Να τι διαβάζουμε σε μια αναφορά του υπουργού του Δικαίου Ιωάννη Θεοτόκη προς το Εκτελεστικό σώμα, γραμμένη στο Ναύπλιο στις 2 Οκτωμβρίου 1824:
Κάποιος Μεχμέτ δερβίς εφέντης, καταγόμενος εκ μιας των εν Τριπολιτζά οικογενειών, ανήρ έμπειρος εις την οθωμανικήν γλώσσαν, και επομένως από τους κατά πολλά χρησίμους και αναγκαίους εις το υπουργείον τούτο, δια τα καθημέραν παρεμπίπτοντα έγγραφα, τεμεσούκια και χοτζέτια. Ευχαριστείται να προσκοληθή εις το υπουργείον με εκατόν γρόσια μηνιαίον προς εξοικονόμησιν της οικογενείας του.
Περιττόν το υπουργείον να τον συστήση ήδη προς την Διοίκησιν, ως άνθρωπον καίτοι τούρκον όντα, φιλέλληνα όμως και φιλόκαλον, ως πολλάκις το απέδειξεν ο ίδιος πραγματικώς.
Εμφανίζεται και σ’ άλλα έγγραφα αυτός ο φιλέλληνας και φιλόκαλος Τούρκος. Τα ελληνικά του, βέβαια, δεν ήταν τόσο καλά όσο (υποθέτουμε) τα οθωμανικά του. Γράφει τον Απρίλιο του 1825:
Προς το σηβαστόν εκτελεστικόν σώμα
αφού αποφάσισα να αποθάνο εις τηγήν εις στην οπίαν εγενίθιν να δουλέψο τιν ελινικιν διοίκησιν εις ότι δήνομεν με σταθερότιτα και επιμέλιαν κατίντισα να ηστεριθό όλα τα μέσα τα οποία δήναντε να μου φιλάξουν ειςτινιγίαν και τιν επιμέλιαν του να εκπλιρό το χρέος, εις στο οπίον ήμε διορισμένος το να εξιγίσο τα μέσα, οπου μου λίπουν είνε περιτόν διότι η σεβαστί διοίκησις τα γνορίζι βλέπει ότι ήμε γυμνός ηξεύρι ότι ηστερούμε τον καθιμερινόν έξοδόν μου…
δούλος σας δερβής μεχμέτ εφένδης
Τα ελληνικά του δερβίση είχαν πάντως βελτιωθεί μέχρι τον Φλεβάρη του ’28, οπότε γράφει προς τον Καποδίστρια ότι η μετά των Ελλήνων σχέσις μου μεταξύ του τοσαετούς διαστήματος της διαγωγής μου εστάθη ανεπίληπτος ως προς τας οθωμανικάς προλήψεις… η πείρα με απέδειξε πρόθυμον εις το να συμπάσχω, και να συνδυστυχώ μετά των ελευθέρων Ελλήνων, προτιμήσας την ελευθέραν ζωήν μάλλον, ή την μετ’ ευκλείας υπόζυγον μετά των ομοφύλων μου διαγωγήν… τούτο μετηρχόμην ουχί ως προδίδων το ομογενές μου, αλλ’ ως ζηλωτής υπέρμαχος της ελευθερίας εξ υπαρχής.
