Γράφει ο Τολστόι (Πόλεμος και ειρήνη, Όγδοο μέρος, Ι· μετάφρ. Κοραλία Μακρή):
Πότε-πότε αναθυμιόταν κάτι που τούχαν διηγηθεί για τους στρατιώτες, που όταν λέει βρίσκονται στον πόλεμο, κάτω απ’ τις σφαίρες, προφυλαγμένοι κάπου και δεν έχουν τι να κάνουν, για να ξεφύγουν πιο εύκολα απ’ τη σκέψη του κινδύνου, προσπαθούν με κάθε τρόπο να βρουν κάποια απασχόληση που να τραβάει όλη τους την προσοχή. Και τότε του φαινόταν πως όλοι οι άνθρωποι είταν σαν κι αυτούς τους στρατιώτες και προσπαθούσαν με κάθε τρόπο ν’ αποσπάσουν την προσοχή τους απ’ τη ζωή, άλλος με τη φιλοδοξία, άλλος με τα χαρτιά, άλλος με τ’ άλογα, άλλος με την πολιτική, άλλος με το κυνήγι, άλλος με το κρασί, άλλος με τη διοίκηση του κράτους.
-Δεν υπάρχει τίποτα, μήτε ασήμαντο, μήτε σημαντικό. Όλα είναι τα ίδια. Φτάνει μονάχα να σωθώ απ’ αυτήν όπως μπορέσω! -στοχαζόταν ο Πιερ. -Φτάνει μονάχα να μην τη βλέπεις, αυτήν, που είναι τόσο τρομερή!
Καλό μήνα, Δύτη.
http://www.enet.gr/?i=news.el.ellada&id=107529
Και τι ωραία που μπαίνει, ε; Το είδα κι εγώ. Καλό μήνα πάντως, ξέχασα να το γράψω!
Καλό μήνα!
Εγώ πάλι πιστεύω ότι τον μπλόγκερ -μέσες άκρες και σε γενικές γραμμές- πιο καλά τον σκιαγραφεί ένα βιβλίο του άλλου μεγάλου Ρώσου: Το υπόγειο.
Το ιστολογείν, ανώνυμο, ανεύθυνο, ανεντόπιστο, επιτρέπει σε ανθρώπους που ζουν ανάμεσα στο πάτωμα και το ταβάνι να δημοσιεύουν τις σημειώσεις τους.
Πασχίζω κάτι να γράψω σχετικά. Για να δούμε αν θα το τελειώσω…
Δύτη,
βρίσκω ύπουλα απαισιόδοξο το σημερινό σου σχόλιο, οχυρωμένο πίσω απ’ την πατίνα του χρυσού αιώνα της ρωσικής λογοτεχνίας.
fv,
δεν συμφωνώ με το ανώνυμο ιστολογείν, το έχω ξαναγράψει πολλάκις (:έχεις κάθε δικαίωμα να μου πεις «και ποιός σε ρώτησε;»). Το Φ. Βασιλείου, όμως, δεν είναι επώνυμο, υπεύθυνο, εντοπίσιμο, χωρίς να παύει να εμποδίζει τη δημοσίευση των σημειώσεων, αρκεί να μη θίγει ή να προσβάλει;
Φώτη, και στο Υπόγειο, και στον Πιερ του Τολστόι, εκφράζεται κάπως το ίδιο μοτίβο: ίσως η φράση που έχει ακούσει περισσότερες φορές κάθε μπλόγκερ, get a life.
Γιώργο (συνεχίζοντας τα προηγούμενα), δεν είναι ύπουλα απαισιόδοξο, είναι φανερά απαισιόδοξο. Όταν το ετοίμαζα (την περασμένη βδομάδα δηλαδή) περνούσα ατέλειωτη ώρα εδώ, για να μην αντιμετωπίσω αυτό που λέει ο Τολστόι. Τώρα λιγότερο!
Πάντως, κατά τον Φρόυντ (ξέρω, ίσως να είναι ξεπερασμένος, κατ’ άλλους όχι) στην ανωνυμία δεν μπορεί να υπάρξει θεραπεία.
