρόνια), ούτε κάνω γενικεύσεις του στυλ «κράτος εναντίον κοινωνίας». Αν μη τι άλλο, γιατί η γενίκευση «κοινωνία» μου μοιάζει απλουστευτική και τελικά χωρίς νόημα.
Δεν νομίζω ότι μίλησε κανένας για επανάσταση ή επαναστάτες. Με το δικό μου το ταπεινό βλέμμα, ενός νέου που δε συμμετείχε στα γεγονότα, αυτό που συνέβη το Δεκέμβρη ήταν ένα αυθόρμητο ξέσπασμα, μια κραυγή αγανάκτησης, που εξαπλώθηκε ταχύτατα με έναν τρόπο που κανένας δεν μπορούσε να προβλέψει ή να ελέγξει. Ακόμα και οι ίδιοι οι μετέχοντες δεν ήξεραν πως να αντιδράσουν για να εκφράσουν αυτό που αισθάνονταν. Συνιστώσες μπορεί να ήταν οι μαθητές και ο αντιεξουσιαστικός χώρος αλλά πέρα απ΄αυτούς μετείχαν και απλοί άνθρωποι που δεν εκπροσωπούσαν κανένα παρά μόνο τον εαυτό τους. Αυτό που παρατήρησα επίσης είναι ότι δεν υπήρχε κάποιος ξεκάθαρος «στόχος» παρά μια γενική απαξίωση όχι μόνο του πολιτικού συστήματος αλλά και των ίδιων των δομών της κοινωνίας. Και νομίζω ότι αυτό είναι που καθιστά το γεγονός ιστορικό. Δεν ήταν κάτι προμελετημένο και καλά ογανωμένο ούτε πραγματοποιήθηκε από μια ομοιογενη ομάδα ατόμων. Απο κει και πέρα κάθε αντίθετη άποψη είναι ευπρόσδεκτη, αρκεί να είναι καλοπροαίρετη. Ο καθένας κρίνει τα γεγονότα όπως μπορεί και απο τη θέση στην οποία βρίσκεται. Βγαίνουμε από το καβούκι μας όταν προσπαθούμε να διακρίνουμε τα πράγματα που κρύβονται πίσω από τα γεγονότα και να ανακαλύψουμε τα αίτια που τα δημιουργούν, όχι μόνο από ιστορικό ενδιαφέρον αλλά κάνοντας και μια απόπειρα αυτογνωσίας.
οἱ μαθητὲς φίλτατε ἔκαν ἁπλῶς τὸν χαβαλέ τους (καὶ μὲ λιγότερο αὐθορμητισμὸ ἀπὸ αὐτὸν ποὺ πιστεύθηκε) ὅπως τὸν κάνουν καὶ στὶς καταλήψεις κλπκλπ γνωστὰ πράγματα ποὺ τὰ ἔζησα πρὸ δεκαετίας (χωρὶς νὰ συμμετάσχω ἐννοεῖται, ἐγὼ ἀνθυπομειδίαζα καβαφικὰ στὴν γωνιά μου). ὅσο γιὰ τὶς γενικευμένες δῆθεν ἀντεξουσιαστικὲς κινήσεις ἐνηλίκων εἶναι ἁπλῶς ἐκδηλώσεις ἑνὸς ἀθροίσματος πληγωμένων ἀτομισμῶν. ἡ κεντρικὴ ἐξουσία κάποτε κάποτε συγκρούεται ἀπὸ ἀνάγκη καὶ μὲ τὰ μικρότερα ἢ μεγαλύτερα τοπικὰ καὶ συντεχνιακὰ συμφέροντα ποὺ ὑπὸ τὸ πρόσχημα τῆς ἐπαναστἀσεως σερβίρουν τὴν ἀνάγκη γιὰ φιλοτιμία. σὰν νὰ λέμε ὅτι ἀντεξουσιαστὲς δολοφόνησαν τὸν Καποδίστρια ἢ ὅτι οἱ ἰδιοκτῆτες αὐθαιρέτων στὰ δάση ἀντιδροῦν στὸν νόμο καὶ στὴν τάξι καὶ γι’ αὐτὸ παρανομοῦν. γενικὰ θεωρῶ τὸν ἑαυτό μου ῥωμαντικὸ ἄνθρωπο, ἀλλὰ δὲν παρασύρομαι ἀπὸ ῥωμαντικὲς ἀναλύσεις μιᾶς πεζῆς πραγματικότητος. εἴμαστε τόσο κακομαθημένος λαὸς ποὺ κι ὁ ἀντεξουσιαμός μας ἀκόμη εἶναι γιὰ τὰ πανηγύρια! κι ἡ Χρυσῆ Αὐγὴ ἀντεξουσιασμὸ πουλάει στὴν τελική. «Κάτω τὸ Κράτος, ζήτω τὸ ἔθνος» φωνάζει. μὰ μὲ τέτοιο κράτος ποιός δὲν εἶναι ἀντεξουσιαστής; κι ὁ Πλεύρης ὁ πρεσβύτερος ἔχει δηλ’΄ωσει ἀντεξουσιαστής! (λὶνκ διαθέσιμο ἂν ζητηθῇ). τώρα ἀντεξουσιαμὸς μὲ τὶς εὐλογίες τὶς ἐξουσίας (βλέπε ἄσυλο, ἰντυμήντια, ἅμμιλα τῶν ὑπουργῶν γιὰ τὸ ποιὸς θὰ δηλώσῃ ἐγγύτερος στὴν ἐξεγερθεῖσα νεολαία κλπ κλπ) δὲν μοῦ ἱδρώνουν τὸ αὐτί. ἂν νιώθετε χαρὰ γιὰ τέτοιες ἐξεγέρσεις σᾶς ζηλεύω. μακάρι κάτι στὸ κοινωνικοπολιτικὸ προσκήνιο νὰ μοῦ ἔδινε καὶ μένα λίγη χαρά!