Παράξενη περίπτωση· δεν είναι ο μόνος, ωστόσο: τα αρχεία της Επανάστασης έχουν και διάφορους άλλους αυτόμολους. Ένας Χουσεΐν Βελή από την Πέργαμο, βεβαρυμένος από την ακαταστασίαν του στρατιωτικού μας ήλθε αυτόμολος στην επαναστατημένη επικράτεια αλλά τον λήστεψε ο φύλακας στο πέραμα της Σαλαμίνας, και ζητά άδεια να πάει στη Σύρα να δουλέψει βυρσοδέψης ή στην καπνοσυρειγγοποιΐαν. Μαζί του και άλλοι έχουν αυτομολήσει κατά την πολιορκία της Αθήνας: άντε βρες άκρη για τους πραγματικούς λόγους, που μάλλον δεν θα ήταν τα ιδεώδη του Ντερβίς Εφέντη. Όμως τι να πεις για τον Εμίν Ισμαήλ ογλού, ο οποίος δηλώνει ότι όντας μουσουλμάνος θεσσαλονικεύς μη υποφέρων την τυραννίαν, αποφάσισα να ζητήσω μίαν ευνομουμένην διοίκησιν, οποίαν χαίρει η Ελλάς Σήμερον [1828] διό και καβαλικεύσας το μικρόν μου πλοιάριον ψαράδικον εμίσευσα από την θεσσαλονίκην δια τα παράλια του ολύμπου; Ένας άλλος πάντως, ο Σεΐζης, οθωμανός τη θρησκεία και έλλην τη πατρίδι και τω φρονήματι επικαλείται και του αειμνήστου αρχηγού καραϊσκάκη το στρατόπεδον για τις εκδουλεύσεις του. Ο δε Βρεμπής Καλαβρυτινός (Βεχμπής, υποψιάζομαι) δεν θέλησε να αφήσει την γεναιθλίαν γην μας αλλά έτρεξε εις τα στρατόπεδα, εναντίον των ομοθρήσκων [τ]ου (κηδόμενος μάλλον του εθνισμού παρά της διαφοράς της θρησκείας) παρακολουθήσας τον αείμνηστον στρατηγόν αθανάσιον μπότζαρην ντούσιαν. Λέει αργότερα ο ίδιος: το πώς είμεθα τούρκη ναι μεν αμή πρέπει να είσται βέβαιοι δεν εφρονούσαμεν τουρκικά αλλά εφρονούσαμεν και φρονούμεν τόσον ελληνηκά όστε από καθε έλληνα καλήτερα και μαχόμεθα εναντίαν της θρησκείας μας. Οι πιο πολλοί, πράγματι, είναι ντόπιοι που επιλέγουν τον τόπο και όχι την θρησκεία: όπως ένας Οσμάν Τζερετόπουλος, του οποίου ο γιος φυλάττων την προπατορικήν του θρησκείαν, ηγωνίσθη μετά των Ελλήνων, καθ’ όλον το διάστημα της ελλ. επαναστάσεως διατελών εισέτι εις την φρουράν της επιτροπείας (γράφει ο έκτακτος επίτροπος Ανατολικής Ελλάδας Κ. Μεταξάς, το 1831).
Και αν νομίζουμε ότι πρόκειται μόνο για μεμονωμένες περιπτώσεις αυτομόλων, να και ένα κατάστιχο με την οθωμανική εκατονταρχία του Μουστάφα διατελούσα παρά χιλιάρχω νικολάω Κριεζώτη, εν έτει 1828 πάλι. Βλέπει κανείς στον κατάλογο ανάκατα τον Μουστάφα Γκέκα (45 ετών, εκατόνταρχο), τον Γεώργη Μυτιληναίο, τον Βεΐζη Αράπη (Αλβανό, 27 ετών), τον Σουλεϋμάν Γκέκα και τον αλβανό τζαφάρη, τον Μεχμέτη από το Αϊβαλί και τον Μήτρο Καλόγερο (από τον Εύρυπο), τον Παναγιώτη απ’ τη Θήβα και τον Μεχμέτη από την Τριπολιτζά. Είναι παράξενο ότι δεν μοιάζει να ξέρουμε τίποτα άλλο για αυτή την «Οθωμανική εκατονταρχία» πέρα από το συγκεκριμένο έγγραφο! Παρομοίως, την ίδια χρονιά, οι υποφαινόμενοι οθωμανοί Αχμέτης Λοφτζαλής, Αχμέτης Βιδηνλής και Ισμαήλ Ανδριανοπολίτης αναφέρουν ότι αφ’ ου καιρού εσύστησεν ο Κ. Αθανάσης Παπάζογλους το πρώτον ιππικόν εμβήκαμεν υπό την οδηγίαν του.
Πολλά μπορεί να σχολιάσει κανείς, από τη σύγχυση εθνικού-θρησκευτικού στην ορολογία μέχρι τα κίνητρα και το ποιον των αυτόμολων, και από το τι θεωρούσαν οι επαναστάτες ιθαγένεια μέχρι το πόση σημασία είχε και η πολιτειακή μεταβολή με την Επανάσταση· δείτε και τη βιβλιογραφία από κάτω. Αντίθετα με εμένα όμως, ο Δύτης δεν καμώνεται τον ιστορικό. Ασφαλώς πολλά από όσα διαβάζουμε είναι τυπικές φόρμουλες, κάποια όμως μοιάζουν ειλικρινής έκφραση πίστης. Και γιατί όχι; Ο οθωμανός ιστορικός της εποχής, ο Σανιζαντέ —τον θυμάστε;– γράφει πως λίγο πριν τον Μάρτη του ’21 κάποιος καθολικός Αρμένιος είχε πει σε ένα μουσουλμάνο φίλο του ότι η επερχόμενη χριστιανική επανάσταση θα γίνει «για να είμαστε κι εσείς κι εμείς ελεύθεροι και ίσοι· και θάναι καλύτερα για όλους».