Το γνήσιο ψυχόδραμα απαιτεί όνομα κι επώνυμο!
…»Δύτης» «των Νιπτήρων», δηλαδή…
Το έπιασα το υπονοούμενο. Εντάξει· όταν πεθάνω θα εκδώσω τα best of επωνύμως. 🙂
Σοβαρά τώρα, στην πραγματική ζωή είμαι ένας πρωτοκλασάτος πολιτικός με μακρά κοινοβουλευτική ιστορία. Διετέλεσα υπουργός και τμηματάρχης στην υπηρεσία μου.
Ψέματα. Είμαι ένας διάσημος συγγραφέας, αρθρογραφώ με το πραγματικό μου όνομα στον κυριακάτικο τύπο και, τις Δευτέρες, στον αθλητικό.
Ψέματα. Έχω ένα μπακάλικο στην Κομοτηνή, εξ ου και τα τούρκικα.
Ψέματα. Είμαι υψηλόβαθμο στέλεχος πολυεθνικής εταιρείας, προσφάτως φαλιρίσασας (χρησιμοποιούσα τον σέρβερ της για το μπλογκ μου).
Κι εσύ ψέματα;
(με μπέρδεψες λίγο μ’ εκείνο το «φαλιρίσασας», αλλά πού θα μου πάει, θα την βρω την άκρη…)
Χμ, ναι: «φαλιρισάσης». 🙂
Κι αν μπλογκάρουμε επειδή κάποιες φορές η οθόνη γίνεται υποκατάστατο «πραγματικής» ζωής; (εδώ κολλάει το get a life). Είναι αμάρτημα τελικά; Θέλει κότσια για να το παραδεχτεί κάποιος. Αυτό και μόνο μου φαίνεται συγκινητικό και ειλικρινές. Καίτοι κάπως απαισιόδοξο.
Δεν θα με πείραζαν τα ψέμματα του είδους, ίσα ίσα μάλιστα. Μια φανταστική ταυτότητα/ιστορία/περιγραφή ενδέχεται να με ενδιέφερε σαφώς περισσότερο από μια πληκτική ζωντανή συζήτηση και να με αφορούσε περισσότερο από ένα «γνήσιο ψυχόδραμα» (όπου γνήσιο ψυχόδραμα βλέπε αναζήτηση ψυχοθεραπείας).
Αν λοιπόν δεν τυχαίνει προς το παρόν να συναντώ κάθε τόσο συναρπαστικούς ανθρώπους στο δρόμο ή στη δουλειά γιατί να μην συναρπάζομαι με μια καλή πίξελ πένα? Με δυο τρεις έξυπνες απαντήσεις? Με κάποιες ωραίες εικόνες και μερικά αξιόλογα τραγούδια που έχει να μου δείξει κάποιος? Πάντα στα πλαίσια της αξιοπρέπειας και της αισθητικής που με αυτοπροσδιορίζει, κάθε φορά.
Κατά τη γνώμη μου το συγκλονιστικό αυτό απόσπασμα από το «Πόλεμος και Ειρήνη» πάει πολύ πιο βαθιά. Πάει στην ουσία της υπαρξιακής αγωνίας.
Η αναζήτηση της «πραγματικής ζωής μπορεί και να αποτελεί τον μόνο προφανή στόχο της ανθρώπινης δημιουργίας.
Καλώς σε βρήκα!