Ε καλά, Κορνήλιε, δεν υπάρχει περίπτωση να συμφωνήσουμε όχι στην ερμηνεία, ούτε στην αποτύπωση. Εμένα δεν μ’ ενδιαφέρει ποιος δηλώνει αντιεξουσιαστής, μίλησα για ένα συγκεκριμένο χώρο που διογκώνεται, πες τον αντιεξ., πες τον αναρχοαυτόνομο, πες τον όπως θες. Το παράδειγμα με τα διόδια δεν το έβαλα ως «αντιεξουσιαστική κίνηση ενηλίκων», για όνομα του θεού, αλλά στο πλαίσιο μιας ακτιβιστικής τάσης, αν θες, που εξαπλώνεται σε διάφορες μορφές και χώρους και οπωσδήποτε έχει να κάνει με την απονομιμοποίηση του κράτους. Κι αυτό όχι μόνο στην Ελλάδα βέβαια, πάρε τη Γαλλία για παράδειγμα. Τέλος πάντων, ειλικρινά δεν προλαβαίνω να γράψω περισσότερα τώρα, οπότε παραπέμπω ξανά στην προηγούμενη απάντησή μου, δυστυχώς!
Α, για το χαβαλέ των μαθητών: κοίτα, εσένα που σ’ αρέσει η λογοτεχνία, διάβασε την περιγραφή του 1848 από τον Φλωμπέρ στην «Αισθηματική Αγωγή», θα δεις ένα-δυο τύπους που κάνουν περίπου χαβαλέ, χωρίς να το καταλαβαίνουν ούτε κι οι ίδιοι… και όμως, είναι η πανευρωπαϊκή εξέγερση.
Δύτη, ἀφ’οὗ δηλώσω ὅτι φρικιῶ μὲ τὸ μνημειῶδες μου παρόραμα «ἄμμιλα» νὰ προσθέσω ὅτι τὰ ἐκτεταμένα φαινόμενα ἀνομίας δὲν τὰ θεωρῶ διόγκωσι τοῦ ἀντεξουσιαστικοῦ χώρου. Στὴν Ἑλλάδα ἀνθοῦσε ἡ λῃστεία ἀπὸ τὰ ὁμηρικὰ χρόνια μέχρι τὸ 1949. ἔκτοτε ἡ ἀστικοποίησι τῆς ζωῆς κατέβασε τοὺς λῃστὲς στὶς πόλεις καὶ τοὺς φόρεσε γραβάτα καὶ κοστούμι. αὐτὸ ζοῦμε σήμερα. ἔχεις διαβάσει τὸ «ἡ στρατιωτικὴ ζωὴ ἐν Ἑλλάδι;»; ἂν ὄχι σοῦ τὸ συστήνω ἀνεπίφυλακτα (καλὰ τὴν στιγμὴ ποὺ ἔγραψα τὴν φράσι «συστήνω ἀνεπιφύλακτα» τὴν ἄκουσα κι ἀπὸ τὴν τηλεόρασι, ὅμως τὴν εἶχα σκεφτῆ πιὸ πρίν. μοῦ ἔχει συμβῆ πολλάκις.) ἐκεῖ λοιπὸν νὰ δῇς ἀντεξουσιασμὸ τῶν λῃστῶν! ὑπάρχουν καὶ ἄλλα λογοτεχνήματα, ἀλλὰ ἀκόμη καὶ ἄρθρα ἐφημερίδων μὲ καταγγελίες γιὰ παροχὴ πολιτικῆς καλύψεως σὲ λῃστὲς ἀπὸ βουλευτές. τί νομίζεις, ὅτι πρωτοτυπεῖ ὁ ΣΥΡΙΖΑ; οὐδὲν καινόν ἀπὸ τὸν ἥλιο, φίλατε Δύτα! τὸ γράφει κι ὁ ἐκκλησιαστής!