Ναι, ξέρουμε ότι τελικά δεν ήταν πάντα καλύτερα για όλους. Αλλά, δεν θα πρέπει να αναγνωρίσουμε την πρόθεση;
Βασική πηγή: Spyros D. Loucatos, «Les arabes et les turcs philhellènes pendant l’insurrection pour l’indépendance de la Grèce«, Balkan Studies 1980, σελ. 233-273. Υπάρχει και προγενέστερη ελληνική βερσιόν: Σπυρ. Λουκάτος, «Τουρκο-αλβανικού φιλελληνισμού εράνισμα κατά την ελληνικήν Εθνεγερσίαν», Αθηνά, τ. ΟΓ΄-ΟΔ΄ (1972-1973), σ. 43-63. Και ένα-δυο άλλα κείμενα, όπως του Παναγιώτη Στάθη για τους Mουσουλμάνους στον αγώνα της ελληνικής ανεξαρτησίας, (και άλλο ένα εδώ), του Κώστα Καψάλη για τρεις οθωμανούς αγωνιστές από το Λιδωρίκι, και μερικά ακόμα, που όλα σχεδόν βασίζονται στο άρθρο του Λουκάτου. Για τον Σανιζαντέ: Z. Yılmazer επιμ., Şâni-zâde Mehmed ‘Atâ’ullah Efendi: Şânî-zâde târîhi [Osmanlı tarihi (1223-1237 / 1808-1821)], Κων/πολη 2008, σελ. 1065.
ο δύτης των νιπτήρων 
Πολύ ωραίο !!!!!!!!!
«ή στην καπνοσυρειγγοποιΐαν»
ήθελε να πάει για πίπες, δηλαδή ο Χουσεϊν;
Ωραίο,Δύτη!
Πολύ ωραίο!
Μου κάνει εντύπωση η μεγάλη βελτίωση των ελληνικών του -και φοβάμαι μήπως το δεύτερο γράμμα το γράφει κάποιος άλλος για λογαριασμό του συνάδελφου (μεταφραστής γαρ)
Ωραιότατο. Μακεδονία μυρίζει.
Wow! (που θάλεγε κι ο ΓιάΝης)
Δύο καταδύσεις (και τι καταδύσεις!) σε δέκα μέρες;
Μας κακομαθαίνεις!
Καλημέρα κι ευχαριστώ! Και γω έχω την αίσθηση ότι πολλά από αυτά τα κείμενα τα έγραψαν άλλοι (γραμματικοί κλπ.).
Μακάρι να μπορούσα να υποσχεθώ ότι θα συνεχίσω να σας κακομαθαίνω, αλλά μάλλον ήταν τυχαίο…
Πρέπει να πω ότι αγνοούσα τους Έλληνες αυτούς, ευχαριστώ πολύ λοιπόν!
Βέβαια να προσθέσω ότι δεν επερίμενα κάτι το διαφορετικόν από τον εθνομηδενιστοκομμουνιστήν Λουκάτον! 🙂 Και τελικά, ποιος έχει παραπέμψει στο Λουκάτο*;
* ο οποίος πέθανε πριν ενάμιση χρόνο στα 99…
Έλα ντε, κυρίως εθνομηδενιστές όπως ο Στάθης! 😉 Λοιπόν αλήθεια, εγώ δεν τον ήξερα τον Λουκάτο, νόμιζα μάλιστα πως ήταν ο Δημήτρης, ο λαογράφος…
Για κάποιο λόγο ήξερα ότι είναι διαφορετικοί (μήπως επειδή ο λαογράφος ήταν στα Γιάννενα, ή μήπως μας είχε μιλήσει για τον άλλο ο Πλουμίδης; δεν θυμάμαι), αλλά πάντα νόμιζα ότι έχουν οικογενειακή σχέση πράγμα που, από ότι δείχνει ένα γρήγορο ψάξιμο, δεν υφίσταται.
Πολύ ενδιαφέρον!
Πόσο έχει μελετηθεί η ρευστότητα της θρησκευτικής συνείδησης εκείνη την εποχή; Πόσες περιπτώσεις έχουμε ανθρώπων ή οικογενειών που σε βάθος μερικών δεκαετιών άλλαζαν δυο και τρεις φορές θρησκεία;
Α, και χρόνια πολλά αργοπορημένα!
Χμ, δεν έχει μελετηθεί και πολύ, θαρρώ. Υπάρχει μια τάση τελευταία όμως, μια έμφαση στη «στεγανοποίηση» των δογμάτων (confessionalization) το 17ο αιώνα, που έχει και το αντίστοιχό της στην Ευρώπη της Μεταρρύθμισης και Αντιμεταρρύθμισης — αλλά δεν την έχω παρακολουθήσει και πολύ.