Σωστός ο Λέων, αλλά αν τραβήξουμε τη συζήτηση για τη ματαιότητα της ζωής μας σ’ αυτόν τον, έτσι κι αλλιώς, μάταιο κόσμο, δεν θα έχουμε καλά ξεμπερδέματα. Ας πούμε λοιπόν ότι το… ιστολογείν έχει και θετική όψη. Ας κρατήσουμε το ότι αποτελεί και μια έκφραση του εαυτού μας (του καλύτερου και του χειρότερου, πολλές φορές και του μέτριου καθημερινού), μια έκφραση της, συνήθως, καταπιεσμένης δημιουργικότητάς μας. Ε, αν ξεχνιόμαστε κιόλας μ’ αυτό, τόσο το καλύτερο. Διαφορετικά, αν προτιμάς, μπορούμε να συζητήσουμε για την πορεία της οικονομίας ή τον νέο πρόεδρο της ΝΔ…
Γρηγόρη Αντ., καλώς βρεθήκαμε! Εννοείται ότι συμφωνώ απολύτως. Δεν ισχυρίστηκα ότι ο Τολστόι είχε στο μυαλό του το μπλόγκινγκ, ούτε καν τη λογοτεχνία. 🙂
Θεώρημα και Ρογήρε, έχετε δίκιο. Ο σωστός τίτλος του ποστ θα έπρεπε να είναι «Γιατί μπλογκάρει ο Δύτης, ενίοτε»…
Δύτη, σπαστήκαμε ποὺ μᾶς διαβάζει ὁ στρατὸς καὶ προκαλοῦμε τὸν ἀποκελισμό μας μὲ ἀφιερώματα σὲ ἀντιπολεμικὰ ἔργα; 🙂 Μὲ λίγα λόγια ὁ τίτλος πρέπει πάραυτα νὰ διορθωθῇ: «γιατὶ μπλοφάρουμε».
Ή ακόμα: «γιατί μπλοκάρουμε».
Κορνήλιε, πού να δεις που ετοιμάζω ολόκληρη ανάρτηση για τον Τολστόι και το «Πόλεμος και Ειρήνη». Αλλά δεν θα το έλεγα «αντιπολεμικό έργο» κατά πρώτο λόγο, όπως π.χ. του Ρεμάρκ.
Τελικά όμως έχεις δίκιο: μπλογκάρουμε επειδή μπλοφάρουμε, διαλέγοντας τη μία ζωή αντί της άλλης· και γιατί όχι, ίσως.
http://www.sarantakos.com/kibwtos/muribhlhs_zwhentafw.html
Η μυστική παπαρούνα, φυσικά, μπορεί να αποτελέσει το «κόκκινο μήλο» του μπλόγκερ! Έτσι, έξαφνα, εμφανίζεται μπροστά σου, χωρίς προειδοποίηση, και μόλις τη βρεις ξέρεις πως την έψαχνες!
Δύτη, κα γιὰ νὰ θυμηθοῦμε μιὰ ἄλλη συζήτησι σὲ ἕνα ἄλλο ἱστολόγιο, τὸ μπλὸγκ εἶναι ἀναγραμματισμὸς τοῦ γκλόμπ.
Αλλά δεν το ευχαριστιόμαστε το ίδιο.
Μπλογκ ψύξης ή ψυχής, εδώ! (κοιτάξτε και τα σχόλια)
Γιατί θα πρέπει να να αιτιολογούμε ή να απολογούμαστε συνεχώς για τους λόγους που στήνουμε ένα μπλογκ ή σχολιάζουμε;
Ο καθένας που μπλογκάρει, το κάνει γιατί έτσι γουστάρει με ό,τι αυτό περιέχει και συνεπάγεται.
Κι ας αφήσουμε για μεταπτυχιακές, διδακτορικές διατριβές και πάσης φύσεως έρευνες το θέμα του προφίλ, των πολιτικών πεποιθήσεων, την ύπαρξη ή μη κινήματος των μπλόγκερς κ.λπ., κ.λπ., κ.λπ….
Αν αύριο και για κάποιο λόγο αποφάσιζαν wordpress, blogspot και pblogs.gr να μην φιλοξενούν πλέον ή να καταργήσουν τα μπλογκς, οι αναρτήσεις και οι συζητήσεις πάλι κάποιο τρόπο θα εύρισκαν για να βγουν στην επιφάνεια και στη δημοσιότητα.
Γρηγόρη μου, το πρόβλημα έρχεται όταν αυτός που μπλογκάρει το γουστάρει περισσότερο από ο,τιδήποτε άλλο κάνει…
Το ‘δανε λένε βουτηχτές: του σαλαχιού η ουρά
να γαργαλάει στα χαμηλά, τα χείλια της στρειδώνας…
Ν. Καββαδίας
[…] από μια φορά έχω εξηγήσει τι κάνω εδώ, πάντα με λόγια άλλων. Γράφει […]