Κορνήλιε, η διόγκωση του αντιεξουσιαστικού χώρου (τον ονομάζω έτσι συμβατικά) δεν ταυτίζεται (ούτε βέβαια είναι άσχετη) με αυτό που λέω γενικευμένη απονομιμοποίηση. Ότι είναι γεγονός είναι κάτι ξεκάθαρο σε όσους έχουν μάτια και βλέπουν, ακόμα και το Βήμα παρατηρούσε ότι το μπλοκ των αντιεξουσιαστών (ή όπως θες πες τους) στην πορεία του Πολυτεχνείου ήταν ογκωδέστατο, αν μη τι άλλο σε σχέση με παλιότερες χρονιές.
Αυτό πάλι που ονομάζω απονομιμοποίηση, μπορείς να το πεις πιο «επιστημονικά» κρίση της ηγεμονίας. Ηγεμονία (λέει ο Γκράμσι) είναι το πώς η κοσμοθεώρηση των ελίτ επιβάλλεται στις κυριαρχούμενες ομάδες και εσωτερικεύεται, γίνεται μέρος της δικής τους αντίληψης για τον κόσμο. Υποστηρίζω ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια -όχι κατάρρευση, εννοείται, αλλά- κρίση αυτής της ηγεμονίας: η ηγεμονία αμφισβητείται από ένα -σχετικά πάντα- μεγάλο τμήμα της κοινωνίας. Η ληστεία που αναφέρεις και άνθιζε από τον Όθωνα μέχρι το Μεσοπόλεμο, ή μάλλον η όποια κοινωνική αποδοχή της, είχε να κάνει με την διαδικασία εμπέδωσης αυτής της ηγεμονίας, της ηγεμονίας του Ελληνικού κράτους. Η λογική σου οδηγεί λίγο πολύ στην αντίληψη ότι ιστορία δεν υπάρχει (πέρα από ηγέτες και γεγονότα), ότι τα βασικά ανθρώπινα φαινόμενα, η βία π.χ., είναι εξωιστορικά και δεν έχουν διαφορές από τη μια περίοδο στην άλλη. Ε, εγώ θα διαφωνήσω ότι π.χ. είναι ίδια η βία του Νταβέλη, η βία του Ναπολέοντα και η βία της Βαστίλλης. Αν είναι έτσι, να λέμε και για την κουλτούρα της καλοσύνης κ.ο.κ. Από την ατομική σκοπιά, εντάξει, ουδέν καινόν υπό τον ήλιο (ενδεχομένως, που και πάλι δεν ισχύει σε ιστορική κλίμακα). Από συλλογική σκοπιά όμως, δεν συγκρίνεις μήλα με πορτοκάλια ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ως προς το ότι είναι φρούτα. Όλα τα γεγονότα είναι ιστορικά φαινόμενα, όπως τα μήλα και τα πορτοκάλια είναι φρούτα, από κει και πέρα όμως κάθε φαινόμενο έχει τα χαρακτηριστικά και τις αιτίες του που χρήζουν εξήγησης.
Δύτη, Δύτη, ἂν καὶ δὲν μοῦ ἀρέσουν οἱ φτηνοὶ ψυχολογισμοὶ μιὰ ψυχολογικὴ θεώρησι τοῦ ὅλου ζητήματος θὰ βοηθοῦσε ἀρκετά.
ὅσο γιὰ τὴν διόγκωσι τοῦ ἀντεξουσιασμοῦ ποὺ λέγει τὸ Βῆμα θὰ μποροῦσε κάποιος νὰ ἀντιοιπαραθέσῃ τὴν διόγκωσι τοῦ ἐθνικισμοῦ, τὴν ὁποία κάποιοι σπεύδουν νὰ χαρακτηρίσουν ὡς εὐκαιριακή στάσι διαμαρτυρίας, ὡς ὡς ὡς ὡς ὁτιδήποτε ἄλλο ἀπὸ ἁπλῆ ἄνοδο τοῦ ἐθνικισμοῦ, μὲ χαρακτηρισμοὺς δηλαδὴ ποὺ ἂν ἀποδοθοῦν καὶ στὴν ἀντίστοιχη διόγκωσι τοῦ ἀντεξουσιασμοῦ προκαλοῦν τὶς γνμωστὲς ἀντιδράσεις ποὺ καταγράφονται κι ἐδῶ. τώρα ἂν αὐτὸ τὸ συνδυάσω μὲ τὴν ἀγωνία τῆς ἐξουσίας νὰ φαίνεται κοντὰ στοὺς ἀντεξουσιαστές (δηλώσεις Χρυσχοχοΐδη, δηλώσεις περὶ ἀντεξουσιαστῶν στὴν ἐξουσία, περσινὲς δηλώσεις Παυλόπουλου γιὰ κοινοὺς ἀγῶνες μὲ ἀναρχικοὺς(!!!) κλπ κλπ) καὶ στὴν έκ παραλλήλου καταδίκη τοῦ ἐθνικισμοῦ (ναί, καὶ τὄνα καὶ τἆλλο σὲ λεκτικό ἐπίπεδο, τὸ δέχομαι, ἀλλὰ ἔχουν καὶ οἱ λέξεις τὴν σημασία τους) ἐμένα, λέγω, ὅλα αὐτὰ μἐ βάζουν σὲ ὑποψίες. γενικά, ὅταν ἀκούω γιὰ ἐπανάστασι κρατάω μικρὸ καλάθι, ἐνίοτε καὶ φοβοῦμαι καὶ ἂς μὴ ζοῦσα τὸ 1967.