Ωραίο κι ενδιαφέρον… αλλά σε μεγάλη αρθρογραφική φόρμα σε βλέπω τελευταία, δύτη, σε όλα τα μέσα!
Βρε συ Δύτη κάνε μια προδημοσίευση ή κάτι τέλος πάντων για τον Χαϊρουλάχ γιατί ακόμη διαδίδεται !
Τις σχετικές πληροφορίες μας τις δίνει τουρκική πηγή, ο φιλεύσπλαχνος μολλάς Θεσσαλονίκης Χαϊρουλλάχ.
Πόσα πια διορθωτικά να γράψω! Παντού για τον Χαϊρουλλάχ διαβάζεις τελευταία:
https://greekcivilwar.wordpress.com/2016/03/26/gcw-107/
https://thessmemory.wordpress.com/2016/03/24/%ce%b7-%ce%b8%ce%b5%cf%83%cf%83%ce%b1%ce%bb%ce%bf%ce%bd%ce%af%ce%ba%ce%b7-%cf%83%cf%84%ce%b1-%cf%87%cf%81%cf%8c%ce%bd%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%b5%cf%80%ce%b1%ce%bd%ce%ac%cf%83%cf%84%ce%b1-2/
Ε, δεν μπορώ να τον κυνηγάω γύρω-γύρω…
Ευτυχώς που θα βγει το άρθρο στον «Μνήμονα» σύντομα… 😀
Ως ουμανιστης ειμαι παντα υπερ των μεινοτητων, αλλα μερικες φορες μου φαινεται οτι το παρακανουν, λ.χ. οι δύο εξάδελφοι βουλευτές Σίμος και Συμεών Κεδίκογλου που το εχουν διπορτο (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ). Γνωστος μου Συριζαιος, απο την Ευβοια , μου ειπε οτι το ονομα τους προερχεται απο το επαγγελμα καδης, δηλ. δικαστης, αλλα απαιτειται επιβεβαιωση. Εξαλλου ειναι γνωστο οτι οι Τουρκοι της Ευβοιας με μεγαλη περιουσια, εδηλωσαν ορθοδοξοι ωστε να παραμεινουν και να μην περιληφθουν στις ανταλλαγες πληθυσμων βασει θρησκευτικου δογματος. Αργοτερα εκαναν μεικτους γαμους και εξελληνισαν ή αλλαξαν και τα επωνυμα τους *
«….Έτσι η Χαλκίδα αλλά και όλη η Εύβοια παρέμεινε στα χέρια των Τούρκων ακόμη και μετά την άφιξη του Καποδίστρια και μόνο μετά από συνθήκη στις 25-3-1833 παρεδόθη στην Ελλάδα. Στις 20-3-1833 μετά την αναχώρηση του Ομέρ πασά από την Χαλκίδα για να μην περαστεί στην παράδοση, τον αντικαθιστά ο χατζή ισμαήλ μπέης.
Πρώτος Νομάρχης διορίστηκε ο Γεώργιος Αινιάν.Παρών κατά την παράδοση και ο Άγγλος Ναύαρχος κυβερνήτης του δρόμωνα που μετέφερε τους δύο άνδρες επισήμους στην Χαλκίδα ,οργισθείς μάλιστα για την ολιγόλεπτη καθυστέρηση του Χατζή Ισμαήλ Μπέη, ο οποίος προσέφερε τελικά τα κλειδιά του φρουρίου επί αργυρού δίσκου.
Μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους η Εύβοια ακολούθησε τις τύχες του ελληνικού κράτους . Αναγνωρίστηκε ως ιδιαίτερη Νομαρχία με πρώτο Νομάρχη της τον Γ. Αινιάν , ο οποίος ίδρυσε αμέσως στη Χαλκίδα αλληλοδιδακτικό σχολείο και τυπογραφείο . Λίγο αργότερα κυκλοφόρησε στη Χαλκίδα η πρώτη εφημερίδα της Εύβοιας με τον τίτλο ‘ ΕΛΛΗΝ ‘ .
Πολλά χρόνια μετά την απελευθέρωση , η Χαλκίδα διατηρούσε τον ανατολίτικο χαρακτήρα της περιόδου της Τουρκοκρατίας . Το 1885 όμως , όταν πρωθυπουργός ήταν ο Χ. Τρικούπης και Δήμαρχος ο Ηρ. Γαζέπης , άρχισε η κατεδάφιση του τείχους της Χαλκίδας και η κάλυψη της τάφρου με το υλικό της κατεδάφισης . ….»
http://www.kanithos.gr/istoriko.htm
*» Οικία Ναυάρχου Ανδρέα Μιαούλη στα Φύλλα
Το 1/2 του σπιτιού ….. που είχε λάβει ως προίκα η θεία του Μιαούλη, η Τσαλπαρίνα, κληρονόμησε ο μεγαλύτερος γιός αυτής Παναγιώτης Τσαλπαράς, ο οποίος εγεννήθει και ενημφεύθει στην Ύδρα, αργότερα επειδή διέλυσε το γάμο του, ήρθε μαζί με τους δύο γιούς του και εγκατεστάθει καταρχάς μεν στα Φύλλα, έπειτα Δε στη Χαλκίδα. Τα άλλα δύο στρέμματα εκληρονόμησε ο δεύτερος γιός της Τσαλπαρίνας Ευάγγελος, στον οποίο εδώρησε και ο Ανδρέας το μερίδιο του πατέρα του από το σπίτι και τα αμπέλια.
…..ολόκληρο το σπίτι και τα έξι στρέμματα αμπέλια περιήλθαν στους γιούς του Παναγιώτη Τσαλπαρά, Βασίλειο και Γεώργιο, οι οποίοι άλλαξαν το Τουρκικό πατρικό επώνυμο Τσαλπαράς σε Αθηνάδης. ….»
Όχι, αν το όνομα ήταν από τον δικαστή θα ήταν καδήογλου. Το Κεδίκογλου πιθανότερο να βγαίνει από το γκεντίκ, που σημαίνει ένα είδος άδειας ασκήσεως επαγγέλματος, να το πούμε έτσι, στο συντεχνιακό σύστημα.
Στη βόρεια Εύβοια στο Προκόπι μετά την μικρασιατική καταστροφή εγκαταστάθηκαν πληθυσμοί από την Καππαδοκία. Η ονομασία Προκόπι (το οποίο έχει καταστεί προορισμός θρησκευτικού τουρισμού λόγω του σκηνώματος του Αγ. Ιωάννου του Ρώσσου) αντικατέστησε ως ανάμνηση χαμένης πατρίδας το παλαιό όνομα του οικισμού το οποίο ήταν Αχμέτ Αγά και ο οποίος ανήκε ως τσιφλίκι σε τούρκο. Από αυτόν τον τούρκο, ή μάλλον από την χήρα του Εμινέ χανούμ, το αγόρασε η οικογένεια Μπέηκερ περίπου το 1833. Πιθανόν λοιπόν η οικογένεια Κεδίκογλου να προέρχεται από την Καππαδοκία εξ ου και η κατάληξη -ογλου.
Δύτη, ναι, πολύ καλό. Κάτι είχε πάρει το αυτί μου για Τούρκους που έμειναν στην Ελλάδα, αλλά τον επόμενο αιώνα, μετά το 12. Για το 21 δεν ήξερα.
Τώρα, από το ερώτημα ποιοι ήτανε, προηγείται το πόσο Τούρκοι ήτανε, έτσι δεν είναι; Πολλοί Αλβανοί, πχ, δεν φαίνεται να έδιναν μεγάλη σημασία στη θρησκεία, έτσι κι αλλιώς. Ειδικά αν ανήκαν στην συμπαθή τάξη των κλεφτών. Αφού είχαν συμπολεμήσει πχ με τον Κολοκοτρώνη στο σχεδόν τζάμπα, γιατί όχι με άλλους, που πλήρωναν τακτικά.
Επίσης ένας του οποίου η οικογένεια είχε εξισλαμιστεί πρόσφατα και μίλαγε ελληνικά, αλλά όχι τουρκικά, μπορεί να ένοιωθε σε σχέση με όλα αυτά μια …ασάφεια.
Όσο για την Οθωμανική Εύβοια, νομίζω οτι εκεί υπήρχε τυράγνια και οι Ρωμιοί εξισλαμιζόντουσαν ή έφευγαν και τελικά οι Τούρκοι όπως πιο παλιά οι Ενετοί, έφεραν Αρβανίτες.
O φίλος μας ο Κριεζώτης αγαπημένος της Εύβοιας και λατρεμένος στην Κύμη τότε… είχε παντρευτεί Μουσλιμάνα Κυμαία που αλλαξοπίστησε και έγινε Ορθόδοξος ησθένησε και ετάφη εν Κολανακίω εις Μονήν Πετράκη… Μετά πήρε άλλες δύο συζήγους…
Α, δεν τόξερα αυτό!