Μα εγώ δεν αρνήθηκα ότι υπάρχει αντίστοιχα διόγκωση και του εθνικισμού, ίσα ίσα! (ακόμα και όσοι λένε τώρα «Παπαδόπουλος μας χρειάζεται», από την κρίση της ηγεμονίας [ή την απονομιμοποίηση, αν προτιμάς] επηρεάζονται). Το ότι συντάσσομαι σαφώς με τη μία πλευρά δεν σημαίνει ότι τη βλέπω και να επικρατεί ή να φέρνει την αυριανή επανάσταση· ίσα ίσα που είμαι άνθρωπος μάλλον απαισιόδοξος. Λίγο πολύ, όπως πορευόταν ο κόσμος θα συνεχίσει, για καιρό ακόμα. Η κρίση της ηγεμονίας μπορεί να ξεπεραστεί, αργά ή γρήγορα, με ένα σωρό τρόπους, και μένει να δούμε πού θα οδηγήσει η τωρινή και πόσο θα κρατήσει η δυναμική της.
Πάντως πολύ τοις μετρητοίς βλέπω να τις παίρνεις τις δηλώσεις των πολιτικών. Αν ήταν έτσι θα είχαμε σοσιαλισμό τώρα, για να πω ένα πολύ απλό παράδειγμα από τα εν Ελλάδι. Συγνώμη που στο λέω, αλλά αν πιστεύεις ότι το κράτος υποστηρίζει πραγματικά τους αντιεξουσιαστές σε οποιοδήποτε επίπεδο, τι να πω, κάποιος από τους δυο μας είναι βαθιά νυχτωμένος…
Δες και το σχόλιο του Geom παραπάνω.
http://radicaldesire.blogspot.com/2009/12/blog-post_1001.html
(και τα προηγούμενα, επίσης)
Εξαιρετική σειρά. Είχα συγχιστεί πολύ με τους υμνητές της οξυδερκούς επιστημονικότητας και της αδιαπραγμάτευτης αντικειμενικότητας του υπερεπιστήμονα.
Δύτη, δεν χρειάζεται να μιλήσω για την ποιότητα της ανάρτησής σου, μιλά ο αριθμός των σχολίων. Σαν απλός στρατιώτης, λοιπόν, ας συνεισφέρω για την κατοστάρα. Για το θέμα έχω περισσότερα ερωτήματα παρά απαντήσεις και συμπεράσματα, άλλωστε παρακολούθησα τα γεγονότα από μεγάλη απόσταση, οπότε μου λείπουν πολλά στοιχεία.
Είναι πρόδηλο ότι πράξεις που στρέφονται κατά της εξουσίας, τουλάχιστον όσον αφορά την πρόθεση, απορρέουν από αμφισβήτησή της. Σε μια χώρα όπως η Ελλάδα που σέρνει όλες τις παθογένειες μιας δυτικής κοινωνίας (χωρίς απαραίτητα τα θετικά της) παροξυμένες από τις δικές της στρεβλές ιδιαιτερότητες, η έκπληξη είναι που τέτοιες αντιδράσεις άργησαν να εκδηλωθούν. Οι καθ’ ημάς εκπρόσωποι και φορείς της εξουσίας και αδυνατούν να προσφέρουν ένα οποιοδήποτε κοινό όραμα (κάθε κοινωνία χρειάζεται οράματα για να προχωρήσει κι αυτά πρέπει να είναι κατ’ ανάγκη ιδεολογικά, δεν μπορούν να είναι η μεζονέτα και το SUV που έτσι κι αλλιώς η πλειονότητα των Ελλήνων ξέρει ότι δεν πρόκειται να αποκτήσει) και να διασφαλίσουν μια στοιχειωδώς χρηστή και αποδοτική διαχείριση. Για να είμαστε ειλικρινείς αν οι ελληνικές κυβερνήσεις αξιολογούνταν βάσει των κριτηρίων που ισχύουν για τον απλό εργαζόμενο ή, άντε, για το στέλεχος επιχείρησης θα απολύονταν μετά το πρώτο τρίμηνο (συνεπώς, ναι η γιγάντωση των επεισοδίων οφείλεται και στην αδράνεια και ανικανότητα των δυνάμεων καταστολής, αυτό, όμως, δεν αποτελεί εξήγηση των αιτίων που τα προκάλεσαν παρά τις περί του αντιθέτου απόψεις των διαφόρων ιστορικών/ πολιτικών αναλυτών). Η απορία μου είναι αν θα προκύψει κάτι από τα περσινά «Δεκεμβριανά» ή αν θα ξεχαστούν εν μέσω γενικής αποθέωσης. Γιατί, σε κάθε περίπτωση, η παρουσίαση και η ανάλυσή τους από τα ΜΜΕ και την πλειονότητα των πολιτικών ήταν για μένα ένας απόλυτος ύμνος του λαϊκισμού σε όλες τις εκδοχές του.