Ας δει κάποιος το «Αρβανίτες, οι Δωριείς του νεότερου ελληνισμού» του Μπίρη, γιατί δεν το έχω πια στη βιβλιοθήκη μου. Προς το τέλος υπάρχει σχετικά εκτενής αναφορά σε Αλβανό/Αρβανίτη μουσουλμάνο που πολέμησε μαζί με τους επαναστάτες του 1821. Το μόνο που θυμάμαι (αν θυμάμαι καλά) είναι ότι η ελληνική πολιτεία του παραχώρησε κτήμα στο Τσελεπίτσαρι.
[…] Να τι διαβάζουμε σε μια αναφορά του υπουργού του Δικαίου Ιωάννη Θεοτόκη προς το Εκτελεστικό σώμα, γραμμένη στο Ναύπλιο στις 2 Οκτωμβρίου 1824: Κάποιος Μεχμέτ δερβίς εφέντης, καταγόμενος εκ μιας των εν Τριπολιτζά οικογενειών, ανήρ έμπειρος εις την οθωμανικήν γλώσσαν, και επομένως από τους κατά πολλά χρησίμους και αναγκαίους εις το υπουργείον τούτο, δια τα… […]
Μερικά ωραία που είχε βάλει ένας φίλος εδώ :
αγωνιστής του ’21 Διονύσιος Σουρμελής ( Ιστορία των Αθηνών) :
Ἀναφέρει τὸν παρακάτω διάλογο μεταξὺ χριστιανῶν καὶ μουσουλμάνων:
«Ὅθεν εἶχον δίκαιον οἱ Τοῦρκοι νὰ παραπονοῦνται πρὸς τοὺς Χριστιανοὺς πολίτας , λέγοντaς πρὸς αὐτοὺς “ἡμεῖς εἴμεθα Ἕλληνες καὶ πολεμοῦμεν διὰ νὰ ἐλευθερώσωμεν τὴν πατρίδα μας”, ἀποκρινόμενοι οὕτω “καὶ τί εἴμεθα ἡμεῖς ; δὲν εἴμεθα Ἕλληνες ; δὲν ἐγεννήθημεν εἰς τοῦτον τὸν τόπον ; δὲν ἀνετράφημεν, δὲν ἐμεγαλώσαμεν μαζὶ εἰς τούτην τὴν γῆν, τὴν ὁποίαν ἐσεῖς κάμνετε τώρα ἐδικήν σας;”, καὶ ἄλλα παρόμοια. “Μὰ εἶσθε Τοῦρκοι, εἶσθε Μωαμεθανοί”, λέγει ἕνας τῶν ἡμετέρων· “καὶ διατί,ἀποκρίνονται, δὲν γίνεσθε καὶ σεῖς, διὰ νὰ εἴμεθα ὅλοι ἐλεύθεροι;”.»
http://anemi.lib.uoc.gr/php/pdf_pager.php?rec=/metadata/3/6/5/metadata-39-0000192.tkl&do=81278.pdf&pageno=26&pagestart=1&width=346&height=552&maxpage=355&lang=en
http://anemi.lib.uoc.gr/php/pdf_pager.php?rec=/metadata/3/6/5/metadata-39-0000192.tkl&do=81278.pdf&pageno=27&width=346&height=552&maxpage=355&lang=en
Γάλλος ἀξιωματικὸς Maxime Raybaud :
«Ἀκούγοντας οἱ Τοῦρκοι τοὺς πολιορκητὲς νὰ ἀλληλοαποκαλοῦνται “Ἕλληνες” φώναζαν:»- Τί θέλετε νὰ πῆτε; Κι’ ἐμεῖς δὲν εἴμαστε Ἕλληνες ὅπως καὶ σεῖς; Ἀπόγονοι δὲν εἴμαστε ὅλοι τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων;»
Θ. Ρηγόπουλος ( γραμματικός του Πάνου Κολοκοτρώνη ) :
«Καὶ ἡμεῖς Ἕλληνες εἴμεθα, γεννηθέντες καὶ ἀνατραφέντες, ἡμεῖς καὶ οἱ πατέρες καὶ οἱ πρόγονοί μας, εἰς τὴν Ἑλλάδα. Δὲν πρέπει νὰ μᾶς λέγετε Περσιανοὺς οὔτε νὰ μᾶς σκοτώνετε, διότι εἴμεθα ἀδελφοί, ἔξω ἀπὸ μίαν πίστιν… Τὸν ραγιᾶ δὲν τὸν ἐγυμνώσαμεν καὶ δὲν τὸν ἐτυραννούσαμε ἡμεῖς ἀλλὰ οἱ Ἄρχοντές σας. Διότι ἐκεῖνοι ἐπλήρωναν (συμπλήρωναν) τὰ Δεφτέρια (κατάστιχα) ἐμφαίνοντα τὴν εἰς ἑκάστην ἐπαρχίαν, χωρίον καὶ ἄτομον ἀναλογοῦσαν φοροδοσίαν καὶ αὐτοὶ ἐλάμβανον,ἡμεῖς δὲ εἴμεθα μόνον ἐκτελεσταί. Ὁ Σουλτάνος νόμιμον φόρον ἐγνώριζε τὸ χαράτζι (κεφαλικὸν φόρον) τοὺς δὲ λοιποὺς φόρους ἐπροσδιόριζαν οἱ Ἄρχοντες μὲ τοὺς Ἁγιάννηδες Ὀθωμανούς.»
Ο Ιωάννης Φιλήμων τα σχετικά με την Αθήνα τα λέει κάπως δαφορετικά :
«Αλλ’ οι γενόμενοι μεταξύ των έξω και έσω της Ακροπόλεως διάλογοι ήταν περίεργοι και πολλάκις αστείοι. Ηρώτησαν ποτε τους Αθηναίους οι Τούρκοι : «Βρέ ραγιάδες, τί θέλετε και μας πολεμάτε ;» – «Θέλομεν την ελευθερίαν μας, και πολεμούμεν για την πατρίδα μας.» – Αλλά δεν είμαστε κα μείς σαν τ’ εσάς ; δεν γεννηθήκαμε σ’ ετούτον τον τόπο , και δεν ζήσαμε μαζή ;» – Ναί ! αλλ’ είστε Τούρκοι, έχετε άλλην πίστι και μας ετυραννούσατε. – Καλά ! και γιατί δεν γενόσαστε και σείς Τούρκοι , για να’ μαστε όλοι ένα πράμα, και να μή λεγόσαστε σείς ραγιάδες και εμείς αφεντάδες ;»
http://anemi.lib.uoc.gr/php/pdf_pager.php?rec=/metadata/6/3/0/metadata-212-0000166.tkl&do=76400_04.pdf&pageno=297&pagestart=1&width=351&height=594&maxpage=562&lang=en
http://anemi.lib.uoc.gr/php/pdf_pager.php?rec=/metadata/6/3/0/metadata-212-0000166.tkl&do=76400_04.pdf&pageno=298&width=351&height=594&maxpage=562&lang=en
Εγκατάλειψη του ισλαμισμού και επανάκαμψη στον χριστιανισμό το 1391
Εγώ Νικόλαος ο Βούλγαρις λέγω καί υπόσχομαι διά του παρόντος μου γράμματος προς τον παναγιώτατον ημών δεσπότην , τον οικουμενικόν πατριάρχην , και την θείαν και ιεράν σύνοδον , ίνα από του νυν διατηρώ εμαυτόν εις την ορθόδοξον πίστιν των Χριστιανών, και αποβάλλομαι και αναθεματίζω την ασέβειαν των Μουσουλμάνων και πάντα τα έθιμα αυτών , διαβεβαιούμαι δε, ίνα φέρω και τα παιδία μου ενταύθα , ώστε ευρίσκεσθαι αυτά εις τον χριστιανισμόν , και παν , όπερ εποίησα από λύπης , συνεργία του πονηρού δαίμονος, και απήλθον εις τους Τούρκους , και εσεβόμην την ασέβειαν αυτών , αποβάλλομαι τούτο νυν , Θεού χάριτι , και υπόσχομαι στέργειν εις την ορθόδοξον πίστιν των χριστιανών , τούτου γάρ χάριν εγένετο και η παρούσα μου υπόσχεσις κατά μήνα Ιούλιον της ιδ΄ινδ + .
σελ. 155
https://books.google.gr/books?id=dhhMAAAAYAAJ&pg=RA1-PA155&dq=%CE%9D%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BB%CE%B1%CE%BF%CF%82+%CE%BF+%CE%92%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B3%CE%B1%CF%81%CE%B9%CF%82+%CE%BB%CE%AD%CE%B3%CF%89&hl=el&sa=X&ved=0ahUKEwip35GpgMThAhWCUlAKHXYHDhEQ6AEIJzAA#v=onepage&q=%CE%9D%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BB%CE%B1%CE%BF%CF%82%20%CE%BF%20%CE%92%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B3%CE%B1%CF%81%CE%B9%CF%82%20%CE%BB%CE%AD%CE%B3%CF%89&f=false
—————————————————
Και μια αποκήρυξη του παπισμού και μια της μαγείας.
1384
+ Ομολογία του από των Λατίνων ελθόντος Τίτου + .