Βιάζομαι λοιπόν να κάνω το σχόλιο 99, ώστε να αφήσω σε άλλον την ευκαιρία να κάνει το 100 (και να κερδίσει την εμπιστοσύνη μου).
Ρογήρε, σ’ ευχαριστώ για τα καλά λόγια (και για τη συνεισφορά προς την κατοστάρα). Τρία μικρά σχόλια:
α) Δεν είμαι σίγουρος ότι υπήρξε γενική αποθέωση των γεγονότων, ίσα ίσα. Νομίζω ότι περισσότερο υπήρξε φόβος (δικαιολογημένος, τουλάχιστον από τη μεριά των γραφόντων και εκείνου που εκπροσωπούσαν), αμηχανία (από κάθε πλευρά, της δικής μου συμπεριλαμβανομένης), αλλοπρόσαλλη στάση και προσπάθεια οικειοποίησης. Ακόμα και όσοι υπερασπίστηκαν το Δεκέμβρη στο δημόσιο λόγο (πολιτικοί και ΜΜΕ) τόνιζαν ότι «η βία είναι καταδικαστέα και τα επεισόδια έκρυψαν το πλήθος, το πάθος κλπ.». Δεν είδα μια καθαρή ανάλυση που να παραδέχεται ότι ναι, ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων αντέδρασε με βιαιότητα σε εκείνο που θεωρεί βία του κράτους εναντίον του, έστω και μεταφορικά. Ξέρω ότι όντως μικρό ποσοστό όσων συμμετείχαν έσπασε πράγματι τράπεζες, για παράδειγμα, είδα όμως πόσοι τους χειροκρότησαν και τολμώ να πω ότι πολλοί περισσότεροι θα το έκαναν ευχαρίστως αν δεν φοβόντουσαν (ή, να το πω αλλιώς, αν δεν είχαν την απλή κοινή λογική ότι «εντάξει, ας το κάνουν οι άλλοι, μην μπλέξουμε χωρίς λόγο… αλλά μπράβο τους»). Θέλω να πω, το ρήγμα στην κατά Γκράμσι ηγεμονία, η απονομιμοποίηση της «τάξης» και του «νόμου», η απαξίωση του κράτους δεν γίνεται απαραίτητα με πράξεις.
β) Δεν είμαι επίσης σίγουρος ότι αυτή η απονομιμοποίηση περιορίζεται στην Ελλάδα. Υπάρχει ένα νήμα που αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να προσδιορίσω, γιατί οι συνθήκες είναι πολύ διαφορετικές, με παράλληλα γεγονότα την ίδια περίοδο, από τη Λετονία ως τη Γαλλία. Δεν μιλάω για το Παρίσι του ’06 με τους μετανάστες του Παρισιού, όσο για τις φετινές εργατικές κινητοποιήσεις, με τους διευθυντές ομήρους κλπ. Δες κι εδώ:
http://traverses.blogs.liberation.fr/yves_michaud/2009/12/hypergratuit.html
για ένα άλλο παράδειγμα. Θα τολμούσα να μιλήσω για κρίση της ηγεμονίας του μεταπολεμικού κρατικού μοντέλου, ή της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας όπως την ξέρουμε, αλλά μάλλον είναι ακόμα νωρίς.
γ) Είπα και πιο πάνω γιατί δεν θεωρώ πως η γιγάντωση των επεισοδίων οφειλόταν στην αδράνεια της αστυνομίας. Ήταν τέτοια η κατάσταση, ιδίως τις πρώτες μέρες, Κυριακή με Τρίτη ας πούμε, που οποιαδήποτε περαιτέρω σπίθα μπορούσε να πυροδοτήσει ακόμα πιο απρόβλεπτα επεισόδια. Για μια ακόμα φορά επανέρχομαι στον Τολστόι, με τις εντολές που «δεν εφαρμόζονταν γιατί δεν ήταν δυνατόν να εφαρμοστούν». Οι δηλώσεις του Χρυσοχοΐδη πέρσυ τέτοιες μέρες (υπάρχουν στο λινκάκι του Visk παραπάνω), ενός ανθρώπου που αν μη τι άλλο ξέρει από αστυνομία, ήταν σ’ αυτό το κλίμα, ακριβώς τη στιγμή που οποιαδήποτε μη συγκρουσιακή (να το πω έτσι) αντιπολίτευση είχε συμφέρον να τονίσει «την αδράνεια των αρχών» και όχι το αντίθετο.
Ακολουθεί το 100ό σχόλιο αυτού του ποστ….!;
Δεν νομίζω ότι υπάρχει μεγάλη απόκλιση μεταξύ των διαπιστώσεών μας. Δεν μίλησα για «αποθέωση» του Δεκέμβρη, αλλά για «λαϊκισμό σε όλες τις εκδοχές του». Θα έπρεπε να προσθέσω και «προς όλες τις κατευθύνσεις».
Σαφώς και η απονομιμοποίηση δεν περιορίζεται στην Ελλάδα. ΄
Η αστυνομική αδράνεια ήταν ένας από τους παράγοντες που επέτρεψαν τη γιγάντωση. Ούτε ο μόνος ούτε ο καθοριστικός.
Και με αυτές τις αφόρητες κοινοτοπίες που παρέθεσα, η κατοστάρα είναι γεγονός (μπορεί βέβαια και να με έχει ήδη προλάβει κάποιος άλλος).
Αγαπητέ μου Ρογήρε, είσαι πράγματι ο 100ός! Δεν ξέρω όμως τι κερδίζεις… την εκτίμησή μου την έχεις ήδη. Άντε, μια και αυτό το ποστ έτυχε να διαβάζεται πολύ: συστήνω στους αναγνώστες μια βόλτα στο ιστολόγιό σου. Πραγματικά ανεπιφύλακτα: ιδίως αν σας αρέσουν οι ιστορικές μου αναρτήσεις, θα βρείτε πολλά πράγματα του γούστου σας (τώρα που κι εγώ έχω στερέψει/δεν έχω χρόνο να ετοιμάσω σύντομα οθωμανολογικό ποστ).
Αγαπητέ οικοδεσπότη, σ’ ευχαριστώ πολύ (εγώ και με ένα διαδικτυακό ποτηράκι ταπεινό καμπερνέ σωβινιόν του Νέου Κόσμου θα ήμουν ικανοποιημένος)! Σου εύχομαι να χιλιάσεις τα ποστ που θα συνοδεύονται από περισσότερα των 100 σχόλια!
Ευχαριστώ, και αντεύχομαι!
Γράφω το 100ο (Δύτη ξέρεις εσύ γιατί)
Μικρό σχόλιο για την αδράνεια.
Η υποτιθέμενη αδράνεια της αστυνομίας ήταν πάντα εσκεμμένη. Η τακτική της ήταν πάντα να αφήνει τους μπάχαλους να τα σπάνε και να τους στρέφει προς το πλήθος των ειρηνικών διαδηλωτών με στόχο να μας φοβίσει και να μην ξαναβγούμε στο δρόμο. Μέρος της τακτικής είναι και η συλλήψεις στο σωρό. Το έζησα πολύ έντονα και καθαρά στη Σαλονίκη στην περίφημη αντισύνοδο.
Αυτή τη φορά πήγαν να κάνουν το ίδιο αλλά ήταν τόσο το πλήθος που η κατάσταση τους ξέφυγε.
Πω πω έχασα τα προνόμια μου στην αυτοκρατορία.
Μαρία, τα προνόμιά σου (εξ απορρήτων της Βαλιντέ Σουλτάνας δεν είπαμε; ) είναι εδραιωμένα στη μακραίωνη παρουσία σου εδώ, από τον τόσο μακρινό Μάρτη του τρέχοντος. 🙂
Είσαι καλός άνθρωπος Δύτη. Κι εσύ ήσουν εκτός Αθήνας πέρσι;
Ε ναι, ήμουνα στη βάση μου. Το να βλέπεις σε μια πόλη 30.000 κατοίκων τράπεζες να σπάνε κάτω από χειροκροτήματα και μαθητές να γκρεμίζουν την πύλη της σχολής χωροφυλακής (γιατί τα άμαθα ΜΑΤ της περιοχής είχαν μείνει να φρουρούν το κτίριο της Αστυνομίας, στην άλλη άκρη) ήταν εντελώς πρωτόγνωρο θέαμα. Και θα πρόσθετα εδώ ότι το χαρακτηριστικό που δεν προσέχτηκε όσο έπρεπε στις αναλύσεις είναι αυτή η γεωγραφική διασπορά των γεγονότων (εντάξει, υπήρξαν αυτοί που το απέδωσαν σε συνομωσία… όπως η Ντόρα απέδιδε τις πυρκαγιές στους αντιεξουσιαστές, για να μην ξεχνιόμαστε).