+ Πιστεύω εις ένα Θεόν κ.τ.λ. πρός τούτοις αποβάλλομαι τήν παρά Λατίνων γενομένην προσθήκην εν τούτω τω αγίω συμβόλω τήν λέγουσαν , ότι καί εκ του Υιού εκπορεύεται το Πνεύμα το Άγιον . Πιστεύω γάρ καί ομολογώ , ότι εκ μόνου του πατρός εκπορεύεται , αποβάλλομαι δέ καί πάντα τά έθιμα αυτών καί τήν πολιτείαν καί διαγωγήν , όσα εισίν έξω της καθολικής αγίας των χριστιανών εκκλησίας και της νομοθεσίας των αγίων αποστόλων καί των αγίων καί θεοφόρων πατέρων, καί στέργω καί φρονώ πάντα , όσα καί η αγία εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως , καί προσέρχομαι ολοψύχως καί καθαρώς τω παναγιωτάτω ημών δεσπότη . Τω οικουμενικώ πατριάρχη , και τη θεία και ιερά συνόδω . Μηνί Μαρτίω ινδ. ζ΄+
σελ. 84
1383
Επεί πολλάκις ευρέθην διενεργών εποδάς και μαγίας , και ου μόνον την εμαυτού ψυχήν έφθειρα και της δόξης εξέπεσον του Χριστού , τοις έργοις ακολουθήσας του σατανά , αλλά και άλλων πολλών ανθρώπων ψυχάς απώλεσα των προσελθόντων μοι , διά και επηρίας και ηύρις και διωγμούς υπέστην και παρά της εκκλησίας του Χριστού και παρά πάντων των χριστιανών , νύν δέ πρός γήρας έφθασα , καί τόν θάνατον ορώ πρό οφθαλμών , ανέδραμον εις τον παναγιώτατον δεσπότην ημών , τον οικουμενικόν πατριάρχην , τόν κοινόν προστάτην των χριστιανών και των αμαρτωλών προς σωτηρίαν οδηγόν και βοηθόν , και εξομολογησάμην πάντα μετά αληθείας , όσα εποίησα, καί εζήτησα βοήθειαν , πώς ίνα σοθώ. Επεί γούν τόν φιλάνθρωπον Θεόν μιμούμενος εδέξατο τήν εμήν εξομολόγησιν και μετάνοιαν , πλήν μετά υποσχέσεως , ήδη ποιώ τήν παρούσαν εγγράφως , και υπόσχομαι έμπροσθεν της μεγάλης αγιωσύνης αυτού και πάσης της εκκλησίας , μηδέποτε ευρεθήναι με, ένθα άν ευρίσκομαι , ίνα πράξω τι μαγικόν ή εργασίαν άλλην ασεβείας σατανικήν , αλλ’ ουδέ είπω πρός τινα τόν ελθόντα ίσως ποτέ καί ζητήσαντα , αλλά τηρήσω καί φυλάκω εμαυτόν μέχρι και της τελευταίας μου αναπνοής ανώτερον καί ελεύθερον καί έξω σχεδόν πάσης υποψίας των σατανικών τούτων έργων, τηρών εμαυτόν εν μετανοία καί δάκρυσιν καί πάση κακουχία , όπως τόν Θεόν λάβω ίλεω καί ευμενή εν τη ημέρα εκείνη της δικαίας ανταποδώσεως . Έτι δέ καί ταύτην τήν ασφάλειαν δίδωμοι , ίνα εάν ευρεθώ εις τοιούτον τοι , όν εποίουν πρώτερον, καταδικάζομαι ουκ εις εξορίαν καί φυλακήν , ουδέ ακροτηριασμόν σωματικόν , αλλά θάνατον παντελή, καί κατακαίομαι πυρί. Τούτου γάρ χάριν καί εγγράφως τούτο οικειοχείρως πεποίηκαι μηνί Μαϊω ενδ. ζ΄+
+ Εγώ ο ταλαίπωρος Θεοδόσιος μοναχός ο Φουδούλης + ,
σελ. 84 -85
Αυτά με τη μαγεία με ενδιαφέρουν τώρα, αν μπορείς να μου βρεις από 15ο αιώνα και μετά σε οθωμανοκρατούμενες περιοχές θα σε παραδεχτώ!
Αυτά τα γνωρίζεις ;
«Γητειές και Εξορκισμοί σε δύο μεταβυζαντινά χειρόγραφα», Αγαμέμων Τσελίκας
Click to access 71-6.pdf
Σωραίος. Δεν τόξερα.
[…] και κάτι άλλους Οθωμανούς, φιλέλληνες και φιλόκαλους, Έλληνες τη πατρίδι. Μπόλικοι, μιας και φιάξανε κοτζάμ εκατονταρχία. Κι […]
[…] Δύτης των Νιπτήρων […]