Ήταν να λυπάσαι τα μπατσάκια δηλαδή.
Πρωτόγνωρη διασπορά υπήρχε και στην Αθήνα με κινητοποιήσεις σε γειτονιές.
Δύτη εγώ γιατί δεν έχω προνόμια; Θα ζητήσω μπεράτι. Τουλάχιστον να γίνω προστατευόμενος της Μαρίας. Φτάνει πια η σουλτανική ασυδοσία. Ειδάλλως θα γίνω τζελαλής.
ΥΓ. Άσχετο σχόλιο αλλά είπα να συνεισφέρω στη 200αρα
Αν ήξερες πώς ξεκίνησε αυτή η πλάκα…
Παιδεύτηκα αλλά το βρήκα επιτέλους. Από εδώ και κάτω.
Δύτη, μας πήρανε χαμπάρι….
Και πού να σου πω ότι την ιδέα για τη γενικευμένη απονομιμοποίηση και την κρίση της ηγεμονίας την πήρα από τη διπλωματική της aqua για τους Τζελαλήδες…
Μεγάλο θέμα οι τζελαλήδες. Ο Ινάλτζικ δε λέει ότι η ίδια η κυβέρνηση τους χαρακτήριζε αποστάτες; Άρα αναγνώριζε ότι στα μάτια τους δεν είχε καμιά νομιμοποίηση.
Κρίμα που χάνω την υποστήριξή της aqua. Κι όχι μόνο αυτό. Όλα τα ωραία τα κάνετε τώρα που λείπω. Καλά θα μιλήσει ο Δάσκαλος με τη Δασκάλα και τον Χότζα (αυτός ο ψηλός με τα γυαλιά) κι εγώ θα είμαι αλλού;
Ῥογήριε μὴ τὰ πῇς αὐτὰ (πρῶτο σχόλιο) στὸ ἱστολόγιο τοῦ Ν. Σαραντάκου, γιατὶ θυμίζουν πολὺ Γιανναρᾶ. ἐγὼ συμφωνῶ ὅτι λείπει τὸ ὅραμα, ἡ πρότασι ζωῆς ἂν θές. ἀλλὰ ξέρεις κάτι; ὅλα αὐτὰ εὐτυχῶς ἢ δυστυχῶς σημαίνουν ὅτι δὲν μπορεῖ ν’ ἀποδώσῃ ἡ πολιτιστικὴ οὐδετερότητα τοῦ κράτους, ποὺ ἂν ὄχι expressis verbis, σίγουρα ὅμως ὑπορρήτως εὐαγγελίζονται οἱ ἀκροαριστεροὶ καὶ οἱ νεοφιλελεύθεροι. ἄνοιξες πολὺ μεγάλο θέμα!
Νορνήλιε, και η ουδετερότητα του κράτους είναι ένα όραμα. Η προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι ένα όραμα και ιδεολογία κ.λπ., κ.λπ. Το κοινωνικό κράτος το ίδιο. Να συνεχίσω; Όραμα δεν είναι μόνο το …να πάρουμε την Πόλη.
Συγγνώμη για τα … παροράραματα! Σόρρυ, Κορνήλιε, πληκτρολόγησα βιαστικά και έβαλα Ν αντί για Κ. Vraiment désolé!
Ναί, ἡ πολιτιστικὴ οὐδετερότητα τοῦ κράτους εἶναι ὅραμα τῶν ἀπανταχοῦ καπιταλιστῶν Ῥογήριε.
Δεν ξέρω, Κορνήλιε, ποιους ακροαριστερούς υπαινίσσεσαι -εμένα πρωτίστως με ενδιαφέρει η ταξική ουδετερότητα του κράτους, που δεν υπάρχει ούτε μπορεί να υπάρξει, νομίζω. Αλλά δεν κατάλαβα ούτε πού κολλάει η πολιτιστική ουδετερότητα.
(τι καλά που έγραφα για τους Οθωμανούς και ωραίες ανατολίτικες ιστορίες, τι μ’ έπιασε και άρχισα τα επίκαιρα και δεν μπορώ ούτε να πάω για ύπνο…) 🙂
ὄχι καὶ ταξικὴ οὐδετερότητα! ἂν τὸ κράτος τηρεῖ ἴσες ἀποστάσεις μεταξὺ τοῦ μεγιστᾶνος καὶ τοῦ φτωχοῦ μεροκαματιάρη ποιός νομίζεις ὅτι ὠφελεῖται; μὴ σοῦ πῶ ὅτι ὁ πρῶτος θὰ γούσταρε καὶ τὴν κατάργησι τοῦ κράτους, ἀφ’ οὗ θὰ γλύτωνε ἀπὸ τὶς ὑποχρώσεις του, τὰ δὲ δικαιώματά του ἄνετα θὰ τὰ ὑπερασπιζόταν καὶ μόνος του!
Διορθώνω (τον εαυτό μου): η ταξική υφή του κράτους. Κορνήλιε έχεις δίκιο· επειδή αυτές τις μέρες γράφω πολύ βιαστικά, γράφω και απρόσεχτα.
Και πρόσεχε Δύτη γιατί εκτός απ’ τα οράματα υπάρχουν και παροράματα και εφιάλτες.
Εγώ προς το παρόν δεν θέλω να κάνω υποβολή απάντησης, αλλά υποβολή ερώτησης.
Πέρυσι το Δεκέμβρη, ο Μαραντζίδης νομίζω ότι είχε γράψει ένα άρθρο όπου έλεγε ότι την κινητοποίηση την οργάνωσαν ή τη στήριξαν «τα κόμματα της αριστεράς». (Πιστεύω να μην το μπερδεύω με κάτι).
Μήπως κανείς έχει υπόψη του το άρθρο αυτό και -ακόμα καλύτερα- μπορεί να βάλει το σχετικό λινκ; Ευχαριστώ.
Και Ρακάσα διαθέτουμε, αλλά το ζουμί είναι αλλού. Οι αναλύσεις για τον περσινό Δεκέμβρη περιττεύουν. Η λύσις ευρέθη. Για να σταματήσουν οι βίαιες εκδηλώσεις των νέων αρκεί η εξάσκησή τους στο πολυτονικό.
Α.Γ., εγώ δυστυχώς όχι. Προσπάθησα λίγο με το γκουγκλ αλλά χωρίς ακριβές αποτέλεσμα. Θα μ’ ενδιέφερε κι εμένα τέτοια πατάτα.
π2, συν τοις άλλοις ευχαριστώ γιατί είχα μείνει στην αποχώρηση του Ρακάσα. Άντε να ξαναδούμε και τον Elias με το καλό…
Ο Ρακάσα είχε αποχωρήσει από το ένα τσαρδί, αλλά είχε ήδη προαναγγείλει το άλλο. Όντως με το καλό να ξαναδούμε και τον Elias.
Κορνήλιε (για το σχόλιο των 18:59):
αφού ζητήσω συγγνώμη εκ νέου που και το όνομά σου μακέλεψα και σακάτεψα μετά τη λέξη «παρόραμα» προσδίδοντάς της μαλγάσια καταγωγή, να πω ότι εν μέρει διαφωνώ με την πρότασή σου περί του ότι η «πολιτιστικὴ οὐδετερότητα τοῦ κράτους εἶναι ὅραμα τῶν ἀπανταχοῦ καπιταλιστῶν». Αν έλεγες «κάποιων καπιταλιστών σε ορισμένη χρονική στιγμή» θα ήσουν πιο κοντά στην αλήθεια. Δηλαδή ο εθνικισμός δεν υπήρξε «όραμα» καπιταλιστών; Τα οχήματα προώθησης συμφερόντων ήταν ανέκαθεν πολυμορφικά.
Ῥογήριε Ῥογήριε, ἔγραψα τῶν ἁπανταχοῦ, ὄχι τῶν ἑκασταχοῦ! 🙂
http://www.enet.gr/?i=news.el.ellada&id=112836
Πολλά τα σχόλια και δεν έχω κουράγιο να τα διαβάσω και να μπω στην κουβέντα. Μετά όμως από ένα κείμενο για κάτι άλλες απονομιμοποίησεις που διαβάσαμε κι οι δυο, θυμήθηκα τα προπτυχιακά μου χρόνια που παρατηρούσα πόσοι χτυπάν εισιτήρια στα λεωφορεία για να δω πότε θα ξεκινήσει εκείνη η επανάσταση. Μπορεί κάποιοι να είχαν κάρτες, αλλά άλλοι να έμπαιναν σαν κι εμένα…
Πολύ χάρηκα που ξαναμπήκα να διαβάσω μπλοκ. Αυτό το ίντερνετ που διαχέεται στην ατμόσφαιρα με έχει αποσυντονίσει και δεν μπαίνω καθόλου, κι αργοπεθαίνει και το μπλοκ μου. Χέστηκ’ η φοράδα στ’ αλώνι, οφ κόρς…
Καλή ξεκούραση, Δύτη..!
[…] συμμετοχή στα κοινά, όπως -υπερβολικά ίσως- θέλησα και γω να πιστέψω μετά τον Δεκέμβρη. Αυτό που βλέπω όμως να […]